Psyche
alle pijlers
Ineens is ze weg.
zaterdag 30 juni 2018 om 07:50
dinsdag 3 juli 2018 om 18:59
dinsdag 3 juli 2018 om 19:07
CL2, dit moment, nu op de bank, dat ga je nog vaker hebben. En de paniek ook, maar geloof me, de paniek is niet voor altijd. Echt, dat gaat minder worden. Het is nu even heftig en dat is echt ontzettend kut... Maar het is niet zo gek dat je je zo voelt. Ik heb echt avonden achter elkaar ineengedoken op mijn bed gelegen en maar 'this too shall pass' gezegd. Als een mantra... en het klopt. Het ging voorbij.
Het gemis, dat is een ander verhaal. Dat is bij mij nog steeds heel heftig. Ik kan me ook bijna niet voorstellen dat dat ooit minder wordt. Maar hier kan ik nog redelijk mee dealen (wel met tranen trouwens).
Het gemis, dat is een ander verhaal. Dat is bij mij nog steeds heel heftig. Ik kan me ook bijna niet voorstellen dat dat ooit minder wordt. Maar hier kan ik nog redelijk mee dealen (wel met tranen trouwens).
dinsdag 3 juli 2018 om 19:36
Ik vind het zo vreselijk zwaar. Vooral die paniek. En het lukt me gewoon erg slecht om het te laten gebeuren en doorstaan. Ik wil niet dwars of eigenwijs zijn hierin en lees jullie en jullie ervaringen/adviezen echt hoor, maar het lukt me niet. Ik word daar onrustig van en wil vluchten, maar dat heeft geen zin en doe ik verder ook niet hoor. En mijn lieve man is nog liever dan ik al wist; hij luistert naar me en zorgt voor me, praat met me, probeert me gerust te stellen. En dan nog. Probeer maar een dom spelletje te doen op de computer.
Dat gemis zal inderdaad nog lang blijven, maar ik hoop dat ik daar zonder deze paniekbuien ook mee kan dealen.
Bedankt voor je knuffel en ook eentje voor jou!
Dat gemis zal inderdaad nog lang blijven, maar ik hoop dat ik daar zonder deze paniekbuien ook mee kan dealen.
Bedankt voor je knuffel en ook eentje voor jou!
dinsdag 3 juli 2018 om 19:45
Je doet precies wat wij beschreven hoor. Misschien klonk het mooier dan jij het ervaart, maar je doorstaat het. Het lukt je wel. Je zit, geeft toe aan het gevoel en je schrijft er over. Die onrust hoort daar ook bij. Het willen vluchten. Ik heb het geprobeerd, maar waar ik mij ook bevond, de paniek ging net zo hard met me mee.
Ik moet opeens aan een boek denken, 'the journey from abandonment to healing' van Susan Anderson. Ik heb dat eens gelezen toen een relatie uitging en ik helemaal kapot was. Daarin stond wat er op chemisch niveau in je lichaam gebeurt als je verlaten wordt. Ik heb het idee dat dat die paniek is van de eerste dagen. Je bent verlaten en je hebt je 'fix' nodig, maar dat kan niet. Het deed mij ook echt denken aan ontwenningsverschijnselen.
Ik moet opeens aan een boek denken, 'the journey from abandonment to healing' van Susan Anderson. Ik heb dat eens gelezen toen een relatie uitging en ik helemaal kapot was. Daarin stond wat er op chemisch niveau in je lichaam gebeurt als je verlaten wordt. Ik heb het idee dat dat die paniek is van de eerste dagen. Je bent verlaten en je hebt je 'fix' nodig, maar dat kan niet. Het deed mij ook echt denken aan ontwenningsverschijnselen.
dinsdag 3 juli 2018 om 19:47
Dankjewel Oudblond. Op je 18e al deze ervaring. Wat een klap. En wat lief van je moeder, dat ze dat bleef herhalen. Blijkt dus een hele mooie levensles te zijn voor jou. En nu heeft je man er zelfs iets aan. Ik wil het ook proberen steeds met zo'n mantra, maar lukt nog niet. Misschien wil ik wel te snel, het is pas 4 dagen geleden. Ik ben de controle kwijt en hoewel ik geen echte controlfreak ben, brengt dat me zo uit balans. Ik heb eerder al gezegd, dat ik uit een gezin kom die gevoelens niet uiten. Ik weet door wie ik ben heel zeker dat ik uit mijn vader en moeder ben voortgekomen, want anders zou ik uit de bloemkool of van de melkboer kunnen zijn op dit gebied. Ik uit me wel, kan ook spanning en moeilijkheden van me af huilen, waarna ik weer door kan. Ik probeer dus nu te denken, dat dit me dus uiteindelijk ook wel zou moeten lukken, alleen heb ik dus nog nooit eerder zo'n verdriet gehad en zoveel gehuild.Oudblond schreef: ↑03-07-2018 10:21Gecondoleerd CL2. Mijn vader is aan kanker overleden toen ik 18 was. Twee jaar geleden overleed mijn lieve schoonmoeder ook aan kanker. Ik ben nu 50 maar weet nog precies hoe verward en panisch ik me voelde na de dood van mijn vader. Mijn fantastische moeder bleef tegen me herhalen: 'meisje, laat het maar komen. Bang zijn mag, huilen is goed. Wacht niet tot het overgaat maar ga zitten en laat het over je heen komen. Jij hoeft nu helemaal niets.' Dat werd voor mij een mantra waar ik rustiger van werd.
Toen mijn schoonmoeder overleed heb ik die mantra aan mijn man verteld en ook hij werd rustiger door gewoon te gaan zitten of zich op te rollen en te laten gebeuren. Sterkte.
En ik heb je verdere waarschuwing na je ervaring met je schoonvader in me opgenomen. Ik heb geen idee of dit zich voor gaat doen bij ons, maar dan heb ik alvast wat info in het achterhoofd.
dinsdag 3 juli 2018 om 19:55
Ja, als je het zo omschrijft, doe ik het wel een soort van. Het schrijven helpt me zoveel. Nooit kunnen bedenken en jullie helpen me echt. Ben erg blij met de herkenning en dat ik niet gek ben. Dat heb ik nog al snel van mezelf. Wat jij zegt over vluchten, heb ik me ook bedacht, dus daar wil ik niet aan toegeven al kost het moeite. Ik moet toch weer ooit gewoon rustig naar huis kunnen en me hier ook weer veilig voelen.Lady_Day schreef: ↑03-07-2018 19:45Je doet precies wat wij beschreven hoor. Misschien klonk het mooier dan jij het ervaart, maar je doorstaat het. Het lukt je wel. Je zit, geeft toe aan het gevoel en je schrijft er over. Die onrust hoort daar ook bij. Het willen vluchten. Ik heb het geprobeerd, maar waar ik mij ook bevond, de paniek ging net zo hard met me mee.
Ik moet opeens aan een boek denken, 'the journey from abandonment to healing' van Susan Anderson. Ik heb dat eens gelezen toen een relatie uitging en ik helemaal kapot was. Daarin stond wat er op chemisch niveau in je lichaam gebeurt als je verlaten wordt. Ik heb het idee dat dat die paniek is van de eerste dagen. Je bent verlaten en je hebt je 'fix' nodig, maar dat kan niet. Het deed mij ook echt denken aan ontwenningsverschijnselen.
Theoretisch gezien word je natuurlijk verlaten door iemand die overlijdt. Doorgaans niet vrijwillig, maar toch. Ik schrijf het op, want wil tzt wel een lezen over dat chemische proces.
dinsdag 3 juli 2018 om 19:58
Ben blij voor jou, dat het je ex is inmiddels. Wat een zak zeg. Die heeft je gewoon in de shit laten zakken. Ook fijn voor zijn dochtertje, want die krijgen genoeg mee natuurlijk. Wat zul je het dan zwaar gehad hebben zeg. Doet me gewoon zeer om te lezen voor jou.felice71 schreef: ↑03-07-2018 10:42Ik mocht bijna niet huilen van mijn inmiddels ex. Hij vond het allemaal maar irritant en was ook gewoon de hele dag naar zijn werk, terwijl ik de uitvaart moest regelen, kaarten schrijven en alles eromheen. En dan ook nog dat kleine meisje wat oma kwijt was.
Ik heb het zo gemist, om even flink te kunnen brullen. Als je de tranen hebt laat ze dan maar komen hoor.
dinsdag 3 juli 2018 om 20:22
Je gaat ooit weer rust van binnen voelen. Ik kan echt zeggen dat ik dit na 6 maanden wel soms weer heb. En sommige dagen lukt het me niet hoor. Ik heb nog steeds af en toe dagen dat ik de hele dag jank, maar dat komt ook omdat ik zo ontzettend moe ben van andere dingen. Het is klote, maar ik weet dat ook dat weer voorbij gaat.
Je bent niet gek aan het worden, echt niet. Je bent je moeder verloren en dat is gewoon niet te bevatten, zo ingrijpend.
Je bent niet gek aan het worden, echt niet. Je bent je moeder verloren en dat is gewoon niet te bevatten, zo ingrijpend.
dinsdag 3 juli 2018 om 20:42
Wat rot dat er ook nog andere dingen bijkomen bij je verdriet. Dat rouwen vreselijk veel energie kost, ondervind ik wel. En jij slaapt al een tijdje slecht ook toch? Je schreef eerder dat je pas over een paar maanden vakantie hebt, maar kun je misschien een lang weekend vrij regelen? Even iets opladen?
Die laatste zin...zo waar. Het is werkelijk niet te bevatten en enorm ingrijpend. Alles wat ik me er al bij voor kon stellen en dan nog erger eigenlijk.
Die laatste zin...zo waar. Het is werkelijk niet te bevatten en enorm ingrijpend. Alles wat ik me er al bij voor kon stellen en dan nog erger eigenlijk.
dinsdag 3 juli 2018 om 20:54
Ja, ik slaap al een maand of 8 heel beroerd. Als ik wakker word dan is het gebeurd. Soms is dat om 5 of 6 uur 's ochtends, dat is nog wel okay, maar soms ook om 2 uur... dan heb ik dus maar een uur of 2 geslapen. Ik ben wel heel moe maar kan niet slapen. Ik loop dan ook echt als een zombie rond. En dan heb ik ook nog een chaotische, creatieve baan... en ik kan nauwelijks normaal denken, laat staan creatief zijn. Dus ja, dat is wel een uitdaging.
Vakantie kan echt niet. Aantal projecten lopen nu en uitloop kost ontzettend veel geld, dus dat moet voorkomen worden.
Voor mij was/is het ook erger dan ik gedacht had, terwijl mijn vader verliezen altijd mijn grootste nachtmerrie was. Ik heb er gewoon fysiek pijn van gehad. Ik voelde echt een gat in mijn hart. En steken. En gewoon spierpijn van het verkrampen. En schrale huid onder mijn ogen (van het huilen) - heb ik nog steeds. Is heel gevoelig.
Vakantie kan echt niet. Aantal projecten lopen nu en uitloop kost ontzettend veel geld, dus dat moet voorkomen worden.
Voor mij was/is het ook erger dan ik gedacht had, terwijl mijn vader verliezen altijd mijn grootste nachtmerrie was. Ik heb er gewoon fysiek pijn van gehad. Ik voelde echt een gat in mijn hart. En steken. En gewoon spierpijn van het verkrampen. En schrale huid onder mijn ogen (van het huilen) - heb ik nog steeds. Is heel gevoelig.
dinsdag 3 juli 2018 om 21:20
Klote meid. Zit ook echt niet mee dan. Dat niet slapen is echt irritant ondervind ik nu. 8 maanden is toch slopend joh. Kun je bij de huisarts niet een tabletje vragen? Volgens mij hebben ze iets voor het inslapen en voor het doorslapen. Als je volle nachten zou kunnen maken, heb je ook weer wat meer energie.
Vrij nemen kan dus echt helemaal even niet. Wel jezelf goed bewaken hoor, straks ga je onderuit en ben je verder van huis.
Mijn ouders verliezen was ook altijd mijn grootste nachtmerrie. En de angst die ik daar over kon voelen soms is dan nog totaal niet wat het blijkt te zijn. Die lichamelijke klachten heb ik niet. Of nog niet. Tot nu toe voelen alleen mijn ogen heel erg trekkerig van al dat huilen.
Vrij nemen kan dus echt helemaal even niet. Wel jezelf goed bewaken hoor, straks ga je onderuit en ben je verder van huis.
Mijn ouders verliezen was ook altijd mijn grootste nachtmerrie. En de angst die ik daar over kon voelen soms is dan nog totaal niet wat het blijkt te zijn. Die lichamelijke klachten heb ik niet. Of nog niet. Tot nu toe voelen alleen mijn ogen heel erg trekkerig van al dat huilen.
dinsdag 3 juli 2018 om 21:29
Ik heb letterlijk dozen met spul liggen, nog van mijn vader. Allerlei pammetjes, oxycodon, tramadol, morfine dus ik kan daar ook iets van pakken, maar ik doe het niet. Mijn vader werd heel suf van dat spul en dat kan ik helemaal niet gebruiken nu. Ik ben nu een zombie op koffie, maar ik geef nog wel de indruk dat ik enigszins normaal functioneer. Ik kom er mee weg, zeg maar, terwijl ik normaal gesproken altijd alleen maar topwerk wil afleveren. Ik denk dat een mens heel veel kan hebben hoor.
Ik voelde me heel erg ont-ankerd in het begin. Dat heb ik nu minder. Nog wel een beetje stuurloos soms, want ik mis gewoon zijn advies en zijn handigheid, maar niet meer compleet 'los'. Dingen worden echt wel beter, maar het gaat me niet snel genoeg. En het lijkt alsof jij dat nu al hebt. Het is nog maar net gebeurd he? Zo vers...
Ik voelde me heel erg ont-ankerd in het begin. Dat heb ik nu minder. Nog wel een beetje stuurloos soms, want ik mis gewoon zijn advies en zijn handigheid, maar niet meer compleet 'los'. Dingen worden echt wel beter, maar het gaat me niet snel genoeg. En het lijkt alsof jij dat nu al hebt. Het is nog maar net gebeurd he? Zo vers...
dinsdag 3 juli 2018 om 22:22
Lieve meiden, ik heb in het begin gereageerd, maar nu al een tijdje niet meer. Ik heb niet echt iets toe te voegen aan de mooie reacties die je krijgt en ik merk toch dat mijn proces anders was. Mijn vader was al 10 jr ziek. Een echt volwassen relatie hebben we nooit gehad. Ik studeerde nog toen hij ziek werd, zat op kamers, was met hele andere dingen bezig en toen ik even niet oplette was het daarvoor al te laat. Herkende mij ook al jaren niet meer. Zijn aftakeling was mensonterend en ik heb echt een paar jaar gehoopt dat hij snel zou overlijden. Om hem verder leed te besparen. Toen het uiteindelijk gebeurde, was ik toch helemaal niet voorbereid. Het was afschuwelijk. Maar missen in mijn dagelijks leven, het gevoel dat we nog hadden kunnen genieten.. dat had ik allemaal al 10 jr lang verwerkt. Is toch wel anders. Moeilijk uit te leggen.
Wat ik nu (bijna 10 jr na overlijden) merk is dat het soms ineens naar mijn strot kan vliegen. Een kinderliedje over opa, een man van zijn leeftijd die langsfietst, evenementen die hij in zijn gezonde jaren zeker geweldig had gevonden etc.
Wat betreft slaap: sinds een tijdje gebruik ik weleens melatonine (2 mg bij drogist te krijgen). Dat helpt je net even dat kleine zetje dat nodig is om in slaap te vallen. Dat kan wel helpen om je ongezonde slaappatronen te doorbreken. Je wordt er niet suf van volg dag.
Wat ik nu (bijna 10 jr na overlijden) merk is dat het soms ineens naar mijn strot kan vliegen. Een kinderliedje over opa, een man van zijn leeftijd die langsfietst, evenementen die hij in zijn gezonde jaren zeker geweldig had gevonden etc.
Wat betreft slaap: sinds een tijdje gebruik ik weleens melatonine (2 mg bij drogist te krijgen). Dat helpt je net even dat kleine zetje dat nodig is om in slaap te vallen. Dat kan wel helpen om je ongezonde slaappatronen te doorbreken. Je wordt er niet suf van volg dag.
woensdag 4 juli 2018 om 07:14
Zo'n lang ziekbed, Snoepzak, wat slopend moet dat geweest zijn voor jullie gezin. Ik kan me er weinig bij voorstellen. Ben wel dankbaar dat dat ons bespaard is gebleven. Een ouder 'hoort' groot en sterk te zijn. Ik vond het bij mijn vader, die snel aftakelde, al niet om aan te zien. Ik wilde dat het ophield (en mijn 'wens' ging snel in vervulling).
CL2, heb je een beetje kunnen slapen vannacht?
CL2, heb je een beetje kunnen slapen vannacht?
woensdag 4 juli 2018 om 07:54
Heej Lady, ja, heb een keer 4 en een keer 3 uur geslapen. Dat is wel echt fijn. Heb ook gisteravond iets kunnen eten. Heb een waasje voor mijn ogen, is dat van het huilen zeker? Net of ik niet zuiver meer zie. Zal straks wel weer weggaan.
Het is ook nog vers. Ik denk dat ik die rotgevoelens van onmacht, verlies van grip en sturing, etc. gewoon snel kwijt wil, omdat het zo kut is. Voel me ontredderd en verloren.
Ik kan wel weer een beetje denken aan dat het voor mams zo beter is uiteindelijk. Als ik jullie lees over het aftakelen bij zo'n ziekte, dan vind ik het fijn dat haar dat nu bespaard blijft. Dat ze al aan vrijheid in had geleverd, vond ze al vreselijk. En dat wij altijd met haar mee moesten vond ze bezwarend, maar werd ze ook erg gelukkig van. En dat heb ik ook altijd gedaan. Ik hoor veel terug hoe blij ze met me was en hoe trots ze op me was. Dat wist ik ook wel hoor, maar toch is het fijn nu te horen.
Snoepzak, jouw proces met je vader is inderdaad heel anders geweest. Ik begrijp het wel hoor, dat jij in het dagelijks leven al 'geen vader' meer had. Dan is dat gewoon niet verweven met elkaar. Maar dat doet natuurlijk niets af aan je verlies. Ik vind alle reacties fijn trouwens, dus ook al is het bij jou anders, bedankt daarvoor.
Het is ook nog vers. Ik denk dat ik die rotgevoelens van onmacht, verlies van grip en sturing, etc. gewoon snel kwijt wil, omdat het zo kut is. Voel me ontredderd en verloren.
Ik kan wel weer een beetje denken aan dat het voor mams zo beter is uiteindelijk. Als ik jullie lees over het aftakelen bij zo'n ziekte, dan vind ik het fijn dat haar dat nu bespaard blijft. Dat ze al aan vrijheid in had geleverd, vond ze al vreselijk. En dat wij altijd met haar mee moesten vond ze bezwarend, maar werd ze ook erg gelukkig van. En dat heb ik ook altijd gedaan. Ik hoor veel terug hoe blij ze met me was en hoe trots ze op me was. Dat wist ik ook wel hoor, maar toch is het fijn nu te horen.
Snoepzak, jouw proces met je vader is inderdaad heel anders geweest. Ik begrijp het wel hoor, dat jij in het dagelijks leven al 'geen vader' meer had. Dan is dat gewoon niet verweven met elkaar. Maar dat doet natuurlijk niets af aan je verlies. Ik vind alle reacties fijn trouwens, dus ook al is het bij jou anders, bedankt daarvoor.
woensdag 4 juli 2018 om 08:11
CL2, fijn dat je wat hebt kunnen slapen. Het maakt zo'n verschil. Dat waasje kan van het huilen zijn. Ik heb dat ook, en slecht zicht maar kan ook vermoeidheid zijn.
Die onmacht, dat verdwijnt hoor. Ik ben zelf een control freak dus toen mijn vader 'weggegrist' werd had ik het er maar mee te doen. Er was helemaal niets dat ik kon doen wat de situatie zou veranderen. Niets! Wat een verschrikkelijk gevoel. Ik moest het maar over me heen laten komen, maar ik wilde het helemaal niet. Heel vermoeiend. Ik was altijd heel blij als de dag weer voorbij was. Nog steeds trouwens. Ook al slaap ik slecht, ik hoef dan even helemaal niets.
Wellicht heb je dit al benoemd, maar wanneer is de begrafenis/crematie?
Die onmacht, dat verdwijnt hoor. Ik ben zelf een control freak dus toen mijn vader 'weggegrist' werd had ik het er maar mee te doen. Er was helemaal niets dat ik kon doen wat de situatie zou veranderen. Niets! Wat een verschrikkelijk gevoel. Ik moest het maar over me heen laten komen, maar ik wilde het helemaal niet. Heel vermoeiend. Ik was altijd heel blij als de dag weer voorbij was. Nog steeds trouwens. Ook al slaap ik slecht, ik hoef dan even helemaal niets.
Wellicht heb je dit al benoemd, maar wanneer is de begrafenis/crematie?
woensdag 4 juli 2018 om 08:39
Crematie is vrijdag. Straks alles nog even nalopen qua regelwerk, maar denk dat we het goed op de rit hebben. Ik zie er wel echt vreselijk tegenop. Vind het moeilijk haar gekozen muziek te horen, hoewel het mooi is en bij haar en haar situatie past. Al die mensen die je te woord moet staan. En dat is natuurlijk gewoon stom. Alle aandacht is namelijk superfijn. Het wordt druk. Hoe houd je je staande, hoe houden mijn introverte vader en broer zich staande.
Ik herken je wel in controlfreak. Ik ben dat niet letterlijk, maar kom in de buurt. En ik vind nergens enige houvast momenteel. En dat over me heen laten komen sucks. Ik begrijp dat het goed is voor later, maar man, man, wat is dat moeilijk.
Ik herhaal mezelf he...sorry, ben stuk.
Ik herken je wel in controlfreak. Ik ben dat niet letterlijk, maar kom in de buurt. En ik vind nergens enige houvast momenteel. En dat over me heen laten komen sucks. Ik begrijp dat het goed is voor later, maar man, man, wat is dat moeilijk.
Ik herhaal mezelf he...sorry, ben stuk.
woensdag 4 juli 2018 om 08:54
Ik herhaal mezelf al maanden 
Zo'n crematie lijkt me zo zwaar... en dan ook nog moeten spreken. Ik ben ook introvert. Ik wilde die aandacht van 'mensen' juist helemaal niet. Die 'chit chat'... verschrikkelijk. Gelukkig wilde mijn vader geen dienst. Hij is vanaf huis opgehaald om naar het crematorium te gaan. Wij bleven thuis.
Je vader en broer vinden wel een weg denk ik. Als mijn vader wel een dienst had gewild dan had ik een bubble gecreeerd, een overlevingsbubble als het ware. Maar goed, het zijn natuurlijk beladen gebeurtenissen.
Ik hoop dat je de dag een beetje goed doorkomt.
Zo'n crematie lijkt me zo zwaar... en dan ook nog moeten spreken. Ik ben ook introvert. Ik wilde die aandacht van 'mensen' juist helemaal niet. Die 'chit chat'... verschrikkelijk. Gelukkig wilde mijn vader geen dienst. Hij is vanaf huis opgehaald om naar het crematorium te gaan. Wij bleven thuis.
Je vader en broer vinden wel een weg denk ik. Als mijn vader wel een dienst had gewild dan had ik een bubble gecreeerd, een overlevingsbubble als het ware. Maar goed, het zijn natuurlijk beladen gebeurtenissen.
Ik hoop dat je de dag een beetje goed doorkomt.
woensdag 4 juli 2018 om 09:17
En dat geeft natuurlijk niets. Voor een ander weet ik het vaak zo goed, maar als het mezelf aangaat...
Hebben jullie bij je vader helemaal niets gehad qua afscheid? Ik ken het niet eigenlijk. Hij is gecremeerd en dat was het dan of niet? Hoewel ik opzie tegen de dienst, denk en hoop ik wel dat het me op termijn iets oplevert. Ik wil gewoon per se spreken. Weet ook niet heel goed waar dat ineens vandaan kwam. Zei het vrij vlot eigenlijk. Ik ga wel vragen of ze standby staan voor als het totaal niet gaat, maar eigenlijk wil ik het gewoon doen.
Die chit chat kan mijn vader en broer normaal gesproken ook gestolen worden,
, maar mijn ma was wel zo. Altijd met mensen bezig, praten was een grote hobby zeg maar. Ik denk en hoop dat het hen toch goed gaat doen.
Bedankt voor je reacties steeds meid. Ik heb er zoveel aan.
Hebben jullie bij je vader helemaal niets gehad qua afscheid? Ik ken het niet eigenlijk. Hij is gecremeerd en dat was het dan of niet? Hoewel ik opzie tegen de dienst, denk en hoop ik wel dat het me op termijn iets oplevert. Ik wil gewoon per se spreken. Weet ook niet heel goed waar dat ineens vandaan kwam. Zei het vrij vlot eigenlijk. Ik ga wel vragen of ze standby staan voor als het totaal niet gaat, maar eigenlijk wil ik het gewoon doen.
Die chit chat kan mijn vader en broer normaal gesproken ook gestolen worden,
, maar mijn ma was wel zo. Altijd met mensen bezig, praten was een grote hobby zeg maar. Ik denk en hoop dat het hen toch goed gaat doen. Bedankt voor je reacties steeds meid. Ik heb er zoveel aan.
woensdag 4 juli 2018 om 09:25
Mijn vader lag thuis opgebaard en op de dag van zijn crematie zijn er een man of 15 langs geweest voor een hapje en een drankje. Om 3 uur werd hij opgehaald en hebben we hem de auto ingetild en uitgezwaaid. Hij is 's avonds om 7 uur gecremeerd.
Een aantal mensen vonden dit gek, maar het paste goed bij hem. Voor ons was het ook fijn, want het was niet zo beladen.
De eerste weken daarna ging het eigenlijk best redelijk, maar op een gegeven moment kwam het besef dat ik hem NOOIT MEER zou zien. En toen kwam er weer paniek, een ander soort paniek. Ik begin er nu wel aan te wennen, moet ik zeggen. Het gemis is enorm, maar het gevoel van 'ik kan het niet alleen' is wel weg. Ik kan het wel alleen. Dat ik er geen zak aan vind is een ander verhaal
Een aantal mensen vonden dit gek, maar het paste goed bij hem. Voor ons was het ook fijn, want het was niet zo beladen.
De eerste weken daarna ging het eigenlijk best redelijk, maar op een gegeven moment kwam het besef dat ik hem NOOIT MEER zou zien. En toen kwam er weer paniek, een ander soort paniek. Ik begin er nu wel aan te wennen, moet ik zeggen. Het gemis is enorm, maar het gevoel van 'ik kan het niet alleen' is wel weg. Ik kan het wel alleen. Dat ik er geen zak aan vind is een ander verhaal
woensdag 4 juli 2018 om 09:40
Ik ben er sterker uitgekomen hoor.
Fijn dat je een beetje hebt kunnen slapen. Dat waasje op je ogen is eiwit, komt door het huilen. Heb je toevallig ook lenzen? Ik bleef ze schoonmaken toen.
Overmorgen is dus de crematie... Ik weet nog dat ik wel aan de begrafenis toe was hoor. Hoe rot het ook voelde, het duurde op een gegeven moment lang genoeg. Mijn moeder is op zaterdagochtend overleden en op vrijdag begraven. Op dinsdag had ik de kist al dicht gemaakt dus ik ging er ook niet meer heen. Ik wilde niet dat andere mensen dan haar naasten haar nog zouden zien. Ze was altijd zo'n mooie vrouw en hoezeer ik ook mijn best had gedaan met aankleden en opmaken.. de ziekte had zijn sporen nagelaten.
Ik heb ook gesproken op de begrafenis. Tip, zet je tekst in groot lettertype. Had mezelf wel voorgenomen op het moment te beslissen of ik het zou kunnen. Maar dat ging juist heel goed. Ik heb ook voornamelijk tegen haar gesproken. De mensen in de aula zag ik niet, het was afgeladen vol.
Na de begrafenis werd er tijdens het condoleren geborreld en was het een soort van gezellig. Mijn dochtertje wilde haar prinsessenjurkje aan en had dolle pret. En dat was goed zo. Daarna hebben we nog gegeten met de familie.
De begrafenis van mijn moeder was mooi, voor zover het mooi kan zijn. Na afloop was er de opluchting. Ik voelde me daar een soort van schuldig over, maar een week wachten was echt meer dan genoeg. Dus als je na afloop ook opgelucht voelt.. is niet raar.
En daarna begint het gewone leven weer. Je zal bij je vader komen en de lege plek voelen. En dat is hard. Mijn vader is allang dood dus die lege plek was er ook niet. Alleen een huis wat verkocht en leeggehaald moest.
Het wonderlijke is dat je gewoon doorgaat en dat je ook weer plezier kunt hebben, hoewel je nu denkt dat dat nooit meer lukt.
Het missen blijft en doet zelfs na drie jaar nog verstikkend pijn. Maar we hebben geen keus anders dan door te gaan.
Ik hoop dat je vandaag een niet te zware dag hebt.
Oja, wat mij ook troostte, toen mijn moeder net was gestorven heb ik haar favoriete ring afgedaan en bij mezelf omgedaan. Dag en nacht draag ik 'm en ieder moment dat ik m zie is ze bij me.
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
woensdag 4 juli 2018 om 09:54
Ik heb niet eerder gelezen van zo'n afscheid, maar dit klinkt ook erg mooi en vredig. Goed gedaan. Het paste bij je vader en bij jullie.Lady_Day schreef: ↑04-07-2018 09:25Mijn vader lag thuis opgebaard en op de dag van zijn crematie zijn er een man of 15 langs geweest voor een hapje en een drankje. Om 3 uur werd hij opgehaald en hebben we hem de auto ingetild en uitgezwaaid. Hij is 's avonds om 7 uur gecremeerd.
Een aantal mensen vonden dit gek, maar het paste goed bij hem. Voor ons was het ook fijn, want het was niet zo beladen.
De eerste weken daarna ging het eigenlijk best redelijk, maar op een gegeven moment kwam het besef dat ik hem NOOIT MEER zou zien. En toen kwam er weer paniek, een ander soort paniek. Ik begin er nu wel aan te wennen, moet ik zeggen. Het gemis is enorm, maar het gevoel van 'ik kan het niet alleen' is wel weg. Ik kan het wel alleen. Dat ik er geen zak aan vind is een ander verhaal
Ik houd die zinnen van jullie in mijn achterhoofd. Ik kan het wel alleen, ik kan straks wel 'gewoon' leven, ik zal weer oké zijn, enz. Deze dingen voel ik nu zo niet en daar zit veel paniek en angst in. Ik lees dat dat nu bij deze fase hoort en dat het beter wordt. Ik moet erop vertrouwen dat dat weer komt.
woensdag 4 juli 2018 om 10:18
felice71 schreef: ↑04-07-2018 09:40Ik ben er sterker uitgekomen hoor.
Dat vind ik fijn om te lezen. Ik vind alleen wel, dat het in die tijd voor jou verschrikkelijk was. Ik ben normaal gesproken vrij sterk en als ik nu zie hoe gebroken ik ben, hoe zoekende, de paniek e.d. En dat ik zoveel behoefte heb aan praten en bevestiging en dat je eigen man je dan zo laat barsten...
Fijn dat je een beetje hebt kunnen slapen. Dat waasje op je ogen is eiwit, komt door het huilen. Heb je toevallig ook lenzen? Ik bleef ze schoonmaken toen.
Nee, gelukkig geen lenzen of bril nog. Sta je niet bij stil toch zoiets? Wel bedankt voor je uitleg. Het is gewoon logisch dus. Ik merk, dat de lichamelijke dingen die bij verdriet en rouw me ook wel eens beangstigen. Dikke strot, vanochtend die ogen, enz.
Overmorgen is dus de crematie... Ik weet nog dat ik wel aan de begrafenis toe was hoor. Hoe rot het ook voelde, het duurde op een gegeven moment lang genoeg. Mijn moeder is op zaterdagochtend overleden en op vrijdag begraven. Op dinsdag had ik de kist al dicht gemaakt dus ik ging er ook niet meer heen. Ik wilde niet dat andere mensen dan haar naasten haar nog zouden zien. Ze was altijd zo'n mooie vrouw en hoezeer ik ook mijn best had gedaan met aankleden en opmaken.. de ziekte had zijn sporen nagelaten.
Aan de ene kant mag de crematie inderdaad komen nu, aan de andere kant ben ik bang voor de rust die erna valt. Niet meer even naar haar toe. Niets meer te regelen wat nu moet. Overgeleverd aan het "en nu". De kist is nog steeds open, maar ook wij hebben de afspraak dat als ze niet meer zichzelf zou zijn, de kist dicht gaat. We weten niet of alle troep in haar lichaam gaat tekenen. Als dat gebeurt, gaat ie dicht, want dan kunnen we haar niet meer laten zien zoals ze was. En dat was een dametje; mooi, altijd wat make-up, haar in de plooi. Het klinkt wel alsof onze moeders wat op elkaar lijken lees ik. De ziekte had aan de buitenkant nog geen sporen nagelaten, dus dat is ons 'geluk'.
Ik heb ook gesproken op de begrafenis. Tip, zet je tekst in groot lettertype. Had mezelf wel voorgenomen op het moment te beslissen of ik het zou kunnen. Maar dat ging juist heel goed. Ik heb ook voornamelijk tegen haar gesproken. De mensen in de aula zag ik niet, het was afgeladen vol.
Slimme tip ja, als ik dan natte ogen heb, dat ik het wel goed kan lezen. Ik wil het per se. Ik wil ook echt nog een keer tegen haar praten. Hoe lief ze was, hoe trots ik op haar ben, hoe veel ik van haar houd, etc. Het zal bij ons ook vol zitten, dus mss moet ik me ook alleen puur op haar richten of hooguit op mijn vader, broer en man.
Na de begrafenis werd er tijdens het condoleren geborreld en was het een soort van gezellig. Mijn dochtertje wilde haar prinsessenjurkje aan en had dolle pret. En dat was goed zo. Daarna hebben we nog gegeten met de familie.
Zo hebben wij het ook op het programma. We gaan niet op een rijtje. We gaan door elkaar en ik hoop dat het dan inderdaad een soort van gezellig wordt. Daar hield mam van. We gaan daarna met z'n vieren naar het ouderlijk huis denk ik. En dan even kijken waar iedereen behoefte aan heeft.
De begrafenis van mijn moeder was mooi, voor zover het mooi kan zijn. Na afloop was er de opluchting. Ik voelde me daar een soort van schuldig over, maar een week wachten was echt meer dan genoeg. Dus als je na afloop ook opgelucht voelt.. is niet raar.
Dat kan inderdaad mooi zijn hoor. Dat heb ik wel eens ervaren. Dat alles klopte bij die persoon. Ik ben erg angstig voor erna zoals ik eerder schreef. Ik heb geen idee wat er dan aan gevoel loskomt. Ik onthoud het in ieder geval.
En daarna begint het gewone leven weer. Je zal bij je vader komen en de lege plek voelen. En dat is hard. Mijn vader is allang dood dus die lege plek was er ook niet. Alleen een huis wat verkocht en leeggehaald moest.
Juist. En dan hè, en dan. Ik ben een aantal jaar mantelzorger geweest, zal alles opnieuw in moeten richten. Gelukkig heb ik mijn vader nog. Die voelt nu al zo'n leegte. Ma praatte altijd, haha. Tegen/met hem, aan de telefoon, met vriendinnen, met familie, met de buren, met wie niet. Ging met haar naar ziekenhuis, dokter, pedicure, van en naar vriendinnen, wat boodschapjes doen. Ik heb wel troost aan het idee, dat hij op zich goed alleen kan zijn en dat ook nodig heeft. Maar toch. Dat doe je bijna 50 jaar samen en dat moet nu toch alleen. Het huis leeghalen en verkopen kan denk ik ook dubbel zijn of niet? Nog werk te doen zeg maar, met haar spullen bezig zijn. Maar ook het huis weg en de loop er naartoe kwijt. Hoe heb je dat ervaren?
Het wonderlijke is dat je gewoon doorgaat en dat je ook weer plezier kunt hebben, hoewel je nu denkt dat dat nooit meer lukt.
Het missen blijft en doet zelfs na drie jaar nog verstikkend pijn. Maar we hebben geen keus anders dan door te gaan.
Dit klopt zo. Ik kan me er nu helemaal niks bij voorstellen. Alles staat stil en tegelijk op z'n kop. Hoe moet dat toch. Zoals ik tegen Lady ook al zei, ik sla deze opmerkingen op voor later. Ik hoop zo dat me dat ook gewoon gebeurt. Hoe voelt dat missen, die verstikkende pijn na drie jaar? Je moet door ja, maar hoe toch.
Ik hoop dat je vandaag een niet te zware dag hebt.
Lief, dank je wel.
Oja, wat mij ook troostte, toen mijn moeder net was gestorven heb ik haar favoriete ring afgedaan en bij mezelf omgedaan. Dag en nacht draag ik 'm en ieder moment dat ik m zie is ze bij me.
Ow wat fijn zeg Kan ik me goed voorstellen. Ik wil straks inderdaad ook een ring of armband van haar gaan dragen. En wellicht een paar kledingstukken. We hadden deels dezelfde smaak. Dan hoop ik ook dat ze altijd bij me blijft.
woensdag 4 juli 2018 om 10:53
Mijn vader en broers zijn ook heel introvert (ik zelf ben vooral slecht in social talk). Ik heb papa op de uitvaart ook niet zien huilen zelfs, terwijl ik naast hem zat.
Met de borrel komen mensen vanzelf naar je toe, jij hoeft mensen niet aan te spreken als je dat niet wil, als ze je willen spreken doen ze dat echt wel.
Papa vond het wel heel moeilijk om weg te gaan uit het crematorium, echt het allerlaatste afscheid zeg maar, toen moest hij wel huilen.
Voordat je gaat spreken kun je even diep ademhalen en vragen of ze een glas water klaar kan zetten, dan heb je altijd iets achter de hand. En vertel vooral wat je wil vertellen, hoe veel of hoe weinig ook, alles is goed.
Dikke, dikke knuffel 
Met de borrel komen mensen vanzelf naar je toe, jij hoeft mensen niet aan te spreken als je dat niet wil, als ze je willen spreken doen ze dat echt wel.
Papa vond het wel heel moeilijk om weg te gaan uit het crematorium, echt het allerlaatste afscheid zeg maar, toen moest hij wel huilen.
Voordat je gaat spreken kun je even diep ademhalen en vragen of ze een glas water klaar kan zetten, dan heb je altijd iets achter de hand. En vertel vooral wat je wil vertellen, hoe veel of hoe weinig ook, alles is goed.
Dikke, dikke knuffel
woensdag 4 juli 2018 om 13:48
Het huis leeghalen was gewoon kut, 3 maanden ieder weekend op automatische piloot. Er stond nogal veel.
Nu na drie jaar is de rauwe pijn minder, maar ik kan haar nog intens missen. Een paar weken geleden zag ik een filmpje op internet, aan het strand. Naast de hoofdpersoon zat een vrouw op het bankje, met zonnebril. Ik schrok me rot, want echt, dat was mijn moeder. Mijn broer gebeld en ook hij dacht dat ze het was. Zo raar dit. Ok, persoon benaderd en zij vertelde me dat het een maand voor mijn moeders overlijden was opgenomen. Dus zij kon het al niet meer zijn.
Maar god, wat was ik ontzettend van slag.
Ik denk dat deze pijn nooit meer overgaat. Bij mijn vader is het anders, maar mijn moeder.... als ik echt, echt het gevoel toelaat dan knijpt dat mijn keel dicht.'
En toch ga je verder.
Ik denk vaak aan haar, lief dapper mens. En als ik dan naar mijn dochtertje kijk, die zo ontzettend op haar lijkt klap ik uit elkaar van liefde.
Terug naar jou.. laat vrijdag komen zoals het komt. Er is geen handleiding. Als je moet huilen huil je. En als je niet meer uit je woorden komt... misschien is het fijn als je man achter je staat zodat hij het eventueel even van je kan overnemen. En anders is het fijn hem zo dichtbij je te hebben.
Nu na drie jaar is de rauwe pijn minder, maar ik kan haar nog intens missen. Een paar weken geleden zag ik een filmpje op internet, aan het strand. Naast de hoofdpersoon zat een vrouw op het bankje, met zonnebril. Ik schrok me rot, want echt, dat was mijn moeder. Mijn broer gebeld en ook hij dacht dat ze het was. Zo raar dit. Ok, persoon benaderd en zij vertelde me dat het een maand voor mijn moeders overlijden was opgenomen. Dus zij kon het al niet meer zijn.
Maar god, wat was ik ontzettend van slag.
Ik denk dat deze pijn nooit meer overgaat. Bij mijn vader is het anders, maar mijn moeder.... als ik echt, echt het gevoel toelaat dan knijpt dat mijn keel dicht.'
En toch ga je verder.
Ik denk vaak aan haar, lief dapper mens. En als ik dan naar mijn dochtertje kijk, die zo ontzettend op haar lijkt klap ik uit elkaar van liefde.
Terug naar jou.. laat vrijdag komen zoals het komt. Er is geen handleiding. Als je moet huilen huil je. En als je niet meer uit je woorden komt... misschien is het fijn als je man achter je staat zodat hij het eventueel even van je kan overnemen. En anders is het fijn hem zo dichtbij je te hebben.
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
