Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
donderdag 19 februari 2009 om 13:10
En hoe is het met jou vandaag Saartje, na het gebeuren van gisteren?
Hoi Sterretje, even terugzwaaien. Ik ga zo de deur uit, fiets op, afspraak met drie vriendinnen.
Dus die droom raakt wel op de achtergrond. En stiekem ben ik ook wel trots dat ik het nu zo aanpak in therapie.
Vanmorgen belde mijn re-coach, heel gesprek gehad. Ook weer fijn, dat hij nog steeds op de achtergrond aanwezig is. Nu weer iets meer in beeld, gezien mijn zw-situatie. Ik heb toch steeds nog anderen nodig, om mijn overmatige schuldgevoel over niet-werken weer te relativeren. Hij had contact gehad met mijn baas, en het kost hem (baas) geen geld, dat ik nu in de zw zit (vanwege eerdere wao-situatie). Dat is voor mij ook weer een geruststelling. Ietsje minder schuldgevoel.
Ha Wurm. Actief zeg! Dat luieren in bed lukt mij trouwens helemaal niet, als ik wakker ben word ik onrustig en moet ik eruit. Stoer dat je sport. En echt heel lief, wat je tegen Saartje zegt over 'held zijn'. Zoals je nu bent. Niet zoals je zou moeten zijn. Dat vind ik geweldig.
Ik neem mezelf voor: ik voel en zeg dingen, zoals ze zijn. Niets meer afzwakken of mooier maken. Ik wil nu echt doorzetten met verwerken.
Hoi Sterretje, even terugzwaaien. Ik ga zo de deur uit, fiets op, afspraak met drie vriendinnen.
Dus die droom raakt wel op de achtergrond. En stiekem ben ik ook wel trots dat ik het nu zo aanpak in therapie.
Vanmorgen belde mijn re-coach, heel gesprek gehad. Ook weer fijn, dat hij nog steeds op de achtergrond aanwezig is. Nu weer iets meer in beeld, gezien mijn zw-situatie. Ik heb toch steeds nog anderen nodig, om mijn overmatige schuldgevoel over niet-werken weer te relativeren. Hij had contact gehad met mijn baas, en het kost hem (baas) geen geld, dat ik nu in de zw zit (vanwege eerdere wao-situatie). Dat is voor mij ook weer een geruststelling. Ietsje minder schuldgevoel.
Ha Wurm. Actief zeg! Dat luieren in bed lukt mij trouwens helemaal niet, als ik wakker ben word ik onrustig en moet ik eruit. Stoer dat je sport. En echt heel lief, wat je tegen Saartje zegt over 'held zijn'. Zoals je nu bent. Niet zoals je zou moeten zijn. Dat vind ik geweldig.
Ik neem mezelf voor: ik voel en zeg dingen, zoals ze zijn. Niets meer afzwakken of mooier maken. Ik wil nu echt doorzetten met verwerken.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 19 februari 2009 om 13:19
donderdag 19 februari 2009 om 13:19
Goed bezig EV! Ik hoop dat je zo kan genieten van het samen zijn met je vriendinnen.
Ik voel me wel goed. Merk dat ik weer wat meer energie krijg.
Heb gisteren zelfs de ramen gelapt!!
Ik vond het ook heel lief wat Wurm zei. Maar wist niet zo goed hoe ik daarop moest reageren
En nu moet ik rennen, anders krijg ik nooit alles gedaan vandaag.
Tot later! Kom straks nog wel even kijken.
Ik voel me wel goed. Merk dat ik weer wat meer energie krijg.
Heb gisteren zelfs de ramen gelapt!!
Ik vond het ook heel lief wat Wurm zei. Maar wist niet zo goed hoe ik daarop moest reageren
En nu moet ik rennen, anders krijg ik nooit alles gedaan vandaag.
Tot later! Kom straks nog wel even kijken.
donderdag 19 februari 2009 om 15:01
Ben ik weer even.
Waarom lopen de dingen nooit zoals ik ze plan.
Was ik er gister net over uit dat de hele wereld om mij zou moeten draaien, wordt dat meteen weer de kop ingedrukt.
Niet iedereen schijnt zich aan te willen passen aan mijn plannen, gek toch...
Die cliches: ze bevatten wel een kern van waarheid. Dus soms gewoon erg makkelijk om te gebruiken.
Waarom lopen de dingen nooit zoals ik ze plan.
Was ik er gister net over uit dat de hele wereld om mij zou moeten draaien, wordt dat meteen weer de kop ingedrukt.
Niet iedereen schijnt zich aan te willen passen aan mijn plannen, gek toch...
Die cliches: ze bevatten wel een kern van waarheid. Dus soms gewoon erg makkelijk om te gebruiken.
donderdag 19 februari 2009 om 15:08
Nou, ik rijd dus nog steeds rond in die stomme bus, omdat mijn auto nog niet klaar is. Vriend vind zijn gewone werk blijkbaar belangrijker dan mijn auto. Belachelijk....
En nu heb ik ook nog een gaskachel in die bus staan, die een rotherrie maakt. En die ik er met geen mogelijkheid zelf uitkrijg.
Die moet dus gerepareerd worden, maar daar hebben ze de komende dagen geen tijd voor. Tssk... geen tijd. Als ik daarom vraag dan verwacht ik dat het meteen gebeurt.
En nu heb ik ook nog een gaskachel in die bus staan, die een rotherrie maakt. En die ik er met geen mogelijkheid zelf uitkrijg.
Die moet dus gerepareerd worden, maar daar hebben ze de komende dagen geen tijd voor. Tssk... geen tijd. Als ik daarom vraag dan verwacht ik dat het meteen gebeurt.
donderdag 19 februari 2009 om 15:19
donderdag 19 februari 2009 om 15:34
EV erg he, die stomme ruzies die je niet wil maar wel moet voeren. En heel herkenbaar dat je je niet wil laten afremmen in je 'kabaal'. Dat is ook iets waar Philoman erg aan moet wennen in het leven met mij. Maar goed ik denk dan maar: hij heeft gekozen voor een heel aardige meegaande en inlevende Philomein en nu blijk ik (af en toe) een veeleisende bitch met hoge onderhouds kosten (dit laatste niet meer letterlijk trouwens, alleen figuurlijk).
Dat is ook even wennen natuurlijk...
Dat is ook even wennen natuurlijk...
