Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
zondag 15 februari 2009 om 18:03
Oh, krijg je van streng toegesproken worden ruggegraat?
Doet me denken aan die reclame op tv, van dat kind dat zichzelf opvoedt. Omdat de ouders het even niet kunnen. Die gaat geloof ik over pleegouders.
Misschien moet ik mezelf dan ook maar eens streng toespreken. Tel je zegeningen, EV! Waarom die hoofdpijn, waarom al die onrust; wat een luxe-probleem van je! Ik heb alleen zomaar de indruk dat dat niet werkt, streng toespreken. Dat heb ik met mezelf al heel vaak geprobeerd. Hier dus ook niet echt een goed weekend, maar heel veel onrust en hoofdpijn.
Doet me denken aan die reclame op tv, van dat kind dat zichzelf opvoedt. Omdat de ouders het even niet kunnen. Die gaat geloof ik over pleegouders.
Misschien moet ik mezelf dan ook maar eens streng toespreken. Tel je zegeningen, EV! Waarom die hoofdpijn, waarom al die onrust; wat een luxe-probleem van je! Ik heb alleen zomaar de indruk dat dat niet werkt, streng toespreken. Dat heb ik met mezelf al heel vaak geprobeerd. Hier dus ook niet echt een goed weekend, maar heel veel onrust en hoofdpijn.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 15 februari 2009 om 18:11
quote:Wurmpje schreef op 14 februari 2009 @ 20:27:
Over 10 minuten.
Wil je naar een slapstick film, of bowlen?
Eindelijk vrienden!!!!
Haha ow wat jammer dat mn internet plat lag zeg! Had ook echt een verveeldag en was graag met je gaan bowlen.
Had je kunnen lachen, gooi die ballen namelijk altijd naar achteren.
Nog een beetje aan je relatie kunnen werken?
Hoe ist verder?
Over 10 minuten.
Wil je naar een slapstick film, of bowlen?
Eindelijk vrienden!!!!
Haha ow wat jammer dat mn internet plat lag zeg! Had ook echt een verveeldag en was graag met je gaan bowlen.
Had je kunnen lachen, gooi die ballen namelijk altijd naar achteren.
Nog een beetje aan je relatie kunnen werken?
Hoe ist verder?
zondag 15 februari 2009 om 18:18
quote:Wurmpje schreef op 13 februari 2009 @ 22:03:
[...]
Dat kan ik me heel goed voorstellen. Ik voel me ook regelmatig zo verdomde eenzaam. Hoeveel je ook kan vertellen, mensen begrijpen toch nooit echt 'hoe het was'.
Kan je bij je vriend wel je ei kwijt? Of ook bij hem tot op zekere hoogte?
Ik voel me heel veilig bij hem en kan absoluut m'n ei kwijt als ik met dingen zit. Maar ook tot op zekere hoogte. Want zit af en toe zo moeilijk in elkaar met mijn zware buien dat ik dan mezelf ook niet begrijp. En niet weet waar dingen vandaan komen en hoe ik er mee om moet gaan.
Dus als ik mezelf al niet begrijp, kan ik dat ook niet van hem verwachten.
Soms is 't best moeilijk en eerst kon hij er de ernst niet echt van inschatten. Na een totale instorting begrijpt hij dat nu veel beter hoor en hij is liever dan ooit nu voor me!
[...]
Dat kan ik me heel goed voorstellen. Ik voel me ook regelmatig zo verdomde eenzaam. Hoeveel je ook kan vertellen, mensen begrijpen toch nooit echt 'hoe het was'.
Kan je bij je vriend wel je ei kwijt? Of ook bij hem tot op zekere hoogte?
Ik voel me heel veilig bij hem en kan absoluut m'n ei kwijt als ik met dingen zit. Maar ook tot op zekere hoogte. Want zit af en toe zo moeilijk in elkaar met mijn zware buien dat ik dan mezelf ook niet begrijp. En niet weet waar dingen vandaan komen en hoe ik er mee om moet gaan.
Dus als ik mezelf al niet begrijp, kan ik dat ook niet van hem verwachten.
Soms is 't best moeilijk en eerst kon hij er de ernst niet echt van inschatten. Na een totale instorting begrijpt hij dat nu veel beter hoor en hij is liever dan ooit nu voor me!
zondag 15 februari 2009 om 19:27
Weer rust in huis...
Was best gezellig, vooral leuk mijn kleine nichtje weer te zien. (haar broertje was niet mee, was naar zijn vader). Maar ben ook blij dat ze weer weg zijn, ben erg moe. Nichtje wilde blijven slapen, maar aangegeven dat het nu niet kon. Vervolgens zegt haar moeder doodleuk "nee, dat doen we van de week wel een keer, ze heeft toch vakantie". Ook hier een stokje voor gestoken. Vind het best leuk als ze een keer komt logeren, maar niet nu. Dan wil ik echt wat meer energie hebben.
Het is me vanavond ook weer heel duidelijk geworden dat mijn moeder werkelijk aan iedereen lijkt te vertellen dat ik in de ziektewet zit. En dat niet alleen, nee, ze vertelt ook dat ik bij een psycholoog loop en dat dit allemaal voortkomt uit die verkrachting. (ze snapt maar niet dat het verder gaat dan dat)
Echt tof dat ze het lijkt te vertellen aan wie het maar wil horen. Boeit niet dat het om mij gaat en dat ik dat misschien helemaal niet wil. Nee joh, gewoon iedereen vertellen, want wat heeft zij het er moeilijk mee.
Was best gezellig, vooral leuk mijn kleine nichtje weer te zien. (haar broertje was niet mee, was naar zijn vader). Maar ben ook blij dat ze weer weg zijn, ben erg moe. Nichtje wilde blijven slapen, maar aangegeven dat het nu niet kon. Vervolgens zegt haar moeder doodleuk "nee, dat doen we van de week wel een keer, ze heeft toch vakantie". Ook hier een stokje voor gestoken. Vind het best leuk als ze een keer komt logeren, maar niet nu. Dan wil ik echt wat meer energie hebben.
Het is me vanavond ook weer heel duidelijk geworden dat mijn moeder werkelijk aan iedereen lijkt te vertellen dat ik in de ziektewet zit. En dat niet alleen, nee, ze vertelt ook dat ik bij een psycholoog loop en dat dit allemaal voortkomt uit die verkrachting. (ze snapt maar niet dat het verder gaat dan dat)
Echt tof dat ze het lijkt te vertellen aan wie het maar wil horen. Boeit niet dat het om mij gaat en dat ik dat misschien helemaal niet wil. Nee joh, gewoon iedereen vertellen, want wat heeft zij het er moeilijk mee.
zondag 15 februari 2009 om 19:33
Ohh das rot Saartje! Kan ze zich dan niet een klein beetje inleven dat dat voor jou heel vervelend moet zijn? En als je dat met haar bespreekt? Of werkt het dan gewoon niet..
Goed dat je dan je grenzen aangeeft w.b je nichtje. Ik zou wellicht ja hebben gezegd. Omdat het tuurlijk best leuk is, maar je voelt je een beetje overdonderd met die kids erbij en je weet dat je het eigenlijk ff niet aankan..
Dus vanavond voor jou een rieleks avondje en voor twaalven naar bed he!
Goed dat je dan je grenzen aangeeft w.b je nichtje. Ik zou wellicht ja hebben gezegd. Omdat het tuurlijk best leuk is, maar je voelt je een beetje overdonderd met die kids erbij en je weet dat je het eigenlijk ff niet aankan..
Dus vanavond voor jou een rieleks avondje en voor twaalven naar bed he!
zondag 15 februari 2009 om 19:52
Ha, daar heb je iets voor je huiswerk, Saartje. Je hebt grenzen aangegeven richting het nichtje en ook nog richting haar moeder. Knap dat je dat gewoon hebt gedaan! Hoe reageerde het kleine nichtje daarop?
Ja, ik kom gewoon nog even terug op wat ik gisteravond aan je vroeg. En nu vraag ik ook (en je moet maar kijken of je erop wilt antwoorden), wat het dan méér is dan 'alleen de verkrachting', wat het is dat je moeder maar niet snapt. Als je wilt hoor *zei ze voorzichtig*
Ik kan helemaal je frustratie en kwaadheid (wat is het?) tot hier voelen, in dat laatste stukje over je moeder. Ja, wat heeft zij het er toch moeilijk mee! (en waar ken ik dit toch ook zo goed van!).
Ja, ik kom gewoon nog even terug op wat ik gisteravond aan je vroeg. En nu vraag ik ook (en je moet maar kijken of je erop wilt antwoorden), wat het dan méér is dan 'alleen de verkrachting', wat het is dat je moeder maar niet snapt. Als je wilt hoor *zei ze voorzichtig*
Ik kan helemaal je frustratie en kwaadheid (wat is het?) tot hier voelen, in dat laatste stukje over je moeder. Ja, wat heeft zij het er toch moeilijk mee! (en waar ken ik dit toch ook zo goed van!).
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 15 februari 2009 om 20:04
Nichtje vond het prima toen ik beloofde dat ze een andere keer mocht komen. Alleen, zonder haar broer, want dat wilde ze graag.
Het zijn absoluut frustraties en ja, ook kwaadheid.
Ik snap het echt niet. Iets wat ik altijd zo zorgvuldig voor me heb gehouden, vanuit schaamte en weet ik wat nog meer, dat wordt nu gewoon door een ander naar buiten gebracht. Verteld aan mensen die ik zelf niet uit zou kiezen.
En iedere keer wordt nu weer bevestigd waarom ik nooit gepraat heb, nooit meer iets met ze heb gedeeld. Want het gaat niet om mij, het doet er toch niet toe hoe ik me voel.
Het zijn absoluut frustraties en ja, ook kwaadheid.
Ik snap het echt niet. Iets wat ik altijd zo zorgvuldig voor me heb gehouden, vanuit schaamte en weet ik wat nog meer, dat wordt nu gewoon door een ander naar buiten gebracht. Verteld aan mensen die ik zelf niet uit zou kiezen.
En iedere keer wordt nu weer bevestigd waarom ik nooit gepraat heb, nooit meer iets met ze heb gedeeld. Want het gaat niet om mij, het doet er toch niet toe hoe ik me voel.
zondag 15 februari 2009 om 20:09
Lieve Saar...
Het zou er inderdaad heel goed aan kunnen liggen dat je daaroor bij je ouders nooit je gevoelens hebt kunnen delen. Omdat jullie gewoon niet op 1 lijn zitten. Waarschijnlijk ook altijd veel sprake geweest van miscommunicatie en het voor elkaar denken..?
Ik denk dat ze gewoon niet begrijpt hoe jij je moet voelen. Ik weet dat je niet goed met je ouders kan praten, maar kan je het niet een keer voorzichtig opgooien dat je dit heel vervelend vindt?
Het zou er inderdaad heel goed aan kunnen liggen dat je daaroor bij je ouders nooit je gevoelens hebt kunnen delen. Omdat jullie gewoon niet op 1 lijn zitten. Waarschijnlijk ook altijd veel sprake geweest van miscommunicatie en het voor elkaar denken..?
Ik denk dat ze gewoon niet begrijpt hoe jij je moet voelen. Ik weet dat je niet goed met je ouders kan praten, maar kan je het niet een keer voorzichtig opgooien dat je dit heel vervelend vindt?
zondag 15 februari 2009 om 20:11
Sorry Saar..
Ik wist niet of je het al geprobeerd hebt. Ik snap dat het je verdriet doet en het je overstuur maakt. Ik ken dat wel een beetje. Als je elkaar gewoon echt niet begrijpt is dat heel pijnlijk en dan zal het je idd veel meer energie kosten zo'n gesprek dan dat je iets positiefs ontvangt..
Ik wist niet of je het al geprobeerd hebt. Ik snap dat het je verdriet doet en het je overstuur maakt. Ik ken dat wel een beetje. Als je elkaar gewoon echt niet begrijpt is dat heel pijnlijk en dan zal het je idd veel meer energie kosten zo'n gesprek dan dat je iets positiefs ontvangt..
zondag 15 februari 2009 om 20:13
Je hoeft niet voorzichtig te zijn met je vragen EV.
Ik kom er nog verder op terug.
Voor nu vast even, waar ik nu eerst mee bezig ben in therapie is het gevoel niets waard te zijn. Er niet toe doen. Oei, en daar durf ik het niet eens zo te stellen trouwens. Daar gaat het meer om het niet zwak mogen zijn.
En het niet kunnen uiten, niet eens te kunnen voelen lijkt soms wel. Het steeds maar geruststellen van anderen, afzwakken.
Dat komt allemaal echt niet alleen voort uit die verkrachting.
Ik kom er nog verder op terug.
Voor nu vast even, waar ik nu eerst mee bezig ben in therapie is het gevoel niets waard te zijn. Er niet toe doen. Oei, en daar durf ik het niet eens zo te stellen trouwens. Daar gaat het meer om het niet zwak mogen zijn.
En het niet kunnen uiten, niet eens te kunnen voelen lijkt soms wel. Het steeds maar geruststellen van anderen, afzwakken.
Dat komt allemaal echt niet alleen voort uit die verkrachting.
zondag 15 februari 2009 om 20:20
Voor mij ook even het laatste wat ik er nu over zeg, maar ik vind het zo pijnlijk herkenbaar wat je om 20.04u schreef, dat laatste. 'Het gaat niet om mij, het doet er toch niet toe hoe ik me voel'. Zo ging dat bij ons ook.
En ik kon er uiteindelijk niet meer tegen met mijn moeder.
Ik snap ook wat je in je laatste post zegt, het is ook wat ik voel, en dat komt door zoiets volgens mij. Je voelt je ook niets waard als anderen niet eens rekening met je houden.
Als je ouders dat niet eens doen....
En dan nog eens zo'n rotgebeurtenis(sen) er bovenop, die dat alleen maar lijken te bevestigen.
Ik snap het en ik herken het en het is ook mijn worsteling. Elke dag. Ik probeer uit alle macht dat gevoel van waardeloosheid, waar ik steeds weer bij terechtkom zodra het niet meer lukt mezelf af te leiden, van mezelf weg te houden. Want het is zo pijnlijk en zo verdrietig, echt enorm pijnlijk.
Ik wil je geen extra pijn of zo doen met mijn vragen hoor Saartje. Ik denk dat ik tot nu toe niet zo begrepen had dat het veel dieper bij je zat dan de gebeurtenissen die aanleiding waren om in therapie te gaan. Sorry.
En ik kon er uiteindelijk niet meer tegen met mijn moeder.
Ik snap ook wat je in je laatste post zegt, het is ook wat ik voel, en dat komt door zoiets volgens mij. Je voelt je ook niets waard als anderen niet eens rekening met je houden.
Als je ouders dat niet eens doen....
En dan nog eens zo'n rotgebeurtenis(sen) er bovenop, die dat alleen maar lijken te bevestigen.
Ik snap het en ik herken het en het is ook mijn worsteling. Elke dag. Ik probeer uit alle macht dat gevoel van waardeloosheid, waar ik steeds weer bij terechtkom zodra het niet meer lukt mezelf af te leiden, van mezelf weg te houden. Want het is zo pijnlijk en zo verdrietig, echt enorm pijnlijk.
Ik wil je geen extra pijn of zo doen met mijn vragen hoor Saartje. Ik denk dat ik tot nu toe niet zo begrepen had dat het veel dieper bij je zat dan de gebeurtenissen die aanleiding waren om in therapie te gaan. Sorry.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 15 februari 2009 om 20:20
Ik denk namelijk tussen de regels door te lezen dat je ergens weet waar het nog meer vandaan komt, maar kan dit ook helemaal verkeerd hebben hoor!
Of misschien heb je zelf wel de antwoorden gegeven.
Opvoeding, verkrachting, persoonlijkheid, puberteit het kan allemaal zoveel invloed hebben.
Of vind je dat je je niet zo mag voelen? Vind je 'alleen een verkrachting' niet 'erg' genoeg? Het is afschuwelijk, wie het je ook aangedaan heeft of wat er ook gebeurd is. Het zou heel goed kunnen en het is logisch dat zoiets zwaars nog zo'n enorme nasleep heeft.
Sorry als ik te diep ga...
Of misschien heb je zelf wel de antwoorden gegeven.
Opvoeding, verkrachting, persoonlijkheid, puberteit het kan allemaal zoveel invloed hebben.
Of vind je dat je je niet zo mag voelen? Vind je 'alleen een verkrachting' niet 'erg' genoeg? Het is afschuwelijk, wie het je ook aangedaan heeft of wat er ook gebeurd is. Het zou heel goed kunnen en het is logisch dat zoiets zwaars nog zo'n enorme nasleep heeft.
Sorry als ik te diep ga...
zondag 15 februari 2009 om 20:24
Lastig uit te leggen Sterretje.
Ik denk vanuit patronen in ons gezin. Maar ook al in de generatie ervoor.
Teveel om hier allemaal te vertellen, maar er zijn heel wat 'familiegeheimen' geweest. En een bepaalde manier van omgaan daarmee. Alles maar onder tafel houden, niet stilstaan bij eigen gevoelens of die van een ander. Geen zwakte mogen tonen. Niet zeiken, maar doorgaan.
Ik denk vanuit patronen in ons gezin. Maar ook al in de generatie ervoor.
Teveel om hier allemaal te vertellen, maar er zijn heel wat 'familiegeheimen' geweest. En een bepaalde manier van omgaan daarmee. Alles maar onder tafel houden, niet stilstaan bij eigen gevoelens of die van een ander. Geen zwakte mogen tonen. Niet zeiken, maar doorgaan.
zondag 15 februari 2009 om 20:25
Wat word jij alleen gezet als ze zo doet. En kennelijk gaat de communicatie met je moeder al jaaaaren zo. Je word idd gewoon gedwongen om dingen voor jezelf te houden. En als het consequenties voor haar heeft, dan zal ze niet aarzelen om dat breeduit te meten aan iedereen die het maar horen wil.
Ik vind neigen naar manipulatie en controledwang. Wat denk jij?
Ik vind neigen naar manipulatie en controledwang. Wat denk jij?
zondag 15 februari 2009 om 20:29
Het is zo typisch dat er dan blijkbaar altijd nog een gebeurtenis 'overheen' moet komen die bevestigt wat je toch al dacht over jezelf.
Ik dacht heel mijn leven al dat ik er niet toe deed, dat ik niet gewenst was (wat ook waar was, niet gepland), dat wat ik voelde niet telde, dat mijn aanwezigheid niets uitmaakte, dat ik als persoon er niet toe deed.
En dan wat mijn ex flikte, op zich alleen al een traumatische gebeurtenis; je kinderen kwijtraken. Maar het bevestigde wat ik al dacht: ik doe er niet toe. Al ben ik honderdmaal, duizendmaal de moeder van die kinderen; het doet er niet toe voor hem. Alsof ik nooit bestaan heb. Het doet er niet toe wat ik erover voel, of ik hier mijn leven voortzet of afbreek, het maakt hem geen bal uit, hij heeft wat hij wilde. Mijn gevoel doet er niet toe. Ik als persoon doe er niet toe.
Hoe krijg je het voor elkaar om zo'n vroeg gevoel te overwinnen? Nu zijn er mensen die anders reageren, mensen die lief zijn, die laten merken dat mijn gevoel de ruimte mag hebben, en dan raak ik in de war van zulke mensen. Dan word ik doodsbang. Want het klopt niet. Dat was ik niet gewend. Blijkbaar kun je wennen aan niet-geliefd zijn om wie je bent. Enerzijds snak ik ernaar om echt gezien en gehoord te worden (het helpt mij ook om mezelf en wat ik voel serieus te nemen); anderzijds breekt het angstzweet me aan alle kanten uit en voelt het levensgevaarlijk, en wil ik me nog steeds verstoppen.
Ik vind het dus ook doodeng om dit te schrijven. Dank je wel Saartje voor de aanleiding die je gaf, ik geef nu weer alle ruimte terug aan jullie en ik verdwijn voor vanavond van het topic.
Ik dacht heel mijn leven al dat ik er niet toe deed, dat ik niet gewenst was (wat ook waar was, niet gepland), dat wat ik voelde niet telde, dat mijn aanwezigheid niets uitmaakte, dat ik als persoon er niet toe deed.
En dan wat mijn ex flikte, op zich alleen al een traumatische gebeurtenis; je kinderen kwijtraken. Maar het bevestigde wat ik al dacht: ik doe er niet toe. Al ben ik honderdmaal, duizendmaal de moeder van die kinderen; het doet er niet toe voor hem. Alsof ik nooit bestaan heb. Het doet er niet toe wat ik erover voel, of ik hier mijn leven voortzet of afbreek, het maakt hem geen bal uit, hij heeft wat hij wilde. Mijn gevoel doet er niet toe. Ik als persoon doe er niet toe.
Hoe krijg je het voor elkaar om zo'n vroeg gevoel te overwinnen? Nu zijn er mensen die anders reageren, mensen die lief zijn, die laten merken dat mijn gevoel de ruimte mag hebben, en dan raak ik in de war van zulke mensen. Dan word ik doodsbang. Want het klopt niet. Dat was ik niet gewend. Blijkbaar kun je wennen aan niet-geliefd zijn om wie je bent. Enerzijds snak ik ernaar om echt gezien en gehoord te worden (het helpt mij ook om mezelf en wat ik voel serieus te nemen); anderzijds breekt het angstzweet me aan alle kanten uit en voelt het levensgevaarlijk, en wil ik me nog steeds verstoppen.
Ik vind het dus ook doodeng om dit te schrijven. Dank je wel Saartje voor de aanleiding die je gaf, ik geef nu weer alle ruimte terug aan jullie en ik verdwijn voor vanavond van het topic.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 15 februari 2009 om 20:30
Alsof je de ander kwetst als je je eigen gevoel toont. Omdat wel haast een belediging lijkt voor de strategie die de ander kiest.
Lekker hoor, om dat een ander op te leggen. Ik voel niet, en als jij gevoel toont baal ik dat ik doe zoals ik doe. Dat neem ik je kwalijk dus je doet maar weer snel 'gewoon'.
Lekker hoor, om dat een ander op te leggen. Ik voel niet, en als jij gevoel toont baal ik dat ik doe zoals ik doe. Dat neem ik je kwalijk dus je doet maar weer snel 'gewoon'.
zondag 15 februari 2009 om 20:35
EV, geen sorry zeggen, dat is echt niet nodig.
Ik begrijp je vragen en de antwoorden ben ik ook pas sinds kort aan het ontdekken. Dat is het pijnlijke nu, nu ik verder ga dan die oppervlakkigheid die er altijd was in ons gezin. Ik kijk verder terug nu, neem in therapie andere gebeurtenissen onder de loep. En het wordt me steeds duidelijker waar dat gevoel van er niet toe doen vandaan komt. Dat heeft altijd wel ergens gesluimerd, maar ik wilde dat niet zien, niet voelen en als het aan de oppervlakte leek te komen, dan overschreeuwde ik dat wel weer. Zorgde wel dat het weer verdween, met mijn stoere houding, mijn grote bek.
Wat je zegt is denk ik waar EV, die verkrachtingen lijken dat gevoel alleen maar bevestigd te hebben.
En ik geloof echt wel dat mijn ouders het goed bedoeld hebben allemaal. Dat ze zich echt niet bewust zijn van hoe dingen over zijn gekomen. En veel dingen kan ik ook verklaren vanuit hun achtergrond.
Dus het voelt ergens ook slecht om zo over mijn opvoeding te praten, want er waren ook veel goede dingen en ik heb ook leuke herinneringen.
Ik begrijp je vragen en de antwoorden ben ik ook pas sinds kort aan het ontdekken. Dat is het pijnlijke nu, nu ik verder ga dan die oppervlakkigheid die er altijd was in ons gezin. Ik kijk verder terug nu, neem in therapie andere gebeurtenissen onder de loep. En het wordt me steeds duidelijker waar dat gevoel van er niet toe doen vandaan komt. Dat heeft altijd wel ergens gesluimerd, maar ik wilde dat niet zien, niet voelen en als het aan de oppervlakte leek te komen, dan overschreeuwde ik dat wel weer. Zorgde wel dat het weer verdween, met mijn stoere houding, mijn grote bek.
Wat je zegt is denk ik waar EV, die verkrachtingen lijken dat gevoel alleen maar bevestigd te hebben.
En ik geloof echt wel dat mijn ouders het goed bedoeld hebben allemaal. Dat ze zich echt niet bewust zijn van hoe dingen over zijn gekomen. En veel dingen kan ik ook verklaren vanuit hun achtergrond.
Dus het voelt ergens ook slecht om zo over mijn opvoeding te praten, want er waren ook veel goede dingen en ik heb ook leuke herinneringen.
zondag 15 februari 2009 om 20:38
zondag 15 februari 2009 om 20:40
