Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
woensdag 9 juli 2008 om 20:42
Het is sowieso een onbegrijpelijk verhaal, als ik aan mijn zussen en broer denk. Ene zus bleef mij al langer uit de weg (tja, geen leuke tante meer die op de kinderfeestjes komt), andere zus ziet mij alleen staan als ze zelf met iets zit en dat zie ik nu eindelijk ook in; van broer moest ik verantwoording gaan afleggen toen hij ervan hoorde. Van dingen die ik zelf nog veel te moeilijk vond (en vind) om echt te benoemen, zelfs niet tegen een therapeut.
Maar ik vind het nog iedere dag moeilijk, dat dit zo gelopen is. Dat er niemand ook eens moeite voor mij deed. Eenrichtingsverkeer van mijn kant uit. Geen betrokkenheid. Geen saamhorigheid. Het is nog steeds pijnlijk om dit onder ogen te zien. Het is eigenlijk teveel. Ik ben mijn eigen kinderen kwijt, mijn kans om een gezinnetje te hebben en dan op een andere manier als hoe ik ben grootgebracht; en ik ben mijn familie kwijt, het is me ontglipt en ontnomen, zo voel ik het.
En als ik nog elke dag leef met de gevolgen (angst om mijn ruimte in te nemen, angst om mezelf te zijn, angst om te falen, en ga zo maar door), als ik mijn werk moeilijk vind door dingen van binnen die anderen niet eens opmerken, dan vind ik het leven vaak behoorlijk zwaar, eerlijk gezegd. Ik trek me alles ook teveel aan. Vandaar 'te gevoelig'
Mijn man begrijpt mij gelukkig heel goed.. juist toen hij in mijn leven kwam, met zijn rust en stabiliteit, begonnen dingen naar boven te komen, hij heeft al heel wat met mij meegemaakt eigenlijk - en ik heb hem ook nog steeds niet weggeshockeerd
Maar ik vind het nog iedere dag moeilijk, dat dit zo gelopen is. Dat er niemand ook eens moeite voor mij deed. Eenrichtingsverkeer van mijn kant uit. Geen betrokkenheid. Geen saamhorigheid. Het is nog steeds pijnlijk om dit onder ogen te zien. Het is eigenlijk teveel. Ik ben mijn eigen kinderen kwijt, mijn kans om een gezinnetje te hebben en dan op een andere manier als hoe ik ben grootgebracht; en ik ben mijn familie kwijt, het is me ontglipt en ontnomen, zo voel ik het.
En als ik nog elke dag leef met de gevolgen (angst om mijn ruimte in te nemen, angst om mezelf te zijn, angst om te falen, en ga zo maar door), als ik mijn werk moeilijk vind door dingen van binnen die anderen niet eens opmerken, dan vind ik het leven vaak behoorlijk zwaar, eerlijk gezegd. Ik trek me alles ook teveel aan. Vandaar 'te gevoelig'
Mijn man begrijpt mij gelukkig heel goed.. juist toen hij in mijn leven kwam, met zijn rust en stabiliteit, begonnen dingen naar boven te komen, hij heeft al heel wat met mij meegemaakt eigenlijk - en ik heb hem ook nog steeds niet weggeshockeerd
elmervrouw wijzigde dit bericht op 09-09-2008 10:56
Reden: werkitems verwijderd
Reden: werkitems verwijderd
% gewijzigd
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 9 juli 2008 om 21:59
:
Fijn dat die jongeren in ieder geval hulp krijgen, dat had ik ook heel wat eerder moeten hebben, maar mijn moeder was 'niet thuis' en de huisarts stuurde me naar yogawat natuurlijk niet hielp. Ik heb heel wat jaren alleen zitten ploeteren.
Ik weet zeker dat je deze mensen beter zult kunnen begrijpen, nu je dit (en ook wel andere) topic leest. Mooi hoor, dat je dit werk kunt doen. Of komt het voor jou soms ook weleens te dichtbij, raken dingen je persoonlijk?
Yoga?? Bijna lachwekkend als het niet zo triest zou zijn. Ik denk dat er inderdaad heel vaak signalen gemist worden door de 'professionals'. Is er nooit iemand in je omgeving geweest die zag dat er wat aan de hand was in jullie gezin, op school bijvoorbeeld?
Je hoopt iets voor de jongeren te kunnen betekenen, ze iets mee te kunnen geven. Maar dat is soms ook wel erg lastig, omdat ze gedwongen bij ons zitten. En niet zonder reden, al zijn dingen vaak wel te begrijpen als je kijkt naar hun achtergrond.
Het komt wel eens dichtbij, in allerlei emoties, zoals boosheid, meeleven, blijdschap, trots, etc.. Soms ook wel herkenning. Maar een bepaalde afstand moet je wel houden, anders is het niet te doen. En af en toe kan ik ze ook wel achter het behang plakken
woensdag 9 juli 2008 om 22:13
Nee, dat is inderdaad niet te begrijpen. Ik kan me echt niet voorstellen dat het verdriet van je eigen kind je niet aan het hart gaat.
Dat moet wel heel moeilijk geweest zijn. Je hart uitstorten na al die tijd en dan helemaal geen reactie krijgen, alsof je gevoel en jijzelf niet bestaan.
Maar in feite zei je moeder dus gewoon dat jij loog? Dat het niet waar kon zijn en dat jij het hebt verzonnen. Had je verwacht dat ze anders zou reageren of was het meer een heel klein beetje (ijdele) hoop dat je had?
woensdag 9 juli 2008 om 22:40
Ik moet even een traan wegpinken na het lezen van dit alles. Je pijn en verdriet zijn zo duidelijk. Ik heb bewondering dat jij je zo kwetsbaar op durft te stellen, al is het dan 'maar' op een forum. En het maakt me zo kwaad dat je familie je zo laat zitten, je altijd al zo heeft laten zitten!
Ook je zussen en broer. En dat je broer dan nog aan je durft te vragen verantwoording af te leggen. Had dat betrekking op het misbruik en heb je dat gedaan?
En die dingen die je zelf nog steeds zo moeilijk vindt om te benoemen, ben je van plan daar ook mee aan de slag te gaan binnenkort? Of wacht je daar nog even mee?
Het is zoveel, ga jezelf niet voorbij lopen maar neem de tijd en ruimte daarvoor.
Zoals je zelf zegt, het is eigenlijk teveel, en dat is ook zo. Maar je leeft en je vecht. En je mag verdriet hebben en alles voelen wat je voelt.
En vooral; je mag er zijn en ruimte innemen! Ik ken je niet, maar je komt over als een krachtig en mooi mens. Naast alles waar je zelf doorheen gaat heb je ook nog oog voor anderen. Jij bent gelukkig alles wat je moeder niet is.
En dat te gevoelig zijn. Misschien kan je je daar niet voor afsluiten, juist omdat anderen jou nooit hebben gezien? Jou niet hebben erkend, je problemen niet hebben erkend.
Maar gelukkig is er dus nog hoop wat de mannen betreft
donderdag 10 juli 2008 om 10:21
Er is zeker nog hoop, wat mannen betreft. Ook voor jou (Dat wens ik je echt toe, als je dat zou willen, ook zo'n goeie partner.)
Vanmorgen toen ik wakker werd, wilde ik het liefst alles wissen wat ik had geschreven. Stel je toch eens voor dat iemand van hen het zou lezen. Blijkbaar ben ik nog steeds bang. Dat ze zeggen dat ik gek ben, dat het niet waar is, dat ik moeilijk doe. Mijn broer vroeg idd (gelukkig was het aan de telefoon en niet irl) om te vertellen wat er dan gebeurd was, want pas dan kon hij me helpen. Duh, ik had hem niet eens om hulp gevraagd! De manier waarop, zo dwingend zoals hij praatte, ik ging er in eerste instantie op in, maar zei toen dat ik het niet wilde. Later heb ik hem nog een mail gestuurd en daar is hij boos door geworden.
Maar ik hoef toch zeker geen verantwoording af te leggen! Mijn moeder stuurde daar ook op aan, en toen heb ik heel mijn hart uitgestort dus, hoe mijn leven er van jongsaf aan had uitgezien, met hoeveel angst ik altijd leefde, voor andere mensen, voor alles, angst om er gewoon te zijn. En dáár reageerde ze dus op zoals ik eerder beschreef. Dat brak echt compleet mijn hart en vernietigde mijn allerlaatste hoop dat ik haar ooit zou kunnen bereiken..
(Dat wens ik je echt toe, als je dat zou willen, ook zo'n goeie partner.)Vanmorgen toen ik wakker werd, wilde ik het liefst alles wissen wat ik had geschreven. Stel je toch eens voor dat iemand van hen het zou lezen. Blijkbaar ben ik nog steeds bang. Dat ze zeggen dat ik gek ben, dat het niet waar is, dat ik moeilijk doe. Mijn broer vroeg idd (gelukkig was het aan de telefoon en niet irl) om te vertellen wat er dan gebeurd was, want pas dan kon hij me helpen. Duh, ik had hem niet eens om hulp gevraagd! De manier waarop, zo dwingend zoals hij praatte, ik ging er in eerste instantie op in, maar zei toen dat ik het niet wilde. Later heb ik hem nog een mail gestuurd en daar is hij boos door geworden.
Maar ik hoef toch zeker geen verantwoording af te leggen! Mijn moeder stuurde daar ook op aan, en toen heb ik heel mijn hart uitgestort dus, hoe mijn leven er van jongsaf aan had uitgezien, met hoeveel angst ik altijd leefde, voor andere mensen, voor alles, angst om er gewoon te zijn. En dáár reageerde ze dus op zoals ik eerder beschreef. Dat brak echt compleet mijn hart en vernietigde mijn allerlaatste hoop dat ik haar ooit zou kunnen bereiken..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 10 juli 2008 om 11:53
Nee, jij hoeft zeker geen verantwoording af te leggen! Zij zouden juist verantwoording af moeten leggen. Zou zelfs goed zijn als ze dit zouden lezen, zien hoe ze tekortgeschoten zijn.
Maar dat zullen zij toch wel anders zien.
Als het echt niet prettig voelt voor je, moet je het natuurlijk gewoon weghalen. Dan zal ik dat ook doen met de quotes.
Maar daar zou je dan mee zeggen dat jij je verhaal niet mag doen, je ruimte niet mag innemen, en dat zou erg jammer zijn.
Doe wat goed voelt voor jou en probeer anderen daarbij buiten beschouwing te laten.
Maar dat zullen zij toch wel anders zien.
Als het echt niet prettig voelt voor je, moet je het natuurlijk gewoon weghalen. Dan zal ik dat ook doen met de quotes.
Maar daar zou je dan mee zeggen dat jij je verhaal niet mag doen, je ruimte niet mag innemen, en dat zou erg jammer zijn.
Doe wat goed voelt voor jou en probeer anderen daarbij buiten beschouwing te laten.
donderdag 10 juli 2008 om 17:50
Het is een tweestrijd: weghalen want ik ben bang, en niet weghalen, want ik wil ruimte voor mezelf innemen en dus dingen uitspreken die ik kwijt wil (zonder me alsmaar aan te passen). Ik verwacht zo dat die steeds wel weer zal terugkomen, omdat het nog 'gevaarlijk' voelt om... eh, hoe zal ik het noemen? de vuile was buiten te hangen.
Zij zullen dat zeker weten wel anders zien, tekortschieten, zij?!
Zij zullen dat zeker weten wel anders zien, tekortschieten, zij?!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 11 juli 2008 om 10:52
Tuurlijk zullen zij het anders zien. Maar jij weet wel beter hoop ik. Ga niet aan jezelf twijfelen en hen (indirect) laten bepalen wat je wel en niet mag zeggen.
Ik kan me best voorstellen dat het eng is om het zo neer te schrijven, daarmee wordt het misschien ook wel écht.
Zelfs ik vind het eng terwijl ik het eigenlijk alleen over mezelf heb, maar vind het eng om mij zo kwetsbaar op te stellen.
En wat is nu het ergste dat er kan gebeuren als de erg kleine kans zich voordoet dat iemand van je familie dit leest?
Dat ze weer met verwijten naar jou toe komen?
De keus ligt bij jou, bij jou alleen. En volgens mij heb je lang genoeg rekening gehouden met anderen.
Ik kan me best voorstellen dat het eng is om het zo neer te schrijven, daarmee wordt het misschien ook wel écht.
Zelfs ik vind het eng terwijl ik het eigenlijk alleen over mezelf heb, maar vind het eng om mij zo kwetsbaar op te stellen.
En wat is nu het ergste dat er kan gebeuren als de erg kleine kans zich voordoet dat iemand van je familie dit leest?
Dat ze weer met verwijten naar jou toe komen?
De keus ligt bij jou, bij jou alleen. En volgens mij heb je lang genoeg rekening gehouden met anderen.
zaterdag 12 juli 2008 om 16:42
Ben je daar echt niet tegen opgewassen of denk je dat? Ik krijg het gevoel dat je jezelf hiermee naar beneden haalt. En dat je sterker bent dat je zelf denkt. En dat betekent niet dat je geen angst, pijn, verdiet of wat dan ook mag voelen. Je bent juist sterk omdat je nu wel voelt en ervoor vecht en je kwetsbaar op durft te stellen!
Wat gebeurd er dan als je bazin zo tegen je snauwt? Weet je niets terug te zeggen of durf je dat niet? Blijkbaar gebeurd er dan iets waardoor je niet meer kan reageren.
Ik heb juist het tegenovergestelde, ben wat overassertief. Wat overigens ook niet altijd in mijn voordeel werkt hoor. Ik heb laatst mijn baas nog de wind van voren gegeven en denk dan achteraf 'dat had je ook wel wat anders kunnen verwoorden'.
Was het maar zo makkelijk dat ik je wat van mij mee kon geven.
Wat gebeurd er dan als je bazin zo tegen je snauwt? Weet je niets terug te zeggen of durf je dat niet? Blijkbaar gebeurd er dan iets waardoor je niet meer kan reageren.
Ik heb juist het tegenovergestelde, ben wat overassertief. Wat overigens ook niet altijd in mijn voordeel werkt hoor. Ik heb laatst mijn baas nog de wind van voren gegeven en denk dan achteraf 'dat had je ook wel wat anders kunnen verwoorden'.
Was het maar zo makkelijk dat ik je wat van mij mee kon geven.
zaterdag 12 juli 2008 om 18:28
Ja, was dat maar zo gemakkelijk, dan konden we eerlijk delen!
Wat er gebeurt, is dat ik nauwelijks iets weet terug te zeggen. Ze overdondert me en ik laat me overdonderen. Ik kan niet meer helder denken of helder reageren. Eigenlijk paniek, zeg maar. En dat gebeurt dus niet alleen met haar, maar ook met andere bazige of dominante mensen.
Heeft echt met vroeger te maken (lees je weleens het topic 'eert uw vader en moeder' bij relaties?). Daar schrijf ik ook.
Wat er gebeurt, is dat ik nauwelijks iets weet terug te zeggen. Ze overdondert me en ik laat me overdonderen. Ik kan niet meer helder denken of helder reageren. Eigenlijk paniek, zeg maar. En dat gebeurt dus niet alleen met haar, maar ook met andere bazige of dominante mensen.
Heeft echt met vroeger te maken (lees je weleens het topic 'eert uw vader en moeder' bij relaties?). Daar schrijf ik ook.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 12 juli 2008 om 18:50
Daar heb ik wel eens iets gelezen. Mooi topic. Zal er nog eens kijken.
Maar ik kan me wel iets voorstellen bij wat er met je gebeurd met het weinige dat ik over je familie weet.
Voe je je dan ook weer het kind dat je was?
Als ik dan even vanuit mijn eigen perspectief kijk, bedenk dan dat mensen die zo reageren dat misschien ook niet altijd zo bedoelen. En dat zo'n harde buitenkant vaak ook maar een houding is. Is het mogelijk om dit eens uit te spreken naar je bazin toe? Hoe zij overkomt op jou? Ik heb daar namelijk veel aan gehad, dat iemand eens eerlijk tegen mij zei hoe ik soms over kan komen. Was mij daar totaal niet van bewust.
Maar dat ligt er natuurlijk aan hoe zij verder is. Of ze echt zo is en altijd, of dat het alleen af en toe gebeurd.
Maar ik kan me wel iets voorstellen bij wat er met je gebeurd met het weinige dat ik over je familie weet.
Voe je je dan ook weer het kind dat je was?
Als ik dan even vanuit mijn eigen perspectief kijk, bedenk dan dat mensen die zo reageren dat misschien ook niet altijd zo bedoelen. En dat zo'n harde buitenkant vaak ook maar een houding is. Is het mogelijk om dit eens uit te spreken naar je bazin toe? Hoe zij overkomt op jou? Ik heb daar namelijk veel aan gehad, dat iemand eens eerlijk tegen mij zei hoe ik soms over kan komen. Was mij daar totaal niet van bewust.
Maar dat ligt er natuurlijk aan hoe zij verder is. Of ze echt zo is en altijd, of dat het alleen af en toe gebeurd.
maandag 14 juli 2008 om 11:24
Hé, ik dacht dat ik hier gisteren gereageerd had.. huh?
Nou ja.
Om je vraag te beantwoorden: ik voel me idd helemaal het kind wat ik was, dat stoort me juist ook zo, want dat wil ik niet! Gewoon panisch, black-out, zeg maar.
...........
Hoe vond jij het om zo'n opmerking te krijgen?
Nou ja.
Om je vraag te beantwoorden: ik voel me idd helemaal het kind wat ik was, dat stoort me juist ook zo, want dat wil ik niet! Gewoon panisch, black-out, zeg maar.
...........
Hoe vond jij het om zo'n opmerking te krijgen?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 14 juli 2008 om 12:03
Dat jij je in dat soort situaties weer helemaal dat kind voelt is logisch. Het gedrag van een dominant iemand die jou zo benadert, koppel je automitisch aan de gevoelens van het kind van toen. En dan raak je in paniek, dat snap ik wel.
Dat je dat stoort en dat je het niet wilt snap ik ook, maar dat kan je niet zomaar uitschakelen. Even heel afstandelijk bekeken gebeurt er gewoon iets in je hersenen, dat roept de gevoelens van toen weer op. Wat dat betreft is je keuze voor EMDR ook zo goed denk ik. Daar worden je hersenen 'getraind' om het los te koppelen. Hopelijk zal dat als resultaat hebben dat je in het nu niet meer zo vaak dat gevoel van toen zal oproepen. Al zal je daar natuurlijk wel eerst helemaal doorheen moeten en meer dan ooit geconfronteerd worden met de gebeurtenissen uit het verleden.
Volg je me nog of klink ik nu teveel als een hulpverlener
Ik vond het zelf fijn dat iemand mij erop aansprak. Natuurlijk niet leuk om te horen in eerste instantie, maar ik heb er veel aan gehad. Ik ben zelf niet ineens veranderd en kan nog steeds hard overkomen en dingen zeggen die wat rot mijn mond uitkomen. Maar ik ben mij er nu wel van bewust hoe ik over kan komen op anderen. En denk achteraf na over wat ik heb gezegd en kan er dan ook op terugkomen met mensen. Met name dat erop terugkomen, eens sorry zeggen tegen iemand, levert veel op. Mijn eerlijkheid wordt meer dan voorheen gewaardeerd omdat ik ook kan zeggen en inzie wanneer ik fout zit. Met nieuwe mensen, collega's of stagiaires die ik begeleid bijv., waarschuw ik soms van te voren. Klinkt gek misschien, maar zeg dan soms even dat ik soms harder overkom dan ik ben en dat ik het fijn zou vinden als ze het mij zeggen wanneer ik iets vervelends zeg. Omdat ik het meestal niet zo bedoel. En dat werkt eigenlijk heel goed. Doordat ik het al aangeef, durven mensen mij ook eerder aan te spreken.
En vaak zijn er anderen die mij al beter kennen die dan even zeggen 'eigenlijk is ze best lief hoor'.
Dus ik zou zeggen: probeer het bespreekbaar te maken. Misschien heeft ze er zelfs echt wat aan. En is dat niet het geval dan weet ze in elk geval hoe ze overkomt op jou en hoe dat voor jou is. Grote kans dat ze jouw eerlijkheid waardeert.
Dat je dat stoort en dat je het niet wilt snap ik ook, maar dat kan je niet zomaar uitschakelen. Even heel afstandelijk bekeken gebeurt er gewoon iets in je hersenen, dat roept de gevoelens van toen weer op. Wat dat betreft is je keuze voor EMDR ook zo goed denk ik. Daar worden je hersenen 'getraind' om het los te koppelen. Hopelijk zal dat als resultaat hebben dat je in het nu niet meer zo vaak dat gevoel van toen zal oproepen. Al zal je daar natuurlijk wel eerst helemaal doorheen moeten en meer dan ooit geconfronteerd worden met de gebeurtenissen uit het verleden.
Volg je me nog of klink ik nu teveel als een hulpverlener
Ik vond het zelf fijn dat iemand mij erop aansprak. Natuurlijk niet leuk om te horen in eerste instantie, maar ik heb er veel aan gehad. Ik ben zelf niet ineens veranderd en kan nog steeds hard overkomen en dingen zeggen die wat rot mijn mond uitkomen. Maar ik ben mij er nu wel van bewust hoe ik over kan komen op anderen. En denk achteraf na over wat ik heb gezegd en kan er dan ook op terugkomen met mensen. Met name dat erop terugkomen, eens sorry zeggen tegen iemand, levert veel op. Mijn eerlijkheid wordt meer dan voorheen gewaardeerd omdat ik ook kan zeggen en inzie wanneer ik fout zit. Met nieuwe mensen, collega's of stagiaires die ik begeleid bijv., waarschuw ik soms van te voren. Klinkt gek misschien, maar zeg dan soms even dat ik soms harder overkom dan ik ben en dat ik het fijn zou vinden als ze het mij zeggen wanneer ik iets vervelends zeg. Omdat ik het meestal niet zo bedoel. En dat werkt eigenlijk heel goed. Doordat ik het al aangeef, durven mensen mij ook eerder aan te spreken.
En vaak zijn er anderen die mij al beter kennen die dan even zeggen 'eigenlijk is ze best lief hoor'.
Dus ik zou zeggen: probeer het bespreekbaar te maken. Misschien heeft ze er zelfs echt wat aan. En is dat niet het geval dan weet ze in elk geval hoe ze overkomt op jou en hoe dat voor jou is. Grote kans dat ze jouw eerlijkheid waardeert.
dinsdag 15 juli 2008 om 10:59
Nou, die waarschuwing vantevoren vind ik niet gek; het zou mij juist een opening bieden om toch iets te durven zeggen, als er iets zou voorvallen. Zoals jij dus ook merkt in de praktijk. Ik vind het wel heel knap van je, dat je dit aangaat!
En ik begrijp je eerste stuk. Inmiddels heb ik hier een briefje liggen, daar schrijf ik dingen op die ik de eerstvolgende keer bij de psycholoog zeker wil bespreken. Met stip op 1: mijn paniekgevoel bij dominante boze mensen..
En ik begrijp je eerste stuk. Inmiddels heb ik hier een briefje liggen, daar schrijf ik dingen op die ik de eerstvolgende keer bij de psycholoog zeker wil bespreken. Met stip op 1: mijn paniekgevoel bij dominante boze mensen..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 15 juli 2008 om 13:40
Die waarschuwing lijkt anderen inderdaad een opening te bieden. Maar het is niet altijd makkelijk en nog steeds niet. Ik vind het vervelend als mensen mij zo inschatten. Soms zou ik wel willen schreeuwen 'kijk eens wat verder dan alleen die harde buitenkant'. Maar ja, dat heb ik natuurlijk zelf in de hand.
Ben geschrokken van een opmerking van mijn leidinggevende, die kwam nog even vlak voor ik voor 3 maanden naar het buitenland vertrok begin dit jaar. Hij zei dat ik geen muurtje om mij heen heb, maar een complete bunker. Dat ik daarmee mensen op een enorme afstand houd en vooral mijzelf tekort doe. Dat heeft mij flink aan het denken gezet en daar had ik dan ook alle tijd voor die 3 maanden, ver weg en in mijn eentje.
Maar na een boze bui van mij laatst die ik op hem afreageerde zei hij wel ineens dat hij verschil zag. Ondanks mijn getier had ik mijzelf ook kwetsbaar opgesteld door te vertellen waar ik tegenaan liep en wat dat met mij deed. En ik had het niet eens in de gaten
Goed dat je er zo over nadenkt. Je kan natuurlijk niet ineens alles tegelijk aanpakken, dus goed dat je nadenkt over wat je eerst aan wilt pakken. En dat paniekgevoel komt ergens vandaan en daarmee heb je dan misschien al wel de kern te pakken?
Ben benieuwd hoe je het aan gaat pakken met je bazin. Denk dat het al een overwinning voor jezelf zal zijn als je het aan durft te kaarten bij haar.
Ben geschrokken van een opmerking van mijn leidinggevende, die kwam nog even vlak voor ik voor 3 maanden naar het buitenland vertrok begin dit jaar. Hij zei dat ik geen muurtje om mij heen heb, maar een complete bunker. Dat ik daarmee mensen op een enorme afstand houd en vooral mijzelf tekort doe. Dat heeft mij flink aan het denken gezet en daar had ik dan ook alle tijd voor die 3 maanden, ver weg en in mijn eentje.
Maar na een boze bui van mij laatst die ik op hem afreageerde zei hij wel ineens dat hij verschil zag. Ondanks mijn getier had ik mijzelf ook kwetsbaar opgesteld door te vertellen waar ik tegenaan liep en wat dat met mij deed. En ik had het niet eens in de gaten
Goed dat je er zo over nadenkt. Je kan natuurlijk niet ineens alles tegelijk aanpakken, dus goed dat je nadenkt over wat je eerst aan wilt pakken. En dat paniekgevoel komt ergens vandaan en daarmee heb je dan misschien al wel de kern te pakken?
Ben benieuwd hoe je het aan gaat pakken met je bazin. Denk dat het al een overwinning voor jezelf zal zijn als je het aan durft te kaarten bij haar.
woensdag 16 juli 2008 om 11:14
Ik wilde je alleen maar even de andere kant laten zien. En daarbij wel aanvullen dat ik echt niet altijd zo ingeschat word door mensen hoor. En dat ik wel een aardig en betrokken persoon ben, maar gewoon niet altijd zo overkom. Voordat ik mijzelf hier als een enorm kreng neerzet, dan zou ik mezelf ook weer tekort doen
Het heeft geen zin om in te vullen. Maar misschien maakt het wel iets makkelijk om het aan te kaarten bij haar. Als je de feedback op haar bij jezelf houdt zal het voor haar niet snel als een aanval voelen.
Heb je regelmatig een functioneringsgesprek? Dat zijn ook altijd handige momenten om iets aan te kaarten vind ik. Vaak wordt er dan ook gevraagd wat je van je leidingsgevende vindt en of die voldoet aan je verwachtingen, althans bij ons wordt dat gevraagd.
En sommige mensen zijn nou eenmaal niet aardig, maar daar hebben zijzelf uiteindelijk het meest last van denk ik.
Het heeft geen zin om in te vullen. Maar misschien maakt het wel iets makkelijk om het aan te kaarten bij haar. Als je de feedback op haar bij jezelf houdt zal het voor haar niet snel als een aanval voelen.
Heb je regelmatig een functioneringsgesprek? Dat zijn ook altijd handige momenten om iets aan te kaarten vind ik. Vaak wordt er dan ook gevraagd wat je van je leidingsgevende vindt en of die voldoet aan je verwachtingen, althans bij ons wordt dat gevraagd.
En sommige mensen zijn nou eenmaal niet aardig, maar daar hebben zijzelf uiteindelijk het meest last van denk ik.
woensdag 16 juli 2008 om 13:37
Gelukkig, was even bang dat ik hier hard mijn best moest gaan doen om mijn imago te veranderen 
Jammer dat ze niet zo aan functioneringsgesprekken doen op je werk. Dat is vaak echt de uitgelezen kans om ook je leidinggevende te vertellen wat je van hem/haar vindt.
Maar het belangrijkste is dat je het werk op zich wel leuk vindt en het niet laat vergallen door een niet zo leuke bazin.
En binnenkort zal je daar vast beter mee om kunnen gaan, heb daar maar vertrouwen in!
Wel opvallend stil hier op dit topic bedenk ik mij. Wij zijn de enige twee die hier nog posten. Dat is ook het rare, daardoor voelt het heel anoniem en veilig, terwijl iedereen hier natuurlijk gewoon mee kan lezen.
Ben eigenlijk wel benieuwd hoe het met de vriendin van to gaat, of zij nog wat met de adviezen gedaan heeft.
Jammer dat ze niet zo aan functioneringsgesprekken doen op je werk. Dat is vaak echt de uitgelezen kans om ook je leidinggevende te vertellen wat je van hem/haar vindt.
Maar het belangrijkste is dat je het werk op zich wel leuk vindt en het niet laat vergallen door een niet zo leuke bazin.
En binnenkort zal je daar vast beter mee om kunnen gaan, heb daar maar vertrouwen in!
Wel opvallend stil hier op dit topic bedenk ik mij. Wij zijn de enige twee die hier nog posten. Dat is ook het rare, daardoor voelt het heel anoniem en veilig, terwijl iedereen hier natuurlijk gewoon mee kan lezen.
Ben eigenlijk wel benieuwd hoe het met de vriendin van to gaat, of zij nog wat met de adviezen gedaan heeft.
woensdag 16 juli 2008 om 22:28
Wat grijpen zulke ervaringen in, in een leven. Wie wil een kind nu met zo iets wreeds opzadelen? Is het voor jullie confronterend als een man reageert? Als ik jullie een hug stuur voel je je dan iets beter of is dat te naief gedacht? Tjeeez geen zinnige woorden maar ik wens jullie al het beste en de kracht om te vinden wat jullie helpt. Jullie verdienen stuk voor stuk een heel mooi en liefdevol leven. (f)
donderdag 17 juli 2008 om 17:52
Nee, ik ben ook geen mannenhater. Bovendien, jij hebt mij toch niets aangedaan? Wat de fout van één was (...) kan ik niet alle mannen verwijten, en dat doe ik ook niet.
Oprechte reacties zijn altijd welkom, wat mij betreft. Ik vind je laatste twee zinnen heel lief, ze doen me goed.
Oprechte reacties zijn altijd welkom, wat mij betreft. Ik vind je laatste twee zinnen heel lief, ze doen me goed.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
