Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
maandag 2 maart 2009 om 15:37
Dikke knuf voor jou Saar! Ga je nu iets doen om even bij te komen? Iets dat werkt voor jou, doen hoor!
Philomein, het voordeel van 'hoi' roepen is dat mensen zien dat je meeleest en dat je niet vergeten wordt. Fijn om te lezen dat op dit moment de boel bij jou wel loopt. (zo vat ik maar even kort samen wat ik gelezen heb)
Philomein, het voordeel van 'hoi' roepen is dat mensen zien dat je meeleest en dat je niet vergeten wordt. Fijn om te lezen dat op dit moment de boel bij jou wel loopt. (zo vat ik maar even kort samen wat ik gelezen heb)
maandag 2 maart 2009 om 16:26
Dag lieve allemaal!
Ik kom vertellen hoe het nu gaat, ik vind dat jullie daar wel recht op hebben nadat ik hier zomaar heb neergeknald dat het niet goed gaat. Het kost me veel moeite maar ik ga mijn best doen..
Het gaat dus niet goed, echt niet goed. Ik weet niet meer wat te doen, denken en voelen. Ik heb geen vertrouwen meer in de toekomst. Ik weet niet hoe ik geholpen kan worden. Ik wil wel geholpen worden, dat denk ik zeker te weten. Waarom? Omdat ik vandaag toch naar therapie ben geweest, ondanks dat ik er ontzettende weerstand tegen had.
Ik heb voor mijn gevoel heel hard HELP geschreeuwd, letterlijk, maar ik heb het ook laten zien. Ik heb mezelf laten zien. Ik ben eerlijk geweest over hoe ik me voel en waar ik mee bezig ben.
Ik heb aangegeven niet alleen te willen en durven zijn. Ik ben bang, en vertrouw mezelf niet.
Maar wat ik terug heb gekregen, daar kan ik voor mijn gevoel niet veel mee. Laat het verdriet er zijn, word er gezegd. Het is een normale reactie, je bent op een moeilijk punt aangekomen in de therapie. Er is veel gebeurd de afgelopen weken. Klopt allemaal, en ik weet dat het zo is. Maar ik kan er niets mee...
Het helpt me niet.
Ik voel me klote, ik kan alleen maar huilen.
En ik merk dat ik nu boos begin te worden. Boos omdat ik eindelijk heb aangegeven het niet meer aan te kunnen. Dat is een grote stap voor me... Heeft me zo veel moeite gekost.
Maar ik ben er niet veel mee opgeschoten voor mijn gevoel.
Ik ben weer thuis nu. Alleen. En ik ben bang. Niet alleen voor nu maar ook voor morgen. Weer alleen. Maar ook voor de tijd die komen gaat. Ik ben het vertrouwen kwijt.. Het vertrouwen dat ik er wel uit kom, dat ik ga veranderen.
Ik ben op, ik ben er klaar mee.
Ik wil nog veel meer kwijt, maar ik kan het niet meer nu..
Ik kom later nog wel even terug.
lieverds, bedankt voor de steun die ik hier zo vaak vind!
Ik kom vertellen hoe het nu gaat, ik vind dat jullie daar wel recht op hebben nadat ik hier zomaar heb neergeknald dat het niet goed gaat. Het kost me veel moeite maar ik ga mijn best doen..
Het gaat dus niet goed, echt niet goed. Ik weet niet meer wat te doen, denken en voelen. Ik heb geen vertrouwen meer in de toekomst. Ik weet niet hoe ik geholpen kan worden. Ik wil wel geholpen worden, dat denk ik zeker te weten. Waarom? Omdat ik vandaag toch naar therapie ben geweest, ondanks dat ik er ontzettende weerstand tegen had.
Ik heb voor mijn gevoel heel hard HELP geschreeuwd, letterlijk, maar ik heb het ook laten zien. Ik heb mezelf laten zien. Ik ben eerlijk geweest over hoe ik me voel en waar ik mee bezig ben.
Ik heb aangegeven niet alleen te willen en durven zijn. Ik ben bang, en vertrouw mezelf niet.
Maar wat ik terug heb gekregen, daar kan ik voor mijn gevoel niet veel mee. Laat het verdriet er zijn, word er gezegd. Het is een normale reactie, je bent op een moeilijk punt aangekomen in de therapie. Er is veel gebeurd de afgelopen weken. Klopt allemaal, en ik weet dat het zo is. Maar ik kan er niets mee...
Het helpt me niet.
Ik voel me klote, ik kan alleen maar huilen.
En ik merk dat ik nu boos begin te worden. Boos omdat ik eindelijk heb aangegeven het niet meer aan te kunnen. Dat is een grote stap voor me... Heeft me zo veel moeite gekost.
Maar ik ben er niet veel mee opgeschoten voor mijn gevoel.
Ik ben weer thuis nu. Alleen. En ik ben bang. Niet alleen voor nu maar ook voor morgen. Weer alleen. Maar ook voor de tijd die komen gaat. Ik ben het vertrouwen kwijt.. Het vertrouwen dat ik er wel uit kom, dat ik ga veranderen.
Ik ben op, ik ben er klaar mee.
Ik wil nog veel meer kwijt, maar ik kan het niet meer nu..
Ik kom later nog wel even terug.
lieverds, bedankt voor de steun die ik hier zo vaak vind!
maandag 2 maart 2009 om 16:55
Appel, fijn dat je even vertelt hoe het gaat. En je bent helder: het gaat niet goed. Ik maak me zorgen, misschien heb je meer nodig dan je krijgt op dit moment.
Heeft het zin om een bed op recept aan te vragen? Of is er iemand bij wie je bijv. even kan logeren. Om uit je isolement te komen, om even niet alleen te zijn en niet voor jezelf te hoeven zorgen. Ook kan het een optie zijn om tijdelijk wat meer medicijnen te nemen. Dan zou een consult met een arts/psychiater wel handig zijn.
Ik reageer even heel praktisch, en hoop dat je dat niet vervelend vindt. Ik stuur je even een vriendenbericht, dan kunnen we mailen als je dat wilt.
Liefs!
Heeft het zin om een bed op recept aan te vragen? Of is er iemand bij wie je bijv. even kan logeren. Om uit je isolement te komen, om even niet alleen te zijn en niet voor jezelf te hoeven zorgen. Ook kan het een optie zijn om tijdelijk wat meer medicijnen te nemen. Dan zou een consult met een arts/psychiater wel handig zijn.
Ik reageer even heel praktisch, en hoop dat je dat niet vervelend vindt. Ik stuur je even een vriendenbericht, dan kunnen we mailen als je dat wilt.
Liefs!
maandag 2 maart 2009 om 16:57
Ik vind mijn boosheid niet terecht. Ik weet dat ik niet na 1 wanhopige 'help' geholpen kan worden.
Ik weet niet wat ik wil, wat ik nodig heb op dit moment. En ben daar niet duidelijk in dus weten mensen ook niet wat ze kunnen of moeten doen om me te helpen.
Het is niet realistisch van mij te denken dat het ineens opgelost is. Dat denk ik ook niet, maar ik weet ook niet wat ik moet denken of doen nu.
Sorry voor dit verwarrend verhaal. Ja, ik weet het, geen sorry zeggen. Maar doe het toch..
Ik weet niet wat ik wil, wat ik nodig heb op dit moment. En ben daar niet duidelijk in dus weten mensen ook niet wat ze kunnen of moeten doen om me te helpen.
Het is niet realistisch van mij te denken dat het ineens opgelost is. Dat denk ik ook niet, maar ik weet ook niet wat ik moet denken of doen nu.
Sorry voor dit verwarrend verhaal. Ja, ik weet het, geen sorry zeggen. Maar doe het toch..
maandag 2 maart 2009 om 17:03
Dank je Hanke, voor je reactie en tips. Praktische tips zijn goed nu denk ik.
Ik heb dit weekend al meer medicijnen ingenomen dan normaal, en die vrijheid heb ik ook gekregen van mijn psych.
En ja, een bed op recept. Denk dat je daar een tijdelijke opname mee bedoeld?
Dat is een hele tijd terug ook een keer ter sprake gekomen. Heb dit nu ook aangehaald, maar daar is voor mijn gevoel niet veel mee gedaan.
En ik ben daar ook niet op door gegaan. het was al moelijk voor me om het aan te geven, en daarna klapte ik een beetje dicht.
Pff... Ik schrik een beetje van mijn eerlijkheid opeens.
Ik zal zo kijken of ik een bericht van je heb..
Ik ga even in bad nu... een warm bad.
Ik heb dit weekend al meer medicijnen ingenomen dan normaal, en die vrijheid heb ik ook gekregen van mijn psych.
En ja, een bed op recept. Denk dat je daar een tijdelijke opname mee bedoeld?
Dat is een hele tijd terug ook een keer ter sprake gekomen. Heb dit nu ook aangehaald, maar daar is voor mijn gevoel niet veel mee gedaan.
En ik ben daar ook niet op door gegaan. het was al moelijk voor me om het aan te geven, en daarna klapte ik een beetje dicht.
Pff... Ik schrik een beetje van mijn eerlijkheid opeens.
Ik zal zo kijken of ik een bericht van je heb..
Ik ga even in bad nu... een warm bad.
maandag 2 maart 2009 om 17:10
Hee appel!
Nee ik denk dat Hanke bedoeld of er iemand is die tijdelijk gewoon even bij je kan logeren. Een vriendinnetje/nichtje of wie dan ook.
Wat naar dat je je zo voelt. Een schreeuw om hulp en dan niet krijgen wat je er van verwacht. Maar wat verwacht je eigenlijk? Het is moeilijk he.
Heel veel sterkte. Als er iets is wat ik voor je kan doen hoor ik het graag.
Nee ik denk dat Hanke bedoeld of er iemand is die tijdelijk gewoon even bij je kan logeren. Een vriendinnetje/nichtje of wie dan ook.
Wat naar dat je je zo voelt. Een schreeuw om hulp en dan niet krijgen wat je er van verwacht. Maar wat verwacht je eigenlijk? Het is moeilijk he.
Heel veel sterkte. Als er iets is wat ik voor je kan doen hoor ik het graag.
maandag 2 maart 2009 om 17:20
maandag 2 maart 2009 om 17:31
Oh Saar, ging het k*t? Dat spijt me voor je. Wil je er meer over vertellen? Als je wilt en kunt, hoor.
En Appel, even van mij gewoon sterkte, ik vind het rot voor je, dat je je zo voelt.
Wat dat mutserige betreft: herkenbaar, natuurlijk. En ik vind het prima als iemand alleen maar even 'hoi' of wat dan ook komt roepen als teken van aanwezigheid. Even speciaal een groet aan Philomein, fijn om je weer even te zien.
En Appel, even van mij gewoon sterkte, ik vind het rot voor je, dat je je zo voelt.
Wat dat mutserige betreft: herkenbaar, natuurlijk. En ik vind het prima als iemand alleen maar even 'hoi' of wat dan ook komt roepen als teken van aanwezigheid. Even speciaal een groet aan Philomein, fijn om je weer even te zien.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 2 maart 2009 om 17:32
Een warm bad, lekker! Goed dat je jezelf niet in de kou zet, letterlijk.
En ja, met een BOR bedoel ik een crisisbed. Ik weet niet wat jij precies bedoelt met een tijdelijke opname, daarom noem ik het maar even anders dan een gewone opname. Want vaak kom je dan op een opnameafdeling en word je daar behandeld, terwijl het nu belangrijk is dat je je dagbehandeling kunt blijven doen.
Héb je uberhaupt een crisisplan? Hoort in je behandelovereenkomst te zitten.
En ja, met een BOR bedoel ik een crisisbed. Ik weet niet wat jij precies bedoelt met een tijdelijke opname, daarom noem ik het maar even anders dan een gewone opname. Want vaak kom je dan op een opnameafdeling en word je daar behandeld, terwijl het nu belangrijk is dat je je dagbehandeling kunt blijven doen.
Héb je uberhaupt een crisisplan? Hoort in je behandelovereenkomst te zitten.
maandag 2 maart 2009 om 17:57
quote:hanke321 schreef op 02 maart 2009 @ 15:11:
Ik kom even hoi roepen. HOI!
Hehe, ik zit zo te grinnikken.
Iry en Philomein lullen er al een ochtend over, en Hanke doet het gewoon.
Alleen even hoi zeggen.
Dus dames: neemt een voorbeeld aan ons aller wijze Hanke.
Schrijft wat u schrijven wilt, en voel je verder niet verplicht.
(Maar ik herken het wel hoor. Probeer het echt bewust los te laten. En te reageren op waar ik wat zinnigs te zeggen heb.)
Ik kom even hoi roepen. HOI!
Hehe, ik zit zo te grinnikken.
Iry en Philomein lullen er al een ochtend over, en Hanke doet het gewoon.
Alleen even hoi zeggen.
Dus dames: neemt een voorbeeld aan ons aller wijze Hanke.
Schrijft wat u schrijven wilt, en voel je verder niet verplicht.
(Maar ik herken het wel hoor. Probeer het echt bewust los te laten. En te reageren op waar ik wat zinnigs te zeggen heb.)
maandag 2 maart 2009 om 18:07
He Appel, wat rot dat je je zo in de steek gelaten voelt, na je noodkreet.
Is de BOR die Hanke voorstelt inderdaad geen idee? Ik heb die ook achter de hand voor als het ècht ècht ècht niet gaat.
Maar misschien heb je veel meer behoefte aan steun en troost, of extra gesprekken met je begeleider om te kijken hoe je hiermee om kan gaan...
Praktische tips:
Houd je crisisplan bij de hand, maar een bel-lijstje met mensen die je kan en mag bellen op momenten dat je niet voor jezelf instaat, en 'verwen' jezelf zoveel mogelijk, ook al kan je er niet van genieten op dit moment.
Veel verder kom ik ook niet...
Het is machteloos om zo over je strijd te lezen, zo herkenbaar ook.
Ik wens je veel sterkte Appel, en vind het heel knap dat je zo eerlijk geweest bent vandaag, en aan de bel getrokken hebt.
Doe dat vanavond, morgen of straks nògmaals als het echt niet gaat. Daar zijn die noodinstanties voor!
Heel veel sterkte... (f)
Is de BOR die Hanke voorstelt inderdaad geen idee? Ik heb die ook achter de hand voor als het ècht ècht ècht niet gaat.
Maar misschien heb je veel meer behoefte aan steun en troost, of extra gesprekken met je begeleider om te kijken hoe je hiermee om kan gaan...
Praktische tips:
Houd je crisisplan bij de hand, maar een bel-lijstje met mensen die je kan en mag bellen op momenten dat je niet voor jezelf instaat, en 'verwen' jezelf zoveel mogelijk, ook al kan je er niet van genieten op dit moment.
Veel verder kom ik ook niet...
Het is machteloos om zo over je strijd te lezen, zo herkenbaar ook.
Ik wens je veel sterkte Appel, en vind het heel knap dat je zo eerlijk geweest bent vandaag, en aan de bel getrokken hebt.
Doe dat vanavond, morgen of straks nògmaals als het echt niet gaat. Daar zijn die noodinstanties voor!
Heel veel sterkte... (f)
maandag 2 maart 2009 om 19:14
quote:Wurmpje schreef op 02 maart 2009 @ 18:07:
He Appel, wat rot dat je je zo in de steek gelaten voelt, na je noodkreet.
Is de BOR die Hanke voorstelt inderdaad geen idee? Ik heb die ook achter de hand voor als het ècht ècht ècht niet gaat.
Maar misschien heb je veel meer behoefte aan steun en troost, of extra gesprekken met je begeleider om te kijken hoe je hiermee om kan gaan...
Praktische tips:
Houd je crisisplan bij de hand, maar een bel-lijstje met mensen die je kan en mag bellen op momenten dat je niet voor jezelf instaat, en 'verwen' jezelf zoveel mogelijk, ook al kan je er niet van genieten op dit moment.
Veel verder kom ik ook niet...
Het is machteloos om zo over je strijd te lezen, zo herkenbaar ook.
Ik wens je veel sterkte Appel, en vind het heel knap dat je zo eerlijk geweest bent vandaag, en aan de bel getrokken hebt.
Doe dat vanavond, morgen of straks nògmaals als het echt niet gaat. Daar zijn die noodinstanties voor!
Heel veel sterkte... (f)
Dank je lieve Wurm!
Zie mij vorige post over het bel lijstje en crisisplan.
He Appel, wat rot dat je je zo in de steek gelaten voelt, na je noodkreet.
Is de BOR die Hanke voorstelt inderdaad geen idee? Ik heb die ook achter de hand voor als het ècht ècht ècht niet gaat.
Maar misschien heb je veel meer behoefte aan steun en troost, of extra gesprekken met je begeleider om te kijken hoe je hiermee om kan gaan...
Praktische tips:
Houd je crisisplan bij de hand, maar een bel-lijstje met mensen die je kan en mag bellen op momenten dat je niet voor jezelf instaat, en 'verwen' jezelf zoveel mogelijk, ook al kan je er niet van genieten op dit moment.
Veel verder kom ik ook niet...
Het is machteloos om zo over je strijd te lezen, zo herkenbaar ook.
Ik wens je veel sterkte Appel, en vind het heel knap dat je zo eerlijk geweest bent vandaag, en aan de bel getrokken hebt.
Doe dat vanavond, morgen of straks nògmaals als het echt niet gaat. Daar zijn die noodinstanties voor!
Heel veel sterkte... (f)
Dank je lieve Wurm!
Zie mij vorige post over het bel lijstje en crisisplan.
maandag 2 maart 2009 om 19:15
Claire
Fnuikend? Ik denk dat ik daar normaal gesproken een ander woord voor gebruik, maar zal wel hetzelfde betekenen
Ik ga mijn best doen mezelf in de gaten te houden. Morgen maar even met leidinggevende praten. Dit gaat me te snel. En ik weet nu al dat ik volgende week in elk geval nog niet meer als dit wil werken.
Fnuikend? Ik denk dat ik daar normaal gesproken een ander woord voor gebruik, maar zal wel hetzelfde betekenen
Ik ga mijn best doen mezelf in de gaten te houden. Morgen maar even met leidinggevende praten. Dit gaat me te snel. En ik weet nu al dat ik volgende week in elk geval nog niet meer als dit wil werken.
