Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 4
vrijdag 6 december 2024 om 09:04
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
dinsdag 10 december 2024 om 23:32
Maisnon, psychologen hebben op een of andere manier altijd allemaal een klok. En duidelijk zichtbaar ook. 
Nee flauw grapje.
Hoe gaat het met je, nu kerst eraan komt?
Kinderen uitgestuiterd?
Tyche, hoe gaat het met jou?
Ik kan weer een beetje denken merk ik. (Beetje hoor. Ik stond net met zo'n mini 3 maten te klein dus superstrak corrigerend rollade hemdje in mijn hand in de sportschool. Inderdaad dezelfde kleur als mijn sportshirtje, maar voor ieders bestwil ben ik er toch maar niet in gaan sporten. Zou ook niet kunnen, want het is zon geval waarmee ik met geen mogelijkheid kan ademen. Wat me problematisch leek bij sporten. Dat kon ik dus weer wel bedenken)
Van doodsangst ben ik terug naar stevige spanning. Er zijn weer uren zonder herbelevingen. Ik heb afgelopen twee nachten zonder pillen meer dan 2 uur geslapen.
Er missen nog wel hele stukken van vorige week, ik tril bij het minste of geringste als een malloot, echt, ik lijk wel spastisch, mijn concentratie is ruk, en ik ben zo zo zo zo moe.
Dat had ik vorig jaar ook he, die moe?
En... er is af en toe ineens een soort van verdriet. - Run Forrest Run -.
Vandaag coach.
En we hebben denk ik 20 minuten gelopen met haar arm om mij heen.
En dat was eigenlijk fijn. En spannend. En verdrietig. En troosten.
Maar door ondertussen juist gewoon 'te zijn' en niet te moeilijk te kletsen was het fijn.
Over en weer praat. En veilig tegelijk.
Dat is raar besef ik nu.
In plaats van onveilig was het veilig. Beschermd?
Nee flauw grapje.
Hoe gaat het met je, nu kerst eraan komt?
Kinderen uitgestuiterd?
Tyche, hoe gaat het met jou?
Ik kan weer een beetje denken merk ik. (Beetje hoor. Ik stond net met zo'n mini 3 maten te klein dus superstrak corrigerend rollade hemdje in mijn hand in de sportschool. Inderdaad dezelfde kleur als mijn sportshirtje, maar voor ieders bestwil ben ik er toch maar niet in gaan sporten. Zou ook niet kunnen, want het is zon geval waarmee ik met geen mogelijkheid kan ademen. Wat me problematisch leek bij sporten. Dat kon ik dus weer wel bedenken)
Van doodsangst ben ik terug naar stevige spanning. Er zijn weer uren zonder herbelevingen. Ik heb afgelopen twee nachten zonder pillen meer dan 2 uur geslapen.
Er missen nog wel hele stukken van vorige week, ik tril bij het minste of geringste als een malloot, echt, ik lijk wel spastisch, mijn concentratie is ruk, en ik ben zo zo zo zo moe.
Dat had ik vorig jaar ook he, die moe?
En... er is af en toe ineens een soort van verdriet. - Run Forrest Run -.
Vandaag coach.
En we hebben denk ik 20 minuten gelopen met haar arm om mij heen.
En dat was eigenlijk fijn. En spannend. En verdrietig. En troosten.
Maar door ondertussen juist gewoon 'te zijn' en niet te moeilijk te kletsen was het fijn.
Over en weer praat. En veilig tegelijk.
Dat is raar besef ik nu.
In plaats van onveilig was het veilig. Beschermd?
woensdag 11 december 2024 om 05:28
woensdag 11 december 2024 om 06:38
Haha, ja die klokken.... Alsof ze willen dat je weet hoe laat het is.
Kon blijkbaar niet meer typen gisteravond
Kids zijn redelijk uitgestuiterd. Wij gaan dit weekend voor het eerst in ruim 6 jaar langer dan 1 nacht samen weg zonder kinderen, dus nu ben ik aan het stuiteren
Avo, fijn om te lezen dat je stapje voor stapje weer een beetje jezelf wordt. Ik lees het ook terug in de manier waarop je schrijft.
Vorig jaar was je ook doodmoe. En teleurgesteld dat op 6 december niet ineens alles beter was, en je nog steeds heel hard moest werken.
Diva, fijn dat je rugpijn weg is! Wat een verademing zal dat zijn. Mooi dat je cadeautjes in de smaak vielen.
Minder werken kan je natuurlijk alleen maar zelf over beslissen, maar ik kan me voorstellen dat het een overweging is als je dan denkt het beter vol te kunnen houden.
Kon blijkbaar niet meer typen gisteravond
Kids zijn redelijk uitgestuiterd. Wij gaan dit weekend voor het eerst in ruim 6 jaar langer dan 1 nacht samen weg zonder kinderen, dus nu ben ik aan het stuiteren
Avo, fijn om te lezen dat je stapje voor stapje weer een beetje jezelf wordt. Ik lees het ook terug in de manier waarop je schrijft.
Vorig jaar was je ook doodmoe. En teleurgesteld dat op 6 december niet ineens alles beter was, en je nog steeds heel hard moest werken.
Diva, fijn dat je rugpijn weg is! Wat een verademing zal dat zijn. Mooi dat je cadeautjes in de smaak vielen.
Minder werken kan je natuurlijk alleen maar zelf over beslissen, maar ik kan me voorstellen dat het een overweging is als je dan denkt het beter vol te kunnen houden.
woensdag 11 december 2024 om 07:10
woensdag 11 december 2024 om 08:29
Selune, dat zegt ze zelf ook vaak.
Ik zou het bijna gaan geloven.
Houdt vol mop. Hoop dat je steun en hulp hebt zodat je niet alles alleen hoeft te dragen.
Maisnon, hoe is dat voor jou, samen weg?
En wat vinden de kinderen ervan?
Gaan jullie iets doen of wordt het liggen en bijtanken?
Diva, viering klinkt goed. Hoe was de dynamiek met de rest? Omdat je dat steeds veel verdriet over hebt.
Qua werk lijkt het me vooral voor jou ontzettend vervelend dat je eigenlijk continue op, moe, op je tenen, over je grenzen moet.
Lijkt me zinnig om daar eens over na te denken en goed na te voelen.
Mijn lijf staakt en klaagt.
Duurt een nacht nog langer.
Nee, ik slaap weer brokken.
Wel veel nachtmerries dus dan wel weer klaar haha.
Ik zou het bijna gaan geloven.
Houdt vol mop. Hoop dat je steun en hulp hebt zodat je niet alles alleen hoeft te dragen.
Maisnon, hoe is dat voor jou, samen weg?
En wat vinden de kinderen ervan?
Gaan jullie iets doen of wordt het liggen en bijtanken?
Diva, viering klinkt goed. Hoe was de dynamiek met de rest? Omdat je dat steeds veel verdriet over hebt.
Qua werk lijkt het me vooral voor jou ontzettend vervelend dat je eigenlijk continue op, moe, op je tenen, over je grenzen moet.
Lijkt me zinnig om daar eens over na te denken en goed na te voelen.
Mijn lijf staakt en klaagt.
Duurt een nacht nog langer.
Nee, ik slaap weer brokken.
Wel veel nachtmerries dus dan wel weer klaar haha.
woensdag 11 december 2024 om 09:13
Maisnon, fijn een paar dagen weg! Vooral de eerste keer weer. Snap dat je aan het stuiteren bent. Veel plezier!!
Selune, ik denk aan je. Hoop dat je je hoofd een beetje boven water kunt houden.
Avo, fijn dat je je zo veilig voelt bij coach. En fijn dat je heel langzaam weer een beetje terug komt. Goed te lezen.
Met mij gaat het ruk. Afspraken met kind gemaakt op school (2 vakken hoeft ze niet meer te volgen, tot mentor op school heeft kunnen regelen dat ze nog maar 4 vakken wel hoeft te volgen). Maar vervolgens komt ze alsnog haar bed niet uit. Gisteren niet. Vandaag niet. Terwijl de afspraak duidelijk is dat mentor zijn best voor haar doet, en Ij haar best doet om de afspraken na te komen. Als het niet lukt moet ze mentor een bericht sturen. Doet ze ook niet.
En ik loop constant op eieren. Durf geen grens meer te stellen. Constant bezig om het leuk te hebben en te houden.
Net boos geworden, haar uit bed getrokken. Waarop ze woedend reageert dat ze me hierom niet vertrouwt en dat ze niet haar bed uit komt. En echt, ik weet het niet meer. Constant tussen hoop en vrees.
Wat moet je nou als je probeert alles in te regelen en iemand nog steeds niets doet? Ik kan het niet voor haar doen. En ja, depressie, maar daar weet ik nu net alles van. Het helpt niet om dan maar al je verplichtingen te ontlopen.
Fuck. Slechte moeder. Zelfs dit kan ik niet.
(En ondertussen tegen psych zeggen dat ik best nog 6 weken kan wachten...)
Selune, ik denk aan je. Hoop dat je je hoofd een beetje boven water kunt houden.
Avo, fijn dat je je zo veilig voelt bij coach. En fijn dat je heel langzaam weer een beetje terug komt. Goed te lezen.
Met mij gaat het ruk. Afspraken met kind gemaakt op school (2 vakken hoeft ze niet meer te volgen, tot mentor op school heeft kunnen regelen dat ze nog maar 4 vakken wel hoeft te volgen). Maar vervolgens komt ze alsnog haar bed niet uit. Gisteren niet. Vandaag niet. Terwijl de afspraak duidelijk is dat mentor zijn best voor haar doet, en Ij haar best doet om de afspraken na te komen. Als het niet lukt moet ze mentor een bericht sturen. Doet ze ook niet.
En ik loop constant op eieren. Durf geen grens meer te stellen. Constant bezig om het leuk te hebben en te houden.
Net boos geworden, haar uit bed getrokken. Waarop ze woedend reageert dat ze me hierom niet vertrouwt en dat ze niet haar bed uit komt. En echt, ik weet het niet meer. Constant tussen hoop en vrees.
Wat moet je nou als je probeert alles in te regelen en iemand nog steeds niets doet? Ik kan het niet voor haar doen. En ja, depressie, maar daar weet ik nu net alles van. Het helpt niet om dan maar al je verplichtingen te ontlopen.
Fuck. Slechte moeder. Zelfs dit kan ik niet.
(En ondertussen tegen psych zeggen dat ik best nog 6 weken kan wachten...)
woensdag 11 december 2024 om 09:44
Wat ontzettend naar, Lucy. Ik kan me je angst zo goed voorstellen, maar trekken heeft zowel letterlijk als figuurlijk niet veel zin, denk ik.
Zijn er geen organisaties te vinden voor ouders van kinderen met een depressie, waar je advies zou kunnen vragen? Het lijkt me loodzwaar om dit allemaal in je eentje te moeten uitvogelen.
Avo, wat fijn dat je weer wat lucht en licht ervaart. Het is je zo gegund! Logisch dat je nog heel erg moe bent. Op dit moment maak je alleen de uitputting niet nog erger door in elk geval een beetje meer te slapen, maar van uitrusten is natuurlijk nog geen
sprake. En wat een fijne coach heb je toch.
Selune, zo naar voor je dat het zo zwaar blijft. Ik hoop dat het straks weer wat makkelijker wordt, en dat je mensen om je heen hebt met wie je je gevoelens kunt delen. En/of de woorden vindt om ze in dit topic kwijt te kunnen.
Hier gaat het op zich niet slecht(er), het is alleen raar en heel erg vermoeiend. Schematherapie kost me ontzettend veel energie. Het is alsof mijn hersens alle kanten op gerekt en gestrekt worden, terwijl er een stortvloed van niet per se prettige herinneringen en
gevoelens loskomt.
Gisteren een individueel gesprek met
een van de therapeuten gehad. Over hoe peilloos eenzaam ik me van binnen altijd voel (dat wist ik al), maar ook hoe mijn jeugd werkelijk nooit heeft gedraaid om wat ik zelf wilde, maar alleen om wat sociaal wenselijk was (die
was nieuw en komt best binnen).
En dat ik eigenlijk maar twee standjes heb: onthecht, analytisch en behulpzaam, bijna alsof ik de derde therapeut ben, of volkomen overspoeld door dat peilloos eenzame gevoel.
Het kost me allemaal best veel, zeker naast weer vrijwel volledig werken en het gezin.
Zijn er geen organisaties te vinden voor ouders van kinderen met een depressie, waar je advies zou kunnen vragen? Het lijkt me loodzwaar om dit allemaal in je eentje te moeten uitvogelen.
Avo, wat fijn dat je weer wat lucht en licht ervaart. Het is je zo gegund! Logisch dat je nog heel erg moe bent. Op dit moment maak je alleen de uitputting niet nog erger door in elk geval een beetje meer te slapen, maar van uitrusten is natuurlijk nog geen
sprake. En wat een fijne coach heb je toch.
Selune, zo naar voor je dat het zo zwaar blijft. Ik hoop dat het straks weer wat makkelijker wordt, en dat je mensen om je heen hebt met wie je je gevoelens kunt delen. En/of de woorden vindt om ze in dit topic kwijt te kunnen.
Hier gaat het op zich niet slecht(er), het is alleen raar en heel erg vermoeiend. Schematherapie kost me ontzettend veel energie. Het is alsof mijn hersens alle kanten op gerekt en gestrekt worden, terwijl er een stortvloed van niet per se prettige herinneringen en
gevoelens loskomt.
Gisteren een individueel gesprek met
een van de therapeuten gehad. Over hoe peilloos eenzaam ik me van binnen altijd voel (dat wist ik al), maar ook hoe mijn jeugd werkelijk nooit heeft gedraaid om wat ik zelf wilde, maar alleen om wat sociaal wenselijk was (die
was nieuw en komt best binnen).
En dat ik eigenlijk maar twee standjes heb: onthecht, analytisch en behulpzaam, bijna alsof ik de derde therapeut ben, of volkomen overspoeld door dat peilloos eenzame gevoel.
Het kost me allemaal best veel, zeker naast weer vrijwel volledig werken en het gezin.
woensdag 11 december 2024 om 11:04
Diva, even omdenkend: jij hoort dat je moet gaan omdat je niet zomaar kan skippen. Ik lees dat je kan skippen als je je ziekmeldt.
Fijn dat je leuk contact had met je neefjes en nichtjes.
Lucy, wat een moeilijke situatie, zo machteloos. Je bent geen slechte moeder omdat je nu niet weet hoe haar te helpen, al snap ik heel goed dat je je zo voelt. Zou psych iets eerder toch niet fijn zijn? Nee heb je...
En net als Griebus denk ik dat juist iemand anders bij je dochter de hulpverlende rol moet spelen. Jij steunt en stuurt en hebt lief en stelt grenzen, en dat is belangrijk. Maar je kunt dit niet in je eentje en dat is niet omdat jij niet genoeg bent, maar omdat je dochter het nu heel erg moeilijk heeft precies in de fase waarin ze zich afzet tegen haar ouders.
Avo, namens jou zo blij met coach. En blij dat je iets meer hier bent, al vind ik deze fase nog steeds enorm zwaar klinken.
Griebus, niet slechter maar overhoop gehaald klinkt herkenbaar.
Ik krijg een werkprobleem moeilijk gerelativeerd omdat het raakt aan ern diep gevoel van falen en niet goed genoeg zijn. Mijn naaste met uitzaaiingen gaat oke, dus de eerste schok daarvan is gezakt maar de toekomst nog steeds erg onzeker. En nu blijkt een goede vriendin ook opnieuw uitzaaiingen te hebben. Je zou denken dat dat soort verdriet relativeert waar ik me druk om maak maar helaas, ik voel gewoon overal tegelijk verdriet over. En ben tegelijk blij dat ik kan delen met mensen en dat ze ook bij mij terecht kunnen. De positieve gevoelens komen óók hard binnen.
Fijn dat je leuk contact had met je neefjes en nichtjes.
Lucy, wat een moeilijke situatie, zo machteloos. Je bent geen slechte moeder omdat je nu niet weet hoe haar te helpen, al snap ik heel goed dat je je zo voelt. Zou psych iets eerder toch niet fijn zijn? Nee heb je...
En net als Griebus denk ik dat juist iemand anders bij je dochter de hulpverlende rol moet spelen. Jij steunt en stuurt en hebt lief en stelt grenzen, en dat is belangrijk. Maar je kunt dit niet in je eentje en dat is niet omdat jij niet genoeg bent, maar omdat je dochter het nu heel erg moeilijk heeft precies in de fase waarin ze zich afzet tegen haar ouders.
Avo, namens jou zo blij met coach. En blij dat je iets meer hier bent, al vind ik deze fase nog steeds enorm zwaar klinken.
Griebus, niet slechter maar overhoop gehaald klinkt herkenbaar.
Ik krijg een werkprobleem moeilijk gerelativeerd omdat het raakt aan ern diep gevoel van falen en niet goed genoeg zijn. Mijn naaste met uitzaaiingen gaat oke, dus de eerste schok daarvan is gezakt maar de toekomst nog steeds erg onzeker. En nu blijkt een goede vriendin ook opnieuw uitzaaiingen te hebben. Je zou denken dat dat soort verdriet relativeert waar ik me druk om maak maar helaas, ik voel gewoon overal tegelijk verdriet over. En ben tegelijk blij dat ik kan delen met mensen en dat ze ook bij mij terecht kunnen. De positieve gevoelens komen óók hard binnen.
tyche wijzigde dit bericht op 11-12-2024 11:08
0.07% gewijzigd
What a nuanced anxiety
woensdag 11 december 2024 om 11:25
Griebus: het kost ook veel energie om patronen te gaan zien en ze te doorbreken. En zeker bast gezin en werk enzo. Fijn dat het niet slecht(er) gaat, en hopelijk gaat het binnenkort zelfs beter!
Tyche, alles kan ook naast elkaar bestaan he? En een vriendin en familielid met bericht "uitgezaaide kanker" is ook heftig. En doet tegelijk niets af aan he regen sores, ook al kan het een gevoel van "niet zeuren" geven. Het staat tegrlijk ook gewoon los van elkaar.
Net even met dochter gekletst. Ze kan haar bed niet uitkomen omdat alles zwaar voelt. Het lukt niet om ogen te openen of armen op te tillen. En ze wil niet naar gym, want allemaal blauwe plekken ivm infuus en bloed prikken enzo (moeilijk te prikken dus meerdere keren mis gegaan). Samen mailtje naar mentor gestuurd. Gevraagd of ze wil bedenken hoe we kunnen zorgen dat ze morgen wel naar school gaat.
De aanvragen tot hulp lopen natuurlijk, maar de hulp is nog niet opgestart. Ik verwacht begin volgend jaar. En eerder bij psych: ze geeft aan bomvol te zitten, en was opgelucht dat ik zei dst we het wel over de feestdagen heen konden tillen. Dus dat lijkt me niet echt een optie. Ben al blij dat ik überhaupt weer mag komen.
Maar nu heel langzaam een klein beetje gevoel terug begint te komen en ik langzaam begin te beseffen wat er dan gebeurd is... begin ik langzaam ook een beetje in te storten. Wat niet kan of mag. Dus masker op en door.
Maar ik voel me zo machteloos. Geen idee hoe ik haar moet benaderen, kan motiveren.
Tyche, alles kan ook naast elkaar bestaan he? En een vriendin en familielid met bericht "uitgezaaide kanker" is ook heftig. En doet tegelijk niets af aan he regen sores, ook al kan het een gevoel van "niet zeuren" geven. Het staat tegrlijk ook gewoon los van elkaar.
Net even met dochter gekletst. Ze kan haar bed niet uitkomen omdat alles zwaar voelt. Het lukt niet om ogen te openen of armen op te tillen. En ze wil niet naar gym, want allemaal blauwe plekken ivm infuus en bloed prikken enzo (moeilijk te prikken dus meerdere keren mis gegaan). Samen mailtje naar mentor gestuurd. Gevraagd of ze wil bedenken hoe we kunnen zorgen dat ze morgen wel naar school gaat.
De aanvragen tot hulp lopen natuurlijk, maar de hulp is nog niet opgestart. Ik verwacht begin volgend jaar. En eerder bij psych: ze geeft aan bomvol te zitten, en was opgelucht dat ik zei dst we het wel over de feestdagen heen konden tillen. Dus dat lijkt me niet echt een optie. Ben al blij dat ik überhaupt weer mag komen.
Maar nu heel langzaam een klein beetje gevoel terug begint te komen en ik langzaam begin te beseffen wat er dan gebeurd is... begin ik langzaam ook een beetje in te storten. Wat niet kan of mag. Dus masker op en door.
Maar ik voel me zo machteloos. Geen idee hoe ik haar moet benaderen, kan motiveren.
woensdag 11 december 2024 om 11:37
Lucy,
ooit was ik je dochter. Mijn moeder wist ook niet hoe ze mij moest steunen. Ze 'deed maar wat' en wat ze deed, deed mij bevestigen dat ik bij haar niet terecht kon.
Wat ik had willen horen van haar was: 'Ik heb geen enkel idee hoe dit moet. Ik heb geen enkel idee waar ik nu goed aan doe. Ik heb geen goed idee van richting.
Wat ik WEL weet is dat ik er voor je zal zijn, voor je ben en dat je goed bent zoals je bent. Dat ik vreselijk blij ben dat ik je moeder mag zijn en dat ik zo'n prachtige slimme dochter heb. Ik ga het niet goed doen, ik weet dat. Ik ben er niet voor opgeleid en zal soms precies het tegenovergestelde gaan doen van wat je nodig hebt. Toch zal ik bijleren en je bij staan. Zeg me wat je nodig hebt, al is het maar dat je nu niet weet wat je nodig hebt. Maar ik weet wél waar ik mensen kan vinden die ons samen hierbij gaan helpen. We moeten nu navigeren tussen wat moet (school, dagelijkse routine) en de strijd met je gevoel. En mijn hart breekt voor jou, dat je dit moet doorstaan en ik zal soms ook even moeten huilen en instorten. Omdat ik je moeder ben en voor altijd van je hou. Maar weet dat dit niet jouw verantwoordelijkheid of schuld is las ik het even moeilijk heb. Daar heb jij geen schuld aan en is niet jouw taak om te hoeven oplossen. We doen dit samen. Je bent niet alleen. Je kan altijd knuffels en kussen komen halen. We gaan dit samen aan en we komen er uit, linksom of rechtsom. Geen idee hoe lang het duren gaat, maar ik ben je bondgenoot, je teamgenoot en we vinden samen een weg uit dit doolhof.'
Ik hoop dat je hier iets aan hebt
ooit was ik je dochter. Mijn moeder wist ook niet hoe ze mij moest steunen. Ze 'deed maar wat' en wat ze deed, deed mij bevestigen dat ik bij haar niet terecht kon.
Wat ik had willen horen van haar was: 'Ik heb geen enkel idee hoe dit moet. Ik heb geen enkel idee waar ik nu goed aan doe. Ik heb geen goed idee van richting.
Wat ik WEL weet is dat ik er voor je zal zijn, voor je ben en dat je goed bent zoals je bent. Dat ik vreselijk blij ben dat ik je moeder mag zijn en dat ik zo'n prachtige slimme dochter heb. Ik ga het niet goed doen, ik weet dat. Ik ben er niet voor opgeleid en zal soms precies het tegenovergestelde gaan doen van wat je nodig hebt. Toch zal ik bijleren en je bij staan. Zeg me wat je nodig hebt, al is het maar dat je nu niet weet wat je nodig hebt. Maar ik weet wél waar ik mensen kan vinden die ons samen hierbij gaan helpen. We moeten nu navigeren tussen wat moet (school, dagelijkse routine) en de strijd met je gevoel. En mijn hart breekt voor jou, dat je dit moet doorstaan en ik zal soms ook even moeten huilen en instorten. Omdat ik je moeder ben en voor altijd van je hou. Maar weet dat dit niet jouw verantwoordelijkheid of schuld is las ik het even moeilijk heb. Daar heb jij geen schuld aan en is niet jouw taak om te hoeven oplossen. We doen dit samen. Je bent niet alleen. Je kan altijd knuffels en kussen komen halen. We gaan dit samen aan en we komen er uit, linksom of rechtsom. Geen idee hoe lang het duren gaat, maar ik ben je bondgenoot, je teamgenoot en we vinden samen een weg uit dit doolhof.'
Ik hoop dat je hier iets aan hebt
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
woensdag 11 december 2024 om 12:07
Kut kutterdekut hier
2e dag in bed of op de bank en het mag. Als ik binnekort maar weer opsta en doorga. Niet doorslaan in te snel. Gewoon doorgaan.
Lucy, misschien even paar dagen zo laten? En hopelijk komt ze vanzelf eruit?
Of samen een paar dagenin bed of op de bank? Film kijken, kletsen of gewoon stil staren. Geen idee wat goed is hoor. Maar trekken is sowieso niet goed. Lastig
Want met regels en dwingen kan je haar ook kwijtraken. Moeilijk zeg.
Schade aanbrengen lijkt zo op de loer liggen lijkt mij.
Bij normale dagen geef je kinderen regels, afspraken en aansturen. Als een kind zo kwetsbaar is weet ik niet hoe ik het zou doen.
2e dag in bed of op de bank en het mag. Als ik binnekort maar weer opsta en doorga. Niet doorslaan in te snel. Gewoon doorgaan.
Lucy, misschien even paar dagen zo laten? En hopelijk komt ze vanzelf eruit?
Of samen een paar dagenin bed of op de bank? Film kijken, kletsen of gewoon stil staren. Geen idee wat goed is hoor. Maar trekken is sowieso niet goed. Lastig
Want met regels en dwingen kan je haar ook kwijtraken. Moeilijk zeg.
Schade aanbrengen lijkt zo op de loer liggen lijkt mij.
Bij normale dagen geef je kinderen regels, afspraken en aansturen. Als een kind zo kwetsbaar is weet ik niet hoe ik het zou doen.
woensdag 11 december 2024 om 12:26
Tranen stromen hier om je bericht Doreia. Want zo voel ik me. Door onmacht reageer ik verkeerd. Dat weet ik. Maar dit is precies wat het is.
Man wil op de rechtlijningheid. Afspraak is,afspraak. Niet nakomen is consequenties. Dus nu de hele dag niet naar school is vrijdag niet naar je feestje. Terwijl vrienden maken dat ze zich ok voelt. En dat het niet freewheelen kan zijn snap ik, maar ik heb geen idee. En toen ik regels ging stellen deed zij een poging. En ik weet het dus niet meer.
Dus man en ik raken elkaar nu ook kwijt. Zo voelt het.
En sorry voor mijn egoposts. Maar ik boel me zo godvergeten machteloos en incapabel.
Man wil op de rechtlijningheid. Afspraak is,afspraak. Niet nakomen is consequenties. Dus nu de hele dag niet naar school is vrijdag niet naar je feestje. Terwijl vrienden maken dat ze zich ok voelt. En dat het niet freewheelen kan zijn snap ik, maar ik heb geen idee. En toen ik regels ging stellen deed zij een poging. En ik weet het dus niet meer.
Dus man en ik raken elkaar nu ook kwijt. Zo voelt het.
En sorry voor mijn egoposts. Maar ik boel me zo godvergeten machteloos en incapabel.
woensdag 11 december 2024 om 12:35
Lucy,
Je man is ook zoekende. Wil eruit komen. Liefst zo snel mogelijk waarschijnlijk.
'Man, ik zie dat je probeert om tot een oplossing te komen. Ik zie dat echt. We worstelen met zijn allen. Het probleem is groter en dieper dan niet naar school gaan. Op school worden dingen van haar verwacht die ze nu niet waar kan maken. Worden klusjes en taken en verantwoordelijkheden op haar schouders geladen, die ze nu niet dragen kan. Een feestje is nu alleen maar Zijn. Harde muziek, gelach, positiviteit. Even de zinnen verzetten. Met meiden die haar een knuffel, kus en een 'ik ben er voor je' kunnen geven waardoor ze hopelijk weer een boost krijgt en de wolk minder zwart word. Het is geen bewuste keuze van dochter dat zij nu geen school en wel feest wil. Het kan zelfs zo zijn dat ze zelf bepaalt dat feest niet eens lukt. Op dit moment kunnen we haar geen belastbaarheid opleggen. Ze is door haar hoeven gezakt. Aan ons nu om de hoeven te verzorgen. Door langzaam, beetje bij beetje, activiteit voor activiteit weer op te bouwen. Ze is letterlijk gevloerd en dat is geen onwil maar onmacht om een andere keuze te maken dan wat zij nu doet. Laten we met zijn allen kijken wat nog wel kan. En alles wat lukt is op dit moment mooi meegenomen. Laten we inzetten op in verbinding blijven en onze frustraties, angsten en onzekerheden te uiten naar elkaar op een respectvolle manier zodat we dit met zijn allen gaan doen. We komen er wel uit lieve man. Soms via jouw manier, soms via mijn manier maar altijd via dochters manier. We zijn verdwaald, maar komen er wel uit.'
Je man is ook zoekende. Wil eruit komen. Liefst zo snel mogelijk waarschijnlijk.
'Man, ik zie dat je probeert om tot een oplossing te komen. Ik zie dat echt. We worstelen met zijn allen. Het probleem is groter en dieper dan niet naar school gaan. Op school worden dingen van haar verwacht die ze nu niet waar kan maken. Worden klusjes en taken en verantwoordelijkheden op haar schouders geladen, die ze nu niet dragen kan. Een feestje is nu alleen maar Zijn. Harde muziek, gelach, positiviteit. Even de zinnen verzetten. Met meiden die haar een knuffel, kus en een 'ik ben er voor je' kunnen geven waardoor ze hopelijk weer een boost krijgt en de wolk minder zwart word. Het is geen bewuste keuze van dochter dat zij nu geen school en wel feest wil. Het kan zelfs zo zijn dat ze zelf bepaalt dat feest niet eens lukt. Op dit moment kunnen we haar geen belastbaarheid opleggen. Ze is door haar hoeven gezakt. Aan ons nu om de hoeven te verzorgen. Door langzaam, beetje bij beetje, activiteit voor activiteit weer op te bouwen. Ze is letterlijk gevloerd en dat is geen onwil maar onmacht om een andere keuze te maken dan wat zij nu doet. Laten we met zijn allen kijken wat nog wel kan. En alles wat lukt is op dit moment mooi meegenomen. Laten we inzetten op in verbinding blijven en onze frustraties, angsten en onzekerheden te uiten naar elkaar op een respectvolle manier zodat we dit met zijn allen gaan doen. We komen er wel uit lieve man. Soms via jouw manier, soms via mijn manier maar altijd via dochters manier. We zijn verdwaald, maar komen er wel uit.'
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
woensdag 11 december 2024 om 12:46
Dat laatste... dat wordt kneiterruzie als ik dat zo zou zeggen 
.
We hebben maandag afspraken gemaakt op school. 6 vakken (Engels, Nederlands, wiskunde, economie, gym en maatschappijleer). Mentor heeft gevraagd: wat kunnen wij van jou hierin verwachten. Daarop was het antwoord: dat ik er ben en mijn huiswerk maak.
En nog geen dag later gaat ze niet.
En man kan daar niets mee. Vindt dat ze zelf verantwoordelijkheid moet gaan dragen. Zelf moet opstaan.
Hij heeft nog nooit met mentale problemen hoeven dealen. Snapt er niets van. Nam haar poging in eerste instantie niet eens serieus, want dacht dat ze manipuleerde (zijn reactie toen zij vertelde dat ze 30 pc had geslikt: had je hoofdpijn?)
En dus is het feit dat ze wel met vriendinnen afspreekt en het dan echt naar haar zin heeft en dat ze snachts haar telefoon wil hebben (want houvast als ze niet kan slapen) onzin en manipulatie ofzo.
En is mijn: ik wil dat ze zich beter kan gaan voelen en ik denk dat haar vrienden daarbij kunnen helpen een verwachting die ik mijn dochter opleg. Omdat ze dat zelf moet willen en dan wel de motivatie vindt om school te doen zodat ze vrienden kan zien. Ofzo.
We kijken er in elk geval volledig anders tegen aan.
.We hebben maandag afspraken gemaakt op school. 6 vakken (Engels, Nederlands, wiskunde, economie, gym en maatschappijleer). Mentor heeft gevraagd: wat kunnen wij van jou hierin verwachten. Daarop was het antwoord: dat ik er ben en mijn huiswerk maak.
En nog geen dag later gaat ze niet.
En man kan daar niets mee. Vindt dat ze zelf verantwoordelijkheid moet gaan dragen. Zelf moet opstaan.
Hij heeft nog nooit met mentale problemen hoeven dealen. Snapt er niets van. Nam haar poging in eerste instantie niet eens serieus, want dacht dat ze manipuleerde (zijn reactie toen zij vertelde dat ze 30 pc had geslikt: had je hoofdpijn?)
En dus is het feit dat ze wel met vriendinnen afspreekt en het dan echt naar haar zin heeft en dat ze snachts haar telefoon wil hebben (want houvast als ze niet kan slapen) onzin en manipulatie ofzo.
En is mijn: ik wil dat ze zich beter kan gaan voelen en ik denk dat haar vrienden daarbij kunnen helpen een verwachting die ik mijn dochter opleg. Omdat ze dat zelf moet willen en dan wel de motivatie vindt om school te doen zodat ze vrienden kan zien. Ofzo.
We kijken er in elk geval volledig anders tegen aan.
woensdag 11 december 2024 om 12:49
En waar hij natuurlijk wel gelijk in heeft: ze moet het zelf willen. Ik kan niets voor haar doen en veranderen, alleen organiseren. Maar ik kan het probleem in haar hoofd niet voor haar oplossen.
En alleen dat voelt al als tekortschieten. Maar dat is wel wat het is. Ze zal zelf ervoor moeten willen vechten om zich beter te gaan voelen.
En alleen dat voelt al als tekortschieten. Maar dat is wel wat het is. Ze zal zelf ervoor moeten willen vechten om zich beter te gaan voelen.
woensdag 11 december 2024 om 12:54
Ik ben het proces aan het opschrijven voor mezelf wat ik merk. Ik heb mijn onderschrift aangepast. Ik voel me nu sinds ik de muren naar beneden heb gedaan, ik ben uitgedijd dat de muren mij niet meer kunnen omhullen. De muren hebben me zo beknot en tegen gehouden dat nu ik ze neer heb gedaan (per ongeluk eigenlijk) mijn Zijn de kans heeft gepakt om helemaal uit te zetten in de vorm die ik hoor te zijn. (volg je me nog?).
Dus de muren pasten niet meer en dat was dikke paniek.
Wat ik nu doe is mezelf vullen met positiviteit. Allemaal positieve affirmaties, spreuken, wat ik maar tegen kom. Ik ben bezig deze nieuwe vorm te omkleden met een plaidje, een dekentje, van stretch stof, omdat ik nog niet volledig uitgedijd ben naar mijn juiste vorm. Het meest in het oog springend voor mij is mijn nek. Die is glad. Ik had daar altijd twee dikke nekspieren met een geul in het midden waar ik met gemak mijn vinger in kon leggen. Dat is weg. Ik ben nu voortdurend aan het voelen naar deze nieuw gekregen nek van mij.
Ik merk nu ook dat ik gistermorgen kramp in mijn borstbeen had. Alsof die kon ontspannen. En gistermiddag was het verlaagd naar kramp in mijn buik, alsof dat ook ontspande. Gisteravond zat het in mijn heupen. (nogmaals, volg je me nog?)
Nu heb ik bovenbenen die zwaar aanvoelen. Maar vandaar richting boven voelt het alsof ik een hele lange ontspanningsmassage heb gehad....
Wat een reis......
Dus de muren pasten niet meer en dat was dikke paniek.
Wat ik nu doe is mezelf vullen met positiviteit. Allemaal positieve affirmaties, spreuken, wat ik maar tegen kom. Ik ben bezig deze nieuwe vorm te omkleden met een plaidje, een dekentje, van stretch stof, omdat ik nog niet volledig uitgedijd ben naar mijn juiste vorm. Het meest in het oog springend voor mij is mijn nek. Die is glad. Ik had daar altijd twee dikke nekspieren met een geul in het midden waar ik met gemak mijn vinger in kon leggen. Dat is weg. Ik ben nu voortdurend aan het voelen naar deze nieuw gekregen nek van mij.
Ik merk nu ook dat ik gistermorgen kramp in mijn borstbeen had. Alsof die kon ontspannen. En gistermiddag was het verlaagd naar kramp in mijn buik, alsof dat ook ontspande. Gisteravond zat het in mijn heupen. (nogmaals, volg je me nog?)
Nu heb ik bovenbenen die zwaar aanvoelen. Maar vandaar richting boven voelt het alsof ik een hele lange ontspanningsmassage heb gehad....
Wat een reis......
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
woensdag 11 december 2024 om 12:57
Lucy,
Je dochter geeft sociaal wenselijke antwoorden omdat als ze nee zegt, dan gaan mensen aan haar trekken, vóór haar beslissen, consequenties met nog meer draagkracht vragen haar opleggen.
Dus toegeven en beloven is de weg van de minste weerstand.
Maar haar acties spreken luider dan woorden. Ze kán het niet. Er wordt nog teveel van haar verwacht. Ook 4 vakken is teveel. Ook 2 vakken is teveel. Want haar hoofd zit immer bomvol? Dus waar moet ze de kennis dan nog erbij stoppen?
Je dochter geeft sociaal wenselijke antwoorden omdat als ze nee zegt, dan gaan mensen aan haar trekken, vóór haar beslissen, consequenties met nog meer draagkracht vragen haar opleggen.
Dus toegeven en beloven is de weg van de minste weerstand.
Maar haar acties spreken luider dan woorden. Ze kán het niet. Er wordt nog teveel van haar verwacht. Ook 4 vakken is teveel. Ook 2 vakken is teveel. Want haar hoofd zit immer bomvol? Dus waar moet ze de kennis dan nog erbij stoppen?
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
woensdag 11 december 2024 om 13:02
Lucy,
Ik zie waar mijn moeder vandaan komt. Ik zie waar ik vandaan kom. Mijn moeder was de oudste dochter en werd derhalve geacht mee te draaien in het gezin en heeft haar jongere broers en zussen helpen opvoeden. Haar vader was ziekelijk, dus hielp ze daarin mee. Haar moeder leunde hard op haar.
Daardoor leunde zij weer hard op mij, als oudste dochter. En stond ik met 8 jaar al te bemiddelen tussen 2 volwassenen. Ik stond naast mijn moeder, in plaats van onder haar.
Ik kan daarom mijn moeder niet zo goed tolereren. Want aan de ene kant leunde ze op mij, maar aan de andere kant legde ze me ook dingen op. En als ik daar wat van zei, begon ze te huilen dat ze het nooit goed kon doen en dan moest ik haar weer troosten en sussen. Dus nee.
Het grote verschil tussen haar en jou Lucy, want daar ben je bang voor, is dat mijn moeder geen moeite doet om te veranderen. En jij wil wel moeite doen om te veranderen. Mijn moeder zou wel willen, maar ze kan niet. Ze vergoelijkt alles, wijst redenen aan waarom het ging zoals het ging en huilt vervolgens om haar eigen leven. Dus daar kom ik zelf niet verder mee.
Ik zie waar mijn moeder vandaan komt. Ik zie waar ik vandaan kom. Mijn moeder was de oudste dochter en werd derhalve geacht mee te draaien in het gezin en heeft haar jongere broers en zussen helpen opvoeden. Haar vader was ziekelijk, dus hielp ze daarin mee. Haar moeder leunde hard op haar.
Daardoor leunde zij weer hard op mij, als oudste dochter. En stond ik met 8 jaar al te bemiddelen tussen 2 volwassenen. Ik stond naast mijn moeder, in plaats van onder haar.
Ik kan daarom mijn moeder niet zo goed tolereren. Want aan de ene kant leunde ze op mij, maar aan de andere kant legde ze me ook dingen op. En als ik daar wat van zei, begon ze te huilen dat ze het nooit goed kon doen en dan moest ik haar weer troosten en sussen. Dus nee.
Het grote verschil tussen haar en jou Lucy, want daar ben je bang voor, is dat mijn moeder geen moeite doet om te veranderen. En jij wil wel moeite doen om te veranderen. Mijn moeder zou wel willen, maar ze kan niet. Ze vergoelijkt alles, wijst redenen aan waarom het ging zoals het ging en huilt vervolgens om haar eigen leven. Dus daar kom ik zelf niet verder mee.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
woensdag 11 december 2024 om 15:04
Even wezen sporten.
Doreia, kan me voorstellen dat dit als een heel bijzondere reis voelt! Echt jezelf worden. Wauw!
Wat betreft dochter: het gaat meer om ritme dan dat er nog enorm veel verwacht wordt. Maar goed, ook ritme is kennelijk een dingetje.
Ze gaat zo met haar vader naar de open dag van het mbo. Even met z'n 2-en een hapje eten en dan rondkijken. Hoop dat ze er blij van wordt.
Voor wat betreft je moeder: ik merkte aan meis bij de intakes al de opluchting aan haar kant dat ik geen "schuld" bij haar neerlegde. Maar wel aangaf wat volgens mij voor haar heel moeilijk is geweest (broer met autisme, waardoor veel aandacht van ons naar hem ging. Moeder met psychische problemen. Wat dingen gebeurd die haar gevormd hebben). Dat ze hoorde dat ik verantwoordelijkheid nam voor mijn stuk.
Tegelijkertijd krijg ik soms ook te horen "het gaat niet over jou" terwijl het mijn intentie niet is dat het over mij gaat, maar ik me soms wel kan voorstellen dat ze het zo oppakt.
Mijn moeder nam ook geen enkele verantwoordelijkheid. Begint te huilen of wordt boos bij alles wat in de verte op commentaar lijkt.
En ja: ik wil veranderen. Alles doen wat voor haar goed is. Maar ik mis een kompas. Als ik vanuit ggnet te horen krijg: structuur moet (wat dus gezegd is) ga ik op structuur. Als gezegd wordt: volg haar, doe ik dat. Maar ik ben mijn eigen kompas echt volledig kwijt. Ik weet het niet meer.
Doreia, kan me voorstellen dat dit als een heel bijzondere reis voelt! Echt jezelf worden. Wauw!
Wat betreft dochter: het gaat meer om ritme dan dat er nog enorm veel verwacht wordt. Maar goed, ook ritme is kennelijk een dingetje.
Ze gaat zo met haar vader naar de open dag van het mbo. Even met z'n 2-en een hapje eten en dan rondkijken. Hoop dat ze er blij van wordt.
Voor wat betreft je moeder: ik merkte aan meis bij de intakes al de opluchting aan haar kant dat ik geen "schuld" bij haar neerlegde. Maar wel aangaf wat volgens mij voor haar heel moeilijk is geweest (broer met autisme, waardoor veel aandacht van ons naar hem ging. Moeder met psychische problemen. Wat dingen gebeurd die haar gevormd hebben). Dat ze hoorde dat ik verantwoordelijkheid nam voor mijn stuk.
Tegelijkertijd krijg ik soms ook te horen "het gaat niet over jou" terwijl het mijn intentie niet is dat het over mij gaat, maar ik me soms wel kan voorstellen dat ze het zo oppakt.
Mijn moeder nam ook geen enkele verantwoordelijkheid. Begint te huilen of wordt boos bij alles wat in de verte op commentaar lijkt.
En ja: ik wil veranderen. Alles doen wat voor haar goed is. Maar ik mis een kompas. Als ik vanuit ggnet te horen krijg: structuur moet (wat dus gezegd is) ga ik op structuur. Als gezegd wordt: volg haar, doe ik dat. Maar ik ben mijn eigen kompas echt volledig kwijt. Ik weet het niet meer.
lucy wijzigde dit bericht op 11-12-2024 15:39
0.28% gewijzigd
woensdag 11 december 2024 om 15:16
Lucy,
Alles altijd goed doen lukt niemand. Want je hebt geen idee wat dat is en hoe dat moet. Wat je kunt doen is, denk ik, zoals je haar ook hebt leren lopen, leren eten, leren praten, leren fietsen. Met ondersteuning, maar zélf doen. En binnen haar leeftijd. En jij als mentor, cheerleader, personal assistent en virtual assistant.
Ik heb een gouden schoonmoeder. Zij is mijn kompas als hoe ik moeder wil zijn. Zij heeft mijn man en zijn broer echt opgevoed tot stabiele, betrouwbare, goede mannen. Dat wil ik ook voor mijn kinderen. Het moge duidelijk zijn dat mijn moeder haar best een bedreiging vind. Ik ga namelijk liever naar schoonmoeder voor raad, advies en richting dan mijn eigen moeder. Helaas, maar ik raadpleeg de mensen die mij verder kunnen helpen. Mijn moeder is namelijk iemand die eerst het hele pad vanaf stap 1 moet becommentariëren tot aan de vraag toe te komen die ik heb om dan met een nuffig, nou, dan weet ik het ook niet hoor! af doet. Daar heb ik precies 0 aan en zeker een half uur aan verantwoording aan verbruikt.
Alles altijd goed doen lukt niemand. Want je hebt geen idee wat dat is en hoe dat moet. Wat je kunt doen is, denk ik, zoals je haar ook hebt leren lopen, leren eten, leren praten, leren fietsen. Met ondersteuning, maar zélf doen. En binnen haar leeftijd. En jij als mentor, cheerleader, personal assistent en virtual assistant.
Ik heb een gouden schoonmoeder. Zij is mijn kompas als hoe ik moeder wil zijn. Zij heeft mijn man en zijn broer echt opgevoed tot stabiele, betrouwbare, goede mannen. Dat wil ik ook voor mijn kinderen. Het moge duidelijk zijn dat mijn moeder haar best een bedreiging vind. Ik ga namelijk liever naar schoonmoeder voor raad, advies en richting dan mijn eigen moeder. Helaas, maar ik raadpleeg de mensen die mij verder kunnen helpen. Mijn moeder is namelijk iemand die eerst het hele pad vanaf stap 1 moet becommentariëren tot aan de vraag toe te komen die ik heb om dan met een nuffig, nou, dan weet ik het ook niet hoor! af doet. Daar heb ik precies 0 aan en zeker een half uur aan verantwoording aan verbruikt.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
