Psyche
alle pijlers
Is blij zijn dat je leeft de norm?
woensdag 11 januari 2017 om 18:11
Liever was ik niet geboren. Dit wil niet zeggen dat ik elke dag depri ben en het mooie in de kleine - en grote - dingen niet kan zien. Ik vind het hele principe van leven niks. Uiteindelijk word je oud en ga je dood. Of je wordt helemaal niet oud en gaat dood. Of je wordt ziek. Het eindigt hoe dan ook.
Daarnaast ben ik ook niet blij met hoe de mensheid in elkaar steekt. Er zijn genoeg leuke en goede mensen maar de mensheid als geheel is waardeloos. Enige levensvorm die zijn eigen leefomgeving (en dat van een ander) vernietigt. Bron van stress en ergernis voor mij.
Maar dit kun je dus niet zeggen. Dat je er liever niet was geweest. Niet dat ik dat te pas en te onpas roep maar het is wel een rode draad. Onder meer reden voor mijn partner om me na lange tijd te dumpen. Als ik hem was dan was ik nooit wat met mij begonnen, maar dat is een ander verhaal
En nu? Nu ben ik natuurlijk helemaal niet meer blij dat ik leef . Ik doe mijn best om blij te worden en heb me zelfs tot therapie laten verleiden. Maar wat me opvalt is dat als je niet blij bent dat je leeft, dat men van mening is dat er iets aan je scheelt. Het is toch ook gewoon niet leuk op aarde? Dat kan toch een beleving zijn? Dat je het niet de moeite waard vindt? Of kun je je hier alleen manifesteren als je denkt dat het wel is? Misschien is dat wel zo. Misschien moet je jezelf laten geloven dat het fijn is dat je leeft.
Maar ik wil geen troosteloze gedumpte vijftiger zijn. En ook geen blije gedumpte vijftiger trouwens. Ik raak mijn dieren en mijn huis kwijt en misschien ook nog wel mijn baan. Ik heb er lang genoeg over nagedacht en ik heb eigenlijk geen zin om er moeite in te steken om het het laatste eindje nog leuk te hebben. Ik vind er al meer dan vijftig jaar weinig aan, dus de kans is klein dat de gedumpte versie van mij het ineens wel leuk zal krijgen. De vraag is dan natuurlijk hoe je er op een zachte manier uit kunt stappen. Maar die vraag is niet voor hier.
Wat vinden jullie? Mankeer je iets als je niet blij bent dat je leeft?
Daarnaast ben ik ook niet blij met hoe de mensheid in elkaar steekt. Er zijn genoeg leuke en goede mensen maar de mensheid als geheel is waardeloos. Enige levensvorm die zijn eigen leefomgeving (en dat van een ander) vernietigt. Bron van stress en ergernis voor mij.
Maar dit kun je dus niet zeggen. Dat je er liever niet was geweest. Niet dat ik dat te pas en te onpas roep maar het is wel een rode draad. Onder meer reden voor mijn partner om me na lange tijd te dumpen. Als ik hem was dan was ik nooit wat met mij begonnen, maar dat is een ander verhaal
En nu? Nu ben ik natuurlijk helemaal niet meer blij dat ik leef . Ik doe mijn best om blij te worden en heb me zelfs tot therapie laten verleiden. Maar wat me opvalt is dat als je niet blij bent dat je leeft, dat men van mening is dat er iets aan je scheelt. Het is toch ook gewoon niet leuk op aarde? Dat kan toch een beleving zijn? Dat je het niet de moeite waard vindt? Of kun je je hier alleen manifesteren als je denkt dat het wel is? Misschien is dat wel zo. Misschien moet je jezelf laten geloven dat het fijn is dat je leeft.
Maar ik wil geen troosteloze gedumpte vijftiger zijn. En ook geen blije gedumpte vijftiger trouwens. Ik raak mijn dieren en mijn huis kwijt en misschien ook nog wel mijn baan. Ik heb er lang genoeg over nagedacht en ik heb eigenlijk geen zin om er moeite in te steken om het het laatste eindje nog leuk te hebben. Ik vind er al meer dan vijftig jaar weinig aan, dus de kans is klein dat de gedumpte versie van mij het ineens wel leuk zal krijgen. De vraag is dan natuurlijk hoe je er op een zachte manier uit kunt stappen. Maar die vraag is niet voor hier.
Wat vinden jullie? Mankeer je iets als je niet blij bent dat je leeft?
woensdag 11 januari 2017 om 20:51
Blij dat ik dood ben heb ik nog nooit iemand horen zeggen, dus 't is wel iets dat bij het leven hoort 
maar verdriet en ellende horen ook bij dat leven ;/
Vervelend dat je in een negatieve spiraal zit, want die versterkt zichzelf steeds meer ..
Het schijnt zo te zijn dat zoeken naar het positieve je echt kan trainen om positiever en dus ook vrolijker te worden, om dezelfde reden als dat zoeken naar het negatieve je steeds negatiever maakt.
Dat is iets dat je zou kunnen proberen.
Ik mag nog geen links plaatsen, maar google eens op:
bbc horizon rainy brain
^ Als je wil proberen iets positiever te worden dan zoek je, het is denk ik het bovenste resultaat.
succes !
maar verdriet en ellende horen ook bij dat leven ;/
Vervelend dat je in een negatieve spiraal zit, want die versterkt zichzelf steeds meer ..
Het schijnt zo te zijn dat zoeken naar het positieve je echt kan trainen om positiever en dus ook vrolijker te worden, om dezelfde reden als dat zoeken naar het negatieve je steeds negatiever maakt.
Dat is iets dat je zou kunnen proberen.
Ik mag nog geen links plaatsen, maar google eens op:
bbc horizon rainy brain
^ Als je wil proberen iets positiever te worden dan zoek je, het is denk ik het bovenste resultaat.
succes !
The first principle is that you must not fool yourself and you are the easiest person to fool. [R. Feynman]
woensdag 11 januari 2017 om 20:53
quote:SpringDing schreef op 11 januari 2017 @ 20:40:
[...]
Maar lost het je depressie op? Nee. Al zou je elke dag overdonderd worden door de natuur, het maakt niks uit.Voor mij maakte het veel uit, en het heeft me zeker geholpen tijdens mijn depressies. Het oplossen zat in andere dingen, depressies zijn complex. Voor mij is het misschien eerder andersom geweest, dat ik mij het leven niet waard voelde, en dat het leven me op die manier telkens weer herinnerde dat ik er al was en deel mocht nemen. Ik heb die momenten altijd ervaren als een uitnodiging, een handreiking.
[...]
Maar lost het je depressie op? Nee. Al zou je elke dag overdonderd worden door de natuur, het maakt niks uit.Voor mij maakte het veel uit, en het heeft me zeker geholpen tijdens mijn depressies. Het oplossen zat in andere dingen, depressies zijn complex. Voor mij is het misschien eerder andersom geweest, dat ik mij het leven niet waard voelde, en dat het leven me op die manier telkens weer herinnerde dat ik er al was en deel mocht nemen. Ik heb die momenten altijd ervaren als een uitnodiging, een handreiking.
woensdag 11 januari 2017 om 20:53
quote:retrostar schreef op 11 januari 2017 @ 19:12:
De mens is het enige dier op aarde dat enorm veel noten op zijn zang heeft wat betreft zijn leven op aarde. Hij wil niet alleen leven, het moet dan ook nog "leuk" zijn en "waardevol".Hier ben ik het wel mee eens. De meeste mensen die ik ken met depressieve klachten (dat zijn er nogal wat in mijn familie, inclusief ikzelf) hebben (stiekem) hoge verwachtingen van het leven, van zichzelf en van andere mensen. Dat is een recept voor verbittering. Wanneer ik me bedenk dat het leven mij niets schuldig is, voel ik me ook minder slecht bedeeld.
De mens is het enige dier op aarde dat enorm veel noten op zijn zang heeft wat betreft zijn leven op aarde. Hij wil niet alleen leven, het moet dan ook nog "leuk" zijn en "waardevol".Hier ben ik het wel mee eens. De meeste mensen die ik ken met depressieve klachten (dat zijn er nogal wat in mijn familie, inclusief ikzelf) hebben (stiekem) hoge verwachtingen van het leven, van zichzelf en van andere mensen. Dat is een recept voor verbittering. Wanneer ik me bedenk dat het leven mij niets schuldig is, voel ik me ook minder slecht bedeeld.
woensdag 11 januari 2017 om 21:02
quote:WestCovina schreef op 11 januari 2017 @ 20:49:
Juist dit: het besef dat ik schoonheid kan ervaren, plezier kan voelen en me verbonden weet met andere mensen, kan mij een enorm gevoel van dankbaarheid en levenslust geven. En dat hoeft verder helemaal geen diepere betekenis te hebben.
En dat is dan voor mij weer heel herkenbaar . Interessante vragen in je post.
Juist dit: het besef dat ik schoonheid kan ervaren, plezier kan voelen en me verbonden weet met andere mensen, kan mij een enorm gevoel van dankbaarheid en levenslust geven. En dat hoeft verder helemaal geen diepere betekenis te hebben.
En dat is dan voor mij weer heel herkenbaar . Interessante vragen in je post.
woensdag 11 januari 2017 om 21:27
Je hebt zeker een punt Cavina. Het is makkelijker om het slachtoffer uit te hangen dan daadwerkelijk iets te doen om de wereld te veranderen. Al is het maar iets kleins. Als kind werd ik al geraakt door onrecht. Het doet me fysiek pijn als ik zie hoe we met de wereld omgaan. Dan vraag ik me oprecht af of we met zijn allen gek geworden zijn. Maar ik kan daar weinig aan veranderen en de mensen om me heen kunnen ook niets met mijn boosheid. Ik zal of de barricaden op moeten, of een manier moeten vinden om hier mee om te gaan. Dit zal uit een gevoel voor rechtvaardigheid voortkomen. Af-fabriek ingebouwd?
Daarnaast is er sprake van een zekere mate van laksheid. Dingen moesten mij vooral niet teveel moeite kosten, dat vond ik het dan weer niet waard. Als kind viel het me al op hoeveel niet-leuke dingen je op een dag moest doen. En dat vond ik dan weer zielig voor mezelf. En waarom? Te weinig levenslust? Geen idee.
Ik heb eigenlijk nog niets heftigs in mijn leven meegemaakt. Anders dan mijn eigen karakter dan. Dit is het ergste en ik weet gewoon niet of ik dit aankan of aan wil. Ik had veel eerder een verschrikkelijke schop onder mijn kont moeten krijgen. Wat een domme kut ben ik. Maar hier moet ik dan weer niet in blijven hangen want dan zit ik weer in die slachtofferrol. Enorm luxeprobleem eigenlijk.
Waarschijnlijk is het een gebrek aan levenslust. En de vraag is of je dan 'raar' bent.
Daarnaast is er sprake van een zekere mate van laksheid. Dingen moesten mij vooral niet teveel moeite kosten, dat vond ik het dan weer niet waard. Als kind viel het me al op hoeveel niet-leuke dingen je op een dag moest doen. En dat vond ik dan weer zielig voor mezelf. En waarom? Te weinig levenslust? Geen idee.
Ik heb eigenlijk nog niets heftigs in mijn leven meegemaakt. Anders dan mijn eigen karakter dan. Dit is het ergste en ik weet gewoon niet of ik dit aankan of aan wil. Ik had veel eerder een verschrikkelijke schop onder mijn kont moeten krijgen. Wat een domme kut ben ik. Maar hier moet ik dan weer niet in blijven hangen want dan zit ik weer in die slachtofferrol. Enorm luxeprobleem eigenlijk.
Waarschijnlijk is het een gebrek aan levenslust. En de vraag is of je dan 'raar' bent.
woensdag 11 januari 2017 om 21:47
quote:Havertje-12 schreef op 11 januari 2017 @ 21:27:
Je hebt zeker een punt Cavina. Het is makkelijker om het slachtoffer uit te hangen dan daadwerkelijk iets te doen om de wereld te veranderen. Al is het maar iets kleins. Als kind werd ik al geraakt door onrecht. Het doet me fysiek pijn als ik zie hoe we met de wereld omgaan. Dan vraag ik me oprecht af of we met zijn allen gek geworden zijn. Maar ik kan daar weinig aan veranderen en de mensen om me heen kunnen ook niets met mijn boosheid. Ik zal of de barricaden op moeten, of een manier moeten vinden om hier mee om te gaan. Dit zal uit een gevoel voor rechtvaardigheid voortkomen. Af-fabriek ingebouwd?
Daarnaast is er sprake van een zekere mate van laksheid. Dingen moesten mij vooral niet teveel moeite kosten, dat vond ik het dan weer niet waard. Als kind viel het me al op hoeveel niet-leuke dingen je op een dag moest doen. En dat vond ik dan weer zielig voor mezelf. En waarom? Te weinig levenslust? Geen idee.
Ik heb eigenlijk nog niets heftigs in mijn leven meegemaakt. Anders dan mijn eigen karakter dan. Dit is het ergste en ik weet gewoon niet of ik dit aankan of aan wil. Ik had veel eerder een verschrikkelijke schop onder mijn kont moeten krijgen. Wat een domme kut ben ik. Maar hier moet ik dan weer niet in blijven hangen want dan zit ik weer in die slachtofferrol. Enorm luxeprobleem eigenlijk.
Waarschijnlijk is het een gebrek aan levenslust. En de vraag is of je dan 'raar' bent.
Dan zouden er - als het laksheid is - heel veel mensen rondlopen die het leven maar kut vinden. En misschien is dat ook zo. En wat is daar mis mee?
Waar ergens staat er dat we allemaal gelukkig moeten zijn? Is dat niet een soort van romantische staat die bedacht is door tsja...romantici?
Is het leven niet gewoon een aaneenschakeling van van alles wat. Geluk, pech, onrecht, schoonheid, kutzooi etc. etc. En is het aan een ieder om daar mee om te gaan.
Havertje; ik denk dat ik qua situatie niet veel afwijk van de jouwe. (Uitzicht op een plekje onder de brug in oude tv-doos). Lees ik jouw stuk dan kan ik alleen maar aan dat lied van Jeroen van Merwijk denken: Het leven is kut. Moet ik toch nog steeds weer lachen.
Je hebt zeker een punt Cavina. Het is makkelijker om het slachtoffer uit te hangen dan daadwerkelijk iets te doen om de wereld te veranderen. Al is het maar iets kleins. Als kind werd ik al geraakt door onrecht. Het doet me fysiek pijn als ik zie hoe we met de wereld omgaan. Dan vraag ik me oprecht af of we met zijn allen gek geworden zijn. Maar ik kan daar weinig aan veranderen en de mensen om me heen kunnen ook niets met mijn boosheid. Ik zal of de barricaden op moeten, of een manier moeten vinden om hier mee om te gaan. Dit zal uit een gevoel voor rechtvaardigheid voortkomen. Af-fabriek ingebouwd?
Daarnaast is er sprake van een zekere mate van laksheid. Dingen moesten mij vooral niet teveel moeite kosten, dat vond ik het dan weer niet waard. Als kind viel het me al op hoeveel niet-leuke dingen je op een dag moest doen. En dat vond ik dan weer zielig voor mezelf. En waarom? Te weinig levenslust? Geen idee.
Ik heb eigenlijk nog niets heftigs in mijn leven meegemaakt. Anders dan mijn eigen karakter dan. Dit is het ergste en ik weet gewoon niet of ik dit aankan of aan wil. Ik had veel eerder een verschrikkelijke schop onder mijn kont moeten krijgen. Wat een domme kut ben ik. Maar hier moet ik dan weer niet in blijven hangen want dan zit ik weer in die slachtofferrol. Enorm luxeprobleem eigenlijk.
Waarschijnlijk is het een gebrek aan levenslust. En de vraag is of je dan 'raar' bent.
Dan zouden er - als het laksheid is - heel veel mensen rondlopen die het leven maar kut vinden. En misschien is dat ook zo. En wat is daar mis mee?
Waar ergens staat er dat we allemaal gelukkig moeten zijn? Is dat niet een soort van romantische staat die bedacht is door tsja...romantici?
Is het leven niet gewoon een aaneenschakeling van van alles wat. Geluk, pech, onrecht, schoonheid, kutzooi etc. etc. En is het aan een ieder om daar mee om te gaan.
Havertje; ik denk dat ik qua situatie niet veel afwijk van de jouwe. (Uitzicht op een plekje onder de brug in oude tv-doos). Lees ik jouw stuk dan kan ik alleen maar aan dat lied van Jeroen van Merwijk denken: Het leven is kut. Moet ik toch nog steeds weer lachen.
annapicobella wijzigde dit bericht op 11-01-2017 21:48
Reden: typefout
Reden: typefout
% gewijzigd
Everything you see I owe to spaghetti!
woensdag 11 januari 2017 om 22:31
quote:jo12345 schreef op 11 januari 2017 @ 18:19:
Beter een half ei als een lege dop.
Wat jij blijkbaar nooit begrepen hebt is dat je er gewoon zelf iets van moet maken...Waarom? Waarom moet je er zelf iets van maken, je hebt toch zelf niet gevraagd om het leven? Degene die de keus hadden je op de wereld te zetten die moeten er iets voor je van maken. En anders moeten die mensen geen kinderen willen maken.
Beter een half ei als een lege dop.
Wat jij blijkbaar nooit begrepen hebt is dat je er gewoon zelf iets van moet maken...Waarom? Waarom moet je er zelf iets van maken, je hebt toch zelf niet gevraagd om het leven? Degene die de keus hadden je op de wereld te zetten die moeten er iets voor je van maken. En anders moeten die mensen geen kinderen willen maken.
Klaar mee
woensdag 11 januari 2017 om 22:40
quote:Buffie schreef op 11 januari 2017 @ 22:31:
[...]
Waarom? Waarom moet je er zelf iets van maken, je hebt toch zelf niet gevraagd om het leven? Degene die de keus hadden je op de wereld te zetten die moeten er iets voor je van maken. En anders moeten die mensen geen kinderen willen maken.Maar ga je dan zitten wachten tot je ouders er voor jou wat van maken? En als ze dat dan niet doen?
[...]
Waarom? Waarom moet je er zelf iets van maken, je hebt toch zelf niet gevraagd om het leven? Degene die de keus hadden je op de wereld te zetten die moeten er iets voor je van maken. En anders moeten die mensen geen kinderen willen maken.Maar ga je dan zitten wachten tot je ouders er voor jou wat van maken? En als ze dat dan niet doen?
woensdag 11 januari 2017 om 22:46
quote:Buffie schreef op 11 januari 2017 @ 22:31:
[...]
Waarom? Waarom moet je er zelf iets van maken, je hebt toch zelf niet gevraagd om het leven? Degene die de keus hadden je op de wereld te zetten die moeten er iets voor je van maken. En anders moeten die mensen geen kinderen willen maken.Heel makkelijk op te lossen hoor. Zat fora met tips.
[...]
Waarom? Waarom moet je er zelf iets van maken, je hebt toch zelf niet gevraagd om het leven? Degene die de keus hadden je op de wereld te zetten die moeten er iets voor je van maken. En anders moeten die mensen geen kinderen willen maken.Heel makkelijk op te lossen hoor. Zat fora met tips.
woensdag 11 januari 2017 om 22:53
quote:Havertje-12 schreef op 11 januari 2017 @ 22:50:
Stiekem ben ik het wel een beetje met je eens Buffie. Ik ben ook best een beetje pissed dat mijn ouders mij -als ongelukje- het leven hebben gegeven. Stomme lui
Maar aan de smiley te zien weet jij dat je daar niks mee opschiet,
Ik ben ook wel eens boos geweest daarom maar toen was ik 12 of zo.
Stiekem ben ik het wel een beetje met je eens Buffie. Ik ben ook best een beetje pissed dat mijn ouders mij -als ongelukje- het leven hebben gegeven. Stomme lui
Maar aan de smiley te zien weet jij dat je daar niks mee opschiet,
Ik ben ook wel eens boos geweest daarom maar toen was ik 12 of zo.
woensdag 11 januari 2017 om 23:13
Herkenbaar, ik vind het leven geen bal aan en als ik de keus zou hebben zou ik er zeker uitstappen. Maar voor mijn gevoel heb ik geen keus. Er zal ergens wel een reden zijn waarom we hier op aarde lopen, al snappen we die reden niet. Ik ben veel te bang dat als je er uitstapt je weer helemaal opnieuw moet beginnen......
Ik leef mijn leven zoals ik denk dat het zou moeten. Ik heb een vriend, heb kinderen, probeer betrokken te zijn bij mijn familie. Ik werk in de zorg, omdat mij dat enigszins zingeving geeft (als ik het leven zelf dan niet leuk vind kan ik wel proberen het leven van anderen leuker te maken).
Meestal gaat het redelijk, door bij de dag te leven en er niet teveel bij stil te staan. Maar een paar keer per jaar vliegt het me aan en wordt het te heftig. Op het moment zelfs weer zo heftig dat ik weer hulp heb gezocht (terwijl ik daar eigenlijk wel klaar mee was na jaren af en aan therapie) en weer verderga met de zoektocht naar medicatie (slikte altijd ritalin, maar daarmee hou ik mijn gedachten nu niet meer onder controle)
Ik lees een paar keer de vraag, waarom dan kinderen? Omdat ik toen ik kinderen kreeg nog het idee had dat het aan de omstandigheden lag, en dat het wel weer over zou gaan. Omdat ik anderen wel zag genieten, en ik had gehoopt dat kinderen mijn leven leuk zouden maken. Omdat ik als kind al droomde van een gezinnetje met veel kinderen, en dacht dat dat misschien was wat er aan mijn leven ontbrak.
Ik hou van mijn kinderen, en zij zijn wel de reden dat het bij mij, zolang ik helder kan denken, niet tot actie zal komen. Ik ze op de wereld gezet en wil hen niet opzadelen met gevoelens voor een moeder die niet genoeg om hen gaf om te blijven leven (vandaar dat ik vind dat ik niet de keus heb om uit het leven te stappen). Voor hen ga ik nu weer in therapie, omdat ik ze niet het voorbeeld wil geven van een depressieve moeder. Voor hen kom ik s morgens mijn bed uit, hou ik structuur aan, ruim ik mijn huis op en doe ik dingen die leuk zouden moeten zijn waardoor ik niet in een depressie weg zak. En heel af en toe lukt het me om bewust van ze te genieten.
Ik leef mijn leven zoals ik denk dat het zou moeten. Ik heb een vriend, heb kinderen, probeer betrokken te zijn bij mijn familie. Ik werk in de zorg, omdat mij dat enigszins zingeving geeft (als ik het leven zelf dan niet leuk vind kan ik wel proberen het leven van anderen leuker te maken).
Meestal gaat het redelijk, door bij de dag te leven en er niet teveel bij stil te staan. Maar een paar keer per jaar vliegt het me aan en wordt het te heftig. Op het moment zelfs weer zo heftig dat ik weer hulp heb gezocht (terwijl ik daar eigenlijk wel klaar mee was na jaren af en aan therapie) en weer verderga met de zoektocht naar medicatie (slikte altijd ritalin, maar daarmee hou ik mijn gedachten nu niet meer onder controle)
Ik lees een paar keer de vraag, waarom dan kinderen? Omdat ik toen ik kinderen kreeg nog het idee had dat het aan de omstandigheden lag, en dat het wel weer over zou gaan. Omdat ik anderen wel zag genieten, en ik had gehoopt dat kinderen mijn leven leuk zouden maken. Omdat ik als kind al droomde van een gezinnetje met veel kinderen, en dacht dat dat misschien was wat er aan mijn leven ontbrak.
Ik hou van mijn kinderen, en zij zijn wel de reden dat het bij mij, zolang ik helder kan denken, niet tot actie zal komen. Ik ze op de wereld gezet en wil hen niet opzadelen met gevoelens voor een moeder die niet genoeg om hen gaf om te blijven leven (vandaar dat ik vind dat ik niet de keus heb om uit het leven te stappen). Voor hen ga ik nu weer in therapie, omdat ik ze niet het voorbeeld wil geven van een depressieve moeder. Voor hen kom ik s morgens mijn bed uit, hou ik structuur aan, ruim ik mijn huis op en doe ik dingen die leuk zouden moeten zijn waardoor ik niet in een depressie weg zak. En heel af en toe lukt het me om bewust van ze te genieten.
donderdag 12 januari 2017 om 08:45
quote:Buffie schreef op 11 januari 2017 @ 22:31:
[...]
Waarom? Waarom moet je er zelf iets van maken, je hebt toch zelf niet gevraagd om het leven? Degene die de keus hadden je op de wereld te zetten die moeten er iets voor je van maken. En anders moeten die mensen geen kinderen willen maken.Dat is wel een treurige gedachtengang. Sowieso iemand anders de schuld geven van jouw bestaan vind ik nogal triest. Je bent een volwassen mens, als je er niet wil zijn hoeft dat niet. Maar eeuwigdurend slachtofferschap is kennelijk een goed alternatief.
[...]
Waarom? Waarom moet je er zelf iets van maken, je hebt toch zelf niet gevraagd om het leven? Degene die de keus hadden je op de wereld te zetten die moeten er iets voor je van maken. En anders moeten die mensen geen kinderen willen maken.Dat is wel een treurige gedachtengang. Sowieso iemand anders de schuld geven van jouw bestaan vind ik nogal triest. Je bent een volwassen mens, als je er niet wil zijn hoeft dat niet. Maar eeuwigdurend slachtofferschap is kennelijk een goed alternatief.
donderdag 12 januari 2017 om 09:02
quote:strikjemetstippels schreef op 11 januari 2017 @ 20:42:
[...]
Ja INTP. En ik kan mij werkelijk waar niet echt voor stellen hoe anderen niet hebben wat ik heb, niet altijd meteen een vertakkende plant zien als situatie x in omstandigheid y zich aan dient (nou ja meer op 3 assen xyz). 'Zie je dat niet' heb ik ongeveer 3/4 van mijn leven geroepen maar de conclusie is wel dat dat zinloos is, hm.
Ja ik denk wel dat voeding er ook wel mee te maken kan hebben, we zijn ook maar een chemische fabriek. En ik denk ook wel dat leven naar je cognitieve functies je blijer maakt, alleen heb ik nog geen omstandigheid gevonden waar in dat >55% is.
Ik zei ook niet dat ik het snap. Dat kan ik ook niet, maar dat wil niet zeggen dat ik begrijp dat mensen anders bedraad zijn in hun bovenkamer dan ik en dat is voldoende voor me.
Begrip krijgen van hoe zaken in het leven werken, heeft er bij mij voor gezorgd dat ik tegenwoordig bijna alles heel goed kan loslaten.
Zoals hier ook al gezegd wordt, ik denk dat veel mensen idd teleurgesteld zijn, omdat je als kind en jong volwassene overal geleerd wordt, dat je toekomst fantastisch gaat worden. Dat moet ook wel, want anders zou niemand een opleiding gaan doen, gaan werken en kinderen krijgen en dan werkt de samenleving ook niet echt meer. Onze economie is nu eenmaal gebaseerd op meer-meer-meer om de illusie van welvaart in stand te houden, maar daar wordt geen rekening gehouden met welzijn.
[...]
Ja INTP. En ik kan mij werkelijk waar niet echt voor stellen hoe anderen niet hebben wat ik heb, niet altijd meteen een vertakkende plant zien als situatie x in omstandigheid y zich aan dient (nou ja meer op 3 assen xyz). 'Zie je dat niet' heb ik ongeveer 3/4 van mijn leven geroepen maar de conclusie is wel dat dat zinloos is, hm.
Ja ik denk wel dat voeding er ook wel mee te maken kan hebben, we zijn ook maar een chemische fabriek. En ik denk ook wel dat leven naar je cognitieve functies je blijer maakt, alleen heb ik nog geen omstandigheid gevonden waar in dat >55% is.
Ik zei ook niet dat ik het snap. Dat kan ik ook niet, maar dat wil niet zeggen dat ik begrijp dat mensen anders bedraad zijn in hun bovenkamer dan ik en dat is voldoende voor me.
Begrip krijgen van hoe zaken in het leven werken, heeft er bij mij voor gezorgd dat ik tegenwoordig bijna alles heel goed kan loslaten.
Zoals hier ook al gezegd wordt, ik denk dat veel mensen idd teleurgesteld zijn, omdat je als kind en jong volwassene overal geleerd wordt, dat je toekomst fantastisch gaat worden. Dat moet ook wel, want anders zou niemand een opleiding gaan doen, gaan werken en kinderen krijgen en dan werkt de samenleving ook niet echt meer. Onze economie is nu eenmaal gebaseerd op meer-meer-meer om de illusie van welvaart in stand te houden, maar daar wordt geen rekening gehouden met welzijn.
donderdag 12 januari 2017 om 15:00
Herkenbaar. Ik vind het leven over het algemeen ook maar stom. Van mij hoeft het allemaal niet zo. Ik heb dat gevoel al heel lang.
Als ik morgenochtend niet meer zou wakker worden, dan zou ik dat niet erg vinden.
Ik probeer heus wel om er iets van te maken, en af en toe kan ik er dan wel van genieten. Maar die paar keer per jaar dat het leven echt 'mooi' voelt wegen niet heel erg op tegen alle gedoe die het dagdagelijkse leven normaal gesproken met zich mee brengt.
De wereld als geheel is ook niet echt een plek waar ik enorm enthousiast van word.
Ach ja...
Als ik morgenochtend niet meer zou wakker worden, dan zou ik dat niet erg vinden.
Ik probeer heus wel om er iets van te maken, en af en toe kan ik er dan wel van genieten. Maar die paar keer per jaar dat het leven echt 'mooi' voelt wegen niet heel erg op tegen alle gedoe die het dagdagelijkse leven normaal gesproken met zich mee brengt.
De wereld als geheel is ook niet echt een plek waar ik enorm enthousiast van word.
Ach ja...
donderdag 12 januari 2017 om 15:52
Sinds gisteren hierin aan het meelezen. Het eerste dat ik dacht was mensen die (bijna) doodgaan, die willen leven.
Naar mijn idee is het verder niet heel normaal om vaak ermee bezig te zijn of je nu wel of niet wil leven, je bent je hier, denk ik, vooral van bewust als je leven moeilijk vindt.
Ik herken een periode uit mijn leven waarin ik me ook zo voelde. Het handigste zou zijn als ik "gewoon vanzelf" dood was gegaan. Ook overdacht/overwoog ik manieren waarop je dit (dood gaan) zou kunnen doen, zonder zo weinig mogelijk anderen te belasten.
Nu, een aantal jaren later, een heel ander leven en voor mijn gevoel een heel ander mens maar wel mezelf, denk ik er heel anders over.
Net als zovelen heb ik ervoor gekozen om gewoon verder te leven en is mijn leven leuk. Het gevolg daarvan is dat ik me zelden afvraag waarvoor je het eigenlijk allemaal doet, ik leef gewoon,
Sommige mensen die in dit topic aangeven dat het leven voor hen niet leuk is, doen wel hun best om een ander die het leven ook moeilijk vindt het positieve ervan in te laten zien, ondanks dat ze dat voor zichzelf moeilijk tot niet kunnen.
Iedereen mag ervan vinden wat hij wil en voor mij hoef je het niet te doen, maar ik denk dat het leven leuker is als je er niet zoveel bij stilstaat hoe zinloos/zinvol het leven is.
Als je liever dood zou willen, voel je je in mijn beleving afschuwelijk, lijkt je leven uitzichtloos. Voor iedereen die hier zo eerlijk is dit te durven vertellen hoop ik dat er ook een dag komt waarop je er niet aan denkt hoe vermoeiend/zinloos/zwaar/.. het leven is en gewoon leeft
Naar mijn idee is het verder niet heel normaal om vaak ermee bezig te zijn of je nu wel of niet wil leven, je bent je hier, denk ik, vooral van bewust als je leven moeilijk vindt.
Ik herken een periode uit mijn leven waarin ik me ook zo voelde. Het handigste zou zijn als ik "gewoon vanzelf" dood was gegaan. Ook overdacht/overwoog ik manieren waarop je dit (dood gaan) zou kunnen doen, zonder zo weinig mogelijk anderen te belasten.
Nu, een aantal jaren later, een heel ander leven en voor mijn gevoel een heel ander mens maar wel mezelf, denk ik er heel anders over.
Net als zovelen heb ik ervoor gekozen om gewoon verder te leven en is mijn leven leuk. Het gevolg daarvan is dat ik me zelden afvraag waarvoor je het eigenlijk allemaal doet, ik leef gewoon,
Sommige mensen die in dit topic aangeven dat het leven voor hen niet leuk is, doen wel hun best om een ander die het leven ook moeilijk vindt het positieve ervan in te laten zien, ondanks dat ze dat voor zichzelf moeilijk tot niet kunnen.
Iedereen mag ervan vinden wat hij wil en voor mij hoef je het niet te doen, maar ik denk dat het leven leuker is als je er niet zoveel bij stilstaat hoe zinloos/zinvol het leven is.
Als je liever dood zou willen, voel je je in mijn beleving afschuwelijk, lijkt je leven uitzichtloos. Voor iedereen die hier zo eerlijk is dit te durven vertellen hoop ik dat er ook een dag komt waarop je er niet aan denkt hoe vermoeiend/zinloos/zwaar/.. het leven is en gewoon leeft
donderdag 12 januari 2017 om 15:56
quote:Havertje-12 schreef op 11 januari 2017 @ 21:27:
Je hebt zeker een punt Cavina. Het is makkelijker om het slachtoffer uit te hangen dan daadwerkelijk iets te doen om de wereld te veranderen. Al is het maar iets kleins. Als kind werd ik al geraakt door onrecht. Het doet me fysiek pijn als ik zie hoe we met de wereld omgaan. Dan vraag ik me oprecht af of we met zijn allen gek geworden zijn. Maar ik kan daar weinig aan veranderen en de mensen om me heen kunnen ook niets met mijn boosheid. Ik zal of de barricaden op moeten, of een manier moeten vinden om hier mee om te gaan. Dit zal uit een gevoel voor rechtvaardigheid voortkomen. Af-fabriek ingebouwd?
Daarnaast is er sprake van een zekere mate van laksheid. Dingen moesten mij vooral niet teveel moeite kosten, dat vond ik het dan weer niet waard. Als kind viel het me al op hoeveel niet-leuke dingen je op een dag moest doen. En dat vond ik dan weer zielig voor mezelf. En waarom? Te weinig levenslust? Geen idee.
Ik heb eigenlijk nog niets heftigs in mijn leven meegemaakt. Anders dan mijn eigen karakter dan. Dit is het ergste en ik weet gewoon niet of ik dit aankan of aan wil. Ik had veel eerder een verschrikkelijke schop onder mijn kont moeten krijgen. Wat een domme kut ben ik. Maar hier moet ik dan weer niet in blijven hangen want dan zit ik weer in die slachtofferrol. Enorm luxeprobleem eigenlijk.
Waarschijnlijk is het een gebrek aan levenslust. En de vraag is of je dan 'raar' bent.
Heel herkenbaar hoor, Havertje. Ik zou die vragen ook niet stellen als ik ze niet naar mezelf kan richten. Grappig dat je luiheid noemt, dat herken ik ook bij mezelf. Ach, wat had ik niet bereikt kunnen hebben met een beetje meer ... (vul maar in)! Ik weet nog dat een therapeut tegen mij eens zei dat ik me als een slachtoffer opstelde. Ik dacht dat slachtofferschap betekende dat je andere mensen de schuld gaf van je ellende. Dat deed ik toch niet, ik zag mezelf juist als oorzaak! Nu denk ik dat het eerder een soort van lamgeslagenheid is, een gebrek aan vertrouwen dat je zelf iets teweeg kunt brengen in je leven of dat er mooie dingen op je pad kunnen komen.
Vroeger (toen ik een jaar of 8 was) zei een psycholoog over mij tegen mijn ouders dat ik geen eelt had op mijn ziel. Ik was inderdaad overgevoelig voor kwetsing, afwijzing en onrecht. Op een bepaald moment ontwikkel je strategieën om dat overweldigende gevoel te vermijden. Ik ging bijvoorbeeld weinig verwachten in vriendschappen om niet teleurgesteld te worden. Gewoon gezellig samen zijn met elkaar. Ik durf wel moeilijke onderwerpen te delen, maar als ik een dag van ellende zit te janken op de bank, zal ik nooit iemand opbellen.
Een ander voorbeeld: toen mijn man en ik bezig waren met IVF, stelde ik me alvast voor hoe het leven zonder kinderen zou zijn en ik probeerde daar een leuk plaatje van te maken in mijn hoofd. Dit schokte mijn man, omdat hij het gevoel had dat ik het al had opgegeven. Het gaf mij echter het gevoel dat ik niet teveel waarde ging hechten aan het wel of niet slagen van de poging. Dat ik daarmee volledig voorbij ging aan de ware gevoelens van mijzelf en mijn man (angst, leegte, verdriet), heb ik pas veel later ontdekt.
Nu probeer ik af en toe moedig te zijn en op iets te hopen. Heel gek, want juist daardoor voel ik een stukje lichtheid en openheid ontstaan. Ik heb zoveel dingen vermeden en alsnog rottige dingen op mijn bord gekregen. Opeens realiseerde ik me dat ik zonder verdriet en verlies ook geen vreugde en schoonheid kan ervaren. Soms denk ik dat het lijkt op het gevoel dat religieuze mensen hebben: vertrouwen in en overgave aan iets wat groter is dan jezelf. Toch een stukje zingeving misschien? Ik weet het niet, het is erg abstract.
Je hebt zeker een punt Cavina. Het is makkelijker om het slachtoffer uit te hangen dan daadwerkelijk iets te doen om de wereld te veranderen. Al is het maar iets kleins. Als kind werd ik al geraakt door onrecht. Het doet me fysiek pijn als ik zie hoe we met de wereld omgaan. Dan vraag ik me oprecht af of we met zijn allen gek geworden zijn. Maar ik kan daar weinig aan veranderen en de mensen om me heen kunnen ook niets met mijn boosheid. Ik zal of de barricaden op moeten, of een manier moeten vinden om hier mee om te gaan. Dit zal uit een gevoel voor rechtvaardigheid voortkomen. Af-fabriek ingebouwd?
Daarnaast is er sprake van een zekere mate van laksheid. Dingen moesten mij vooral niet teveel moeite kosten, dat vond ik het dan weer niet waard. Als kind viel het me al op hoeveel niet-leuke dingen je op een dag moest doen. En dat vond ik dan weer zielig voor mezelf. En waarom? Te weinig levenslust? Geen idee.
Ik heb eigenlijk nog niets heftigs in mijn leven meegemaakt. Anders dan mijn eigen karakter dan. Dit is het ergste en ik weet gewoon niet of ik dit aankan of aan wil. Ik had veel eerder een verschrikkelijke schop onder mijn kont moeten krijgen. Wat een domme kut ben ik. Maar hier moet ik dan weer niet in blijven hangen want dan zit ik weer in die slachtofferrol. Enorm luxeprobleem eigenlijk.
Waarschijnlijk is het een gebrek aan levenslust. En de vraag is of je dan 'raar' bent.
Heel herkenbaar hoor, Havertje. Ik zou die vragen ook niet stellen als ik ze niet naar mezelf kan richten. Grappig dat je luiheid noemt, dat herken ik ook bij mezelf. Ach, wat had ik niet bereikt kunnen hebben met een beetje meer ... (vul maar in)! Ik weet nog dat een therapeut tegen mij eens zei dat ik me als een slachtoffer opstelde. Ik dacht dat slachtofferschap betekende dat je andere mensen de schuld gaf van je ellende. Dat deed ik toch niet, ik zag mezelf juist als oorzaak! Nu denk ik dat het eerder een soort van lamgeslagenheid is, een gebrek aan vertrouwen dat je zelf iets teweeg kunt brengen in je leven of dat er mooie dingen op je pad kunnen komen.
Vroeger (toen ik een jaar of 8 was) zei een psycholoog over mij tegen mijn ouders dat ik geen eelt had op mijn ziel. Ik was inderdaad overgevoelig voor kwetsing, afwijzing en onrecht. Op een bepaald moment ontwikkel je strategieën om dat overweldigende gevoel te vermijden. Ik ging bijvoorbeeld weinig verwachten in vriendschappen om niet teleurgesteld te worden. Gewoon gezellig samen zijn met elkaar. Ik durf wel moeilijke onderwerpen te delen, maar als ik een dag van ellende zit te janken op de bank, zal ik nooit iemand opbellen.
Een ander voorbeeld: toen mijn man en ik bezig waren met IVF, stelde ik me alvast voor hoe het leven zonder kinderen zou zijn en ik probeerde daar een leuk plaatje van te maken in mijn hoofd. Dit schokte mijn man, omdat hij het gevoel had dat ik het al had opgegeven. Het gaf mij echter het gevoel dat ik niet teveel waarde ging hechten aan het wel of niet slagen van de poging. Dat ik daarmee volledig voorbij ging aan de ware gevoelens van mijzelf en mijn man (angst, leegte, verdriet), heb ik pas veel later ontdekt.
Nu probeer ik af en toe moedig te zijn en op iets te hopen. Heel gek, want juist daardoor voel ik een stukje lichtheid en openheid ontstaan. Ik heb zoveel dingen vermeden en alsnog rottige dingen op mijn bord gekregen. Opeens realiseerde ik me dat ik zonder verdriet en verlies ook geen vreugde en schoonheid kan ervaren. Soms denk ik dat het lijkt op het gevoel dat religieuze mensen hebben: vertrouwen in en overgave aan iets wat groter is dan jezelf. Toch een stukje zingeving misschien? Ik weet het niet, het is erg abstract.
donderdag 12 januari 2017 om 16:03
quote:Buffie schreef op 11 januari 2017 @ 22:43:
[...]
Had je dat echt anders verwacht? Het werd jou gevraagd of je geboren wilde worden?
Nee mij niet maar ik ben er nu eenmaal dus ik probeer het zo goed en zo kwaad als het gaat toch maar tot het einde uit te zingen.
Het leven was tot nu toe voor mij geen feestje maar ik ben zo ongeveer op de helft en ik heb dit overleefd dus de andere helft kom ik ook vast wel door.
[...]
Had je dat echt anders verwacht? Het werd jou gevraagd of je geboren wilde worden?
Nee mij niet maar ik ben er nu eenmaal dus ik probeer het zo goed en zo kwaad als het gaat toch maar tot het einde uit te zingen.
Het leven was tot nu toe voor mij geen feestje maar ik ben zo ongeveer op de helft en ik heb dit overleefd dus de andere helft kom ik ook vast wel door.
donderdag 12 januari 2017 om 16:26
quote:jellybelly schreef op 11 januari 2017 @ 19:57:
[...]
Ik zie het voor mezelf ook zo. Ik 'neem' bewust geen kinderen, omdat ik weet dat ik een leven met kinderen niet aan zal kunnen, maar hoofdzakelijk omdat ik mijn kinderen dit leven niet wil aandoen, en omdat de wereld niet gebaat is bij nog meer mensen.
Maar dat betekent wel dat ik waarschijnlijk eenzaam oud zal worden. Ik heb nu al vrijwel geen sociale kring, en ben nog redelijk jong, laat staan als ik 60+ of zo ben. Mensen hebben dan een gezin, kinderen, kleinkinderen, en wat heb ik?
Dit vind ik echt zo herkenbaar. Ik heb dan toevallig wel rammelende eierstokken, maar wil een kind het leven niet aandoen en denk ook niet dat ik heel erg goed daarmee om zou kunnen gaan. Dit geeft ook nog eens onrust (voortdurend rationeel vs gevoel). Het eenzaam oud worden, geen kleinkinderen en dergelijke zijn ook zaken waar ik over denk en toch een soort van mee zit. Ook geen groot sociaal netwerk dus ik besef mij heel goed dat we altijd/veel met zijn tweeën zullen zijn (als we bij elkaar blijven natuurlijk).
Vind het leven best zwaar eigenlijk en vooral heel veel uit moeten bestaan. Kan er gewoon niet goed mee omgaan en het leven kabbelt gewoon voort en het idee nog zo lang te moeten vind ik ook zwaar en vermoeiend. Ik heb een hele lieve vriend en we genieten echt wel van het leven maar hij denkt er precies zo over. Hij is nog iets stelliger en had inderdaad nooit geboren willen worden en neemt het zijn ouders soms wel eens kwalijk.
[...]
Ik zie het voor mezelf ook zo. Ik 'neem' bewust geen kinderen, omdat ik weet dat ik een leven met kinderen niet aan zal kunnen, maar hoofdzakelijk omdat ik mijn kinderen dit leven niet wil aandoen, en omdat de wereld niet gebaat is bij nog meer mensen.
Maar dat betekent wel dat ik waarschijnlijk eenzaam oud zal worden. Ik heb nu al vrijwel geen sociale kring, en ben nog redelijk jong, laat staan als ik 60+ of zo ben. Mensen hebben dan een gezin, kinderen, kleinkinderen, en wat heb ik?
Dit vind ik echt zo herkenbaar. Ik heb dan toevallig wel rammelende eierstokken, maar wil een kind het leven niet aandoen en denk ook niet dat ik heel erg goed daarmee om zou kunnen gaan. Dit geeft ook nog eens onrust (voortdurend rationeel vs gevoel). Het eenzaam oud worden, geen kleinkinderen en dergelijke zijn ook zaken waar ik over denk en toch een soort van mee zit. Ook geen groot sociaal netwerk dus ik besef mij heel goed dat we altijd/veel met zijn tweeën zullen zijn (als we bij elkaar blijven natuurlijk).
Vind het leven best zwaar eigenlijk en vooral heel veel uit moeten bestaan. Kan er gewoon niet goed mee omgaan en het leven kabbelt gewoon voort en het idee nog zo lang te moeten vind ik ook zwaar en vermoeiend. Ik heb een hele lieve vriend en we genieten echt wel van het leven maar hij denkt er precies zo over. Hij is nog iets stelliger en had inderdaad nooit geboren willen worden en neemt het zijn ouders soms wel eens kwalijk.
I see said the blind man as he picked up his hammer en saw.
donderdag 12 januari 2017 om 16:34
quote:iris1986p schreef op 11 januari 2017 @ 18:19:
Hier een 30ger maar ik kan er helemaal inkomen.
Ik ben ook niet blij dat ik leef. Ik zou liever streven of er nooit geweest zijn.
Ik werk hard, heb kinderen en ben dood op.
Het is werken, kinderen helpen met huiswerk, gedoe, werken werken... gezeur van ex , nog meer huiswerk..
Nou jipppie jeeeej en hoelang moet ik dit nog volhouden? Ik zal er dan geen einde aan maken, al fantaseer ik er regelmatig over dat ik dood ga... heerlijk..
Maar ja niks aan te doen. Ik ga maar door tot het einde volgt..
Verder heb ik een leuke baan hoor, en gezellige collega's fijne familie maar van mij hoeft het allemaal niet...
Liever ga ik straks naar bed en word ik moet meer wakker...
Dus nee nee bent niet de enigeLeuk voor je kinderen...
Hier een 30ger maar ik kan er helemaal inkomen.
Ik ben ook niet blij dat ik leef. Ik zou liever streven of er nooit geweest zijn.
Ik werk hard, heb kinderen en ben dood op.
Het is werken, kinderen helpen met huiswerk, gedoe, werken werken... gezeur van ex , nog meer huiswerk..
Nou jipppie jeeeej en hoelang moet ik dit nog volhouden? Ik zal er dan geen einde aan maken, al fantaseer ik er regelmatig over dat ik dood ga... heerlijk..
Maar ja niks aan te doen. Ik ga maar door tot het einde volgt..
Verder heb ik een leuke baan hoor, en gezellige collega's fijne familie maar van mij hoeft het allemaal niet...
Liever ga ik straks naar bed en word ik moet meer wakker...
Dus nee nee bent niet de enigeLeuk voor je kinderen...
