Psyche
alle pijlers
hoe je moeder omging met je menstruatie
zaterdag 10 juni 2017 om 09:28
Je moet je vooral geen aansteller voelen,want dat ben je zeker niet. Bepaalde situaties uit jouw jeugd hebben jou nu gevormd zoals je nu bent.Accepteren dat hoe er met jouw destijds is omgegaan, absoluut niet correct is geweest,is cruciaal op de weg naar heling.Alles kan altijd erger of minder erg,maar het verdriet wat men eraan overhoudt, kun en mag je niet benoemen met termen als "aanstellerij', want het is heel persoonlijk.Het is nl Jouw verdriet.duizel schreef: ↑10-06-2017 09:13Ik word een beetje verdrietig van dit topic. Ik herken zoveel van het gevoel dat je beschrijft dat het me raakt. Alles rondom menstruatie is dan natuurlijk maar 1 voorbeeld.
Ik ben ook in therapie en dat gaat moeizaam. Ook omdat ik steeds denk dat er genoeg mensen zijn die een zwaardere jeugd hebben gehad met bv een overleden ouder of die lichamelijk mishandeld zijn en zo kan ik nog wel even doorgaan. Dat maakt dat ik me een aansteller voel als ik hier zo over praat. Ook omdat ik denk dat mijn moeder gewoon niet beter weet of anders kan. Jij laat me inzien dat mijn gevoel er ook mag zijn en dat emotionele verwaarlozing ook erg is. Dus ook al word ik er verdrietig van. Ik wil je ook bedanken voor het openen van dit topic.
zaterdag 10 juni 2017 om 09:31
never mind.pamelacourson schreef: ↑08-06-2017 16:02Dan had haar moeder dat op een andere manier moeten zeggen in plaats van boos te worden. Enig inlevingsvermogen was wel op zijn plaats geweest.
anoniem_64afeac72af4d wijzigde dit bericht op 10-06-2017 09:32
Reden: verkeerd gelezen, verkeerde reactie erop.
Reden: verkeerd gelezen, verkeerde reactie erop.
23.73% gewijzigd
zaterdag 10 juni 2017 om 09:41
Mijn moeder schoot juist een beetje door in het 'normaliseren'. Tampons en maandverband, allemaal niets om je voor te schamen, maar je mocht er ook vooral niet te 'zielig' over doen. Het hoort erbij, dus niet zeuren.
Ik heb altijd enorm last van buik- rug- en bovenbeenkrampen gehad, en volledig ontregelde ontlasting rond mijn menstruatie. Maar voor de pijn mocht ik geen paracetamol, want medicijnen zijn niet goed voor je & het is maar ongesteldheid. Wacht maar tot je een kind moet baren!
Een paar maanden geleden is er endometriose bij me vastgesteld en alle puzzelstukjes vielen op zijn plek. Ook dat mn cyclus maar 22 dagen kort was, en mn menstruatie zeker 8 dagen duurde. Ben nu aan de pil (de horror!
) en ik voel me ZOVEEL beter: minder pijn, cyclus van 28 dagen, max 4 dagen vloeien.
En ergens neem ik het mijn moeder dus een beetje kwalijk dat ze er altijd zo luchtig over heeft gedaan. Heb het haar niet verteld, over de endometriose. Denk ook niet dat ik dat ga doen...
Ik heb altijd enorm last van buik- rug- en bovenbeenkrampen gehad, en volledig ontregelde ontlasting rond mijn menstruatie. Maar voor de pijn mocht ik geen paracetamol, want medicijnen zijn niet goed voor je & het is maar ongesteldheid. Wacht maar tot je een kind moet baren!
Een paar maanden geleden is er endometriose bij me vastgesteld en alle puzzelstukjes vielen op zijn plek. Ook dat mn cyclus maar 22 dagen kort was, en mn menstruatie zeker 8 dagen duurde. Ben nu aan de pil (de horror!
) en ik voel me ZOVEEL beter: minder pijn, cyclus van 28 dagen, max 4 dagen vloeien.En ergens neem ik het mijn moeder dus een beetje kwalijk dat ze er altijd zo luchtig over heeft gedaan. Heb het haar niet verteld, over de endometriose. Denk ook niet dat ik dat ga doen...
zaterdag 10 juni 2017 om 11:37
Dat herken ik heel erg, vinden dat andere dingen pas echt erg zijn en vinden dat je je aanstelt.duizel schreef: ↑10-06-2017 09:13Ik word een beetje verdrietig van dit topic. Ik herken zoveel van het gevoel dat je beschrijft dat het me raakt. Alles rondom menstruatie is dan natuurlijk maar 1 voorbeeld.
Ik ben ook in therapie en dat gaat moeizaam. Ook omdat ik steeds denk dat er genoeg mensen zijn die een zwaardere jeugd hebben gehad met bv een overleden ouder of die lichamelijk mishandeld zijn en zo kan ik nog wel even doorgaan. Dat maakt dat ik me een aansteller voel als ik hier zo over praat. Ook omdat ik denk dat mijn moeder gewoon niet beter weet of anders kan. Jij laat me inzien dat mijn gevoel er ook mag zijn en dat emotionele verwaarlozing ook erg is. Dus ook al word ik er verdrietig van. Ik wil je ook bedanken voor het openen van dit topic.
Het is een lange weg voor me, ben ook al even bezig. En steeds durf ik weer een beetje meer te zien, laat steeds weer een beetje meer toe.
Maar het zit zo verweven in alles en dat maakt me ook steeds verdrietiger. Ik ben ook al lange tijd niet echt aan het werk en heb deels WIA. Dat vond ik ook altijd maar stom van mezelf. Totdat m'n werkcoach van het UWV zei dat je echt niet zomaar in de WIA komt. Dat dringt ook steeds meer een beetje door.
Hier aan werken is voor mij nu ook echt meer dan een voltijdsbaan (maar doe ernaast wel wat vrijwilligersdingen).
Anyways, als je verder nog gedachten er over wilt wisselen, laat maar weten
zaterdag 10 juni 2017 om 11:57
Hoe je dit verwoordt, helpt me wist je dat. Ik vind het moeilijk om een verhaal te maken, om aan anderen te kunnen vertellen waar ik mee zit. Emotioneel verwaarloosd is vaak te vaag, vertellen dat er een gevoel van veiligheid miste is al weer wat concreter misschien. ThxOnbevangen schreef: ↑10-06-2017 11:48Het lijkt me heel moeilijk als dat gevoel ontbreekt dat je alles kunt vragen aan je moeder... Nee het is niet normaal hoe zij met jou omging.
zaterdag 10 juni 2017 om 13:09
Als ik al jullie ervaringen lees besef ik me pas hoeveel mazzel ik heb gehad. Ik wist wel een beetje hoe ongesteld zijn was. Mijn moeder had erg veel last. Hoofdpijn, buikpijn en lag minimaal twee dagen op bed. En toen ze zelf rond haar 12e voor het eerst ongesteld werd, heeft haar moeder gezegd "de doeken liggen achter in de kast, je zus verteld wel wat je er mee moet doen". Mam wilde dat dus anders, helaas werd ik voor het eerst ongesteld de tweede kerstdag na mij. 12e verjaardag en het familiefeest was bij ons thuis. Wel handig dat het thuis was, kon ik kleding vervangen, maandverband pakken. Mam had er graag een feestje van gemaakt.
Ik heb twee dochters die niet anders gewend waren dat het inkopen van maandverband erbij hoorde, ook als ze alleen met hun vader de boodschappen deden. Maar dat was anders, oudste zelfs mee naar de huisarts geweest ze was pas 17 en jongste was 16.
En de eerste bh? Mijn mam is best een beetje een snob, toen het volgens haar tijd werd naar de lokale lingerie winkel, alles opmeten door een oudere dame met een leesbrilletje, resultaat 3'bhtjes en 6 bijpassende slipjes. Een bh mag twee dagen, slipje moet elke dag verschoond. Mijn eerste setjes waren blauw wit geblokt, oranje wit geblokt en wit met een kantje.
Ik heb twee dochters die niet anders gewend waren dat het inkopen van maandverband erbij hoorde, ook als ze alleen met hun vader de boodschappen deden. Maar dat was anders, oudste zelfs mee naar de huisarts geweest ze was pas 17 en jongste was 16.
En de eerste bh? Mijn mam is best een beetje een snob, toen het volgens haar tijd werd naar de lokale lingerie winkel, alles opmeten door een oudere dame met een leesbrilletje, resultaat 3'bhtjes en 6 bijpassende slipjes. Een bh mag twee dagen, slipje moet elke dag verschoond. Mijn eerste setjes waren blauw wit geblokt, oranje wit geblokt en wit met een kantje.
zaterdag 10 juni 2017 om 13:29
Als ik alleen de OP lees zie ik eigenlijk niet hoe dit te maken heeft met emotionele verwaarlozing. Het is natuurlijk maar een enkel voorbeeld, maar hier lees ik het niet in. Mijn oudste dochter praat ook niet graag over haar ongesteldheid. Ze vraagt dan wel of ik maandverband wil kopen, en weet waar de tampons liggen, maar heeft geen behoefte aan verdere gesprekken. De jongste is nog steeds niet ongesteld, maar die weet al hoe het werkt en waar ze de spullen kan vinden. Jongste is ook veel opener dan haar zus en ging bijv enthousiast mee naar de lingeriewinkel om bh's te kopen. Oudste koopt die zonder passen bij de Hema, en liefst laat ze mij dat doen (want stel je voor dat die caissière weet dat je een bh draagt).
zaterdag 10 juni 2017 om 13:41
Wat ik inmiddels snap van emotionele verwaarlozing is dat er in dat geval niet voldoende positieve aandacht is en een gebrek aan empathische betrokkenheid. De behoeften van het kind worden niet gezien of beantwoord.MinkeDeWit schreef: ↑10-06-2017 13:29Als ik alleen de OP lees zie ik eigenlijk niet hoe dit te maken heeft met emotionele verwaarlozing. Het is natuurlijk maar een enkel voorbeeld, maar hier lees ik het niet in. Mijn oudste dochter praat ook niet graag over haar ongesteldheid. Ze vraagt dan wel of ik maandverband wil kopen, en weet waar de tampons liggen, maar heeft geen behoefte aan verdere gesprekken. De jongste is nog steeds niet ongesteld, maar die weet al hoe het werkt en waar ze de spullen kan vinden. Jongste is ook veel opener dan haar zus en ging bijv enthousiast mee naar de lingeriewinkel om bh's te kopen. Oudste koopt die zonder passen bij de Hema, en liefst laat ze mij dat doen (want stel je voor dat die caissière weet dat je een bh draagt).
Het voorbeeld dat ik hier gaf is misschien 1 klein ding. De empathie was hierbij onvindbaar.
Dat maakt het ook zo moeilijk en ongrijpbaar: het zijn heel veel kleine dingen. En meestal zijn het niet dingen die gebeurd zijn, maar is het juist hetgeen er NIET gebeurde
zaterdag 10 juni 2017 om 14:02
Heb je het er met je moeder wel eens over gehad? Het hoeft natuurlijk geen kwade opzet te zijn geweest, hoewel je onder de gevolgen flink kunt lijden. Mijn ouders hebben ook hun fouten gemaakt en van sommige heb ik nog steeds last, qua zelfbeeld. Mijn ouders zijn zich van geen kwaad bewust en hebben ons naar beste kunnen opgevoed.
Ik vind dat dus zelf ook lastig omdat ik van nature niet heel empathisch ben en een van mijn kinderen nogal uitgesproken emotioneel is. Die heeft dus in het verleden last gehad van mijn flegmatieke houding, en voelde zich daardoor tekort gedaan (dat alles onbewust, daar was ze nog te jong voor).
Ik vind dat dus zelf ook lastig omdat ik van nature niet heel empathisch ben en een van mijn kinderen nogal uitgesproken emotioneel is. Die heeft dus in het verleden last gehad van mijn flegmatieke houding, en voelde zich daardoor tekort gedaan (dat alles onbewust, daar was ze nog te jong voor).
zaterdag 10 juni 2017 om 14:08
Er is ook geen schuld of kwade opzet, zeker niet. Ze hebben hun best gedaan. En ook dat maakt het zo lastig, want als iemand zijn best doet, mag ik me dan wel zo voelen?MinkeDeWit schreef: ↑10-06-2017 14:02Heb je het er met je moeder wel eens over gehad? Het hoeft natuurlijk geen kwade opzet te zijn geweest, hoewel je onder de gevolgen flink kunt lijden. Mijn ouders hebben ook hun fouten gemaakt en van sommige heb ik nog steeds last, qua zelfbeeld. Mijn ouders zijn zich van geen kwaad bewust en hebben ons naar beste kunnen opgevoed.
Ik vind dat dus zelf ook lastig omdat ik van nature niet heel empathisch ben en een van mijn kinderen nogal uitgesproken emotioneel is. Die heeft dus in het verleden last gehad van mijn flegmatieke houding, en voelde zich daardoor tekort gedaan (dat alles onbewust, daar was ze nog te jong voor).
Dat heeft me jaren gekost voordat ik dat kon zien.
En nee, ik heb het er niet over gehad. Dat overwogen en vaker besproken met therapeuten, maar de weegschaal slaat naar niet. Dat heeft diverse redenen ernaast ook.
zaterdag 10 juni 2017 om 14:14
Mijn moeder is de grootste schat die er is, maar om de een of andere reden kocht ze alleen altijd van die mini-inlegkruisjes, waarvan ik er dan maar 3 tegelijk gebruikte en natuurlijk nog steeds doorlekte. Zelf schaamde ik me er erg voor dat dat gebeurde en had ik met 11 jaar ook niet echt het benul dat er ander maandverband te koop was. Wel heb ik er heel wat gênante situaties door gehad, steeds weer dat doorlekken. Uiteindelijk viel na een jaar ofzo bij haar het kwartje en heeft ze een ander soort, echt maandverband voor me gekocht. Ik had het wel fijner gevonden als ze hierin iets meer had meegedacht, zoals vlak voor ik ongesteld werd (mijn lichaam was al heel lang aan het veranderen) me iets meer uitleg geven over wat ik kon verwachten en alvast voor de zekerheid wat maandverband meegeven naar school ofzo.
zaterdag 10 juni 2017 om 16:11
Ik was bijna 15 toen ik voor het eerst ongesteld werd, zat er al een tijdje op te wachten. Mijn jongere zusje was eerder ongesteld dan ik, ondanks dat ze jonger is. Verder zijn er eigenlijk nooit veel woorden aan vuil gemaakt, maandverband lag in het mandje in de wc en dat kon naar behoeven gepakt worden. Was buikpijn dusdanig dan nam je een paracetamol, ging het dan echt niet dan was een dagje thuis van school ook geen punt. Verder geen dag uit of praatjes over groot worden etc. Wel was ik zo trots als een pauw toen ik mijn eerste pak maandverband ging kopen.
Weet je wat het is, ouders en kinderen denken soms heel verschillend. Verschil van karakter speelt ook mee. Zoals ik jouw verhaal lees lijkt het mij dat jouw moeder nooit iets heeft gedaan om jou echt te schaden, vanuit haar oogpunt was het iets normaals. Jij als kind had er heel veel moeite mee om open te zijn, dat snapte ze waarschijnlijk niet en zag dat daardoor ook niet. Ouders gaan toch vaak uit van hun eigen referentiekader.
Ik zou je wel aanraden om hulp te zoeken. Je maakt hier een heel groot ding van nu en als je daar geen hulp bij krijgt dan vermoed ik dat dat alleen maar erger zal worden. Misschien ben je ook een beetje aan het zoeken naar een zondebok voor gevoelens die je momenteel hebt. Dit bedoel ik niet gemeen hoor. Ik denk dat veel mensen hier weleens mee te maken krijgen.
Weet je wat het is, ouders en kinderen denken soms heel verschillend. Verschil van karakter speelt ook mee. Zoals ik jouw verhaal lees lijkt het mij dat jouw moeder nooit iets heeft gedaan om jou echt te schaden, vanuit haar oogpunt was het iets normaals. Jij als kind had er heel veel moeite mee om open te zijn, dat snapte ze waarschijnlijk niet en zag dat daardoor ook niet. Ouders gaan toch vaak uit van hun eigen referentiekader.
Ik zou je wel aanraden om hulp te zoeken. Je maakt hier een heel groot ding van nu en als je daar geen hulp bij krijgt dan vermoed ik dat dat alleen maar erger zal worden. Misschien ben je ook een beetje aan het zoeken naar een zondebok voor gevoelens die je momenteel hebt. Dit bedoel ik niet gemeen hoor. Ik denk dat veel mensen hier weleens mee te maken krijgen.
zaterdag 10 juni 2017 om 18:47
En beetje ouder kijkt toch naar wat een kind nodig heeft? Respecteert het kind zoals het is en kijkt ondertussen wel of ergens hulp nodig is die misschien niet direct gevraagd wordt?GinnyJones schreef: ↑10-06-2017 16:11Ik was bijna 15 toen ik voor het eerst ongesteld werd, zat er al een tijdje op te wachten. Mijn jongere zusje was eerder ongesteld dan ik, ondanks dat ze jonger is. Verder zijn er eigenlijk nooit veel woorden aan vuil gemaakt, maandverband lag in het mandje in de wc en dat kon naar behoeven gepakt worden. Was buikpijn dusdanig dan nam je een paracetamol, ging het dan echt niet dan was een dagje thuis van school ook geen punt. Verder geen dag uit of praatjes over groot worden etc. Wel was ik zo trots als een pauw toen ik mijn eerste pak maandverband ging kopen.
Weet je wat het is, ouders en kinderen denken soms heel verschillend. Verschil van karakter speelt ook mee. Zoals ik jouw verhaal lees lijkt het mij dat jouw moeder nooit iets heeft gedaan om jou echt te schaden, vanuit haar oogpunt was het iets normaals. Jij als kind had er heel veel moeite mee om open te zijn, dat snapte ze waarschijnlijk niet en zag dat daardoor ook niet. Ouders gaan toch vaak uit van hun eigen referentiekader.
Ik zou je wel aanraden om hulp te zoeken. Je maakt hier een heel groot ding van nu en als je daar geen hulp bij krijgt dan vermoed ik dat dat alleen maar erger zal worden. Misschien ben je ook een beetje aan het zoeken naar een zondebok voor gevoelens die je momenteel hebt. Dit bedoel ik niet gemeen hoor. Ik denk dat veel mensen hier weleens mee te maken krijgen.
zaterdag 10 juni 2017 om 19:01
Er lag altijd maandverband bij de wc bij ons. Er werd niet gepraat, maar we deden als we meegingen iets in de kar of zetten het op het boodschappen lijstje. Het was net zo doodnormaal als zweet en deodorant.
Ik moet trouwens ook opletten dat ik zelf voor mijn kinderen iets in huis haal tzt, ik gebruik zelf nl wasbaar...
Ik moet trouwens ook opletten dat ik zelf voor mijn kinderen iets in huis haal tzt, ik gebruik zelf nl wasbaar...
zaterdag 10 juni 2017 om 20:11
Zoals je kan lezen in dit topic, ben ik al even bezig en heb ik al zeker hulp.GinnyJones schreef: ↑10-06-2017 16:11Ik was bijna 15 toen ik voor het eerst ongesteld werd, zat er al een tijdje op te wachten. Mijn jongere zusje was eerder ongesteld dan ik, ondanks dat ze jonger is. Verder zijn er eigenlijk nooit veel woorden aan vuil gemaakt, maandverband lag in het mandje in de wc en dat kon naar behoeven gepakt worden. Was buikpijn dusdanig dan nam je een paracetamol, ging het dan echt niet dan was een dagje thuis van school ook geen punt. Verder geen dag uit of praatjes over groot worden etc. Wel was ik zo trots als een pauw toen ik mijn eerste pak maandverband ging kopen.
Weet je wat het is, ouders en kinderen denken soms heel verschillend. Verschil van karakter speelt ook mee. Zoals ik jouw verhaal lees lijkt het mij dat jouw moeder nooit iets heeft gedaan om jou echt te schaden, vanuit haar oogpunt was het iets normaals. Jij als kind had er heel veel moeite mee om open te zijn, dat snapte ze waarschijnlijk niet en zag dat daardoor ook niet. Ouders gaan toch vaak uit van hun eigen referentiekader.
Ik zou je wel aanraden om hulp te zoeken. Je maakt hier een heel groot ding van nu en als je daar geen hulp bij krijgt dan vermoed ik dat dat alleen maar erger zal worden. Misschien ben je ook een beetje aan het zoeken naar een zondebok voor gevoelens die je momenteel hebt. Dit bedoel ik niet gemeen hoor. Ik denk dat veel mensen hier weleens mee te maken krijgen.
Juist nu zie ik dat mijn ouders in heel veel dingen er niet voor mij waren. Zoals gezegd geef ik niemand de schuld, maar is het pech, ze heeft r best gedaan, ze wist niet beter.
Wat niet weg neemt dat een ouder zich zo goed mogelijk moet inleveren in zijn kind en de aandacht moet geven dat het verdient.
zaterdag 10 juni 2017 om 20:14
Niet perse, moeder nam regelmatig maandverband mee, dochter gaf verder niets aan dus ik vermoed dat moeder helemaal niet in de gaten heeft gehad dat het voor dochter een big issue was. Niet iedereen beschikt over een dergelijke voelspriet en helaas kan je, ook ouders niet, niet alles raden. Waarmee ik trouwens niet wil zeggen dat het voor TO niet moeilijk kan zijn geweest hoor.
Mijn ouders zijn beide geen types die woordelijk genegenheid uiten, ik ben altijd degene die zegt "ik hou van je/jullie". Betekent niet dat ze niet van me houden, toch zullen ze het uit zichzelf niet zeggen. Vind ik best moeilijk, zou het fijn vinden wanneer dat eens gezegd werd, of andere dingen zoals dat ze trots op me zijn. Maar als het er niet in zit dan houdt het op. Dan zul je moeten accepteren dat de dingen zo zijn zoals ze zijn en dat niet iedereen reageert zoals jij graag zou zien. Anders ga je er zelf aan onderdoor.
zaterdag 10 juni 2017 om 21:20
Mijn eigen ervaring hierover met mijn moeder was nogal knullig . Ik was geloof ik 12. Ik had zo gehoopt dat ik het nog lang niet zou worden, maar nee, net op de middelbare school en gelijk ongesteld. Ik kwam thuis tussen de middag en ik zei tegen mijn moeder die in de keuken stond: 'mam ik ben ongesteld geworden'. Mijn moeder reageerde wel lief, ze schrok een beetje en ik ging naar boven en ze kwam naar mij toe. Ze gaf me maandverband geloof ik. En toen kwam het! Ze aarzelde wat en zei toen; eh, ach je weet alles ook wel he? En ik knikte maar van ja. En ik weet nog dat ik het zo stom vond hoe ze deed. Ze kon blijkbaar niet anders.
Ik las altijd de Libelle, dus ik wist er wel wat over. Maar niks erover van mijn moeder gehoord. Geen uitleg, niks. Ik schaamde me er ook wel voor. Durfde het ook niet in de prullenbak in de keuken te gooien. Heb het ook wel verstopt toen we op vakantie waren, de gebruikte tampons. Om dat ik het in de prullenbak gooien na toiletbezoek zo overduidelijk vond en ik dan niet wilde dat ze wisten dat ik dat weggooide. En mijn moeder werd kwaad, want die vond het. En nou gooi je dat gewoon weg en je verstopt het niet meer! Totaal geen begrip, althans niet open erover. Haar moeder was waarschijnlijk net zo. Ik ben gelukkig niet zo. Andere tijden he.
Ik las altijd de Libelle, dus ik wist er wel wat over. Maar niks erover van mijn moeder gehoord. Geen uitleg, niks. Ik schaamde me er ook wel voor. Durfde het ook niet in de prullenbak in de keuken te gooien. Heb het ook wel verstopt toen we op vakantie waren, de gebruikte tampons. Om dat ik het in de prullenbak gooien na toiletbezoek zo overduidelijk vond en ik dan niet wilde dat ze wisten dat ik dat weggooide. En mijn moeder werd kwaad, want die vond het. En nou gooi je dat gewoon weg en je verstopt het niet meer! Totaal geen begrip, althans niet open erover. Haar moeder was waarschijnlijk net zo. Ik ben gelukkig niet zo. Andere tijden he.
zondag 11 juni 2017 om 00:19
Ik weet nog dat ik tegen mijn moeder zei, mam ik ben ongesteld geworden. Het was ochtend. En toen hoorde ik haar op de gang naar mijn vader roepen "Kate is ongesteld". Dat vond ik wel genant en had voor mij niet gehoeven. Maar verder vond ik het ook wel tijd worden. Ik weet nog dat ik vlak daarna tijdens een weekendje center parcs met familie voor het eerst een tampon ging proberen. Dat mijn moeder zei, ga het maar proberen. In een met familie volgestouwd bungalowtje. Dat kon mij op dat moment niet schelen. Ik moest en zou zwemmen want in het zwembad had ik een hele leuke jongen ontmoet en mijn nichtje en ik hadden met hem en zijn broer afgesproken in het zwembad.
Ik weet echt niet meer hoe ik aan mijn maandverband kwam of waar dat lag. Ik heb er in ieder geval nooit om verlegen gezeten en ik vind het heel erg naar dat jij je daar zorgen over moest maken. Ik ga er bij mijn eigen dochter voor zorgen dat ze een pakje op voorraad krijgt naar aanleiding van dit topic. Het is nog niet zo ver, maar ik wil dat ze gewoon direct kan pakken als het nodig is.
Ik ben bijna 42 en ik vind het ook nog steeds ruk, dat geklooi met maandverband en tampons elke maand. Wat een irritant gebeuren blijft dat toch, dat ongesteld zijn.
Ik weet echt niet meer hoe ik aan mijn maandverband kwam of waar dat lag. Ik heb er in ieder geval nooit om verlegen gezeten en ik vind het heel erg naar dat jij je daar zorgen over moest maken. Ik ga er bij mijn eigen dochter voor zorgen dat ze een pakje op voorraad krijgt naar aanleiding van dit topic. Het is nog niet zo ver, maar ik wil dat ze gewoon direct kan pakken als het nodig is.
Ik ben bijna 42 en ik vind het ook nog steeds ruk, dat geklooi met maandverband en tampons elke maand. Wat een irritant gebeuren blijft dat toch, dat ongesteld zijn.
zondag 11 juni 2017 om 00:27
Mijn moeder was al een paar jaar overleden toen ik ongesteld werd. Mijn vader reageerde met: "als je vragen hebt, moet je die vanavond maar aan oma stellen". En daar werd ik vervolgens gedumpt. Maar ik schaamde mij dood, dus heb braaf met oma GTST gekeken en heel hard gehoopt dat ze niks aan mij zou merken 
Hoe ik mijn puberteit ben doorgekomen is echt een Godswonder...
Hoe ik mijn puberteit ben doorgekomen is echt een Godswonder...
Disclaimer: ik heb een mannelijk brein.
zondag 11 juni 2017 om 00:28
Overigens hebben ze bij mijn kind op de basisschool ook gewoon maandverband beschikbaar. De juf heeft alle meiden (groep 7) al aan het begin van het jaar verteld wat ze moeten doen als ze ongesteld worden op school. En dat ze gerust bij de juf mogen komen voor steun als ze ervan schrikken. Fijn, zo een juf.
zondag 11 juni 2017 om 09:10
Weet je, dan nog, kun je aangeven dat je kind bij je terecht kan. Gewoon door het te zeggen.GinnyJones schreef: ↑10-06-2017 20:14Niet perse, moeder nam regelmatig maandverband mee, dochter gaf verder niets aan dus ik vermoed dat moeder helemaal niet in de gaten heeft gehad dat het voor dochter een big issue was. Niet iedereen beschikt over een dergelijke voelspriet en helaas kan je, ook ouders niet, niet alles raden. Waarmee ik trouwens niet wil zeggen dat het voor TO niet moeilijk kan zijn geweest hoor.
Mijn ouders zijn beide geen types die woordelijk genegenheid uiten, ik ben altijd degene die zegt "ik hou van je/jullie". Betekent niet dat ze niet van me houden, toch zullen ze het uit zichzelf niet zeggen. Vind ik best moeilijk, zou het fijn vinden wanneer dat eens gezegd werd, of andere dingen zoals dat ze trots op me zijn. Maar als het er niet in zit dan houdt het op. Dan zul je moeten accepteren dat de dingen zo zijn zoals ze zijn en dat niet iedereen reageert zoals jij graag zou zien. Anders ga je er zelf aan onderdoor.
Door je kind serieus te nemen met zijn probleempjes die voor jou misschien niks voorstellen maar voor je kind groot zijn. Door eens een boek te lezen over puberteit.
Jonge ouders lezen alles over baby's maar zodra de puberteit zich aandient lezen weinigen nog iets daarover.
zondag 11 juni 2017 om 18:45
Ik zat alles zo eens een beetje op me in te laten werken en merk dat ik het zo bizar vind dat ik m'n eigen gevoel eigenlijk niet vertrouw nu ik op bepaalde dingen terug kijk uit m'n jeugd.
Emotionele verwaarlozing is echt ruk en het gaat om alles bij elkaar. Alleen merk ik dat ik dan ook bang ben er te veel aan op te hangen. En dan sla ik weer door en wil ik alles weer wegwuiven.
Nu meningen hier zwart op wit staan, ga ik het nog maar eens vaker teruglezen
Emotionele verwaarlozing is echt ruk en het gaat om alles bij elkaar. Alleen merk ik dat ik dan ook bang ben er te veel aan op te hangen. En dan sla ik weer door en wil ik alles weer wegwuiven.
Nu meningen hier zwart op wit staan, ga ik het nog maar eens vaker teruglezen
zondag 11 juni 2017 om 20:36
Gwenstar, je moet niet aan jezelf twijfelen. Jij hebt dingen gemist in je leven. Een bepaalde geborgenheid en zorg en liefde. Misschien hadden je ouders hun redenen en dachten ze dat ze het allemaal prima deden. Of het waren gewoon geen goede ouders of nog iets daar tussenin. Jij bent jij en jij hebt niet dezelfde behoeften of hetzelfde karakter als je ouders. Je mag je eigen gevoel best wel serieus nemen. Tuurlijk kan het zo zijn dat je met de tijd milder over je ouders gaat denken of dat je hun beter gaat begrijpen. Maar op dit moment heb je er niks aan om je gevoel weg te drukken.gwenstar schreef: ↑11-06-2017 18:45Ik zat alles zo eens een beetje op me in te laten werken en merk dat ik het zo bizar vind dat ik m'n eigen gevoel eigenlijk niet vertrouw nu ik op bepaalde dingen terug kijk uit m'n jeugd.
Emotionele verwaarlozing is echt ruk en het gaat om alles bij elkaar. Alleen merk ik dat ik dan ook bang ben er te veel aan op te hangen. En dan sla ik weer door en wil ik alles weer wegwuiven.
Nu meningen hier zwart op wit staan, ga ik het nog maar eens vaker teruglezen
