Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
dinsdag 10 februari 2009 om 17:09
Heerlijk wurmpje, zo'n dag. Tegenwoordig bestaan bijna al mijn dagen daaruit, dus het kan altijd erger.
Ja dat is inderdaad ook de worsteling, hoe kan je dan jezelf zijn? En wat is jezelf? Pittige vragen hier. Goed onderwerp, ook al is het erg confronterend. Als we elkaar maar niet in de put (lees:bureau) praten.
Is het een ikea bureau?
Ja dat is inderdaad ook de worsteling, hoe kan je dan jezelf zijn? En wat is jezelf? Pittige vragen hier. Goed onderwerp, ook al is het erg confronterend. Als we elkaar maar niet in de put (lees:bureau) praten.
Is het een ikea bureau?
dinsdag 10 februari 2009 om 17:38
Ik ben er ook nog, maar probeerde het merkje op mn bureau te vinden.
Helaas, geen ikea.
Een van de weinige erfstukken die ik uit mn ouderlijk huis meegesleept heb. Echt merkloos.
En dat geweten?
Dat ik mezelf altijd wil vergelijken met 'normale' mensen. En me dan zo nutteloos voel.
Maar jij bent dus ook van de rustige dagen?
Helaas, geen ikea.
Een van de weinige erfstukken die ik uit mn ouderlijk huis meegesleept heb. Echt merkloos.
En dat geweten?
Dat ik mezelf altijd wil vergelijken met 'normale' mensen. En me dan zo nutteloos voel.
Maar jij bent dus ook van de rustige dagen?
dinsdag 10 februari 2009 om 17:46
Vergelijken moet je nooit doen, zei iemand vorige week nog tegen me. Want dat is iets wat ik ook altijd doe.
EM zegt altijd dat het wel lijkt of ik constant met competitie bezig ben. Ik vergelijk me de hele tijd met andere mensen.
En dan ben ik altijd minder leuk, minder dit, minder dat.. kortom; ik voel me altijd minder. Als in: minder waard.
Nog steeds.
Gewoon ZIJN wie ik ben vind ik zelf blijkbaar niet goed en niet nuttig genoeg. Ja, wie ben ik, nu mijn kinderen weggevallen zijn en mijn werk ook lijkt weg te vallen?
Heb ik dan ook bestaansrecht? (vraag aan mezelf)
EM zegt altijd dat het wel lijkt of ik constant met competitie bezig ben. Ik vergelijk me de hele tijd met andere mensen.
En dan ben ik altijd minder leuk, minder dit, minder dat.. kortom; ik voel me altijd minder. Als in: minder waard.
Nog steeds.
Gewoon ZIJN wie ik ben vind ik zelf blijkbaar niet goed en niet nuttig genoeg. Ja, wie ben ik, nu mijn kinderen weggevallen zijn en mijn werk ook lijkt weg te vallen?
Heb ik dan ook bestaansrecht? (vraag aan mezelf)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 10 februari 2009 om 17:48
quote:Wurmpje schreef op 10 februari 2009 @ 17:43:
van jou vroeg ik me af of je nog een beetje een rustige dag hebt gehad, of dat je continue in stress gezeten hebt voor je baas?Dat is wel de hele tijd min of meer aanwezig ja, hoezeer ik mezelf ook erger aan dit opgefokte gedrag van mij.
Maar als ik gewoon voel wat ik voel, zonder oordeel erover, is het ergernis en verwarring. Verwarring is denken, dus die kan weg. Dan is het ergernis. Ik vind het niet kunnen dat je zo je personeel behandelt. Mij zo in verwarring laten zitten. En moet ik dan maar weer zelf actie ondernemen? Zelf bellen? Ik trek straks gewoon weer de stekker eruit, na een bepaalde tijd!
van jou vroeg ik me af of je nog een beetje een rustige dag hebt gehad, of dat je continue in stress gezeten hebt voor je baas?Dat is wel de hele tijd min of meer aanwezig ja, hoezeer ik mezelf ook erger aan dit opgefokte gedrag van mij.
Maar als ik gewoon voel wat ik voel, zonder oordeel erover, is het ergernis en verwarring. Verwarring is denken, dus die kan weg. Dan is het ergernis. Ik vind het niet kunnen dat je zo je personeel behandelt. Mij zo in verwarring laten zitten. En moet ik dan maar weer zelf actie ondernemen? Zelf bellen? Ik trek straks gewoon weer de stekker eruit, na een bepaalde tijd!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 10 februari 2009 om 17:55
quote:Elmervrouw schreef op 10 februari 2009 @ 17:46:
Vergelijken moet je nooit doen, zei iemand vorige week nog tegen me. Want dat is iets wat ik ook altijd doe.
EM zegt altijd dat het wel lijkt of ik constant met competitie bezig ben. Ik vergelijk me de hele tijd met andere mensen.
En dan ben ik altijd minder leuk, minder dit, minder dat.. kortom; ik voel me altijd minder. Als in: minder waard.
Nog steeds.
Gewoon ZIJN wie ik ben vind ik zelf blijkbaar niet goed en niet nuttig genoeg. Ja, wie ben ik, nu mijn kinderen weggevallen zijn en mijn werk ook lijkt weg te vallen?
Heb ik dan ook bestaansrecht? (vraag aan mezelf)
Heel herkenbaar, alleen nooit kinderen gehad...
En niet vergelijken.. tsja... hoe doe je het?
Ik wèèt ergens wel dat het niet zo werkt, dat ik 'bagage' heb. En heb ondertussen ook wel geleerd dat ik rustiger aan moet doen (continue op je lieftallige plaatwerk gaan omdat je jezelf overvraagt wordt je toch zat uiteindelijk).
Maar ik voel me tòch minderwaardig.
En nee, ik voel mezelf niet goed genoeg. Eigenlijk hèb ik het gevoel dat ik er niet mag zijn, teveel ruimte inneem. Zeker als ik niet iets bijdraag.
Mezelf goed genoeg vinden, dat vind ik zoiets moeilijks. Ben er wel in therapie mee bezig, en daar heb ik nu het gevoel 'dat ik er mag zijn'. Ook als het soms niet lukt, hoewel ik dat nog steeds doodeng vind.
Erge is dat ik die bevestiging dan ook altijd weer overal vandaan ga proberen te plukken. En dan zie ik mezelf bezig en denk 'kind, verlaaag jezelf niet zo. Smeek niet zo om toestemming...'
Gevoel en verstand *zucht*. Wie weet er nog een goedkope brug?
Vergelijken moet je nooit doen, zei iemand vorige week nog tegen me. Want dat is iets wat ik ook altijd doe.
EM zegt altijd dat het wel lijkt of ik constant met competitie bezig ben. Ik vergelijk me de hele tijd met andere mensen.
En dan ben ik altijd minder leuk, minder dit, minder dat.. kortom; ik voel me altijd minder. Als in: minder waard.
Nog steeds.
Gewoon ZIJN wie ik ben vind ik zelf blijkbaar niet goed en niet nuttig genoeg. Ja, wie ben ik, nu mijn kinderen weggevallen zijn en mijn werk ook lijkt weg te vallen?
Heb ik dan ook bestaansrecht? (vraag aan mezelf)
Heel herkenbaar, alleen nooit kinderen gehad...
En niet vergelijken.. tsja... hoe doe je het?
Ik wèèt ergens wel dat het niet zo werkt, dat ik 'bagage' heb. En heb ondertussen ook wel geleerd dat ik rustiger aan moet doen (continue op je lieftallige plaatwerk gaan omdat je jezelf overvraagt wordt je toch zat uiteindelijk).
Maar ik voel me tòch minderwaardig.
En nee, ik voel mezelf niet goed genoeg. Eigenlijk hèb ik het gevoel dat ik er niet mag zijn, teveel ruimte inneem. Zeker als ik niet iets bijdraag.
Mezelf goed genoeg vinden, dat vind ik zoiets moeilijks. Ben er wel in therapie mee bezig, en daar heb ik nu het gevoel 'dat ik er mag zijn'. Ook als het soms niet lukt, hoewel ik dat nog steeds doodeng vind.
Erge is dat ik die bevestiging dan ook altijd weer overal vandaan ga proberen te plukken. En dan zie ik mezelf bezig en denk 'kind, verlaaag jezelf niet zo. Smeek niet zo om toestemming...'
Gevoel en verstand *zucht*. Wie weet er nog een goedkope brug?
dinsdag 10 februari 2009 om 18:16
Oh!... Net belde mijn baas.
En bijna niets van wat hij zei is tot me doorgedrongen. Er was contact geweest met mijn reïntegratiecoach, iets over een dossier, iets over een arbo-arts die kan bellen (dan wist ik dat alvast) en hij houdt me op de hoogte.
En hij zei niets over werk of weer beginnen.
Pas toen ik net e.e.a. tegen EM vertelde besefte ik dat hij dus vóór vorige week had gezegd 'dat ik pas kon voelen hoe het ging, als ik weer wat ging doen', en dat het dus niet goed ging, dat dat niet betekende dat ik deze week dus weer wat méér zou moeten gaan doen. Dat had ik zelf gedacht: dan moet ik dus deze week meer ritten gaan doen en het zo weer opbouwen.
Ik zie wel hoezeer ik in de war ben, dat dingen niet doordringen, dat ik dingen verkeerd begrijp, dat ik zelf vanuit angst vanalles invul wat ik denk dat hij verwacht van mij, enzovoort.
Ik voel mij echt helemaal overstuur.
Toen hij vroeg hoe het ging heb ik ook echt gezegd hoe het ging, en daardoor voel ik me nog meer een loser, nutteloos, en vooral met een groot gevoel van falen. Want dit is niet de eerste keer in mijn leven dat ik 'uitval' in werk, dat was rond mijn dertigste ook al, toen kon ik mijn drukkerijwerk niet meer volhouden en ben ook een hele tijd in de zw en wao geweest. Alles overigens nog steeds om dezelfde redenen.
Ik zit me te pletter te janken. K** is het allemaal, vette K.
En bijna niets van wat hij zei is tot me doorgedrongen. Er was contact geweest met mijn reïntegratiecoach, iets over een dossier, iets over een arbo-arts die kan bellen (dan wist ik dat alvast) en hij houdt me op de hoogte.
En hij zei niets over werk of weer beginnen.
Pas toen ik net e.e.a. tegen EM vertelde besefte ik dat hij dus vóór vorige week had gezegd 'dat ik pas kon voelen hoe het ging, als ik weer wat ging doen', en dat het dus niet goed ging, dat dat niet betekende dat ik deze week dus weer wat méér zou moeten gaan doen. Dat had ik zelf gedacht: dan moet ik dus deze week meer ritten gaan doen en het zo weer opbouwen.
Ik zie wel hoezeer ik in de war ben, dat dingen niet doordringen, dat ik dingen verkeerd begrijp, dat ik zelf vanuit angst vanalles invul wat ik denk dat hij verwacht van mij, enzovoort.
Ik voel mij echt helemaal overstuur.
Toen hij vroeg hoe het ging heb ik ook echt gezegd hoe het ging, en daardoor voel ik me nog meer een loser, nutteloos, en vooral met een groot gevoel van falen. Want dit is niet de eerste keer in mijn leven dat ik 'uitval' in werk, dat was rond mijn dertigste ook al, toen kon ik mijn drukkerijwerk niet meer volhouden en ben ook een hele tijd in de zw en wao geweest. Alles overigens nog steeds om dezelfde redenen.
Ik zit me te pletter te janken. K** is het allemaal, vette K.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 10 februari 2009 om 18:54
Lieve EV, mn eerste knuffel hier gaat naar jou!
Ach wat klinkt je overdonderd. Door baas, maar ook gewoon door jezelf en alle emoties.
Huil jij maar een flink end weg,en laat even rustig tot je doordringen dat je dus nog niet hoeft te werken.
En dat is niet erg. Echtniet.
Jij die je zo ontzettend rot voelt, dat is erg!
Kruip bij EM, neem een dekentje erbij en laat alles maar even inwerken.
Soms is het meer schrikken dat niet de hele wereld tegen je is, dan als het zoals gebruikelijk vervelend loopt.
En dat eerlijk zeggen hoe je je voelt... dat vind ik vooral erg knap!!!
Sterkte!
Ach wat klinkt je overdonderd. Door baas, maar ook gewoon door jezelf en alle emoties.
Huil jij maar een flink end weg,en laat even rustig tot je doordringen dat je dus nog niet hoeft te werken.
En dat is niet erg. Echtniet.
Jij die je zo ontzettend rot voelt, dat is erg!
Kruip bij EM, neem een dekentje erbij en laat alles maar even inwerken.
Soms is het meer schrikken dat niet de hele wereld tegen je is, dan als het zoals gebruikelijk vervelend loopt.
En dat eerlijk zeggen hoe je je voelt... dat vind ik vooral erg knap!!!
Sterkte!
dinsdag 10 februari 2009 om 19:47
quote:Wurmpje schreef op 10 februari 2009 @ 18:56:
Lieve Appel,
Onder t bureau is altijd plek. Hoe meer mensen daar, hoe meer warmte van elkaar we voelen.
Zware therapiedag gehad? Als je erover wilt vertellen....
Neem voor nu een lollie en kruip even weg.
(f) Sterkte!!!
Dank je.. Heb idd een rotdag gehad op therapie.
Ik kom later vanvond terug. Ga even bij een vriendin op bezoek.
Lieve Appel,
Onder t bureau is altijd plek. Hoe meer mensen daar, hoe meer warmte van elkaar we voelen.
Zware therapiedag gehad? Als je erover wilt vertellen....
Neem voor nu een lollie en kruip even weg.
(f) Sterkte!!!
Dank je.. Heb idd een rotdag gehad op therapie.
Ik kom later vanvond terug. Ga even bij een vriendin op bezoek.
dinsdag 10 februari 2009 om 19:53
Dank voor de knuffels, ik zit hier nog met een duizelend hoofd van alles. Echt schrikken dat ik hem zo verkeerd begrepen had en dat dingen niet echt tot me doordringen. Het overweldigende gevoel van waardeloosheid wat me overvalt bij het besef dat ik dan blijkbaar toch echt, slik, overspannen ben of zoiets. Dat het niet gaat. Dat ik niet hoef. Dat mijn baas het blijkbaar begrepen heeft.
Dat ik mezelf zo vind falen. Omdat mijn werkgeefster vroeg bij het 2e soll.gesprek, of ik dacht dat ik het aankon, en dat ik ja had gezegd. Maar dat dus nu wel blijkt dat het niet gaat. Dat ik het me allemaal teveel heb aangetrokken, al die mensen waar iets mee is, dat het me teveel raakte. Overweldigde.
En ik dacht aan wat Saartje hier eerder vandaag zei. Dat ze een besluit in zichzelf had genomen na wat haar overkomen is: dat het haar niet klein zou krijgen. En dat dat nu toch gebeurd is, zo voelde je het toch? Ik heb, nog verder terug, ook een besluit genomen: van mij zullen ze niets meer zien waar ze mij op kunnen pakken. Ofwel: mij zullen ze niet meer zien. En ik ging rollen spelen en mezelf verbergen, de stoere meid uithangen. Ik probeerde een leven op te bouwen op de puinhopen van vroeger.
Maar alles werd me uit handen gerukt toen ik zo ineens het gezinnetje wat ik probeerde op te bouwen (een teken van hoop, want er was heel wat moed voor nodig om eraan te durven beginnen) kwijtraakte. Het verraad, weer. En nu dan mijn werk. Het glipt ook tussen mijn handen door. Ik blijf achter, met niets. Met mezelf. Alleen maar met mezelf en het steeds weer terugkerende gevoel van waardeloosheid.
Alsof mijn ouders en mijn ex aan de kant staan te lachen, zo van: hehe, gna gna, uiteindelijk hebben we je toch te pakken. Krijgen we je klein. Jij bent niets en je zult niets worden.
Het zal vast hun bedoeling niet zijn geweest, ik was ook iemand op de verkeerde plaats op de verkeerde tijd, dus ik moet het me niet zo persoonlijk aantrekken, maar ik voel het wel zo. Is dat dan een verkeerd gevoel? Of een verkeerde overtuiging? Ik voel mij zo klein(gekregen) en waardeloos. En dat laatste gevoel komt altijd weer terug, bij alles wat er misgaat in mijn leven. Ik wou dat ik daar eens vanaf was.
Deze plek is fijn, maar ook confronterend. Jullie eerlijkheid en delen brengt bij mij ook veel teweeg. En dat is goed. Maar niet fijn. EM zegt dat dit verwerken is. En of ik dat zelf zie. Maar eerlijk gezegd kan ik me na dit telefoontje alleen maar intens verdrietig voelen, omdat ik zo met de neus op de feiten ben gedrukt. Ja, omdat ik mezelf alweer dwong tot een ander scenario met veel moeten.. en het hoeft nu niet. Heel vreemd is het allemaal. Vanavond maar rustig wat tv kijken denk ik, en mijn kalmerende dekentje erbij want dat is wel nodig.
Ik wens jullie een rustige(re) avond...
Dat ik mezelf zo vind falen. Omdat mijn werkgeefster vroeg bij het 2e soll.gesprek, of ik dacht dat ik het aankon, en dat ik ja had gezegd. Maar dat dus nu wel blijkt dat het niet gaat. Dat ik het me allemaal teveel heb aangetrokken, al die mensen waar iets mee is, dat het me teveel raakte. Overweldigde.
En ik dacht aan wat Saartje hier eerder vandaag zei. Dat ze een besluit in zichzelf had genomen na wat haar overkomen is: dat het haar niet klein zou krijgen. En dat dat nu toch gebeurd is, zo voelde je het toch? Ik heb, nog verder terug, ook een besluit genomen: van mij zullen ze niets meer zien waar ze mij op kunnen pakken. Ofwel: mij zullen ze niet meer zien. En ik ging rollen spelen en mezelf verbergen, de stoere meid uithangen. Ik probeerde een leven op te bouwen op de puinhopen van vroeger.
Maar alles werd me uit handen gerukt toen ik zo ineens het gezinnetje wat ik probeerde op te bouwen (een teken van hoop, want er was heel wat moed voor nodig om eraan te durven beginnen) kwijtraakte. Het verraad, weer. En nu dan mijn werk. Het glipt ook tussen mijn handen door. Ik blijf achter, met niets. Met mezelf. Alleen maar met mezelf en het steeds weer terugkerende gevoel van waardeloosheid.
Alsof mijn ouders en mijn ex aan de kant staan te lachen, zo van: hehe, gna gna, uiteindelijk hebben we je toch te pakken. Krijgen we je klein. Jij bent niets en je zult niets worden.
Het zal vast hun bedoeling niet zijn geweest, ik was ook iemand op de verkeerde plaats op de verkeerde tijd, dus ik moet het me niet zo persoonlijk aantrekken, maar ik voel het wel zo. Is dat dan een verkeerd gevoel? Of een verkeerde overtuiging? Ik voel mij zo klein(gekregen) en waardeloos. En dat laatste gevoel komt altijd weer terug, bij alles wat er misgaat in mijn leven. Ik wou dat ik daar eens vanaf was.
Deze plek is fijn, maar ook confronterend. Jullie eerlijkheid en delen brengt bij mij ook veel teweeg. En dat is goed. Maar niet fijn. EM zegt dat dit verwerken is. En of ik dat zelf zie. Maar eerlijk gezegd kan ik me na dit telefoontje alleen maar intens verdrietig voelen, omdat ik zo met de neus op de feiten ben gedrukt. Ja, omdat ik mezelf alweer dwong tot een ander scenario met veel moeten.. en het hoeft nu niet. Heel vreemd is het allemaal. Vanavond maar rustig wat tv kijken denk ik, en mijn kalmerende dekentje erbij want dat is wel nodig.
Ik wens jullie een rustige(re) avond...
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 10 februari 2009 om 21:27
