Psyche
alle pijlers
hoe je moeder omging met je menstruatie
donderdag 15 juni 2017 om 20:35
Ik heb niet meer gereageerd na mijn vorige bericht maar wel meegelezen en veel over nagedacht, het is confronterend voor me. Het stukje over je menstruatie is natuurlijk een onderdeel, als dat het enige was, was het misschien geen emotionele verwaarlozing maar het is een deeltje van een groter geheel en alles bij elkaar maakt het dat wel. Ik herken de gevoelens die je beschrijft, alles rondom menstruatie is bij mij anders gegaan maar ook niet fijn in mijn herinneringen.
Dapper dat je het hebt besproken. Ik begrijp dat het ook moeilijk is, voor mij is het dat ook nog steeds, voor mij is het dan een soort van echt worden maar ondanks alles vind ik het ook heel lastig om zo over mijn ouders te praten. Ze bedoelden het allemaal niet verkeerd denk ik, wisten ook niet beter.
Ook ik werk al een hele tijd niet meer, zit in de ziektewet en dat voelt slecht, het voelt slecht om niet te kunnen werken, ik voel me nog steeds een aansteller, ben onder behandeling maar dat gaat heel moeilijk. Morgen weer een nieuwe afspraak om een (nieuwe) richting te bepalen voor mijn behandeling. Ik praat zo moeilijk, we zijn op zoek naar een manier om dat te doorbreken.
Dapper dat je het hebt besproken. Ik begrijp dat het ook moeilijk is, voor mij is het dat ook nog steeds, voor mij is het dan een soort van echt worden maar ondanks alles vind ik het ook heel lastig om zo over mijn ouders te praten. Ze bedoelden het allemaal niet verkeerd denk ik, wisten ook niet beter.
Ook ik werk al een hele tijd niet meer, zit in de ziektewet en dat voelt slecht, het voelt slecht om niet te kunnen werken, ik voel me nog steeds een aansteller, ben onder behandeling maar dat gaat heel moeilijk. Morgen weer een nieuwe afspraak om een (nieuwe) richting te bepalen voor mijn behandeling. Ik praat zo moeilijk, we zijn op zoek naar een manier om dat te doorbreken.
donderdag 15 juni 2017 om 22:58
Precies wat je zegt: het is een van de dingen binnen een groter geheel.duizel schreef: ↑15-06-2017 20:35Ik heb niet meer gereageerd na mijn vorige bericht maar wel meegelezen en veel over nagedacht, het is confronterend voor me. Het stukje over je menstruatie is natuurlijk een onderdeel, als dat het enige was, was het misschien geen emotionele verwaarlozing maar het is een deeltje van een groter geheel en alles bij elkaar maakt het dat wel. Ik herken de gevoelens die je beschrijft, alles rondom menstruatie is bij mij anders gegaan maar ook niet fijn in mijn herinneringen.
Dapper dat je het hebt besproken. Ik begrijp dat het ook moeilijk is, voor mij is het dat ook nog steeds, voor mij is het dan een soort van echt worden maar ondanks alles vind ik het ook heel lastig om zo over mijn ouders te praten. Ze bedoelden het allemaal niet verkeerd denk ik, wisten ook niet beter.
Ook ik werk al een hele tijd niet meer, zit in de ziektewet en dat voelt slecht, het voelt slecht om niet te kunnen werken, ik voel me nog steeds een aansteller, ben onder behandeling maar dat gaat heel moeilijk. Morgen weer een nieuwe afspraak om een (nieuwe) richting te bepalen voor mijn behandeling. Ik praat zo moeilijk, we zijn op zoek naar een manier om dat te doorbreken.
En ja, ik weet ook dat m'n ouders hun best hebben gedaan en dat ze waarschijnlijk niet beter weten. Inmiddels weet ik dat het naast elkaar kan bestaan. Als kind heb je nou eenmaal ook behoeftes. Maar ik worstel daar ook nog vaak mee hoor.
En niet werken of weer een tijdje minder uren onder je niveau en daarna weer helemaal niet, geeft mij ook een slecht gevoel. Ik ben nu al zo lang aan het worstelen en niet echt aan het werk, ik vind/vond dat heel moeilijk. Zeker als sommige mensen vragen of ik al weer werk en ze niet weten waar ik mee bezig ben, laat me vaak in allerlei bochten wringen.
Inmiddels merk ik dat dit verwerken, ook al ben ik al zo lang bezig, op dit moment echt een fulltime baan is. M'n hoofd zit zo vol, m'n werkgeheugen heeft gewoon geen ruimte voor serieus werk.
En ik praatte ook altijd niet of moeilijk. Het was echt trekken en ik zat vooral pleasend te zijn, ook naar een therapeut toe. Het heeft me jaren gekost en door hele volgeschreven dagboeken teruglezend gekost voordat ik me dat echt besefte. Dat ik al 14 jaar hetzelfde zat te doen bij elke hulpverlener. Me beter voordoen, denken voor de ander en de ander niet willen teleurstellen. Maar mezelf uiteindelijk wel...
Toen ik me dat echt ging beseffen, heb ik het besproken. Er was blijkbaar een goede reden waarom ik dat altijd al deed. Met m'n huidige therapeute ben ik maanden bezig geweest om te bespreken hoe ik er bij een afspraak bij zat en het over de therapeutische relatie gehad. En pas na een half jaar kan ik beter en meer over de inhoud spreken en kan ik zelf aangeven wat ik wil en nodig heb.
Ik weet niet hoe lang je al bezig bent en wat je allemaal al hebt gedaan. Maar geef jezelf de tijd. Mij hielp dat m'n huidige therapeute de eerste was die me uitlegde dat dit een trauma is. Ik ben er toen meer over gaan lezen en dat hielp mij enorm. Met name het boek Niemandskinderen van (ik geloof) Roodvoets. Een "feest" van herkenning. Dat boek hielp me ook ontzettend om milder te worden naar mezelf.
Wat me ook hielp is om het "vertrekpunt" een vast te zetten. Soms wist ik wel dat er sprake was van emotionele verwaarlozing (gevoelsmatig alleen niet zo) en op andere momenten wuifde ik dat weer weg en vond ik mezelf ook een aansteller. Door te "toetsen" bij haar of er nu echt sprake was van emotionele verwaarlozing of niet, ben ik daarna een stuk minder heen en weer aan het gaan tussen het wegwuiven en dat niet te doen.
Je kunt het, echt waar. Oefenen en als je tijdens een sessie niet praat, geef dan aan dat je merkt dat je dat niet doet en dat je bijvoorbeeld dichtslaat. Misschien kan je dan in kleine stappen onderzoeken wat er dan gebeurt.
Poeh, een heel verhaal weer. Hopelijk heb je er een beetje iets aan.
Zet hem op morgen!
vrijdag 16 juni 2017 om 17:52
Er zit ook altijd wel een verschil tussen emotionele verwaarlozing en het hebben van 'gesloten' ouders. Het is daarbij ook het verschil in prioriteit dat een ouder aan diens kind geeft. Een egoïstische ouder zal diens eigen wil en gevoelens als hoogste prioriteit stellen zonder rekening te willen houden met wat diens kind nodig heeft, hierdoor wordt eigenlijk alleen het absoluut noodzakelijke voor het kind gedaan, wordt het kind afgeleerd om te vragen om erkenning en zijn die zeldzame momenten van enige aandacht of affectie met het kind puur uit eigenbelang van de ouder op zo'n moment. Daar zit hem juist die emotionele verwaarlozing in.
Want een ouder die misschien emotioneel gesloten is voor het kind zal nog altijd rekening houden met het kind, en het kind weet dat die wel altijd terecht kan bij die ouder met vragen en problemen, zelfs al komt er niet altijd de gewenste empathie voor terug, het kind weet wel dat op die ouder gerekend kan worden en die ouder houd ook rekening met het kind. Dan kan het misschien nog wel vervelend en zwaar zijn voor een kind dat erg gevoelig is maar niet de gewenste terugkoppeling qua empathie krijgt maar de zekerheid en stabiliteit van erkenning door de ouder is er nog wel steeds.
In dit geval lijkt het er hier op dat de moeder puur egoïstisch continue voor zichzelf koos, alles had alleen betrekking op haar eigen gevoelens en wat het voor haar betekende. Dus daar waar men als kind mee kwam, daar moest men moeders vooral niet mee lastig vallen, want dat stoorde moeder. Het is een gedrag en sfeer die er heel langzaam insluipt. Kan trouwens ook weer oorzaken hebben waardoor de moeder zo is, maar dat is een ander onderwerp. Hoeft hier niet het geval te zijn, maar er wordt pas sinds enkele jaren actief gekeken naar de kinderen die zijn opgegroeid met ouders die Autisme hebben bijvoorbeeld en hoe dat hun leven heeft beïnvloed omdat die ouder(s) op sommige vlakken gewoon niet beschikbaar waren.
Wanneer het kind ouder wordt gaat het in overlevingsmodus opgroeien, het past zich aan terwijl het zelfstandiger wordt. En dat is een vorm van stress en trauma dat er maar heel moeilijk uit kan komen. Er zijn vele zaken waarmee mensen als kind worden geïndoctrineerd welke heel hun leven daarna als vaste geloofsovertuiging/gedrag/cultuur meegaan, het losbreken/doorbreken van deze ingesleten zaken is een heel confronterend proces. Het lichaam kan zich zelfs fysiek tegen deze verandering gaan verzetten. Cognitieve Dissonantie en Disassociatie is er niets bij qua verdedigingsmechanisme. Alleen (zelf)kennis en begrip, dus ook een grote mate van intelligentie om patronen te (h)erkennen is daarbij echt een noodzaak.
Want een ouder die misschien emotioneel gesloten is voor het kind zal nog altijd rekening houden met het kind, en het kind weet dat die wel altijd terecht kan bij die ouder met vragen en problemen, zelfs al komt er niet altijd de gewenste empathie voor terug, het kind weet wel dat op die ouder gerekend kan worden en die ouder houd ook rekening met het kind. Dan kan het misschien nog wel vervelend en zwaar zijn voor een kind dat erg gevoelig is maar niet de gewenste terugkoppeling qua empathie krijgt maar de zekerheid en stabiliteit van erkenning door de ouder is er nog wel steeds.
In dit geval lijkt het er hier op dat de moeder puur egoïstisch continue voor zichzelf koos, alles had alleen betrekking op haar eigen gevoelens en wat het voor haar betekende. Dus daar waar men als kind mee kwam, daar moest men moeders vooral niet mee lastig vallen, want dat stoorde moeder. Het is een gedrag en sfeer die er heel langzaam insluipt. Kan trouwens ook weer oorzaken hebben waardoor de moeder zo is, maar dat is een ander onderwerp. Hoeft hier niet het geval te zijn, maar er wordt pas sinds enkele jaren actief gekeken naar de kinderen die zijn opgegroeid met ouders die Autisme hebben bijvoorbeeld en hoe dat hun leven heeft beïnvloed omdat die ouder(s) op sommige vlakken gewoon niet beschikbaar waren.
Wanneer het kind ouder wordt gaat het in overlevingsmodus opgroeien, het past zich aan terwijl het zelfstandiger wordt. En dat is een vorm van stress en trauma dat er maar heel moeilijk uit kan komen. Er zijn vele zaken waarmee mensen als kind worden geïndoctrineerd welke heel hun leven daarna als vaste geloofsovertuiging/gedrag/cultuur meegaan, het losbreken/doorbreken van deze ingesleten zaken is een heel confronterend proces. Het lichaam kan zich zelfs fysiek tegen deze verandering gaan verzetten. Cognitieve Dissonantie en Disassociatie is er niets bij qua verdedigingsmechanisme. Alleen (zelf)kennis en begrip, dus ook een grote mate van intelligentie om patronen te (h)erkennen is daarbij echt een noodzaak.
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
vrijdag 16 juni 2017 om 18:32
Ik moet dit even een paar keer lezen, maar even de vraag: wat is nou volgens jou de link tussen emotionele verwaarlozing en egoïstische ouders?jaw schreef: ↑16-06-2017 17:52Er zit ook altijd wel een verschil tussen emotionele verwaarlozing en het hebben van 'gesloten' ouders. Het is daarbij ook het verschil in prioriteit dat een ouder aan diens kind geeft. Een egoïstische ouder zal diens eigen wil en gevoelens als hoogste prioriteit stellen zonder rekening te willen houden met wat diens kind nodig heeft, hierdoor wordt eigenlijk alleen het absoluut noodzakelijke voor het kind gedaan, wordt het kind afgeleerd om te vragen om erkenning en zijn die zeldzame momenten van enige aandacht of affectie met het kind puur uit eigenbelang van de ouder op zo'n moment. Daar zit hem juist die emotionele verwaarlozing in.
Want een ouder die misschien emotioneel gesloten is voor het kind zal nog altijd rekening houden met het kind, en het kind weet dat die wel altijd terecht kan bij die ouder met vragen en problemen, zelfs al komt er niet altijd de gewenste empathie voor terug, het kind weet wel dat op die ouder gerekend kan worden en die ouder houd ook rekening met het kind. Dan kan het misschien nog wel vervelend en zwaar zijn voor een kind dat erg gevoelig is maar niet de gewenste terugkoppeling qua empathie krijgt maar de zekerheid en stabiliteit van erkenning door de ouder is er nog wel steeds.
In dit geval lijkt het er hier op dat de moeder puur egoïstisch continue voor zichzelf koos, alles had alleen betrekking op haar eigen gevoelens en wat het voor haar betekende. Dus daar waar men als kind mee kwam, daar moest men moeders vooral niet mee lastig vallen, want dat stoorde moeder. Het is een gedrag en sfeer die er heel langzaam insluipt. Kan trouwens ook weer oorzaken hebben waardoor de moeder zo is, maar dat is een ander onderwerp. Hoeft hier niet het geval te zijn, maar er wordt pas sinds enkele jaren actief gekeken naar de kinderen die zijn opgegroeid met ouders die Autisme hebben bijvoorbeeld en hoe dat hun leven heeft beïnvloed omdat die ouder(s) op sommige vlakken gewoon niet beschikbaar waren.
Wanneer het kind ouder wordt gaat het in overlevingsmodus opgroeien, het past zich aan terwijl het zelfstandiger wordt. En dat is een vorm van stress en trauma dat er maar heel moeilijk uit kan komen. Er zijn vele zaken waarmee mensen als kind worden geïndoctrineerd welke heel hun leven daarna als vaste geloofsovertuiging/gedrag/cultuur meegaan, het losbreken/doorbreken van deze ingesleten zaken is een heel confronterend proces. Het lichaam kan zich zelfs fysiek tegen deze verandering gaan verzetten. Cognitieve Dissonantie en Disassociatie is er niets bij qua verdedigingsmechanisme. Alleen (zelf)kennis en begrip, dus ook een grote mate van intelligentie om patronen te (h)erkennen is daarbij echt een noodzaak.
En zie je egoïsme als iets bewust? Want in mijn geval is mijn moeder niet (bewust) egoïstisch, maar heeft gewoon geen flauw idee.
zaterdag 17 juni 2017 om 13:36
Ik zie geen enkel verschil buiten één iets op lange termijn.gwenstar schreef: ↑16-06-2017 18:32Ik moet dit even een paar keer lezen, maar even de vraag: wat is nou volgens jou de link tussen emotionele verwaarlozing en egoïstische ouders?
En zie je egoïsme als iets bewust? Want in mijn geval is mijn moeder niet (bewust) egoïstisch, maar heeft gewoon geen flauw idee.
Dat verschil zit hem in het intentionele.
Was men zich bewust van de tekortkoming?
Dan zie ik het als intentionele emotionele verwaarlozing.
Was men zich evenwel niet bewust hiervan en deed men enkel om goed te doen omdat dat men niet van beter afwist?
Dan zie ik het als emotionele verwaarlozing.
De effecten op het kind zijn identiek met soms bijzonder ernstige gevolgen.
Het kind kan op latere leeftijd wel beseffen hoe de vork aan de steel zat door onder andere te reflecteren.
Het feit dat het niet intentioneel was, kan een verlichtend karakter hebben.
Er kan begrip opgebracht worden voor de situatie, het kan waarschijnlijk beter geplaatst worden.
Maar desondanks zal het de ernst van de situatie niet verlichten.
Voor het kind maakt het in praktijk helemaal niets uit hoe of wat.
De schade is er en het kind dient daar dan ongewild mee te dealen.
Het kind zal nooit zo'n situatie kiezen.
Vandaar dat externe ondersteuning later nagenoeg noodzakelijk zal zijn om de bijzonder woelige zee rustiger te krijgen.
Er zullen altijd deiningen zijn maar de volledige rust zal nooit teruggevonden worden.
Daarvoor weegt het chronische karakter (jarenlang) veel te zwaar door.
zaterdag 17 juni 2017 om 17:50
Ah zo, dan snap ik het.JonasV91 schreef: ↑17-06-2017 13:36Ik zie geen enkel verschil buiten één iets op lange termijn.
Dat verschil zit hem in het intentionele.
Was men zich bewust van de tekortkoming?
Dan zie ik het als intentionele emotionele verwaarlozing.
Was men zich evenwel niet bewust hiervan en deed men enkel om goed te doen omdat dat men niet van beter afwist?
Dan zie ik het als emotionele verwaarlozing.
De effecten op het kind zijn identiek met soms bijzonder ernstige gevolgen.
Het kind kan op latere leeftijd wel beseffen hoe de vork aan de steel zat door onder andere te reflecteren.
Het feit dat het niet intentioneel was, kan een verlichtend karakter hebben.
Er kan begrip opgebracht worden voor de situatie, het kan waarschijnlijk beter geplaatst worden.
Maar desondanks zal het de ernst van de situatie niet verlichten.
Voor het kind maakt het in praktijk helemaal niets uit hoe of wat.
De schade is er en het kind dient daar dan ongewild mee te dealen.
Het kind zal nooit zo'n situatie kiezen.
Vandaar dat externe ondersteuning later nagenoeg noodzakelijk zal zijn om de bijzonder woelige zee rustiger te krijgen.
Er zullen altijd deiningen zijn maar de volledige rust zal nooit teruggevonden worden.
Daarvoor weegt het chronische karakter (jarenlang) veel te zwaar door.
En verder klopt het helemaal wat je zegt. En beseffen hoe het echt was, dat echt onder ogen durven zien is al fucking zwaar, maar dan ook nog om leren gaan met dat je nooit zal hebben wat je nodig had, is ook verrot. Laat staan dat het ook nog in alles doorwerkt.
Bleh
zaterdag 17 juni 2017 om 21:00
Ik ga mijn situatie even proberen schetsen. Ik zal het zo bondig mogelijk proberen houdengwenstar schreef: ↑17-06-2017 17:50Ah zo, dan snap ik het.
En verder klopt het helemaal wat je zegt. En beseffen hoe het echt was, dat echt onder ogen durven zien is al fucking zwaar, maar dan ook nog om leren gaan met dat je nooit zal hebben wat je nodig had, is ook verrot. Laat staan dat het ook nog in alles doorwerkt.
Bleh
(Ik vermoed dat het relevant is als in ervaring(en) in de brede context.)
Ik heb altijd al het gevoel gehad anders te zijn en gepest te worden.
Thuis werd er bijvoorbeeld nooit gepraat. Dat is iets wat ik nu als iets noodzakelijk zie. Communicatie is nagenoeg altijd de key. En dat is een enorm gemis. Ook nu leven we meer naast elkaar dan bij elkaar.
Emoties zijn heel moeilijk te uiten. Wenen doe ik nagenoeg nooit. De laatste keer dat ik gecrasht ben is nagenoeg 5 jaar geleden. Die situaties kan ik me nog heel goed herinneren. Ik zou moeten wenen maar het lukt niet. Vaak zijn mijn ogen een dam die alle tranen tegenhouden maar de druk is enorm. Ik zou heel graag bij iemand zijn die ik vertrouw en waarmee ik een band heb zodat ik me toch nog eens kan laten gaan. Nu loop ik het risico om te crashen op een ongecontroleerd moment en dat is mijn inziens heel onwenselijk.
Ik ben 1,5 jaar geleden getest op ASS en het resultaat was positief. Alleen kan ik me er steeds minder in vinden. Er zijn een aantal aspecten aanwezig die niet verenigbaar zijn met die diagnose. Nu, ik zei al dat ik me altijd al anders gevoeld heb en er is volgens mij wel iets. Alleen is ASS niet accuraat genoeg. Ik heb zelf ook een aandeel aan het weinige gepraat. Ik denk veel te veel en ik zeg er bij wijze van spreke maar 5% van. Heel vermoeiend. Zeker met de wetenschap dat communicatie heel belangrijk is. En toch faal ik vaker wel dan niet.
Ik heb ook nog nooit een relatie gehad, laat staan iets wat er überhaupt naar zou neigen.
Ik voel me extravert vanbinnen maar aan de buitenkant ben ik een enorme introvert. Dat verschil is bijzonder lastig. Ligt het aan bovenstaande, geen zelvertrouwen, een laag zelfbeeld of nog iets anders, geen idee maar ik heb het gevoel dat in de ideale situatie ik die extravert zou kunnen zijn. Ik word enorm beïnvloed door de omgeving, de mensen en de sfeer.
Ik zou een nieuw leven moeten beginnen. Nieuwe omgeving en nieuwe mensen. Dat is gedeeltelijk het plan door een studie aan te vangen waarvoor ik op kot moet gaan om het haalbaar te houden. Maar ik heb schrik om te hervallen in de situatie die ik al 26 jaar gewoon ben.
Dit alles zet me aan het denken en er is wel degelijk iets mis. Aangezien ik niet anders weet vermoed ik dat het vanaf de geboorte aanwezig is maar we hebben ooit een CO-intoxicatie overleefd maar toen helemaal geen behandeling ondergaan (ik was nog een baby). Ongeveer 11 jaar terug ben ik ook eens op m'n bek gegaan met een mobilette. Daar heb ik nog steeds last van onder de vorm van chronische hoofdpijn.
Ik heb het gevoel dat ik heel wat zaken neergeschreven heb die een onduidelijke link hebben met het topic.
Het ding is dat alle factoren elkaar beïnvloeden, afzwakken of versterken.
Al lijkt het me toch relevant.
Ouders lang werken en onze vader was er eigenlijk nooit tijdens onze opvoeding. Hier heeft hij ook spijt van. Hij werkte in een verder gelegen bedrijf een klopte vele uren per dag. Nu werkt hij op 1km van onze thuis en draait hij evenveel uren maar hij is wel veel sneller thuis.
Ik zou graag verandering zien maar ik heb totaal geen referenties. Uiteindelijk heb ik geen vrienden bijvoorbeeld waarmee ik ervaringen kan delen. Buiten een paar mensen die vermoedelijk een een soortgelijke situatie zaten (als in socially awkward, de nerds, 'eenzaten'...).
Ik ervaar dat allemaal als een gemis. Maar blijkbaar 'straal' ik iets uit waardoor het fout gaat. En echt vlot ben ik op zich niet in real life.
Dat in tegenstelling tot online. Ik kan zoals je al gelezen hebt teksten schrijven, m'n gevoelens uiten en uiteindelijk praten over alles. Misschien ben ik wel te open maar bon.
Die discrepanties tussen IRL en online en het verschil tussen het denken en het doen zijn bijzonder vermoeiend en pijnlijk.
Ik merk gewoon dat die minder goede ouder-kindrelatie het bovenstaande ook vrij zwaar beïnvloed heeft. Ze deden hun best maar om de één of andere reden was het niet wat het zijn moest. En eigenlijk wil ik gewoon een knuffel. Dit:
Ik zie niet of er interesse is en ik heb ook geen idee hoe ermee om te gaan.
En zoals ik vaak reacties zie op dit forum weet ik niet of ik er überhaupt nog aan moet beginnen als ik zie wat er allemaal afgekraakt wordt.
Al heb ik geen idee hoe Viva representatief kan zijn maar toch.
We mogen ons niet vergelijken met anderen maar ik zie wel dat het anders is gegaan bij de meerderheid.
Ik vind het heel leuk dat ik 'unieker' ben in een bepaald opzicht maar het is wel bijzonder eenzaam op dit moment.
Mijn aandeel erin ga ik nooit wegsteken maar het fundament mist bepaalde delen die niet aangebracht geweest zijn en daar heb ik last van.
Ik weet niet of het objectief is al is het natuurlijk bijzonder moeilijk om een gevoelswereld objectief te bekijken vermits dat voor iedereen anders is. Ik weet wat ik niet/wel moet doen mocht ik ooit toch iemand vinden en eventueel kinderen zou krijgen. Al vrees ik toch terug te vallen in de gewoontes van m'n ouders. Dat zie je heel vaak terugkomen...
(Ik merkte dit ook bij m'n grootouders en vooral m'n wijlen grootvader dus het is wel al langer aan de hang.)
Sorry voor de lengte
maandag 19 juni 2017 om 19:34
Ik hoop dat ik het topic niet gekaapt heb met m'n ellenlange bericht...
Ik link vrij veel van bovenstaande aan een tekort aan emotionele binding.
Ergens vorig jaar was een programma "Over de streep" dat bijvoorbeeld over pesten ging onder jongeren.
(https://vtm.be/over-de-streep-3)
In dat programma werd er bijvoorbeeld verteld dat je eigenlijk 12 knuffels per dag nodig hebt om een goede emotionele ontwikkeling te ondergaan.
De meeste dagen ben ik blij als ik er überhaupt één krijg.
In andere topics dram ik ook op communicatie en die was er bij ons niet. Wij spraken niet echt onderling en dat zie ik nu als een enorm gemis. Als kinderen de kans niet krijgen om thuis te communiceren moet het de mogelijkheid geboden worden om dat wel te doen bij bijvoorbeeld een professional of een vertrouwenspersoon. Dat praten is een heel belangrijke invalshoek, zeker op jongere leeftijd.
Ik link vrij veel van bovenstaande aan een tekort aan emotionele binding.
Ergens vorig jaar was een programma "Over de streep" dat bijvoorbeeld over pesten ging onder jongeren.
(https://vtm.be/over-de-streep-3)
In dat programma werd er bijvoorbeeld verteld dat je eigenlijk 12 knuffels per dag nodig hebt om een goede emotionele ontwikkeling te ondergaan.
De meeste dagen ben ik blij als ik er überhaupt één krijg.
In andere topics dram ik ook op communicatie en die was er bij ons niet. Wij spraken niet echt onderling en dat zie ik nu als een enorm gemis. Als kinderen de kans niet krijgen om thuis te communiceren moet het de mogelijkheid geboden worden om dat wel te doen bij bijvoorbeeld een professional of een vertrouwenspersoon. Dat praten is een heel belangrijke invalshoek, zeker op jongere leeftijd.
maandag 19 juni 2017 om 19:41
Oh nee helemaal niet! Vind het juist fijn om te lezen dat iemand anders het begrijpt, dat het in de allerkleinste dingen kan zitten en groots is.
Merk alleen dat m'n hoofd nogal vol zit na m'n therapie van vorige week en dat ik me een beetje verward voel. M'n werkgeheugen lijkt gewoon even vol en wild als ik reageer, écht reageren, maar krijg het nu gewoon even niet voor elkaar.
En van kapen is geen sprake, iedereen die dingen herkent is juist meer dan welkom
Merk alleen dat m'n hoofd nogal vol zit na m'n therapie van vorige week en dat ik me een beetje verward voel. M'n werkgeheugen lijkt gewoon even vol en wild als ik reageer, écht reageren, maar krijg het nu gewoon even niet voor elkaar.
En van kapen is geen sprake, iedereen die dingen herkent is juist meer dan welkom
maandag 19 juni 2017 om 19:51
Nu je dat zegt kan ik je misschien een aantal boeken aanraden (ik moet toegeven dat ik ze nog niet (volledig) heb doorgenomen):gwenstar schreef: ↑19-06-2017 19:41Oh nee helemaal niet! Vind het juist fijn om te lezen dat iemand anders het begrijpt, dat het in de allerkleinste dingen kan zitten en groots is.
Merk alleen dat m'n hoofd nogal vol zit na m'n therapie van vorige week en dat ik me een beetje verward voel. M'n werkgeheugen lijkt gewoon even vol en wild als ik reageer, écht reageren, maar krijg het nu gewoon even niet voor elkaar.
En van kapen is geen sprake, iedereen die dingen herkent is juist meer dan welkom
- Slim maar... Versterk je executieve functies en vergroot je succes: speciale volwassenen editie (ISBN: 978-94-92297-04-4 via Hogrefe)
- Het vollehoofdenboek: een werkboek voor kinderen en volwassenen (ISBN: 978-94-9239-802-4 via Acco)
- Uw brein als medicijn: zelf stress, angst en depressie overwinnen (ISBN: 978-90-215-5423-5 via Kosmos)
![:-]](./../../../../smilies/77_happy.gif "Happy"){kind=small}
maandag 19 juni 2017 om 19:53
Die sla ik even opJonasV91 schreef: ↑19-06-2017 19:51Nu je dat zegt kan ik je misschien een aantal boeken aanraden (ik moet toegeven dat ik ze nog niet (volledig) heb doorgenomen):Met een aantal werkbladen.
- Slim maar... Versterk je executieve functies en vergroot je succes: speciale volwassenen editie (ISBN: 978-94-92297-04-4 via Hogrefe)
- Het vollehoofdenboek: een werkboek voor kinderen en volwassenen (ISBN: 978-94-9239-802-4 via Acco)
Wie weet kunnen ze voor jou nuttig zijn
- Uw brein als medicijn: zelf stress, angst en depressie overwinnen (ISBN: 978-90-215-5423-5 via Kosmos)
Thanks!Vooralsnog zit ik helemaal in het boek Niemandskinderen van Roodvoets
maandag 19 juni 2017 om 19:57
woensdag 21 juni 2017 om 14:52
JonasV91 schreef: ↑17-06-2017 21:00Ik ga mijn situatie even proberen schetsen. Ik zal het zo bondig mogelijk proberen houden
(Ik vermoed dat het relevant is als in ervaring(en) in de brede context.)
Ik heb altijd al het gevoel gehad anders te zijn en gepest te worden.
Thuis werd er bijvoorbeeld nooit gepraat. Dat is iets wat ik nu als iets noodzakelijk zie. Communicatie is nagenoeg altijd de key. En dat is een enorm gemis. Ook nu leven we meer naast elkaar dan bij elkaar.
Woon je nu wel op jezelf? Hoe vaak zie en spreek je je familie dan eigenlijk? En heb je nog broers of zussen? En ik herken het zeker. Ik kan me herinneren dat ik wel vaker boos was, naar m'n kamer stormde, afkoelde en dan weer naar beneden ging alsof er niks was gebeurd. Het ging er ook verder niet over ofzo. En het is communicatie, maar ook de kwaliteit van communicatie. Het is gewoon noodzaak dat dingen bij een kinder herkend en erkend worden, benoemd worden, zodat het kind hiervan leert.
Emoties zijn heel moeilijk te uiten. Wenen doe ik nagenoeg nooit. De laatste keer dat ik gecrasht ben is nagenoeg 5 jaar geleden. Die situaties kan ik me nog heel goed herinneren. Ik zou moeten wenen maar het lukt niet. Vaak zijn mijn ogen een dam die alle tranen tegenhouden maar de druk is enorm. Ik zou heel graag bij iemand zijn die ik vertrouw en waarmee ik een band heb zodat ik me toch nog eens kan laten gaan. Nu loop ik het risico om te crashen op een ongecontroleerd moment en dat is mijn inziens heel onwenselijk.
Heb je eigenlijk therapie op het moment? En van dat onwenselijke begrijp ik. Je wil het graag zelf in controle houden. Ik heb het geluk een lieve vriend te hebben waarbij ik durf te huilen (soms dan). Verder doe ik het alleen als ik alleen ben. Zelfs bij m'n therapeute lukt het me niet. Niet dat dat het doel is ofzo, maar het geeft mij wel weer informatie over de mate waarin ik zelfs bij haar nog op m'n hoede blijf, ondanks dat ik al meer met haar gedeeld heb dan in elke eerdere therapie. Kan jij wel in je eentje huilen?
Ik ben 1,5 jaar geleden getest op ASS en het resultaat was positief. Alleen kan ik me er steeds minder in vinden. Er zijn een aantal aspecten aanwezig die niet verenigbaar zijn met die diagnose. Nu, ik zei al dat ik me altijd al anders gevoeld heb en er is volgens mij wel iets. Alleen is ASS niet accuraat genoeg. Ik heb zelf ook een aandeel aan het weinige gepraat. Ik denk veel te veel en ik zeg er bij wijze van spreke maar 5% van. Heel vermoeiend. Zeker met de wetenschap dat communicatie heel belangrijk is. En toch faal ik vaker wel dan niet.
Ik heb ook nog nooit een relatie gehad, laat staan iets wat er überhaupt naar zou neigen.
Tja, het is maar een label he. Zelf hecht ik steeds minder waarde aan het label. Ik voel zoals ik me voel en begrijp steeds beter waar het vandaan komt. Hoewel een label naar de buitenwereld wel handig kan zijn om dingen uit te leggen (denk ik, stel ik me zo voor). En als je je er niet in kan vinden, wellicht kan je eens vragen of er opnieuw naar gekeken kan worden?
En het weinige praten,is herkenbaar (of eigenlijk is het bij mij soms veel praten, weinig zeggen
, maar ik word er steeds beter in. Op welke momenten ervaar jij dat je 'te weinig' praat en wat houdt dat voor jou in?Ik voel me extravert vanbinnen maar aan de buitenkant ben ik een enorme introvert. Dat verschil is bijzonder lastig. Ligt het aan bovenstaande, geen zelvertrouwen, een laag zelfbeeld of nog iets anders, geen idee maar ik heb het gevoel dat in de ideale situatie ik die extravert zou kunnen zijn. Ik word enorm beïnvloed door de omgeving, de mensen en de sfeer.
I copy that....
Ik zou een nieuw leven moeten beginnen. Nieuwe omgeving en nieuwe mensen. Dat is gedeeltelijk het plan door een studie aan te vangen waarvoor ik op kot moet gaan om het haalbaar te houden. Maar ik heb schrik om te hervallen in de situatie die ik al 26 jaar gewoon ben.
Het lijkt me dat je dit ook allemaal niet zonder begeleiding kan, dus de vraag nogmaals of je nu therapie volgt? Maar ik denk dat je er slim genoeg voor bent en iets nieuws kan juist ook heel goed zijn. Wel is het zo dat je in een studie ook te maken krijgt met anderen mensen en als ik het goed begrijp geeft dat ook spanning wat betreft het niet praten en de communicatie. Dat is dan een valkuil en iets waar je wellicht nog hulp bij kan gebruiken.
Dit alles zet me aan het denken en er is wel degelijk iets mis. Aangezien ik niet anders weet vermoed ik dat het vanaf de geboorte aanwezig is maar we hebben ooit een CO-intoxicatie overleefd maar toen helemaal geen behandeling ondergaan (ik was nog een baby). Ongeveer 11 jaar terug ben ik ook eens op m'n bek gegaan met een mobilette. Daar heb ik nog steeds last van onder de vorm van chronische hoofdpijn.
Ik heb het gevoel dat ik heel wat zaken neergeschreven heb die een onduidelijke link hebben met het topic.
Het ding is dat alle factoren elkaar beïnvloeden, afzwakken of versterken.
Al lijkt het me toch relevant.
Ouders lang werken en onze vader was er eigenlijk nooit tijdens onze opvoeding. Hier heeft hij ook spijt van. Hij werkte in een verder gelegen bedrijf een klopte vele uren per dag. Nu werkt hij op 1km van onze thuis en draait hij evenveel uren maar hij is wel veel sneller thuis.
Ik zou graag verandering zien maar ik heb totaal geen referenties. Uiteindelijk heb ik geen vrienden bijvoorbeeld waarmee ik ervaringen kan delen. Buiten een paar mensen die vermoedelijk een een soortgelijke situatie zaten (als in socially awkward, de nerds, 'eenzaten'...).
Ik ervaar dat allemaal als een gemis. Maar blijkbaar 'straal' ik iets uit waardoor het fout gaat. En echt vlot ben ik op zich niet in real life.
Dat in tegenstelling tot online. Ik kan zoals je al gelezen hebt teksten schrijven, m'n gevoelens uiten en uiteindelijk praten over alles. Misschien ben ik wel te open maar bon.
Die discrepanties tussen IRL en online en het verschil tussen het denken en het doen zijn bijzonder vermoeiend en pijnlijk.
Ik merk gewoon dat die minder goede ouder-kindrelatie het bovenstaande ook vrij zwaar beïnvloed heeft. Ze deden hun best maar om de één of andere reden was het niet wat het zijn moest. En eigenlijk wil ik gewoon een knuffel. Dit:
Ik zie niet of er interesse is en ik heb ook geen idee hoe ermee om te gaan.
En zoals ik vaak reacties zie op dit forum weet ik niet of ik er überhaupt nog aan moet beginnen als ik zie wat er allemaal afgekraakt wordt.
Al heb ik geen idee hoe Viva representatief kan zijn maar toch.
We mogen ons niet vergelijken met anderen maar ik zie wel dat het anders is gegaan bij de meerderheid.
Ik vind het heel leuk dat ik 'unieker' ben in een bepaald opzicht maar het is wel bijzonder eenzaam op dit moment.
Mijn aandeel erin ga ik nooit wegsteken maar het fundament mist bepaalde delen die niet aangebracht geweest zijn en daar heb ik last van.
Ik weet niet of het objectief is al is het natuurlijk bijzonder moeilijk om een gevoelswereld objectief te bekijken vermits dat voor iedereen anders is. Ik weet wat ik niet/wel moet doen mocht ik ooit toch iemand vinden en eventueel kinderen zou krijgen. Al vrees ik toch terug te vallen in de gewoontes van m'n ouders. Dat zie je heel vaak terugkomen...
(Ik merkte dit ook bij m'n grootouders en vooral m'n wijlen grootvader dus het is wel al langer aan de hang.)
Sorry voor de lengte
Je gevoelswereld is niet objectief en hoeft ook niet objectief bekeken te worden. Het is namelijk jouw gevoel. Ik snap dat zelf ook nog niet zo lang en ben lang bezig geweest met alles van alle kanten te bekijken om vooral maar niet dingen te overdrijven, verzinnen, aanstellen etc. Maar zo werkt het dus niet. Het is mijn/jouw gevoel. Het gaat ook niet om de details, maar vooral om het algemene gevoel dat jij hebt over je jeugd. Natuurlijk waren er vast ook wel fijne dingen en goede dingen. Maar blijkbaar was het er niet genoeg.
Zelf heb ik heel veel moeite mijn enige wens los te laten: een moeder willen. Iemand die mijn moeder wil zijn. Ik weet dat het niet kan, maar het was een hoop die me altijd op de been hield. En tja, als ik dat los laat, wat blijft er dan over....
Contact met mijn familie heb ik wel, maar ik heb wel opgegeven dat dat ooit beter wordt, of dat ik het er met ze over moet hebben. Het heeft geen zin, heb ik ook al meerdere malen in therapie besproken.
Ik heb voor mezelf ook besloten dat ik niet aan kinderen begin. Ik heb al genoeg aan mezelf wat dat betreft en heb al de grootste moeite om mezelf een beetje in evenwicht te houden. Al loopt een kind ook maar 0,1% kans (en het zal wel meer zijn) dat ik iets van mijn shit overdraag in genen of gedrag, is dat te veel voor mij. .
anoniem_129224 wijzigde dit bericht op 21-06-2017 14:52
Reden: enters
Reden: enters
0.07% gewijzigd
woensdag 21 juni 2017 om 18:39
gwenstar schreef: ↑21-06-2017 14:52Woon je nu wel op jezelf? Hoe vaak zie en spreek je je familie dan eigenlijk? En heb je nog broers of zussen? En ik herken het zeker. Ik kan me herinneren dat ik wel vaker boos was, naar m'n kamer stormde, afkoelde en dan weer naar beneden ging alsof er niks was gebeurd. Het ging er ook verder niet over ofzo. En het is communicatie, maar ook de kwaliteit van communicatie. Het is gewoon noodzaak dat dingen bij een kinder herkend en erkend worden, benoemd worden, zodat het kind hiervan leert.
Nu woon ik nog thuis.
De kans bestaat dat ik op kot ga en eigenlijk moet ik dat op persoonlijk vlak gewoon doen (om nog een laatse keer een studie aan te vangen).
Het gezin zelf zie ik dus iedere dag. De familie van m'n moeders kan een aantal keer per jaar en de familie van m'n vaders kant in principe twee keer per jaar.
Ik heb nog één zus, kat en muis, water en vuur op bepaalde ogenblikken.
Er was geen of weinig communicatie als ik het me goed kan herinneren.
Heb je eigenlijk therapie op het moment? En van dat onwenselijke begrijp ik. Je wil het graag zelf in controle houden. Ik heb het geluk een lieve vriend te hebben waarbij ik durf te huilen (soms dan). Verder doe ik het alleen als ik alleen ben. Zelfs bij m'n therapeute lukt het me niet. Niet dat dat het doel is ofzo, maar het geeft mij wel weer informatie over de mate waarin ik zelfs bij haar nog op m'n hoede blijf, ondanks dat ik al meer met haar gedeeld heb dan in elke eerdere therapie. Kan jij wel in je eentje huilen?
Ongeveer tweewekelijks spreek ik met een psychologe. Wat eigenlijk te weinig is. Als we goed op dreef zijn moeten we eigenlijk stoppen...
Mag ik vragen hoe jullie elkaar ontmoet hebben? Misschien kan ik daar praktisch gezien ook iets mee doen...
Alleen huil ik niet, schrik om me te laten gaan en me erin te verliezen ofzo, denk ik dan.
Tja, het is maar een label he. Zelf hecht ik steeds minder waarde aan het label. Ik voel zoals ik me voel en begrijp steeds beter waar het vandaan komt. Hoewel een label naar de buitenwereld wel handig kan zijn om dingen uit te leggen (denk ik, stel ik me zo voor). En als je je er niet in kan vinden, wellicht kan je eens vragen of er opnieuw naar gekeken kan worden?
En het weinige praten,is herkenbaar (of eigenlijk is het bij mij soms veel praten, weinig zeggen
Het is inderdaad maar een label. En uiteindelijk houden labels veel meer in dan iemand kan weten.
Ik zeg letterlijk sowieso heel weinig. Zoals je kan merken aan m'n berichten kan ik wel veel zeggen maar dat is dan weer online. Ik zou heel blij zijn mocht ik deze berichten ook offline kunnen 'verkondigen'.
Al heb ik, net zoals jij ook zegt, wel de indruk dat het veel bondiger en concreter kan. Maar het weerspiegelt wel m'n gedachtenwolk. De chaos die erbij kan komen kijken.
Ik praat dus sowieso te weinig maar ook bijvoorbeeld bij pesten of iets wat ertoe neigt zou ik beter m'n mond opentrekken. Maar dan denk ik te lang en te veel om spontaan een goede reactie effectief uit te spreken.
Ook qua gevoelens kan het heel moeilijk liggen. Zeker als ik geen connectie voel met de ander. Nagenoeg alles moet goed zitten of ik klap dicht. Heel vermoeiend want ik heb natuurlijk geen invloed op alle factoren die mij wel beïnvloeden.
I copy that....
Leuk dat jij dat ook herkent!
Het lijkt me dat je dit ook allemaal niet zonder begeleiding kan, dus de vraag nogmaals of je nu therapie volgt? Maar ik denk dat je er slim genoeg voor bent en iets nieuws kan juist ook heel goed zijn. Wel is het zo dat je in een studie ook te maken krijgt met anderen mensen en als ik het goed begrijp geeft dat ook spanning wat betreft het niet praten en de communicatie. Dat is dan een valkuil en iets waar je wellicht nog hulp bij kan gebruiken.
Het ding is dat ik goed kan communiceren met m'n psychologe. Dus daar valt het probleem uiteindelijk niet op. En dat is het pijnlijke. Bij haar voelt het blijkbaar alleszins iets beter dan anders en zij luistert (al is het wel van moetens).
Dus uiteindelijk kan ik normale gesprekken aangaan. Al moet het onderwerp me wel interesseren. Over politieke zaken bijvoorbeeld ben ik (heel) cynisch ingesteld...
Ik ga dan ook moeten zoeken naar therapeuten die fysiek dichtbij zijn vermits het onmogelijk is om altijd op en af te gaan.
Nu, het is een grote stad waar ik naartoe zou gaan dus dat zou ook geen probleem mogen opleveren...
Je gevoelswereld is niet objectief en hoeft ook niet objectief bekeken te worden. Het is namelijk jouw gevoel. Ik snap dat zelf ook nog niet zo lang en ben lang bezig geweest met alles van alle kanten te bekijken om vooral maar niet dingen te overdrijven, verzinnen, aanstellen etc. Maar zo werkt het dus niet. Het is mijn/jouw gevoel. Het gaat ook niet om de details, maar vooral om het algemene gevoel dat jij hebt over je jeugd. Natuurlijk waren er vast ook wel fijne dingen en goede dingen. Maar blijkbaar was het er niet genoeg.
Het algemene gevoel dat ik heb is vooral BLEH...
Ik had hier een stukje geschreven over jouw hoop een echte moeder te hebben.Zelf heb ik heel veel moeite mijn enige wens los te laten: een moeder willen. Iemand die mijn moeder wil zijn. Ik weet dat het niet kan, maar het was een hoop die me altijd op de been hield. En tja, als ik dat los laat, wat blijft er dan over....
Contact met mijn familie heb ik wel, maar ik heb wel opgegeven dat dat ooit beter wordt, of dat ik het er met ze over moet hebben. Het heeft geen zin, heb ik ook al meerdere malen in therapie besproken.
Ik heb voor mezelf ook besloten dat ik niet aan kinderen begin. Ik heb al genoeg aan mezelf wat dat betreft en heb al de grootste moeite om mezelf een beetje in evenwicht te houden. Al loopt een kind ook maar 0,1% kans (en het zal wel meer zijn) dat ik iets van mijn shit overdraag in genen of gedrag, is dat te veel voor mij. .
Maar dat heb ik gedelete vanwege jouw laatste alinea.
Een andere insteek is misschien adoptie op een later moment?
Genetische problemen sluit je uit en dan kan je alsnog de moeder zijn die je graag zelf had gewild naar jouw adoptiekind toe.
Ik weet niet wat en of ik er thuis überhaupt iets over moet zeggen.
M'n moeder zou gekwetst zijn en uiteindelijk zou het geen oplossing bieden.
M'n vader was tijdens onze jeugd door zijn werk nooit thuis op 'cruciale' momenten en dat beseft hij ook dus als ik erover zou beginnen hak ik er nog dieper in.
Dat kan ik uiteindelijk niet maken.
