Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
vrijdag 20 juni 2008 om 07:22
Heel goede ervaringen bij dit reïntegratiebureau, ze zijn gespecialiseerd in mensen met psychische problematiek en dat is zo'n verschil.. ik zat eerder bij een ander bureau en dat werkte gewoon helemaal niet. Ben er echt super tevreden over.
Hoe kan een uurtje EMDR zo vermoeiend zijn?
Hoe kan een uurtje EMDR zo vermoeiend zijn?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 20 juni 2008 om 11:33
woensdag 25 juni 2008 om 15:40
Dank je wel!
Dat je daar aan denkt.....
De laatste weken heb ik bach bloesem druppels genomen voor zelfvertrouwen. Nou, ik hoop dat ik het ga merken.
Voor de zekerheid heb ik ook nog valdispert liggen.. als morgenvroeg de zenuwen toeslaan (nu gaat het nog wel).
Belachelijk eigenlijk, om me zo druk te maken over dat stomme examen. Ik heb destijds toch ook mijn rijbewijs gehaald!
Dat je daar aan denkt.....
De laatste weken heb ik bach bloesem druppels genomen voor zelfvertrouwen. Nou, ik hoop dat ik het ga merken.
Voor de zekerheid heb ik ook nog valdispert liggen.. als morgenvroeg de zenuwen toeslaan (nu gaat het nog wel).
Belachelijk eigenlijk, om me zo druk te maken over dat stomme examen. Ik heb destijds toch ook mijn rijbewijs gehaald!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 4 juli 2008 om 11:10
Ik moest even zoeken waar het topic was gebleven, maar ik heb het gevonden.
En wat ik ook nog even wilde vertellen: vanmorgen ben ik op intakegesprek geweest bij de psycholoog. Het was natuurlijk vooral gegevens opnemen, uitleg over vergoedingsmogelijkheden en in het kort vertellen waar ik mee zit. Hij relativeerde het EMDR-gebeuren wel een beetje; ik moest het ook weer niet zien als een wondermiddel of zo, en hij gebruikt het zeker niet als een 'truc' of snelle oplossing want zo simpel is het nu ook weer niet. Het kan behoorlijk heftig zijn en je moet wel terug willen kijken naar de gebeurtenissen waar je zo op reageert.
Vanwege beider vakanties heb ik het volgende gesprek pas op 15 augustus. Mag ik gaan nadenken of ik het al wil hebben over 'de heftige dingen'. Hij benadrukte overigens wel dat hij 'rustig aan doen' en vertrouwen heel belangrijk vindt. En dat je verstand al met de sneltrein vooruit gesneld kan zijn op je gevoel, wat bij mij zeker het geval is! Kwam allemaal heel gedegen over, moet ik zeggen.
En wat ik ook nog even wilde vertellen: vanmorgen ben ik op intakegesprek geweest bij de psycholoog. Het was natuurlijk vooral gegevens opnemen, uitleg over vergoedingsmogelijkheden en in het kort vertellen waar ik mee zit. Hij relativeerde het EMDR-gebeuren wel een beetje; ik moest het ook weer niet zien als een wondermiddel of zo, en hij gebruikt het zeker niet als een 'truc' of snelle oplossing want zo simpel is het nu ook weer niet. Het kan behoorlijk heftig zijn en je moet wel terug willen kijken naar de gebeurtenissen waar je zo op reageert.
Vanwege beider vakanties heb ik het volgende gesprek pas op 15 augustus. Mag ik gaan nadenken of ik het al wil hebben over 'de heftige dingen'. Hij benadrukte overigens wel dat hij 'rustig aan doen' en vertrouwen heel belangrijk vindt. En dat je verstand al met de sneltrein vooruit gesneld kan zijn op je gevoel, wat bij mij zeker het geval is! Kwam allemaal heel gedegen over, moet ik zeggen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 5 juli 2008 om 12:47
Ik had al ergens gelezen dat je geslaagd was, maar alsnog gefeliciteerd (f)
Nog even wachten dus voor je echt van start gaat met EMDR.
Misschien ook wel prettig om eerst nog even na te kunnen denken over wat je wilt en hoe snel je wilt gaan.
Fijn dat de eerste indruk wel positief is!
Ben benieuwd hoe het straks zal gaan.
Nog even wachten dus voor je echt van start gaat met EMDR.
Misschien ook wel prettig om eerst nog even na te kunnen denken over wat je wilt en hoe snel je wilt gaan.
Fijn dat de eerste indruk wel positief is!
Ben benieuwd hoe het straks zal gaan.
zaterdag 5 juli 2008 om 18:17
Dank je, Saartje.
Heb je zelf al iets besloten over evt. therapie? Je dacht er toch over, geloof ik?
Ik ga zeker nadenken, of ik de volgende keer de écht enge dingen al tegen hem durf te vertellen. Hij heeft me ook gevraagd om erover na te denken.
En nog uitzoeken hoe het zit met vergoeding. 8 sessies in ieder geval (10 euro eigen bijdrage) maar ik moet kijken hoe het met de aanvullende verzekering zit. Ik zit bij het CZ.
Hij zei dat het soms met EMDR ook dubbele sessies zijn. Een sessie duurt drie kwartier.
Heb je zelf al iets besloten over evt. therapie? Je dacht er toch over, geloof ik?
Ik ga zeker nadenken, of ik de volgende keer de écht enge dingen al tegen hem durf te vertellen. Hij heeft me ook gevraagd om erover na te denken.
En nog uitzoeken hoe het zit met vergoeding. 8 sessies in ieder geval (10 euro eigen bijdrage) maar ik moet kijken hoe het met de aanvullende verzekering zit. Ik zit bij het CZ.
Hij zei dat het soms met EMDR ook dubbele sessies zijn. Een sessie duurt drie kwartier.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 6 juli 2008 om 14:02
Een dubbele sessie lijkt me wel heel heftig. Het schijnt behoorlijk intensief te zijn. Maar zal er misschien aan liggen waar je mee bezig bent.
Niet te snel willen gaan he, je moet jezelf niet voorbij gaan lopen.
Misschien dekt een aanvullende verzekering wel extra sessies?
Ik ben nog steeds aan het denken... Maar ik word mij er wel steeds meer bewust van dat er toch iets moet gebeuren.
Het is steeds de schone schijn ophouden naar anderen toe, maar ook naar mezelf. Zo van 'ik vind het heerlijk om vrijgezel te zijn'. En ergens is dat ook zo, maar wat een veel grotere rol speelt is dat ik gewoon doodsbang ben voor intimiteit. En dat niet durven uiten, bang zijn om afgerekend te worden op wat ik voel. Mezelf daar ook op afrekenen, want eigenlijk vinden dat ik niet zo moet zeuren en mezelf gewoon een schop onder de kont moet geven. Schaamte dat ik het zelf niet op kan lossen, want zo erg is het nu ook weer niet wat er gebeurd is.
Als ik dit zo teruglees is het wel duidelijk dat er iets moet gebeuren. Maar ja, die stap ook echt zetten...
Niet te snel willen gaan he, je moet jezelf niet voorbij gaan lopen.
Misschien dekt een aanvullende verzekering wel extra sessies?
Ik ben nog steeds aan het denken... Maar ik word mij er wel steeds meer bewust van dat er toch iets moet gebeuren.
Het is steeds de schone schijn ophouden naar anderen toe, maar ook naar mezelf. Zo van 'ik vind het heerlijk om vrijgezel te zijn'. En ergens is dat ook zo, maar wat een veel grotere rol speelt is dat ik gewoon doodsbang ben voor intimiteit. En dat niet durven uiten, bang zijn om afgerekend te worden op wat ik voel. Mezelf daar ook op afrekenen, want eigenlijk vinden dat ik niet zo moet zeuren en mezelf gewoon een schop onder de kont moet geven. Schaamte dat ik het zelf niet op kan lossen, want zo erg is het nu ook weer niet wat er gebeurd is.
Als ik dit zo teruglees is het wel duidelijk dat er iets moet gebeuren. Maar ja, die stap ook echt zetten...
zondag 6 juli 2008 om 18:05
Heel herkenbaar hoor, het 'niet zeuren, schop onder de kont', ken ik ook. En de schaamte van het niet zelf kunnen oplossen. Alles herkenbaar! Hij had het erover dat iedereen, voordat ie echt gaat, denkt: oh, het valt wel mee. Ik ook. Net als je naar de tandarts gaat met klachten, dan valt het vantevoren ook ineens mee.
Maar iets is een probleem, als je het zelf een probleem vindt. Vergelijken met anderen, om het voor jezelf te bagatelliseren, kan dus niet. Zoiets zei hij, heel zinnig voor mij.
Doodsbang voor intimiteit ben ik, mét relatie, ook
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 6 juli 2008 om 19:46
Ja, het is inderdaad steeds denken 'oh, het valt wel mee, er zijn veel ergere dingen'. Dat is ook wat me dan toch iedere keer weer tegenhoudt om er wat mee te doen denk ik.
En het stomme is dat ik zelf precies het tegenovergestelde denk en doe dan dat ik als hulpverlener doe.
Maar het is inderdaad wel een probleem, anders zou het niet zo'n rol spelen in heel veel dingen. En daarbij heb ik het zelf zover laten komen door telkens mijn kop in het zand te steken. Dat heeft lange tijd gewerkt en dus heb ik dat vervolgens met alles gedaan.
Hoe gaat dat bij jou in je relatie dan, met jouw angst voor intimiteit? Speelt dat ook in andere dingen of alleen in relatie met mannen?
Als het bij mij te dichtbij komt loop ik weg of ik zorg ervoor dat het gewoon niet te dichtbij komt. Terwijl dat dan ergens ook weer niet goed voelt.
In vriendschappen eigenlijk net zo. Zou soms zo graag dingen willen delen, geef soms een aanzet, maar zodra het dichtbij komt kets ik het weer af. Van de week bijv een rotweek gehad. Daar zeg ik dan iets over tegen mensen om me heen, maar zodra ze erop doorvragen roep ik meteen dat het alweer beter gaat en laat verder niets meer los.
Gek word ik soms van mijzelf
En het stomme is dat ik zelf precies het tegenovergestelde denk en doe dan dat ik als hulpverlener doe.
Maar het is inderdaad wel een probleem, anders zou het niet zo'n rol spelen in heel veel dingen. En daarbij heb ik het zelf zover laten komen door telkens mijn kop in het zand te steken. Dat heeft lange tijd gewerkt en dus heb ik dat vervolgens met alles gedaan.
Hoe gaat dat bij jou in je relatie dan, met jouw angst voor intimiteit? Speelt dat ook in andere dingen of alleen in relatie met mannen?
Als het bij mij te dichtbij komt loop ik weg of ik zorg ervoor dat het gewoon niet te dichtbij komt. Terwijl dat dan ergens ook weer niet goed voelt.
In vriendschappen eigenlijk net zo. Zou soms zo graag dingen willen delen, geef soms een aanzet, maar zodra het dichtbij komt kets ik het weer af. Van de week bijv een rotweek gehad. Daar zeg ik dan iets over tegen mensen om me heen, maar zodra ze erop doorvragen roep ik meteen dat het alweer beter gaat en laat verder niets meer los.
Gek word ik soms van mijzelf
maandag 7 juli 2008 om 11:11
Dat gaat net zoals jij het in je laatste alinea beschrijft. Er is eigenlijk maar één vriendin die mij met een half woord begrijpt. Bij de anderen praat ik simpelweg niet over mijn diepste gevoel, terwijl ik het eigenlijk wel zou willen, eigenljk wil ik gewoon écht contact.
Angst voor intimiteit speelt eigenljk in alle situaties. Het komt ook omdat ik heel veel meer voel dan tijden geleden - toen voelde ik niks, maar nu krijg ik er steeds meer 'last' van.
Angst voor intimiteit speelt eigenljk in alle situaties. Het komt ook omdat ik heel veel meer voel dan tijden geleden - toen voelde ik niks, maar nu krijg ik er steeds meer 'last' van.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 7 juli 2008 om 12:19
Herkenbaar! Jouw motto vind ik dan ook zo waar. En iets wat ik zelf mis. Ik mis echt contact, het echt mijzelf kunnen en durven zijn. Maar ik weet niet hoe ik dat moet doen. Af en toe is er misschien een glimp te zien, maar dan gaat al snel dat masker op. En komt die grote bek weer en grapjes, waar ik weer een afstand mee houd tot anderen. En dat heeft mij lange tijd ook geholpen, een overlevingsmechanisme zoals ze dat zo mooi noemen. Maar nu lijkt het mij soms alleen maar eenzaam te maken.
Ik kan mij voorstellen dat je ook in de taxi last hebt van die angst voor intimiteit. Dan zitten mensen ook echt letterlijk heel dichtbij, in je persoonlijke ruimte.
Ik herken dat wel een beetje. Hoewel ik dan wel weer makkelijk met iemand kan zoenen, zolang ik maar de controle houd
Dat voelt op een of andere manier niet zo intiem, tenzij ik iemand echt heel leuk vind. Daarentegen vind ik een knuffel krijgen van iemand wel weer heel moeilijk, terwijl ik er af en toe juist wel behoefte aan heb.
dinsdag 8 juli 2008 om 00:35
Nee, niet van heel jongs af aan. Tenminste niet dat ik weet, stond juist altijd wat naief en onbevangen in het leven. Gewoon zoals een kind dat 'normaal' gesproken staat.
Weet ook wel waar het vandaan komt, kan in elk geval geen andere verklaring vinden dan dit.
Op mijn 12e ben ik verkracht door iemand die ik kende van vakanties. Dat gebeurde met veel geweld, waardoor ik wel begreep dat ik het niet had uitgelokt ofzo, maar wat ik natuurlijk nooit verwacht had. Dat heeft bij mij wel een gevoel teweeg gebracht dat ik niemand meer durfde te vertrouwen, want ineens was de wereld en de mensen om mij heen niet meer zo onschuldig. Mijn ouders heb ik het na een paar maanden wel verteld, maar toen ik hun verdriet zag ben ik dichtgeklapt en heb er nooit meer met hen over gesproken. Hun verdriet maakte wel dat ik mij schuldig voelde. Ik wilde er gewoon niet meer aan denken of over praten, want dan was het er ook niet. En dat werkte eigenlijk best goed. In dat jaar is er nog heel veel gebeurd en ook daarbij kon ik mijn gevoel wel goed uitschakelen en gewoon 'vergeten'. En zo is dat vervolgens eigenlijk met alles gegaan. Alleen werkt het nu niet meer.
Ik denk dat deze gebeurtenis alles wel in gang heeft gezet en dan met name mijn reactie daarop heeft geleid tot de dingen waar ik nu uiteindelijk tegenaan loop.
En dan baal ik van mijzelf dat ik het zover heb laten komen, die ene gebeurtenis uiteindelijk zoveel invloed heb laten hebben op mijn leven en op hoe ik met dingen omga.
Voelt toch een beetje dubbel dit soort dingen op een forum te zetten, enerzijds lucht het op het eens op te schrijven wat ik nooit hardop heb durven uitspreken. Anderzijds schaamte en wat angst, ook het idee van 'je weet nooit wie het leest'.
Weet ook wel waar het vandaan komt, kan in elk geval geen andere verklaring vinden dan dit.
Op mijn 12e ben ik verkracht door iemand die ik kende van vakanties. Dat gebeurde met veel geweld, waardoor ik wel begreep dat ik het niet had uitgelokt ofzo, maar wat ik natuurlijk nooit verwacht had. Dat heeft bij mij wel een gevoel teweeg gebracht dat ik niemand meer durfde te vertrouwen, want ineens was de wereld en de mensen om mij heen niet meer zo onschuldig. Mijn ouders heb ik het na een paar maanden wel verteld, maar toen ik hun verdriet zag ben ik dichtgeklapt en heb er nooit meer met hen over gesproken. Hun verdriet maakte wel dat ik mij schuldig voelde. Ik wilde er gewoon niet meer aan denken of over praten, want dan was het er ook niet. En dat werkte eigenlijk best goed. In dat jaar is er nog heel veel gebeurd en ook daarbij kon ik mijn gevoel wel goed uitschakelen en gewoon 'vergeten'. En zo is dat vervolgens eigenlijk met alles gegaan. Alleen werkt het nu niet meer.
Ik denk dat deze gebeurtenis alles wel in gang heeft gezet en dan met name mijn reactie daarop heeft geleid tot de dingen waar ik nu uiteindelijk tegenaan loop.
En dan baal ik van mijzelf dat ik het zover heb laten komen, die ene gebeurtenis uiteindelijk zoveel invloed heb laten hebben op mijn leven en op hoe ik met dingen omga.
Voelt toch een beetje dubbel dit soort dingen op een forum te zetten, enerzijds lucht het op het eens op te schrijven wat ik nooit hardop heb durven uitspreken. Anderzijds schaamte en wat angst, ook het idee van 'je weet nooit wie het leest'.
dinsdag 8 juli 2008 om 11:02
Dat snap ik, maar het was toch jouw schuld niet? Ik zeg het tegen jou, maar tegelijkertijd kan ik het ook tegen mezelf zeggen. Waarom schaamte en schuldgevoel, als iets doodgewoon niet jouw schuld is?
Maar ook ik ben bang dat er iemand (van mijn familie..) hier leest, al lijkt me de kans klein.
Jammer dat je, toen je het uiteindelijk vertelde (wat zwaar trouwens om daar maandenlang alleen mee rond te lopen!) niet echt bij je ouders terecht kon. Tenminste, zo komt het op mij over. Dat ze teveel door hun eigen gevoelens in beslag werden genomen om er voor jou te kunnen zijn. Of zie ik dat verkeerd? Hoe is het contact nu met ze?
Als ik jouw verhaal lees, denk ik dat EMDR helemaal geschikt zou zijn. Een eenmalige heftige gebeurtenis. Zo lees ik het ook in de info die de psycholoog mij heeft gegeven. Een gebeurtenis met allerlei gevolgen, tot nu toe. Ik vind je trouwens dapper dat je het hier nu vertelt, vond je mijn vraag vervelend?
Maar ook ik ben bang dat er iemand (van mijn familie..) hier leest, al lijkt me de kans klein.
Jammer dat je, toen je het uiteindelijk vertelde (wat zwaar trouwens om daar maandenlang alleen mee rond te lopen!) niet echt bij je ouders terecht kon. Tenminste, zo komt het op mij over. Dat ze teveel door hun eigen gevoelens in beslag werden genomen om er voor jou te kunnen zijn. Of zie ik dat verkeerd? Hoe is het contact nu met ze?
Als ik jouw verhaal lees, denk ik dat EMDR helemaal geschikt zou zijn. Een eenmalige heftige gebeurtenis. Zo lees ik het ook in de info die de psycholoog mij heeft gegeven. Een gebeurtenis met allerlei gevolgen, tot nu toe. Ik vind je trouwens dapper dat je het hier nu vertelt, vond je mijn vraag vervelend?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 8 juli 2008 om 12:10
Wat betreft schuldgevoel; ik denk dat je door een schuldgevoel te hebben in elk geval nog enigzins het gevoel hebt dat je er controle over hebt. Al is dat dan op een negatieve manier. Dat is misschien wel makkelijker te accepteren dan iets helemaal buiten jezelf plaatsen en geen controle hebben.
En ik vind wel dat ik dit alles zelf in de hand heb gewerkt, in de zin van hoe ik ermee om ben gegaan (of niet mee om ben gegaan). Te eigenwijs om hulp of steun te accepteren. En eigenlijk nog steeds, want ik wil het liefst nog steeds alles zelf oplossen. Dat schijnen ook de eerste woorden te zijn die ik uit kon spreken 'zelf doen'
Mijn ouders hebben wel geprobeerd erover te praten met mij in die tijd, maar ik liet dat niet toe. Achteraf heeft dat ze denk ik nog het meest verdriet gedaan. Er is echt nooit meer over gesproken, ze zijn alleen nog mee gegaan naar de huisarts. Daar hebben ze wel alle details gehoord. Dat bezoekje vond ik toen echt verschrikkelijk, de testen die gedaan moesten worden, ineens de angst voor een eventuele zwangerschap, etc..
Mijn ouders hebben hun handen vol aan mij gehad, was echt een rotpuber. Ook werden ze (en ikzelf ook) korte tijd later in beslag genomen door tragische familieomstandigheden.
Ik neem mijn ouders niets kwalijk daarin hoor. Het contact met hen is goed. Al blijft het vaak allemaal een beetje oppervlakkig, maar dat vind ik prima.
Ik vond je vraag niet vervelend hoor, ik had tenslotte ook geen antwoord kunnen geven. Het 'praat' wel makkelijk aan zo tegen iemand die ik niet ken en niet zie. En volgens mij bedoel je het goed.
Maar goed, nu alweer een heel verhaal over mij.
Voel je niet verplicht, maar wil jij wat meer kwijt over jouw redenen om EMDR te gaan doen?
En ik vind wel dat ik dit alles zelf in de hand heb gewerkt, in de zin van hoe ik ermee om ben gegaan (of niet mee om ben gegaan). Te eigenwijs om hulp of steun te accepteren. En eigenlijk nog steeds, want ik wil het liefst nog steeds alles zelf oplossen. Dat schijnen ook de eerste woorden te zijn die ik uit kon spreken 'zelf doen'
Mijn ouders hebben wel geprobeerd erover te praten met mij in die tijd, maar ik liet dat niet toe. Achteraf heeft dat ze denk ik nog het meest verdriet gedaan. Er is echt nooit meer over gesproken, ze zijn alleen nog mee gegaan naar de huisarts. Daar hebben ze wel alle details gehoord. Dat bezoekje vond ik toen echt verschrikkelijk, de testen die gedaan moesten worden, ineens de angst voor een eventuele zwangerschap, etc..
Mijn ouders hebben hun handen vol aan mij gehad, was echt een rotpuber. Ook werden ze (en ikzelf ook) korte tijd later in beslag genomen door tragische familieomstandigheden.
Ik neem mijn ouders niets kwalijk daarin hoor. Het contact met hen is goed. Al blijft het vaak allemaal een beetje oppervlakkig, maar dat vind ik prima.
Ik vond je vraag niet vervelend hoor, ik had tenslotte ook geen antwoord kunnen geven. Het 'praat' wel makkelijk aan zo tegen iemand die ik niet ken en niet zie. En volgens mij bedoel je het goed.
Maar goed, nu alweer een heel verhaal over mij.
Voel je niet verplicht, maar wil jij wat meer kwijt over jouw redenen om EMDR te gaan doen?
dinsdag 8 juli 2008 om 18:34
Zo had ik het nog nooit gezien.. daarom heb ik zoveel schuldgevoel, denk ik.
Probleem heeft alles te maken met mijn vroege jeugd; ongewenst kind, misbruik door vader, emotionele verwaarlozing door beiden. En alles kwam naar boven toen ik mijn kinderen ineens kwijtraakte en ik ging voelen.. daarvoor blokkeerde ik alles en was ik aan het overleven op allerlei manieren, zeg maar.
Diverse hulp gehad, niet altijd even effectief omdat ik heel lang heb gevlucht (en misschien nu nog wel een beetje, want ik vind het nog steeds moeilijk om echt uit te spreken wat er aan de hand is, heb wel vijf keer dit venster weer weggeklikt)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 8 juli 2008 om 22:37
Over dat schuldgevoel, dat zijn gewoon mijn eigen hersenspinsels. Maar denk dat er wel iets van waarheid in zit.
Waar zit het schuldgevoel er bij jou hem dan in? Naar jezelf toe, dat je denkt dat je het zelf veroorzaakt hebt? Of naar anderen toe? Het lastige met schuldgevoel is dat het ook echt een gevoel is. Ook al kan je verstandelijk wel beredeneren dat je geen schuld hebt en kunnen anderen je dat vertellen, ondanks dat kan het dan toch echt wel zo voelen.
Is het kwijtraken van je kinderen (wat verschrikkelijk trouwens!) dan een soort van druppel geweest? Dat met dat verdriet al het andere ook naar boven kwam?
Logisch dat je als kind aan het overleven was, op welke manier dan ook. Wat je hebt meegemaakt is echt vreselijk en niet te handelen voor een kind. Ik kan mij zo verschrikkelijk boos maken om ouders die hun kind dit soort dingen aandoen. Echt onvoorstelbaar!
Heb je nog contact met familie?
Voel je niet verplicht he om antwoord te geven op mijn vragen. Als je er niet verder op in wilt gaan is dat ook prima.
Maar vluchten doe je toch echt niet meer volgens mij. Je bent hulp aan het zoeken, hebt al een eerste gesprek gehad en gaat de strijd aan! Daar heb ik veel bewondering voor.
Het moeilijk vinden om het hier op te schrijven vind ik geen vluchten, dat heeft denk ik meer te maken met angst voor wie dit eventueel zou kunnen lezen. Je zal er tenslotte binnenkort ook over gaan praten. En misschien helpt het er hier vast een beetje mee bezig te zijn, om duidelijk te krijgen hoe je het straks aan wilt gaan pakken. En als je daar geen behoefte aan hebt moet je dat niet doen.
Ik ben dan wel niet zo van de knuffels, maar toch een
Omdat ik je een dappere vrouw vind en je op mij heel sterk overkomt.
Waar zit het schuldgevoel er bij jou hem dan in? Naar jezelf toe, dat je denkt dat je het zelf veroorzaakt hebt? Of naar anderen toe? Het lastige met schuldgevoel is dat het ook echt een gevoel is. Ook al kan je verstandelijk wel beredeneren dat je geen schuld hebt en kunnen anderen je dat vertellen, ondanks dat kan het dan toch echt wel zo voelen.
Is het kwijtraken van je kinderen (wat verschrikkelijk trouwens!) dan een soort van druppel geweest? Dat met dat verdriet al het andere ook naar boven kwam?
Logisch dat je als kind aan het overleven was, op welke manier dan ook. Wat je hebt meegemaakt is echt vreselijk en niet te handelen voor een kind. Ik kan mij zo verschrikkelijk boos maken om ouders die hun kind dit soort dingen aandoen. Echt onvoorstelbaar!
Heb je nog contact met familie?
Voel je niet verplicht he om antwoord te geven op mijn vragen. Als je er niet verder op in wilt gaan is dat ook prima.
Maar vluchten doe je toch echt niet meer volgens mij. Je bent hulp aan het zoeken, hebt al een eerste gesprek gehad en gaat de strijd aan! Daar heb ik veel bewondering voor.
Het moeilijk vinden om het hier op te schrijven vind ik geen vluchten, dat heeft denk ik meer te maken met angst voor wie dit eventueel zou kunnen lezen. Je zal er tenslotte binnenkort ook over gaan praten. En misschien helpt het er hier vast een beetje mee bezig te zijn, om duidelijk te krijgen hoe je het straks aan wilt gaan pakken. En als je daar geen behoefte aan hebt moet je dat niet doen.
Ik ben dan wel niet zo van de knuffels, maar toch een
Omdat ik je een dappere vrouw vind en je op mij heel sterk overkomt.
woensdag 9 juli 2008 om 10:59
Juist fijn dat je vragen stelt, dan heb ik je tenminste niet weg-geshockeerd (raar genoeg denk ik nog altijd dat ik mensen laat schrikken met mijn verhaal). En ik denk dat het juist goed is om erover te praten. Vanmorgen tijdens mijn werk dacht ik ook nog aan dit topic. Ik ben er mee bezig. Wil het onderhand weleens echt verwerken!
Schuldgevoel komt echt door manipulatieve 'zielige' moeder. Zij heeft het toch zo zwaar, en ik ben het zwarte schaap. Voelde me zelfs nog schuldig over wat ik haar aandeed toen mijn kinderen weg waren, terwijl het allesbehalve mijn schuld is! Zo ver heb ik me dat aangetrokken, als te gevoelig kind. Ik durf te wedden dat ze nog steeds tegen iedereen mooi weer speelt en dat ik de slechte dochter ben, die geen kontakt meer wil. Dat heb ik vorig jaar november (na heel veel strijd) meegedeeld. En mijn twee jongere zussen en broer willen blijkbaar geen kontakt meer, ik ben niet meer interessant als tante, en toen ik stopte met altijd maar klaarstaan was ik niet meer de EV die ze altijd gekend hadden.
Schuldgevoel komt echt door manipulatieve 'zielige' moeder. Zij heeft het toch zo zwaar, en ik ben het zwarte schaap. Voelde me zelfs nog schuldig over wat ik haar aandeed toen mijn kinderen weg waren, terwijl het allesbehalve mijn schuld is! Zo ver heb ik me dat aangetrokken, als te gevoelig kind. Ik durf te wedden dat ze nog steeds tegen iedereen mooi weer speelt en dat ik de slechte dochter ben, die geen kontakt meer wil. Dat heb ik vorig jaar november (na heel veel strijd) meegedeeld. En mijn twee jongere zussen en broer willen blijkbaar geen kontakt meer, ik ben niet meer interessant als tante, en toen ik stopte met altijd maar klaarstaan was ik niet meer de EV die ze altijd gekend hadden.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 9 juli 2008 om 11:03
Het kwijtraken van mijn kinderen is inderdaad dé druppel geweest. Daarvóór heb ik altijd op mijn tenen gelopen om alles vol te houden (bordjes op stokjes noem ik dat, zoals in een circus) en maar niet te laten merken hoe doodongelukkig ik me voelde. Ik vluchtte in alles. Toen waren de kinderen er niet meer, en was ook net mijn contract beëindigd, en kwam ik wel bij mezelf terecht. Ik kwam bij voelen..
en de mist begon langzamerhand op te trekken, want de waarheid kwam beetje bij beetje naar boven. Ook omdat ik toen eindelijk een veilige omgeving had, een man die veiligheid bood en biedt. Mist is er niet meer, maar ik ben wel nog bezig met het ont-warren, zeg maar. Ik heb heel veel dingen gewoon voor waarheid aangenomen, wat eigenlijk overtuigingen van mijn moeder zijn en voor mij helemaal niet waar.
Maar ik ga nu voor ECHT-heid, vandaar ook mijn motto. Omdat ik teveel onechtheid, schone schijn heb meegemaakt. Blij dat ik daarmee gekapt heb.
en de mist begon langzamerhand op te trekken, want de waarheid kwam beetje bij beetje naar boven. Ook omdat ik toen eindelijk een veilige omgeving had, een man die veiligheid bood en biedt. Mist is er niet meer, maar ik ben wel nog bezig met het ont-warren, zeg maar. Ik heb heel veel dingen gewoon voor waarheid aangenomen, wat eigenlijk overtuigingen van mijn moeder zijn en voor mij helemaal niet waar.
Maar ik ga nu voor ECHT-heid, vandaar ook mijn motto. Omdat ik teveel onechtheid, schone schijn heb meegemaakt. Blij dat ik daarmee gekapt heb.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 9 juli 2008 om 15:05
Tuurlijk ben ik niet zo geshockeerd dat ik wegblijf hier. Ik dacht juist dat je mijn vragen misschien vervelend zou vinden en zou denken 'wat moet die snotneus nou'.
Maar ik kan mij wel voorstellen dat een heftig verhaal als dat van jou mensen afschrikt. Vaak gewoon omdat ze niet weten hoe ze moeten reageren. En ondanks dat iedereen wel weet dat dit soort dingen gebeuren, we laten het liever niet te dichtbij komen.
Ik moest vanochtend tijdens een vergadering op mijn werk ook nog even aan dit topic denken. Ik werk met jongeren die helaas maar al te vaak een zelfde soort verleden hebben als jij. En dan komen er vragen bij me op als hoe zal het hen later vergaan. Hebben wij ze op weg kunnen helpen. Hoe gaan zij om met schuldgevoelens. En ga zo maar door. Ik hoop dat wij ze in elk geval wat gevoel voor eigenwaarde kunnen meegeven.
Ik kan me precies het type vrouw voorstellen dat je moeder is. Zo iemand die altijd anderen de schuld geeft van wat er fout gaat in het leven, anderen kleineerd, alleen maar bezig is met wat de buitenwereld vindt, constant in de slachtofferrol zitten, etc..
Wist jouw moeder dat jij misbruikt bent door je vader? En je broer en zussen, zijn die ook misbruikt of wisten ze ervan?
Je noemt jezelf een te gevoelig kind, waar baseer je dat op? Het komt op mij over dat je altijd voor iedereen aan het zorgen was (en misschien nog steeds) en daarvoor jezelf wegcijferde. En dat jou het gevoel is aangepraat dat je er niet toe deed en dat voel je natuurlijk in heel je wezen.
Hoe was het om het contact met je familie te verbreken? Lijkt me erg moeilijk, ondanks dat het wel het juiste is en je voor jezelf moet kiezen.
Fijn dat je iemand hebt die je veiligheid biedt. Zonder die veiligheid lijkt het mij vrijwel niet te doen om alles aan te gaan,de pijn en het verdriet.
Hoe is het nu met je dan? Je schrijft dat je doodongelukkig was toen je niet kon voelen. Hoe is dat nu je juist wel voelt en de strijd aangaat? En hoe gaat jouw man met dit alles om, kan hij je steunen?
Maar ik kan mij wel voorstellen dat een heftig verhaal als dat van jou mensen afschrikt. Vaak gewoon omdat ze niet weten hoe ze moeten reageren. En ondanks dat iedereen wel weet dat dit soort dingen gebeuren, we laten het liever niet te dichtbij komen.
Ik moest vanochtend tijdens een vergadering op mijn werk ook nog even aan dit topic denken. Ik werk met jongeren die helaas maar al te vaak een zelfde soort verleden hebben als jij. En dan komen er vragen bij me op als hoe zal het hen later vergaan. Hebben wij ze op weg kunnen helpen. Hoe gaan zij om met schuldgevoelens. En ga zo maar door. Ik hoop dat wij ze in elk geval wat gevoel voor eigenwaarde kunnen meegeven.
Ik kan me precies het type vrouw voorstellen dat je moeder is. Zo iemand die altijd anderen de schuld geeft van wat er fout gaat in het leven, anderen kleineerd, alleen maar bezig is met wat de buitenwereld vindt, constant in de slachtofferrol zitten, etc..
Wist jouw moeder dat jij misbruikt bent door je vader? En je broer en zussen, zijn die ook misbruikt of wisten ze ervan?
Je noemt jezelf een te gevoelig kind, waar baseer je dat op? Het komt op mij over dat je altijd voor iedereen aan het zorgen was (en misschien nog steeds) en daarvoor jezelf wegcijferde. En dat jou het gevoel is aangepraat dat je er niet toe deed en dat voel je natuurlijk in heel je wezen.
Hoe was het om het contact met je familie te verbreken? Lijkt me erg moeilijk, ondanks dat het wel het juiste is en je voor jezelf moet kiezen.
Fijn dat je iemand hebt die je veiligheid biedt. Zonder die veiligheid lijkt het mij vrijwel niet te doen om alles aan te gaan,de pijn en het verdriet.
Hoe is het nu met je dan? Je schrijft dat je doodongelukkig was toen je niet kon voelen. Hoe is dat nu je juist wel voelt en de strijd aangaat? En hoe gaat jouw man met dit alles om, kan hij je steunen?
woensdag 9 juli 2008 om 20:27
Fijn dat die jongeren in ieder geval hulp krijgen, dat had ik ook heel wat eerder moeten hebben, maar mijn moeder was 'niet thuis' en de huisarts stuurde me naar yoga 
wat natuurlijk niet hielp. Ik heb heel wat jaren alleen zitten ploeteren.
Ik weet zeker dat je deze mensen beter zult kunnen begrijpen, nu je dit (en ook wel andere) topic leest. Mooi hoor, dat je dit werk kunt doen. Of komt het voor jou soms ook weleens te dichtbij, raken dingen je persoonlijk?
wat natuurlijk niet hielp. Ik heb heel wat jaren alleen zitten ploeteren. Ik weet zeker dat je deze mensen beter zult kunnen begrijpen, nu je dit (en ook wel andere) topic leest. Mooi hoor, dat je dit werk kunt doen. Of komt het voor jou soms ook weleens te dichtbij, raken dingen je persoonlijk?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 9 juli 2008 om 20:33
En nu jouw vragen, even kijken. Toen ik uiteindelijk mijn moeder de waarheid heb verteld (dat is iets van twee jaar geleden, denk ik) ontkende ze alles. Ze wist niks, had nóóit iets gemerkt, dat kon gewoon niet, etc. Maar ik heb mijn hele leven 'iets' tussen mijn moeder en mij voelen instaan, ik hoopte dat ze eindelijk eens eerlijk tegen mij zou worden, maar ze ontkende al mijn gevoelens.
Ik heb, in een ander gesprek, uiteindelijk compleet mijn hart uitgestort bij haar (over hoe mijn leven een gevecht was met mezelf, hoe moeilijk ik het heb gehad), en ze dook alleen maar weg in haar kraag. Compleet een muisje. Gelukkig was mijn man erbij, want ze reageerde totaal niet meer. En ik was op. Ik had nog nooit zó mezelf laten zien aan haar, en ze bleef gewoon stoicijns. Als ik hieraan terugdenk, is het nog steeds pijnlijk. Ik kan gewoon niet begrijpen dat een moeder zó kan doen, er zo NIET kan zijn voor je bloedeigen kind.
Ik heb, in een ander gesprek, uiteindelijk compleet mijn hart uitgestort bij haar (over hoe mijn leven een gevecht was met mezelf, hoe moeilijk ik het heb gehad), en ze dook alleen maar weg in haar kraag. Compleet een muisje. Gelukkig was mijn man erbij, want ze reageerde totaal niet meer. En ik was op. Ik had nog nooit zó mezelf laten zien aan haar, en ze bleef gewoon stoicijns. Als ik hieraan terugdenk, is het nog steeds pijnlijk. Ik kan gewoon niet begrijpen dat een moeder zó kan doen, er zo NIET kan zijn voor je bloedeigen kind.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
