Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
zondag 24 augustus 2008 om 11:49
(Mijn psycholoog zou zeggen dat het huilen ook een doodgewone reactie op een traumatische gebeurtenis was. Dat begrijp ik nu wel, na die uitleg van hem afgelopen vrijdag.)
elmervrouw wijzigde dit bericht op 09-09-2008 10:40
Reden: alles over werk verwijderd
Reden: alles over werk verwijderd
% gewijzigd
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 24 augustus 2008 om 12:27
Dat is ook precies wat ik mezelf afvroeg. Een andere werkplek lost natuurlijk niet ineens alles op. Hoewel ik de plek waar ik nu zit al veel langere tijd niet meer leuk vind, maar dat verklaart dat nog niet dat pijn in de buik gevoel. Dat is inderdaad iets wat in mij zit. Zou wel heel simpel zijn om dat op anderen (werkplek, collega's) af te schuiven. Dus tijd om maar eens echt aan de slag te gaan met mezelf.
En mocht ik toch weer terug gaan krabbelen, help me hier dan maar even aan herinneren.
Films waren The kite runner (de vliegeraar). Ben nooit zo van de boekverfilmingen, maar dit was een mooie.
En Rabbit proof fence. Indrukwekkend waargebeurd verhaal over de aboriginals in de jaren dertig. 3 meisjes worden weggehaald bij hun moeder en bij blanken ondergebracht. Daar lopen ze weg om vervolgens 2400 km terug naar huis te lopen. Een aanrader! (maar ook heel heftig voor jou denk ik)
zondag 24 augustus 2008 om 12:33
Wat fijn dat ze op je werk zo rustig reageerden toen je in tranen was. Kan me wel voorstellen dat het ongemakkelijk voelt en dat je daar niet graag aan terug denkt. Maar blijkbaar is het zo erg nog niet als het een keer gebeurd?
Hoezo zien ze jou niet als echte vrouw? Van verstandelijk gehandicapten kan ik me dat voorstellen, van ouderen ook.
Maar zo'n zakenman bijvoorbeeld, die ziet jou toch wel als vrouw?
Ik vind mezelf vaak nog zo'n jonkie op mijn werk, maar dat wordt regelmatig weerlegd door de jongens. Die vinden mij echt al een 'oud wijf', zoals ze dat zo fijn kunnen zeggen en van een heel andere generatie. Erg complimenteus zijn ze niet
Hoezo zien ze jou niet als echte vrouw? Van verstandelijk gehandicapten kan ik me dat voorstellen, van ouderen ook.
Maar zo'n zakenman bijvoorbeeld, die ziet jou toch wel als vrouw?
Ik vind mezelf vaak nog zo'n jonkie op mijn werk, maar dat wordt regelmatig weerlegd door de jongens. Die vinden mij echt al een 'oud wijf', zoals ze dat zo fijn kunnen zeggen en van een heel andere generatie. Erg complimenteus zijn ze niet
zondag 24 augustus 2008 om 13:14
Dit is een heel moeilijk iets voor mij. Ik ben klein en tenger, zie er niet uit als mijn leeftijd (47!). Meer als een meisje. En ik voel mij ook geen echte vrouw. Het is dat ik kinderen heb gekregen, bewijs is geleverd, maar ik vind andere vrouwen méér vrouw dan mezelf. Ik denk dan ook echt dat zo'n man mij niet als vrouw ziet. Mijn man gelukkig wel 
maar ik geloof hem niet.
maar ik geloof hem niet.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 24 augustus 2008 om 22:16
:
Er zijn natuurlijk meer redenen voor dat gevoel dan alleen fysieke redenen(te heftig om het op deze plek over te hebben).
Nou kan ik gaan invullen, maar laat ik dat maar niet doen. Weet ten eerste niet of ik in de juiste richting denk en ten tweede wil je het er niet over hebben hier. Dus zal er niet op doorvragen.
Maar wel heel moeilijk lijkt me, voor jezelf. Mocht je er toch een keer iets over kwijt willen....ik kijk niet zo snel ergens van op hoor.
Zit nu bij mijn ouders, blijf hier een nachtje slapen (wonen niet naast de deur). Die denken echt dat ik het werk alleen niet leuk vind. En dat houd ik maar zo. Vraag me dan wel af of ik zo goed de schijn ophoud of dat zij mij eigenlijk gewoon niet zo goed kennen.
Hoe is het verder met je?
maandag 25 augustus 2008 om 07:16
Je zult vast wel in de goede richting denken, als je meer van me gelezen hebt, hier links en rechts, eerder. Moeilijk punt idd voor mij en ik ben toch bang dat iemand hier meeleest. Misschien voor het echte hart-uitstorten eens een andere nick aanmaken en het dan niet over mijn kinderen hebben, want dat maakt mij herkenbaar (al zou ik ook weer niet weten wie er zou meelezen of zo).
Gisteren ben ik bij mijn oom en tante geweest, de enigen van de familie met wie ik nog kontakt heb. Zij staan echt achter mij. Mijn oom is een erg nuchtere, directe man met een gouden hart, echt geïnteresseerd ook. Stelde nogal wat vragen en op een gegeven moment hebben we het ook over mijn moeder gehad (zij zien haar dus wel, tante is zus). Riep toch weer nogal wat emoties op bij mij, al pratende. En alles bij elkaar voelde ik me gisteravond nog steeds een beetje overstuur.
Zo dadelijk weer aan het werk, nieuwe dag, nieuwe indrukken.
Hoe is je kontakt met jouw ouders eigenlijk? Hoe voelt dat voor jou, de schijn ophouden? Je zegt dat zij je niet zo goed kennen misschien, maar laat jij je ook kennen, wil je dat?
Fijne dag vandaag!
Gisteren ben ik bij mijn oom en tante geweest, de enigen van de familie met wie ik nog kontakt heb. Zij staan echt achter mij. Mijn oom is een erg nuchtere, directe man met een gouden hart, echt geïnteresseerd ook. Stelde nogal wat vragen en op een gegeven moment hebben we het ook over mijn moeder gehad (zij zien haar dus wel, tante is zus). Riep toch weer nogal wat emoties op bij mij, al pratende. En alles bij elkaar voelde ik me gisteravond nog steeds een beetje overstuur.
Zo dadelijk weer aan het werk, nieuwe dag, nieuwe indrukken.
Hoe is je kontakt met jouw ouders eigenlijk? Hoe voelt dat voor jou, de schijn ophouden? Je zegt dat zij je niet zo goed kennen misschien, maar laat jij je ook kennen, wil je dat?
Fijne dag vandaag!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 25 augustus 2008 om 11:10
Dat meelezen van anderen, je weet het maar nooit. Kan me voorstellen dat je daarom wat terughoudend bent, ben ik ook.
Al zou ik ook niet weten wie er dan mee zou moeten lezen.
Maar als jij je nu teveel beperkt voelt is een andere nick misschien wel een optie.
(je mag me ook altijd een keer mailen als je dat wilt)
Fijn dat je nog wel contact met die oom en tante hebt. Al lijkt me dat ook wel raar, omdat zij ook contact met je moeder hebben. Weten zij wat jij als kind allemaal mee hebt moeten maken in dat gezin?
Het contact met mijn ouders is op zich wel goed. Maar ik realiseer me steeds meer dat het vooral oppervlakkig is. Ik kan het prima met ze vinden, al botst het nog weleens, zeker met mijn vader. We lijken teveel op elkaar denk ik.
De schijn ophouden voelt soms eenzaam. Dat ik mijn gevoel niet kwijt kan bij de mensen die mij het best zouden moeten kennen. Maar ik heb die muur zelf opgeworpen en meestal vind ik dat wel prima.
Ik ga zo even winkelen en vanavond weer naar huis.
Morgen mijn baas onder ogen komen (is terug van vakantie), ben heel benieuwd hoe hij heeft gereageerd vandaag op mijn vertrek.
Werkse vandaag en jij ook een fijne dag!
Al zou ik ook niet weten wie er dan mee zou moeten lezen.
Maar als jij je nu teveel beperkt voelt is een andere nick misschien wel een optie.
(je mag me ook altijd een keer mailen als je dat wilt)
Fijn dat je nog wel contact met die oom en tante hebt. Al lijkt me dat ook wel raar, omdat zij ook contact met je moeder hebben. Weten zij wat jij als kind allemaal mee hebt moeten maken in dat gezin?
Het contact met mijn ouders is op zich wel goed. Maar ik realiseer me steeds meer dat het vooral oppervlakkig is. Ik kan het prima met ze vinden, al botst het nog weleens, zeker met mijn vader. We lijken teveel op elkaar denk ik.
De schijn ophouden voelt soms eenzaam. Dat ik mijn gevoel niet kwijt kan bij de mensen die mij het best zouden moeten kennen. Maar ik heb die muur zelf opgeworpen en meestal vind ik dat wel prima.
Ik ga zo even winkelen en vanavond weer naar huis.
Morgen mijn baas onder ogen komen (is terug van vakantie), ben heel benieuwd hoe hij heeft gereageerd vandaag op mijn vertrek.
Werkse vandaag en jij ook een fijne dag!
maandag 25 augustus 2008 om 13:19
maandag 25 augustus 2008 om 21:29
Hoe is het nu met je, inmiddels wat rustiger van binnen?
Lijkt me best logisch dat het gesprek van gisteren het nodige heeft losgemaakt.
Maar misschien ook wel omdat het een vrij dominante man was? En hij eigenlijk voor jou aan het bepalen was. Want daar lijkt het wel op, door jou zo te laten wachten en niet even op te schieten. Misschien had je daardoor ook wel een beetje het gevoel van controle kwijt te zijn?
Leuk dat je baas nog even terugkwam op zaterdag! Fijn om ook nog even van hem te horen dat het zo goed is gegaan.
Het contact met mijn ouders vind ik wel best zo denk ik. Meer zit er volgens mij ook gewoon niet in of ik laat het niet toe.
Ik denk ook dat ik meer in het algemeen iemand mis tegen wie ik me écht uit durf te spreken. En niet specifiek mijn ouders. Heb het altijd prima gevonden om mensen op afstand te houden, dat deed ik zelf, had ik zelf in de hand. Nu pas merk ik dat ik mezelf daardoor op sommige momenten eenzaam maak.
Ik heb trouwens één broer, iets jonger dan ik (die gaat trouwen binnenkort). Kan het erg goed met hem vinden, hebben veel lol samen, maar ook geen diepgaand contact.
Lijkt me best logisch dat het gesprek van gisteren het nodige heeft losgemaakt.
Maar misschien ook wel omdat het een vrij dominante man was? En hij eigenlijk voor jou aan het bepalen was. Want daar lijkt het wel op, door jou zo te laten wachten en niet even op te schieten. Misschien had je daardoor ook wel een beetje het gevoel van controle kwijt te zijn?
Leuk dat je baas nog even terugkwam op zaterdag! Fijn om ook nog even van hem te horen dat het zo goed is gegaan.
Het contact met mijn ouders vind ik wel best zo denk ik. Meer zit er volgens mij ook gewoon niet in of ik laat het niet toe.
Ik denk ook dat ik meer in het algemeen iemand mis tegen wie ik me écht uit durf te spreken. En niet specifiek mijn ouders. Heb het altijd prima gevonden om mensen op afstand te houden, dat deed ik zelf, had ik zelf in de hand. Nu pas merk ik dat ik mezelf daardoor op sommige momenten eenzaam maak.
Ik heb trouwens één broer, iets jonger dan ik (die gaat trouwen binnenkort). Kan het erg goed met hem vinden, hebben veel lol samen, maar ook geen diepgaand contact.
maandag 25 augustus 2008 om 21:56
Ik heb me toendertijd in paniek aangemeld bij de stichting Maatschappelijke Dienstverlening en die heeft me toen gelukkig doorgestuurd naar een betrouwbare instantie die wel verstand heeft van zulk soort trauma's, maar die vonden het weer zo heftig dat ze me naar een kliniek hebben doorverwezen en ondertussen zit ik al weer anderhalf jaar bij de desbetreffende instantie, ik weet niet of ik namen mag noemen, maar het gaat om PsyQ, daar ben ik echt hartstikke goed geholpen en zagen mijn probleem ook werkelijk als een probleem en niet als iets wat maar over gaat.
Eerst zat ik bij een individuele eerstelijnstherapeute, maar ik kan toch beter een instantie aanbevelen, dit ivm second opinion. Sterkte met je vriendin en ze moet zeker hulp zoeken, hoe moeilijk dat ook is, zeker in het begin is het verschrikkelijk moeilijk om over zulk soort ervaringen te praten. Zelfs toen ik een poosje in de kliniek zat, kon ik absoluut niet over mijn vreselijk vervelende ervaringen praten, ik uitte het alleen in vreselijk boos en agressief gedrag naar mannen toe, meer kon ik toen niet uiten, ik was alleen maar boos, op mezelf dat ik het zo ver had laten komen en op de mannen in het algemeen en in die kliniek zaten 2 mannen ter behadeling, de ene deed het niets, die was keihard, de ander was slachtoffer van mishandeling en pesterij als kind en die vond mijn buien tov hem niet zo leuk, maar ik was zo boos, zo gekwetst en zo veel pijn gedaan, ik wist niet meer hoe ik me normaal moest gedragen, ik kon mezelf alleen maar verdedigen, zoveel pijn had ik van binnen, er hoefde bij mij niemand meer in de buurt of dichtbij te komen, want dat pikte ik niet.
Ondertussen gaat het wel wat beter, maar herstel van vertrouwen en herstel van beschadigde emoties gaat langzaam, heel erg langzaam. Het kan soms heel erg goed gaan, zodat het lijkt alsof er niets aan de hand is, maar soms kan het ook ineens heel erg fout gaan, als je dat niet verwacht.
Eerst zat ik bij een individuele eerstelijnstherapeute, maar ik kan toch beter een instantie aanbevelen, dit ivm second opinion. Sterkte met je vriendin en ze moet zeker hulp zoeken, hoe moeilijk dat ook is, zeker in het begin is het verschrikkelijk moeilijk om over zulk soort ervaringen te praten. Zelfs toen ik een poosje in de kliniek zat, kon ik absoluut niet over mijn vreselijk vervelende ervaringen praten, ik uitte het alleen in vreselijk boos en agressief gedrag naar mannen toe, meer kon ik toen niet uiten, ik was alleen maar boos, op mezelf dat ik het zo ver had laten komen en op de mannen in het algemeen en in die kliniek zaten 2 mannen ter behadeling, de ene deed het niets, die was keihard, de ander was slachtoffer van mishandeling en pesterij als kind en die vond mijn buien tov hem niet zo leuk, maar ik was zo boos, zo gekwetst en zo veel pijn gedaan, ik wist niet meer hoe ik me normaal moest gedragen, ik kon mezelf alleen maar verdedigen, zoveel pijn had ik van binnen, er hoefde bij mij niemand meer in de buurt of dichtbij te komen, want dat pikte ik niet.
Ondertussen gaat het wel wat beter, maar herstel van vertrouwen en herstel van beschadigde emoties gaat langzaam, heel erg langzaam. Het kan soms heel erg goed gaan, zodat het lijkt alsof er niets aan de hand is, maar soms kan het ook ineens heel erg fout gaan, als je dat niet verwacht.
dinsdag 26 augustus 2008 om 10:57
dinsdag 26 augustus 2008 om 10:57
Oh ja, nu weet ik het weer, van je broer, dat hij gaat trouwen (en jou als getuige gevraagd had). Vind je het jammer dat het kontakt niet diepgaander is? Zou je dat anders willen zien?
Als je eens wist hoe lang ik muren om me heen heb gezet..! Eigenlijk is mijn man de eerste die ik dichterbij kon toelaten (ik kon hem vanaf het begin vertrouwen, ik voelde dat hij een goed mens was), daarna volgde die goede vriendin van me, en dat is het wel zo'n beetje. Beroepsmatig die coach en deze psycholoog, maar ik merk wel dat ik het echt nodig heb om me uit te kunnen spreken tegen mensen. Dingen zitten zo hoog..!
Moet je vandaag weer werken?
Als je eens wist hoe lang ik muren om me heen heb gezet..! Eigenlijk is mijn man de eerste die ik dichterbij kon toelaten (ik kon hem vanaf het begin vertrouwen, ik voelde dat hij een goed mens was), daarna volgde die goede vriendin van me, en dat is het wel zo'n beetje. Beroepsmatig die coach en deze psycholoog, maar ik merk wel dat ik het echt nodig heb om me uit te kunnen spreken tegen mensen. Dingen zitten zo hoog..!
Moet je vandaag weer werken?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 26 augustus 2008 om 10:59
dinsdag 26 augustus 2008 om 11:17
Waren we tegelijk
Bij een aantal eerstelijnspsychologen zag ik dat een verwijzing niet altijd noodzakelijk is. Zal het bij deze eerst eens navragen.
Als het even kan ga ik liever niet naar mijn huisarts. Daar heb ik geen goede ervaringen mee (onderzoek verkrachting destijds, voor mijn gevoel niet erg serieus genomen).
Misschien ook tijd om eens een andere huisarts te nemen.
Macht, herkenbaar, maar dan eigenlijk van de andere kant. Ik ben zelf vrij dominant, wil altijd de controle houden. Laat niet zo snel over me heen walsen, moet er juist voor oppassen dat ik dat zelf niet doe bij anderen.
Ben je in staat te reageren op het moment dat een ander (in dit geval die klant) de controle lijkt over te nemen?
Of overheerst dan de angst en kan je niets meer?
Die muren om me heen, het lijkt zelfbescherming te zijn geweest en het leverde misschien ook wel wat op. Maar nu lijkt het zich tegen me te keren, althans zo voelt het.
Kan me zo voorstellen dat jij een beste bunker om je heen hebt gebouwd, bij wijze van spreke dan.
Heb je het idee dat die muren nu langzaamaan afbrokkelen of ben je vooral tegen die muren aan het opboksen?
Ik moet vanmiddag werken, weer 24 uur. Laatste week hier. Ben erg benieuwd naar de reactie van mijn baas.
Bij een aantal eerstelijnspsychologen zag ik dat een verwijzing niet altijd noodzakelijk is. Zal het bij deze eerst eens navragen.
Als het even kan ga ik liever niet naar mijn huisarts. Daar heb ik geen goede ervaringen mee (onderzoek verkrachting destijds, voor mijn gevoel niet erg serieus genomen).
Misschien ook tijd om eens een andere huisarts te nemen.
Macht, herkenbaar, maar dan eigenlijk van de andere kant. Ik ben zelf vrij dominant, wil altijd de controle houden. Laat niet zo snel over me heen walsen, moet er juist voor oppassen dat ik dat zelf niet doe bij anderen.
Ben je in staat te reageren op het moment dat een ander (in dit geval die klant) de controle lijkt over te nemen?
Of overheerst dan de angst en kan je niets meer?
Die muren om me heen, het lijkt zelfbescherming te zijn geweest en het leverde misschien ook wel wat op. Maar nu lijkt het zich tegen me te keren, althans zo voelt het.
Kan me zo voorstellen dat jij een beste bunker om je heen hebt gebouwd, bij wijze van spreke dan.
Heb je het idee dat die muren nu langzaamaan afbrokkelen of ben je vooral tegen die muren aan het opboksen?
Ik moet vanmiddag werken, weer 24 uur. Laatste week hier. Ben erg benieuwd naar de reactie van mijn baas.
dinsdag 26 augustus 2008 om 11:30
Nee, die muren zijn aan het afbrokkelen. Oh nee, dat klinkt te passief. Ik ben ze zélf aan het afbreken. Omdat ik dat wil.
Omdat ik niet meer achter muren wil leven.
Ik wil de wereld zien.
Ik wil dat de wereld mij ziet.
Steentje voor steentje, en soms weer gauw erachter wegkruipen, maar dan om bij te komen. Niet meer als permanente verblijfplaats.
Ze waren nodig, die muren. Eens. Lange tijd.
Maar nu is mijn omgeving veilig.
En wil zelfs zo'n dominante man mij geen kwaad doen; sterker nog: ik denk dat hij zich niet eens bewust was van zijn gedrag. Hij was verder niet onvriendelijk of wat dan ook.
Ik kan eigenlijk wel concluderen dat mijn omgeving nu veilig is.
En hoe zit dat bij jou?
(Ik heb gisteren uiteindelijk wel tegen die man gezegd: ik wil niet vervelend zijn, maar we moeten nu wel zo gaan. Dat wel. Maar de angst van binnen was al te hoog opgelopen.)
Omdat ik niet meer achter muren wil leven.
Ik wil de wereld zien.
Ik wil dat de wereld mij ziet.
Steentje voor steentje, en soms weer gauw erachter wegkruipen, maar dan om bij te komen. Niet meer als permanente verblijfplaats.
Ze waren nodig, die muren. Eens. Lange tijd.
Maar nu is mijn omgeving veilig.
En wil zelfs zo'n dominante man mij geen kwaad doen; sterker nog: ik denk dat hij zich niet eens bewust was van zijn gedrag. Hij was verder niet onvriendelijk of wat dan ook.
Ik kan eigenlijk wel concluderen dat mijn omgeving nu veilig is.
En hoe zit dat bij jou?
(Ik heb gisteren uiteindelijk wel tegen die man gezegd: ik wil niet vervelend zijn, maar we moeten nu wel zo gaan. Dat wel. Maar de angst van binnen was al te hoog opgelopen.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 26 augustus 2008 om 12:13
Zélf afbreken, dat is helemaal waar. Niemand anders die dat voor je kan doen.
Anderen kunnen je alleen de veiligheid bieden om daarmee aan de slag te gaan.
En daar ben ik wel een beetje bang voor, de mensen om mij heen. Hoe reageren die, op mij, zonder dat masker, zonder die muren om mij heen.
Veiligheid was voor mij altijd anderen op afstand houden, zodat niemand me kon raken, kon kwetsen. Maar dat is schijnveiligheid. Ik ben een beetje verstrikt geraakt in mijn eigen grenzen, het bewaken ervan.
Wat ik wil leren is dan ook mezelf meer laten zien, me niet meer verschuilen. Mezelf weer terugvinden.
Wel knap trouwens dat je toch de controle wat terug kon nemen door te zeggen: we moeten zo gaan. Ondanks de angst heb je toch weer de touwtjes in handen kunnen krijgen en laten zien dat jij bepaalt.
Anderen kunnen je alleen de veiligheid bieden om daarmee aan de slag te gaan.
En daar ben ik wel een beetje bang voor, de mensen om mij heen. Hoe reageren die, op mij, zonder dat masker, zonder die muren om mij heen.
Veiligheid was voor mij altijd anderen op afstand houden, zodat niemand me kon raken, kon kwetsen. Maar dat is schijnveiligheid. Ik ben een beetje verstrikt geraakt in mijn eigen grenzen, het bewaken ervan.
Wat ik wil leren is dan ook mezelf meer laten zien, me niet meer verschuilen. Mezelf weer terugvinden.
Wel knap trouwens dat je toch de controle wat terug kon nemen door te zeggen: we moeten zo gaan. Ondanks de angst heb je toch weer de touwtjes in handen kunnen krijgen en laten zien dat jij bepaalt.
dinsdag 26 augustus 2008 om 13:51
oud verdriet
Ik kom pas als je liggen gaat
Je klaar bent voor de nacht
Ik kom in beelden, in fragmenten
Hard, ineens en onverwacht
Ik kom terwijl je uit het raam kijkt
Van je favoriet café
Ik zal er zijn zodra je even denkt
'Ik heb er vrede mee'
Als je eens rustig over zee kijkt
En je denkt: 'nu heb ik rust'
Heb ik je onverwachts en zachtjes
keihard op je ziel gekust
Je noemt me oud verdriet
Doe wat je wilt
(maar) Zo vreselijk oud ben ik nog niet
Ik kom het liefste als je luistert
Naar een onverwacht mooi lied
Ik kom pas kijken, weken, maanden
Na het echte groot verdriet
Ik schuil in weggestopte foto's
Iets wat je vindt onder de bank
En echt ik ben niet te verdrinken
Ik schuil het makkelijkst in drank
Ik kom soms midden in het lachen
Dat zo overgaat in huilen
Het zijn precies dezelfde tranen
Die alleen maar van hun namen ruilen
Je noemt me oud verdriet
Doe wat je wilt
(maar) Zo vreselijk oud ben ik nog niet
Maar het liefste kom ik 's nachts
Als je niet slapen kan
Juist dan, juist dan
Ik kom pas als je liggen gaat
Je klaar bent voor de nacht
Ik kom in beelden, in fragmenten
Hard, ineens en onverwacht
Ik kom terwijl je uit het raam kijkt
Van je favoriet café
Ik zal er zijn zodra je even denkt
'Ik heb er vrede mee'
Als je eens rustig over zee kijkt
En je denkt: 'nu heb ik rust'
Heb ik je onverwachts en zachtjes
keihard op je ziel gekust
Je noemt me oud verdriet
Doe wat je wilt
(maar) Zo vreselijk oud ben ik nog niet
Ik kom het liefste als je luistert
Naar een onverwacht mooi lied
Ik kom pas kijken, weken, maanden
Na het echte groot verdriet
Ik schuil in weggestopte foto's
Iets wat je vindt onder de bank
En echt ik ben niet te verdrinken
Ik schuil het makkelijkst in drank
Ik kom soms midden in het lachen
Dat zo overgaat in huilen
Het zijn precies dezelfde tranen
Die alleen maar van hun namen ruilen
Je noemt me oud verdriet
Doe wat je wilt
(maar) Zo vreselijk oud ben ik nog niet
Maar het liefste kom ik 's nachts
Als je niet slapen kan
Juist dan, juist dan
woensdag 27 augustus 2008 om 15:56
Ik heb helaas toch een verwijzing nodig van de huisarts voor de verzekering. Volgende week eerst daar maar een afspraak maken. Bah, daar zie ik nog het meest tegenop. De rillingen lopen me over de rug van die man.
Maar goed, niet terugkrabbelen nu.
Psychologen hebben een aantal weken wachttijd (EMDR is daar trouwens ook mogelijk). Dat komt wel goed uit, tegen die tijd ben ik ook gewend aan mijn nieuwe team.
Baas even vluchtig gesproken vandaag. Helemaal niet gehad over mijn vertrek. Beetje vreemd, maar morgen komt hij langs en zullen we wat rustiger kunnen spreken.
Hoe is het met jou?
Nog steeds zoveel spanning in je lijf?
Maar goed, niet terugkrabbelen nu.
Psychologen hebben een aantal weken wachttijd (EMDR is daar trouwens ook mogelijk). Dat komt wel goed uit, tegen die tijd ben ik ook gewend aan mijn nieuwe team.
Baas even vluchtig gesproken vandaag. Helemaal niet gehad over mijn vertrek. Beetje vreemd, maar morgen komt hij langs en zullen we wat rustiger kunnen spreken.
Hoe is het met jou?
Nog steeds zoveel spanning in je lijf?
