Psyche
alle pijlers
hoe je moeder omging met je menstruatie
donderdag 8 juni 2017 om 17:05
Och heden, mijn eerste beha. Bij de hema was het, en de hemamevrouw begon me pontificaal op te meten, midden in de winkel. Ik schaamde me dood. Uiteindelijk viel de keuze op een witte en een lichtblauwe, maat 65 AA. En van de weeromstuit werd ik heel stoer, dus toen ik thuiskwam met mijn moeder en mijn behaatjes bromde ik tegen mijn jongere zusje iets van 'zo, ik heb lekker een hangmat gekocht'.
Waarop zusje een onvergetelijke keel opzette: 'IK WIL OOK EEN HANGMAAAAT!!!"
Waarop zusje een onvergetelijke keel opzette: 'IK WIL OOK EEN HANGMAAAAT!!!"
donderdag 8 juni 2017 om 17:06
Heuvelina? Hahahahaha.blue_lagoon schreef: ↑08-06-2017 17:01O en lieve TO, veel sterkte. Vind het verdrietig te lezen dat je geen lieve stabiele band met je moeder had
Mijn moeder moest met haar eerste menstruatie direct mee op de vouwfiets naar de Aldi, het merk heette toen Sabrina. Dat vergeet mijn moeder nooit meer. Oma had al uitgezocht waar maandverband het goedkoopst was.
Dat ik me schaamde voor eerste bh heb ik me nog wel ondankbaar over gevoeld want vlak daarna was er een schoolvriendinnetje bij me die niet kon geloven dat ik een eerste eigen bh had, haar moeder was overleden, vader bijstand en geen geld. Ze droeg een bh van haar oudere zus met een knoop erin aan de achterkant zodat die paste
Op de markt kreeg ik rond die tijd een bh van een tante, het merk heette 'Heuvelina'
En ik heb vaak ook dat ik vind dat ik niet moet "zeuren", want ik had ook vriendinnen waar de moeder van was overleden. Anderzijds ben ik nu voor m'n gevoel nog steeds op zoek naar een "echte moeder". Alleen die wens al moeten loslaten brengt me bijna in paniek
Alles is relatief, het kan altijd erger etc. Maar inmiddels weet ik dat dat je verder ook niet altijd helpt (of mij in ieder geval niet).
donderdag 8 juni 2017 om 17:10
Ik heb toch wat moeite met:
Waar ik mee worstel nu is in hoeverre dit nu van mijn kant normaal pubergedrag was of dat het toch ook een hiaat was van m'n moeder...
Het komt over alsof je haar wel heel veel kwalijk neemt terwijl het misschien wel "no-nonsense" ouders zijn. Daarnaast kun jij hoog sensitief of gevoeliger zijn, waardoor het een ongelukkige combinatie is. Om dan al van een hiaat te spreken?
Maar kijk eens naar een documentaire over menstruatie en wie weet kun je het wat beter plaatsen?
Waar ik mee worstel nu is in hoeverre dit nu van mijn kant normaal pubergedrag was of dat het toch ook een hiaat was van m'n moeder...
Het komt over alsof je haar wel heel veel kwalijk neemt terwijl het misschien wel "no-nonsense" ouders zijn. Daarnaast kun jij hoog sensitief of gevoeliger zijn, waardoor het een ongelukkige combinatie is. Om dan al van een hiaat te spreken?
Maar kijk eens naar een documentaire over menstruatie en wie weet kun je het wat beter plaatsen?
donderdag 8 juni 2017 om 17:10
Lady-Voldemort die hangmat
Mijn eerste was zwart, een 65 A. In groep 8 had ik al een volle C...
Och lieve TO toch wat treurig om te lezen. Je zeurt niet, ook al had je vriendinnen waarvan de moeder was overleden. Zij hadden hun verdriet maar jij ook, op je eigen manier. En ook daar mag ruimte voor zijn!!
Mijn eerste was zwart, een 65 A. In groep 8 had ik al een volle C...
Och lieve TO toch wat treurig om te lezen. Je zeurt niet, ook al had je vriendinnen waarvan de moeder was overleden. Zij hadden hun verdriet maar jij ook, op je eigen manier. En ook daar mag ruimte voor zijn!!
anoniem_203610 wijzigde dit bericht op 08-06-2017 17:13
Reden: wijziging
Reden: wijziging
0.63% gewijzigd
donderdag 8 juni 2017 om 17:13
Nee nee, ik heb te lang alles goed gepraat, wilde nooit iemand anders verantwoordelijk maken dan mezelf.Sunnie1968 schreef: ↑08-06-2017 17:10Ik heb toch wat moeite met:
Waar ik mee worstel nu is in hoeverre dit nu van mijn kant normaal pubergedrag was of dat het toch ook een hiaat was van m'n moeder...
Het komt over alsof je haar wel heel veel kwalijk neemt terwijl het misschien wel "no-nonsense" ouders zijn. Daarnaast kun jij hoog sensitief of gevoeliger zijn, waardoor het een ongelukkige combinatie is. Om dan al van een hiaat te spreken?
Maar kijk eens naar een documentaire over menstruatie en wie weet kun je het wat beter plaatsen?
Nu durf ik na tig jaar eindelijk te zeggen dat het een tekortkoming van hun zijde is. Niet bewust, er is geen schuld. Het is gewoon pech.
donderdag 8 juni 2017 om 17:17
Ja, dat begin ik eindelijk echt te snappen. Met m'n hoofd deed ik dat al, maar al dat gevoel heb jaren weggeduwd (want tja, wat MOET he in Godsnaam met gevoelens...)blue_lagoon schreef: ↑08-06-2017 17:10Lady-Voldemort die hangmat
Mijn eerste was zwart, een 65 A. In groep 8 had ik al een volle C...
Och lieve TO toch wat treurig om te lezen. Je zeurt niet, ook al had je vriendinnen waarvan de moeder was overleden. Zij hadden hun verdriet maar jij ook, op je eigen manier. En ook daar mag ruimte voor zijn!!
donderdag 8 juni 2017 om 17:20
Ik herken wel het gevoel dat zich nav 1 reactie van een ander kan manifesteren en blijven broeien.
Zo kreeg mijn ma het voor elkaar om, na mijn gynaecologisch onderzoek met uitstrijkje op jonge leeftijd waarvoor ik doodsbang was en waarvan ik wakker lag en waarvan ik het uitstrijkborsteltje in een doorzichtig doosje zelf moest afgeven bij receptioniste, in een volle wachtkamer te roepen: ieeeeeeeeeeeeuwwwww!!! Wat is dat daar???? En ze wees met vies gezicht naar dat doorzichtige doosje waarin het borsteltje met wat baarmoederhalsslijmvlies zat.
Door de grond zakte ik. En ik schrok zo hevig dat ik van schrik bijna alles uit handen liet vallen.
Dat gevoel, die schrik en die vernedering zal ik nooit vergeten.
Zo kreeg mijn ma het voor elkaar om, na mijn gynaecologisch onderzoek met uitstrijkje op jonge leeftijd waarvoor ik doodsbang was en waarvan ik wakker lag en waarvan ik het uitstrijkborsteltje in een doorzichtig doosje zelf moest afgeven bij receptioniste, in een volle wachtkamer te roepen: ieeeeeeeeeeeeuwwwww!!! Wat is dat daar???? En ze wees met vies gezicht naar dat doorzichtige doosje waarin het borsteltje met wat baarmoederhalsslijmvlies zat.
Door de grond zakte ik. En ik schrok zo hevig dat ik van schrik bijna alles uit handen liet vallen.
Dat gevoel, die schrik en die vernedering zal ik nooit vergeten.
donderdag 8 juni 2017 om 17:25
Wtf? Man, ik snap dat je dat ook nooit meer vergeetTroeteltje schreef: ↑08-06-2017 17:20Ik herken wel het gevoel dat zich nav 1 reactie van een ander kan manifesteren en blijven broeien.
Zo kreeg mijn ma het voor elkaar om, na mijn gynaecologisch onderzoek met uitstrijkje op jonge leeftijd waarvoor ik doodsbang was en waarvan ik wakker lag en waarvan ik het uitstrijkborsteltje in een doorzichtig doosje zelf moest afgeven bij receptioniste, in een volle wachtkamer te roepen: ieeeeeeeeeeeeuwwwww!!! Wat is dat daar???? En ze wees met vies gezicht naar dat doorzichtige doosje waarin het borsteltje met wat baarmoederhalsslijmvlies zat.
Door de grond zakte ik. En ik schrok zo hevig dat ik van schrik bijna alles uit handen liet vallen.
Dat gevoel, die schrik en die vernedering zal ik nooit vergeten.
donderdag 8 juni 2017 om 17:35
Nou inderdaad.
Als moeder in de technische commissie van de sportvereniging van mijn zoons maak ik me ook altijd sterk voor een vrouwelijke trainer/coach met moedergevoelens bij de meisjes van 11 t/m 13. En liefst ook bij 13 t/m 15.
Ik zal nooit het meisje vergeten dat vlak voor het begin van de wedstrijd nog even naar de kleedkamer rende, terug kwam in haar trainingspak, op de bank plofte met de mededeling dat ze echt, echt, echt niet meedeed vandaag. Het halve publiek had al door wat er was. Maar de trainer 40+ een vader van twee zoons dus niet.
Sinds die tijd zit er ook maandverband in de EHBO set die ieder team mee heeft.
donderdag 8 juni 2017 om 17:36
Daarom begrijp ik jouw gevoel ook. Er was een reactie die jou door merg en been ging. Je moeder reageerde zo. Je ging er van uit dat haar reactie was zoals dat hoorde, het was immers je moeder. En je eigen moeder geloof je, staat op een voetstuk voor je.
En pas jaren later begint je te dagen dat dingen zoals ze zijn gegaan helemaal niet ok waren. En je gaat aan jezelf twijfelen.
En pas jaren later begint je te dagen dat dingen zoals ze zijn gegaan helemaal niet ok waren. En je gaat aan jezelf twijfelen.
donderdag 8 juni 2017 om 17:50
Oh ja die eerste bh, wat een ramp was dat, ik zat toen in een gezinsvervangend tehuis en had al een 75 b. Maar niemand had tijd om met me naar de stad te gaan en toen hebben ze de ( mannelijke) stagair met me gestuurd.
Die jongen voelde zich nog beroerder dan ik.
Goddank voor de oude taarten die toen nog bij de hunkemoller werkten, anders weet ik.niet waar ik mee teruggekomen was....
Die jongen voelde zich nog beroerder dan ik.
Goddank voor de oude taarten die toen nog bij de hunkemoller werkten, anders weet ik.niet waar ik mee teruggekomen was....
donderdag 8 juni 2017 om 17:50
Ik ben zo blij dat ik dit na veel twijfelen toch hier heb gepost, de reacties doen me echt goedTroeteltje schreef: ↑08-06-2017 17:36Daarom begrijp ik jouw gevoel ook. Er was een reactie die jou door merg en been ging. Je moeder reageerde zo. Je ging er van uit dat haar reactie was zoals dat hoorde, het was immers je moeder. En je eigen moeder geloof je, staat op een voetstuk voor je.
En pas jaren later begint je te dagen dat dingen zoals ze zijn gegaan helemaal niet ok waren. En je gaat aan jezelf twijfelen.
donderdag 8 juni 2017 om 17:54
Mijn moeder is altijd open geweest over menstruatie. Toen ik voor het eerst maandverband of tampons in de badkamer zag liggen (ik was 8 jaar oud) en ik vroeg wat het was, kreeg ik daar eerlijk antwoord op. Mijn moeder zei dat ik daar later ook mee te maken ging krijgen. Ik kon het maar vast weten. Want ze kende iemand die op haar 10e ongesteld werd op school en niet wist wat haar overkwam. Dat wilde zij voorkomen.
Maar die ochtend dat ik zelf voor het eerst ongesteld was geworden, was mijn moeder niet thuis. Al had ze wel al een vermoeden. Want de avond ervoor klaagde ik steeds over zeurende pijn in mijn onderbuik. Ze zei: "Je zou best eens ongesteld kunnen worden. Je bent al 12." Ik lachte erom, want ik had nog helemaal geen schaam- en okselhaar. Dat kreeg je toch eerst? 's Nachts werd ik wakker van de buikpijn die flink erger geworden was. Ik naar de wc en niks te zien. Tot ik me de volgende ochtend aankleedde. Er zat een grote bruine vlek in mijn onderbroek. Ik dacht eerst dat ik diarree had, maar zo rook het niet. Ik begon erg te twijfelen en schaamde me voor die vieze broek en gooide hem in de wasmand. Zenuwachtig vertelde ik het mijn vader, die even ging kijken. Ik wachtte gespannen af tot hij terug kwam en toen zei hij dat ik ongesteld was geweest. Ik schrok er van en er vloeiden een paar tranen. Hoewel ik de theorie al lang wist, kwam het niet op het goede moment. Mijn vader belde mijn moeder op het werk die nogal zenuwachtig deed. Mijn vader moest van haar de meester bellen en het vertellen. Zodat als ik veel last had, hij me naar huis kon laten gaan. Dat deed mijn vader, maar het was niet nodig geweest. Mijn moeder was 's middags thuis en wilde kijken of het echt waar was. En wie had er heel de dag niet lekker gelopen? Mijn moeder! We gingen gebak halen en om verschillende soorten maandverband.
Maar die ochtend dat ik zelf voor het eerst ongesteld was geworden, was mijn moeder niet thuis. Al had ze wel al een vermoeden. Want de avond ervoor klaagde ik steeds over zeurende pijn in mijn onderbuik. Ze zei: "Je zou best eens ongesteld kunnen worden. Je bent al 12." Ik lachte erom, want ik had nog helemaal geen schaam- en okselhaar. Dat kreeg je toch eerst? 's Nachts werd ik wakker van de buikpijn die flink erger geworden was. Ik naar de wc en niks te zien. Tot ik me de volgende ochtend aankleedde. Er zat een grote bruine vlek in mijn onderbroek. Ik dacht eerst dat ik diarree had, maar zo rook het niet. Ik begon erg te twijfelen en schaamde me voor die vieze broek en gooide hem in de wasmand. Zenuwachtig vertelde ik het mijn vader, die even ging kijken. Ik wachtte gespannen af tot hij terug kwam en toen zei hij dat ik ongesteld was geweest. Ik schrok er van en er vloeiden een paar tranen. Hoewel ik de theorie al lang wist, kwam het niet op het goede moment. Mijn vader belde mijn moeder op het werk die nogal zenuwachtig deed. Mijn vader moest van haar de meester bellen en het vertellen. Zodat als ik veel last had, hij me naar huis kon laten gaan. Dat deed mijn vader, maar het was niet nodig geweest. Mijn moeder was 's middags thuis en wilde kijken of het echt waar was. En wie had er heel de dag niet lekker gelopen? Mijn moeder! We gingen gebak halen en om verschillende soorten maandverband.
donderdag 8 juni 2017 om 18:15
Ik voel je pijnLady_Voldemort schreef: ↑08-06-2017 16:44Ik ben nu bijna 48 en het komt me nog steeds niet uit, elke keer maar weer
donderdag 8 juni 2017 om 18:35
Deels herken ik je gevoelens. Mijn moeder was zorgzaam maar ook dominant. Een typische karaktertrek in haar familie, waarvan ik wel eens denk dat het een 'nurture' trek is geweest, want ze was het zachtste ei van haar familie. Maar desondanks reed ze vaak ongevoelig over mijn gevoelens heen. Met als resultaat dat ik me van haar ging distantiëren. Het pijnlijkste vind ik nog dat mijn moeder nooit heeft toegegeven dat ze er fout aan deed, dat het haar speet of dat ze er pijn van had. Dan hadden we tenminste eens een evenredig gesprek kunnen voeren, als volwassenen. Probleem is dat ze mij als kind is blijven zien en het dus waarschijnlijk niet nodig heeft geacht.
Het verhaal heeft geen goed einde helaas, mijn moeder is anderhalf jaar geleden overleden en ik zit nu nog vaak vast met mijn gevoelens. Onze relatie was complex en ik had zo gehoopt dat het ooit een fijne moeder-dochter relatie zou worden. De komst van mijn oudste heeft dat iets verbeterd, maar het voelde nooit natuurlijk, altijd nog afstandelijk. Het enige wat de pijn doet verzachten is dat ik zelf twee dochters heb en met hun wel die band kan opbouwen.
Ik kan je geen advies hierin geven helaas, ik ben er nu nog steeds niet aan uit. Maar hopelijk herken je er wat in en weet je dat je niet de enige bent.
Het verhaal heeft geen goed einde helaas, mijn moeder is anderhalf jaar geleden overleden en ik zit nu nog vaak vast met mijn gevoelens. Onze relatie was complex en ik had zo gehoopt dat het ooit een fijne moeder-dochter relatie zou worden. De komst van mijn oudste heeft dat iets verbeterd, maar het voelde nooit natuurlijk, altijd nog afstandelijk. Het enige wat de pijn doet verzachten is dat ik zelf twee dochters heb en met hun wel die band kan opbouwen.
Ik kan je geen advies hierin geven helaas, ik ben er nu nog steeds niet aan uit. Maar hopelijk herken je er wat in en weet je dat je niet de enige bent.
donderdag 8 juni 2017 om 20:25
Ik was 10, had geen idee.
Mijn moeder zette een pak maandverband in de badkamer en zei dat ik dat om de paar uur moest verwisselen.
Dat is meteen het laatste gesprek dat ik ooit met mijn moeder over menstruatie gevoerd heb.
Maar ik ben oud
en zo ging het toen.
Wat ik me vooral herinner is dat ik op de vloer van mijn kamer lag te huilen van ellende. En de opluchting toen het na een paar dagen weer over was, want in mijn onwetendheid dacht ik dat ik continue zou blijven bloeden.
Mijn moeder zette een pak maandverband in de badkamer en zei dat ik dat om de paar uur moest verwisselen.
Dat is meteen het laatste gesprek dat ik ooit met mijn moeder over menstruatie gevoerd heb.
Maar ik ben oud
en zo ging het toen.Wat ik me vooral herinner is dat ik op de vloer van mijn kamer lag te huilen van ellende. En de opluchting toen het na een paar dagen weer over was, want in mijn onwetendheid dacht ik dat ik continue zou blijven bloeden.
en me vriend die wilt ook nog wat zegge
donderdag 8 juni 2017 om 20:38
Wat erg voor degenen die zulke negatieve ervaringen hebben.
Wij waren er thuis eigenlijk best open over. Ik wist waar ik maandverband of inlegkruisjes kon vinden, heb er wel eens eentje voor mijn moeder moeten pakken als zij op de wc zat en we spraken er al over toen ik een jaar of acht was (toen ging een liedje in Kinderen voor Kinderen daarover) en later las ik ook in Anne Frank's Het Achterhuis over ongesteld worden. En in een (hoewel tamelijk ouderwets) boekje over voorlichting.
Ik was twaalf en het was zomervakantie toen ik het voor het eerst werd. Ik herinner me dat ik die hele middag zin in chocola had en toen van mijn zakgeld bij het Kruidvat een paar repen ben gaan kopen. Eenmaal thuis met boek op de bank en chocola bij de hand ontdekte ik enkele druppeltjes in mijn broek (ik weet ook nog precies welke broek ik droeg). En toen ik het aan mijn moeder vertelde werd ik gefeliciteerd. Ik weet niet of we toen iets lekkers zijn gaan halen voor bij de thee om het te gaan vieren. Eens navragen.
Vervolgens in al die jaren daarna heeft er ook nooit een taboe op gerust. De chocola in huis halen hebben we erin gehouden.
Wij waren er thuis eigenlijk best open over. Ik wist waar ik maandverband of inlegkruisjes kon vinden, heb er wel eens eentje voor mijn moeder moeten pakken als zij op de wc zat en we spraken er al over toen ik een jaar of acht was (toen ging een liedje in Kinderen voor Kinderen daarover) en later las ik ook in Anne Frank's Het Achterhuis over ongesteld worden. En in een (hoewel tamelijk ouderwets) boekje over voorlichting.
Ik was twaalf en het was zomervakantie toen ik het voor het eerst werd. Ik herinner me dat ik die hele middag zin in chocola had en toen van mijn zakgeld bij het Kruidvat een paar repen ben gaan kopen. Eenmaal thuis met boek op de bank en chocola bij de hand ontdekte ik enkele druppeltjes in mijn broek (ik weet ook nog precies welke broek ik droeg). En toen ik het aan mijn moeder vertelde werd ik gefeliciteerd. Ik weet niet of we toen iets lekkers zijn gaan halen voor bij de thee om het te gaan vieren. Eens navragen.
Vervolgens in al die jaren daarna heeft er ook nooit een taboe op gerust. De chocola in huis halen hebben we erin gehouden.
donderdag 8 juni 2017 om 20:47
Zo fijn te lezen dat zoveel mensen goede ervaringen hebben, gelukkig maar.
De tranen stromen hier wel. Als als als.
Wat als ik een inlevende moeder had gehad die me had geholpen met al m'n angsten, waar ik dingen tegen had kunnen vertellen (niet alleen ongesteld zijn), die me had kunnen helpen hier mee om te gaan. Als er gewoon ergens iemand was geweest.
Maar het was er niet.
Sorry, moest er even uit
De tranen stromen hier wel. Als als als.
Wat als ik een inlevende moeder had gehad die me had geholpen met al m'n angsten, waar ik dingen tegen had kunnen vertellen (niet alleen ongesteld zijn), die me had kunnen helpen hier mee om te gaan. Als er gewoon ergens iemand was geweest.
Maar het was er niet. Sorry, moest er even uit
donderdag 8 juni 2017 om 20:49
Bij mij (toen 11) was het verschrikkelijk. Niet omdat er nooit over gepraat was hoor, integendeel. Maar er was dus net een feestje thuis, en toen ging iedereen drinken en klinken op mijn Mijlpaal. Mijn vader begreep nog iets van mijn gene en deed voorzichtige pogingen het gezelschap wat in te tomen, maar ze waren niet meer te stuiten in hun vreugde. Ik heb me maar getroost met de gedachte dat ze het goed bedoelden.
Bij mijn dochter ging het er heel anders aan toe. Ze gebood me naar de wc te komen (wat toen al redelijk ongebruikelijk was dus eigenlijk wist ik het al), toonde me de ravage ende sprak 'dafuk is dit???'. Waarop ik antwoordde: 'wat denk je zelf?' En dochter weer: 'ah, tijd voor taart dus'.
Die taart is er trouwens gekomen, maar niemand wist verder waarom. Behalve papa dan, want die moest maandverband halen. Mama d'r matrassen waren immers stom .
Bij mijn dochter ging het er heel anders aan toe. Ze gebood me naar de wc te komen (wat toen al redelijk ongebruikelijk was dus eigenlijk wist ik het al), toonde me de ravage ende sprak 'dafuk is dit???'. Waarop ik antwoordde: 'wat denk je zelf?' En dochter weer: 'ah, tijd voor taart dus'.
Die taart is er trouwens gekomen, maar niemand wist verder waarom. Behalve papa dan, want die moest maandverband halen. Mama d'r matrassen waren immers stom
.
donderdag 8 juni 2017 om 21:22
Alles wat je eruit gooit, keert zich ook niet naar binnengwenstar schreef: ↑08-06-2017 20:47Zo fijn te lezen dat zoveel mensen goede ervaringen hebben, gelukkig maar.
De tranen stromen hier wel. Als als als.
Wat als ik een inlevende moeder had gehad die me had geholpen met al m'n angsten, waar ik dingen tegen had kunnen vertellen (niet alleen ongesteld zijn), die me had kunnen helpen hier mee om te gaan. Als er gewoon ergens iemand was geweest.
Sorry, moest er even uit
Je huilt om het meisje wat je vroeger was en wat ze tekort is gekomen. Geef jezelf vooral wat je gemist hebt.Door hulp te zoeken bij de psycholoog inderdaad. Je bent goed bezig
donderdag 8 juni 2017 om 21:25
Heerlijk altijd die verhalen van jou. Lijkt me geweldig opgroeien bij jou thuis.Lady_Voldemort schreef: ↑08-06-2017 20:49Bij mij (toen 11) was het verschrikkelijk. Niet omdat er nooit over gepraat was hoor, integendeel. Maar er was dus net een feestje thuis, en toen ging iedereen drinken en klinken op mijn Mijlpaal. Mijn vader begreep nog iets van mijn gene en deed voorzichtige pogingen het gezelschap wat in te tomen, maar ze waren niet meer te stuiten in hun vreugde. Ik heb me maar getroost met de gedachte dat ze het goed bedoelden.
Bij mijn dochter ging het er heel anders aan toe. Ze gebood me naar de wc te komen (wat toen al redelijk ongebruikelijk was dus eigenlijk wist ik het al), toonde me de ravage ende sprak 'dafuk is dit???'. Waarop ik antwoordde: 'wat denk je zelf?' En dochter weer: 'ah, tijd voor taart dus'.
Die taart is er trouwens gekomen, maar niemand wist verder waarom. Behalve papa dan, want die moest maandverband halen. Mama d'r matrassen waren immers stom
