Psyche
alle pijlers
hoe je moeder omging met je menstruatie
zondag 11 juni 2017 om 20:50
Weet je, je hoeft er als ouder ook niet een feestje van maken (mag, maar hoeft niet.) Van mijn moeder kreeg ik een speech maar geen taart. Als je maar zorgt dat de basis goed is. In elk geval maandverband dus.
Mijn vader deed toevallig altijd de weekboodschappen en kreeg van mij altijd opdrachten (lekkere dure Always en ook nog de duurste tampons). Dat haalde die man gewoon. Klaar. Hooguit vroeg hij of het de juiste was. Toen later de vader van een vriendinnetje weigerde om maandverband voor haar te halen, vond ik dat onbegrijpelijk. Thuis nog aan mijn vader gevraagd of hij het gênant om te doen vond. Niet dus: "De cassiere denkt toch niet dat het voor mij is." En dat was het.
Mijn vader deed toevallig altijd de weekboodschappen en kreeg van mij altijd opdrachten (lekkere dure Always en ook nog de duurste tampons). Dat haalde die man gewoon. Klaar. Hooguit vroeg hij of het de juiste was. Toen later de vader van een vriendinnetje weigerde om maandverband voor haar te halen, vond ik dat onbegrijpelijk. Thuis nog aan mijn vader gevraagd of hij het gênant om te doen vond. Niet dus: "De cassiere denkt toch niet dat het voor mij is." En dat was het.
zondag 11 juni 2017 om 20:51
Ik heb niet het hele topic gelezen, maar mijn dochter heeft jaren later weleens toegegeven dat ze destijds wel teleurgesteld was dat ik geen taart had geregeld. Dat had ze blijkbaar ooit eens in een film gezien of in een boek gelezen.
)
zondag 11 juni 2017 om 21:13
Haha schattigsaartje007 schreef: ↑11-06-2017 20:51Ik heb niet het hele topic gelezen, maar mijn dochter heeft jaren later weleens toegegeven dat ze destijds wel teleurgesteld was dat ik geen taart had geregeld. Dat had ze blijkbaar ooit eens in een film gezien of in een boek gelezen.
zondag 11 juni 2017 om 21:24
Ik doe al jaren een soort golfbeweging: soms heel mild naar hen en superkritisch op mezelf en dan weer eens andersom.Vicky schreef: ↑11-06-2017 20:36Gwenstar, je moet niet aan jezelf twijfelen. Jij hebt dingen gemist in je leven. Een bepaalde geborgenheid en zorg en liefde. Misschien hadden je ouders hun redenen en dachten ze dat ze het allemaal prima deden. Of het waren gewoon geen goede ouders of nog iets daar tussenin. Jij bent jij en jij hebt niet dezelfde behoeften of hetzelfde karakter als je ouders. Je mag je eigen gevoel best wel serieus nemen. Tuurlijk kan het zo zijn dat je met de tijd milder over je ouders gaat denken of dat je hun beter gaat begrijpen. Maar op dit moment heb je er niks aan om je gevoel weg te drukken.
Er is geen schuld, wat niet wegneemt dat ik veel heb gemist. En dat wist ik wel, maar nu pas lijk ik het steeds meer ook te gaan voelen. En dringt het meer en meer door hoe dingen nu écht dagelijks voor me waren. En dat vind ik behoorlijk verwarrend eigenlijk. En ik begin me steeds meer af te vragen wat ik dan misschien nog meer heb gemist, want ik eeet eigenlijk niet beter dan hoe het ging normaal was voor me.
Ik ben al meer dan 14 jaar bezig geloof ik en pas dit jaar durf ik het steeds meer echt binnen te laten komen. En dat doet een hoop, maakt me soms ook behoorlijk moedeloos, bang en kwaad.
Ik weet eigenlijk niet wat ik wil zeggen met deze post, ben het overzicht een beetje kwijt denk ik
zondag 11 juni 2017 om 21:35
Ik denk dat het juist niet bijdraagt aan de heling om het als "niet correct omgaan met je kind zien" en al helemaal niet cruciaal is op de weg naar heling.Ana_Isabel_ schreef: ↑10-06-2017 09:28Je moet je vooral geen aansteller voelen,want dat ben je zeker niet. Bepaalde situaties uit jouw jeugd hebben jou nu gevormd zoals je nu bent.Accepteren dat hoe er met jouw destijds is omgegaan, absoluut niet correct is geweest,is cruciaal op de weg naar heling.Alles kan altijd erger of minder erg,maar het verdriet wat men eraan overhoudt, kun en mag je niet benoemen met termen als "aanstellerij', want het is heel persoonlijk.Het is nl Jouw verdriet.
Ik verwacht eerder dat acceptatie van persoonlijkheid, karakter, tijdsbeeld een bijdrage kan leveren aan herstel.
Ook een algemeen gesprek over of een vraag aan je moeder over hoe er in haar jeugd werd omgegaan met menstruaties zal het gesprek kunnen openen.
zondag 11 juni 2017 om 22:02
Dit verwart me dus. Zoals gezegd denk ik echt wel dat m'n ouders hun best hebben gedaan. Ze houden ook echt wel van me. Ik snap dat heel goed en vond daarom altijd dat ik niet zo ondankbaar moest zijn.Sunnie1968 schreef: ↑11-06-2017 21:35Ik denk dat het juist niet bijdraagt aan de heling om het als "niet correct omgaan met je kind zien" en al helemaal niet cruciaal is op de weg naar heling.
Ik verwacht eerder dat acceptatie van persoonlijkheid, karakter, tijdsbeeld een bijdrage kan leveren aan herstel.
Ook een algemeen gesprek over of een vraag aan je moeder over hoe er in haar jeugd werd omgegaan met menstruaties zal het gesprek kunnen openen.
Maar er is meer, er was vaak geen aandacht voor mij weet ik nu. Die situaties waren voor mij altijd normaal, ik wist niet beter. Maar toch voelde ik altijd een gemis, was ik onzeker, pleaser op en top, superstreng naar mezelf, altijd maar doorgaan en zo kan ik nog even doorgaan. Ik ben met hulp in gaan zien dat ik behoeftes had als kind, die normaal zijn voor een kind waar niet is in voorzien. En niet op 1 gebied, maar op meerdere gebieden.
Dus na heel lang durfde ik hardop te zeggen dat ik emotioneel ben verwaarloosd. Dus wat je zegt, ben ik het niet mee eens geloof ik. Het gaat niet alleen om het menstruatievoorbeeld, het gaat om het totaalbeeld en op geen enkel gebied je als ouder kunnen inleven in je dochter.
En dan kan ik alles wel in een bepaalde tijd gaan zien vanaf m'n geboorte tot en met nu, maar dat neemt niet weg dat ik dingen heb gemist die er wel hadden moeten zijn. En dat hoe ik me altijd voelde niet is omdat ik iets verkeerd deed of niet lief genoeg was, maar omdat mijn ouders iets miste wat ze zelf ook niet hebben gehad en het daarom mij ook niet konden geven. En daar mag ik boos en verdrietig om zijn.
Ik denk dat dat inzien voor mij helender werkt.
anoniem_129224 wijzigde dit bericht op 11-06-2017 22:03
0.11% gewijzigd
zondag 11 juni 2017 om 22:11
Gwenstar, ik snap je.
Mijn ouders waren er ook niet voor mij, op alle fronten ( overheid vond dat blijkbaar ook, vandaar dat ik uit huis geplaatst ben als kind)
Ik ben daar nu helemaal ok mee, mijn ouders deden hun best wel, maar het lukte ze gewoon niet. Niet mijn schuld, niet de hunne. Heb er echt geen last meer van en voor mij voelt dat precies zoals ik dat hier zeg.
Hoop dat jij dat ook zo kunt gaan hebben.
Mijn ouders waren er ook niet voor mij, op alle fronten ( overheid vond dat blijkbaar ook, vandaar dat ik uit huis geplaatst ben als kind)
Ik ben daar nu helemaal ok mee, mijn ouders deden hun best wel, maar het lukte ze gewoon niet. Niet mijn schuld, niet de hunne. Heb er echt geen last meer van en voor mij voelt dat precies zoals ik dat hier zeg.
Hoop dat jij dat ook zo kunt gaan hebben.
zondag 11 juni 2017 om 22:24
Jeetje, heb je toen pleegouders gehad? Heftig. Wel fijn te lezen dat je er geen last meer van hebt. Ben je daar lang mee bezig geweest en wat heeft jou t meeste geholpen?florence13 schreef: ↑11-06-2017 22:11Gwenstar, ik snap je.
Mijn ouders waren er ook niet voor mij, op alle fronten ( overheid vond dat blijkbaar ook, vandaar dat ik uit huis geplaatst ben als kind)
Ik ben daar nu helemaal ok mee, mijn ouders deden hun best wel, maar het lukte ze gewoon niet. Niet mijn schuld, niet de hunne. Heb er echt geen last meer van en voor mij voelt dat precies zoals ik dat hier zeg.
Hoop dat jij dat ook zo kunt gaan hebben.
Ik denk vaak dat ik er nooit uitkom. Sinds 2011 heb ik anderhalf jaar nog werk gehad, maar zwaar onder het niveau dat ik ooit had. Heb een WIA en ben al zo lang aan het worstelen. Steeds wel weer een stapje en ik zie ook wel het verschil tov 5 jaar geleden.... zelfs nog een opname gedaan.
Maar echt, het zit overal in verweven lijkt het, in alles wat ik doe, in elk aspect. En dat maakt me nu weer even best wanhopig
En het voelt zwak en dat ik niet genoeg m'n best doe en ik er het liefste in wil blijven hangen ofzo.Natuurlijk zegt m'n therapeute dat het niet zo is en dat er wel een reden voor is dat ik al jaren bezig ben en niet alles in 1x toe laat, maar waarom lijken anderen het dan wel wat sneller en beter te kunnen verwerken dan ik? Ik ben toch niet de enige. *zucht*
zondag 11 juni 2017 om 22:46
gwenstar. Ik begrijp die gedachten wel. Maar je bent niet zwak of een aansteller dat je het hier moeilijk mee hebt. Iedereen zijn ervaringen zijn anders. Sommige mensen zitten er niet mee, maar waarschijnlijk was hun band met hun ouders al anders dan die van jou. Als die band beter is om te beginnen dan kan je moeder ook makkelijker een keertje lomp en onhandig gedrag vertonen zonder dat dat problemen oplevert
Mijn ouders zijn heel goedbedoelende mensen, met allerlei intelligenties en talenten op bepaalde vlakken, maar gaven me echt niet de warmte en aandacht en bescherming die ik eigenlijk nodig had. Een deel zit in mij, dat ik nooit hulp vroeg en ze afwees, een deel zit in hen dat ze niet voldoende konden aansluiten. Resultaat is in ieder geval dat ik het gevoel had niet bij hen terecht te kunnen en dat ik alles in mijn eentje moest doen.
Bij jou zat het vast weer anders in elkaar die relatie.
Ik vind je vraag over omgaan met menstruatie een heel mooi sprekend voorbeeld hoe het er bij mensen aan toe ging. De onderliggende vraag is volgens mij of mensen echt terecht konden bij hun moeder. Want op zo'n moment heb je eigenlijk een steunende moeder heel hard nodig.
Maar jij (en ik ook) kreeg niet de aandacht, begrip en zorg waar je behoefte aan had. Maakt niet uit wat je moeders slechte danwel goede intenties waren of dat jij het je mogelijk teveel aantrok. Je moeder was er niet op de manier waarop jij haar nodig had en dat is heel triest. Logisch dat je dat met je meedraagt. Logisch dat je er verdrietig om bent.
anoniem_281915 wijzigde dit bericht op 11-06-2017 22:48
1.24% gewijzigd
zondag 11 juni 2017 om 22:47
Lady_Voldemort schreef: ↑08-06-2017 20:49Bij mij (toen 11) was het verschrikkelijk. Niet omdat er nooit over gepraat was hoor, integendeel. Maar er was dus net een feestje thuis, en toen ging iedereen drinken en klinken op mijn Mijlpaal. Mijn vader begreep nog iets van mijn gene en deed voorzichtige pogingen het gezelschap wat in te tomen, maar ze waren niet meer te stuiten in hun vreugde. Ik heb me maar getroost met de gedachte dat ze het goed bedoelden.
Bij mijn dochter ging het er heel anders aan toe. Ze gebood me naar de wc te komen (wat toen al redelijk ongebruikelijk was dus eigenlijk wist ik het al), toonde me de ravage ende sprak 'dafuk is dit???'. Waarop ik antwoordde: 'wat denk je zelf?' En dochter weer: 'ah, tijd voor taart dus'.
Die taart is er trouwens gekomen, maar niemand wist verder waarom. Behalve papa dan, want die moest maandverband halen. Mama d'r matrassen waren immers stom.
Ab imo pectore
maandag 12 juni 2017 om 00:08
Mijn moeder ging er goed mee om, mijn gescheiden vader daarentegen... het werd daar gewoon niet besproken, er was geen maandverband en tampons in huis, geen prullenbakje en zakjes in de WC waardoor gebruikt maandverband en tampons in toiletpapier gewikkeld in de gewone vuilnisemmer moesten (die maandverbandjes nam ik dan mee van mijn moeders huis). Waar je eerst de hele keuken voor door moest.
Hij zou ook nooit naar een winkel gaan om dat soort zaken te kopen.
Hij zou ook nooit naar een winkel gaan om dat soort zaken te kopen.
maandag 12 juni 2017 om 09:00
maandag 12 juni 2017 om 09:44
Ja verschillende pleegouders en tehuizen, was altijd een beetje een verrassing waar je terecht kwam. Ik heb eigenlijk geen therapie gehad om er geen last van te hebben, het gebeurde gewoon. Ik heb na mijn 18e een tijd bijna geen contact met mijn ouders gehad, was er een beetje klaar mee. En toen ik ergens in de twintig was is het contact weer gegroeid, het is nog steeds niet echt een 'normale' relatie (mijn beide ouders zijn psychiatrisch patient) maar het is wel fijn en gezellig dus ik vind het prima, zie zo ongeveer 1 keer per maand.gwenstar schreef: ↑11-06-2017 22:24Jeetje, heb je toen pleegouders gehad? Heftig. Wel fijn te lezen dat je er geen last meer van hebt. Ben je daar lang mee bezig geweest en wat heeft jou t meeste geholpen?
Ik denk vaak dat ik er nooit uitkom. Sinds 2011 heb ik anderhalf jaar nog werk gehad, maar zwaar onder het niveau dat ik ooit had. Heb een WIA en ben al zo lang aan het worstelen. Steeds wel weer een stapje en ik zie ook wel het verschil tov 5 jaar geleden.... zelfs nog een opname gedaan.
Maar echt, het zit overal in verweven lijkt het, in alles wat ik doe, in elk aspect. En dat maakt me nu weer even best wanhopigEn het voelt zwak en dat ik niet genoeg m'n best doe en ik er het liefste in wil blijven hangen ofzo.
Natuurlijk zegt m'n therapeute dat het niet zo is en dat er wel een reden voor is dat ik al jaren bezig ben en niet alles in 1x toe laat, maar waarom lijken anderen het dan wel wat sneller en beter te kunnen verwerken dan ik? Ik ben toch niet de enige. *zucht*
Wat voor mij heel erg holp is echt geloven dat A) het niet ok was zoals het ging, dus dat dit echt niet normaal was en B ) dat niemand er iets aan kon doen.
Ik krijg bij jouw posts (maar misschien zie ik dat verkeerd) het gevoel dat jij denkt dat je je aanstelt, dus dat je moeite hebt met erkennen dat er iets niet goed zat. Punt is natuurlijk, met toegeven dat iets verkeerd zit, wordt je een soort van automatisch boos op de mensen waarvan je houdt, en dat voelt ook niet lekker, maar dat gaat ook over.
Wat betreft hoe snel je iets wel en niet verwerkt, dat is gewoon zo, de een is sneller dan de ander, dat gebeurt gewoon, er is geen standaard. Ik denk echt dat dat gewoon karakter is of iets dergelijks, ik ben van nature iemand die dingen makkelijk naast zich neerlegt maar dat hoef jij niet te zijn. Het feit dat jij langer nodig hebt, maakt niet dat je je aanstelt.
dinsdag 13 juni 2017 om 11:57
.gwenstar schreef: ↑11-06-2017 18:45Ik zat alles zo eens een beetje op me in te laten werken en merk dat ik het zo bizar vind dat ik m'n eigen gevoel eigenlijk niet vertrouw nu ik op bepaalde dingen terug kijk uit m'n jeugd.
Emotionele verwaarlozing is echt ruk en het gaat om alles bij elkaar. Alleen merk ik dat ik dan ook bang ben er te veel aan op te hangen. En dan sla ik weer door en wil ik alles weer wegwuiven.
Nu meningen hier zwart op wit staan, ga ik het nog maar eens vaker teruglezen
Ik ben daar ook nu mee bezig maar het toch besloten niet te luisteren naar 'niet in blijven hangen' opmerkingen.
Want dat is eigenlijk juist het probleem. Ik heb nooit geleerd hoe met emoties om te moeten gaan en maar ja knikken en 'kinderen worden gezien niet gehoord' etc. altijd jezelf op de laatste plek zetten.
Elke keer maar afgepoeierd ook als ik iets zei. Want dat zijn zulke opmerkingen. Mensen die gewoon niet luisteren. Door nu zaken tegen jezelf te zeggen van 'wil er niet teveel aan hangen/in blijven hangen' ben je niet naar jezelf aan het luisteren en jezelf aan het wegwuiven/afschepen zoals jou ma ook bij jou deed.
Bah, sorry even ranten.
Maar ik word daar nou echt kotsmisselijk van zulke opmerkingen van mensen. Want ik heb het vermoeden dat iemand dat tegen jou heeft gezegd en je dat niet spontaan zelf hebt bedacht.
'je moet oppassen dat je er niet in blijft hangen' is gewoon; 'ik heb liever niet dat je zo zeurt en je emoties gewoon verbergt want dat is makkelijker voor mij want ik weet niet hoe ik met emoties om moet gaan'. bah.
Als je er veel aan ophangt of blijft inhangen dan is dat toch kennelijk gewoon nodig? Waarom mag jij niet gewoon wél boos zijn? In 'iets blijven hangen' bestaat niet. Je hebt gewoon de emoties of niet. En met dergelijke opmerkingen zeggen mensen gewoon wéér dat jouw emoties er niet mogen zijn. Helaas doen deze mensen dat niet expres, het is hun eigen handicap, zij kunnen juist niet met zaken omgaan... maar zorg a.u.b. dat je deze mensen zo min mogelijk in je leven hebt want die dragen enkel bij aan jou kleinhouden. En daar ben jij door je opvoeding al erg gevoelig voor; je legt de schuld al snel bij jezelf.
dinsdag 13 juni 2017 om 12:04
Mijn moeder was blij en geschokt tegelijk. Voor mijn vader is het altijd een taboe geweest. Als ik mijn plastic hulsje van een geopende tampon perongeluk op de badkamer liet liggen kreeg ik de wind van voren van mijn moeder, want "papa wil dat niet zien!". Zo ook met mijn pil. Mijn vrouw-zijn moest allemaal krampachtig verborgen worden voor mijn vader. Ik weet niet eens of hij het echt zo erg vond, dat verbergen kwam vanuit mijn moeder. Ik heb er niks aan overgehouden of zo (behalve dat intieme onderwerpen heel moeilijk te bespreken zijn met mijn ouders voor mij), maar ik vind het nogsteeds belachelijk. Als je een dochter krijgt kan je zelf ook wel raden welke fases die allemaal gaat krijgen. Daar moet je als vader ook gewoon comfortabel bij zijn vind ik. Iniedergeval niet in de doofpot stoppen.
''The sea, once it casts its spell, holds on in its net of wonder forever.''
dinsdag 13 juni 2017 om 12:39
Dit. Je weet toch vóór je kinderen neemt dat het mogelijk een meisje kan zijn :') En dat je dat kind juist hebt kunnen krijgen doordát vrouwen een cyclus hebben :') En dan moet de reden waarom dat kind juist bestaat opeens verboden worden en vies gevonden worden :')Muurhanger schreef: ↑13-06-2017 12:04Mijn moeder was blij en geschokt tegelijk. Voor mijn vader is het altijd een taboe geweest. Als ik mijn plastic hulsje van een geopende tampon perongeluk op de badkamer liet liggen kreeg ik de wind van voren van mijn moeder, want "papa wil dat niet zien!". Zo ook met mijn pil. Mijn vrouw-zijn moest allemaal krampachtig verborgen worden voor mijn vader. Ik weet niet eens of hij het echt zo erg vond, dat verbergen kwam vanuit mijn moeder. Ik heb er niks aan overgehouden of zo (behalve dat intieme onderwerpen heel moeilijk te bespreken zijn met mijn ouders voor mij), maar ik vind het nogsteeds belachelijk. Als je een dochter krijgt kan je zelf ook wel raden welke fases die allemaal gaat krijgen. Daar moet je als vader ook gewoon comfortabel bij zijn vind ik. Iniedergeval niet in de doofpot stoppen.
Ik ben blij dat dat tegenwoordig minder is. Mijn opa en oma dachten in de huwelijksnacht nog dat een penis in de navel hoorde
Mijn ouders waren 50+ toen ze er achter kwamen dat seks leuk kan zijn omdat er iets bestaat als een clitoris en vrouwelijk orgasme en orale seks
Ik heb 15 jaar geleden nog meegemaakt dat jongens dachten dat een vagina één gat was waar plas en álles uitkwam
Gelukkig hebben we nu internet hihi
Ga mijn dochter toch maar een ipad geven naast die anders 'pads'
dinsdag 13 juni 2017 om 21:11
Dank je voor deze reactieSnoekbaars schreef: ↑13-06-2017 11:57.
Ik ben daar ook nu mee bezig maar het toch besloten niet te luisteren naar 'niet in blijven hangen' opmerkingen.
Want dat is eigenlijk juist het probleem. Ik heb nooit geleerd hoe met emoties om te moeten gaan en maar ja knikken en 'kinderen worden gezien niet gehoord' etc. altijd jezelf op de laatste plek zetten.
Elke keer maar afgepoeierd ook als ik iets zei. Want dat zijn zulke opmerkingen. Mensen die gewoon niet luisteren. Door nu zaken tegen jezelf te zeggen van 'wil er niet teveel aan hangen/in blijven hangen' ben je niet naar jezelf aan het luisteren en jezelf aan het wegwuiven/afschepen zoals jou ma ook bij jou deed.
Bah, sorry even ranten.
Maar ik word daar nou echt kotsmisselijk van zulke opmerkingen van mensen. Want ik heb het vermoeden dat iemand dat tegen jou heeft gezegd en je dat niet spontaan zelf hebt bedacht.
'je moet oppassen dat je er niet in blijft hangen' is gewoon; 'ik heb liever niet dat je zo zeurt en je emoties gewoon verbergt want dat is makkelijker voor mij want ik weet niet hoe ik met emoties om moet gaan'. bah.
Als je er veel aan ophangt of blijft inhangen dan is dat toch kennelijk gewoon nodig? Waarom mag jij niet gewoon wél boos zijn? In 'iets blijven hangen' bestaat niet. Je hebt gewoon de emoties of niet. En met dergelijke opmerkingen zeggen mensen gewoon wéér dat jouw emoties er niet mogen zijn. Helaas doen deze mensen dat niet expres, het is hun eigen handicap, zij kunnen juist niet met zaken omgaan... maar zorg a.u.b. dat je deze mensen zo min mogelijk in je leven hebt want die dragen enkel bij aan jou kleinhouden. En daar ben jij door je opvoeding al erg gevoelig voor; je legt de schuld al snel bij jezelf.
Dit maakt me weer even wat scherper.
dinsdag 13 juni 2017 om 21:16
Snoekbaars schreef: ↑13-06-2017 12:39Dit. Je weet toch vóór je kinderen neemt dat het mogelijk een meisje kan zijn :') En dat je dat kind juist hebt kunnen krijgen doordát vrouwen een cyclus hebben :') En dan moet de reden waarom dat kind juist bestaat opeens verboden worden en vies gevonden worden :')
Ik ben blij dat dat tegenwoordig minder is. Mijn opa en oma dachten in de huwelijksnacht nog dat een penis in de navel hoorde
Mijn ouders waren 50+ toen ze er achter kwamen dat seks leuk kan zijn omdat er iets bestaat als een clitoris en vrouwelijk orgasme en orale seks
Ik heb 15 jaar geleden nog meegemaakt dat jongens dachten dat een vagina één gat was waar plas en álles uitkwam
Gelukkig hebben we nu internet hihi
Ga mijn dochter toch maar een ipad geven naast die anders 'pads'
Ach best sneu eigenlijk voor je opa en oma haha, fijn dat je ouders het plezier van seks hebben gevonden. Beter laat dan nooit! En inderdaad, ik besta uberhaupt omdat mijn moeder een cyclus heeft. Ik vind het maar stom.
''The sea, once it casts its spell, holds on in its net of wonder forever.''
donderdag 15 juni 2017 om 15:42
Vandaag dit en meer besproken met m'n therapeute. Het was zo fijn. Moeilijk eerst, maar fijn.
Vertrouwend is nogal een ding gezien m'n achtergrond en ondanks dat ik haar sinds eind januari zie, duurt het lang voordat ik er echt helemaal vertrouw. Maar dat gaat steeds meer en kan steeds beter aangeven waarom ik dan bijvoorbeeld dichtsla of kan ik aangeven dat ik iets moeilijk of spannend vind.
Ik heb al heel veel therapie achter de rug, maar elke keer kom ik weer een stapje verder.
Bij andere therapeuten heb ik het wel gehad destijds over de eerste reactie van m'n moeder, maar realiseerde me toen nooit hoe het verder invloed had op mijn gedachten over en gedrag tav menstrueren. En in het geheel komt het er op neer dat ik elke dag bang was. Voor vanalles en nog wat. En dat langzaam laten doordringen dat dat de dagelijkse gang van zaken was doet zo'n pijn en maakt veel los.
Hoe dan ook, dit topic heeft me zeker geholpen om dit bespreekbaar te maken. Thanks all.
Vertrouwend is nogal een ding gezien m'n achtergrond en ondanks dat ik haar sinds eind januari zie, duurt het lang voordat ik er echt helemaal vertrouw. Maar dat gaat steeds meer en kan steeds beter aangeven waarom ik dan bijvoorbeeld dichtsla of kan ik aangeven dat ik iets moeilijk of spannend vind.
Ik heb al heel veel therapie achter de rug, maar elke keer kom ik weer een stapje verder.
Bij andere therapeuten heb ik het wel gehad destijds over de eerste reactie van m'n moeder, maar realiseerde me toen nooit hoe het verder invloed had op mijn gedachten over en gedrag tav menstrueren. En in het geheel komt het er op neer dat ik elke dag bang was. Voor vanalles en nog wat. En dat langzaam laten doordringen dat dat de dagelijkse gang van zaken was doet zo'n pijn en maakt veel los.
Hoe dan ook, dit topic heeft me zeker geholpen om dit bespreekbaar te maken. Thanks all.
donderdag 15 juni 2017 om 17:02
donderdag 15 juni 2017 om 17:07
Foodsandbeats schreef: ↑15-06-2017 17:02Heldin!!!! Goed dat je hebt durven bespreken met je therapeute en ook dat dit topic je er wat bij heeft kunnen helpen. En logisch dat het lastig is dit en andere zaken te bespreken, daarom heet het therapie en niet koffie drinken bij de buurvrouw en over koetjes en kalfjes praten.
Ik ben er ook blij mee, zie echt wel het verschil tov 14 jaar geleden, 6 jaar geleden en vorig jaar zeg maar.
Maar jeetje, wat voel ik me verder slecht nu zeg
donderdag 15 juni 2017 om 17:47
Ja, dat denk ik. Ik realiseer me steeds meer hoe ik mezelf voor de gek hield en alles vroeger wel ok vond. Er waren wel wat gebeurtenissen (zoals m'n eerste menstruatie), maar ok.Foodsandbeats schreef: ↑15-06-2017 17:21Waarom voel je zo slecht? Is door het zo te bespreken het ook "echt" wordt? Of iets anders?
Nu zie ik steeds meer hoe ik me elke dag voelde. Hoe bang ik eigenlijk altijd was. En dat de dingen waar ik mee bezig was, niet de dingen zijn waar je je als kind mee bezig zou moeten zijn.
En ik deed het allemaal alleen, kon het met niemand delen. En dan is er dus ook geen reflectie, geruststelling, troost etc.
Dus zien én toegeven hoe het echt was, poeh, dat komt binnen. En dan is het nog maar een stukje.
En ik weet, onderdeel van het proces.
anoniem_129224 wijzigde dit bericht op 15-06-2017 18:01
Reden: Typo
Reden: Typo
0.31% gewijzigd
