Psyche
alle pijlers
Is blij zijn dat je leeft de norm?
woensdag 11 januari 2017 om 18:11
Liever was ik niet geboren. Dit wil niet zeggen dat ik elke dag depri ben en het mooie in de kleine - en grote - dingen niet kan zien. Ik vind het hele principe van leven niks. Uiteindelijk word je oud en ga je dood. Of je wordt helemaal niet oud en gaat dood. Of je wordt ziek. Het eindigt hoe dan ook.
Daarnaast ben ik ook niet blij met hoe de mensheid in elkaar steekt. Er zijn genoeg leuke en goede mensen maar de mensheid als geheel is waardeloos. Enige levensvorm die zijn eigen leefomgeving (en dat van een ander) vernietigt. Bron van stress en ergernis voor mij.
Maar dit kun je dus niet zeggen. Dat je er liever niet was geweest. Niet dat ik dat te pas en te onpas roep maar het is wel een rode draad. Onder meer reden voor mijn partner om me na lange tijd te dumpen. Als ik hem was dan was ik nooit wat met mij begonnen, maar dat is een ander verhaal
En nu? Nu ben ik natuurlijk helemaal niet meer blij dat ik leef . Ik doe mijn best om blij te worden en heb me zelfs tot therapie laten verleiden. Maar wat me opvalt is dat als je niet blij bent dat je leeft, dat men van mening is dat er iets aan je scheelt. Het is toch ook gewoon niet leuk op aarde? Dat kan toch een beleving zijn? Dat je het niet de moeite waard vindt? Of kun je je hier alleen manifesteren als je denkt dat het wel is? Misschien is dat wel zo. Misschien moet je jezelf laten geloven dat het fijn is dat je leeft.
Maar ik wil geen troosteloze gedumpte vijftiger zijn. En ook geen blije gedumpte vijftiger trouwens. Ik raak mijn dieren en mijn huis kwijt en misschien ook nog wel mijn baan. Ik heb er lang genoeg over nagedacht en ik heb eigenlijk geen zin om er moeite in te steken om het het laatste eindje nog leuk te hebben. Ik vind er al meer dan vijftig jaar weinig aan, dus de kans is klein dat de gedumpte versie van mij het ineens wel leuk zal krijgen. De vraag is dan natuurlijk hoe je er op een zachte manier uit kunt stappen. Maar die vraag is niet voor hier.
Wat vinden jullie? Mankeer je iets als je niet blij bent dat je leeft?
Daarnaast ben ik ook niet blij met hoe de mensheid in elkaar steekt. Er zijn genoeg leuke en goede mensen maar de mensheid als geheel is waardeloos. Enige levensvorm die zijn eigen leefomgeving (en dat van een ander) vernietigt. Bron van stress en ergernis voor mij.
Maar dit kun je dus niet zeggen. Dat je er liever niet was geweest. Niet dat ik dat te pas en te onpas roep maar het is wel een rode draad. Onder meer reden voor mijn partner om me na lange tijd te dumpen. Als ik hem was dan was ik nooit wat met mij begonnen, maar dat is een ander verhaal
En nu? Nu ben ik natuurlijk helemaal niet meer blij dat ik leef . Ik doe mijn best om blij te worden en heb me zelfs tot therapie laten verleiden. Maar wat me opvalt is dat als je niet blij bent dat je leeft, dat men van mening is dat er iets aan je scheelt. Het is toch ook gewoon niet leuk op aarde? Dat kan toch een beleving zijn? Dat je het niet de moeite waard vindt? Of kun je je hier alleen manifesteren als je denkt dat het wel is? Misschien is dat wel zo. Misschien moet je jezelf laten geloven dat het fijn is dat je leeft.
Maar ik wil geen troosteloze gedumpte vijftiger zijn. En ook geen blije gedumpte vijftiger trouwens. Ik raak mijn dieren en mijn huis kwijt en misschien ook nog wel mijn baan. Ik heb er lang genoeg over nagedacht en ik heb eigenlijk geen zin om er moeite in te steken om het het laatste eindje nog leuk te hebben. Ik vind er al meer dan vijftig jaar weinig aan, dus de kans is klein dat de gedumpte versie van mij het ineens wel leuk zal krijgen. De vraag is dan natuurlijk hoe je er op een zachte manier uit kunt stappen. Maar die vraag is niet voor hier.
Wat vinden jullie? Mankeer je iets als je niet blij bent dat je leeft?
woensdag 11 januari 2017 om 19:40
Nog niets gelezen, maar wil meteen reageren:
dit gevoel herken ik heel erg, en denk hier zelf ook regelmatig over na. Vooral het 'is gelukkig zijn de norm?'. Dat als je ongelukkig bent, of inderdaad niet zou willen leven, je naar een therapeut moet omdat er dan iets mis met je zou zijn. Terwijl ik het eigenlijk logischer vind om ongelukkig te zijn dan gelukkig. En nu leven wij nog in een rijk land met mogelijkheden, maar voor miljoenen, miljarden mensen is het leven nog veel erger.
Nou ja, zomaar wat gedachten, ik lees mee.
dit gevoel herken ik heel erg, en denk hier zelf ook regelmatig over na. Vooral het 'is gelukkig zijn de norm?'. Dat als je ongelukkig bent, of inderdaad niet zou willen leven, je naar een therapeut moet omdat er dan iets mis met je zou zijn. Terwijl ik het eigenlijk logischer vind om ongelukkig te zijn dan gelukkig. En nu leven wij nog in een rijk land met mogelijkheden, maar voor miljoenen, miljarden mensen is het leven nog veel erger.
Nou ja, zomaar wat gedachten, ik lees mee.
woensdag 11 januari 2017 om 19:41
quote:Het-groepje schreef op 11 januari 2017 @ 19:38:
Ik zie het aan mijn kinderen.
Eentje verheugd zich zo op elke dag dat ze niet KAN uitslapen. Die borrelt en bruist de dag door, overal zin in.
De ander: peuter die achterop de fiets luidkeels in liedvorm opnoemt wat er allemaal zo jammer en niet leuk is. Heel vermakelijk maar die kan al echt zuchtend en steunend meesjokken een dag lang.
Hij doet het wel en zegt daarna eerlijk: Ik ga denk ik niet meer naar feestjes/dierentuin mama. Thuis kan ik ook taart eten en op de iPad zijn ook dieren.
Wat hij leuk vindt is een dag dat we naar een per ongeluk uitgestorven speeltuin gingen en hij onbeperkt in zijn eentje op een bepaald toestel mocht.
Verder wacht hij tot hij groot is zegt hij.Och, het schaapje
Ik zie het aan mijn kinderen.
Eentje verheugd zich zo op elke dag dat ze niet KAN uitslapen. Die borrelt en bruist de dag door, overal zin in.
De ander: peuter die achterop de fiets luidkeels in liedvorm opnoemt wat er allemaal zo jammer en niet leuk is. Heel vermakelijk maar die kan al echt zuchtend en steunend meesjokken een dag lang.
Hij doet het wel en zegt daarna eerlijk: Ik ga denk ik niet meer naar feestjes/dierentuin mama. Thuis kan ik ook taart eten en op de iPad zijn ook dieren.
Wat hij leuk vindt is een dag dat we naar een per ongeluk uitgestorven speeltuin gingen en hij onbeperkt in zijn eentje op een bepaald toestel mocht.
Verder wacht hij tot hij groot is zegt hij.Och, het schaapje
woensdag 11 januari 2017 om 19:43
woensdag 11 januari 2017 om 19:43
quote:strikjemetstippels schreef op 11 januari 2017 @ 19:31:
Het is geen keuze om je zo te voelen. Mensen die wel blij zijn met hun bestaan kunnen zich dat net zo min voor stellen als mensen die zich dus voelen zo als TO kunnen voor stellen dat mensen blij zijn.
Ik herken het helaas wel. Toch denk ik dat er een soort van depressie aan ten grondslag moet leggen, want het is wel onnatuurlijk om je zo te voelen. Dat wijst imho op een ziekte.
Bij mij is het ook teken van ziekte. Te druk geweest met moeten, te weinig rust en leuke dingen.
Als je dat niet ziet en je met een zinloos gevoel rondloopt, is het zwaar kut.
Ik denk trouwens ook dat mensen in principe gefixeerd zijn op overleven.
Het is geen keuze om je zo te voelen. Mensen die wel blij zijn met hun bestaan kunnen zich dat net zo min voor stellen als mensen die zich dus voelen zo als TO kunnen voor stellen dat mensen blij zijn.
Ik herken het helaas wel. Toch denk ik dat er een soort van depressie aan ten grondslag moet leggen, want het is wel onnatuurlijk om je zo te voelen. Dat wijst imho op een ziekte.
Bij mij is het ook teken van ziekte. Te druk geweest met moeten, te weinig rust en leuke dingen.
Als je dat niet ziet en je met een zinloos gevoel rondloopt, is het zwaar kut.
Ik denk trouwens ook dat mensen in principe gefixeerd zijn op overleven.
woensdag 11 januari 2017 om 19:44
Ik snap het wel. Het was voor mij ook altijd een raadsel waarom ik op aarde rondloop, maar ik heb eraan gewerkt door betekenisvolle activiteiten in mijn leven te plannen. Ik heb bijvoorbeeld vrijwilligerswerk in het buitenland gedaan en doe nog steeds veel werk op vrijwillige basis om mens (en dier) te helpen. Ik heb reizen gemaakt en probeer van de kleine dingen te genieten. Ik zit daardoor veel beter in mijn vel.
woensdag 11 januari 2017 om 19:44
woensdag 11 januari 2017 om 19:48
quote:JoostIsAndersGeaard schreef op 11 januari 2017 @ 19:43:
[...]
Bij mij is het ook teken van ziekte. Te druk geweest met moeten, te weinig rust en leuke dingen.
Als je dat niet ziet en je met een zinloos gevoel rondloopt, is het zwaar kut.
Ik denk trouwens ook dat mensen in principe gefixeerd zijn op overleven.
En hoe ben je er uit gekomen? Of nog niet?
Ja, ik denk ook dat de natuur meer is gericht op overleven. En wij zijn ook natuur. Ik ben nog al een beeld denker/denker in patronen en ik zie het zo voor me dat je bepaalde cycli door loopt, en dat je op een gegeven moment geen volgende cyclus/radar meer in komt. Althans het voelt zo bij mij. En bij de TO misschien ook gezien haar laatste bericht. Als je al wat melancholisch bent aan gelegd sja, dan kan het zwaar voelen en vervreemdend.
[...]
Bij mij is het ook teken van ziekte. Te druk geweest met moeten, te weinig rust en leuke dingen.
Als je dat niet ziet en je met een zinloos gevoel rondloopt, is het zwaar kut.
Ik denk trouwens ook dat mensen in principe gefixeerd zijn op overleven.
En hoe ben je er uit gekomen? Of nog niet?
Ja, ik denk ook dat de natuur meer is gericht op overleven. En wij zijn ook natuur. Ik ben nog al een beeld denker/denker in patronen en ik zie het zo voor me dat je bepaalde cycli door loopt, en dat je op een gegeven moment geen volgende cyclus/radar meer in komt. Althans het voelt zo bij mij. En bij de TO misschien ook gezien haar laatste bericht. Als je al wat melancholisch bent aan gelegd sja, dan kan het zwaar voelen en vervreemdend.
woensdag 11 januari 2017 om 19:49
Ik denk wel dat je kansen onderschat, TO. Niet dat ik weet wat die precies zijn, maar je kunt nog mooie kansen krijgen.
Mijn moeder vond de liefde van haar leven in haar tweede echtgenoot. Na een nare scheiding met een dreigende, drinkende, depressieve, boze en suïcidale ex (mijn vader dus) wist ze zeker dat ze niemand meer zou vinden. Huis kwijt, werken kon ze al niet meer, in een deprimerend flatje in een hele foute buurt. Ze was toen rond de 50 ook. Tot die ene date... Ze zijn nu geloof ik alweer 14 jaar getrouwd. Ze wonen in een fijn huis dat ze helemaal naar hun hand hebben kunnen zetten. Als ik haar dat destijds gezegd had, had ze me zeker niet geloofd.
Mijn moeder vond de liefde van haar leven in haar tweede echtgenoot. Na een nare scheiding met een dreigende, drinkende, depressieve, boze en suïcidale ex (mijn vader dus) wist ze zeker dat ze niemand meer zou vinden. Huis kwijt, werken kon ze al niet meer, in een deprimerend flatje in een hele foute buurt. Ze was toen rond de 50 ook. Tot die ene date... Ze zijn nu geloof ik alweer 14 jaar getrouwd. Ze wonen in een fijn huis dat ze helemaal naar hun hand hebben kunnen zetten. Als ik haar dat destijds gezegd had, had ze me zeker niet geloofd.
woensdag 11 januari 2017 om 19:49
quote:Havertje-12 schreef op 11 januari 2017 @ 19:44:
Maar ik ben nu ook echt oud, lelijk, gedumpt en behoorlijk kansloos. Moet ik het restje leven helemaal in mijn eentje gaan doen. Nooit meer liefde is bv ook geen leuk vooruitzicht.
En ja, ik snap dat ik in een slachtofferrol zit maar de toekomst ziet er echt niet best uit.En wat zou er moeten gebeuren om het leven wel leuk te laten zijn. (Al lijkt me me dat ook doodvermoeiend). Of leuker. Of een beetje leuk? Of 1 dag in de week een uurtje leuk?
Maar ik ben nu ook echt oud, lelijk, gedumpt en behoorlijk kansloos. Moet ik het restje leven helemaal in mijn eentje gaan doen. Nooit meer liefde is bv ook geen leuk vooruitzicht.
En ja, ik snap dat ik in een slachtofferrol zit maar de toekomst ziet er echt niet best uit.En wat zou er moeten gebeuren om het leven wel leuk te laten zijn. (Al lijkt me me dat ook doodvermoeiend). Of leuker. Of een beetje leuk? Of 1 dag in de week een uurtje leuk?
Everything you see I owe to spaghetti!
woensdag 11 januari 2017 om 19:51
quote:Het-groepje schreef op 11 januari 2017 @ 19:38:
Ik zie het aan mijn kinderen.
Eentje verheugd zich zo op elke dag dat ze niet KAN uitslapen. Die borrelt en bruist de dag door, overal zin in.
De ander: peuter die achterop de fiets luidkeels in liedvorm opnoemt wat er allemaal zo jammer en niet leuk is. Heel vermakelijk maar die kan al echt zuchtend en steunend meesjokken een dag lang.
Hij doet het wel en zegt daarna eerlijk: Ik ga denk ik niet meer naar feestjes/dierentuin mama. Thuis kan ik ook taart eten en op de iPad zijn ook dieren.
Wat hij leuk vindt is een dag dat we naar een per ongeluk uitgestorven speeltuin gingen en hij onbeperkt in zijn eentje op een bepaald toestel mocht.
Verder wacht hij tot hij groot is zegt hij.Hahaha die peuter achterop de fiets klinkt bekend! Herkenbaar. Maar met jou als moeder komt het vast goed met hem.
Ik zie het aan mijn kinderen.
Eentje verheugd zich zo op elke dag dat ze niet KAN uitslapen. Die borrelt en bruist de dag door, overal zin in.
De ander: peuter die achterop de fiets luidkeels in liedvorm opnoemt wat er allemaal zo jammer en niet leuk is. Heel vermakelijk maar die kan al echt zuchtend en steunend meesjokken een dag lang.
Hij doet het wel en zegt daarna eerlijk: Ik ga denk ik niet meer naar feestjes/dierentuin mama. Thuis kan ik ook taart eten en op de iPad zijn ook dieren.
Wat hij leuk vindt is een dag dat we naar een per ongeluk uitgestorven speeltuin gingen en hij onbeperkt in zijn eentje op een bepaald toestel mocht.
Verder wacht hij tot hij groot is zegt hij.Hahaha die peuter achterop de fiets klinkt bekend! Herkenbaar. Maar met jou als moeder komt het vast goed met hem.
woensdag 11 januari 2017 om 19:52
Ja, dat denk ik van wel.
Omdat, hoe gruwelijk kut het leven soms gaat, wat er gebeurd met je naasten bijv, of aanslagen, hoe vreselijk de wereld ook is, de zon altijd schijnt achter de wolken.
Ik vind je eerder manisch depressief klinken en je hebt er 50 jaar niets aan gedaan.
En ja, dat klopt, uiteindelijk gaan we allemaal dood. Maar jee wat een negatieve gedachte. Maak er gewoon een feestje van zolang je nog leeft. Het klinkt eigenlijk alsof je al dood bent.
Omdat, hoe gruwelijk kut het leven soms gaat, wat er gebeurd met je naasten bijv, of aanslagen, hoe vreselijk de wereld ook is, de zon altijd schijnt achter de wolken.
Ik vind je eerder manisch depressief klinken en je hebt er 50 jaar niets aan gedaan.
En ja, dat klopt, uiteindelijk gaan we allemaal dood. Maar jee wat een negatieve gedachte. Maak er gewoon een feestje van zolang je nog leeft. Het klinkt eigenlijk alsof je al dood bent.
woensdag 11 januari 2017 om 19:55
Probeer toch ook te genieten van de mooie dingen. Loop de natuur in. Er is zoveel moois te vinden en daar hoef je echt geen dure vakantie voor te boeken en je hebt er niemand voor nodig als jezelf. In plaats van enge nieuwsberichten te kijken over aanslagen in het buitenland trek ik liever mijn wandelschoenen aan en hoop een hertje of roofvogel te spotten. En geloof me, ik heb genoeg redenen om depressief te zijn.
woensdag 11 januari 2017 om 19:56
quote:Havertje-12 schreef op 11 januari 2017 @ 19:44:
Maar ik ben nu ook echt oud, lelijk, gedumpt en behoorlijk kansloos. Moet ik het restje leven helemaal in mijn eentje gaan doen. Nooit meer liefde is bv ook geen leuk vooruitzicht.
En ja, ik snap dat ik in een slachtofferrol zit maar de toekomst ziet er echt niet best uit.
"Nooit meer liefde" heb je ook niet altijd zelf voor het zeggen.
Wie weet wat er nog op je pad komt.
Ik denk dat in deze situatie vrijwilligerswerk "het beste" is. Zoiets als die man met die hond in het gedicht.
Maar ik ben nu ook echt oud, lelijk, gedumpt en behoorlijk kansloos. Moet ik het restje leven helemaal in mijn eentje gaan doen. Nooit meer liefde is bv ook geen leuk vooruitzicht.
En ja, ik snap dat ik in een slachtofferrol zit maar de toekomst ziet er echt niet best uit.
"Nooit meer liefde" heb je ook niet altijd zelf voor het zeggen.
Wie weet wat er nog op je pad komt.
Ik denk dat in deze situatie vrijwilligerswerk "het beste" is. Zoiets als die man met die hond in het gedicht.
woensdag 11 januari 2017 om 19:57
quote:Foodisgood schreef op 11 januari 2017 @ 19:35:
...hoe gelukkig jij kan worden van iets heb je zelf in de hand...Dan moeten wel de minimale (biologische) voorwaarden in je lichaam aanwezig zijn, zoals de mogelijkheid tot het aanmaken van serotonine en waarschijnlijk nog een zwikje andere hormonen.
...hoe gelukkig jij kan worden van iets heb je zelf in de hand...Dan moeten wel de minimale (biologische) voorwaarden in je lichaam aanwezig zijn, zoals de mogelijkheid tot het aanmaken van serotonine en waarschijnlijk nog een zwikje andere hormonen.
woensdag 11 januari 2017 om 19:57
quote:Havertje-12 schreef op 11 januari 2017 @ 19:44:
Maar ik ben nu ook echt oud, lelijk, gedumpt en behoorlijk kansloos. Moet ik het restje leven helemaal in mijn eentje gaan doen. Nooit meer liefde is bv ook geen leuk vooruitzicht.
En ja, ik snap dat ik in een slachtofferrol zit maar de toekomst ziet er echt niet best uit.
Ik zie het voor mezelf ook zo. Ik 'neem' bewust geen kinderen, omdat ik weet dat ik een leven met kinderen niet aan zal kunnen, maar hoofdzakelijk omdat ik mijn kinderen dit leven niet wil aandoen, en omdat de wereld niet gebaat is bij nog meer mensen.
Maar dat betekent wel dat ik waarschijnlijk eenzaam oud zal worden. Ik heb nu al vrijwel geen sociale kring, en ben nog redelijk jong, laat staan als ik 60+ of zo ben. Mensen hebben dan een gezin, kinderen, kleinkinderen, en wat heb ik?
Ik zeg vaak 'ik kan niet leven'. Ik ben er niet goed in. Dingen vallen mij zwaar, ik sta te scherp afgesteld denk ik weleens. Sommige mensen zijn gewoon minder geschikt om alles aan te kunnen. Misschien dat ik in de jaren '50 wel redelijk had meegekund, maar deze tijdsgeest is volgens mij ook nog eens extra moeilijk.
Ik voel me ook oprecht schuldig en rot over het feit dat jonge mensen die kanker krijgen en doodgaan niets liever willen dan leven, en dat ik dat niet wil, maar wel leef.
Ik hoop eigenlijk dat er in de komende jaren steeds meer mogelijkheden komen voor mensen die er zelf willen uitstappen. En dan niet alleen als je heel oud en heel ziek bent, maar ook gewoon als jij vindt dat het tijd is. Dat zou voor mij echt een uitkomst zijn.
Sterkte in ieder geval
Maar ik ben nu ook echt oud, lelijk, gedumpt en behoorlijk kansloos. Moet ik het restje leven helemaal in mijn eentje gaan doen. Nooit meer liefde is bv ook geen leuk vooruitzicht.
En ja, ik snap dat ik in een slachtofferrol zit maar de toekomst ziet er echt niet best uit.
Ik zie het voor mezelf ook zo. Ik 'neem' bewust geen kinderen, omdat ik weet dat ik een leven met kinderen niet aan zal kunnen, maar hoofdzakelijk omdat ik mijn kinderen dit leven niet wil aandoen, en omdat de wereld niet gebaat is bij nog meer mensen.
Maar dat betekent wel dat ik waarschijnlijk eenzaam oud zal worden. Ik heb nu al vrijwel geen sociale kring, en ben nog redelijk jong, laat staan als ik 60+ of zo ben. Mensen hebben dan een gezin, kinderen, kleinkinderen, en wat heb ik?
Ik zeg vaak 'ik kan niet leven'. Ik ben er niet goed in. Dingen vallen mij zwaar, ik sta te scherp afgesteld denk ik weleens. Sommige mensen zijn gewoon minder geschikt om alles aan te kunnen. Misschien dat ik in de jaren '50 wel redelijk had meegekund, maar deze tijdsgeest is volgens mij ook nog eens extra moeilijk.
Ik voel me ook oprecht schuldig en rot over het feit dat jonge mensen die kanker krijgen en doodgaan niets liever willen dan leven, en dat ik dat niet wil, maar wel leef.
Ik hoop eigenlijk dat er in de komende jaren steeds meer mogelijkheden komen voor mensen die er zelf willen uitstappen. En dan niet alleen als je heel oud en heel ziek bent, maar ook gewoon als jij vindt dat het tijd is. Dat zou voor mij echt een uitkomst zijn.
Sterkte in ieder geval
woensdag 11 januari 2017 om 19:59
quote:Annapicobella schreef op 11 januari 2017 @ 19:49:
[...]
En wat zou er moeten gebeuren om het leven wel leuk te laten zijn. (Al lijkt me me dat ook doodvermoeiend). Of leuker. Of een beetje leuk? Of 1 dag in de week een uurtje leuk?Eerlijk? Dat de relatie weer goed komt. Ik heb echt veel geleerd (al merk je daar hier helemaal niks van haha), en weet dingen veel beter op waarde te schatten. En weet nu hoeveel slechter je leven kan zijn. En dan gaat het nog een stuk vervelender worden als ik straks op een kamer zit of in een camper woon.
[...]
En wat zou er moeten gebeuren om het leven wel leuk te laten zijn. (Al lijkt me me dat ook doodvermoeiend). Of leuker. Of een beetje leuk? Of 1 dag in de week een uurtje leuk?Eerlijk? Dat de relatie weer goed komt. Ik heb echt veel geleerd (al merk je daar hier helemaal niks van haha), en weet dingen veel beter op waarde te schatten. En weet nu hoeveel slechter je leven kan zijn. En dan gaat het nog een stuk vervelender worden als ik straks op een kamer zit of in een camper woon.
woensdag 11 januari 2017 om 20:00
Het leven is volgens mij niet leuk of leuk, het is. De invulling die je er zelf aan geeft dat maakt het leuk of niet leuk. Jezelf leren kennen, dingen proberen en uitzoeken waar je passies en uitdagingen liggen en je leven met zoveel mogelijk dingen vullen die jij leuk vindt. Ik zie elke tegenslag als een uitdaging, weg met die slachtofferrol en verantwoordelijkheid nemen. Het vereist wel dat je je eerst losmaakt van alle shit die je geleerd hebt, wat zogenaamd belangrijk is in het leven. Dat is alleen maar ballast. Ook nee leren zeggen is wel erg handig.
Er is niets mooier dan eens in de zoveel tijd naar jezelf te kijken en zien dat je voor jezelf een beter mens bent geworden op allerlei gebieden ten opzichte van je vorige meetpunt.
Maakt dat het leven zinvoller? Natuurlijk niet, maar het heeft weinig zin om over iets na te denken wat je toch nooit te weten zult komen. Misschien is dat het, minder nadenken over het verleden en de toekomst en wat meer in het moment leven.
Er is niets mooier dan eens in de zoveel tijd naar jezelf te kijken en zien dat je voor jezelf een beter mens bent geworden op allerlei gebieden ten opzichte van je vorige meetpunt.
Maakt dat het leven zinvoller? Natuurlijk niet, maar het heeft weinig zin om over iets na te denken wat je toch nooit te weten zult komen. Misschien is dat het, minder nadenken over het verleden en de toekomst en wat meer in het moment leven.
woensdag 11 januari 2017 om 20:03
quote:MyTalent78 schreef op 11 januari 2017 @ 19:55:
Probeer toch ook te genieten van de mooie dingen. Loop de natuur in. Er is zoveel moois te vinden en daar hoef je echt geen dure vakantie voor te boeken en je hebt er niemand voor nodig als jezelf. In plaats van enge nieuwsberichten te kijken over aanslagen in het buitenland trek ik liever mijn wandelschoenen aan en hoop een hertje of roofvogel te spotten. En geloof me, ik heb genoeg redenen om depressief te zijn.Maar je bent het niet. En dát maakt dat je niet ten volste kan begrijpen dat de mooie natuur geen barst verschil maakt als je wel depressief bent.
Probeer toch ook te genieten van de mooie dingen. Loop de natuur in. Er is zoveel moois te vinden en daar hoef je echt geen dure vakantie voor te boeken en je hebt er niemand voor nodig als jezelf. In plaats van enge nieuwsberichten te kijken over aanslagen in het buitenland trek ik liever mijn wandelschoenen aan en hoop een hertje of roofvogel te spotten. En geloof me, ik heb genoeg redenen om depressief te zijn.Maar je bent het niet. En dát maakt dat je niet ten volste kan begrijpen dat de mooie natuur geen barst verschil maakt als je wel depressief bent.
woensdag 11 januari 2017 om 20:04
quote:Havertje-12 schreef op 11 januari 2017 @ 19:44:
Maar ik ben nu ook echt oud, lelijk, gedumpt en behoorlijk kansloos. Moet ik het restje leven helemaal in mijn eentje gaan doen. Nooit meer liefde is bv ook geen leuk vooruitzicht. Probeer wel omstandigheden te scheiden van het intrinsieke vermogen om je gelukkig te voelen.
Maar ik ben nu ook echt oud, lelijk, gedumpt en behoorlijk kansloos. Moet ik het restje leven helemaal in mijn eentje gaan doen. Nooit meer liefde is bv ook geen leuk vooruitzicht. Probeer wel omstandigheden te scheiden van het intrinsieke vermogen om je gelukkig te voelen.
woensdag 11 januari 2017 om 20:05
quote:Havertje-12 schreef op 11 januari 2017 @ 19:59:
[...]
Eerlijk? Dat de relatie weer goed komt. Ik heb echt veel geleerd (al merk je daar hier helemaal niks van haha), en weet dingen veel beter op waarde te schatten. En weet nu hoeveel slechter je leven kan zijn. En dan gaat het nog een stuk vervelender worden als ik straks op een kamer zit of in een camper woon.
Lekker makkelijk schoon houden en een camper in de natuur lijkt me best fijn.
Misschien juist de omstandigheden die je levenslust aanwakkeren.
[...]
Eerlijk? Dat de relatie weer goed komt. Ik heb echt veel geleerd (al merk je daar hier helemaal niks van haha), en weet dingen veel beter op waarde te schatten. En weet nu hoeveel slechter je leven kan zijn. En dan gaat het nog een stuk vervelender worden als ik straks op een kamer zit of in een camper woon.
Lekker makkelijk schoon houden en een camper in de natuur lijkt me best fijn.
Misschien juist de omstandigheden die je levenslust aanwakkeren.
woensdag 11 januari 2017 om 20:05
quote:jellybelly schreef op 11 januari 2017 @ 19:57:
[...]
Ik zie het voor mezelf ook zo. Ik 'neem' bewust geen kinderen, omdat ik weet dat ik een leven met kinderen niet aan zal kunnen, maar hoofdzakelijk omdat ik mijn kinderen dit leven niet wil aandoen, en omdat de wereld niet gebaat is bij nog meer mensen.
:
Oh jellybelly als je nog jong bent is er voor jou echt nog hoop. Ik heb ook geen kinderen om redenen die jij aanvoert. Zielig ook als ze op mij zouden lijken, innerlijk en/of uiterlijk. Nu heb ik spijt......
Het is zo jammer dat elk mens weer zijn eigen fouten moet maken!
[...]
Ik zie het voor mezelf ook zo. Ik 'neem' bewust geen kinderen, omdat ik weet dat ik een leven met kinderen niet aan zal kunnen, maar hoofdzakelijk omdat ik mijn kinderen dit leven niet wil aandoen, en omdat de wereld niet gebaat is bij nog meer mensen.
:
Oh jellybelly als je nog jong bent is er voor jou echt nog hoop. Ik heb ook geen kinderen om redenen die jij aanvoert. Zielig ook als ze op mij zouden lijken, innerlijk en/of uiterlijk. Nu heb ik spijt......
Het is zo jammer dat elk mens weer zijn eigen fouten moet maken!
woensdag 11 januari 2017 om 20:07
quote:jellybelly schreef op 11 januari 2017 @ 19:57:
[...]
Ik zie het voor mezelf ook zo. Ik 'neem' bewust geen kinderen, omdat ik weet dat ik een leven met kinderen niet aan zal kunnen, maar hoofdzakelijk omdat ik mijn kinderen dit leven niet wil aandoen, en omdat de wereld niet gebaat is bij nog meer mensen.
Maar dat betekent wel dat ik waarschijnlijk eenzaam oud zal worden. Ik heb nu al vrijwel geen sociale kring, en ben nog redelijk jong, laat staan als ik 60+ of zo ben. Mensen hebben dan een gezin, kinderen, kleinkinderen, en wat heb ik?
Ik zeg vaak 'ik kan niet leven'. Ik ben er niet goed in. Dingen vallen mij zwaar, ik sta te scherp afgesteld denk ik weleens. Sommige mensen zijn gewoon minder geschikt om alles aan te kunnen. Misschien dat ik in de jaren '50 wel redelijk had meegekund, maar deze tijdsgeest is volgens mij ook nog eens extra moeilijk.
Ik voel me ook oprecht schuldig en rot over het feit dat jonge mensen die kanker krijgen en doodgaan niets liever willen dan leven, en dat ik dat niet wil, maar wel leef.
Ik hoop eigenlijk dat er in de komende jaren steeds meer mogelijkheden komen voor mensen die er zelf willen uitstappen. En dan niet alleen als je heel oud en heel ziek bent, maar ook gewoon als jij vindt dat het tijd is. Dat zou voor mij echt een uitkomst zijn.
Sterkte in ieder geval Dit vind ik wel herkenbaar. Behalve dat eruit stappen, dat zou ik nu liever niet willen.
[...]
Ik zie het voor mezelf ook zo. Ik 'neem' bewust geen kinderen, omdat ik weet dat ik een leven met kinderen niet aan zal kunnen, maar hoofdzakelijk omdat ik mijn kinderen dit leven niet wil aandoen, en omdat de wereld niet gebaat is bij nog meer mensen.
Maar dat betekent wel dat ik waarschijnlijk eenzaam oud zal worden. Ik heb nu al vrijwel geen sociale kring, en ben nog redelijk jong, laat staan als ik 60+ of zo ben. Mensen hebben dan een gezin, kinderen, kleinkinderen, en wat heb ik?
Ik zeg vaak 'ik kan niet leven'. Ik ben er niet goed in. Dingen vallen mij zwaar, ik sta te scherp afgesteld denk ik weleens. Sommige mensen zijn gewoon minder geschikt om alles aan te kunnen. Misschien dat ik in de jaren '50 wel redelijk had meegekund, maar deze tijdsgeest is volgens mij ook nog eens extra moeilijk.
Ik voel me ook oprecht schuldig en rot over het feit dat jonge mensen die kanker krijgen en doodgaan niets liever willen dan leven, en dat ik dat niet wil, maar wel leef.
Ik hoop eigenlijk dat er in de komende jaren steeds meer mogelijkheden komen voor mensen die er zelf willen uitstappen. En dan niet alleen als je heel oud en heel ziek bent, maar ook gewoon als jij vindt dat het tijd is. Dat zou voor mij echt een uitkomst zijn.
Sterkte in ieder geval Dit vind ik wel herkenbaar. Behalve dat eruit stappen, dat zou ik nu liever niet willen.
woensdag 11 januari 2017 om 20:07
quote:spell68 schreef op 11 januari 2017 @ 20:00:
Het leven is volgens mij niet leuk of leuk, het is. De invulling die je er zelf aan geeft dat maakt het leuk of niet leuk. Jezelf leren kennen, dingen proberen en uitzoeken waar je passies en uitdagingen liggen en je leven met zoveel mogelijk dingen vullen die jij leuk vindt. Ik zie elke tegenslag als een uitdaging, weg met die slachtofferrol en verantwoordelijkheid nemen. Het vereist wel dat je je eerst losmaakt van alle shit die je geleerd hebt, wat zogenaamd belangrijk is in het leven. Dat is alleen maar ballast. Ook nee leren zeggen is wel erg handig.
Er is niets mooier dan eens in de zoveel tijd naar jezelf te kijken en zien dat je voor jezelf een beter mens bent geworden op allerlei gebieden ten opzichte van je vorige meetpunt.
Maakt dat het leven zinvoller? Natuurlijk niet, maar het heeft weinig zin om over iets na te denken wat je toch nooit te weten zult komen. Misschien is dat het, minder nadenken over het verleden en de toekomst en wat meer in het moment leven.Logisch gezien heb je natuurlijk volkomen gelijk. Maar ik kan mij echt, met de beste wil van de wereld, niet voor stellen hoe mensen dik gedrukte tekst doen. Voor mij is tijd namelijk niet lineair (voor niemand ok maar gevoelsmatig voor velen wel). Een scene op 3-jarige leeftijd is in mijn hoofd namelijk even dicht bij als hier en nu. Ik vind het altijd zo onlogisch dat mensen accepteren dat iemand slecht is in wiskunde (tot op het pocherige af brrrr) maar niet kunnen, of willen begrijpen dat mensen zaken die zij wel kunnen, niet kunnen. Overigens niet specifiek naar jou toe gericht, ik verbaas me gewoon over de disbalans in gevolgtrekkingen. Story of my life LOL.
Het leven is volgens mij niet leuk of leuk, het is. De invulling die je er zelf aan geeft dat maakt het leuk of niet leuk. Jezelf leren kennen, dingen proberen en uitzoeken waar je passies en uitdagingen liggen en je leven met zoveel mogelijk dingen vullen die jij leuk vindt. Ik zie elke tegenslag als een uitdaging, weg met die slachtofferrol en verantwoordelijkheid nemen. Het vereist wel dat je je eerst losmaakt van alle shit die je geleerd hebt, wat zogenaamd belangrijk is in het leven. Dat is alleen maar ballast. Ook nee leren zeggen is wel erg handig.
Er is niets mooier dan eens in de zoveel tijd naar jezelf te kijken en zien dat je voor jezelf een beter mens bent geworden op allerlei gebieden ten opzichte van je vorige meetpunt.
Maakt dat het leven zinvoller? Natuurlijk niet, maar het heeft weinig zin om over iets na te denken wat je toch nooit te weten zult komen. Misschien is dat het, minder nadenken over het verleden en de toekomst en wat meer in het moment leven.Logisch gezien heb je natuurlijk volkomen gelijk. Maar ik kan mij echt, met de beste wil van de wereld, niet voor stellen hoe mensen dik gedrukte tekst doen. Voor mij is tijd namelijk niet lineair (voor niemand ok maar gevoelsmatig voor velen wel). Een scene op 3-jarige leeftijd is in mijn hoofd namelijk even dicht bij als hier en nu. Ik vind het altijd zo onlogisch dat mensen accepteren dat iemand slecht is in wiskunde (tot op het pocherige af brrrr) maar niet kunnen, of willen begrijpen dat mensen zaken die zij wel kunnen, niet kunnen. Overigens niet specifiek naar jou toe gericht, ik verbaas me gewoon over de disbalans in gevolgtrekkingen. Story of my life LOL.
