Psyche
alle pijlers
Ineens is ze weg.
zaterdag 30 juni 2018 om 07:50
woensdag 4 juli 2018 om 14:03
CL2 ik breek even in omdat ik lees over spreken op de crematie.
Ik heb ook gesproken op de crematie van onze dochter. Ik wilde perse niet dat een 'vreemde' uitvaartleidster dat zou doen, vond en voelde heel diep dat haar eigen moeder dat doen moest. Ik wilde dat zo ontzettend persé voor haar doen dat het ook wonderwel goed ging.
Dus als je dit echt wilt doen, moet je er ook maar op proberen te vertrouwen dat het dan ook wel lukt.
Mijn man kan dat niet, weet dat ook van zichzelf, maar heeft naast me gestaan. Dat was ontzettend fijn.
Had wel met de uitvaardleidster afgesproken dat zij het over zou nemen als het niet lukte, dat gaf ook rust, maar was niet nodig.
Heel veel sterkte gewenst de komende dagen en vooral de tijd die nog volgt. Rouwen is hard werken.
Ik heb ook gesproken op de crematie van onze dochter. Ik wilde perse niet dat een 'vreemde' uitvaartleidster dat zou doen, vond en voelde heel diep dat haar eigen moeder dat doen moest. Ik wilde dat zo ontzettend persé voor haar doen dat het ook wonderwel goed ging.
Dus als je dit echt wilt doen, moet je er ook maar op proberen te vertrouwen dat het dan ook wel lukt.
Mijn man kan dat niet, weet dat ook van zichzelf, maar heeft naast me gestaan. Dat was ontzettend fijn.
Had wel met de uitvaardleidster afgesproken dat zij het over zou nemen als het niet lukte, dat gaf ook rust, maar was niet nodig.
Heel veel sterkte gewenst de komende dagen en vooral de tijd die nog volgt. Rouwen is hard werken.
woensdag 4 juli 2018 om 18:35
Wat een bijzonder topic! Heb alles in 1x keer gelezen en lees zoveel herkenning. En hoe gek ook, dat voelt goed. Wetende dat bepaalde gevoelens en gedachten niet raar zijn ofzo. Speciaal om te reageren heb ik een account aangemaakt.
Helaas zit ik dus in hetzelfde schuitje sinds mijn lieve pap in mei redelijk onverwachts is overleden. Weet soms echt niet waar ik het zoeken moet. Echt dikke paniek en weer een soort gevoel van het is goed zo.
CL2 mooi dat je gaat spreken. Ik heb het ook gedaan en kreeg de tip het vaak en hardop voor de tijd te oefenen. Misschien heb je er wat aan.
Tevens hebben wij alles (kerk, crematie) laten opnemen. Hoewel ik dacht dit nooit maar dan nooit meer te willen zien heb ik het toch al een paar keer terug gekeken.
Helaas zit ik dus in hetzelfde schuitje sinds mijn lieve pap in mei redelijk onverwachts is overleden. Weet soms echt niet waar ik het zoeken moet. Echt dikke paniek en weer een soort gevoel van het is goed zo.
CL2 mooi dat je gaat spreken. Ik heb het ook gedaan en kreeg de tip het vaak en hardop voor de tijd te oefenen. Misschien heb je er wat aan.
Tevens hebben wij alles (kerk, crematie) laten opnemen. Hoewel ik dacht dit nooit maar dan nooit meer te willen zien heb ik het toch al een paar keer terug gekeken.
woensdag 4 juli 2018 om 19:12
Hi Janzen, fijn om te lezen dat je herkenning vindt hierin, ook al is het verdrietige herkenning. Ik vond dat zo moeilijk eerst, dat ik mijn verdriet nergens kwijt kon (ja, heb wel vriendinnen maar die hebben het verhaal ook al meerdere malen gehoord) en dat kan op dit forum heel goed. Het voelt ook veilig, omdat het redelijk anoniem is (alhoewel als ik denk hoeveel persoonlijke details ik hier neerzet.. mja).
Mei is ook nog maar net geleden. Heb je wel goed afscheid kunnen nemen? Die afwisseling van dikke paniek en 'het is goed zo' is ook heel herkenbaar hoor. De dikke paniek gaat voorbij, gelukkig. Als je er middenin zit lijkt het dat het nooit meer anders wordt, maar het wordt anders. Echt.
Ook voor jou een dikke knuffel!
Mei is ook nog maar net geleden. Heb je wel goed afscheid kunnen nemen? Die afwisseling van dikke paniek en 'het is goed zo' is ook heel herkenbaar hoor. De dikke paniek gaat voorbij, gelukkig. Als je er middenin zit lijkt het dat het nooit meer anders wordt, maar het wordt anders. Echt.
Ook voor jou een dikke knuffel!
woensdag 4 juli 2018 om 19:31
Hi Lady-Day,
Mijn vader lag wel in het ziekenhuis maar moest aansterken van een operatie en dat kon nog weken gaan duren. Terwijl wij in op vakantie waren is hij plotsteling overleden.
Hoe gek het ook klinkt wij hebben op een prachtige manier afscheid kunnen nemen. Hebben zoveel mogelijk zelf gedaan van het wassen en aankleden, afscheidsdiensten, zelf ontwerpen van de kaart etc. Ik vond het ontzettend fijn dat papa thuis was. Ik kijk op die week terug als ontzettend waardevol hoe verdrietig het ook was/is.
Zo'n forum is idd fijn. Wat jij ook zegt anoniem, veilig en iedereen zit in hetzelfde schuitje.
Die paniek vind ik soms gewoon eng. Maar hoor idd van meer dat dat ook weer over gaat.
Mijn heftige emoties kwamen wat later op gang omdat ik de afgelopen weken zwaar aan de medicijnen heb gezeten. Sinds ik daarmee aan het afbouwen ben heb ik de tranen aardig los in de ogen hangen. Klinkt heel gek maar dat voelt beter dan geen emotie.
Moet zeggen dat ik de avonden het meest lastig vind. Heb jij dat ook?
Mijn vader lag wel in het ziekenhuis maar moest aansterken van een operatie en dat kon nog weken gaan duren. Terwijl wij in op vakantie waren is hij plotsteling overleden.
Hoe gek het ook klinkt wij hebben op een prachtige manier afscheid kunnen nemen. Hebben zoveel mogelijk zelf gedaan van het wassen en aankleden, afscheidsdiensten, zelf ontwerpen van de kaart etc. Ik vond het ontzettend fijn dat papa thuis was. Ik kijk op die week terug als ontzettend waardevol hoe verdrietig het ook was/is.
Zo'n forum is idd fijn. Wat jij ook zegt anoniem, veilig en iedereen zit in hetzelfde schuitje.
Die paniek vind ik soms gewoon eng. Maar hoor idd van meer dat dat ook weer over gaat.
Mijn heftige emoties kwamen wat later op gang omdat ik de afgelopen weken zwaar aan de medicijnen heb gezeten. Sinds ik daarmee aan het afbouwen ben heb ik de tranen aardig los in de ogen hangen. Klinkt heel gek maar dat voelt beter dan geen emotie.
Moet zeggen dat ik de avonden het meest lastig vind. Heb jij dat ook?
woensdag 4 juli 2018 om 20:05
Die paniek vond ik ook heel eng. Toen mijn vader in het ziekenhuis lag kreeg ik op een nacht opeens een mega aanval. Ik had het idee dat het helemaal mis was. We hadden toen nog niet eens een diagnose en toen hij het ziekenhuis inging had ik er nooit rekening mee gehouden dat hij zou komen te overlijden. Maar opeens dacht ik 'papa gaat dood'. Ik zat rechtop in bed, letterlijk naar adem te happen. Helemaal rusteloos, wat rondgelopen, weer in bed, afleiding proberen te zoeken. Het vloog me echt aan. Ik wilde eigenlijk iemand bellen maar het was midden in de nacht. Ik dacht dat ik gek werd.
En daarna nog wel vaker van die aanvallen gehad. Ik heb ze nu nog heel af en toe maar het is niet meer zo heftig. Het is meer geworteld in verdriet en gemis dan machteloosheid.
Ik heb niet een tijdstip dat het het ergst is. Ik werk veel thuis en dat doe ik tussen 7 uur 's ochtends en 12 uur 's nachts en tussendoor post ik op het forum. Maar als ik een paniekaanval heb is dat wel vaak 's avonds trouwens. Maar ik weet nu dat ze voorbij gaan, dus dan vind ik het makkelijker om mee om te gaan.
En daarna nog wel vaker van die aanvallen gehad. Ik heb ze nu nog heel af en toe maar het is niet meer zo heftig. Het is meer geworteld in verdriet en gemis dan machteloosheid.
Ik heb niet een tijdstip dat het het ergst is. Ik werk veel thuis en dat doe ik tussen 7 uur 's ochtends en 12 uur 's nachts en tussendoor post ik op het forum. Maar als ik een paniekaanval heb is dat wel vaak 's avonds trouwens. Maar ik weet nu dat ze voorbij gaan, dus dan vind ik het makkelijker om mee om te gaan.
woensdag 4 juli 2018 om 20:37
Heej meiden. Ben net thuis en ben zo leeg. Ik had het niet vandaag. Heb zoveel gehuild. Bij mams ook. Ik mis haar zo vreselijk erg. Gesprek met begrafenisondernemer om alles kort te sluiten voor vrijdag. Mooie foto's bij elkaar gezocht voor de dienst. Bezoek aan m'n moeder begeleid. Paar boodschappen gedaan. En bij alles en iedereen huilen en huilen. Zelfs midden op straat.
Woepsie, onze gezinssamenstelling lijkt dus best op elkaar. Hoe was jouw moeder? Wel een prater? Ik ben trots op 'mijn' twee introverten. Ik heb daar wel eens angst voor gehad, maar ze doen het steengoed. Ze huilen af en toe en dat gaat veel korter dan bij mij, maar dat geeft niet. Voor hun werkt het zo. Ze praten. We doen alles met z'n vieren. Mijn man is echt een vreselijk grote steun voor allemaal en dan zijn eigen verdriet nog. Maar die doet dat rustiger.
Ik zie zelf heel erg op tegen het sluiten van de kist en het weggaan. Dan verlies ik het laatste tastbare aan haar. Ik zal mijn vader en broer daarbij ook in de gaten houden. Dan is ze weg hè.
Ik heb inderdaad vanmiddag afgesproken, dat als het spreken echt niet lukt, dat de begrafenisondernemer het overneemt. Er komt inderdaad een glas water en er komt iemand bij me staan. Als mijn broer het aankan, doet hij het, hij twijfelt nog en anders mijn man.
Het condoleren na de dienst is ook losjes bij ons. We gaan ons gewoon bij de rest voegen en dan zal het vanzelf wel lopen. Ik zie het inderdaad wel. Bedankt voor je knuffel meid.
Felice, bedankt voor je reactie op mijn vraag. Mijn man kan ook niet spreken. Maar komt zeker naast mij staan dan. En dat is ook heel fijn. Dat is zwaar geweest meid, drie maanden lang naast je werk en gezin. Moest wel een klein beetje grijnzen over dat er zo veel was. Ik hoef gelukkig (sorry) geen huis leeg te ruimen natuurlijk, maar ook mijn moeder heeft veel. Mijn vader zei van de week al, jemig, ik wist dat je moeder veel had, maar ik kom allemaal dingen tegen die ik nog nooit gezien heb
Wat een toeval zeg met dat filmpje. Wel fijn dat je het hebt na kunnen gaan. Lijkt me een heel rare gewaarwording.
Wat fijn dat je dochtertje zoveel op je moeder lijkt en daar zoveel liefde uit krijgt.
Duufje, je dochter. Mijn hemel vrouw, dat is wreed. Is het lang geleden? Als je dat kwijt wil hoor. Dat is wel een goede ja, ik wil het ook per se zelf en de begrafenisondernemer kent haar natuurlijk helemaal niet. Ik ga het gewoon doen. Bedankt voor je bemoedigende woorden.
Janzen, fijn dat je hier herkenning vindt en je aangesloten hebt. Jammer dat de reden hiertoe zo'n vreselijke rotreden is hè. Ik heb in een moment van wanhoop de ochtend na het overlijden het topic geopend. Voelde me zo overmand door ongeloof, verdriet, onmacht en weet ik het allemaal. En ik ben er nu zo blij mee. Sommig overlijdens zijn ook nog heel vers, anderen al verder, maar ieder met haar emoties, onzekerheden, ervaringen en soms angsten.
Wat verschrikkelijk dat het bij jouw vader ook zo onverwachts is gegaan. En dan ben je ook nog op vakantie. Heeft hij een complicatie gekregen na de operatie? En heb je aan die zware medicatie gezeten omdat je zelf ook iets moest ondergaan? Fijn dat alle emoties dan nu toch loskomen, je leest wel eens dat je het anders uitstelt en er ooit toch nog doorheen moet. Veel sterkte en schrijf lekker van je af wanneer je wil.
Ik vind inderdaad de avonden heel zwaar nu en als ik 's ochtends net wakker ben.
Wij doen ook alles met z'n vieren inderdaad. We hebben ook zelf een mooie kaart gemaakt en vandaag een mooie fotoreeks voor tijdens de dienst. Het afstemmen hoe alles te doen vrijdag, het spreken, enz. Het verbindt het ons nog beter en we doen het ook echt met de gedachte aan wie mijn moeder was en wat ze belangrijk vond. We hebben daar nu al een superfijn gevoel bij, dus ik hoop dat dat later ook helpt.
Algemeen, ik lees bij Janzen dat zij de dienst op beeld hebben. Dat werd ons vanmiddag ook gevraagd. Hij wordt sowieso opgenomen, doen ze daar standaard en dan kan je of een cd met alleen geluid van de dienst of een dvd met alles kiezen. En ik weet niet wat ik daar mee wil. De muziek en de foto's hebben we op de computer. Ik kan me nu niks voorstellen bij het terugkijken. Geeft het je kracht als je dat doet? Zijn daar meer ervaringen mee?
En ik weet dat je tegenwoordig mee kan met de daadwerkelijke crematie. Heeft iemand daar ervaring mee? Ik twijfel. Aan de ene kant denk ik dan dat ik tot het eind met haar meega en aan de andere kant zeggen mijn dierbaren dat ik dat mss beter niet kan doen. Ik kan dat morgen nog beslissen.
En verder die paniek en dat verdriet, ik ben maar zo bang dat dat zo heftig blijft. En ik neem aan van jullie dat het zakt, echt hoor. Maar is het te begrijpen, dat ik me daar niks bij voor kan stellen en dat het me vreselijk beangstigd? Alsof ik straks echt niet door kan.
Woepsie, onze gezinssamenstelling lijkt dus best op elkaar. Hoe was jouw moeder? Wel een prater? Ik ben trots op 'mijn' twee introverten. Ik heb daar wel eens angst voor gehad, maar ze doen het steengoed. Ze huilen af en toe en dat gaat veel korter dan bij mij, maar dat geeft niet. Voor hun werkt het zo. Ze praten. We doen alles met z'n vieren. Mijn man is echt een vreselijk grote steun voor allemaal en dan zijn eigen verdriet nog. Maar die doet dat rustiger.
Ik zie zelf heel erg op tegen het sluiten van de kist en het weggaan. Dan verlies ik het laatste tastbare aan haar. Ik zal mijn vader en broer daarbij ook in de gaten houden. Dan is ze weg hè.
Ik heb inderdaad vanmiddag afgesproken, dat als het spreken echt niet lukt, dat de begrafenisondernemer het overneemt. Er komt inderdaad een glas water en er komt iemand bij me staan. Als mijn broer het aankan, doet hij het, hij twijfelt nog en anders mijn man.
Het condoleren na de dienst is ook losjes bij ons. We gaan ons gewoon bij de rest voegen en dan zal het vanzelf wel lopen. Ik zie het inderdaad wel. Bedankt voor je knuffel meid.
Felice, bedankt voor je reactie op mijn vraag. Mijn man kan ook niet spreken. Maar komt zeker naast mij staan dan. En dat is ook heel fijn. Dat is zwaar geweest meid, drie maanden lang naast je werk en gezin. Moest wel een klein beetje grijnzen over dat er zo veel was. Ik hoef gelukkig (sorry) geen huis leeg te ruimen natuurlijk, maar ook mijn moeder heeft veel. Mijn vader zei van de week al, jemig, ik wist dat je moeder veel had, maar ik kom allemaal dingen tegen die ik nog nooit gezien heb
Wat een toeval zeg met dat filmpje. Wel fijn dat je het hebt na kunnen gaan. Lijkt me een heel rare gewaarwording.
Wat fijn dat je dochtertje zoveel op je moeder lijkt en daar zoveel liefde uit krijgt.
Duufje, je dochter. Mijn hemel vrouw, dat is wreed.
Is het lang geleden? Als je dat kwijt wil hoor. Dat is wel een goede ja, ik wil het ook per se zelf en de begrafenisondernemer kent haar natuurlijk helemaal niet. Ik ga het gewoon doen. Bedankt voor je bemoedigende woorden.Janzen, fijn dat je hier herkenning vindt en je aangesloten hebt. Jammer dat de reden hiertoe zo'n vreselijke rotreden is hè. Ik heb in een moment van wanhoop de ochtend na het overlijden het topic geopend. Voelde me zo overmand door ongeloof, verdriet, onmacht en weet ik het allemaal. En ik ben er nu zo blij mee. Sommig overlijdens zijn ook nog heel vers, anderen al verder, maar ieder met haar emoties, onzekerheden, ervaringen en soms angsten.
Wat verschrikkelijk dat het bij jouw vader ook zo onverwachts is gegaan. En dan ben je ook nog op vakantie. Heeft hij een complicatie gekregen na de operatie? En heb je aan die zware medicatie gezeten omdat je zelf ook iets moest ondergaan? Fijn dat alle emoties dan nu toch loskomen, je leest wel eens dat je het anders uitstelt en er ooit toch nog doorheen moet. Veel sterkte en schrijf lekker van je af wanneer je wil.
Ik vind inderdaad de avonden heel zwaar nu en als ik 's ochtends net wakker ben.
Wij doen ook alles met z'n vieren inderdaad. We hebben ook zelf een mooie kaart gemaakt en vandaag een mooie fotoreeks voor tijdens de dienst. Het afstemmen hoe alles te doen vrijdag, het spreken, enz. Het verbindt het ons nog beter en we doen het ook echt met de gedachte aan wie mijn moeder was en wat ze belangrijk vond. We hebben daar nu al een superfijn gevoel bij, dus ik hoop dat dat later ook helpt.
Algemeen, ik lees bij Janzen dat zij de dienst op beeld hebben. Dat werd ons vanmiddag ook gevraagd. Hij wordt sowieso opgenomen, doen ze daar standaard en dan kan je of een cd met alleen geluid van de dienst of een dvd met alles kiezen. En ik weet niet wat ik daar mee wil. De muziek en de foto's hebben we op de computer. Ik kan me nu niks voorstellen bij het terugkijken. Geeft het je kracht als je dat doet? Zijn daar meer ervaringen mee?
En ik weet dat je tegenwoordig mee kan met de daadwerkelijke crematie. Heeft iemand daar ervaring mee? Ik twijfel. Aan de ene kant denk ik dan dat ik tot het eind met haar meega en aan de andere kant zeggen mijn dierbaren dat ik dat mss beter niet kan doen. Ik kan dat morgen nog beslissen.
En verder die paniek en dat verdriet, ik ben maar zo bang dat dat zo heftig blijft. En ik neem aan van jullie dat het zakt, echt hoor. Maar is het te begrijpen, dat ik me daar niks bij voor kan stellen en dat het me vreselijk beangstigd? Alsof ik straks echt niet door kan.
woensdag 4 juli 2018 om 22:00
Ik moet nog even uitvogelen hoe ik moet quoten dus doen het nog even zo..
Lady Weet idd nu ook dat de paniek zelf weer voorbij gaat. Maar het blijft lastig. Paniek is er vooral bij mij bij de gedachtes van "dit wil ik niet, dit kan ik niet, dit is voor altijd" . Maar heb de afgelopen weken vooral geleerd er niet tegen te gaan vechten. Dat kost nog zoveel meer energie en die heb ik niet.
Respect hoe jij het allemaal doet met je werk en het weinige slapen.
CL2
Uiteindelijk denk ik dat de hele operatie gewoon te zwaar voor zijn lichaam was. Longontsteking en falende nieren erbij was het uiteindelijke zetje.
Ik kon ineens op de dag van het afscheid niet meer lopen. Morgen door de MRI.
Wat betreft het afscheid op beeld/geluid. Onze uitvaartverzorger was heel erg van ik zou het doen. Je hoeft het nooit weer te kijken, dan leg je het in de la. Maar als je het later wel wil en je hebt niks is er zeker geen weg terug.
Wij zijn mee geweest tot het eind. Wij moesten dat de eerste dag na het overlijden al aangeven. Bij ja , konden wij ons op ieder moment nog bedenken. Bij nee konden we het op het moment zelf niet meer aanpassen. Toen wij ja hebben gezegd wilde niemand uit ons gezin het. Naar mate de week vorderde zijn we allemaal van mening veranderd. Bij papa gebleven tot het eind, al konden we ieder moment weg mochten we het toch niet fijn /prettig vinden. We werden hierin ook super goed begeleid en kregen veel uitleg. Ook de kinderen zijn mee geweest. Ik denk dat het mij vooral heeft geholpen dat ik met eigen ogen heb gezien dat het definitief is. Het gaf mij een goed gevoel dat papa niet alleen was.
Uiteraard is dit natuurlijk super persoonlijk
Ik lees hier zoveel manieren van afscheid nemen. En dat is juist het mooie . Iedereen doet het op de manier die het beste bij het gezin/situatie en overledene past.
Lady Weet idd nu ook dat de paniek zelf weer voorbij gaat. Maar het blijft lastig. Paniek is er vooral bij mij bij de gedachtes van "dit wil ik niet, dit kan ik niet, dit is voor altijd" . Maar heb de afgelopen weken vooral geleerd er niet tegen te gaan vechten. Dat kost nog zoveel meer energie en die heb ik niet.
Respect hoe jij het allemaal doet met je werk en het weinige slapen.
CL2
Uiteindelijk denk ik dat de hele operatie gewoon te zwaar voor zijn lichaam was. Longontsteking en falende nieren erbij was het uiteindelijke zetje.
Ik kon ineens op de dag van het afscheid niet meer lopen. Morgen door de MRI.
Wat betreft het afscheid op beeld/geluid. Onze uitvaartverzorger was heel erg van ik zou het doen. Je hoeft het nooit weer te kijken, dan leg je het in de la. Maar als je het later wel wil en je hebt niks is er zeker geen weg terug.
Wij zijn mee geweest tot het eind. Wij moesten dat de eerste dag na het overlijden al aangeven. Bij ja , konden wij ons op ieder moment nog bedenken. Bij nee konden we het op het moment zelf niet meer aanpassen. Toen wij ja hebben gezegd wilde niemand uit ons gezin het. Naar mate de week vorderde zijn we allemaal van mening veranderd. Bij papa gebleven tot het eind, al konden we ieder moment weg mochten we het toch niet fijn /prettig vinden. We werden hierin ook super goed begeleid en kregen veel uitleg. Ook de kinderen zijn mee geweest. Ik denk dat het mij vooral heeft geholpen dat ik met eigen ogen heb gezien dat het definitief is. Het gaf mij een goed gevoel dat papa niet alleen was.
Uiteraard is dit natuurlijk super persoonlijk
Ik lees hier zoveel manieren van afscheid nemen. En dat is juist het mooie . Iedereen doet het op de manier die het beste bij het gezin/situatie en overledene past.
donderdag 5 juli 2018 om 09:42
CL, ja, mama was een prater en het sociale wezen, net als jouw mam. Met papa heb ik nooit echt gepraat voordat mama ziek werd, omdat mama de gesprekken altijd gaande hield.
Mijn broers zij wel oke in ''social talk'' maar qua emoties zijn zij wel echt introvert. Nu merk ik dat ook, als ik vraag hoe het gaat zeggen we nog niet hoe het echt gaat. Zo stom eigenlijk...
Ik vond persoonlijk het sluiten van de kist ook wel weer prettig, maar dat komt door de omstandigheden. Mama wilde, ze kon niet meer. Het was goed zo. Ze lag er goed en vredig bij, het is ook echt beter zo.
Bij jullie is dat natuurlijk niet dus dat lijkt me een zwaar moment. Ben er niet alleen voor je mannen maar ook voor jezelf he lieverd.
Wij hebben geen video van de uitvaart maar een fotoboek. Toen hij binnen was hebben we er 1 keer naar gekeken en ik weet idd niet of ik er ooit nog behoefte aan heb maar de gedachte dat het wel kan geeft mij heel veel rust. Er zitten ook oprecht wel echt mooie beelden bij (van de kist, van het gezin etc)
Wij zijn niet mee gegaan naar de ovenkamer dus daar kan ik je niets over vertellen. Wel lijkt me inderdaad dat je beter ''ja'' kunt zeggen en als het niet goed voelt toch niet mee gaan (want dat kan altijd he!!) dan ''nee'' zeggen, het wel willen maar niet mee kunnen.
Het is meer dan logisch dat je denk dat de paniek en dit gevoel nooit weggaat. Wij hebben ook allemaal gezegd dat we dit niet konden en toch zitten we hier en schrijven we dit. Want wat moet je dan he? Het enige wat je nu moet doen is slapen, eten en de dag doorkomen, op welke manier dan ook. Verder hoef je niks.
Heb je een beetje kunnen slapen vannacht?
Mijn broers zij wel oke in ''social talk'' maar qua emoties zijn zij wel echt introvert. Nu merk ik dat ook, als ik vraag hoe het gaat zeggen we nog niet hoe het echt gaat. Zo stom eigenlijk...
Ik vond persoonlijk het sluiten van de kist ook wel weer prettig, maar dat komt door de omstandigheden. Mama wilde, ze kon niet meer. Het was goed zo. Ze lag er goed en vredig bij, het is ook echt beter zo.
Bij jullie is dat natuurlijk niet dus dat lijkt me een zwaar moment. Ben er niet alleen voor je mannen maar ook voor jezelf he lieverd.
Wij hebben geen video van de uitvaart maar een fotoboek. Toen hij binnen was hebben we er 1 keer naar gekeken en ik weet idd niet of ik er ooit nog behoefte aan heb maar de gedachte dat het wel kan geeft mij heel veel rust. Er zitten ook oprecht wel echt mooie beelden bij (van de kist, van het gezin etc)
Wij zijn niet mee gegaan naar de ovenkamer dus daar kan ik je niets over vertellen. Wel lijkt me inderdaad dat je beter ''ja'' kunt zeggen en als het niet goed voelt toch niet mee gaan (want dat kan altijd he!!) dan ''nee'' zeggen, het wel willen maar niet mee kunnen.
Het is meer dan logisch dat je denk dat de paniek en dit gevoel nooit weggaat. Wij hebben ook allemaal gezegd dat we dit niet konden en toch zitten we hier en schrijven we dit. Want wat moet je dan he? Het enige wat je nu moet doen is slapen, eten en de dag doorkomen, op welke manier dan ook. Verder hoef je niks.
Heb je een beetje kunnen slapen vannacht?
donderdag 5 juli 2018 om 12:04
CL, allereerst natuurlijk gecondoleerd met het verlies van jouw allerliefste moeder.
Ik wil je een tip geven m.b.t. het spreken op de uitvaart. Ik heb gesproken op de uitvaart van mijn oma en ik was ook bang dat ik door emoties niet meer verder zou kunnen spreken. Ik heb daarom deze tip die ik van iemand anders kreeg toegepast en die heeft mij erg geholpen.
Ik heb minstens 30 keer de tekst hardop voorgelezen om te oefenen. Zo wist ik al van te voren waar voor mij de moeilijke emotionele stukken zaten, waarin de tranen omhoog kwamen. Als ik bij die stukken aankwam hielp het mij enorm om even heel diep in te ademen en door mijn mond weer uit te ademen. Dan kon ik weer verder.
Ik hoop dat deze tip jou helpt om helemaal zelf jouw toespraak te kunnen houden. Veel sterkte morgen, maar zeker ook voor de tijd na de uitvaart.
Ik wil je een tip geven m.b.t. het spreken op de uitvaart. Ik heb gesproken op de uitvaart van mijn oma en ik was ook bang dat ik door emoties niet meer verder zou kunnen spreken. Ik heb daarom deze tip die ik van iemand anders kreeg toegepast en die heeft mij erg geholpen.
Ik heb minstens 30 keer de tekst hardop voorgelezen om te oefenen. Zo wist ik al van te voren waar voor mij de moeilijke emotionele stukken zaten, waarin de tranen omhoog kwamen. Als ik bij die stukken aankwam hielp het mij enorm om even heel diep in te ademen en door mijn mond weer uit te ademen. Dan kon ik weer verder.
Ik hoop dat deze tip jou helpt om helemaal zelf jouw toespraak te kunnen houden. Veel sterkte morgen, maar zeker ook voor de tijd na de uitvaart.
donderdag 5 juli 2018 om 12:37
Heej Woepsie, precies mijn moeder dus inderdaad. Met pa heb ik de laatste jaren iets kunnen praten. Ik wist dat hij angst had om ma te verliezen en heb steeds kleine beetjes gepraat. Dat hij aan de bel moest trekken en die belofte had ie gedaan. Maar verder dan dat, kwam niemand. Mijn broer lukte me ietsje meer, maar ook mondjesmaat, dus toen ook de belofte gemaakt met hem. En nu ben ik zo trots op beiden. Ze doen het zo goed ondanks het verdriet. Het lukt hen allebei al soms in de geest van ma te denken en doen.Woepsie96 schreef: ↑05-07-2018 09:42CL, ja, mama was een prater en het sociale wezen, net als jouw mam. Met papa heb ik nooit echt gepraat voordat mama ziek werd, omdat mama de gesprekken altijd gaande hield.
Mijn broers zij wel oke in ''social talk'' maar qua emoties zijn zij wel echt introvert. Nu merk ik dat ook, als ik vraag hoe het gaat zeggen we nog niet hoe het echt gaat. Zo stom eigenlijk...
Ik vond persoonlijk het sluiten van de kist ook wel weer prettig, maar dat komt door de omstandigheden. Mama wilde, ze kon niet meer. Het was goed zo. Ze lag er goed en vredig bij, het is ook echt beter zo.
Bij jullie is dat natuurlijk niet dus dat lijkt me een zwaar moment. Ben er niet alleen voor je mannen maar ook voor jezelf he lieverd.
Wij hebben geen video van de uitvaart maar een fotoboek. Toen hij binnen was hebben we er 1 keer naar gekeken en ik weet idd niet of ik er ooit nog behoefte aan heb maar de gedachte dat het wel kan geeft mij heel veel rust. Er zitten ook oprecht wel echt mooie beelden bij (van de kist, van het gezin etc)
Wij zijn niet mee gegaan naar de ovenkamer dus daar kan ik je niets over vertellen. Wel lijkt me inderdaad dat je beter ''ja'' kunt zeggen en als het niet goed voelt toch niet mee gaan (want dat kan altijd he!!) dan ''nee'' zeggen, het wel willen maar niet mee kunnen.
Het is meer dan logisch dat je denk dat de paniek en dit gevoel nooit weggaat. Wij hebben ook allemaal gezegd dat we dit niet konden en toch zitten we hier en schrijven we dit. Want wat moet je dan he? Het enige wat je nu moet doen is slapen, eten en de dag doorkomen, op welke manier dan ook. Verder hoef je niks.
Heb je een beetje kunnen slapen vannacht?
Ik ben nu de zwakste eigenlijk. Ik kom niet door mijn paniek en ontredderd zijn heen. En blijf maar zo bang voor straks, voor later. En ik heb jullie herkenning en ervaringen hiermee in mijn oren geknoopt hoor. Dus wacht daar met smart op.
Vandaag niet zoveel op het programma. Paar kleine dingen, speech is klaar.
Ik vind het moeilijk goed voor mezelf te zorgen. Altijd al gehad hoor, maar nu extra confronterend. Ik stel het uit om naar de wc te gaan bijvoorbeeld. Geen zin in. Douchen idem dito. Eten en slapen gaat maar mondjesmaat nog. Wel al iets beter.
Bedankt voor je lieve woorden.
donderdag 5 juli 2018 om 12:43
Bedankt Sportivia.sportivia schreef: ↑05-07-2018 12:04CL, allereerst natuurlijk gecondoleerd met het verlies van jouw allerliefste moeder.
Ik wil je een tip geven m.b.t. het spreken op de uitvaart. Ik heb gesproken op de uitvaart van mijn oma en ik was ook bang dat ik door emoties niet meer verder zou kunnen spreken. Ik heb daarom deze tip die ik van iemand anders kreeg toegepast en die heeft mij erg geholpen.
Ik heb minstens 30 keer de tekst hardop voorgelezen om te oefenen. Zo wist ik al van te voren waar voor mij de moeilijke emotionele stukken zaten, waarin de tranen omhoog kwamen. Als ik bij die stukken aankwam hielp het mij enorm om even heel diep in te ademen en door mijn mond weer uit te ademen. Dan kon ik weer verder.
Ik hoop dat deze tip jou helpt om helemaal zelf jouw toespraak te kunnen houden. Veel sterkte morgen, maar zeker ook voor de tijd na de uitvaart.
Ik ga dus met jouw tip en de eerder gegeven tips hier op letten:
- thuis de speech meerdere keren hardop lezen om mijn knelpunten qua emoties te ontdekken
- ik heb water bij me staan
- ik houd voor me dat ik dit gewoon wil doen voor mezelf, voor ons en voor ma
- als ik erg emotioneel word, ga ik even diep adem halen voor ik verder ga
- ik probeer om niet mijn vader of man aan te kijken, om niet extra emotioneel te worden
- ik heb of mijn broer of mijn man naast mij staan.
En dan moet het gewoon lukken. Hoop ik.
donderdag 5 juli 2018 om 18:00
Klopt, dan is het ook goed. Maar ik het wil het. Voor haar, voor ons. Maar ik weet het, bedankt.
Toch nog druk geweest. Praatje iets aangepast, aangesproken door wat mensen over alles. Er wordt veel aan ma gedacht, we hebben al tig kaarten ontvangen. Cru, maar wel heel fijn, dat ze zoveel mensen heeft gekend en geraakt. Fijn gevoel is dat.
De bloemen waren er, heb tegen ma aan zitten praten. Over de dingen van deze dagen, alsof ze het hoort, maar goed. Ik heb gezegd, dat het ik het zo moeilijk vind morgen haar lijf ook kwijt te raken, maar dat ze in mijn hart en hoofd zit en blijft leven. Dat ik haar dankbaar ben, etc.
En nu de dienst. We hadden het niet mooier kunnen regelen allemaal. Het klopt. Het past bij haar en ons. Het laat zien en horen wie zij was en is voor ons. En dan...
Dan hoop ik dat jullie ervaringen mij ook af en toe gaan bereiken en die onverminderde paniek, angst voor hoe verder en het grote gat beter gaan maken. Dat de talloze warme herinneringen en het haar gunnen van de rust, mij ook een ietsje rust gaan geven.
Toch nog druk geweest. Praatje iets aangepast, aangesproken door wat mensen over alles. Er wordt veel aan ma gedacht, we hebben al tig kaarten ontvangen. Cru, maar wel heel fijn, dat ze zoveel mensen heeft gekend en geraakt. Fijn gevoel is dat.
De bloemen waren er, heb tegen ma aan zitten praten. Over de dingen van deze dagen, alsof ze het hoort, maar goed. Ik heb gezegd, dat het ik het zo moeilijk vind morgen haar lijf ook kwijt te raken, maar dat ze in mijn hart en hoofd zit en blijft leven. Dat ik haar dankbaar ben, etc.
En nu de dienst. We hadden het niet mooier kunnen regelen allemaal. Het klopt. Het past bij haar en ons. Het laat zien en horen wie zij was en is voor ons. En dan...
Dan hoop ik dat jullie ervaringen mij ook af en toe gaan bereiken en die onverminderde paniek, angst voor hoe verder en het grote gat beter gaan maken. Dat de talloze warme herinneringen en het haar gunnen van de rust, mij ook een ietsje rust gaan geven.
donderdag 5 juli 2018 om 18:03
Dit gaat echt wel gebeuren. Misschien gaat het je niet snel genoeg (want net als een diepe wond die heelt, die kan soms nog heel erg 'trekken') maar het gaat wel gebeuren
donderdag 5 juli 2018 om 20:12
Dat zal wel ja. En nee, het gaat niet snel genoeg helaas. Ook al hoort dat bij het proces zoals ik inmiddels begrijp, wil ik gewoon van die klotegevoelens af.
Alles wat ik me ooit bij het verlies van een ouder had voorgesteld en waar ik zo bang voor was is nog niets met de werkelijkheid.
Zijn jullie er af en toe nog om naar me te luisteren? Ik ben echt zo bang.
Alles wat ik me ooit bij het verlies van een ouder had voorgesteld en waar ik zo bang voor was is nog niets met de werkelijkheid.
Zijn jullie er af en toe nog om naar me te luisteren? Ik ben echt zo bang.
donderdag 5 juli 2018 om 20:17
Natuurlijk zijn we dat lieverd. Nogmaals, je mag me altijd een PB sturen als je dat zou willen. Je kunt hier blijven schrijven en bent ook altijd welkom in het rouw-topic als je die behoefte hebt.
Het is logisch dat je bang bent maar je hoeft het niet alleen te doen.
donderdag 5 juli 2018 om 20:19
Heb vertrouwen CL2. Mijn moeder is op haar 20e haar vader verloren op haar 30e haar broer, op haar 41e haar zus en op haar 53e haar tweelingzus. En, oja...mijn broer is ook nog overleden op een leeftij van 8 jaar.
Zij wist als geen ander wat rouwen was. Op haar sterfbed pakte ze mijn hand en zei; het gaat heel zwaar worden maar hou vertouwen. Het is voor altijd anders maar het komt wel weer goed. Anders, maar wel goed. Echt waar.
Dat wil ik nu ook even tegen jou zeggen.
Zij wist als geen ander wat rouwen was. Op haar sterfbed pakte ze mijn hand en zei; het gaat heel zwaar worden maar hou vertouwen. Het is voor altijd anders maar het komt wel weer goed. Anders, maar wel goed. Echt waar.
Dat wil ik nu ook even tegen jou zeggen.
donderdag 5 juli 2018 om 20:22
Heel veel sterkte morgen meis, ik hoop dat je er, hoe raar ook, met een goed gevoel op terug kunt kijken.
Ook deze periode gaat voorbij, straks zie je ook weer de zon. Maar nu even niet.
We zijn hier gewoon hoor... je bent niet alleen
Ook deze periode gaat voorbij, straks zie je ook weer de zon. Maar nu even niet.
We zijn hier gewoon hoor... je bent niet alleen
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
donderdag 5 juli 2018 om 20:43
CL2, mijn grootste angst was altijd mijn ouders verliezen, vooral mijn vader. In het algemeen stel ik me dingen erger voor dan ze zijn, want dan valt het mee. In dit geval had ik me iets heel ergs voorgesteld, en het is nog erger dan ik me ooit had kunnen bedenken. Nu bijna 6 maanden later heb ik nog steeds momenten waarbij het voelt alsof ik in een ravijn val terwijl ik denk 'dit kan niet waar zijn'. Maar na 6 maanden begint ook heeeeeel langzaam de gewenning in te treden. De shock van het overlijden, het niet willen loslaten, dat is echt minder. Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar dan nog... ik vind dit echt ontzettend zwaar. Elke dag weer word ik wakker en voelt de dag nutteloos. Maar ik houd me vast aan wat iedereen zegt en dat is dat het ooit weer wat beter gaat. En ik heb het zelf ook al een beetje mogen ervaren... het is echt waar.CL2 schreef: ↑05-07-2018 20:12Dat zal wel ja. En nee, het gaat niet snel genoeg helaas. Ook al hoort dat bij het proces zoals ik inmiddels begrijp, wil ik gewoon van die klotegevoelens af.
Alles wat ik me ooit bij het verlies van een ouder had voorgesteld en waar ik zo bang voor was is nog niets met de werkelijkheid.
Zijn jullie er af en toe nog om naar me te luisteren? Ik ben echt zo bang.
Natuurlijk zijn we er nog om naar je te luisteren. Ook al zijn we allen wildvreemden, je bent echt niet alleen (ook al kan het soms zo voelen).
donderdag 5 juli 2018 om 21:29
Ik zit weer te brullen nu. Ik ben zo blij met jullie. Ook al heb ik veel mensen om mij heen, kan ik wel handelen/regelen en kan ik er over praten, als ik thuis ben, vliegt alles me zo aan. Ik ben niet alleen, maar voel me soms wel zo. Mijn lieve mams is weg. Een onderdeel van mijn houvast en basis. Iemand die altijd zo lief voor me was en nog steeds voor me zorgde waar ze kon. En iemand waar ik zoveel van houd, die ik zoveel goeds gunde en voor wie ik veel zorgde de laatste jaren. Gewoon weg. En ik realiseer het me echt, maar het is zo raar, zo naar, zo bruut.
Woepsie, ik heb dat opgeslagen hoor! Ik wilde eerst deze week doorkomen, anders werd het te rommelig in mijn hoofd. Heb er bewust voor gekozen me alleen even op dit topic te richten.
Noerie, sjesus, wat heeft jouw moeder het voor haar kiezen gehad qua verliezen zeg. En dan nog overeind staan en jou zulk wijs advies geven op haar sterfbed. Ik hoop over een tijdje te kunnen zeggen, dat jullie allemaal gelijk hadden en het beter wordt. Ik geloof jullie ook echt. Ik voel er alleen nog geen donder van. Hoop niet dat dat dwars klinkt, want dat wil ik niet zijn. Het is puur mijn gevoel nu.
Felice, ik hoop en denk ook wel dat we er een goed gevoel aan overhouden. Het wordt druk, we hebben alles kloppend, nu de emoties enigszins onder controle houden. Als we naar huis gaan, zien we het allemaal wel. Dan mogen we instorten, hangen, bijkomen en maar zien.
Lady, als ik jouw 6 maanden lees, zakt de moed me in de schoenen. Ik heb gelezen, dat je leven op meerdere vlakken nou niet echt naar wens verloopt en toch sta je nog overeind. Ik vind het knap van je, maar hoop dat het bij mij iets sneller mag gaan. Hoop dat je dat niet verkeerd opvat. Gelukkig begin je nu iets meer licht te zien. Dat gun ik je.
Nogmaals meiden, super bedankt. Ik laat me morgen weer horen. Fijn dat jullie aan me hebben gedacht.
Woepsie, ik heb dat opgeslagen hoor! Ik wilde eerst deze week doorkomen, anders werd het te rommelig in mijn hoofd. Heb er bewust voor gekozen me alleen even op dit topic te richten.
Noerie, sjesus, wat heeft jouw moeder het voor haar kiezen gehad qua verliezen zeg. En dan nog overeind staan en jou zulk wijs advies geven op haar sterfbed. Ik hoop over een tijdje te kunnen zeggen, dat jullie allemaal gelijk hadden en het beter wordt. Ik geloof jullie ook echt. Ik voel er alleen nog geen donder van. Hoop niet dat dat dwars klinkt, want dat wil ik niet zijn. Het is puur mijn gevoel nu.
Felice, ik hoop en denk ook wel dat we er een goed gevoel aan overhouden. Het wordt druk, we hebben alles kloppend, nu de emoties enigszins onder controle houden. Als we naar huis gaan, zien we het allemaal wel. Dan mogen we instorten, hangen, bijkomen en maar zien.
Lady, als ik jouw 6 maanden lees, zakt de moed me in de schoenen. Ik heb gelezen, dat je leven op meerdere vlakken nou niet echt naar wens verloopt en toch sta je nog overeind. Ik vind het knap van je, maar hoop dat het bij mij iets sneller mag gaan. Hoop dat je dat niet verkeerd opvat. Gelukkig begin je nu iets meer licht te zien. Dat gun ik je.
Nogmaals meiden, super bedankt. Ik laat me morgen weer horen. Fijn dat jullie aan me hebben gedacht.
donderdag 5 juli 2018 om 21:39
Ik snap dat heel goed. Dit forum heeft me er door de donkerste tijden getrokken. Soms lees ik nog wel eens een wat stukken terug. Gewoon om er moed uit te kunnen putten. Ondanks dat voel ik me ook heel vaak alleen en er is niets of niemand die dat gevoel helemaal weg kan nemen. Maar lezen en posten hier, dat helpt mij wel.CL2 schreef: ↑05-07-2018 21:29Ik zit weer te brullen nu. Ik ben zo blij met jullie. Ook al heb ik veel mensen om mij heen, kan ik wel handelen/regelen en kan ik er over praten, als ik thuis ben, vliegt alles me zo aan. Ik ben niet alleen, maar voel me soms wel zo. Mijn lieve mams is weg. Een onderdeel van mijn houvast en basis. Iemand die altijd zo lief voor me was en nog steeds voor me zorgde waar ze kon. En iemand waar ik zoveel van houd, die ik zoveel goeds gunde en voor wie ik veel zorgde de laatste jaren. Gewoon weg. En ik realiseer het me echt, maar het is zo raar, zo naar, zo bruut.
Ja, mijn leven staat ook door andere factoren op z'n kop. Ik denk ook dat het rouwproces bij mij daardoor vertraagd wordt, want niets gaat lekker. Ja, mijn relatie gaat okay, maar ik heb ook wel eens zitten denken dat mijn partner er wel eens een punt achter zou kunnen gaan zetten. Ik ben nl. echt niet de gezelligste.
Ik ga maar door want ik denk echt dat er wel een goed huisje voor komt en ook dat mijn werk in een rustiger vaarwater komt. Echter, dit hele jaar heb ik eigenlijk al afgeschreven. Ik verwacht er verder weinig van. Wel hoop ik dat over een maand of 6 die dagelijkse huilbuien voorbij zijn. De ene dag gaat het beter dan de andere. Maar soms heb ik van die dagen dat ik de hele dag mijn best moet doen om mijn tranen te bedwingen. Heel vermoeiend.
