Kun je een duurzame relatie hebben met een borderliner?

Ik zal proberen mijn verhaal wat beknopt te houden. Ik heb mijn vriend waar ik een lange afstandsrelatie mee heb 2,5 jaar geleden ontmoet. De eerste paar maanden was het super, maar na een aantal maanden werd mijn vriend vaker geïrriteerd, hatelijk en zei hele pijnlijke dingen. Voor mijn gevoel uit het niets. Van de een op andere dag vond ie dat we niet meer zoveel moesten bellen en dat ik hem met rust moest laten. Uiteraard kwam dat rauw op me dak, want ik zag het niet aankomen. Eigenlijk al dezelfde avond was hij weer 'normaal' en poeslief. Hij begon sindsdien zijn afspraken niet na te komen en als ik er wat van zei dan kreeg ik ellende over me heen. Zo ging dat met veel dingen. Het is lastig als je niet samen bent, want ik kon niet zomaar naar hem toe om te praten. Ik moest eigenlijk maar wachten tot hij weer was afgekoeld. Dat gebeurde ook altijd en dan was alles weer koek en ei. Toch ging ik erg twijfelen aan deze relatie en aan hem. Of hij wel van me hield. Ik werd er depressief van en ik kon gewoon mijn vinger er niet opleggen wat het was. Ik moest vaak op tenen lopen, oppassen wat ik zei, want hij kon ineens heel kwaad worden. Hij reageerde bijna altijd zo als hij stress had. Ik begon steeds meer een patroon te zien. Iets triggerde hem, ik luisterde niet, of ik liet hem vallen of ik zei iets wat hem niet beviel en hij werd woest en ging schreeuwen en hij was angstaanjagend. Het gebeurde steeds vaker. Nadat hij me een keer aanviel (uit het niets, er was geen ruzie) heb ik de politie gebeld en hij is meegenomen. Nadat ie was vrijgelaten gaf hij mij de schuld van alles. Ik kon dit niet accepteren, maar hij bleef me berichten sturen en daarna was hij weer de oude en zag ik weer leuke man die hij ook is. Zijn goede vrienden hadden het inmiddels gehoord en ze wilden hem niet meer zien. Ze hebben maanden niet met hem gesproken. Na een paar weken hebben we elkaar toch gezien en ik ben weer voor hem gevallen. Er was veel veranderd in hem. Een soort bewustwording. Hij was heel goed bezig met zichzelf verbeteren. Aangeven wanneer hij voelde dat hij 'lastig' werd. We hadden afgesproken dat ik weg zou lopen of gewoon niet ingaan als hij toch een boze bui had waarvan we allebei wisten dat hij dan onredelijk was en nare dingen schreeuwde. Dit heeft ons erg geholpen. Ik heb het zonder dat hij het weet zijn moeder verteld en ik heb een hele goede band met haar. Hij is altijd al zo geweest. Het fijne is dat ik altijd bij haar terecht kan. Ze woont bij hem om de hoek. Ik ben dan ook regelmatig bij haar geweest als hij het moeilijk had. Het is de laatste maanden echt heel goed gegaan. In principe nooit ruzie, ik ken hem door en door en voel hem goed aan. Ook hij begint zichzelf beter in te houden. En we praten erover. We hebben veel lol, zijn vrienden en moeder zien ook een verbetering. Ze zeggen dat het door mij verstandigheid komt en geduld en ik weet hem wat dat betreft minder triggers te geven (dan bv zijn exen). Hij zegt ook alles bij mij gevonden te hebben en ik zou de ware voor hem zijn. Echter....afgelopen weekend was hij bij met een goede vriend van ons. Hij was ineens omgeslagen nadat we uit waren geweest. Hij wilde weg en had honger. Hij is weggelopen (om niet te gaan flippen) en ik ben met die vriend met een taxi naar huis gegaan. Toen hij thuis kwam was hij woest, we begrepen hem niet, luisterden niet, voelde zich niet gehoord. Hij was niet aanspreekbaar. Telefoon kapot gegooid en we waren ook best bang dat ie wat zou doen. Deze keer duurde zijn boosheid een paar uur. De laatste maanden was dat altijd van korte duur. Uiteindelijk hebben we het uitgesproken en hebben we heel veel gepraat over alles. Dat was echt heel erg fijn. Ik weet dat hij ook niet zo wil zijn en dat hij heel erg zijn best doet om sowieso niet gewelddadig te worden naar mij toe. Hij gooit dat wel met andere dingen. Maar hij is zich bewust van. Ik kan er mee leven als het een keer in een paar maanden gebeurd, maar ik weet het verloop niet. Die vriend kwam met een linkje over Borderline. En hij heeft zeker 5 van de kenmerken. Ik ben uiteraard geen psychiater, maar alles wat ik lees is zo herkenbaar. De puzzelstukjes vallen op zijn plaats. Maar het maakt me bang en onzeker. Naast woede (wat sterker dan hemzelf is) is hij ook impulsief, onvoorspelbaar, verslavingsgevoelig (seks, drugs, geld uitgeven) mood swings zomaar uit het niets en is heel erg afhankelijk van mijn moeder en vrienden. Maar kan zeker tegen zijn moeder ook zulk gedrag vertonen. Ik maak me zorgen dat deze relatie zonder hulp niet standhoudt. Veel van de tijd hebben we het echt heel leuk, maar hij heeft veel problemen die hij echt wel ziet en erkent, maar hij doet er niks mee. Is een succesvolle relatie met een borderliner mogelijk. Hij is overigens tegen de 40.