Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
vrijdag 15 augustus 2008 om 21:49
Wat fijn dat het zo goed is gegaan en dat jij je begrepen voelt. Heb nog wel even aan je gedacht vandaag.
Goed ook dat je het zelf zo helder ziet en weet wat je wilt bereiken.
Ik vind het echt stoer van je dat je deze stap hebt gezet en er zo voor gaat!
Lijkt me ook een nuchtere man, die de zaken niet anders voordoet dan ze zijn. En het moet vast een geruststellende gedachte zijn dat je niet hoeft te haasten en dat er hierna nog andere mogelijkheden zijn.
Voel me goed vandaag. Vandaag en morgen vrij, dus lekker de tijd voor mezelf. Geen verplichtingen, heerlijk! Na intensieve dagen op mijn werk vind ik het altijd heerlijk om even helemaal alleen te zijn en niets te moeten. Morgenavond naar een optreden van een vriendin die in een band zingt, daar heb ik zin in. Nu ik weet dat ze op mijn werk zo hun best voor me doen en me steunen, voel ik me aardig opgelucht. En ook wel spannend wat er nu zal gaan gebeuren, waar ik heen zal gaan.
Goed ook dat je het zelf zo helder ziet en weet wat je wilt bereiken.
Ik vind het echt stoer van je dat je deze stap hebt gezet en er zo voor gaat!
Lijkt me ook een nuchtere man, die de zaken niet anders voordoet dan ze zijn. En het moet vast een geruststellende gedachte zijn dat je niet hoeft te haasten en dat er hierna nog andere mogelijkheden zijn.
Voel me goed vandaag. Vandaag en morgen vrij, dus lekker de tijd voor mezelf. Geen verplichtingen, heerlijk! Na intensieve dagen op mijn werk vind ik het altijd heerlijk om even helemaal alleen te zijn en niets te moeten. Morgenavond naar een optreden van een vriendin die in een band zingt, daar heb ik zin in. Nu ik weet dat ze op mijn werk zo hun best voor me doen en me steunen, voel ik me aardig opgelucht. En ook wel spannend wat er nu zal gaan gebeuren, waar ik heen zal gaan.
zaterdag 16 augustus 2008 om 10:48
Genieten vandaag dan, Saartje. Ik heb ook het weekend vrij en de zon schijnt hier. Heerlijk. Neem je opgeluchte gevoel lekker het weekend mee in. 
Ja, een nuchtere man, net zoals die reïntegratiecoach van mij ook zo nuchter is. En toch kan zo'n man je dan begrijpen. Dat verbaast en verrast me heel positief. Ik dacht eerder dat alleen een vrouw dat echt zou kunnen, maar ik merk dat dit me alles meevalt. Eerder wilde ik alleen een vrouw als therapeut, maar eerder bij het GGZ had ik ook een man, en ook dat viel me mee. Weer een overtuiging ontkracht
Mooi ook, dat ik nu erg positieve ervaringen aan het opdoen ben met mannen, realiseer ik me ineens. Eigenlijk vanaf dat mijn man in mijn leven kwam. Maar ook dus die coach, die therapeuten, mijn baas. Dat is een goed tegenwicht voor de eerdere slechte ervaringen. Kan ik ze beetje bij beetje steeds meer achter me gaan laten.
Ja, een nuchtere man, net zoals die reïntegratiecoach van mij ook zo nuchter is. En toch kan zo'n man je dan begrijpen. Dat verbaast en verrast me heel positief. Ik dacht eerder dat alleen een vrouw dat echt zou kunnen, maar ik merk dat dit me alles meevalt. Eerder wilde ik alleen een vrouw als therapeut, maar eerder bij het GGZ had ik ook een man, en ook dat viel me mee. Weer een overtuiging ontkracht
Mooi ook, dat ik nu erg positieve ervaringen aan het opdoen ben met mannen, realiseer ik me ineens. Eigenlijk vanaf dat mijn man in mijn leven kwam. Maar ook dus die coach, die therapeuten, mijn baas. Dat is een goed tegenwicht voor de eerdere slechte ervaringen. Kan ik ze beetje bij beetje steeds meer achter me gaan laten.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 16 augustus 2008 om 11:21
Goed dat je nu zulke positieve ervaringen opdoet met mannen.
Daarom juist ook goed dat je een man als therapeut hebt.
Voordeel daarvan is ook dat een mannelijke therapeut én begrip heeft én de zaken vaak wat objectiever kan bekijken.
Op mijn werk kiezen we daar ook vaak voor (afhankelijk van de situatie natuurlijk). Een meisje dat geen vertrouwen in mannen heeft koppelen aan een man en omgekeerd een jongen koppelen aan een vrouw. Met als doel vertrouwen te wekken en positieve ervaringen te krijgen met mannen/vrouwen.
Want daar draait het uiteindelijk om, positieve ervaringen opdoen en zelfvertrouwen en vertrouwen in anderen vergroten.
Geniet van je vrije weekend!! Ik ga er ook een mooie dag van maken, lekker naar buiten zo.
Daarom juist ook goed dat je een man als therapeut hebt.
Voordeel daarvan is ook dat een mannelijke therapeut én begrip heeft én de zaken vaak wat objectiever kan bekijken.
Op mijn werk kiezen we daar ook vaak voor (afhankelijk van de situatie natuurlijk). Een meisje dat geen vertrouwen in mannen heeft koppelen aan een man en omgekeerd een jongen koppelen aan een vrouw. Met als doel vertrouwen te wekken en positieve ervaringen te krijgen met mannen/vrouwen.
Want daar draait het uiteindelijk om, positieve ervaringen opdoen en zelfvertrouwen en vertrouwen in anderen vergroten.
Geniet van je vrije weekend!! Ik ga er ook een mooie dag van maken, lekker naar buiten zo.
zaterdag 16 augustus 2008 om 20:00
Boekje lezen in de zon, lopen met de hond, wasje ophangen buiten, beetje internetten, beetje puzzelen... kortom, relaxt.
(Alleen al twee dagen pijn in mijn rechterschouder, soort spierpijn, geen idee hoe het komt, dat is minder. Gaat wel weer over. Hoop ik.)
(Alleen al twee dagen pijn in mijn rechterschouder, soort spierpijn, geen idee hoe het komt, dat is minder. Gaat wel weer over. Hoop ik.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 17 augustus 2008 om 11:16
Ik heb gisteren ook lekker een beetje aangerommeld en van het mooie weer genoten. Gisteravond naar een optreden van een vriendin geweest. Echt een superavond gehad. Hele avond gedanst, gek gedaan zonder me iets aan te trekken van anderen. Na het rotgevoel van de afgelopen tijd was het heerlijk om me te kunnen laten gaan, het even los te laten.
Ik hoef vanavond pas te werken, dus kan nog even bijkomen nu.
Die pijn in de schouder, misschien spanning? Of verkeerde beweging in je slaap ofzo. Wel even in de gaten houden.
Massage vragen aan je man misschien?
Fijne dag vandaag!
Ik hoef vanavond pas te werken, dus kan nog even bijkomen nu.
Die pijn in de schouder, misschien spanning? Of verkeerde beweging in je slaap ofzo. Wel even in de gaten houden.
Massage vragen aan je man misschien?
Fijne dag vandaag!
zondag 17 augustus 2008 om 15:36
Leuk voor je! En goed gedaan, je van niemand iets aantrekken en plezier maken. Goed van je!!
Ik denk dat ik weet waar het vandaan komt: navigatiesysteem, al rijdende, losmaken van het raam en alvast in mijn tas doen die achter mijn stoel op de vloer van de taxi staat. Tijdwinnen. Dan maak je nogal krampachtige, uitreikende moves allerlei kanten in.. overigens nog steeds pijn, het is hardnekkig. Hij heeft het gisteravond met iets (weet naam ff niet) ingesmeerd, wat volgens hem heel goed is.
Vandaag niet zo lekker allemaal, oorzaak hormonen, bleghh.
Ik denk dat ik weet waar het vandaan komt: navigatiesysteem, al rijdende, losmaken van het raam en alvast in mijn tas doen die achter mijn stoel op de vloer van de taxi staat. Tijdwinnen. Dan maak je nogal krampachtige, uitreikende moves allerlei kanten in.. overigens nog steeds pijn, het is hardnekkig. Hij heeft het gisteravond met iets (weet naam ff niet) ingesmeerd, wat volgens hem heel goed is.
Vandaag niet zo lekker allemaal, oorzaak hormonen, bleghh.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 17 augustus 2008 om 18:00
Lijkt me een logische verklaring dat het daar vandaan komt. Niet zo slim inderdaad zo'n beweging maken tijdens het rijden. Jij als beroepschauffeur zou toch beter moeten weten ![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
Ik begin ook spierpijn te krijgen, ben iets te enthousiast geweest op de dansvloer denk ik
Ben over het algemeen wel goed in gek doen en me niet zoveel aantrekken van anderen. Maar wordt nog weleens raar aangekeken, als ik bijvoorbeeld ineens een dansje maak met de draaiorgelman op straat (om maar wat te noemen).
Maar gister was leuk, de andere meiden kwamen ook goed los.
Tja, die hormonen kunnen lastig zijn. Je moet je maar even lekker laten verzorgen door je man vanavond!
Ik begin ook spierpijn te krijgen, ben iets te enthousiast geweest op de dansvloer denk ik
Ben over het algemeen wel goed in gek doen en me niet zoveel aantrekken van anderen. Maar wordt nog weleens raar aangekeken, als ik bijvoorbeeld ineens een dansje maak met de draaiorgelman op straat (om maar wat te noemen).
Maar gister was leuk, de andere meiden kwamen ook goed los.
Tja, die hormonen kunnen lastig zijn. Je moet je maar even lekker laten verzorgen door je man vanavond!
zondag 17 augustus 2008 om 20:24
Morgen begint er dus weer een nieuw schooljaar. Weer eentje zonder de kinderen. Weeeeeeer.
Weer zo'n moment van verder gaan.
Een fase afgesloten, een nieuwe fase.
Morgen dus ook weer taxiritten met andermans kinderen. Voor wie ik niets meer ben dan alleen maar een anonieme taxichauffeur, ook al weten ze mijn naam. Heeft ze zelf kindertjes? Dat doet er niet toe. Feit: ik moet van a naar b, zoals afgesproken is.
Maar dit is niet de afspraak!
Het is niet de afspraak dat ik mijn kinderen niet trots aan mijn hand ook meeneem naar hun nieuwe klas.
Dit was niet de afspraak!!
Van de week zag ik een film, One Hour Photo. Over een man, die werkte aan de balie van de fotoshop in een warenhuis. Hij zag talloze gezinnetjes, die hun foto's kwamen brengen. Dan maakte hij stiekem twee afdrukken, in plaats van eentje. De extra afdrukken nam hij mee naar huis, daar had hij een hele muur vol hangen met die foto's. Dan zat hij in zijn stoel en fantaseerde hij dat hij deel uitmaakte van dat gezinnetje. Zijn fantasieën gingen steeds verder, totdat het helemaal uit de hand liep, en duidelijk werd waarom hij zo deed....een heel pakkend, intens verhaal waar ik helemaal door geraakt werd.
Ik kijk om me heen en zag van de week een voorzichtige poging tot een nieuw begin, een vader en zijn zonen. Ik kijk om me heen en zie hier nieuwe computerapparatuur staan, alles is anders, alles is steeds aan het veranderen. De tijd gaat alsmaar door, en elke dag verwijdert me verder van mijn eigen kinderen. Elke dag zullen ze zich minder van mij herinneren. Elke dag voel ik me minder moeder.
De brok in mijn keel en de bult in mijn maag zijn groot. Ik kijk ook naar foto´s, een vastgelegd verleden, en ik fantaseer dat ze spelend om me heen bewegen. Maar ze zijn er niet. De droom klapt uit elkaar. In mijn dromen verdwaal ik in gebouwen, en kan ik mijn auto niet vinden. En ik word in paniek wakker. Om in de werkelijkheid ook tot de ontdekking te komen dat die ene boze droom echt is, en dat ik kan zoeken wat ik wil, kan roepen en schreeuwen wat ik wil, maar dat er voor mij geen familiehereniging in zit, noch een hereniging met mijn kinderen, hoogst waarschijnlijk.
Het leven snelt verder, en ik voeg me in de stroom. Want ik wil niet stilstaan, ik werk hard, en nog harder aan mezelf. Ook daar zijn dingen aan het veranderen. Alles is zo in beweging. Natuurlijk. Dat moet ook. Dat is nu eenmaal de hoedanigheid van het leven. Ik wil niet terug. Ik weet niet eens meer wat ik wil, want als ze hier terug zijn weet ik vast niet meer hoe ik moeder moet zijn. Nu ik nog zo hard aan het leren ben om zelf te leven.
Het zal vast wel goed zijn zoals het is, maar nu is het even heel hard en verdrietig en pijnlijk. Morgen stap ik echter weer mijn bed uit, raap mijn moed bij elkaar en ga gewoon weer aan het werk. Gewoon.......
Weer zo'n moment van verder gaan.
Een fase afgesloten, een nieuwe fase.
Morgen dus ook weer taxiritten met andermans kinderen. Voor wie ik niets meer ben dan alleen maar een anonieme taxichauffeur, ook al weten ze mijn naam. Heeft ze zelf kindertjes? Dat doet er niet toe. Feit: ik moet van a naar b, zoals afgesproken is.
Maar dit is niet de afspraak!
Het is niet de afspraak dat ik mijn kinderen niet trots aan mijn hand ook meeneem naar hun nieuwe klas.
Dit was niet de afspraak!!
Van de week zag ik een film, One Hour Photo. Over een man, die werkte aan de balie van de fotoshop in een warenhuis. Hij zag talloze gezinnetjes, die hun foto's kwamen brengen. Dan maakte hij stiekem twee afdrukken, in plaats van eentje. De extra afdrukken nam hij mee naar huis, daar had hij een hele muur vol hangen met die foto's. Dan zat hij in zijn stoel en fantaseerde hij dat hij deel uitmaakte van dat gezinnetje. Zijn fantasieën gingen steeds verder, totdat het helemaal uit de hand liep, en duidelijk werd waarom hij zo deed....een heel pakkend, intens verhaal waar ik helemaal door geraakt werd.
Ik kijk om me heen en zag van de week een voorzichtige poging tot een nieuw begin, een vader en zijn zonen. Ik kijk om me heen en zie hier nieuwe computerapparatuur staan, alles is anders, alles is steeds aan het veranderen. De tijd gaat alsmaar door, en elke dag verwijdert me verder van mijn eigen kinderen. Elke dag zullen ze zich minder van mij herinneren. Elke dag voel ik me minder moeder.
De brok in mijn keel en de bult in mijn maag zijn groot. Ik kijk ook naar foto´s, een vastgelegd verleden, en ik fantaseer dat ze spelend om me heen bewegen. Maar ze zijn er niet. De droom klapt uit elkaar. In mijn dromen verdwaal ik in gebouwen, en kan ik mijn auto niet vinden. En ik word in paniek wakker. Om in de werkelijkheid ook tot de ontdekking te komen dat die ene boze droom echt is, en dat ik kan zoeken wat ik wil, kan roepen en schreeuwen wat ik wil, maar dat er voor mij geen familiehereniging in zit, noch een hereniging met mijn kinderen, hoogst waarschijnlijk.
Het leven snelt verder, en ik voeg me in de stroom. Want ik wil niet stilstaan, ik werk hard, en nog harder aan mezelf. Ook daar zijn dingen aan het veranderen. Alles is zo in beweging. Natuurlijk. Dat moet ook. Dat is nu eenmaal de hoedanigheid van het leven. Ik wil niet terug. Ik weet niet eens meer wat ik wil, want als ze hier terug zijn weet ik vast niet meer hoe ik moeder moet zijn. Nu ik nog zo hard aan het leren ben om zelf te leven.
Het zal vast wel goed zijn zoals het is, maar nu is het even heel hard en verdrietig en pijnlijk. Morgen stap ik echter weer mijn bed uit, raap mijn moed bij elkaar en ga gewoon weer aan het werk. Gewoon.......
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 17 augustus 2008 om 22:43
En dan loop ik maar wat te ratelen over een leuke avond...
Zit op mijn werk, maar wil toch even reageren (werkelijk al het internetverkeer wordt hier bijgehouden)
Het raakt me en het doet me verdriet jouw verhaal. En als het mij al zo raakt is het niet voor te stellen hoe jij je moet voelen.
Ik heb de laatste alinea er even uitgehaald.
Wat ik bijzonder vind en wat in jouw hele post een beetje naar voren komt is 'dat het goed zal zijn zoals het is'.
Alles in mij schreeuwt dan dat het helemaal niet goed is zoals het is. De kinderen zijn jou afgenomen, bij je weggerukt, hun moeder. Dat kan toch niet goed zijn?!
Hoe komt het dat je zo denkt? Is dat om te overleven of geloof je misschien dat alles een reden heeft?
Je bent en blijft hun moeder, ga niet twijfelen aan jezelf of je nog wel een moeder voor hen zou kunnen zijn. Ik denk dat jij een geweldige moeder bent juist, dat mag je niet vergeten. Het blijkt uit alles wat ik hier van je lees, de liefde die je voelt, je zorgzaamheid, verdriet, kracht... alles.
Ik heb een beetje het idee dat je van jezelf niet altijd dat verdriet en die pijn mag voelen, klopt dat? Wat je hier schrijft durf je dat uit te spreken aan mensen om je heen?
Ik zou graag iets willen doen of zeggen of je pijn te verzachten. Maar ik weet niet wat en het is niet mogelijk.
Ik kan alleen zeggen dat ik het fijn vind dat je zo oprecht bent en je gevoelens hier durft te uiten, op het forum, aan mij, een volslagen vreemde. En weet dat je gehoord wordt, gelezen in dit geval, en dat je altijd alles kan zeggen hier.
Voor nu een hele dikke knuffel!!
maandag 18 augustus 2008 om 22:00
Hoe is het met je, Elmervrouw?
Met mij niet zo goed vandaag. Het positieve gevoel van het weekend is weg. Heb het gevoel op ontploffen te staan. Er hoeft maar iets te gebeuren en de tranen komen al opzetten. Herken mezelf haast niet meer terug. Morgen toch maar weer in gesprek gaan op het werk, want dit gaat zo niet.
Met mij niet zo goed vandaag. Het positieve gevoel van het weekend is weg. Heb het gevoel op ontploffen te staan. Er hoeft maar iets te gebeuren en de tranen komen al opzetten. Herken mezelf haast niet meer terug. Morgen toch maar weer in gesprek gaan op het werk, want dit gaat zo niet.
dinsdag 19 augustus 2008 om 11:23
dinsdag 19 augustus 2008 om 11:28
Ergens geloof ik dat dingen inderdaad een reden hebben. Dat is het spirituele stuk in mij.
Maar dat moet niet de overhand krijgen, want ik ben mens. Mens hier op aarde en ik moet niet voorbijgaan aan wat ik voel. Dat is mijn valkuil altijd geweest. Alles weg-rationaliseren.
Wat ik hier geschreven heb, heb ik wel zo ongeveer ook tegen mijn man verteld. Maar hij is eigenlijk de enige die ik genoeg vertrouw om echt te vertellen wat ik voel (evt. die ene vriendin ook nog wel, maar die zie ik niet altijd als het nodig is, zeg maar).
En zelfs tegen mijn man zwak ik het soms nog af.
Het is zoveel, ik wil eigenlijk niemand lastig vallen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 19 augustus 2008 om 11:45
Geloven dat alles een reden heeft kan veel houvast bieden denk ik. En het maakt een situatie misschien wat meer draaglijk, omdat je het daarmee in feite buiten jezelf plaatst.
Het hele idee is iets om uren over te filosoferen, zal ik hier maar niet doen.
Wat je zelf al zegt, er schuilt een valkuil in deze manier van denken. Want daarmee kan je jezelf, jouw gevoelens, opzij zetten. En dat werkt natuurlijk niet, want die zijn er wel en sterker nog die mogen er ook zijn.
Ik begrijp het wel dat je liever niet anderen ermee lastig valt.
Maar in feite slaat dat natuurlijk nergens op. Je streven is echt willen zijn. Alles wat je hebt meegemaakt, al je gevoelens, maken wie je bent. En je uitspreken (en het niet afzwakken) naar de mensen die je dierbaar zijn maken het contact met de ander juist ook écht. En eerlijk zijn en je open stellen, zal het voor anderen makkelijker maken er voor jou te zijn, je te horen en je te steunen.
Zoals je zegt, het is zoveel, teveel om alles alleen te dragen.
Dat zal je eenzaam maken. Klopt dat?
(Zo, heb ik meteen ook maar even een beetje tegen mezelf gesproken)
Ik voel me op dit moment alleen maar een loser eigenlijk. Een flinke schop onder mijn kont heb ik nodig.
Het hele idee is iets om uren over te filosoferen, zal ik hier maar niet doen.
Wat je zelf al zegt, er schuilt een valkuil in deze manier van denken. Want daarmee kan je jezelf, jouw gevoelens, opzij zetten. En dat werkt natuurlijk niet, want die zijn er wel en sterker nog die mogen er ook zijn.
Ik begrijp het wel dat je liever niet anderen ermee lastig valt.
Maar in feite slaat dat natuurlijk nergens op. Je streven is echt willen zijn. Alles wat je hebt meegemaakt, al je gevoelens, maken wie je bent. En je uitspreken (en het niet afzwakken) naar de mensen die je dierbaar zijn maken het contact met de ander juist ook écht. En eerlijk zijn en je open stellen, zal het voor anderen makkelijker maken er voor jou te zijn, je te horen en je te steunen.
Zoals je zegt, het is zoveel, teveel om alles alleen te dragen.
Dat zal je eenzaam maken. Klopt dat?
(Zo, heb ik meteen ook maar even een beetje tegen mezelf gesproken)
Ik voel me op dit moment alleen maar een loser eigenlijk. Een flinke schop onder mijn kont heb ik nodig.
dinsdag 19 augustus 2008 om 13:25
Zal ik je even een schopje geven?
Zachtjes dan, want ik ben niet van de harde schoppen. Waarom heb je dat trouwens nodig?.....
Ja, het maakt eenzaam, inderdaad. Maar de angst om mezelf echt te laten zien, die is zo groot! Wil ik niet als excuus gebruiken. Maar ja, zo overdag kan ik gewoon bij niemand terecht. Zie me niet op mijn werk iets 'echts' zeggen, zeg maar. Het lijkt wel of het alleen 'mag' bij manlief, of bij zo'n psycholoog. Tja, zo'n idee zit natuurlijk alleen tussen mijn oren, maar ik zie het mezelf toch niet doen op mijn werk. Andere omgeving dan de jouwe
Zachtjes dan, want ik ben niet van de harde schoppen. Waarom heb je dat trouwens nodig?.....
Ja, het maakt eenzaam, inderdaad. Maar de angst om mezelf echt te laten zien, die is zo groot! Wil ik niet als excuus gebruiken. Maar ja, zo overdag kan ik gewoon bij niemand terecht. Zie me niet op mijn werk iets 'echts' zeggen, zeg maar. Het lijkt wel of het alleen 'mag' bij manlief, of bij zo'n psycholoog. Tja, zo'n idee zit natuurlijk alleen tussen mijn oren, maar ik zie het mezelf toch niet doen op mijn werk. Andere omgeving dan de jouwe
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 19 augustus 2008 om 13:40
Ik hang hier nog steeds rond, alleen dat maakt al dat ik een schop onder mijn kont nodig heb
Ik moet gewoon een beslissing nemen, niet blijven hangen in 'ik weet het niet'. Het is of de ziektewet in of even doorbijten. Hoop dat ik straks nog even een gesprek kan krijgen als ik naar mijn werk ga en anders morgen. Misschien dan toch ook maar eigen aandeel en gevoel wat meer naar voren brengen.
Die angst om jezelf echt te laten zien herken ik hoor. Maar ik merk wel steeds meer dat ik dat graag wil. Omdat het me verder zal brengen denk ik. En minder eenzaam, want niets delen met een ander maakt gewoon eenzaam.
Misschien gewoon eens uitspreken naar de mensen die dicht bij je staan dat je het eng vindt om jezelf echt te laten zien. Alleen zo'n uitspraak opent misschien al deuren en zelfs herkenbaar voor veel mensen denk ik.
En je durft het hier al, dus die eerste stap is gezet. (f)
Ik moet gewoon een beslissing nemen, niet blijven hangen in 'ik weet het niet'. Het is of de ziektewet in of even doorbijten. Hoop dat ik straks nog even een gesprek kan krijgen als ik naar mijn werk ga en anders morgen. Misschien dan toch ook maar eigen aandeel en gevoel wat meer naar voren brengen.
Die angst om jezelf echt te laten zien herken ik hoor. Maar ik merk wel steeds meer dat ik dat graag wil. Omdat het me verder zal brengen denk ik. En minder eenzaam, want niets delen met een ander maakt gewoon eenzaam.
Misschien gewoon eens uitspreken naar de mensen die dicht bij je staan dat je het eng vindt om jezelf echt te laten zien. Alleen zo'n uitspraak opent misschien al deuren en zelfs herkenbaar voor veel mensen denk ik.
En je durft het hier al, dus die eerste stap is gezet. (f)
woensdag 20 augustus 2008 om 07:16
:
En ik mag dan in de hulpverlening werken, over het algemeen is deze tak echt een enorme machocultuur. Niet zeiken, maar doorgaan. Niet bang zijn, maar knokken (soms letterlijk). Door de jaren heen heb ik collega's beter leren kennen en weet tegen wie ik wel en niet wat kan zeggen. Maar weet ook dat het inmiddels al helemaal rond gaat dat ik het niet goed trek. En velen zullen zeggen 'dan zoek je maar wat anders als je het niet aankan'.
Genoeg psychologen, psychiaters en weet ik het wat allemaal in de buurt, maar die zijn er niet voor mij
ongelooflijk eigenlijk!Terwijl volgens mij juist de gevoeligen, om het zo maar te zeggen, in dit beroep zoals jij doet, gaan werken. Mss het management dan, zijn dat van die macho's? Of ook in het werkveld?
Sterkte weer vandaag!
Op een gegeven moment hak je de knoop wel door, daar heb je mijn schop niet voor nodig, denk ik.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 20 augustus 2008 om 07:19
Mezelf laten zien wil ik ook graag, want dat brengt me verder. Maar juist in mijn werk heb ik een hele grote bewijsdrang. Mezelf bewijzen. Ik ben een hele tijd thuis geweest (zw en wia, reïntegratietraject) en ik ben juist zo blij dat ik op eigen kracht dit bedrijf ben binnengekomen. Zonder de lading van de psychische problemen, ze hebben bij het soll.gesprek ook niet gevraagd waarom ik in de zw zat en hoe lang. Ik denk dat ze het toegeschreven hebben aan het feit van mijn kinderen kwijt zijn en de impact daarvan.
Maar ik ben dus druk bezig met normaal doen. Niemand iets laten merken. Geen zwakheden. Tonen dat ik mijn werk aankan. Zo dus.
Maar ik ben dus druk bezig met normaal doen. Niemand iets laten merken. Geen zwakheden. Tonen dat ik mijn werk aankan. Zo dus.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 20 augustus 2008 om 11:25
Die macho's vind je juist ook in het werkveld.
Maar dat is ook de doelgroep en het werk. En is op zich niet zo erg, zolang er maar een goede balans is binnen de teams.
Alleen maar softies zou ook niet goed zijn. Soms ben ik heel blij om zo'n macho naast me te hebben staan, als een situatie uit de hand loopt. Ik ga echt niet lopen knokken
Ik kan me wel voorstellen dat je op je werk juist 'normaal' wil zijn. En ik denk dat jij je collega's niet zo heel veel ziet, omdat je je werk natuurlijk alleen doet. Dan ga je als je elkaar een keer ziet, niet alles op tafel gooien. Daar leent het contact zich niet voor lijkt me. En daarbij kan ik me voorstellen dat je niet overal bekend wil staan met je achtergrond, het is ook wel fijn als mensen onbevangen tegenover je staan.
Er is ook een gevoel van veiligheid nodig om jezelf echt te laten zien.
Maar wel belangrijk om in je priveleven mensen om je heen te hebben bij wie je wel echt jezelf kunt zijn.
Hoe komt het dat je zelfs bij je man soms afzwakt wat je werkelijk voelt? Is dat angst voor afwijzing?
Maar nogmaals, ik herken het wel. Ben er veel mee bezig en merk dat ik wel wat meer open word dan voorheen. Maar zo open als ik hier durf te zijn, ben ik irl niet.
Maar dat is ook de doelgroep en het werk. En is op zich niet zo erg, zolang er maar een goede balans is binnen de teams.
Alleen maar softies zou ook niet goed zijn. Soms ben ik heel blij om zo'n macho naast me te hebben staan, als een situatie uit de hand loopt. Ik ga echt niet lopen knokken
Ik kan me wel voorstellen dat je op je werk juist 'normaal' wil zijn. En ik denk dat jij je collega's niet zo heel veel ziet, omdat je je werk natuurlijk alleen doet. Dan ga je als je elkaar een keer ziet, niet alles op tafel gooien. Daar leent het contact zich niet voor lijkt me. En daarbij kan ik me voorstellen dat je niet overal bekend wil staan met je achtergrond, het is ook wel fijn als mensen onbevangen tegenover je staan.
Er is ook een gevoel van veiligheid nodig om jezelf echt te laten zien.
Maar wel belangrijk om in je priveleven mensen om je heen te hebben bij wie je wel echt jezelf kunt zijn.
Hoe komt het dat je zelfs bij je man soms afzwakt wat je werkelijk voelt? Is dat angst voor afwijzing?
Maar nogmaals, ik herken het wel. Ben er veel mee bezig en merk dat ik wel wat meer open word dan voorheen. Maar zo open als ik hier durf te zijn, ben ik irl niet.
donderdag 21 augustus 2008 om 07:08
Wat fijn dat je eerder weg kunt! Succes met het gesprek vandaag. Lijkt me 'n heel apart gevoel gevoel, dat iemand ook al langere tijd met je wil werken, dat moet wel een fijn gevoel zijn lijkt me. Goed dat je extra ondersteuning gaat vragen, en open kaart speelt. Dapper!!
Bij mijn man doe ik dat soms, omdat ik me eigenlijk schuldig voel over de problemen in mijn rugzak (ja, belachelijk!) en dat we, zo lang we elkaar kennen, nog nooit een onbezorgde tijd hebben gehad. Overigens kan ik gelukkig ook heel speels en gek doen dus het is niet allemaal kommer en kwel..
Bij mijn man doe ik dat soms, omdat ik me eigenlijk schuldig voel over de problemen in mijn rugzak (ja, belachelijk!) en dat we, zo lang we elkaar kennen, nog nooit een onbezorgde tijd hebben gehad. Overigens kan ik gelukkig ook heel speels en gek doen
dus het is niet allemaal kommer en kwel..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 21 augustus 2008 om 12:25
Weet je, jouw man zou niet bij je zijn als je geen leuk mens bent. Ondanks die rugzak is hij gelukkig met je, dus dat zegt ook heel veel over jou!
En die ruzak heb jij ook maar ongevraagd meegekregen. Ik denk dat hij juist erg trots op je is! (stiekem ben ik dat zelfs en ik ken je niet eens)
En dat speels en gek doen, erg belangrijk en vooral blijven doen! Leuk juist om niet altijd heel verantwoord volwassen te doen
Zo'n vraag van iemand kan inderdaad veel verschil maken, zeker als de interesse echt gemeend is. Vaak zijn het van die beleefdheidspraatjes en willen we eigenlijk alleen maar horen dat het goed gaat.
Heb bij jouw werk trouwens zo'n beeld dat je regelmatig leuke of bijzondere gesprekken hebt met mensen (zal wel te vaak naar dat progamma gekeken hebben). Klopt dat beeld een beetje?
En hoe gaat het met kinderen die je in de taxi krijgt? Roept dat nog zoveel gevoelens bij je op en hoe ga je daarmee om?
En die ruzak heb jij ook maar ongevraagd meegekregen. Ik denk dat hij juist erg trots op je is! (stiekem ben ik dat zelfs en ik ken je niet eens)
En dat speels en gek doen, erg belangrijk en vooral blijven doen! Leuk juist om niet altijd heel verantwoord volwassen te doen
Zo'n vraag van iemand kan inderdaad veel verschil maken, zeker als de interesse echt gemeend is. Vaak zijn het van die beleefdheidspraatjes en willen we eigenlijk alleen maar horen dat het goed gaat.
Heb bij jouw werk trouwens zo'n beeld dat je regelmatig leuke of bijzondere gesprekken hebt met mensen (zal wel te vaak naar dat progamma gekeken hebben). Klopt dat beeld een beetje?
En hoe gaat het met kinderen die je in de taxi krijgt? Roept dat nog zoveel gevoelens bij je op en hoe ga je daarmee om?
donderdag 21 augustus 2008 om 13:08
Hartstikke fijn!! Ik ben echt blij voor je!
En fijn ook om te horen dat je er zin in hebt. Wat een opluchting moet dit zijn.. lijkt me?
Vandaag gaat het niet bepaald goed. Voel me heel raar in mijn lijf. Vergeet dingen, zoals het oude hoeslaken van het bed afhalen voordat ik het schone erop doe. ..
En fijn ook om te horen dat je er zin in hebt. Wat een opluchting moet dit zijn.. lijkt me?
Vandaag gaat het niet bepaald goed. Voel me heel raar in mijn lijf. Vergeet dingen, zoals het oude hoeslaken van het bed afhalen voordat ik het schone erop doe. ..
elmervrouw wijzigde dit bericht op 09-09-2008 10:43
Reden: werkitems verwijderd
Reden: werkitems verwijderd
% gewijzigd
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
