Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
dinsdag 10 februari 2009 om 14:02
dinsdag 10 februari 2009 om 14:05
Het is heel dubbel. Aan de ene kant accepteren dat je mens bent, en aan de andere kant leren omgaan met de niet frisse zaken in deze wereld.
Dat kun je niet alleen, daar heb je Liefde voor nodig. Van vrienden, geliefden, van God/Allah/JHWH/Vishnu/Iets. Alleen dan kun je alles wat deze wereld te bieden heeft omarmen én weerstaan.
Dat kun je niet alleen, daar heb je Liefde voor nodig. Van vrienden, geliefden, van God/Allah/JHWH/Vishnu/Iets. Alleen dan kun je alles wat deze wereld te bieden heeft omarmen én weerstaan.
dinsdag 10 februari 2009 om 14:06
quote:hanke321 schreef op 10 februari 2009 @ 14:05:
Alleen dan kun je alles wat deze wereld te bieden heeft omarmen én weerstaan.Maar juist de liefde, goedheid van mensen en echte aandacht vind ik dus echtechtecht doodeng. Terwijl het genezing betekent. Toch?
Alleen dan kun je alles wat deze wereld te bieden heeft omarmen én weerstaan.Maar juist de liefde, goedheid van mensen en echte aandacht vind ik dus echtechtecht doodeng. Terwijl het genezing betekent. Toch?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 10 februari 2009 om 14:10
dinsdag 10 februari 2009 om 14:13
En je kunt het zo eng vonden omdat:
1. je er zo lang naar verlangd hebt, en je bang bent boos te worden "waar waren jullie zo lang"?! En dat je dat oneerlijk voor de betreffende persoon vindt aan wie je dat uit.
2. ontdooien gruwelijk veel pijn doet. Liefde bevrijdt je uit bevriezing en verstarring maar je betaalt er wel een prijs voor.
1. je er zo lang naar verlangd hebt, en je bang bent boos te worden "waar waren jullie zo lang"?! En dat je dat oneerlijk voor de betreffende persoon vindt aan wie je dat uit.
2. ontdooien gruwelijk veel pijn doet. Liefde bevrijdt je uit bevriezing en verstarring maar je betaalt er wel een prijs voor.
dinsdag 10 februari 2009 om 14:25
quote:Elmervrouw schreef op 10 februari 2009 @ 13:38:
Voor mij spréékt zo'n stuk als wat je schreef, Saar, en ik heb er geen moeite mee; integendeel juist, het raakt me en het laat me jou zien.
Ik zou willen dat we dat hier allemaal konden doen.
Eh ja, het kán ook, maar als ik voor mezelf spreek: ik durf vaak niet.
Soms komt het alsmaar vragen naar anderen ook wel een beetje geforceerd over, alsof we een goede indruk willen maken, iets willen bewijzen, betrokkenheid. (Misschien moet ik 'ik' zeggen en niet 'we'). Van mezelf weet ik dat ik me bij ieder die hier schrijft betrokken voel, ook al zeg ik niets of vraag ik niets. En toch betrap ik mezelf ook op dit gedrag.
Ben even aan het bijlezen en wil eerst even reageren op wat jij aanhaalt over geforceerd reageren.
Ik voel mij ook altijd schuldig als ik niet op iedereen reageer.
Niet zozeer om aardig gevonden te worden (wil ik ook wel graag hoor als onzekere miep)
Maar meer omdat ik bang ben anderen een rotgevoel te geven of buiten te sluiten.
Ik wil graag iedereen aandacht geven,laten voelen dat ze belangrijk zijn en het er toe doet wat ze hier schrijven.
En ik denk dat dat alleen maar kan als ik persoonlijk reageer.
Dat het mij vaak niet lukt vind ik een gebrek van mijzelf.
ook ik leef echt met iedereen mee,en lees heel graag de verhalen omdat ik mij betrokken voel.
Ik weet dat dat ook oprecht is van mijzelf,maar om dat over te laten komen vind ik dat daar een reactie bij hoort.
Dus ja,wel altijd oprecht maar ik moet mijzelf soms ook forceren het te doen.
Dat ligt enkel en alleen bij mij.
Ga zo even verder lezen,eerst even wat te eten maken,dat wordt echt tijd want ik ben zo slap als een vaatdoek.
Voor mij spréékt zo'n stuk als wat je schreef, Saar, en ik heb er geen moeite mee; integendeel juist, het raakt me en het laat me jou zien.
Ik zou willen dat we dat hier allemaal konden doen.
Eh ja, het kán ook, maar als ik voor mezelf spreek: ik durf vaak niet.
Soms komt het alsmaar vragen naar anderen ook wel een beetje geforceerd over, alsof we een goede indruk willen maken, iets willen bewijzen, betrokkenheid. (Misschien moet ik 'ik' zeggen en niet 'we'). Van mezelf weet ik dat ik me bij ieder die hier schrijft betrokken voel, ook al zeg ik niets of vraag ik niets. En toch betrap ik mezelf ook op dit gedrag.
Ben even aan het bijlezen en wil eerst even reageren op wat jij aanhaalt over geforceerd reageren.
Ik voel mij ook altijd schuldig als ik niet op iedereen reageer.
Niet zozeer om aardig gevonden te worden (wil ik ook wel graag hoor als onzekere miep)
Maar meer omdat ik bang ben anderen een rotgevoel te geven of buiten te sluiten.
Ik wil graag iedereen aandacht geven,laten voelen dat ze belangrijk zijn en het er toe doet wat ze hier schrijven.
En ik denk dat dat alleen maar kan als ik persoonlijk reageer.
Dat het mij vaak niet lukt vind ik een gebrek van mijzelf.
ook ik leef echt met iedereen mee,en lees heel graag de verhalen omdat ik mij betrokken voel.
Ik weet dat dat ook oprecht is van mijzelf,maar om dat over te laten komen vind ik dat daar een reactie bij hoort.
Dus ja,wel altijd oprecht maar ik moet mijzelf soms ook forceren het te doen.
Dat ligt enkel en alleen bij mij.
Ga zo even verder lezen,eerst even wat te eten maken,dat wordt echt tijd want ik ben zo slap als een vaatdoek.
dinsdag 10 februari 2009 om 14:32
EV, met "jullie" bedoel geen familie ofzo maar mensen die in het hier en nu dichtbijkomen en lief zijn.
Ik bedoel "jullie" als in andere mensen dan mezelf.
En ja, wat houdt mens-zijn in? Dat je sterk en zwak bent, dat je gelooft en sceptisch bent, dat je lief en sjagrijnig kunt zijn, dat aan jou de keus is hoe je je gedraagt maar dat er ook zat momenten zijn dat je door omstandigheden niet veel keus hebt en met de winden meewaait. Dat je je er niks aan kan doen dat je bestaat en dat je wel wat kunt doen aan hoe je leeft. Dat je kwaad bent en een godsgruwelijke hekel hebt aan onrecht en pijn. Dat je je solidair voelt met lijdende mensen en onmachtig in het gevoel niet veel te betekenen. Dat je de natuur en medemensen liefhebt en wilt delen. Dat je geniet van de dingen die je mooi vindt, dat je kunt lummelen en werken. Dat je kunt schelden en strelen. Dat is mens zijn.
Maar dat is mijn persoonlijke lijstje
Ik bedoel "jullie" als in andere mensen dan mezelf.
En ja, wat houdt mens-zijn in? Dat je sterk en zwak bent, dat je gelooft en sceptisch bent, dat je lief en sjagrijnig kunt zijn, dat aan jou de keus is hoe je je gedraagt maar dat er ook zat momenten zijn dat je door omstandigheden niet veel keus hebt en met de winden meewaait. Dat je je er niks aan kan doen dat je bestaat en dat je wel wat kunt doen aan hoe je leeft. Dat je kwaad bent en een godsgruwelijke hekel hebt aan onrecht en pijn. Dat je je solidair voelt met lijdende mensen en onmachtig in het gevoel niet veel te betekenen. Dat je de natuur en medemensen liefhebt en wilt delen. Dat je geniet van de dingen die je mooi vindt, dat je kunt lummelen en werken. Dat je kunt schelden en strelen. Dat is mens zijn.
Maar dat is mijn persoonlijke lijstje
dinsdag 10 februari 2009 om 14:43
quote:hanke321 schreef op 10 februari 2009 @ 14:02:
Nog even heel serieus.
De 2 hebben met elkaar te maken. Als een ander me onmenselijke dingen aan kan doen, wíl ik dan uberhaupt wel mens zijn?! Dat is niet een wereld waar ik me veilig in kan voelen. Dan maar een soort assimulatie van bestaan.
(weet het even niet beter te formuleren)
Auch Han, je wijsheid is pijnlijk vandaag. Maar wel waar.
Dank voor het mooie inzicht. Die van die agressors ft falen kende ik nog niet.
KGa er eens over broeden.
Nog even heel serieus.
De 2 hebben met elkaar te maken. Als een ander me onmenselijke dingen aan kan doen, wíl ik dan uberhaupt wel mens zijn?! Dat is niet een wereld waar ik me veilig in kan voelen. Dan maar een soort assimulatie van bestaan.
(weet het even niet beter te formuleren)
Auch Han, je wijsheid is pijnlijk vandaag. Maar wel waar.
Dank voor het mooie inzicht. Die van die agressors ft falen kende ik nog niet.
KGa er eens over broeden.
dinsdag 10 februari 2009 om 14:46
quote:hanke321 schreef op 10 februari 2009 @ 14:13:
En je kunt het zo eng vonden omdat:
1. je er zo lang naar verlangd hebt, en je bang bent boos te worden "waar waren jullie zo lang"?! En dat je dat oneerlijk voor de betreffende persoon vindt aan wie je dat uit.
2. ontdooien gruwelijk veel pijn doet. Liefde bevrijdt je uit bevriezing en verstarring maar je betaalt er wel een prijs voor.
Nouja Hanke, hoe kom je op dit soort wijsheden.
Soms vraag ik me af of je niet stiekem werkzaam bent als traumatherapeute .
Er zit voor mij gevoelsmatig weer zoveel waarheid in. Waar ik me niet eens van bewust was.
hoewel Peuter wel vaak zegt dat je bevroren ledematen niet onder de warme kraan moet houden omdat dat ondraagelijk pijn doet. Dat langzaam aclimatiseren fijner is. Dat doet me hier wel aan denken.
En je kunt het zo eng vonden omdat:
1. je er zo lang naar verlangd hebt, en je bang bent boos te worden "waar waren jullie zo lang"?! En dat je dat oneerlijk voor de betreffende persoon vindt aan wie je dat uit.
2. ontdooien gruwelijk veel pijn doet. Liefde bevrijdt je uit bevriezing en verstarring maar je betaalt er wel een prijs voor.
Nouja Hanke, hoe kom je op dit soort wijsheden.
Soms vraag ik me af of je niet stiekem werkzaam bent als traumatherapeute .
Er zit voor mij gevoelsmatig weer zoveel waarheid in. Waar ik me niet eens van bewust was.
hoewel Peuter wel vaak zegt dat je bevroren ledematen niet onder de warme kraan moet houden omdat dat ondraagelijk pijn doet. Dat langzaam aclimatiseren fijner is. Dat doet me hier wel aan denken.
dinsdag 10 februari 2009 om 14:48
Nee, dat vind ik niet vervelend Hanke.
Vraag me oprecht af of je dat echt gelooft of dat het een soort van ideaal is, zoals mens-zijn in jouw ogen zou moeten zijn.
Want wat als je niet aan dat lijstje voldoet, maakt dat iemand dan minder mens?
Vraag me oprecht af of je dat echt gelooft of dat het een soort van ideaal is, zoals mens-zijn in jouw ogen zou moeten zijn.
Want wat als je niet aan dat lijstje voldoet, maakt dat iemand dan minder mens?
saartje1980 wijzigde dit bericht op 10-02-2009 14:50
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
dinsdag 10 februari 2009 om 14:53
quote:iry schreef op 10 februari 2009 @ 14:25:
[...]
Ben even aan het bijlezen en wil eerst even reageren op wat jij aanhaalt over geforceerd reageren.
Ik voel mij ook altijd schuldig als ik niet op iedereen reageer.
Niet zozeer om aardig gevonden te worden (wil ik ook wel graag hoor als onzekere miep)
Maar meer omdat ik bang ben anderen een rotgevoel te geven of buiten te sluiten.
Ik wil graag iedereen aandacht geven,laten voelen dat ze belangrijk zijn en het er toe doet wat ze hier schrijven.
En ik denk dat dat alleen maar kan als ik persoonlijk reageer.
Dat het mij vaak niet lukt vind ik een gebrek van mijzelf.
ook ik leef echt met iedereen mee,en lees heel graag de verhalen omdat ik mij betrokken voel.
Ik weet dat dat ook oprecht is van mijzelf,maar om dat over te laten komen vind ik dat daar een reactie bij hoort.
Dus ja,wel altijd oprecht maar ik moet mijzelf soms ook forceren het te doen.
Dat ligt enkel en alleen bij mij.
Ga zo even verder lezen,eerst even wat te eten maken,dat wordt echt tijd want ik ben zo slap als een vaatdoek.
Maar uit de reacties die je geeft maak ik persoonlijk heus wel op dat je meeleest en leeft.
Ik begrijp je wel hoor, want heb zelf ook de neiging om ieder persoonlijk wat te zeggen. Om maar niemand te vergeten enzo.
Maar bij mij voelt dat ergens ook wel als 'moeten': ik merk dat ik 'bang' ben om iemand te vergeten, te kwetsen, of dat het me kwalijk genomen wordt.
Zit me nu ook af te vragen wie ik dan tekort doe op dat moment.
Jullie, omdat ik ervan uitga dat je het me kwalijk neemt als ik iemand vergeet/niet antwoord, of mezelf, omdat ik er vanuit ga dat mensen me 'veroordelen' om zoiets.
[...]
Ben even aan het bijlezen en wil eerst even reageren op wat jij aanhaalt over geforceerd reageren.
Ik voel mij ook altijd schuldig als ik niet op iedereen reageer.
Niet zozeer om aardig gevonden te worden (wil ik ook wel graag hoor als onzekere miep)
Maar meer omdat ik bang ben anderen een rotgevoel te geven of buiten te sluiten.
Ik wil graag iedereen aandacht geven,laten voelen dat ze belangrijk zijn en het er toe doet wat ze hier schrijven.
En ik denk dat dat alleen maar kan als ik persoonlijk reageer.
Dat het mij vaak niet lukt vind ik een gebrek van mijzelf.
ook ik leef echt met iedereen mee,en lees heel graag de verhalen omdat ik mij betrokken voel.
Ik weet dat dat ook oprecht is van mijzelf,maar om dat over te laten komen vind ik dat daar een reactie bij hoort.
Dus ja,wel altijd oprecht maar ik moet mijzelf soms ook forceren het te doen.
Dat ligt enkel en alleen bij mij.
Ga zo even verder lezen,eerst even wat te eten maken,dat wordt echt tijd want ik ben zo slap als een vaatdoek.
Maar uit de reacties die je geeft maak ik persoonlijk heus wel op dat je meeleest en leeft.
Ik begrijp je wel hoor, want heb zelf ook de neiging om ieder persoonlijk wat te zeggen. Om maar niemand te vergeten enzo.
Maar bij mij voelt dat ergens ook wel als 'moeten': ik merk dat ik 'bang' ben om iemand te vergeten, te kwetsen, of dat het me kwalijk genomen wordt.
Zit me nu ook af te vragen wie ik dan tekort doe op dat moment.
Jullie, omdat ik ervan uitga dat je het me kwalijk neemt als ik iemand vergeet/niet antwoord, of mezelf, omdat ik er vanuit ga dat mensen me 'veroordelen' om zoiets.
dinsdag 10 februari 2009 om 14:56
quote:iry schreef op 10 februari 2009 @ 14:25:
Maar meer omdat ik bang ben anderen een rotgevoel te geven of buiten te sluiten.
Ik wil graag iedereen aandacht geven,laten voelen dat ze belangrijk zijn en het er toe doet wat ze hier schrijven.
Dat speelt bij mij óók mee, en is ook een van de redenen waarom het taxiwerk me zo uitputte. Daar was ik constant mee bezig, ik was zo gefocust op die mensen in mijn auto, dat ze het maar naar hun zin hadden en hun verhaal kwijt konden. Met al die mensen was natuurlijk ook iets aan de hand. En ik maar aandacht geven, helpen, redden; even overdreven gezegd, maar hetzelfde dus eigenlijk als wat ik als oudste thuis altijd gedaan heb.
En mezelf dus voorbij gelopen, mijn eigen behoeften genegeerd. Zo'n ommekeer is het, om dan een paar weken geleden op mijn bek te gaan, en te ontdekken dat lichaam&geest het niet meer trekken. En zo'n ommekeer, om nu hardop uit te spreken tegen mensen hoe ik me echt voel; dat brengt wat teweeg zeg, als ik dat durf. (Ik zei vrijdag hier geloof ik, dat ik alles gezegd had tegen mijn baas. Ergens denk ik nu dus dat hij boos is en mij daarom niet belt, belachelijk eigenlijk. Trek ik het weer naar mij toe, terwijl hij vast zijn redenen, waar ik niets mee te maken heb, zal hebben. Het is niet mijn verantwoordelijkheid!)
Ik vraag me af of je dat alles, hierboven genoemd (anderen laten voelen dat ze ertoe doen, samengevat) ook kunt doen zonder jezelf tekort te doen.
Maar meer omdat ik bang ben anderen een rotgevoel te geven of buiten te sluiten.
Ik wil graag iedereen aandacht geven,laten voelen dat ze belangrijk zijn en het er toe doet wat ze hier schrijven.
Dat speelt bij mij óók mee, en is ook een van de redenen waarom het taxiwerk me zo uitputte. Daar was ik constant mee bezig, ik was zo gefocust op die mensen in mijn auto, dat ze het maar naar hun zin hadden en hun verhaal kwijt konden. Met al die mensen was natuurlijk ook iets aan de hand. En ik maar aandacht geven, helpen, redden; even overdreven gezegd, maar hetzelfde dus eigenlijk als wat ik als oudste thuis altijd gedaan heb.
En mezelf dus voorbij gelopen, mijn eigen behoeften genegeerd. Zo'n ommekeer is het, om dan een paar weken geleden op mijn bek te gaan, en te ontdekken dat lichaam&geest het niet meer trekken. En zo'n ommekeer, om nu hardop uit te spreken tegen mensen hoe ik me echt voel; dat brengt wat teweeg zeg, als ik dat durf. (Ik zei vrijdag hier geloof ik, dat ik alles gezegd had tegen mijn baas. Ergens denk ik nu dus dat hij boos is en mij daarom niet belt, belachelijk eigenlijk. Trek ik het weer naar mij toe, terwijl hij vast zijn redenen, waar ik niets mee te maken heb, zal hebben. Het is niet mijn verantwoordelijkheid!)
Ik vraag me af of je dat alles, hierboven genoemd (anderen laten voelen dat ze ertoe doen, samengevat) ook kunt doen zonder jezelf tekort te doen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 10 februari 2009 om 15:15
quote:hanke321 schreef op 10 februari 2009 @ 14:54:
Ja daar zit een stukje zingeving in.
Een heel groot stuk. Dat aan de ene kant heel onnoembaar en aan de andere kant heel concreet is. Niet dogmatisch, niet wettisch, vrij!
Duidelijk. Ik begrijp nu beter wat je bedoelt.
Zingeving is ook een vrij onnoembaar iets, maar je weet het zo toch vrij concreet te maken voor jezelf.
Ja daar zit een stukje zingeving in.
Een heel groot stuk. Dat aan de ene kant heel onnoembaar en aan de andere kant heel concreet is. Niet dogmatisch, niet wettisch, vrij!
Duidelijk. Ik begrijp nu beter wat je bedoelt.
Zingeving is ook een vrij onnoembaar iets, maar je weet het zo toch vrij concreet te maken voor jezelf.
