Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
donderdag 21 augustus 2008 om 13:25
Dat klinkt zeker als een bijzondere ontmoeting! En wat leuk dat jullie mailadressen hebben uitgewisseld, daar moet je zeker wat mee doen. En ook met die wens om iets met coaching te gaan doen. Als dat echt iets is wat je al langere tijd wilt, probeer er dan voor te gaan!
Ik was nooit zo van dat 'zweverige', ben heel nuchter en moest er nooit iets van weten. Totdat ik jaren geleden contact kreeg met een spiritueel ingestelde (en tegelijk ook nuchtere) vrouw. Een enorm leeftijdsverschil (zij toen eind zestig), maar een bijzondere vriendschap ontstaan. En haar als het ware in onze familie opgenomen. Van haar heb ik veel geleerd, ook om dingen op een andere manier te bekijken. En ik geloof dan ook wel dat zo'n ontmoeting als die jij had niet toevallig is. Soms kruis je iemands pad met een reden denk ik. Het is dan maar net of je dat (wil) zien en er iets mee wil doen.
Vervelend dat je je zo voelt vandaag. Maar ook wel begrijpelijk toch? Je bent met zo veel bezig, kan me voorstellen dat je hoofd vol zit en dat het letterlijk zwaar voelt.
Sterkte zo met die jongens die je op moet halen!
Ik was nooit zo van dat 'zweverige', ben heel nuchter en moest er nooit iets van weten. Totdat ik jaren geleden contact kreeg met een spiritueel ingestelde (en tegelijk ook nuchtere) vrouw. Een enorm leeftijdsverschil (zij toen eind zestig), maar een bijzondere vriendschap ontstaan. En haar als het ware in onze familie opgenomen. Van haar heb ik veel geleerd, ook om dingen op een andere manier te bekijken. En ik geloof dan ook wel dat zo'n ontmoeting als die jij had niet toevallig is. Soms kruis je iemands pad met een reden denk ik. Het is dan maar net of je dat (wil) zien en er iets mee wil doen.
Vervelend dat je je zo voelt vandaag. Maar ook wel begrijpelijk toch? Je bent met zo veel bezig, kan me voorstellen dat je hoofd vol zit en dat het letterlijk zwaar voelt.
Sterkte zo met die jongens die je op moet halen!
donderdag 21 augustus 2008 om 13:35
Van zweverig gedoe hou ik ook niet, sommige mensen slaan erin door, vind ik. Je bent mens hier op aarde en dus heb je ook te maken met emoties, ook al heb je als ziel een bepaalde weg gekozen. Als ik dat spirituele weten niet had gehad, op jonge leeftijd ook al, dan zat ik hier nu niet meer, dan was ik allang weg, zo wanhopig als ik toen al was over mijn leven.
Maar ik 'wist' ergens gewoon dat ik er daarmee niet vanaf was.
Alleen ben je mens hier op aarde en moet je dealen met de dingen die je tegenkomt. Met de emoties, met de strubbelingen, met de tegenslagen, kortom, menszijn.
En met al mijn weten (ahum) zit ik vandaag gewoon behoorlijk niet lekker in mijn vel, en moet ik toch gewoon mijn taak zo dadelijk gaan vervullen. Wat ik ook doe!
Mooi, zo'n ontmoeting en vriendschap! Spiritualiteit en nuchterheid kan heel goed samengaan. Bij mezelf probeer ik daar ook een evenwicht in te vinden en dat lukt aardig.
Maar ik 'wist' ergens gewoon dat ik er daarmee niet vanaf was.
Alleen ben je mens hier op aarde en moet je dealen met de dingen die je tegenkomt. Met de emoties, met de strubbelingen, met de tegenslagen, kortom, menszijn.
En met al mijn weten (ahum) zit ik vandaag gewoon behoorlijk niet lekker in mijn vel, en moet ik toch gewoon mijn taak zo dadelijk gaan vervullen. Wat ik ook doe!
Mooi, zo'n ontmoeting en vriendschap! Spiritualiteit en nuchterheid kan heel goed samengaan. Bij mezelf probeer ik daar ook een evenwicht in te vinden en dat lukt aardig.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 21 augustus 2008 om 14:02
Wie weet wat er nog voortkomt uit dat contact. Leuk dat ze al gemaild heeft, je zal wel indruk gemaakt hebben dan.
Ik vind het inderdaad wel belangrijk dat mensen met beide benen op de grond blijven staan. En dat ze verantwoordelijk blijven voor hun eigen leven. Valkuil van spiritualiteit, maar net zo goed van geloof, kan zijn dat je alles buiten jezelf plaatst. Zo van 'het is zo bepaald, kan er niets aan doen' of 'zo heeft ... mij nou eenmaal geschapen'. Met zulke gedachten kan ik moeite hebben.
Maar het is mooi dat het jou er zo doorheen heeft gesleept en dat je ook gewoon in het hier en nu leeft.
Wat ik vooral heb geleerd van die vriendschap (helaas is ze een paar jaar geleden overleden) is niet altijd zo zwart/wit te denken. Ik kan heel rechtlijnig zijn en erg overtuigd van mijn eigen ideeen. Wat je niet ziet bestaat niet en kan er niet zijn. Alles moet te verklaren zijn. En ik ging vooral nooit de diepte in, te eng denk ik en te moeilijk. Bij elkaar vonden we daar wat meer evenwicht in. Ik trok bij haar af en toe aan de rem en zij zette mij aan het denken.
Succes vandaag! Vervelend dat je zo'n rotdag hebt
Ik vind het inderdaad wel belangrijk dat mensen met beide benen op de grond blijven staan. En dat ze verantwoordelijk blijven voor hun eigen leven. Valkuil van spiritualiteit, maar net zo goed van geloof, kan zijn dat je alles buiten jezelf plaatst. Zo van 'het is zo bepaald, kan er niets aan doen' of 'zo heeft ... mij nou eenmaal geschapen'. Met zulke gedachten kan ik moeite hebben.
Maar het is mooi dat het jou er zo doorheen heeft gesleept en dat je ook gewoon in het hier en nu leeft.
Wat ik vooral heb geleerd van die vriendschap (helaas is ze een paar jaar geleden overleden) is niet altijd zo zwart/wit te denken. Ik kan heel rechtlijnig zijn en erg overtuigd van mijn eigen ideeen. Wat je niet ziet bestaat niet en kan er niet zijn. Alles moet te verklaren zijn. En ik ging vooral nooit de diepte in, te eng denk ik en te moeilijk. Bij elkaar vonden we daar wat meer evenwicht in. Ik trok bij haar af en toe aan de rem en zij zette mij aan het denken.
Succes vandaag! Vervelend dat je zo'n rotdag hebt
donderdag 21 augustus 2008 om 18:20
Dat is juist een groot verschil, wat mij betreft, tussen spiritualiteit en geloof. Het is juist verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven. Want je verschuilt je nergens meer achter. Zoals ik me, maar dat had ik pas door toen ze weg waren, verschuilde achter mijn kinderen en achter werk. Om maar niet te hoeven kijken wat er echt speelde in mijn leven.
Het is niet iets van buitenaf bepaald, zo voel ik dat helemaal niet. Je kiest zélf, al vóór dit leven.
In geloof zie ik inderdaad wel datgene wat je zegt, ik hoef maar naar mijn ex en zijn (Islamitische) overtuigingen te kijken. Lekker makkelijk. Ook niet meer zelf hoeven denken, want overal zijn regeltjes voor.
Dat zie ik toch compleet anders.
Ik weet niet of ik duidelijk genoeg ben, anders vraag maar gewoon!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 21 augustus 2008 om 22:21
Ik begrijp wat je bedoelt met betrekking tot spiritualiteit en geloof denk ik.
Jij vindt spiritualiteit in jezelf en houdt de verantwoordelijkheid ook bij jezelf. En zo moet het ook zijn denk ik, het zít in jezelf.
Maar ik zie ook weleens dat mensen een andere beleving hebben. Die denken dat alles in het leven al bepaald is en leven daarnaar. Nemen geen beslissingen, geen verantwoordelijkheid omdat 'het leven hier' immers al allemaal bepaald is. Dat stukje vind ik overeenkomsten hebben met geloof. Maar ook geloof kent per persoon natuurlijk een andere beleving.
Ik geloof bijvoorbeeld wel dat bepaalde dingen met een reden op je pad komen, net zoals bepaalde mensen. Maar je bent dan wel zélf degene die daar sturing aan moet geven en keuzes moet maken welk pad te bewandelen.
En vanuit die denkwijze zou ik je zeggen: doe wat met het contact met die vrouw uit de taxi. Als coaching iets is wat je echt al lange tijd wil, ga eens informeren. Bekijk de mogelijkheden en natuurlijk ook bedenken of je daar zelf aan toe bent. Bekijk de optie om hier iets mee te doen in elk geval goed. (zegt deze snotneus maar even tegen je
)
Ik weet niet zeker of ik jou nu goed begrepen heb, maar dan hoor ik het wel. Kan je mij nog een beetje volgen?
Dat breed parkeren is altijd goed, beetje zekerheid inbouwen he
Ergens ook wel goed toch dat je zoveel verschillende mensen en ook kinderen tegenkomt in je taxi? Die confrontatie iedere keer, met name met kinderen, kan me voorstellen dat het moeilijk is en veel oproept. Maar doordat je er nu min of meer gedwongen mee opgeschepen zit, wordt het op den duur misschien wel steeds 'normaler'. En zullen de gevoelens die het oproept na verloop van tijd wat af gaan zwakken, minder heftig zijn.
Dan heb ik het vooral over het onbevangen-kind zijn.
Of denk je zelf dat die gevoelens met de tijd niet minder zullen worden?
Jij vindt spiritualiteit in jezelf en houdt de verantwoordelijkheid ook bij jezelf. En zo moet het ook zijn denk ik, het zít in jezelf.
Maar ik zie ook weleens dat mensen een andere beleving hebben. Die denken dat alles in het leven al bepaald is en leven daarnaar. Nemen geen beslissingen, geen verantwoordelijkheid omdat 'het leven hier' immers al allemaal bepaald is. Dat stukje vind ik overeenkomsten hebben met geloof. Maar ook geloof kent per persoon natuurlijk een andere beleving.
Ik geloof bijvoorbeeld wel dat bepaalde dingen met een reden op je pad komen, net zoals bepaalde mensen. Maar je bent dan wel zélf degene die daar sturing aan moet geven en keuzes moet maken welk pad te bewandelen.
En vanuit die denkwijze zou ik je zeggen: doe wat met het contact met die vrouw uit de taxi. Als coaching iets is wat je echt al lange tijd wil, ga eens informeren. Bekijk de mogelijkheden en natuurlijk ook bedenken of je daar zelf aan toe bent. Bekijk de optie om hier iets mee te doen in elk geval goed. (zegt deze snotneus maar even tegen je
)Ik weet niet zeker of ik jou nu goed begrepen heb, maar dan hoor ik het wel. Kan je mij nog een beetje volgen?
Dat breed parkeren is altijd goed, beetje zekerheid inbouwen he
Ergens ook wel goed toch dat je zoveel verschillende mensen en ook kinderen tegenkomt in je taxi? Die confrontatie iedere keer, met name met kinderen, kan me voorstellen dat het moeilijk is en veel oproept. Maar doordat je er nu min of meer gedwongen mee opgeschepen zit, wordt het op den duur misschien wel steeds 'normaler'. En zullen de gevoelens die het oproept na verloop van tijd wat af gaan zwakken, minder heftig zijn.
Dan heb ik het vooral over het onbevangen-kind zijn.
Of denk je zelf dat die gevoelens met de tijd niet minder zullen worden?
vrijdag 22 augustus 2008 om 15:29
Erfenisjes, moet ik dan aan katten denken? Leuk!
Vanmiddag naar de psycholoog geweest, derde gesprek. Verhelderend. Uitleg gekregen over trauma-voorval en lichamelijke reacties daarop; juist omdat ik daar deze week heel veel last van had. Een normale reactie op dingen dus. Vorige week zo'n to-the-point gesprek met hem gehad dat daar gewoon heftige reacties op zijn gekomen. We hebben nu dan ook de volgende afspraak pas over twee weken gezet.
Ik voel me wel gerustgesteld. Dat het niet raar is of zomaar uit de lucht komt vallen, maar reactie-op. Eigenlijk reageren wij, de mens, gewoon heel biologisch
Ik zie wel dat ik iets wat ik echt voel, meteen weer weg wil hebben. Ik ga verklaren etc. Maar hij laat me er niet mee wegkomen. Heel goed natuurlijk! Dat heb ik nodig.
Vanmiddag naar de psycholoog geweest, derde gesprek. Verhelderend. Uitleg gekregen over trauma-voorval en lichamelijke reacties daarop; juist omdat ik daar deze week heel veel last van had. Een normale reactie op dingen dus. Vorige week zo'n to-the-point gesprek met hem gehad dat daar gewoon heftige reacties op zijn gekomen. We hebben nu dan ook de volgende afspraak pas over twee weken gezet.
Ik voel me wel gerustgesteld. Dat het niet raar is of zomaar uit de lucht komt vallen, maar reactie-op. Eigenlijk reageren wij, de mens, gewoon heel biologisch
Ik zie wel dat ik iets wat ik echt voel, meteen weer weg wil hebben. Ik ga verklaren etc. Maar hij laat me er niet mee wegkomen. Heel goed natuurlijk! Dat heb ik nodig.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 22 augustus 2008 om 15:32
Dat coaching, daar moet ik voorlopig nog maar niet aan denken. Ik denk dat dit therapie-traject voorlopig wel even genoeg is. Echt gaan verwerken, niet alleen maar praten-over. Ik heb geen energie over. Denk dat het al heel wat is als ik gewoon mijn werk kan volhouden en dat ik verder maar niets anders moet gaan ondernemen.
Komt wel weer, dat kan ik nu niet overzien.
Over dat onbevangen kindzijn heb ik het ook met hem gehad. Dat ik mezelf als kind steeds zie. Hoe ik me dan voel, vroeg hij? Nou.. eigenlijk heb ik medelijden met dat kind dat ik was. Poehhh, dát voelde intens verdrietig.
Komt wel weer, dat kan ik nu niet overzien.
Over dat onbevangen kindzijn heb ik het ook met hem gehad. Dat ik mezelf als kind steeds zie. Hoe ik me dan voel, vroeg hij? Nou.. eigenlijk heb ik medelijden met dat kind dat ik was. Poehhh, dát voelde intens verdrietig.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 22 augustus 2008 om 15:59
Klopt, zijn katten. Ben erg blij met ze!
Die reacties zal je de komende tijd wel vaker krijgen. En heel normaal, kan me voorstellen dat het een geruststelling voor je is dat van hem te horen.
Dat willen verklaren is ook logisch (herkenbaar ook). Maar daarmee is je gevoel inderdaad nog niet weg.
Volgens mij heb je een hele goede aan hem, fijn dat je er zelf ook positief tegenover staat.
Je hebt geen moeite met hem als man zijnde?
Hoe is dat om zo naar jezelf te kijken als het kind dat je was?
En hoe kijk je dan vervolgens weer naar jezelf zoals je nu bent?
Trek je het een beetje in combinatie met je werk of het je het gevoel dat je daar eigenlijk energie tekort voor komt?
Doe het rustig aan vandaag! Kan me zo voorstellen dat je behoorlijk moe zult zijn na zo'n gesprek.
Die reacties zal je de komende tijd wel vaker krijgen. En heel normaal, kan me voorstellen dat het een geruststelling voor je is dat van hem te horen.
Dat willen verklaren is ook logisch (herkenbaar ook). Maar daarmee is je gevoel inderdaad nog niet weg.
Volgens mij heb je een hele goede aan hem, fijn dat je er zelf ook positief tegenover staat.
Je hebt geen moeite met hem als man zijnde?
Hoe is dat om zo naar jezelf te kijken als het kind dat je was?
En hoe kijk je dan vervolgens weer naar jezelf zoals je nu bent?
Trek je het een beetje in combinatie met je werk of het je het gevoel dat je daar eigenlijk energie tekort voor komt?
Doe het rustig aan vandaag! Kan me zo voorstellen dat je behoorlijk moe zult zijn na zo'n gesprek.
vrijdag 22 augustus 2008 om 16:02
vrijdag 22 augustus 2008 om 17:53
Nee, juist niet. Hij is 'stevig', helder, to-the-point. Geen sentimenteel gedoe. En dat bevalt me heel goed, eigenlijk. Ik weet nog dat ik naar het GGZ ging, hiervoor, nog vóór de groep waar ik weggegaan ben, en toen intakegesprekken met een man kreeg. Dat vond ik eng, maar het beviel zo goed dat ik toen ook bij hem ben gebleven toen de therapie begon (en tot hij een andere baan kreeg).
Ook mijn reïntegratiecoach is een man, en dezelfde ervaringen.
Ik geloof dat ik juist behoefte heb aan hun duidelijke aanpak, geen soft gedoe en tóch met gevoel en respect.
Leuk om te zien dat ik nu positieve ervaringen opdoe met mannen
Ik zie het trouwens nu ook veel zakelijker dan in de therapiegroep met vrouwen. Daar liepen dingen zo door elkaar. Sommigen gingen privé ook met elkaar om, waaronder ook de therapeute. Voor mij was dat heel verwarrend. Ik kom gewoon bij hem voor hulp. Klaar. Verder niks, geen gedoe. Duidelijk.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 22 augustus 2008 om 17:58
Ik kijk met medelijden, mededogen naar dat kind wat ik was. Wat is ze slecht behandeld. Wat is er bot en gevoelloos, en vooral respectloos met haar omgegaan.
Daar voel ik veel verdriet bij.
Het is nieuw voor mij om zo te kijken, heel wat anders dan mijn bestraffende houding van eerder.
Ik probeer het door te trekken naar mezelf nu, en dan ook met meer mededogen en zachter te kijken. Mezelf niet kwalijk te nemen dat ik reageer zoals ik reageer op triggers bijvoorbeeld.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 23 augustus 2008 om 12:20
Echt waar?
Dat is ook niet gezond, dat een therapeute zo met clienten omgaat.
Kan me heel goed voorstellen dat het verwarrend voor je was.
Zou ook absoluut niet mogen vind ik. Mag hopen dat zij inmiddels niet meer met die groep werkt?!
Goed dat je er nu wat zakelijker tegenaan kijkt. Een beetje afstand moet er ook echt wel zijn, anders kan je er niet meer objectief tegenaan kijken. Dat geldt zowel voor de therapeut als client denk ik.
zaterdag 23 augustus 2008 om 12:24
zaterdag 23 augustus 2008 om 12:29
Succes vandaag, je zal al wel onderweg zijn. Had al gelezen waar je naartoe moest, maar begrijp dat je dat hebt weggehaald. Ook hier lichamelijk reacties vanwege het er zo tegenop zien?
Werk gaat eigenlijk wel, kan mezelf iedere keer aardig bijeen rapen als ik op de groep sta. Maar blijft op mijn tenen lopen. Heb het gevoel dat er maar iets hoeft te gebeuren of ik barst in tranen uit of wordt juist enorm kwaad. Maar dat is tot nu toe op mijn werk nog niet gebeurd.
Succes vandaag met je rit! Zorg goed voor jezelf en houdt je grenzen in de gaten. Niet ten koste van jezelf maar door willen gaan met alles. Begrijp heel goed dat je graag wil blijven werken, maar laat je daar niet aan onderdoor gaan.
Werk gaat eigenlijk wel, kan mezelf iedere keer aardig bijeen rapen als ik op de groep sta. Maar blijft op mijn tenen lopen. Heb het gevoel dat er maar iets hoeft te gebeuren of ik barst in tranen uit of wordt juist enorm kwaad. Maar dat is tot nu toe op mijn werk nog niet gebeurd.
Succes vandaag met je rit! Zorg goed voor jezelf en houdt je grenzen in de gaten. Niet ten koste van jezelf maar door willen gaan met alles. Begrijp heel goed dat je graag wil blijven werken, maar laat je daar niet aan onderdoor gaan.
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:59
De psycholoog vroeg vrijdag ook aan mij of ik al eens op mijn werk was ingestort. Nee, maar wel na mijn eerste examen waar ik voor zakte. Is het bij jou op het werk erg als je eens zou huilen of kwaad worden? Vervelend he, zo'n gevoel van op je tenen lopen!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 23 augustus 2008 om 23:02
Waarom is het ertegenop zien altijd zo erg? Al die ideeën die ik heb, vantevoren, over zo'n zakenman. Als hij dan naast me zit in die auto, is het toch uiteindelijk ook maar een gewoon mens. Goed in het werk wat hij doet, maar dat zegt nog niets over zijn menszijn. Moet ik daar dan zo tegenop kijken?
Daar moet ik gewoon eens mee ophouden.
*retorische vragen aan mezelf*
Daar moet ik gewoon eens mee ophouden.
*retorische vragen aan mezelf*
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 24 augustus 2008 om 00:29
Ik deel jouw triomf nu wel even met je hoor
Het is inderdaad allemaal niet zo makkelijk daar, zeker die hotels niet. Maar ik weet nu wie ik moet vragen om mij daar te brengen![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
Gek is dat he, ergens zo tegenop zien en achteraf valt het altijd mee. Maar een volgende keer dan weer net zo hard ergens anders tegenop zien.
Maar fijn dat het wel een leuke rit was.
Reageren mannen eigenlijk wel eens op jou, als vrouw zijnde, achter het stuur? Gezien alle vooroordelen over vrouwen achter het stuur kan ik me daar iets bij voorstellen. Of valt dat mee?
Ik zou vanavond met iemand uit eten gaan, maar heb toch maar afgezegd. Ben niet echt leuk gezelschap denk ik op het moment.
Dus heb maar voor mezelf gekozen. Had lekkere dingen in huis gehaald en 2 films gehuurd die goed bij mijn bui pasten. Muziek op om lekker bij te janken
(heb nog nooit zoveel traantjes gelaten als de afgelopen weken)
En tussen de films door maar besloten om toch hulp te gaan zoeken. Gun mezelf een maand de tijd om wat te zoeken waarvan ik denk dat bij me past en dan ga ik er toch maar voor.
Ik loop vast nu, zo voelt het en ik overzie het zelf niet goed meer.
Dus moet mijn trots maar eens opzij zetten en die enorme drempel over. Voelt als falen dat ik het niet alleen kan.
Maar ja, zo'n forum is leuk, maar hier wat van me afschrijven brengt me ook niet verder.
Hoewel.... het heeft me er wel toe gezet denk ik om deze beslissing te nemen.
Het is inderdaad allemaal niet zo makkelijk daar, zeker die hotels niet. Maar ik weet nu wie ik moet vragen om mij daar te brengen
Gek is dat he, ergens zo tegenop zien en achteraf valt het altijd mee. Maar een volgende keer dan weer net zo hard ergens anders tegenop zien.
Maar fijn dat het wel een leuke rit was.
Reageren mannen eigenlijk wel eens op jou, als vrouw zijnde, achter het stuur? Gezien alle vooroordelen over vrouwen achter het stuur kan ik me daar iets bij voorstellen. Of valt dat mee?
Ik zou vanavond met iemand uit eten gaan, maar heb toch maar afgezegd. Ben niet echt leuk gezelschap denk ik op het moment.
Dus heb maar voor mezelf gekozen. Had lekkere dingen in huis gehaald en 2 films gehuurd die goed bij mijn bui pasten. Muziek op om lekker bij te janken
(heb nog nooit zoveel traantjes gelaten als de afgelopen weken)En tussen de films door maar besloten om toch hulp te gaan zoeken. Gun mezelf een maand de tijd om wat te zoeken waarvan ik denk dat bij me past en dan ga ik er toch maar voor.
Ik loop vast nu, zo voelt het en ik overzie het zelf niet goed meer.
Dus moet mijn trots maar eens opzij zetten en die enorme drempel over. Voelt als falen dat ik het niet alleen kan.
Maar ja, zo'n forum is leuk, maar hier wat van me afschrijven brengt me ook niet verder.
Hoewel.... het heeft me er wel toe gezet denk ik om deze beslissing te nemen.
zondag 24 augustus 2008 om 00:32
Wat betreft het huilen of kwaad worden op het werk. Weet niet of dat nu zo'n ramp zou zijn. Dat moet natuurlijk niet gebeuren als ik echt op de groep sta. Maar heb het wel zien gebeuren bij collega's en daar wordt verschillend op gereageerd.
Dat kwaad worden zal niet zo opvallen als er een reden voor is. En de jongens geven nog wel eens reden om kwaad te worden, dus wat dat betreft...
Maar mag natuurlijk niet zo zijn dat ik me ga afreageren op ze.
Hoe is dat bij jou op het werk dan? Na dat zakken voor het examen, gebeurde dat toen op je werk?
Dat kwaad worden zal niet zo opvallen als er een reden voor is. En de jongens geven nog wel eens reden om kwaad te worden, dus wat dat betreft...
Maar mag natuurlijk niet zo zijn dat ik me ga afreageren op ze.
Hoe is dat bij jou op het werk dan? Na dat zakken voor het examen, gebeurde dat toen op je werk?
zondag 24 augustus 2008 om 11:41
Saartje, wat goed van je!
Niks falen. Juist kracht. Ik vroeg me al steeds af of het straks, op die andere werkplek, echt beter zou gaan. Wat is het dat hier steeds triggert? En is dat niet gewoon iets wat in je zit, wat op andere plekken net zo goed een rotgevoel geeft?
Nou ja, zulke dingen dus.
Btw: welke films waren het? Misschien ook een tip voor mij, als het er maar niet uit wil komen, maar wel zit te dringen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
