Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
maandag 29 september 2008 om 20:32
Vandaag had ik trouwens ineens een inzicht, zomaar in de taxi. Vanmiddag had ik twee heel lieve oude mensen in de taxi. Onderweg gewoon leuk gebabbeld. Bij het uitstappen duwde de man mij twee chocotoffs in mijn hand. Vond ik zo lief!
Dan daarna die zwijgzame puber van 's morgens, die nu kortaf antwoordt als ik 'm iets vraag, en vervolgens de hele weg niets meer zegt. Zo fijn, drie kwartier lang
En ineens, tijdens die rit, viel het kwartje. Moeten mensen praten in de taxi? Nee, het mag gerust stil zijn. Ik begreep ineens waar mijn voortdurende ongemakkelijke gevoel met deze jongen vandaan kwam. Deze ochtend waren ze met zijn drieeën, zoals elke dag. Maar die twee zeiden geen enkel woord tegen die stillere jongen, geen woord. Dat viel me op, en trof me.
Zit 't hem dus in een praatje? Nee, het zit 'm in hoe ik me behandeld voel. Die oude mensen zien mij als mens, waardevol genoeg om me die snoepjes te geven. Bij die pubers voel ik me gewoon een soort onpersoonlijk tussenpersoon die ze naar de plek van bestemming brengt.
En dát gevoel, dat is precies wat ik zo ken van vroeger (en ook daarna nog, maar toen is het begonnen). Dan ben ik niets. Niemand. Ik ben niks.
Als je 'gebruikt, misbruikt' wordt voor eigen doeleinden, dan voel je je dus geen persoon. Want het doet er helemaal niet toe hoe jij je voelt. En dat gevoel, dat is zo pijnlijk. Dat je gewoon niemand was voor je ouders. Doet er niet toe wat jij wel of niet wilt.
Datzelfde gevoel is dus wat me zo gespannen en ongemakkelijk maakt. Dit gedrag roept hetzelfde gevoel op.
Ineens was het zo duidelijk. Ik denk juist door de verschillende ritten van vandaag, de verschillende belevingen.
Een verhelderend inzicht. Dat geeft me weer iets meer grip.
Dan daarna die zwijgzame puber van 's morgens, die nu kortaf antwoordt als ik 'm iets vraag, en vervolgens de hele weg niets meer zegt. Zo fijn, drie kwartier lang
En ineens, tijdens die rit, viel het kwartje. Moeten mensen praten in de taxi? Nee, het mag gerust stil zijn. Ik begreep ineens waar mijn voortdurende ongemakkelijke gevoel met deze jongen vandaan kwam. Deze ochtend waren ze met zijn drieeën, zoals elke dag. Maar die twee zeiden geen enkel woord tegen die stillere jongen, geen woord. Dat viel me op, en trof me.
Zit 't hem dus in een praatje? Nee, het zit 'm in hoe ik me behandeld voel. Die oude mensen zien mij als mens, waardevol genoeg om me die snoepjes te geven. Bij die pubers voel ik me gewoon een soort onpersoonlijk tussenpersoon die ze naar de plek van bestemming brengt.
En dát gevoel, dat is precies wat ik zo ken van vroeger (en ook daarna nog, maar toen is het begonnen). Dan ben ik niets. Niemand. Ik ben niks.
Als je 'gebruikt, misbruikt' wordt voor eigen doeleinden, dan voel je je dus geen persoon. Want het doet er helemaal niet toe hoe jij je voelt. En dat gevoel, dat is zo pijnlijk. Dat je gewoon niemand was voor je ouders. Doet er niet toe wat jij wel of niet wilt.
Datzelfde gevoel is dus wat me zo gespannen en ongemakkelijk maakt. Dit gedrag roept hetzelfde gevoel op.
Ineens was het zo duidelijk. Ik denk juist door de verschillende ritten van vandaag, de verschillende belevingen.
Een verhelderend inzicht. Dat geeft me weer iets meer grip.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 29 september 2008 om 20:33
Ik was vanochtend nog vast van plan het vandaag meteen te doen, maar niet gedaan dus.
Heb jij je lijst inmiddels al wel ingevuld?
En hoe was het werken vanmiddag, viel het mee met de ritten?
Vertel het hem maar en geef hem een dikke knuffel van me.
Mocht de liefde van jouw kant ooit overgaan dan houd ik me aanbevolen hem op te vangen
Heb jij je lijst inmiddels al wel ingevuld?
En hoe was het werken vanmiddag, viel het mee met de ritten?
Vertel het hem maar en geef hem een dikke knuffel van me.
Mocht de liefde van jouw kant ooit overgaan dan houd ik me aanbevolen hem op te vangen
maandag 29 september 2008 om 20:49
Zaten tegelijk te schrijven, dus gaat een beetje langs elkaar heen.
Dat inzicht van vandaag, ik begrijp hoe je dat bedoelt.
Denk je dat je het daardoor ook makkelijker los kan laten dat gevoel, de spanning en het ongemakkelijk voelen?
En tegelijk zit ik met wat vragen in mijn hoofd over wat je schrijft. Maar krijg het niet helder verwoord, dus kom er nog op terug.
Coaching lijkt me ook wel iets voor jou. Kijk eens rustig rond wat de mogelijkheden zijn, het hoeft ook allemaal niet meteen te gebeuren.
Dat inzicht van vandaag, ik begrijp hoe je dat bedoelt.
Denk je dat je het daardoor ook makkelijker los kan laten dat gevoel, de spanning en het ongemakkelijk voelen?
En tegelijk zit ik met wat vragen in mijn hoofd over wat je schrijft. Maar krijg het niet helder verwoord, dus kom er nog op terug.
Coaching lijkt me ook wel iets voor jou. Kijk eens rustig rond wat de mogelijkheden zijn, het hoeft ook allemaal niet meteen te gebeuren.
dinsdag 30 september 2008 om 07:00
Goedemorgen, eventjes heel kort. Gisteravond een heel pakkende docu gezien (had het opgenomen, maar via uitzending gemist kun je het evt. ook zien, ned. 2): Compassie, heette die. Een speciale school voor kinderen met traumatische ervaringen, die daardoor ernstige gedragsproblemen hadden. Per kind waren er twee begeleiders, het was ongelooflijk intensief. Héél interessant en echt de moeite waard. Sommige dingen raakten mij behoorlijk, vanuit herkenning (het kind wat ik was, wat ik nu pas begrijp..)
Ik ga zo weer aan het werk. Gisteravond heb ik mijn hond verteld dat hij een aanbidster heeft. Hij keek vergenoegd, de scheet.
Fijne dag! En oh ja, het lijstje heb ik ingevuld! En gemaild, en al reactie teruggehad, met complimenten voor mijn openheid.
Ik ga zo weer aan het werk. Gisteravond heb ik mijn hond verteld dat hij een aanbidster heeft. Hij keek vergenoegd, de scheet.
Fijne dag! En oh ja, het lijstje heb ik ingevuld! En gemaild, en al reactie teruggehad, met complimenten voor mijn openheid.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 30 september 2008 om 10:02
dinsdag 30 september 2008 om 10:19
dinsdag 30 september 2008 om 14:02
Mijn hond loopt nu naast zijn kussentjes 
Koffiegedronken hier thuis met collega, degene die met mij samen naar cursus ging. Eens even flink over het werk uitgewisseld. Hehe, dat is wel een keer fijn zeg! Normaal is er nauwelijks contact met collega's, iedereen komt en gaat. Je werkt erg solo. En nu kwamen we tegelijkertijd terug van onze ritten, en heb ik haar meegevraagd. Vind ik goed van mezelf
Tja, die docu. Wat mij het meest is bijgebleven, is dat alles wat die kinderen voelen, er op verwrongen manier uitkomt. De pijn om de moeder die haar zoontje eigenlijk niet wilde. En toch houden van die moeder, en verdriet hebben als ze weer weggaat na het bezoek. De machteloosheid van die moeder, om het anders te doen met haar kind. De manieren die ze gebruiken om kinderen toch ertoe te brengen hun echte gevoel op een acceptabelere manier te uiten. Het geduld en de liefde die ik zag..
Ik wou dat iemand zoveel geduld en aandacht voor mij had gehad.
Koffiegedronken hier thuis met collega, degene die met mij samen naar cursus ging. Eens even flink over het werk uitgewisseld. Hehe, dat is wel een keer fijn zeg! Normaal is er nauwelijks contact met collega's, iedereen komt en gaat. Je werkt erg solo. En nu kwamen we tegelijkertijd terug van onze ritten, en heb ik haar meegevraagd. Vind ik goed van mezelf
Tja, die docu. Wat mij het meest is bijgebleven, is dat alles wat die kinderen voelen, er op verwrongen manier uitkomt. De pijn om de moeder die haar zoontje eigenlijk niet wilde. En toch houden van die moeder, en verdriet hebben als ze weer weggaat na het bezoek. De machteloosheid van die moeder, om het anders te doen met haar kind. De manieren die ze gebruiken om kinderen toch ertoe te brengen hun echte gevoel op een acceptabelere manier te uiten. Het geduld en de liefde die ik zag..
Ik wou dat iemand zoveel geduld en aandacht voor mij had gehad.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 30 september 2008 om 23:17
Zeker goed van je dat je die collega hebt meegevraagd. Wel prettig om het werk eens te kunnen bespreken. Zeker bij jullie, omdat je je collega's nauwelijks ziet.
Ik herkende in die docu veel van de pubers waar ik mee werk. De onmacht en de daaruit volgende manier van reageren.
Kan me wel voorstellen dat het bij jou veel opriep.
Grote verschil is misschien dat jij nooit zo naar buiten toe reageerde als kind en daardoor niet gezien werd?
Een paar jaar geleden hebben ze ook een aantal jongeren gevolgd van de instelling waar ik werk en docu van uitgezonden.
Doet er niet toe of dat meisje nu wel of niet de waarheid sprak. Ik denk dat ze het gewoon fijn vond om even wat langer in de auto te zitten bij je. Misschien wel nav dat gesprek dat je vanochtend met haar had. Ze zal zich wel op haar gemak voelen bij je dus ik denk dat je dat als iets positiefs kan zien.
Ik herkende in die docu veel van de pubers waar ik mee werk. De onmacht en de daaruit volgende manier van reageren.
Kan me wel voorstellen dat het bij jou veel opriep.
Grote verschil is misschien dat jij nooit zo naar buiten toe reageerde als kind en daardoor niet gezien werd?
Een paar jaar geleden hebben ze ook een aantal jongeren gevolgd van de instelling waar ik werk en docu van uitgezonden.
Doet er niet toe of dat meisje nu wel of niet de waarheid sprak. Ik denk dat ze het gewoon fijn vond om even wat langer in de auto te zitten bij je. Misschien wel nav dat gesprek dat je vanochtend met haar had. Ze zal zich wel op haar gemak voelen bij je dus ik denk dat je dat als iets positiefs kan zien.
woensdag 1 oktober 2008 om 00:43
Net de docu afgekeken. Wat mij toch altijd weer verwondert is de haast onvoorwaardelijke loyaliteit van een kind naar de ouders.
Hoe vaak een kind ook wordt afgewezen, toch blijven zoeken naar bevestiging van er mogen zijn.
Las ook je bericht op het andere topic en wat doe je jezelf weer tekort.
Jij bent niet zoals je ouders! Hoewel ik je alleen van hier ken en niet in het echt, ben ik ervan overtuigd dat jij een warme, liefdevolle vrouw en moeder bent.
Een dikke, welgemeende
(en pas maar op, voor je het weet sta ik een keer bij je op de stoep om je dit irl te zeggen )
Hoe vaak een kind ook wordt afgewezen, toch blijven zoeken naar bevestiging van er mogen zijn.
Las ook je bericht op het andere topic en wat doe je jezelf weer tekort.
Jij bent niet zoals je ouders! Hoewel ik je alleen van hier ken en niet in het echt, ben ik ervan overtuigd dat jij een warme, liefdevolle vrouw en moeder bent.
Een dikke, welgemeende
(en pas maar op, voor je het weet sta ik een keer bij je op de stoep om je dit irl te zeggen
)
woensdag 1 oktober 2008 om 07:01
Diep van binnen zoek ik eigenlijk ergens nog steeds de erkenning van mijn moeder en van de anderen, ik voel mij ongelooflijk in de steek gelaten door mijn familie, wat het warme nest had moeten zijn.
Ondanks al die afwijzing ja..
Ik heb nooit zo naar buiten gereageerd als die kinderen deden, ik zat het uit en was in stilte aan het lijden.
En nu overweldigt het me gewoon.. dit gevoel.
Wéér die rit met die jongen die zo duidelijk laat merken dat hij de pest aan me heeft, twee keer drie kwartier weer.
Weer akelige dromen over rijden in een taxi die een helling niet opkomt...
Mijn klim naar boven lukt niet echt.
Gelukkig is die jongen terug en kon je wat tijd aan hem besteden.
Ik vraag me af: lukt het jou goed, om (met je eigen problemen, waarvoor je hulp zoekt) er te zijn voor ze? Herken je wat in mijn geworstel? Wat zijn de dingen waar jij tegenaan loopt?
Bij mij lopen in privé en werk de rotgevoelens in elkaar over, ik vraag me op dit moment echt af of ik er ooit helemaal uit ga komen. Ben een beetje (veel..) moedeloos vanmorgen.
Ondanks al die afwijzing ja..
Ik heb nooit zo naar buiten gereageerd als die kinderen deden, ik zat het uit en was in stilte aan het lijden.
En nu overweldigt het me gewoon.. dit gevoel.
Wéér die rit met die jongen die zo duidelijk laat merken dat hij de pest aan me heeft, twee keer drie kwartier weer.
Weer akelige dromen over rijden in een taxi die een helling niet opkomt...
Mijn klim naar boven lukt niet echt.
Gelukkig is die jongen terug en kon je wat tijd aan hem besteden.
Ik vraag me af: lukt het jou goed, om (met je eigen problemen, waarvoor je hulp zoekt) er te zijn voor ze? Herken je wat in mijn geworstel? Wat zijn de dingen waar jij tegenaan loopt?
Bij mij lopen in privé en werk de rotgevoelens in elkaar over, ik vraag me op dit moment echt af of ik er ooit helemaal uit ga komen. Ben een beetje (veel..) moedeloos vanmorgen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 1 oktober 2008 om 10:53
Al die gevoelens die mogen er toch zijn. Ik denk dat je er niet onderuit komt daar doorheen te gaan.
Maar de fout ligt bij hen, jij hebt daar niet voor gekozen.
Ben je echt moedeloos of ook heel kwaad?
Jouw eigenwaarde, je bestaansrecht vind je in jezelf. En die heb je ook al gevonden en daar vecht je voor.
Jouw familie, hoe pijnlijk ook, daar hoef je niets van te verwachten. En daar mag je kwaad en verdrietig om zijn en dat mag er ook uit.
Volgens mij beheers jij je erg wat het uiten van emoties betreft, kan je proberen dat eens los te laten?
Maar de fout ligt bij hen, jij hebt daar niet voor gekozen.
Ben je echt moedeloos of ook heel kwaad?
Jouw eigenwaarde, je bestaansrecht vind je in jezelf. En die heb je ook al gevonden en daar vecht je voor.
Jouw familie, hoe pijnlijk ook, daar hoef je niets van te verwachten. En daar mag je kwaad en verdrietig om zijn en dat mag er ook uit.
Volgens mij beheers jij je erg wat het uiten van emoties betreft, kan je proberen dat eens los te laten?
woensdag 1 oktober 2008 om 10:56
Gisteren heb ik een lang gesprek gehad met die jongen. En wat bij hem naar voren komt is een beetje hetzelfde als wat ik van jou lees. Afgewezen voelen, in de steek gelaten. Zo graag een plek willen hebben waar hij echt thuis hoort.
Ik herken wel wat van jouw geworstel.
Ik hoop dat het me nog wel goed afgaat er voor ze te zijn, ondanks mijn eigen problemen. Op mijn werk weet ik het volgens mij wel redelijk te scheiden. In het contact met collega's loop ik er meer tegenaan dan met de jongeren.
Maar de ene dag gaat dat beter dan de andere. Soms vertrouw ik op de ervaring die ik heb in het werk, andere dagen twijfel ik erg over mezelf. En denk ik, wie ben ik om de jongeren en ouders advies te geven, terwijl ik er zelf zo'n zooitje van maak.
En ik twijfel over het werk zelf, doordat ik zelf aan het veranderen ben.
Als jongeren boos op mij zijn, kan ik dat redelijk los zien van mij als persoon. Want ze zijn dan boos op mij in de functie die ik heb. In die zin trek ik me dingen niet zo persoonlijk aan. Maar dat is wel een leerproces geweest.
Ik herken wel wat van jouw geworstel.
Ik hoop dat het me nog wel goed afgaat er voor ze te zijn, ondanks mijn eigen problemen. Op mijn werk weet ik het volgens mij wel redelijk te scheiden. In het contact met collega's loop ik er meer tegenaan dan met de jongeren.
Maar de ene dag gaat dat beter dan de andere. Soms vertrouw ik op de ervaring die ik heb in het werk, andere dagen twijfel ik erg over mezelf. En denk ik, wie ben ik om de jongeren en ouders advies te geven, terwijl ik er zelf zo'n zooitje van maak.
En ik twijfel over het werk zelf, doordat ik zelf aan het veranderen ben.
Als jongeren boos op mij zijn, kan ik dat redelijk los zien van mij als persoon. Want ze zijn dan boos op mij in de functie die ik heb. In die zin trek ik me dingen niet zo persoonlijk aan. Maar dat is wel een leerproces geweest.
woensdag 1 oktober 2008 om 17:45
Ja, ik beheers me te erg. Als ik aan die docu denk, en die kinderen zag die juist te onbeheerst waren, ben ik precies het omgekeerde. En ik denk dat dat er bij mij ook lichamelijk zo uitkomt, dat ik daardoor hoofdpijn en overal in mijn lijf pijntjes krijg, zoals vandaag ook weer.
Zou die moedeloosheid eigenlijk boosheid zijn?
Zou best eens kunnen.... boosheid is bij mij natuurlijk een heel erg verboden gevoel.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 1 oktober 2008 om 17:48
Zou je mij willen vertellen waarom jij vindt dat je er een zooitje van maakt? Waarvan trouwens, van je leven?
(Heeft denk ik ook linken met je huiswerkopdracht..?)
Het werk zelf; staan jou daar dingen in tegen? Behalve dan het macho-gebeuren van collega's, maar ook inhoudelijk?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 1 oktober 2008 om 18:12
Daarmee geef je denk ik al het antwoord...
Waarom is boosheid nu nog zo'n verboden gevoel? Je hebt toch alle recht om boos te zijn. Kan het zijn dat je dat ergens nog moeilijk vindt om te voelen, omdat je het daarmee buiten jezelf plaatst? De schuld bedoel ik dan. Dat je misschien toch nog liever naar jezelf kijkt, dan echt naar je ouders en alles wat er gebeurd is, wat zij je hebben aangedaan?
Of zit ik fout met deze gedachten?
woensdag 1 oktober 2008 om 18:16
Ik reageer straks op jouw vragen aan mij.
Eerst even koken en eten.
Was een erg chaotische middag. Ik zou op de twee kinderen passen, dat meisje en haar broertje, omdat de moeder naar het ziekenhuis moest.
Maar eenmaal daar stroomden de neefjes en nichtjes binnen en zat ik met acht kinderen en een zus van die moeder.
Erg druk dus, maar ook wel leuk. Daarna heel de stad doorgeraced om iedereen weer af te zetten.
Eerst even koken en eten.
Was een erg chaotische middag. Ik zou op de twee kinderen passen, dat meisje en haar broertje, omdat de moeder naar het ziekenhuis moest.
Maar eenmaal daar stroomden de neefjes en nichtjes binnen en zat ik met acht kinderen en een zus van die moeder.
Erg druk dus, maar ook wel leuk. Daarna heel de stad doorgeraced om iedereen weer af te zetten.
woensdag 1 oktober 2008 om 18:16
Denk dat je gelijk hebt.
Het lijkt wel 'gemakkelijker' om mezelf de schuld te geven, dan om echt-echt te erkennen dat zij zo fout waren.
Ergens denk ik dan weer: misschien ben ik te overgevoelig, misschien heb ik dingen verkeerd begrepen, weet ik veel!
Boosheid was trouwens ook zo verboden.. ik als oudste moest altijd 'de verstandigste' zijn, en oh, wat heb ik daar goed naar geluisterd. Rustig en verstandig dus. Beheerst. Mss weet je nog uit mijn boek, hoe mijn moeder reageerde toen ik (met de omgevallen vaas) eens één keer uit mijn dak ging.
Het lijkt wel 'gemakkelijker' om mezelf de schuld te geven, dan om echt-echt te erkennen dat zij zo fout waren.
Ergens denk ik dan weer: misschien ben ik te overgevoelig, misschien heb ik dingen verkeerd begrepen, weet ik veel!
Boosheid was trouwens ook zo verboden.. ik als oudste moest altijd 'de verstandigste' zijn, en oh, wat heb ik daar goed naar geluisterd. Rustig en verstandig dus. Beheerst. Mss weet je nog uit mijn boek, hoe mijn moeder reageerde toen ik (met de omgevallen vaas) eens één keer uit mijn dak ging.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 1 oktober 2008 om 18:18
Dat doe ik nou elke dag
daar word je moe van hé!
Ik ga ook zo eten. En ik denk dat ik eens even flink ga uitwaaien met de hond, na het eten. Hij is vandaag echt aandacht tekort gekomen, ik ben maar heel eventjes tussendoor thuis geweest en heb meer uren gewerkt dan EM. Ik heb echt zin om eens even flink te lopen en mijn hoofd te laten leegwaaien.
Alleen pak ik dan wel manliefs geliefde wandelingetje na het eten met de hond af..
moet maar een keer!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 1 oktober 2008 om 19:02
Ik denk ook dat ik gelijk heb
, maar het gaat erom wat jij denkt.Denk je echt dat jij misschien te gevoelig bent, dingen verkeerd hebt begrepen of is dat weer 'makkelijker' dan hun fouten erkennen?
Ik weet namelijk echt niet hoe je het misbruik, het kleineren, en ga zo maar door, kunt bestempelen als te gevoelig van jou of verkeerd begrijpen. Misschien een beetje lullig verwoord, zo bedoel ik het niet. Ik wil alleen maar zeggen dat wat zij jou hebben aangedaan, niet bij jezelf te zoeken is. En dat je alle recht hebt om daar boos om te zijn en dat te uiten.
Je hoeft je niet meer te schamen voor je boosheid, verdiet, pijn. Je wordt er niet meer op afgerekend. Dus huil, schreeuw, sla, smijt, wat dan ook, als dat eruit moet.
(straks jouw vragen, eerst even een warme douche, heb het koud. Jaja, uitstellen weer....)
woensdag 1 oktober 2008 om 20:19
Oke, misschien een beetje overdreven uitgedrukt dat ik er een zooitje van maak. Maar soms voelt het wel zo.
Zo op het oog lijkt het allemaal goed geslaagd, leuke opleiding, werk, appartementje, auto (eerlijk zijn, oud krot
), vakanties, niets mis mee. En dat allemaal alleen, stoere Saartje in de ogen van anderen. En negen van de tien keer voelt het ook helemaal goed zo alleen. Maar ben ik dan wel eerlijk naar mezelf?Vind ik het echt zo fijn allemaal of is het gewoon de angst om iemand te dichtbij te laten komen. Relaties gaan me niet goed af, wat zeg ik, meestal laat ik het niet eens tot een relatie komen.
Kijken naar anderen kan ik heel goed (of denk ik goed te kunnen), maar van mezelf begrijp ik soms helemaal niets.
Hoe denk ik dan anderen te kunnen helpen, terwijl ik zelf blijkbaar hulp nodig heb.
Een familie die met losse draadjes aan elkaar hangt en waar niet veel van over is. Mijn best doen dat een beetje bij elkaar te houden uit een soort van schuldgevoel en deels omdat het van me verwacht wordt. En me dan weer schuldig voelen, omdat ze me eigenlijk niets kunnen schelen.
Zo denk ik ongeveer op mijn minder goede dagen, op mijn goede dagen ben ik heel blij met mezelf hoor
Wat me in het werk zelf tegenstaat is o.a. het constante gevoel tekort te schieten. Te weinig tijd en aandacht omdat de groepen te groot zijn, teveel bezig zijn daardoor met politie agent spelen. Te weinig inhoud hierdoor en weinig voldoening doordat er beslissingen genomen worden waarvan je weet dat het fout gaat.
woensdag 1 oktober 2008 om 20:28
Herkenbaar, familie bij elkaar willen houden.. heb ik ook heel erg lang gedaan, op vele manieren. Maar dat is niet jouw taak, en was ook niet mijn taak, al was ik duizend keer de oudste.
Gewoon kind zijn..
ben jij gewoon kind geweest eigenlijk?
Of is dit bij elkaar houden iets van de laatste jaren?
Die verwachtingen (het wordt van je verwacht, zeg je) zijn die wel realistisch? En moet je beantwoorden aan iemands verwachtingen? Of mag het ook bij die ander blijven?
Familie die met losse draadjes aan elkaar hangt, dat is bij ons ook zo, en altijd ook geweest, als ik terugkijk. En ik maar mijn best doen..
Dat is wel een hele opluchting. Ik hoef niet meer. Ik doe het niet meer.
Gewoon kind zijn..
ben jij gewoon kind geweest eigenlijk?
Of is dit bij elkaar houden iets van de laatste jaren?
Die verwachtingen (het wordt van je verwacht, zeg je) zijn die wel realistisch? En moet je beantwoorden aan iemands verwachtingen? Of mag het ook bij die ander blijven?
Familie die met losse draadjes aan elkaar hangt, dat is bij ons ook zo, en altijd ook geweest, als ik terugkijk. En ik maar mijn best doen..
Dat is wel een hele opluchting. Ik hoef niet meer. Ik doe het niet meer.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
