Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
dinsdag 10 februari 2009 om 15:48
quote:saartje1980 schreef op 10 februari 2009 @ 15:38:
Weet je, ik ontleen mijn bestaansrecht aan het (proberen te) helpen van anderen. Zodat ik er misschien nog een beetje toe doe ofzo. Maar wat blijft er over als dat wegvalt?
Spijker op zijn kop!
Maar goed ik heb kinderen,vanaf de eerstgeborenen deed ik er toe.
Toch beschrijft het wel mijn manier hoe ik in het leven sta.
Ik heb anderen nodig voor mijn bestaansrecht.
Weet je, ik ontleen mijn bestaansrecht aan het (proberen te) helpen van anderen. Zodat ik er misschien nog een beetje toe doe ofzo. Maar wat blijft er over als dat wegvalt?
Spijker op zijn kop!
Maar goed ik heb kinderen,vanaf de eerstgeborenen deed ik er toe.
Toch beschrijft het wel mijn manier hoe ik in het leven sta.
Ik heb anderen nodig voor mijn bestaansrecht.
dinsdag 10 februari 2009 om 15:50
quote:saartje1980 schreef op 10 februari 2009 @ 15:44:
Misschien toch eens een ander aroma proberen?
Sorry voor je blauwe schenen, maar zeg niet dat je niet gewaarschuwd was. Scheenbeschermers is mijn advies.
Dus daarom heb ik nu zulke zere tenen
Ik heb ook lavendelolie in de aanbieding Word je rruusssssstig van.
Misschien toch eens een ander aroma proberen?
Sorry voor je blauwe schenen, maar zeg niet dat je niet gewaarschuwd was. Scheenbeschermers is mijn advies.
Dus daarom heb ik nu zulke zere tenen
Ik heb ook lavendelolie in de aanbieding Word je rruusssssstig van.
dinsdag 10 februari 2009 om 15:51
In denk inderdaad niet zo over anderen Hanke.
Peut stelt me deze vraag ook vaak.
En ik weet niet waarom ik dan wel zo over mezelf denk.
Rationeel weet ik ook wel dat als ik niet zo oordeel over een ander, ik dat ook niet over mezelf zou moeten doen. Maar ja, daar komt dat rottige gevoel weer om de hoek kijken die dat niet lijkt te snappen.
Peut stelt me deze vraag ook vaak.
En ik weet niet waarom ik dan wel zo over mezelf denk.
Rationeel weet ik ook wel dat als ik niet zo oordeel over een ander, ik dat ook niet over mezelf zou moeten doen. Maar ja, daar komt dat rottige gevoel weer om de hoek kijken die dat niet lijkt te snappen.
dinsdag 10 februari 2009 om 16:00
Het enge aan liefde ontvangen,vriendschapen,ruimte innemen.
Is bij mij ook wel simpel.
De grens om pijn te hebben is bij mij in al die jaren zo ruimschoots overschreden.
teleurstelling,verdriet,pijn,angst, en de hele mikmak.....ik kan niet meer.
Het is bescherming om mensen niet te dichtbij te laten komen.
Bovendien,als mijn aandeel niet zo groot is kan ik ook niet al teveel fouten maken en anderen geen verdriet doen.
Want dat laatste vind ik vreselijk.
Iemand verdriet doen is voor mij wel het ergste wat mij kan overkomen.
Het feit dat ik weet wat verdriet met je doet en dat ik daar dan de boosdoener van ben.
Helaas is dat uiteraard niet reëel,ik ben namelijk verre van perfect.
En ik ontvang juist heel graag liefde,heb heel veel nodig.
Zonder liefde ben ik niets,word ik bikkelhard en ga ik juist hetgeen doen wat ik vreselijk vind.
Hmm...allemaal heel vaag geloof ik.
Is bij mij ook wel simpel.
De grens om pijn te hebben is bij mij in al die jaren zo ruimschoots overschreden.
teleurstelling,verdriet,pijn,angst, en de hele mikmak.....ik kan niet meer.
Het is bescherming om mensen niet te dichtbij te laten komen.
Bovendien,als mijn aandeel niet zo groot is kan ik ook niet al teveel fouten maken en anderen geen verdriet doen.
Want dat laatste vind ik vreselijk.
Iemand verdriet doen is voor mij wel het ergste wat mij kan overkomen.
Het feit dat ik weet wat verdriet met je doet en dat ik daar dan de boosdoener van ben.
Helaas is dat uiteraard niet reëel,ik ben namelijk verre van perfect.
En ik ontvang juist heel graag liefde,heb heel veel nodig.
Zonder liefde ben ik niets,word ik bikkelhard en ga ik juist hetgeen doen wat ik vreselijk vind.
Hmm...allemaal heel vaag geloof ik.
dinsdag 10 februari 2009 om 16:10
Ik vind het niet vaag wat je zegt Iry.
Ik weet hoe belangijk het voor me is om liefde te ontvangen, maar vaak kan ik het niet toelaten. Ik weet niet zo goed hoe.
En uit angst voor die liefde, die ik ergens ook zo graag wil, houd ik afstand. Ik realiseer me steeds meer dat ik anderen (in relaties) daarmee onterecht gekwetst heb. Maar makkelijker dat ze boos op me zijn of zelfs haten, dan liefde te ontvangen en daarmee zelf kwetsbaar te zijn.
Ik weet hoe belangijk het voor me is om liefde te ontvangen, maar vaak kan ik het niet toelaten. Ik weet niet zo goed hoe.
En uit angst voor die liefde, die ik ergens ook zo graag wil, houd ik afstand. Ik realiseer me steeds meer dat ik anderen (in relaties) daarmee onterecht gekwetst heb. Maar makkelijker dat ze boos op me zijn of zelfs haten, dan liefde te ontvangen en daarmee zelf kwetsbaar te zijn.
dinsdag 10 februari 2009 om 16:21
Het is inderdaad heel kwetsbaar liefde,recentelijk nog ervaren.
En serieus als dat niet goed gekomen was,had ik echt voor altijd de deur gesloten voor liefde.
Enkel nog de liefde tussen mij en de kinderen.
Maar mensen die boos op mij zijn vind ik echt vreselijk.
Daar ben ik dan echt van overstuur.
Ik kan eigenlijk met geen enkele emotie goed omgaan denk ik.
En serieus als dat niet goed gekomen was,had ik echt voor altijd de deur gesloten voor liefde.
Enkel nog de liefde tussen mij en de kinderen.
Maar mensen die boos op mij zijn vind ik echt vreselijk.
Daar ben ik dan echt van overstuur.
Ik kan eigenlijk met geen enkele emotie goed omgaan denk ik.
dinsdag 10 februari 2009 om 16:49
quote:saartje1980 schreef op 10 februari 2009 @ 13:03:
Therapie weer achter de rug.
Ik ga er gespannen heen en kom trillend weer terug iedere keer.
Vandaag ook even gehad over hoe ik erbij zit daar, hoe ik het vind. Aangegeven dat ik er enorm gespannen zit. Zij gaf aan dat alles mag, schreeuwen, rondje lopen, lachen, huilen, wat ik maar nodig heb. Maar ik weet niet wat ik nodig heb of wat ik voel, behalve die spanning dan.
Ik wil alleen maar dat het klaar is en dat alles weer 'normaal' is, wat dat normaal dan ook mag zijn.
Ik zit er verdorie bij daar als een klein kind dat haast letterlijk bij de hand moet worden genomen. Maar ik heb die hand nodig, want anders doe ik niets, komt er niets uit.
Psych is bang dat het beginnen met vier uur werken op een dag misschien al teveel is. En dat ik een pauze moet nemen voor mezelf, even een stukje lopen ofzo tussendoor.
Mijn grenzen moet ik leren herkennen en daarnaar handelen.
Ze had het over mijn overspannen zijn. Wat een zwaar woord, overspannen.
Ik las vanochtend de reactie van Appel, en ja, herkenning. En ook spanning. En net kwam dat onderwerp ook ter sprake en dan merk ik dat ik me meteen afsluit, niets binnen wil laten komen, het gaat niet over mij.
Psych merkte op dat er nog veel spanning zit wat dat betreft en wil binnenkort toch graag nog een keer EMDR doen. Want dat stuk kan ik eigenlijk niet laten liggen. En ik weet dat ze gelijk heeft, maar ik vind het eng, doodeng.
Sorry dat ik het alleen over mezelf heb. Zal straks op de rest reageren.
Een dikke knuffel even voor jou Saar..
En geen sorry alsjeblieft.
Therapie weer achter de rug.
Ik ga er gespannen heen en kom trillend weer terug iedere keer.
Vandaag ook even gehad over hoe ik erbij zit daar, hoe ik het vind. Aangegeven dat ik er enorm gespannen zit. Zij gaf aan dat alles mag, schreeuwen, rondje lopen, lachen, huilen, wat ik maar nodig heb. Maar ik weet niet wat ik nodig heb of wat ik voel, behalve die spanning dan.
Ik wil alleen maar dat het klaar is en dat alles weer 'normaal' is, wat dat normaal dan ook mag zijn.
Ik zit er verdorie bij daar als een klein kind dat haast letterlijk bij de hand moet worden genomen. Maar ik heb die hand nodig, want anders doe ik niets, komt er niets uit.
Psych is bang dat het beginnen met vier uur werken op een dag misschien al teveel is. En dat ik een pauze moet nemen voor mezelf, even een stukje lopen ofzo tussendoor.
Mijn grenzen moet ik leren herkennen en daarnaar handelen.
Ze had het over mijn overspannen zijn. Wat een zwaar woord, overspannen.
Ik las vanochtend de reactie van Appel, en ja, herkenning. En ook spanning. En net kwam dat onderwerp ook ter sprake en dan merk ik dat ik me meteen afsluit, niets binnen wil laten komen, het gaat niet over mij.
Psych merkte op dat er nog veel spanning zit wat dat betreft en wil binnenkort toch graag nog een keer EMDR doen. Want dat stuk kan ik eigenlijk niet laten liggen. En ik weet dat ze gelijk heeft, maar ik vind het eng, doodeng.
Sorry dat ik het alleen over mezelf heb. Zal straks op de rest reageren.
Een dikke knuffel even voor jou Saar..
En geen sorry alsjeblieft.
dinsdag 10 februari 2009 om 16:56
quote:hanke321 schreef op 10 februari 2009 @ 14:32:
EV, met "jullie" bedoel geen familie ofzo maar mensen die in het hier en nu dichtbijkomen en lief zijn.
Ik bedoel "jullie" als in andere mensen dan mezelf.
En ja, wat houdt mens-zijn in? Dat je sterk en zwak bent, dat je gelooft en sceptisch bent, dat je lief en sjagrijnig kunt zijn, dat aan jou de keus is hoe je je gedraagt maar dat er ook zat momenten zijn dat je door omstandigheden niet veel keus hebt en met de winden meewaait. Dat je je er niks aan kan doen dat je bestaat en dat je wel wat kunt doen aan hoe je leeft. Dat je kwaad bent en een godsgruwelijke hekel hebt aan onrecht en pijn. Dat je je solidair voelt met lijdende mensen en onmachtig in het gevoel niet veel te betekenen. Dat je de natuur en medemensen liefhebt en wilt delen. Dat je geniet van de dingen die je mooi vindt, dat je kunt lummelen en werken. Dat je kunt schelden en strelen. Dat is mens zijn.
Maar dat is mijn persoonlijke lijstjeVind dat een hele mooie en o zo ware zin. Ben even aan t bijlezen
EV, met "jullie" bedoel geen familie ofzo maar mensen die in het hier en nu dichtbijkomen en lief zijn.
Ik bedoel "jullie" als in andere mensen dan mezelf.
En ja, wat houdt mens-zijn in? Dat je sterk en zwak bent, dat je gelooft en sceptisch bent, dat je lief en sjagrijnig kunt zijn, dat aan jou de keus is hoe je je gedraagt maar dat er ook zat momenten zijn dat je door omstandigheden niet veel keus hebt en met de winden meewaait. Dat je je er niks aan kan doen dat je bestaat en dat je wel wat kunt doen aan hoe je leeft. Dat je kwaad bent en een godsgruwelijke hekel hebt aan onrecht en pijn. Dat je je solidair voelt met lijdende mensen en onmachtig in het gevoel niet veel te betekenen. Dat je de natuur en medemensen liefhebt en wilt delen. Dat je geniet van de dingen die je mooi vindt, dat je kunt lummelen en werken. Dat je kunt schelden en strelen. Dat is mens zijn.
Maar dat is mijn persoonlijke lijstjeVind dat een hele mooie en o zo ware zin. Ben even aan t bijlezen
dinsdag 10 februari 2009 om 17:02
quote:iry schreef op 10 februari 2009 @ 16:00:
Het enge aan liefde ontvangen,vriendschapen,ruimte innemen.
Is bij mij ook wel simpel.
De grens om pijn te hebben is bij mij in al die jaren zo ruimschoots overschreden.
teleurstelling,verdriet,pijn,angst, en de hele mikmak.....ik kan niet meer.
Het is bescherming om mensen niet te dichtbij te laten komen.
Bovendien,als mijn aandeel niet zo groot is kan ik ook niet al teveel fouten maken en anderen geen verdriet doen.
Want dat laatste vind ik vreselijk.
Iemand verdriet doen is voor mij wel het ergste wat mij kan overkomen.
Het feit dat ik weet wat verdriet met je doet en dat ik daar dan de boosdoener van ben.
Helaas is dat uiteraard niet reëel,ik ben namelijk verre van perfect.
En ik ontvang juist heel graag liefde,heb heel veel nodig.
Zonder liefde ben ik niets,word ik bikkelhard en ga ik juist hetgeen doen wat ik vreselijk vind.
Hmm...allemaal heel vaag geloof ik.Ow Iry..je raakt me echt heel erg met dit stukje...
Het enge aan liefde ontvangen,vriendschapen,ruimte innemen.
Is bij mij ook wel simpel.
De grens om pijn te hebben is bij mij in al die jaren zo ruimschoots overschreden.
teleurstelling,verdriet,pijn,angst, en de hele mikmak.....ik kan niet meer.
Het is bescherming om mensen niet te dichtbij te laten komen.
Bovendien,als mijn aandeel niet zo groot is kan ik ook niet al teveel fouten maken en anderen geen verdriet doen.
Want dat laatste vind ik vreselijk.
Iemand verdriet doen is voor mij wel het ergste wat mij kan overkomen.
Het feit dat ik weet wat verdriet met je doet en dat ik daar dan de boosdoener van ben.
Helaas is dat uiteraard niet reëel,ik ben namelijk verre van perfect.
En ik ontvang juist heel graag liefde,heb heel veel nodig.
Zonder liefde ben ik niets,word ik bikkelhard en ga ik juist hetgeen doen wat ik vreselijk vind.
Hmm...allemaal heel vaag geloof ik.Ow Iry..je raakt me echt heel erg met dit stukje...
dinsdag 10 februari 2009 om 17:06
Grootjes, wat een moeilijke dingen vragen jullie je weer af. En dat terwijl ik rustig lag te tukken.
Het doet mij meteen allemaal denken aan er niet mogen zijn. Dat we hier toch allemaal ons bestaansrecht zoeken in anderen, bevestiging nodig hebben om er uberhaupt te mogen zijn.
Verdrietig om te lezen. Ik vroeg me ook meteen af of het dan mogelijk was om te mogen zijn wie je bent, als je er uberhaupt niet mag zijn.
Maar waarschijnlijk projecteer ik mijn melancholische bui op jullie.
Heb heerlijk mijn hele dag verdaan. Gecomputerd, gelezen en geslapen. Prettig, en ik schaam me gruwelijk.
Dus Saar, als je wat voelde net, ik ben bij je gekropen onder t bureau.
Ik verstop me voor mn geweten.
Het doet mij meteen allemaal denken aan er niet mogen zijn. Dat we hier toch allemaal ons bestaansrecht zoeken in anderen, bevestiging nodig hebben om er uberhaupt te mogen zijn.
Verdrietig om te lezen. Ik vroeg me ook meteen af of het dan mogelijk was om te mogen zijn wie je bent, als je er uberhaupt niet mag zijn.
Maar waarschijnlijk projecteer ik mijn melancholische bui op jullie.
Heb heerlijk mijn hele dag verdaan. Gecomputerd, gelezen en geslapen. Prettig, en ik schaam me gruwelijk.
Dus Saar, als je wat voelde net, ik ben bij je gekropen onder t bureau.
Ik verstop me voor mn geweten.
