Psyche
alle pijlers
Is blij zijn dat je leeft de norm?
woensdag 11 januari 2017 om 18:11
Liever was ik niet geboren. Dit wil niet zeggen dat ik elke dag depri ben en het mooie in de kleine - en grote - dingen niet kan zien. Ik vind het hele principe van leven niks. Uiteindelijk word je oud en ga je dood. Of je wordt helemaal niet oud en gaat dood. Of je wordt ziek. Het eindigt hoe dan ook.
Daarnaast ben ik ook niet blij met hoe de mensheid in elkaar steekt. Er zijn genoeg leuke en goede mensen maar de mensheid als geheel is waardeloos. Enige levensvorm die zijn eigen leefomgeving (en dat van een ander) vernietigt. Bron van stress en ergernis voor mij.
Maar dit kun je dus niet zeggen. Dat je er liever niet was geweest. Niet dat ik dat te pas en te onpas roep maar het is wel een rode draad. Onder meer reden voor mijn partner om me na lange tijd te dumpen. Als ik hem was dan was ik nooit wat met mij begonnen, maar dat is een ander verhaal
En nu? Nu ben ik natuurlijk helemaal niet meer blij dat ik leef . Ik doe mijn best om blij te worden en heb me zelfs tot therapie laten verleiden. Maar wat me opvalt is dat als je niet blij bent dat je leeft, dat men van mening is dat er iets aan je scheelt. Het is toch ook gewoon niet leuk op aarde? Dat kan toch een beleving zijn? Dat je het niet de moeite waard vindt? Of kun je je hier alleen manifesteren als je denkt dat het wel is? Misschien is dat wel zo. Misschien moet je jezelf laten geloven dat het fijn is dat je leeft.
Maar ik wil geen troosteloze gedumpte vijftiger zijn. En ook geen blije gedumpte vijftiger trouwens. Ik raak mijn dieren en mijn huis kwijt en misschien ook nog wel mijn baan. Ik heb er lang genoeg over nagedacht en ik heb eigenlijk geen zin om er moeite in te steken om het het laatste eindje nog leuk te hebben. Ik vind er al meer dan vijftig jaar weinig aan, dus de kans is klein dat de gedumpte versie van mij het ineens wel leuk zal krijgen. De vraag is dan natuurlijk hoe je er op een zachte manier uit kunt stappen. Maar die vraag is niet voor hier.
Wat vinden jullie? Mankeer je iets als je niet blij bent dat je leeft?
Daarnaast ben ik ook niet blij met hoe de mensheid in elkaar steekt. Er zijn genoeg leuke en goede mensen maar de mensheid als geheel is waardeloos. Enige levensvorm die zijn eigen leefomgeving (en dat van een ander) vernietigt. Bron van stress en ergernis voor mij.
Maar dit kun je dus niet zeggen. Dat je er liever niet was geweest. Niet dat ik dat te pas en te onpas roep maar het is wel een rode draad. Onder meer reden voor mijn partner om me na lange tijd te dumpen. Als ik hem was dan was ik nooit wat met mij begonnen, maar dat is een ander verhaal
En nu? Nu ben ik natuurlijk helemaal niet meer blij dat ik leef . Ik doe mijn best om blij te worden en heb me zelfs tot therapie laten verleiden. Maar wat me opvalt is dat als je niet blij bent dat je leeft, dat men van mening is dat er iets aan je scheelt. Het is toch ook gewoon niet leuk op aarde? Dat kan toch een beleving zijn? Dat je het niet de moeite waard vindt? Of kun je je hier alleen manifesteren als je denkt dat het wel is? Misschien is dat wel zo. Misschien moet je jezelf laten geloven dat het fijn is dat je leeft.
Maar ik wil geen troosteloze gedumpte vijftiger zijn. En ook geen blije gedumpte vijftiger trouwens. Ik raak mijn dieren en mijn huis kwijt en misschien ook nog wel mijn baan. Ik heb er lang genoeg over nagedacht en ik heb eigenlijk geen zin om er moeite in te steken om het het laatste eindje nog leuk te hebben. Ik vind er al meer dan vijftig jaar weinig aan, dus de kans is klein dat de gedumpte versie van mij het ineens wel leuk zal krijgen. De vraag is dan natuurlijk hoe je er op een zachte manier uit kunt stappen. Maar die vraag is niet voor hier.
Wat vinden jullie? Mankeer je iets als je niet blij bent dat je leeft?
woensdag 11 januari 2017 om 19:06
quote:parbleumondieu schreef op 11 januari 2017 @ 19:00:
Je mankeert jezelf iets als je niet blij bent dat je leeft. Ik vind de mens ook niet zo geweldig gelukt en verder zijn we geloof ik alleen doorgeefluik van genen, maar nu ik er toch ben, ga ik niet in een hoekje zitten treuren, maar probeer ik het aangenaam te maken voor mezelf en de mijnen.
Als je kinderen op de wereld hebt gezet heb je dus wel de verplichting er ook voor ze te zijn, vind ik. Je kunt niet je kinderen het leven inschoppen waar je zelf een hekel aan hebt en er dan tussenuit piepen zodat ze het zonder je moeten doen. (Dit voor de poster die kinderen heeft)Maar dit hoeft toch ook niet per se? Ik bedoel, ik zit echt niet constant in een hoekje te huilen dat het allemaal kut is en het zo verschrikkelijk is enzo. Maar het hele idee van 'stel ik was er niet geweest' vind ik nou niet echt jammer. En ik doe echt wel veel leuke dingen of dingen waar ik voldoening uithaal.
Je mankeert jezelf iets als je niet blij bent dat je leeft. Ik vind de mens ook niet zo geweldig gelukt en verder zijn we geloof ik alleen doorgeefluik van genen, maar nu ik er toch ben, ga ik niet in een hoekje zitten treuren, maar probeer ik het aangenaam te maken voor mezelf en de mijnen.
Als je kinderen op de wereld hebt gezet heb je dus wel de verplichting er ook voor ze te zijn, vind ik. Je kunt niet je kinderen het leven inschoppen waar je zelf een hekel aan hebt en er dan tussenuit piepen zodat ze het zonder je moeten doen. (Dit voor de poster die kinderen heeft)Maar dit hoeft toch ook niet per se? Ik bedoel, ik zit echt niet constant in een hoekje te huilen dat het allemaal kut is en het zo verschrikkelijk is enzo. Maar het hele idee van 'stel ik was er niet geweest' vind ik nou niet echt jammer. En ik doe echt wel veel leuke dingen of dingen waar ik voldoening uithaal.
woensdag 11 januari 2017 om 19:11
Blij zijn om te leven is niet de norm, het is hoe wij biologisch geprogrammeerd zijn. Van nature hebben alle levende wezens (dus ook de mens) een sterke wil om te leven. Anders zou de soort uitsterven. Als je die zin om te leven nooit hebt ervaren, dan ben ik geneigd om te zeggen dat er bij jou bij die 'programmering' iets niet goed is gegaan. Lijkt me heel naar als je geen wil om te leven ervaart.
woensdag 11 januari 2017 om 19:13
quote:poesiepoes schreef op 11 januari 2017 @ 18:45:
Nu leef ik met een doodswens. Op twee sporen, eigenlijk. Ik heb daar een aantal hele goede redenen voor, er is ook veel veranderd waardoor ik een heleboel niet kan en mezelf behoorlijk nutteloos vind. Maar dat gaat TO niet helpen. Het was wel 35 jaar hoe ik in het leven stond.
Ik wil hebben laten zien dat ik lang en hard gewerkt heb. Niet zomaar ben gestopt. Ik ben ook echt bereid om veel te doen en daar ben ik ook hard mee bezig (GGz, arts etc). Maar er komt een keer een grens. En als het dan nog steeds zo is... Dan geef ik mezelf toestemming te kiezen voor mezelf.Bedankt voor je antwoord poesiepoes, dat klinkt best heftig. Ik hoop voor je dat het zo positief mogelijk uitpakt voor je
Nu leef ik met een doodswens. Op twee sporen, eigenlijk. Ik heb daar een aantal hele goede redenen voor, er is ook veel veranderd waardoor ik een heleboel niet kan en mezelf behoorlijk nutteloos vind. Maar dat gaat TO niet helpen. Het was wel 35 jaar hoe ik in het leven stond.
Ik wil hebben laten zien dat ik lang en hard gewerkt heb. Niet zomaar ben gestopt. Ik ben ook echt bereid om veel te doen en daar ben ik ook hard mee bezig (GGz, arts etc). Maar er komt een keer een grens. En als het dan nog steeds zo is... Dan geef ik mezelf toestemming te kiezen voor mezelf.Bedankt voor je antwoord poesiepoes, dat klinkt best heftig. Ik hoop voor je dat het zo positief mogelijk uitpakt voor je
woensdag 11 januari 2017 om 19:13
quote:poesiepoes schreef op 11 januari 2017 @ 18:32:
Ik denk dat blij zijn dat je leeft inderdaad de norm is. Ik ben er ook niet blij mee, nooit echt geweest, maar nu nog minder. Ik leef al 1,5 jaar met een doodswens, die soms heel acuut wordt. De hulpverlening vindt dat afwijkend inderdaad. En wat ik realistisch vind, noemen zij depressief of zorgelijk.
Los van alles hierboven vind ik de mens als soort de ergste plaag die op de aardbol rondloopt. We maken alles op en kapot en nemen veel meer dan we teruggeven. Ik denk ook dat als de aliens een keer zijn komen kijken, ze zich heel vlug hebben omgedraaid en teruggevlogen zijn Precies dit ja! Natuurlijk zijn er vaak genoeg leuke dingen. En natuurlijk is het voor jezelf makkelijker als je het leven wel als een cadeau ervaart. Maar het gegeven dat je iets mankeert als dat niet zo is, dat vind ik een lastige. Ik zie dat ook als realistisch. Ik heb toegestemd in therapie in de hoop handvatten te krijgen om dit trauma aan te kunnen.
Ik denk dat blij zijn dat je leeft inderdaad de norm is. Ik ben er ook niet blij mee, nooit echt geweest, maar nu nog minder. Ik leef al 1,5 jaar met een doodswens, die soms heel acuut wordt. De hulpverlening vindt dat afwijkend inderdaad. En wat ik realistisch vind, noemen zij depressief of zorgelijk.
Los van alles hierboven vind ik de mens als soort de ergste plaag die op de aardbol rondloopt. We maken alles op en kapot en nemen veel meer dan we teruggeven. Ik denk ook dat als de aliens een keer zijn komen kijken, ze zich heel vlug hebben omgedraaid en teruggevlogen zijn Precies dit ja! Natuurlijk zijn er vaak genoeg leuke dingen. En natuurlijk is het voor jezelf makkelijker als je het leven wel als een cadeau ervaart. Maar het gegeven dat je iets mankeert als dat niet zo is, dat vind ik een lastige. Ik zie dat ook als realistisch. Ik heb toegestemd in therapie in de hoop handvatten te krijgen om dit trauma aan te kunnen.
woensdag 11 januari 2017 om 19:19
woensdag 11 januari 2017 om 19:20
Er was een man die dolgraag zelfmoord wilde plegen.
Waarom precies, dat was hem zelf niet goed bekend.
Hij had die drang bij zijn geboorte meegekregen,
zoals een ander taalgevoel of zangtalent.
En in de lente had-ie enkel het verlangen,
om zich aan een der groene takken op te hangen.
Dat is een tamelijk bescheiden wens, nietwaar?
Een mens zijn lust dat is zijn leven, zeg ik maar.
Alleen hij kon het niet meteen, al niet als jongen,
toen hij na schooltijd dikwijls aan de spoordijk zat.
Och, hij was ziels en zielsgraag voor een trein gesprongen,
om te vergeten, hij wist niet nauwkeurig wat.
Hij wou zijn vader en zijn moeder niet verdrieten,
en daarom liet ie de gedachte steeds weer schieten.
Want een geweten is iets moois, maar als je 't hebt,
dan ben je wel ontzettend zwaar gehandicapt.
Hij nam zich voor z'n ouders sterven af te wachten,
en had geluk, ze werden geen van beiden oud.
Maar zie het leven wordt bepaald door vreemde krachten,
want in de tussentijd was hij gewoon getrouwd.
Hij had een uitgebreide voorraad slaaptabletten,
die hij vaak telde als de schemering aan kwam zetten.
Och, hij kon makkelijk bereiken wat hij wou:
hij deed het niet, hij had een brave vrouw.
En toen die eindelijk gestorven was na jaren,
zag hij de kans tot zijn verdriet nog steeds niet schoon,
om zelf die lang verbeide haven in te varen:
hij was de vader van een dochter en een zoon.
Maar zijn geduld begon zo langzaamaan te slinken.
Hij was nu vastbesloten zich te verdrinken
en had de plek al uitgezocht, 't was bij de brug.
Hij dacht: hier doe ik het, en God, maak 't toch vlug.
Het duurde lang voordat hij klaar was met zijn taken,
maar toen hij voor zijn kinderen nauwelijks meer bestond,
ging hij er op een avond blij een eind aan maken.
En bij die brug vond hij toen een zieke hond.
Hij had het dier het liefst ter plekke willen wurgen.
Maar nee, hij bleef er tot zijn laatste snik voor zorgen,
en gaf toen eigenlijk met tegenzin geest.
Hij dacht: wat gaan ze met hem doen, het stomme beest.
Er was een man die dolgraag zelfmoord wilde plegen,
waarom dat wist hij niet, al zijn er redenen zat.
Ik weet er zo al uit mijn hoofd een stuk of negen,
al heb ik zelf die aandrang nooit zo sterk gehad.
Ach, om iets waar te maken van zijn liefste dromen,
had ieder ander het vast niet zo nauw genomen.
Maar hoe dan ook, dat heeft die man dus wel gedaan:
hij is gewoon als ieder ander doodgegaan.
Waarom precies, dat was hem zelf niet goed bekend.
Hij had die drang bij zijn geboorte meegekregen,
zoals een ander taalgevoel of zangtalent.
En in de lente had-ie enkel het verlangen,
om zich aan een der groene takken op te hangen.
Dat is een tamelijk bescheiden wens, nietwaar?
Een mens zijn lust dat is zijn leven, zeg ik maar.
Alleen hij kon het niet meteen, al niet als jongen,
toen hij na schooltijd dikwijls aan de spoordijk zat.
Och, hij was ziels en zielsgraag voor een trein gesprongen,
om te vergeten, hij wist niet nauwkeurig wat.
Hij wou zijn vader en zijn moeder niet verdrieten,
en daarom liet ie de gedachte steeds weer schieten.
Want een geweten is iets moois, maar als je 't hebt,
dan ben je wel ontzettend zwaar gehandicapt.
Hij nam zich voor z'n ouders sterven af te wachten,
en had geluk, ze werden geen van beiden oud.
Maar zie het leven wordt bepaald door vreemde krachten,
want in de tussentijd was hij gewoon getrouwd.
Hij had een uitgebreide voorraad slaaptabletten,
die hij vaak telde als de schemering aan kwam zetten.
Och, hij kon makkelijk bereiken wat hij wou:
hij deed het niet, hij had een brave vrouw.
En toen die eindelijk gestorven was na jaren,
zag hij de kans tot zijn verdriet nog steeds niet schoon,
om zelf die lang verbeide haven in te varen:
hij was de vader van een dochter en een zoon.
Maar zijn geduld begon zo langzaamaan te slinken.
Hij was nu vastbesloten zich te verdrinken
en had de plek al uitgezocht, 't was bij de brug.
Hij dacht: hier doe ik het, en God, maak 't toch vlug.
Het duurde lang voordat hij klaar was met zijn taken,
maar toen hij voor zijn kinderen nauwelijks meer bestond,
ging hij er op een avond blij een eind aan maken.
En bij die brug vond hij toen een zieke hond.
Hij had het dier het liefst ter plekke willen wurgen.
Maar nee, hij bleef er tot zijn laatste snik voor zorgen,
en gaf toen eigenlijk met tegenzin geest.
Hij dacht: wat gaan ze met hem doen, het stomme beest.
Er was een man die dolgraag zelfmoord wilde plegen,
waarom dat wist hij niet, al zijn er redenen zat.
Ik weet er zo al uit mijn hoofd een stuk of negen,
al heb ik zelf die aandrang nooit zo sterk gehad.
Ach, om iets waar te maken van zijn liefste dromen,
had ieder ander het vast niet zo nauw genomen.
Maar hoe dan ook, dat heeft die man dus wel gedaan:
hij is gewoon als ieder ander doodgegaan.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
woensdag 11 januari 2017 om 19:23
quote:Verhip schreef op 11 januari 2017 @ 19:04:
Dat is wel een goed punt, Parbleumondieu. Over die kinderen bedoel ik. Wat ik me daardoor afvraag: als je het leven eigenlijk helemaal niet leuk vindt en er net zo lief niet zou willen zijn... (Waarom) kies je dan voor het krijgen van kinderen?Dat vraag ik me ook af
Dat is wel een goed punt, Parbleumondieu. Over die kinderen bedoel ik. Wat ik me daardoor afvraag: als je het leven eigenlijk helemaal niet leuk vindt en er net zo lief niet zou willen zijn... (Waarom) kies je dan voor het krijgen van kinderen?Dat vraag ik me ook af
woensdag 11 januari 2017 om 19:26
Ik heb zo af en toe ook momenten dat ik denk; ik word liever niet meer wakker. Of dat ik alles met treinen en spoorwegovergangen ontwijk uit angst. Maar besef me heel goed dat die gedachtes niet normaal zijn en daar heb ik hulp voor.
Aan de andere kant kan ik gelukkig nog genieten van een zonsop- of ondergang, een kop hete thee, een goed boek en fluitende vogels. Het feit dat er mensen zijn die zoveel om me geven dat ik ze dat verdriet niet aan kan doen. Dat houd me hier. En de hoop dat het ooit beter wordt. Dat ik hier weer uit kom.
Aan de andere kant kan ik gelukkig nog genieten van een zonsop- of ondergang, een kop hete thee, een goed boek en fluitende vogels. Het feit dat er mensen zijn die zoveel om me geven dat ik ze dat verdriet niet aan kan doen. Dat houd me hier. En de hoop dat het ooit beter wordt. Dat ik hier weer uit kom.
woensdag 11 januari 2017 om 19:28
quote:retrostar schreef op 11 januari 2017 @ 19:20:
Er was een man die dolgraag zelfmoord wilde plegen.
Waarom precies, dat was hem zelf niet goed bekend.
Hij had die drang bij zijn geboorte meegekregen,
zoals een ander taalgevoel of zangtalent.
En in de lente had-ie enkel het verlangen,
om zich aan een der groene takken op te hangen.
Dat is een tamelijk bescheiden wens, nietwaar?
Een mens zijn lust dat is zijn leven, zeg ik maar.
Alleen hij kon het niet meteen, al niet als jongen,
toen hij na schooltijd dikwijls aan de spoordijk zat.
Och, hij was ziels en zielsgraag voor een trein gesprongen,
om te vergeten, hij wist niet nauwkeurig wat.
Hij wou zijn vader en zijn moeder niet verdrieten,
en daarom liet ie de gedachte steeds weer schieten.
Want een geweten is iets moois, maar als je 't hebt,
dan ben je wel ontzettend zwaar gehandicapt.
Hij nam zich voor z'n ouders sterven af te wachten,
en had geluk, ze werden geen van beiden oud.
Maar zie het leven wordt bepaald door vreemde krachten,
want in de tussentijd was hij gewoon getrouwd.
Hij had een uitgebreide voorraad slaaptabletten,
die hij vaak telde als de schemering aan kwam zetten.
Och, hij kon makkelijk bereiken wat hij wou:
hij deed het niet, hij had een brave vrouw.
En toen die eindelijk gestorven was na jaren,
zag hij de kans tot zijn verdriet nog steeds niet schoon,
om zelf die lang verbeide haven in te varen:
hij was de vader van een dochter en een zoon.
Maar zijn geduld begon zo langzaamaan te slinken.
Hij was nu vastbesloten zich te verdrinken
en had de plek al uitgezocht, 't was bij de brug.
Hij dacht: hier doe ik het, en God, maak 't toch vlug.
Het duurde lang voordat hij klaar was met zijn taken,
maar toen hij voor zijn kinderen nauwelijks meer bestond,
ging hij er op een avond blij een eind aan maken.
En bij die brug vond hij toen een zieke hond.
Hij had het dier het liefst ter plekke willen wurgen.
Maar nee, hij bleef er tot zijn laatste snik voor zorgen,
en gaf toen eigenlijk met tegenzin geest.
Hij dacht: wat gaan ze met hem doen, het stomme beest.
Er was een man die dolgraag zelfmoord wilde plegen,
waarom dat wist hij niet, al zijn er redenen zat.
Ik weet er zo al uit mijn hoofd een stuk of negen,
al heb ik zelf die aandrang nooit zo sterk gehad.
Ach, om iets waar te maken van zijn liefste dromen,
had ieder ander het vast niet zo nauw genomen.
Maar hoe dan ook, dat heeft die man dus wel gedaan:
hij is gewoon als ieder ander doodgegaan.
Er was een man die dolgraag zelfmoord wilde plegen.
Waarom precies, dat was hem zelf niet goed bekend.
Hij had die drang bij zijn geboorte meegekregen,
zoals een ander taalgevoel of zangtalent.
En in de lente had-ie enkel het verlangen,
om zich aan een der groene takken op te hangen.
Dat is een tamelijk bescheiden wens, nietwaar?
Een mens zijn lust dat is zijn leven, zeg ik maar.
Alleen hij kon het niet meteen, al niet als jongen,
toen hij na schooltijd dikwijls aan de spoordijk zat.
Och, hij was ziels en zielsgraag voor een trein gesprongen,
om te vergeten, hij wist niet nauwkeurig wat.
Hij wou zijn vader en zijn moeder niet verdrieten,
en daarom liet ie de gedachte steeds weer schieten.
Want een geweten is iets moois, maar als je 't hebt,
dan ben je wel ontzettend zwaar gehandicapt.
Hij nam zich voor z'n ouders sterven af te wachten,
en had geluk, ze werden geen van beiden oud.
Maar zie het leven wordt bepaald door vreemde krachten,
want in de tussentijd was hij gewoon getrouwd.
Hij had een uitgebreide voorraad slaaptabletten,
die hij vaak telde als de schemering aan kwam zetten.
Och, hij kon makkelijk bereiken wat hij wou:
hij deed het niet, hij had een brave vrouw.
En toen die eindelijk gestorven was na jaren,
zag hij de kans tot zijn verdriet nog steeds niet schoon,
om zelf die lang verbeide haven in te varen:
hij was de vader van een dochter en een zoon.
Maar zijn geduld begon zo langzaamaan te slinken.
Hij was nu vastbesloten zich te verdrinken
en had de plek al uitgezocht, 't was bij de brug.
Hij dacht: hier doe ik het, en God, maak 't toch vlug.
Het duurde lang voordat hij klaar was met zijn taken,
maar toen hij voor zijn kinderen nauwelijks meer bestond,
ging hij er op een avond blij een eind aan maken.
En bij die brug vond hij toen een zieke hond.
Hij had het dier het liefst ter plekke willen wurgen.
Maar nee, hij bleef er tot zijn laatste snik voor zorgen,
en gaf toen eigenlijk met tegenzin geest.
Hij dacht: wat gaan ze met hem doen, het stomme beest.
Er was een man die dolgraag zelfmoord wilde plegen,
waarom dat wist hij niet, al zijn er redenen zat.
Ik weet er zo al uit mijn hoofd een stuk of negen,
al heb ik zelf die aandrang nooit zo sterk gehad.
Ach, om iets waar te maken van zijn liefste dromen,
had ieder ander het vast niet zo nauw genomen.
Maar hoe dan ook, dat heeft die man dus wel gedaan:
hij is gewoon als ieder ander doodgegaan.
woensdag 11 januari 2017 om 19:29
quote:Fossa schreef op 11 januari 2017 @ 19:11:
Blij zijn om te leven is niet de norm, het is hoe wij biologisch geprogrammeerd zijn. Van nature hebben alle levende wezens (dus ook de mens) een sterke wil om te leven. Anders zou de soort uitsterven. Als je die zin om te leven nooit hebt ervaren, dan ben ik geneigd om te zeggen dat er bij jou bij die 'programmering' iets niet goed is gegaan. Lijkt me heel naar als je geen wil om te leven ervaart.Ja Fossa, daar heb je wel een goed punt! Ik weet dat het ook hormonaal is (pms) en dat ik mezelf ook geconditioneerd heb om de focus op het negatieve te leggen. In theorie snap ik het allemaal. Nu nog doorbreken. Eerlijk gezegd denk ik niet dat ik het kan. Het trauma is te groot.
Blij zijn om te leven is niet de norm, het is hoe wij biologisch geprogrammeerd zijn. Van nature hebben alle levende wezens (dus ook de mens) een sterke wil om te leven. Anders zou de soort uitsterven. Als je die zin om te leven nooit hebt ervaren, dan ben ik geneigd om te zeggen dat er bij jou bij die 'programmering' iets niet goed is gegaan. Lijkt me heel naar als je geen wil om te leven ervaart.Ja Fossa, daar heb je wel een goed punt! Ik weet dat het ook hormonaal is (pms) en dat ik mezelf ook geconditioneerd heb om de focus op het negatieve te leggen. In theorie snap ik het allemaal. Nu nog doorbreken. Eerlijk gezegd denk ik niet dat ik het kan. Het trauma is te groot.
woensdag 11 januari 2017 om 19:31
Het is geen keuze om je zo te voelen. Mensen die wel blij zijn met hun bestaan kunnen zich dat net zo min voor stellen als mensen die zich dus voelen zo als TO kunnen voor stellen dat mensen blij zijn.
Ik herken het helaas wel. Toch denk ik dat er een soort van depressie aan ten grondslag moet leggen, want het is wel onnatuurlijk om je zo te voelen. Dat wijst imho op een ziekte.
Ik herken het helaas wel. Toch denk ik dat er een soort van depressie aan ten grondslag moet leggen, want het is wel onnatuurlijk om je zo te voelen. Dat wijst imho op een ziekte.
woensdag 11 januari 2017 om 19:31
quote:slensor schreef op 11 januari 2017 @ 19:05:
Niet blij zijn dat je leeft? Heel normaal. Zo normaal dat veel mensen er niet eens over nadenken, Die leven gewoon, alsof DAT normaal is. Er zijn al zoveel mensen dood, de niet-geborenen niet eens meegeteld.
Er over praten op deze manier, tja, dat vinden mensen lastig. Moeten ze zich schuldig voelen dat ze er zijn en dat zij wel lachen en het leven leuk vinden? De confrontatie gaat te diep, de meeste leven hun leven.
Het is de olifant in de kamer, probeer er niet aan te denken, dan blijft hij.
Het mooie aan doodgaan is dat het iedereen overkomt, je hoeft niet bang te zijn dat te missen. Daarom is er geen enkele reden om haast te maken.
Ik weet niet of je het zo bedoelt, maar het klinkt alsof je een verdeling maakt tussen gelukkige mensen die hun kop in het zand steken, en mensen die er goed over na denken en (dus) zien dat het leven niet leuk is.
Terwijl je ook blij kan zij dat je leeft, terwijl je je bewust bent van alle ellende. Je kunt enorme tegenslag hebben en door diepe dalen gaan, en tóch genieten van het bestaan.
Hoe je in het leven staat heeft weinig te maken met de omstandigheden en veel met persoonlijkheid en houding. Het leven is niet objectief goed of slecht, de pessimist is niet realistischer (of diepzinniger) dan de optimist.
Niet blij zijn dat je leeft? Heel normaal. Zo normaal dat veel mensen er niet eens over nadenken, Die leven gewoon, alsof DAT normaal is. Er zijn al zoveel mensen dood, de niet-geborenen niet eens meegeteld.
Er over praten op deze manier, tja, dat vinden mensen lastig. Moeten ze zich schuldig voelen dat ze er zijn en dat zij wel lachen en het leven leuk vinden? De confrontatie gaat te diep, de meeste leven hun leven.
Het is de olifant in de kamer, probeer er niet aan te denken, dan blijft hij.
Het mooie aan doodgaan is dat het iedereen overkomt, je hoeft niet bang te zijn dat te missen. Daarom is er geen enkele reden om haast te maken.
Ik weet niet of je het zo bedoelt, maar het klinkt alsof je een verdeling maakt tussen gelukkige mensen die hun kop in het zand steken, en mensen die er goed over na denken en (dus) zien dat het leven niet leuk is.
Terwijl je ook blij kan zij dat je leeft, terwijl je je bewust bent van alle ellende. Je kunt enorme tegenslag hebben en door diepe dalen gaan, en tóch genieten van het bestaan.
Hoe je in het leven staat heeft weinig te maken met de omstandigheden en veel met persoonlijkheid en houding. Het leven is niet objectief goed of slecht, de pessimist is niet realistischer (of diepzinniger) dan de optimist.
What a nuanced anxiety
woensdag 11 januari 2017 om 19:34
Tja, in theorie... Nu de praktijk nog he. Ik weet het allemaal ook prima eigenlijk, kijk bij andere mensen ook niet naar de punten waarop ik mezelf beoordeel. Hier een lange lijst aan diagnoses, psychisch en lichamelijk, en nog ontzettend veel te doen in therapie.
Voor nu dan maar: gewoon blijven ademen. Niet meer ademhalen is doodsoorzaak nr 1
Voor nu dan maar: gewoon blijven ademen. Niet meer ademhalen is doodsoorzaak nr 1
woensdag 11 januari 2017 om 19:35
We leven in een tijd die niet zo mooi is; veel oorlog, geweldig en misdaad. Dit maakt mijn leven ook kut en ook ik moet veel werken en studeren, maar dat moeten we allemaal. Het leven is wat je er zelf van maakt, hoe gelukkig jij kan worden van iets heb je zelf in de hand. Net als dat je er een einde aan maakt of niet.
woensdag 11 januari 2017 om 19:36
quote:Heksehazel schreef op 11 januari 2017 @ 18:41:
Ik snap wat je bedoelt, de uiteindelijke zinloosheid van het geheel heb ik al vroeg ervaren. En toch ben ik blij. Ik zie en ervaar juist veel schoonheid, en één van de redenen dat het zo mooi is, is de vergankelijkheid ervan. Het is eindig, een momentopname die ons gegund wordt. En dat kan zo lullig zijn als een klein sneeuwklokje dat net boven de grond uitpiept of het licht van een zonsondergang op een boom in herfsttooi. Het is leven, zo kwetsbaar en krachtig en altijd maar weer een weg zoekend. Ik kan daar oprecht verwonderd en ontroerd naar kijken, het is zo groots.
Dit is wel prachtig gezegd vind ik.
Ik heb me altijd verbaasd over de veerkracht van mensen. Sommigen verliezen alles en iedereen maar ze gaan door. Ik denk ook dat we zo geprogrammeerd zijn en dat je zonder levenslust een beetje "afwijkt" van de norm. Wat natuurlijk niet erg is.
Ik vind het leven ook vaak zwaar en vooral vermoeiend. Ik heb ook geen kinderen. Al kun je juist bij kinderen die levenslust ontdekken. Ik kijk dan ook graag naar kinderen die alles nog moeten ontdekken en zo verwonderd kunnen zijn nog.
Ik snap wat je bedoelt, de uiteindelijke zinloosheid van het geheel heb ik al vroeg ervaren. En toch ben ik blij. Ik zie en ervaar juist veel schoonheid, en één van de redenen dat het zo mooi is, is de vergankelijkheid ervan. Het is eindig, een momentopname die ons gegund wordt. En dat kan zo lullig zijn als een klein sneeuwklokje dat net boven de grond uitpiept of het licht van een zonsondergang op een boom in herfsttooi. Het is leven, zo kwetsbaar en krachtig en altijd maar weer een weg zoekend. Ik kan daar oprecht verwonderd en ontroerd naar kijken, het is zo groots.
Dit is wel prachtig gezegd vind ik.
Ik heb me altijd verbaasd over de veerkracht van mensen. Sommigen verliezen alles en iedereen maar ze gaan door. Ik denk ook dat we zo geprogrammeerd zijn en dat je zonder levenslust een beetje "afwijkt" van de norm. Wat natuurlijk niet erg is.
Ik vind het leven ook vaak zwaar en vooral vermoeiend. Ik heb ook geen kinderen. Al kun je juist bij kinderen die levenslust ontdekken. Ik kijk dan ook graag naar kinderen die alles nog moeten ontdekken en zo verwonderd kunnen zijn nog.
woensdag 11 januari 2017 om 19:37
quote:Rhae schreef op 11 januari 2017 @ 18:44:
En het leven hoeft geen doel te hebben om leuk te zijn. Een 'groter doel' is er niet wat mij betreft. Maar wel verbinding met anderen, het leuk hebben, voor elkaar zorgen, proberen dingen te verbeteren of in ieder geval geen schade toe te brengen, dat is wat mij betreft de zin van mijn leven. Over 200 jaar weet niemand meer wie ik ben. Dat relativeert wel lekker.
Tja maar om even mijn kant te zeggen: ik voel mij helemaal niet verbonden met anderen. Ik doe wel als of hoor, ik loop niet rond met een chagrijnige kop. Sterker nog als ik van de brug zou springen (niet dat ik dat ga doen) zou iedereen dat heel raar vinden. Ik haal zelf geen voldoening uit wat jij zegt. En dat is karakter, een eigenschap die je niet weg redeneert, om dat ie zo wezenlijk is voor de persoonlijkheid. Fake it till you make it is maar een term, het is niet echt.
Overigens ben ik mij wel bewust van dat het aan mij ligt en niet aan een ander of de mensheid of wat voor onzin ook.
En het leven hoeft geen doel te hebben om leuk te zijn. Een 'groter doel' is er niet wat mij betreft. Maar wel verbinding met anderen, het leuk hebben, voor elkaar zorgen, proberen dingen te verbeteren of in ieder geval geen schade toe te brengen, dat is wat mij betreft de zin van mijn leven. Over 200 jaar weet niemand meer wie ik ben. Dat relativeert wel lekker.
Tja maar om even mijn kant te zeggen: ik voel mij helemaal niet verbonden met anderen. Ik doe wel als of hoor, ik loop niet rond met een chagrijnige kop. Sterker nog als ik van de brug zou springen (niet dat ik dat ga doen) zou iedereen dat heel raar vinden. Ik haal zelf geen voldoening uit wat jij zegt. En dat is karakter, een eigenschap die je niet weg redeneert, om dat ie zo wezenlijk is voor de persoonlijkheid. Fake it till you make it is maar een term, het is niet echt.
Overigens ben ik mij wel bewust van dat het aan mij ligt en niet aan een ander of de mensheid of wat voor onzin ook.
woensdag 11 januari 2017 om 19:38
Ik zie het aan mijn kinderen.
Eentje verheugd zich zo op elke dag dat ze niet KAN uitslapen. Die borrelt en bruist de dag door, overal zin in.
De ander: peuter die achterop de fiets luidkeels in liedvorm opnoemt wat er allemaal zo jammer en niet leuk is. Heel vermakelijk maar die kan al echt zuchtend en steunend meesjokken een dag lang.
Hij doet het wel en zegt daarna eerlijk: Ik ga denk ik niet meer naar feestjes/dierentuin mama. Thuis kan ik ook taart eten en op de iPad zijn ook dieren.
Wat hij leuk vindt is een dag dat we naar een per ongeluk uitgestorven speeltuin gingen en hij onbeperkt in zijn eentje op een bepaald toestel mocht.
Verder wacht hij tot hij groot is zegt hij.
Eentje verheugd zich zo op elke dag dat ze niet KAN uitslapen. Die borrelt en bruist de dag door, overal zin in.
De ander: peuter die achterop de fiets luidkeels in liedvorm opnoemt wat er allemaal zo jammer en niet leuk is. Heel vermakelijk maar die kan al echt zuchtend en steunend meesjokken een dag lang.
Hij doet het wel en zegt daarna eerlijk: Ik ga denk ik niet meer naar feestjes/dierentuin mama. Thuis kan ik ook taart eten en op de iPad zijn ook dieren.
Wat hij leuk vindt is een dag dat we naar een per ongeluk uitgestorven speeltuin gingen en hij onbeperkt in zijn eentje op een bepaald toestel mocht.
Verder wacht hij tot hij groot is zegt hij.
woensdag 11 januari 2017 om 19:40
quote:Foodisgood schreef op 11 januari 2017 @ 19:35:
We leven in een tijd die niet zo mooi is; veel oorlog, geweldig en misdaad. Dit maakt mijn leven ook kut en ook ik moet veel werken en studeren, maar dat moeten we allemaal. Het leven is wat je er zelf van maakt, hoe gelukkig jij kan worden van iets heb je zelf in de hand. Net als dat je er een einde aan maakt of niet.En dat denk ik dus niet. Je kunt van alles doen om je omstandigheden te verbeteren, en ja dat zal veel mensen gelukkig maken. Maar een continue knagend gevoel van ongeluk, ik denk niet dat dát is weg te trainen. Het klinkt wel veilig wat je zegt, zo dat het jou niet over komt. Maar ik denk dat karakter dus vrij wel niet je eigen keuze is, maar puur je DNA.
We leven in een tijd die niet zo mooi is; veel oorlog, geweldig en misdaad. Dit maakt mijn leven ook kut en ook ik moet veel werken en studeren, maar dat moeten we allemaal. Het leven is wat je er zelf van maakt, hoe gelukkig jij kan worden van iets heb je zelf in de hand. Net als dat je er een einde aan maakt of niet.En dat denk ik dus niet. Je kunt van alles doen om je omstandigheden te verbeteren, en ja dat zal veel mensen gelukkig maken. Maar een continue knagend gevoel van ongeluk, ik denk niet dat dát is weg te trainen. Het klinkt wel veilig wat je zegt, zo dat het jou niet over komt. Maar ik denk dat karakter dus vrij wel niet je eigen keuze is, maar puur je DNA.
