Psyche
alle pijlers
Is blij zijn dat je leeft de norm?
woensdag 11 januari 2017 om 18:11
Liever was ik niet geboren. Dit wil niet zeggen dat ik elke dag depri ben en het mooie in de kleine - en grote - dingen niet kan zien. Ik vind het hele principe van leven niks. Uiteindelijk word je oud en ga je dood. Of je wordt helemaal niet oud en gaat dood. Of je wordt ziek. Het eindigt hoe dan ook.
Daarnaast ben ik ook niet blij met hoe de mensheid in elkaar steekt. Er zijn genoeg leuke en goede mensen maar de mensheid als geheel is waardeloos. Enige levensvorm die zijn eigen leefomgeving (en dat van een ander) vernietigt. Bron van stress en ergernis voor mij.
Maar dit kun je dus niet zeggen. Dat je er liever niet was geweest. Niet dat ik dat te pas en te onpas roep maar het is wel een rode draad. Onder meer reden voor mijn partner om me na lange tijd te dumpen. Als ik hem was dan was ik nooit wat met mij begonnen, maar dat is een ander verhaal
En nu? Nu ben ik natuurlijk helemaal niet meer blij dat ik leef . Ik doe mijn best om blij te worden en heb me zelfs tot therapie laten verleiden. Maar wat me opvalt is dat als je niet blij bent dat je leeft, dat men van mening is dat er iets aan je scheelt. Het is toch ook gewoon niet leuk op aarde? Dat kan toch een beleving zijn? Dat je het niet de moeite waard vindt? Of kun je je hier alleen manifesteren als je denkt dat het wel is? Misschien is dat wel zo. Misschien moet je jezelf laten geloven dat het fijn is dat je leeft.
Maar ik wil geen troosteloze gedumpte vijftiger zijn. En ook geen blije gedumpte vijftiger trouwens. Ik raak mijn dieren en mijn huis kwijt en misschien ook nog wel mijn baan. Ik heb er lang genoeg over nagedacht en ik heb eigenlijk geen zin om er moeite in te steken om het het laatste eindje nog leuk te hebben. Ik vind er al meer dan vijftig jaar weinig aan, dus de kans is klein dat de gedumpte versie van mij het ineens wel leuk zal krijgen. De vraag is dan natuurlijk hoe je er op een zachte manier uit kunt stappen. Maar die vraag is niet voor hier.
Wat vinden jullie? Mankeer je iets als je niet blij bent dat je leeft?
Daarnaast ben ik ook niet blij met hoe de mensheid in elkaar steekt. Er zijn genoeg leuke en goede mensen maar de mensheid als geheel is waardeloos. Enige levensvorm die zijn eigen leefomgeving (en dat van een ander) vernietigt. Bron van stress en ergernis voor mij.
Maar dit kun je dus niet zeggen. Dat je er liever niet was geweest. Niet dat ik dat te pas en te onpas roep maar het is wel een rode draad. Onder meer reden voor mijn partner om me na lange tijd te dumpen. Als ik hem was dan was ik nooit wat met mij begonnen, maar dat is een ander verhaal
En nu? Nu ben ik natuurlijk helemaal niet meer blij dat ik leef . Ik doe mijn best om blij te worden en heb me zelfs tot therapie laten verleiden. Maar wat me opvalt is dat als je niet blij bent dat je leeft, dat men van mening is dat er iets aan je scheelt. Het is toch ook gewoon niet leuk op aarde? Dat kan toch een beleving zijn? Dat je het niet de moeite waard vindt? Of kun je je hier alleen manifesteren als je denkt dat het wel is? Misschien is dat wel zo. Misschien moet je jezelf laten geloven dat het fijn is dat je leeft.
Maar ik wil geen troosteloze gedumpte vijftiger zijn. En ook geen blije gedumpte vijftiger trouwens. Ik raak mijn dieren en mijn huis kwijt en misschien ook nog wel mijn baan. Ik heb er lang genoeg over nagedacht en ik heb eigenlijk geen zin om er moeite in te steken om het het laatste eindje nog leuk te hebben. Ik vind er al meer dan vijftig jaar weinig aan, dus de kans is klein dat de gedumpte versie van mij het ineens wel leuk zal krijgen. De vraag is dan natuurlijk hoe je er op een zachte manier uit kunt stappen. Maar die vraag is niet voor hier.
Wat vinden jullie? Mankeer je iets als je niet blij bent dat je leeft?
woensdag 11 januari 2017 om 20:09
quote:Havertje-12 schreef op 11 januari 2017 @ 19:59:
[...]
Eerlijk? Dat de relatie weer goed komt. Ik heb echt veel geleerd (al merk je daar hier helemaal niks van haha), en weet dingen veel beter op waarde te schatten. En weet nu hoeveel slechter je leven kan zijn. En dan gaat het nog een stuk vervelender worden als ik straks op een kamer zit of in een camper woon.Ooit begonnen op een kamertje en vond dat toen de beste tijd van mijn leven. Raar dan dat we nu - gesetteld en gewend aan veel meer dan een kamer - dit helemaal niet meer zo zien. Ik wil maar zeggen dat alles relatief is. En vanuit welk standpunt je die kamer bekijkt (of die camper).
[...]
Eerlijk? Dat de relatie weer goed komt. Ik heb echt veel geleerd (al merk je daar hier helemaal niks van haha), en weet dingen veel beter op waarde te schatten. En weet nu hoeveel slechter je leven kan zijn. En dan gaat het nog een stuk vervelender worden als ik straks op een kamer zit of in een camper woon.Ooit begonnen op een kamertje en vond dat toen de beste tijd van mijn leven. Raar dan dat we nu - gesetteld en gewend aan veel meer dan een kamer - dit helemaal niet meer zo zien. Ik wil maar zeggen dat alles relatief is. En vanuit welk standpunt je die kamer bekijkt (of die camper).
Everything you see I owe to spaghetti!
woensdag 11 januari 2017 om 20:09
quote:Wonderfilled schreef op 11 januari 2017 @ 19:56:
[...]
"Nooit meer liefde" heb je ook niet altijd zelf voor het zeggen.
Wie weet wat er nog op je pad komt.
Ik denk dat in deze situatie vrijwilligerswerk "het beste" is. Zoiets als die man met die hond in het gedicht.Op een gegeven moment wordt het onsmakelijk....ik ga dit echt niet meer aan iemand laten zien!
[...]
"Nooit meer liefde" heb je ook niet altijd zelf voor het zeggen.
Wie weet wat er nog op je pad komt.
Ik denk dat in deze situatie vrijwilligerswerk "het beste" is. Zoiets als die man met die hond in het gedicht.Op een gegeven moment wordt het onsmakelijk....ik ga dit echt niet meer aan iemand laten zien!
woensdag 11 januari 2017 om 20:12
quote:strikjemetstippels schreef op 11 januari 2017 @ 19:31:
Toch denk ik dat er een soort van depressie aan ten grondslag moet leggen, want het is wel onnatuurlijk om je zo te voelen. Dat wijst imho op een ziekte.Maar waarom dan? Als je zo om je heen kijkt naar de wereld, maar ook op veel kleinere schaal en dichter bij huis (dagelijke sleur, werken, ziekte, dood, enz enz), dan vind ik het eigenlijk best wel logisch om eerder ongelukkig dan gelukkig te zijn. En tuurlijk maak je er zelf iets van, en maak je leuke en mooie dingen mee, maar dat zie ik als het opleuken van iets dat van zichzelf gewoon best naar is. Ik kan leuke dingen meemaken, en me aan de oppervlakte amuseren, het 'kerngevoel' blijft altijd negatief. Is dat dan per se depressie? Je kunt toch zo zijn als mens?
Toch denk ik dat er een soort van depressie aan ten grondslag moet leggen, want het is wel onnatuurlijk om je zo te voelen. Dat wijst imho op een ziekte.Maar waarom dan? Als je zo om je heen kijkt naar de wereld, maar ook op veel kleinere schaal en dichter bij huis (dagelijke sleur, werken, ziekte, dood, enz enz), dan vind ik het eigenlijk best wel logisch om eerder ongelukkig dan gelukkig te zijn. En tuurlijk maak je er zelf iets van, en maak je leuke en mooie dingen mee, maar dat zie ik als het opleuken van iets dat van zichzelf gewoon best naar is. Ik kan leuke dingen meemaken, en me aan de oppervlakte amuseren, het 'kerngevoel' blijft altijd negatief. Is dat dan per se depressie? Je kunt toch zo zijn als mens?
woensdag 11 januari 2017 om 20:14
Zo herkenbaar. Ik heb de afgelopen jaren een aantal heftige dingen meegemaakt, waardoor mijn levenslust totaal weg is. Mijn zoon was er toen al. Voor hem ga ik door, en maak ik er wat van, maar voor mijzelf hoeft het niet echt meer. Ik zal er nooit uit stappen of zo, hoewel die gedachten soms wel door mijn hoofd gaan, maar zo depressief ben ik nou ook weer niet.
Het leven is alleen totaal niet geworden wat ik er van verwachtte toen ik jonger was. Ik merk dat ik heel veel moeite heb om dat te accepteren (ga daar ook voor in therapie).
Het leven is alleen totaal niet geworden wat ik er van verwachtte toen ik jonger was. Ik merk dat ik heel veel moeite heb om dat te accepteren (ga daar ook voor in therapie).
woensdag 11 januari 2017 om 20:14
woensdag 11 januari 2017 om 20:15
quote:jellybelly schreef op 11 januari 2017 @ 20:12:
[...]
Maar waarom dan? Als je zo om je heen kijkt naar de wereld, maar ook op veel kleinere schaal en dichter bij huis (dagelijke sleur, werken, ziekte, dood, enz enz), dan vind ik het eigenlijk best wel logisch om eerder ongelukkig dan gelukkig te zijn. En tuurlijk maak je er zelf iets van, en maak je leuke en mooie dingen mee, maar dat zie ik als het opleuken van iets dat van zichzelf gewoon best naar is. Ik kan leuke dingen meemaken, en me aan de oppervlakte amuseren, het 'kerngevoel' blijft altijd negatief. Is dat dan per se depressie? Je kunt toch zo zijn als mens?
Om dat de soort gericht is op overleven. Daar om wijkt het af. In de oer tijd was het helemaal een verrotte tering zooi, en toch vonden mensen de tijd zich voort te planten, te jagen andere stammen uit te roeien. Dat is natuurlijk.
Ik geef niet zo om de wereld. Die is er gewoon. Dat bepaalt niet of je het leven leuk vindt of niet. Het leven staat daar gewoon los van, van de sleur. Ja, ik denk dat het te maken heeft met het brein en bepaalde combinaties in karakter die het ook niet leuker maken. En dat noem ik dan een afwijking, een ziekte. Die misschien te behandelen is, misschien niet. Het is niet op logisch niveau, he.
[...]
Maar waarom dan? Als je zo om je heen kijkt naar de wereld, maar ook op veel kleinere schaal en dichter bij huis (dagelijke sleur, werken, ziekte, dood, enz enz), dan vind ik het eigenlijk best wel logisch om eerder ongelukkig dan gelukkig te zijn. En tuurlijk maak je er zelf iets van, en maak je leuke en mooie dingen mee, maar dat zie ik als het opleuken van iets dat van zichzelf gewoon best naar is. Ik kan leuke dingen meemaken, en me aan de oppervlakte amuseren, het 'kerngevoel' blijft altijd negatief. Is dat dan per se depressie? Je kunt toch zo zijn als mens?
Om dat de soort gericht is op overleven. Daar om wijkt het af. In de oer tijd was het helemaal een verrotte tering zooi, en toch vonden mensen de tijd zich voort te planten, te jagen andere stammen uit te roeien. Dat is natuurlijk.
Ik geef niet zo om de wereld. Die is er gewoon. Dat bepaalt niet of je het leven leuk vindt of niet. Het leven staat daar gewoon los van, van de sleur. Ja, ik denk dat het te maken heeft met het brein en bepaalde combinaties in karakter die het ook niet leuker maken. En dat noem ik dan een afwijking, een ziekte. Die misschien te behandelen is, misschien niet. Het is niet op logisch niveau, he.
woensdag 11 januari 2017 om 20:18
quote:strikjemetstippels schreef op 11 januari 2017 @ 20:07:
[...]
Logisch gezien heb je natuurlijk volkomen gelijk. Maar ik kan mij echt, met de beste wil van de wereld, niet voor stellen hoe mensen dik gedrukte tekst doen. Voor mij is tijd namelijk niet lineair (voor niemand ok maar gevoelsmatig voor velen wel). Een scene op 3-jarige leeftijd is in mijn hoofd namelijk even dicht bij als hier en nu. Ik vind het altijd zo onlogisch dat mensen accepteren dat iemand slecht is in wiskunde (tot op het pocherige af brrrr) maar niet kunnen, of willen begrijpen dat mensen zaken die zij wel kunnen, niet kunnen. Overigens niet specifiek naar jou toe gericht, ik verbaas me gewoon over de disbalans in gevolgtrekkingen. Story of my life LOL.
Ik begrijp je niet helemaal, wil je nu zeggen dat mensen het wel begrijpen als iemand iets niet kan wat zij ook niet kunnen, maar het niet begrijpen wanneer zij wel iets kunnen dat een ander het dan niet kan?
Wat is nu de disbalans van gevolgtrekking, want die haal ik er niet zo uit.
[...]
Logisch gezien heb je natuurlijk volkomen gelijk. Maar ik kan mij echt, met de beste wil van de wereld, niet voor stellen hoe mensen dik gedrukte tekst doen. Voor mij is tijd namelijk niet lineair (voor niemand ok maar gevoelsmatig voor velen wel). Een scene op 3-jarige leeftijd is in mijn hoofd namelijk even dicht bij als hier en nu. Ik vind het altijd zo onlogisch dat mensen accepteren dat iemand slecht is in wiskunde (tot op het pocherige af brrrr) maar niet kunnen, of willen begrijpen dat mensen zaken die zij wel kunnen, niet kunnen. Overigens niet specifiek naar jou toe gericht, ik verbaas me gewoon over de disbalans in gevolgtrekkingen. Story of my life LOL.
Ik begrijp je niet helemaal, wil je nu zeggen dat mensen het wel begrijpen als iemand iets niet kan wat zij ook niet kunnen, maar het niet begrijpen wanneer zij wel iets kunnen dat een ander het dan niet kan?
Wat is nu de disbalans van gevolgtrekking, want die haal ik er niet zo uit.
woensdag 11 januari 2017 om 20:21
quote:strikjemetstippels schreef op 11 januari 2017 @ 20:15:
[...]
Om dat de soort gericht is op overleven. Daar om wijkt het af. In de oer tijd was het helemaal een verrotte tering zooi, en toch vonden mensen de tijd zich voort te planten, te jagen andere stammen uit te roeien. Dat is natuurlijk.
Ik geef niet zo om de wereld. Die is er gewoon. Dat bepaalt niet of je het leven leuk vindt of niet. Het leven staat daar gewoon los van, van de sleur. Ja, ik denk dat het te maken heeft met het brein en bepaalde combinaties in karakter die het ook niet leuker maken. En dat noem ik dan een afwijking, een ziekte. Die misschien te behandelen is, misschien niet. Het is niet op logisch niveau, he.Maar een overlevers- en voorplantingsinstict vind ik los staan van het leven leuk vinden, gelukkig zijn, en het fijn vinden dat je er bent. Ik spring opzij als er een vrachtwagen aankomt, en ik zal m'n best doen om niet te verdrinken als ik in het water val, en mensen (ik dan niet, maar oke) planten zich voort. Maar dat wil niet zeggen dat ze dus ook gelukkig zijn? Dat dat de norm is, en als je het leven niet leuk vindt, dat je dan dus ziek bent?
[...]
Om dat de soort gericht is op overleven. Daar om wijkt het af. In de oer tijd was het helemaal een verrotte tering zooi, en toch vonden mensen de tijd zich voort te planten, te jagen andere stammen uit te roeien. Dat is natuurlijk.
Ik geef niet zo om de wereld. Die is er gewoon. Dat bepaalt niet of je het leven leuk vindt of niet. Het leven staat daar gewoon los van, van de sleur. Ja, ik denk dat het te maken heeft met het brein en bepaalde combinaties in karakter die het ook niet leuker maken. En dat noem ik dan een afwijking, een ziekte. Die misschien te behandelen is, misschien niet. Het is niet op logisch niveau, he.Maar een overlevers- en voorplantingsinstict vind ik los staan van het leven leuk vinden, gelukkig zijn, en het fijn vinden dat je er bent. Ik spring opzij als er een vrachtwagen aankomt, en ik zal m'n best doen om niet te verdrinken als ik in het water val, en mensen (ik dan niet, maar oke) planten zich voort. Maar dat wil niet zeggen dat ze dus ook gelukkig zijn? Dat dat de norm is, en als je het leven niet leuk vindt, dat je dan dus ziek bent?
woensdag 11 januari 2017 om 20:22
quote:spell68 schreef op 11 januari 2017 @ 20:18:
[...]
Ik begrijp je niet helemaal, wil je nu zeggen dat mensen het wel begrijpen als iemand iets niet kan wat zij ook niet kunnen, maar het niet begrijpen wanneer zij wel iets kunnen dat een ander het dan niet kan?
Wat is nu de disbalans van gevolgtrekking, want die haal ik er niet zo uit.
Ja. Mensen kunnen niet begrijpen dat anderen misschien wel niet in het hier en nu kunnen leven, of gewoon lekker blij kunnen zijn als ze maar actie ondernemen. Dat kunnen ze zich niet voor stellen. Tegelijkertijd kunnen zij ook bepaalde dingen niet, en dat is dan wel reëel voor hen. Dat zijn gewoon precies de zelfde zaken, onderdeel van karakter/brein. Het 'talent om gelukkig te zijn' verschilt niet echt van een ander talent. IMO.
Ik geloof niet zo extreem in keuzes als het aan komt op gevoel. Wel als het aan komt op omstandigheden verbeteren. Maar dat staat niet per se in verband met elkaar.
[...]
Ik begrijp je niet helemaal, wil je nu zeggen dat mensen het wel begrijpen als iemand iets niet kan wat zij ook niet kunnen, maar het niet begrijpen wanneer zij wel iets kunnen dat een ander het dan niet kan?
Wat is nu de disbalans van gevolgtrekking, want die haal ik er niet zo uit.
Ja. Mensen kunnen niet begrijpen dat anderen misschien wel niet in het hier en nu kunnen leven, of gewoon lekker blij kunnen zijn als ze maar actie ondernemen. Dat kunnen ze zich niet voor stellen. Tegelijkertijd kunnen zij ook bepaalde dingen niet, en dat is dan wel reëel voor hen. Dat zijn gewoon precies de zelfde zaken, onderdeel van karakter/brein. Het 'talent om gelukkig te zijn' verschilt niet echt van een ander talent. IMO.
Ik geloof niet zo extreem in keuzes als het aan komt op gevoel. Wel als het aan komt op omstandigheden verbeteren. Maar dat staat niet per se in verband met elkaar.
woensdag 11 januari 2017 om 20:24
quote:jellybelly schreef op 11 januari 2017 @ 20:21:
[...]
Maar een overlevers- en voorplantingsinstict vind ik los staan van het leven leuk vinden, gelukkig zijn, en het fijn vinden dat je er bent. Ik spring opzij als er een vrachtwagen aankomt, en ik zal m'n best doen om niet te verdrinken als ik in het water val, en mensen (ik dan niet, maar oke) planten zich voort (soms denk ik teveel omdat dat er nu eenmaal bijhoort). Maar dat wil niet zeggen dat ze dus ook gelukkig zijn? Dat dat de norm is, en als je het leven niet leuk vindt, dat je dan dus ziek bent?Vind jij het dan gezond als je het leven niet ziet zitten? Ik niet hoor. En als de vroegste mens ook zo massaal was dan waren wij hier nu niet. Dus ja, afwijking. Of denk je dat mensen naar de dokter gaan met 'help ik voel me zo gelukkig?'
[...]
Maar een overlevers- en voorplantingsinstict vind ik los staan van het leven leuk vinden, gelukkig zijn, en het fijn vinden dat je er bent. Ik spring opzij als er een vrachtwagen aankomt, en ik zal m'n best doen om niet te verdrinken als ik in het water val, en mensen (ik dan niet, maar oke) planten zich voort (soms denk ik teveel omdat dat er nu eenmaal bijhoort). Maar dat wil niet zeggen dat ze dus ook gelukkig zijn? Dat dat de norm is, en als je het leven niet leuk vindt, dat je dan dus ziek bent?Vind jij het dan gezond als je het leven niet ziet zitten? Ik niet hoor. En als de vroegste mens ook zo massaal was dan waren wij hier nu niet. Dus ja, afwijking. Of denk je dat mensen naar de dokter gaan met 'help ik voel me zo gelukkig?'
woensdag 11 januari 2017 om 20:28
quote:strikjemetstippels schreef op 11 januari 2017 @ 20:24:
[...]
Vind jij het dan gezond als je het leven niet ziet zitten? Ik niet hoor. En als de vroegste mens ook zo massaal was dan waren wij hier nu niet. Dus ja, afwijking. Of denk je dat mensen naar de dokter gaan met 'help ik voel me zo gelukkig?'
'Gezond' vind ik een lastig woord in dezen, wat is gezond. Ik vind het wel LOGISCH als mensen het leven niet zien zitten. We hebben te maken met nare dingen, dood van dierbaren, geldzorgen, werken, solliciteren, zorgen om kinderen, noem alles maar op.
Op een of andere manier vind ik dat we daarin best wat zachter mogen zijn voor elkaar. Het doet me denken aan wat die overleden filosoof Rene Gude zei bij De Wereld Draait Door. Dat we best eens mogen vinden en zeggen dat het leven maar 'een gedoetje' is.
Alles is tegenwoordig zo gericht op je fijn, lekker, fantastisch voelen, en een vol en rijk leven te hebben met vanalles en nog wat. Maar we mogen best naar elkaar uitspreken dat het ook zwaar is en dat niemand ervoor gekozen heeft om een leven aan te gaan met alles wat daarbij komt kijken. En ja, sommige mensen willen er liever niet zijn. Ik vind dat geen ziekte, ik kan dat goed begrijpen, en getuige dit topic denk ik dat dat iets is wat nog in de taboesfeer zit.
[...]
Vind jij het dan gezond als je het leven niet ziet zitten? Ik niet hoor. En als de vroegste mens ook zo massaal was dan waren wij hier nu niet. Dus ja, afwijking. Of denk je dat mensen naar de dokter gaan met 'help ik voel me zo gelukkig?'
'Gezond' vind ik een lastig woord in dezen, wat is gezond. Ik vind het wel LOGISCH als mensen het leven niet zien zitten. We hebben te maken met nare dingen, dood van dierbaren, geldzorgen, werken, solliciteren, zorgen om kinderen, noem alles maar op.
Op een of andere manier vind ik dat we daarin best wat zachter mogen zijn voor elkaar. Het doet me denken aan wat die overleden filosoof Rene Gude zei bij De Wereld Draait Door. Dat we best eens mogen vinden en zeggen dat het leven maar 'een gedoetje' is.
Alles is tegenwoordig zo gericht op je fijn, lekker, fantastisch voelen, en een vol en rijk leven te hebben met vanalles en nog wat. Maar we mogen best naar elkaar uitspreken dat het ook zwaar is en dat niemand ervoor gekozen heeft om een leven aan te gaan met alles wat daarbij komt kijken. En ja, sommige mensen willen er liever niet zijn. Ik vind dat geen ziekte, ik kan dat goed begrijpen, en getuige dit topic denk ik dat dat iets is wat nog in de taboesfeer zit.
woensdag 11 januari 2017 om 20:29
quote:SpringDing schreef op 11 januari 2017 @ 20:03:
[...]
Maar je bent het niet. En dát maakt dat je niet ten volste kan begrijpen dat de mooie natuur geen barst verschil maakt als je wel depressief bent.Ik ben jarenlang zwaar depressief geweest en heb altijd momenten gehouden dat ik overdonderd werd door hoe mooi het is. En een aantal keer dat het leven ronduit klote was door omstandigheden en dan waren er ook altijd die momenten. Ik vond en vind het leven heel mooi. Niet zozeer mijn leven (niks indrukwekkends aan ) alswel het leven dat ten grondslag ligt aan alles en dat ook door ons heen stroomt.
[...]
Maar je bent het niet. En dát maakt dat je niet ten volste kan begrijpen dat de mooie natuur geen barst verschil maakt als je wel depressief bent.Ik ben jarenlang zwaar depressief geweest en heb altijd momenten gehouden dat ik overdonderd werd door hoe mooi het is. En een aantal keer dat het leven ronduit klote was door omstandigheden en dan waren er ook altijd die momenten. Ik vond en vind het leven heel mooi. Niet zozeer mijn leven (niks indrukwekkends aan ) alswel het leven dat ten grondslag ligt aan alles en dat ook door ons heen stroomt.
woensdag 11 januari 2017 om 20:31
Wat een ingewikkelde discussie zo. Ik kan het even niet laten bijdehand te zijn... Serotonine is geen hormoon maar een neurotransmitter en manisch depressief zou betekenen dat TO ook enorme hoogtepunten heeft. Dat lees ik nergens...
Heb dat wel vaker gehoord, dat mensen zeggen dat ze gewoon niet goed zijn in leven. Ik snap het wel. In de opleiding was les 1 in depressie: mensen met een depressie zijn niet per definitie pessimistisch; ze missen de roze bril waardoor andere mensen naar de wereld kijken.
Mijn bril is kapot. Zo te lezen, die van TO ook. Mijn verhaal is nog weer anders; mijn ex-geregistreerd partner werd (en is) mijn vriend. Dat klinkt heel mooi en dat is het ook, maar ergens ook heel tragisch. We wonen nu op 100 km afstand van elkaar. Ja, ik heb Kater nog, maar ik denk dat hij op de lange termijn beter af is zonder mij. Hij vindt van niet. En toch weeg ik mijn inschatting zwaarder. Dat zouden anderen niet doen, waarschijnlijk staan ze niet stil bij de dingen waar ik wél mee zit. Ik zie dat ook terug in de stukjes van TO.
TO, Ik snap dat je zo kunt denken. Ik hoop dat je de juiste hulp krijgt en dat het beter wordt voor je. Het is je zo gegund.
Heb dat wel vaker gehoord, dat mensen zeggen dat ze gewoon niet goed zijn in leven. Ik snap het wel. In de opleiding was les 1 in depressie: mensen met een depressie zijn niet per definitie pessimistisch; ze missen de roze bril waardoor andere mensen naar de wereld kijken.
Mijn bril is kapot. Zo te lezen, die van TO ook. Mijn verhaal is nog weer anders; mijn ex-geregistreerd partner werd (en is) mijn vriend. Dat klinkt heel mooi en dat is het ook, maar ergens ook heel tragisch. We wonen nu op 100 km afstand van elkaar. Ja, ik heb Kater nog, maar ik denk dat hij op de lange termijn beter af is zonder mij. Hij vindt van niet. En toch weeg ik mijn inschatting zwaarder. Dat zouden anderen niet doen, waarschijnlijk staan ze niet stil bij de dingen waar ik wél mee zit. Ik zie dat ook terug in de stukjes van TO.
TO, Ik snap dat je zo kunt denken. Ik hoop dat je de juiste hulp krijgt en dat het beter wordt voor je. Het is je zo gegund.
woensdag 11 januari 2017 om 20:36
Iemand hier zei eerder "ik kan niet leven, ik ben er niet goed in", dat is heel herkenbaar voor mij, ik denk dat ook wel eens, regelmatig zelfs.
Ik denk inderdaad dat minder nadenken over verleden en toekomst zou kunnen helpen. Maar inderdaad hoe doe je dat?
Ik denk ook wel eens dat het (deels) een luxeprobleem is. Iemand zei net "En nu leven wij nog in een rijk land met mogelijkheden, maar voor miljoenen, miljarden mensen is het leven nog veel erger." voor veel mensen is het leven inderdaad nog veel erger, toch denk ik dat het aantal mensen die het leven niet de moeite waard vinden verhoudingsgewijs minder is in landen met slechtere omstandigheden.
Ik denk inderdaad dat minder nadenken over verleden en toekomst zou kunnen helpen. Maar inderdaad hoe doe je dat?
Ik denk ook wel eens dat het (deels) een luxeprobleem is. Iemand zei net "En nu leven wij nog in een rijk land met mogelijkheden, maar voor miljoenen, miljarden mensen is het leven nog veel erger." voor veel mensen is het leven inderdaad nog veel erger, toch denk ik dat het aantal mensen die het leven niet de moeite waard vinden verhoudingsgewijs minder is in landen met slechtere omstandigheden.
woensdag 11 januari 2017 om 20:36
quote:strikjemetstippels schreef op 11 januari 2017 @ 20:22:
[...]
Ja. Mensen kunnen niet begrijpen dat anderen misschien wel niet in het hier en nu kunnen leven, of gewoon lekker blij kunnen zijn als ze maar actie ondernemen. Dat kunnen ze zich niet voor stellen. Tegelijkertijd kunnen zij ook bepaalde dingen niet, en dat is dan wel reëel voor hen. Dat zijn gewoon precies de zelfde zaken, onderdeel van karakter/brein. Het 'talent om gelukkig te zijn' verschilt niet echt van een ander talent. IMO.
Ik geloof niet zo extreem in keuzes als het aan komt op gevoel. Wel als het aan komt op omstandigheden verbeteren. Maar dat staat niet per se in verband met elkaar.
Dan begreep ik je toch goed. Ik snap heel goed dat jij daar niet toe in staat bent. Zover ik me herinner was jij een INTP en die cognitieve functie heb jij niet. Ik als ISTP wel, sterker nog het is mijn tweede functie en die heb ik ontzettend goed ontwikkeld. Ik leef dus, of in mijn hoofd of in het nu, iets anders ken ik niet.
Dat gezegd hebbende: nu kom ik tot de conclusie dat het misschien is dat leven naar je cognitieve functies wel kan helpen. Het is maar een idee. Het leven is toch leuker als je weet waar je goed in bent en je daar in kunt ontwikkelen of dat je weet waar je niet goed in bent en hard werkt om dat te verbeteren. Dat bouwt karakter.
Aan de andere kant staat dat los van het feit of je gevoelsmatig het leven leuk vindt. Volgens mij is dat een gevolg van een disbalans in je neurotransmitters. Het is niet voor niets dat bijvoorbeel de zon zo'n grote invloed heeft op ons welzijn. Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat de rotzooi die we eten en drinken ook een behoorlijke invloed heeft op hoe we ons voelen.
[...]
Ja. Mensen kunnen niet begrijpen dat anderen misschien wel niet in het hier en nu kunnen leven, of gewoon lekker blij kunnen zijn als ze maar actie ondernemen. Dat kunnen ze zich niet voor stellen. Tegelijkertijd kunnen zij ook bepaalde dingen niet, en dat is dan wel reëel voor hen. Dat zijn gewoon precies de zelfde zaken, onderdeel van karakter/brein. Het 'talent om gelukkig te zijn' verschilt niet echt van een ander talent. IMO.
Ik geloof niet zo extreem in keuzes als het aan komt op gevoel. Wel als het aan komt op omstandigheden verbeteren. Maar dat staat niet per se in verband met elkaar.
Dan begreep ik je toch goed. Ik snap heel goed dat jij daar niet toe in staat bent. Zover ik me herinner was jij een INTP en die cognitieve functie heb jij niet. Ik als ISTP wel, sterker nog het is mijn tweede functie en die heb ik ontzettend goed ontwikkeld. Ik leef dus, of in mijn hoofd of in het nu, iets anders ken ik niet.
Dat gezegd hebbende: nu kom ik tot de conclusie dat het misschien is dat leven naar je cognitieve functies wel kan helpen. Het is maar een idee. Het leven is toch leuker als je weet waar je goed in bent en je daar in kunt ontwikkelen of dat je weet waar je niet goed in bent en hard werkt om dat te verbeteren. Dat bouwt karakter.
Aan de andere kant staat dat los van het feit of je gevoelsmatig het leven leuk vindt. Volgens mij is dat een gevolg van een disbalans in je neurotransmitters. Het is niet voor niets dat bijvoorbeel de zon zo'n grote invloed heeft op ons welzijn. Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat de rotzooi die we eten en drinken ook een behoorlijke invloed heeft op hoe we ons voelen.
woensdag 11 januari 2017 om 20:37
quote:jellybelly schreef op 11 januari 2017 @ 20:28:
[...]
'Gezond' vind ik een lastig woord in dezen, wat is gezond. Ik vind het wel LOGISCH als mensen het leven niet zien zitten. We hebben te maken met nare dingen, dood van dierbaren, geldzorgen, werken, solliciteren, zorgen om kinderen, noem alles maar op.
Op een of andere manier vind ik dat we daarin best wat zachter mogen zijn voor elkaar. Het doet me denken aan wat die overleden filosoof Rene Gude zei bij De Wereld Draait Door. Dat we best eens mogen vinden en zeggen dat het leven maar 'een gedoetje' is.
Alles is tegenwoordig zo gericht op je fijn, lekker, fantastisch voelen, en een vol en rijk leven te hebben met vanalles en nog wat. Maar we mogen best naar elkaar uitspreken dat het ook zwaar is en dat niemand ervoor gekozen heeft om een leven aan te gaan met alles wat daarbij komt kijken. En ja, sommige mensen willen er liever niet zijn. Ik vind dat geen ziekte, ik kan dat goed begrijpen, en getuige dit topic denk ik dat dat iets is wat nog in de taboesfeer zit.Ik gebruik afwijking of ziekte niet als iets negatiefs. Ik gebruik dat om aan te geven dat het niet normaal is, wat het ook gewoon niet is. Los er van of het logisch zou zijn. Wat het in principe ook niet is, want er is geen definitie van wat echt naar is. De een stort in een diepe depressie na een overlijden van een dierbare, de ander denkt enkel aan de mooie momenten met die persoon. De een gaat fluitend naar z'n werk vol sleur, de ander snijdt z'n polsen door na 15 jaar het zelfde werk. Wat is logisch in dit geval? Het gevoel komt van de waarnemer, het oordeel ook. Het is subjectief.
[...]
'Gezond' vind ik een lastig woord in dezen, wat is gezond. Ik vind het wel LOGISCH als mensen het leven niet zien zitten. We hebben te maken met nare dingen, dood van dierbaren, geldzorgen, werken, solliciteren, zorgen om kinderen, noem alles maar op.
Op een of andere manier vind ik dat we daarin best wat zachter mogen zijn voor elkaar. Het doet me denken aan wat die overleden filosoof Rene Gude zei bij De Wereld Draait Door. Dat we best eens mogen vinden en zeggen dat het leven maar 'een gedoetje' is.
Alles is tegenwoordig zo gericht op je fijn, lekker, fantastisch voelen, en een vol en rijk leven te hebben met vanalles en nog wat. Maar we mogen best naar elkaar uitspreken dat het ook zwaar is en dat niemand ervoor gekozen heeft om een leven aan te gaan met alles wat daarbij komt kijken. En ja, sommige mensen willen er liever niet zijn. Ik vind dat geen ziekte, ik kan dat goed begrijpen, en getuige dit topic denk ik dat dat iets is wat nog in de taboesfeer zit.Ik gebruik afwijking of ziekte niet als iets negatiefs. Ik gebruik dat om aan te geven dat het niet normaal is, wat het ook gewoon niet is. Los er van of het logisch zou zijn. Wat het in principe ook niet is, want er is geen definitie van wat echt naar is. De een stort in een diepe depressie na een overlijden van een dierbare, de ander denkt enkel aan de mooie momenten met die persoon. De een gaat fluitend naar z'n werk vol sleur, de ander snijdt z'n polsen door na 15 jaar het zelfde werk. Wat is logisch in dit geval? Het gevoel komt van de waarnemer, het oordeel ook. Het is subjectief.
woensdag 11 januari 2017 om 20:38
quote:poesiepoes schreef op 11 januari 2017 @ 19:49:
Ik denk wel dat je kansen onderschat, TO. Niet dat ik weet wat die precies zijn, maar je kunt nog mooie kansen krijgen.
Mijn moeder vond de liefde van haar leven in haar tweede echtgenoot. Na een nare scheiding met een dreigende, drinkende, depressieve, boze en suïcidale ex (mijn vader dus) wist ze zeker dat ze niemand meer zou vinden. Huis kwijt, werken kon ze al niet meer, in een deprimerend flatje in een hele foute buurt. Ze was toen rond de 50 ook. Tot die ene date... Ze zijn nu geloof ik alweer 14 jaar getrouwd. Ze wonen in een fijn huis dat ze helemaal naar hun hand hebben kunnen zetten. Als ik haar dat destijds gezegd had, had ze me zeker niet geloofd.Mooi verhaal poesiepoes! En waar heeft je moeder die date gevonden?
Ik denk wel dat je kansen onderschat, TO. Niet dat ik weet wat die precies zijn, maar je kunt nog mooie kansen krijgen.
Mijn moeder vond de liefde van haar leven in haar tweede echtgenoot. Na een nare scheiding met een dreigende, drinkende, depressieve, boze en suïcidale ex (mijn vader dus) wist ze zeker dat ze niemand meer zou vinden. Huis kwijt, werken kon ze al niet meer, in een deprimerend flatje in een hele foute buurt. Ze was toen rond de 50 ook. Tot die ene date... Ze zijn nu geloof ik alweer 14 jaar getrouwd. Ze wonen in een fijn huis dat ze helemaal naar hun hand hebben kunnen zetten. Als ik haar dat destijds gezegd had, had ze me zeker niet geloofd.Mooi verhaal poesiepoes! En waar heeft je moeder die date gevonden?
woensdag 11 januari 2017 om 20:40
quote:Heksehazel schreef op 11 januari 2017 @ 20:29:
[...]
Ik ben jarenlang zwaar depressief geweest en heb altijd momenten gehouden dat ik overdonderd werd door hoe mooi het is. En een aantal keer dat het leven ronduit klote was door omstandigheden en dan waren er ook altijd die momenten. Ik vond en vind het leven heel mooi. Niet zozeer mijn leven (niks indrukwekkends aan ) alswel het leven dat ten grondslag ligt aan alles en dat ook door ons heen stroomt.Maar lost het je depressie op? Nee. Al zou je elke dag overdonderd worden door de natuur, het maakt niks uit.
[...]
Ik ben jarenlang zwaar depressief geweest en heb altijd momenten gehouden dat ik overdonderd werd door hoe mooi het is. En een aantal keer dat het leven ronduit klote was door omstandigheden en dan waren er ook altijd die momenten. Ik vond en vind het leven heel mooi. Niet zozeer mijn leven (niks indrukwekkends aan ) alswel het leven dat ten grondslag ligt aan alles en dat ook door ons heen stroomt.Maar lost het je depressie op? Nee. Al zou je elke dag overdonderd worden door de natuur, het maakt niks uit.
woensdag 11 januari 2017 om 20:42
quote:spell68 schreef op 11 januari 2017 @ 20:36:
[...]
Dan begreep ik je toch goed. Ik snap heel goed dat jij daar niet toe in staat bent. Zover ik me herinner was jij een INTP en die cognitieve functie heb jij niet. Ik als ISTP wel, sterker nog het is mijn tweede functie en die heb ik ontzettend goed ontwikkeld. Ik leef dus, of in mijn hoofd of in het nu, iets anders ken ik niet.
Dat gezegd hebbende: nu kom ik tot de conclusie dat het misschien is dat leven naar je cognitieve functies wel kan helpen. Het is maar een idee. Het leven is toch leuker als je weet waar je goed in bent en je daar in kunt ontwikkelen of dat je weet waar je niet goed in bent en hard werkt om dat te verbeteren. Dat bouwt karakter.
Aan de andere kant staat dat los van het feit of je gevoelsmatig het leven leuk vindt. Volgens mij is dat een gevolg van een disbalans in je neurotransmitters. Het is niet voor niets dat bijvoorbeel de zon zo'n grote invloed heeft op ons welzijn. Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat de rotzooi die we eten en drinken ook een behoorlijke invloed heeft op hoe we ons voelen.
Ja INTP. En ik kan mij werkelijk waar niet echt voor stellen hoe anderen niet hebben wat ik heb, niet altijd meteen een vertakkende plant zien als situatie x in omstandigheid y zich aan dient (nou ja meer op 3 assen xyz). 'Zie je dat niet' heb ik ongeveer 3/4 van mijn leven geroepen maar de conclusie is wel dat dat zinloos is, hm.
Ja ik denk wel dat voeding er ook wel mee te maken kan hebben, we zijn ook maar een chemische fabriek. En ik denk ook wel dat leven naar je cognitieve functies je blijer maakt, alleen heb ik nog geen omstandigheid gevonden waar in dat >55% is.
[...]
Dan begreep ik je toch goed. Ik snap heel goed dat jij daar niet toe in staat bent. Zover ik me herinner was jij een INTP en die cognitieve functie heb jij niet. Ik als ISTP wel, sterker nog het is mijn tweede functie en die heb ik ontzettend goed ontwikkeld. Ik leef dus, of in mijn hoofd of in het nu, iets anders ken ik niet.
Dat gezegd hebbende: nu kom ik tot de conclusie dat het misschien is dat leven naar je cognitieve functies wel kan helpen. Het is maar een idee. Het leven is toch leuker als je weet waar je goed in bent en je daar in kunt ontwikkelen of dat je weet waar je niet goed in bent en hard werkt om dat te verbeteren. Dat bouwt karakter.
Aan de andere kant staat dat los van het feit of je gevoelsmatig het leven leuk vindt. Volgens mij is dat een gevolg van een disbalans in je neurotransmitters. Het is niet voor niets dat bijvoorbeel de zon zo'n grote invloed heeft op ons welzijn. Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat de rotzooi die we eten en drinken ook een behoorlijke invloed heeft op hoe we ons voelen.
Ja INTP. En ik kan mij werkelijk waar niet echt voor stellen hoe anderen niet hebben wat ik heb, niet altijd meteen een vertakkende plant zien als situatie x in omstandigheid y zich aan dient (nou ja meer op 3 assen xyz). 'Zie je dat niet' heb ik ongeveer 3/4 van mijn leven geroepen maar de conclusie is wel dat dat zinloos is, hm.
Ja ik denk wel dat voeding er ook wel mee te maken kan hebben, we zijn ook maar een chemische fabriek. En ik denk ook wel dat leven naar je cognitieve functies je blijer maakt, alleen heb ik nog geen omstandigheid gevonden waar in dat >55% is.
woensdag 11 januari 2017 om 20:49
quote:Heksehazel schreef op 11 januari 2017 @ 18:41:
Ik snap wat je bedoelt, de uiteindelijke zinloosheid van het geheel heb ik al vroeg ervaren. En toch ben ik blij. Ik zie en ervaar juist veel schoonheid, en één van de redenen dat het zo mooi is, is de vergankelijkheid ervan. Het is eindig, een momentopname die ons gegund wordt. En dat kan zo lullig zijn als een klein sneeuwklokje dat net boven de grond uitpiept of het licht van een zonsondergang op een boom in herfsttooi. Het is leven, zo kwetsbaar en krachtig en altijd maar weer een weg zoekend. Ik kan daar oprecht verwonderd en ontroerd naar kijken, het is zo groots.
Ik heb nog niet alles gelezen, ik vind het wel een interessant vraagstuk. Ik wilde hier alvast op reageren omdat ik deze beleving die Heksehazel beschrijft erg herken. Van nature heb ik veel last van sombere buien en een negatief zelfbeeld. Ik heb vanaf mijn 9e jaar periodes met (klinische) depressies doorgemaakt. Mijn leven ontwikkelt zich niet volgens het standaardplaatje (baan, relatie, kinderen). En toch merk ik dat ik intens geraakt kan worden door toevallige details: een hondje dat langs me tippelt, een sentimenteel liedje op de radio (even stiekem huilen in de auto), een leerling die straalt als ik een complimentje geef. Juist dit: het besef dat ik schoonheid kan ervaren, plezier kan voelen en me verbonden weet met andere mensen, kan mij een enorm gevoel van dankbaarheid en levenslust geven. En dat hoeft verder helemaal geen diepere betekenis te hebben.
Om je vraag te beantwoorden, of je iets mankeert: volgens Foucault meten we psychische ziektes af aan de redelijke norm van de tijdgeest waarin we leven. Ik denk ook niet dat zoiets als depressie een objectief vast te stellen gesteldheid is, maar dat je dit altijd vergelijkt met hoe de meeste mensen in het leven staan en met wat je nodig hebt om te kunnen functioneren. Dus in die zin zou je kunnen zeggen dat jouw levenshouding afwijkt van de norm. Het mooie is dat je daar in principe geen verantwoording over hoeft af te leggen, mits je andere mensen niet tot last bent en functioneert zoals het hoort. In je gedachten ben je vrij om het leven waardeloos te vinden.
Wat ik me wel afvraag: wat brengt het jou om zo te denken? Als ik moet gissen, zou ik denken dat het misschien makkelijker is om het leven ruk te vinden, dan om ervan te houden met de wetenschap dat het eindig is. Dat het makkelijker is om het leven zinloos te vinden dan om het zelf zin te geven in het besef dat je daarmee daadwerkelijk eigenaarschap krijgt over je leven. Dat het makkelijker is om de mensheid slecht te vinden, dan om mensen te vertrouwen en daarin beschaamd te worden. Misschien ben je zo murw geworden door verdriet, verlies en teleurstelling, dat het veiliger is om niets meer te verwachten. Maar goed, nu zit ik van alles voor je in te vullen. Kun je er misschien iets meer over vertellen?
Ik snap wat je bedoelt, de uiteindelijke zinloosheid van het geheel heb ik al vroeg ervaren. En toch ben ik blij. Ik zie en ervaar juist veel schoonheid, en één van de redenen dat het zo mooi is, is de vergankelijkheid ervan. Het is eindig, een momentopname die ons gegund wordt. En dat kan zo lullig zijn als een klein sneeuwklokje dat net boven de grond uitpiept of het licht van een zonsondergang op een boom in herfsttooi. Het is leven, zo kwetsbaar en krachtig en altijd maar weer een weg zoekend. Ik kan daar oprecht verwonderd en ontroerd naar kijken, het is zo groots.
Ik heb nog niet alles gelezen, ik vind het wel een interessant vraagstuk. Ik wilde hier alvast op reageren omdat ik deze beleving die Heksehazel beschrijft erg herken. Van nature heb ik veel last van sombere buien en een negatief zelfbeeld. Ik heb vanaf mijn 9e jaar periodes met (klinische) depressies doorgemaakt. Mijn leven ontwikkelt zich niet volgens het standaardplaatje (baan, relatie, kinderen). En toch merk ik dat ik intens geraakt kan worden door toevallige details: een hondje dat langs me tippelt, een sentimenteel liedje op de radio (even stiekem huilen in de auto), een leerling die straalt als ik een complimentje geef. Juist dit: het besef dat ik schoonheid kan ervaren, plezier kan voelen en me verbonden weet met andere mensen, kan mij een enorm gevoel van dankbaarheid en levenslust geven. En dat hoeft verder helemaal geen diepere betekenis te hebben.
Om je vraag te beantwoorden, of je iets mankeert: volgens Foucault meten we psychische ziektes af aan de redelijke norm van de tijdgeest waarin we leven. Ik denk ook niet dat zoiets als depressie een objectief vast te stellen gesteldheid is, maar dat je dit altijd vergelijkt met hoe de meeste mensen in het leven staan en met wat je nodig hebt om te kunnen functioneren. Dus in die zin zou je kunnen zeggen dat jouw levenshouding afwijkt van de norm. Het mooie is dat je daar in principe geen verantwoording over hoeft af te leggen, mits je andere mensen niet tot last bent en functioneert zoals het hoort. In je gedachten ben je vrij om het leven waardeloos te vinden.
Wat ik me wel afvraag: wat brengt het jou om zo te denken? Als ik moet gissen, zou ik denken dat het misschien makkelijker is om het leven ruk te vinden, dan om ervan te houden met de wetenschap dat het eindig is. Dat het makkelijker is om het leven zinloos te vinden dan om het zelf zin te geven in het besef dat je daarmee daadwerkelijk eigenaarschap krijgt over je leven. Dat het makkelijker is om de mensheid slecht te vinden, dan om mensen te vertrouwen en daarin beschaamd te worden. Misschien ben je zo murw geworden door verdriet, verlies en teleurstelling, dat het veiliger is om niets meer te verwachten. Maar goed, nu zit ik van alles voor je in te vullen. Kun je er misschien iets meer over vertellen?
