Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
woensdag 12 november 2008 om 17:55
Ik snap het ook niet.
Hoewel, ik snap het wel, ik ben gewoon niet eerlijk geweest.
Krijg er gewoon niet uit daar wat ik werkelijk voel of denk.
Dat lukt me hier nog beter dan daar.
Het floept er gewoon uit het gedraai eromheen, afzwakken.
Bijv over EMDR van de vorige keer. Zijn vraag hoe het nu gaat, de afgelopen week is gegaan. Ik zei dat het wel gaat, nog wel een beetje last van gehad. Kreeg de indruk dat hij vervolgens aanstuurde op nog een sessie en vervolgens zeg ik weer dat het wel prima gaat nu. Dat ik geen spanning meer voel als ik er aan denk, geen last meer heb van schaamte of schuldgevoelens tov van mezelf.
Ik zei gewoon met alles wat ik dacht dat hij wilde horen (en dat weet ik helaas maar al te goed).
Slaat natuurlijk helemaal nergens op want ik zit daar tenslotte voor mezelf en niet voor hem.
Het komt te dichtbij en dan wring ik me in allerlei bochten om eruit te komen, zelfs daar, terwijl ik er daarvoor juist zit.
Hoewel, ik snap het wel, ik ben gewoon niet eerlijk geweest.
Krijg er gewoon niet uit daar wat ik werkelijk voel of denk.
Dat lukt me hier nog beter dan daar.
Het floept er gewoon uit het gedraai eromheen, afzwakken.
Bijv over EMDR van de vorige keer. Zijn vraag hoe het nu gaat, de afgelopen week is gegaan. Ik zei dat het wel gaat, nog wel een beetje last van gehad. Kreeg de indruk dat hij vervolgens aanstuurde op nog een sessie en vervolgens zeg ik weer dat het wel prima gaat nu. Dat ik geen spanning meer voel als ik er aan denk, geen last meer heb van schaamte of schuldgevoelens tov van mezelf.
Ik zei gewoon met alles wat ik dacht dat hij wilde horen (en dat weet ik helaas maar al te goed).
Slaat natuurlijk helemaal nergens op want ik zit daar tenslotte voor mezelf en niet voor hem.
Het komt te dichtbij en dan wring ik me in allerlei bochten om eruit te komen, zelfs daar, terwijl ik er daarvoor juist zit.
woensdag 12 november 2008 om 18:07
Ja, blijkbaar wel. Dat had ik ook niet helemaal verwacht.
Hij vroeg wanneer ik weer wilde afspreken en ik zei over twee weken. We hadden afgesproken dat ik met wat dingen zou oefenen. En vervolgens zegt hij dat ik hem over twee weken ook kan mailen. En even voelde ik opluchting, dus ik zeg ja dat kan ook.
Vraagt hij nog als hij daarna niets meer van me hoort of hij me dan over een maand nog eens mag mailen om te vragen hoe het gaat????
Ik ben kwaad op mezelf, maar ook wel verbaasd dat hij zich zo makkelijk om de tuin laat leiden.
Hij vroeg wanneer ik weer wilde afspreken en ik zei over twee weken. We hadden afgesproken dat ik met wat dingen zou oefenen. En vervolgens zegt hij dat ik hem over twee weken ook kan mailen. En even voelde ik opluchting, dus ik zeg ja dat kan ook.
Vraagt hij nog als hij daarna niets meer van me hoort of hij me dan over een maand nog eens mag mailen om te vragen hoe het gaat????
Ik ben kwaad op mezelf, maar ook wel verbaasd dat hij zich zo makkelijk om de tuin laat leiden.
woensdag 12 november 2008 om 18:10
Ik ben ook verbaasd dat hij niet doorvroeg.
Gelooft hij zomaar dat het nu allemaal opgelost is?
Wat vind je er zelf van? Na de EMDR vorige keer voelde je je toch niet bepaald evenwichtig, toch? Had je zelf nog meer willen bespreken? Het idee dat er meer nodig is?
Gelooft hij zomaar dat het nu allemaal opgelost is?
Wat vind je er zelf van? Na de EMDR vorige keer voelde je je toch niet bepaald evenwichtig, toch? Had je zelf nog meer willen bespreken? Het idee dat er meer nodig is?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 12 november 2008 om 18:15
Ik denk dat ik hem de indruk heb gegeven dat ik het nu verder zelf wel kan ofzo.
Misschien is hij wel iets te nuchter en praktisch voor mij, heb ik iemand nodig die meer de diepgang opzoekt en doorvraagt.
Ik weet eigenlijk even niet zo goed wat ik er nu van moet vinden. Als ik eerlijk ben is het niet 'klaar' nu voor mij, ik ben net begonnen.
Misschien is hij wel iets te nuchter en praktisch voor mij, heb ik iemand nodig die meer de diepgang opzoekt en doorvraagt.
Ik weet eigenlijk even niet zo goed wat ik er nu van moet vinden. Als ik eerlijk ben is het niet 'klaar' nu voor mij, ik ben net begonnen.
woensdag 12 november 2008 om 19:09
Lekker mogen eten?
Ik denk wel dat er meer nodig is ja, dat is vandaag volgens mij juist wel duidelijk geworden.
Maar hoe en waar dat weet ik even niet.
Miste inderdaad misschien wel een stukje begrip van zijn kant.
Bijv over die verkrachting, hij vroeg of ik daar nu aan terug kan denken of over zou kunnen vertellen zonder te huilen.
Terwijl ik had verteld dat ik daar nog nooit om had gehuild, laat staan in bijzijn van een ander. Ook bij hem dus niet gehuild, dus ik vond het in dit geval een wat vreemde vraag.
Vertrouwen in hem (ook al heb ik het dan aan mezelf te danken) is wel ver te zoeken nu.
Ik denk wel dat er meer nodig is ja, dat is vandaag volgens mij juist wel duidelijk geworden.
Maar hoe en waar dat weet ik even niet.
Miste inderdaad misschien wel een stukje begrip van zijn kant.
Bijv over die verkrachting, hij vroeg of ik daar nu aan terug kan denken of over zou kunnen vertellen zonder te huilen.
Terwijl ik had verteld dat ik daar nog nooit om had gehuild, laat staan in bijzijn van een ander. Ook bij hem dus niet gehuild, dus ik vond het in dit geval een wat vreemde vraag.
Vertrouwen in hem (ook al heb ik het dan aan mezelf te danken) is wel ver te zoeken nu.
woensdag 12 november 2008 om 19:26
Lieve saar.....ik herken het ook heel erg. Ik vind het juist wel goed dat hij niet doorvroeg.....ik ken dat ( doorvragen) en dat kán juist helemaal averechts werken. Het kan ook zo zijn dat hij je grenzen goed aanvoelt en daarom niet doorvroeg....Maar misschien is dat projectie. Ik ben er van overtuigt dat het vanuit jezelf moet komen...net zoals hier....je moet niets...je mag!
Op jouw tijd jouw moment.
Verder kan ik me voorstellen dat het wel een mega grote stap is om er ten eerste; over te praten...gelijk al...en ook nog eens met een man.
Is dat niet een beetje te veel meid?
Ik bedoel je bent nét begonnen, voel je je wel (nu al?) veilig bij hem? Ik zou dat niet zo snel kunnen en ook zeker niet meer willen. Ik vind het eigenlijk erg heftig als ik dit zo lees....dus ik snap je reactie heel erg goed. In mijn ogen gaat dit veel te snel.
Heel veel sterkte meid....en houd hoop he....als dit het niet is, dan zijn er wel andere methoden.
Jouw tijd jouw moment....goed onthouden he!!!
(f)
Op jouw tijd jouw moment.
Verder kan ik me voorstellen dat het wel een mega grote stap is om er ten eerste; over te praten...gelijk al...en ook nog eens met een man.
Is dat niet een beetje te veel meid?
Ik bedoel je bent nét begonnen, voel je je wel (nu al?) veilig bij hem? Ik zou dat niet zo snel kunnen en ook zeker niet meer willen. Ik vind het eigenlijk erg heftig als ik dit zo lees....dus ik snap je reactie heel erg goed. In mijn ogen gaat dit veel te snel.
Heel veel sterkte meid....en houd hoop he....als dit het niet is, dan zijn er wel andere methoden.
Jouw tijd jouw moment....goed onthouden he!!!
(f)
woensdag 12 november 2008 om 20:10
Bedankt voor je lieve reactie Claire.
Ik voelde me echt een idioot, fijn dat jullie het wel herkennen. Nou ja, niet fijn voor jullie, maar je begrijpt wel wat ik bedoel.
Denk dat we inderdaad misschien te snel met EMDR zijn begonnen. Meteen na de intake, nog geen veiligheid of vertrouwen. Al was het wel mijn eigen keuze om meteen met dit onderwerp te beginnen, met het idee van dan hebben we dat maar gehad.
Ik heb juist wel iemand nodig die doorvraagt. Anders komt er echt niets uit bij mij.
Zoals ik er nu over denk gaat dit het in ieder geval niet worden.
Het maakt me ook wel heel onzeker, zo van zoek het nu maar verder zelf uit.
Ga hem volgens afspraak wel mailen volgende week of de week erna en zeggen hoe ik erover denk.
En dan maar verder kijken of ik wat (iemand) anders ga zoeken of maar gewoon even niets en kijken hoever ik zelf kom.
Ik voelde me echt een idioot, fijn dat jullie het wel herkennen. Nou ja, niet fijn voor jullie, maar je begrijpt wel wat ik bedoel.
Denk dat we inderdaad misschien te snel met EMDR zijn begonnen. Meteen na de intake, nog geen veiligheid of vertrouwen. Al was het wel mijn eigen keuze om meteen met dit onderwerp te beginnen, met het idee van dan hebben we dat maar gehad.
Ik heb juist wel iemand nodig die doorvraagt. Anders komt er echt niets uit bij mij.
Zoals ik er nu over denk gaat dit het in ieder geval niet worden.
Het maakt me ook wel heel onzeker, zo van zoek het nu maar verder zelf uit.
Ga hem volgens afspraak wel mailen volgende week of de week erna en zeggen hoe ik erover denk.
En dan maar verder kijken of ik wat (iemand) anders ga zoeken of maar gewoon even niets en kijken hoever ik zelf kom.
woensdag 12 november 2008 om 20:47
@EV heel veel sterkte..
Ik zit verdorie aan anderen te vertellen dat je ruimte in mag nemen maar zelf doe ik het niet.
Want ik voel me vandaag zoooo rot. Ik voel me eenzaam en een mislukkeling. Ik kom er steeds meer achter dat ik me diep van binnen totaal niet de moeite waard vind ....dat ik er niet mag zijn.
De vragen die ik heb gehad ( bij GGZ)zijn gewoon erg confronterend en ik ben bang. Bang voor alles...bang dat ik het niet ga redden.
Vind het moeilijk om mijn werkelijke gevoelens te posten, terwijl ik het van anderen juist dapper en krachtig vind.
Ik zit verdorie aan anderen te vertellen dat je ruimte in mag nemen maar zelf doe ik het niet.
Want ik voel me vandaag zoooo rot. Ik voel me eenzaam en een mislukkeling. Ik kom er steeds meer achter dat ik me diep van binnen totaal niet de moeite waard vind ....dat ik er niet mag zijn.
De vragen die ik heb gehad ( bij GGZ)zijn gewoon erg confronterend en ik ben bang. Bang voor alles...bang dat ik het niet ga redden.
Vind het moeilijk om mijn werkelijke gevoelens te posten, terwijl ik het van anderen juist dapper en krachtig vind.
woensdag 12 november 2008 om 21:27
Lieve Claire, eerst maar even een
Wat naar dat je je zo rot voelt.
Begrijpelijk hoor, het wel tegen een ander kunnen zeggen, maar het zelf niet doen.
Maar neem hier zoveel ruimte in als je wilt en kan.
Weet niet zo goed wat ik tegen je kan zeggen nu. Jouw gevoelens kan ik niet even met een paar woorden wegnemen helaas.
Ik kan je alleen maar zeggen dat ik je heel dapper vind, voor wat je nu aangaat, ook al is het eng en ben je bang.
Wat houdt je tegen hier je werkelijke gevoelens te posten? Is dat angst om herkend te worden of moeilijk om het uberhaupt op te schrijven?
Wat naar dat je je zo rot voelt.
Begrijpelijk hoor, het wel tegen een ander kunnen zeggen, maar het zelf niet doen.
Maar neem hier zoveel ruimte in als je wilt en kan.
Weet niet zo goed wat ik tegen je kan zeggen nu. Jouw gevoelens kan ik niet even met een paar woorden wegnemen helaas.
Ik kan je alleen maar zeggen dat ik je heel dapper vind, voor wat je nu aangaat, ook al is het eng en ben je bang.
Wat houdt je tegen hier je werkelijke gevoelens te posten? Is dat angst om herkend te worden of moeilijk om het uberhaupt op te schrijven?
woensdag 12 november 2008 om 21:43
Ik ben ook bang voor herkenning...maar vind het ook moeilijk om mijn gevoelens te omschrijven. Ik heb het gevoel dat anderen dat zoveel beter kunnen, en daar heb ik ook erg veel aan.
Maar het belangrijkste is toch wel dat ik eigenlijk niet vind ( voel) dat ik ook mag schrijven...dat ik ook ruimte in mag nemen.
Hoe langer ik van de medicatie af ben hoe beter ik bij mijn gevoel kan, wat heel fijn is maar ook heel erg pijnlijk.
Ik durf me niet goed te laten zien...nooit eigenlijk...ook hier niet. Ik durf mezelf niet te zijn. Zover ik weet wie ik ben.
Als ik hier hier lees en elders op het forum dan zie ik zoveel intelligente vrouwen....daarbij voel ik me dan soms een mislukkeling. Maar tegelijkertijd vind ik dat ook moeilijk om te "zeggen". Ik moet altijd flink zijn....nou ja moest altijd flink zijn. Dat hoeft nu niet meer dat weet ik verstandelijk maar gevoelsmatig blijf ik daarin terugvallen. Dus dat afzwakken waar je het over hebt, herken ik echt heeeeel erg. Heb ik ook aangegeven bij het GGZ. Ik ben altijd bang dat ik mensen uiteindelijk toch niet kan vertrouwen....dat de klap nog wel een keer komt.
Ik weet ook dat dat dingen zijn waar ik straks mee aan de slag ga maar ik ben het wachten zo beu..
Ik wacht al erg lang en dit zijn laatste lootjes...
Wat wel goed is, is dat ik nu op dit moment kan huilen. Heel vaak zit mijn gevoel op slot. Op een ander topic...Eert uw..las ik een stukje van @feli. Dat raakte me zo....ik heb zitten huilen.....Op zich heel goed maar het maakt op dit moment veel in me los.
Ook jullie verhalen raken mij....ik herken zoveel...alleen zet ik mijn gevoel vaak op slot waardoor ik niet gevoelsmatig kan regeren. Enkel verstandelijk en dat frustreert me dan ook.
Kortom ik vind mezelf gewoon (nog) niet de moeite waard en dat wil ik veranderen.
Maar het belangrijkste is toch wel dat ik eigenlijk niet vind ( voel) dat ik ook mag schrijven...dat ik ook ruimte in mag nemen.
Hoe langer ik van de medicatie af ben hoe beter ik bij mijn gevoel kan, wat heel fijn is maar ook heel erg pijnlijk.
Ik durf me niet goed te laten zien...nooit eigenlijk...ook hier niet. Ik durf mezelf niet te zijn. Zover ik weet wie ik ben.
Als ik hier hier lees en elders op het forum dan zie ik zoveel intelligente vrouwen....daarbij voel ik me dan soms een mislukkeling. Maar tegelijkertijd vind ik dat ook moeilijk om te "zeggen". Ik moet altijd flink zijn....nou ja moest altijd flink zijn. Dat hoeft nu niet meer dat weet ik verstandelijk maar gevoelsmatig blijf ik daarin terugvallen. Dus dat afzwakken waar je het over hebt, herken ik echt heeeeel erg. Heb ik ook aangegeven bij het GGZ. Ik ben altijd bang dat ik mensen uiteindelijk toch niet kan vertrouwen....dat de klap nog wel een keer komt.
Ik weet ook dat dat dingen zijn waar ik straks mee aan de slag ga maar ik ben het wachten zo beu..
Ik wacht al erg lang en dit zijn laatste lootjes...
Wat wel goed is, is dat ik nu op dit moment kan huilen. Heel vaak zit mijn gevoel op slot. Op een ander topic...Eert uw..las ik een stukje van @feli. Dat raakte me zo....ik heb zitten huilen.....Op zich heel goed maar het maakt op dit moment veel in me los.
Ook jullie verhalen raken mij....ik herken zoveel...alleen zet ik mijn gevoel vaak op slot waardoor ik niet gevoelsmatig kan regeren. Enkel verstandelijk en dat frustreert me dan ook.
Kortom ik vind mezelf gewoon (nog) niet de moeite waard en dat wil ik veranderen.
woensdag 12 november 2008 om 21:45
Ja Claire, ook van mij
Zullen we afspreken hier 'gewoon' onze werkelijke gevoelens te durven neerzetten? Vind ik ook doodeng..
Bij de therapeute kan ik ook gemakkelijk vertellen zonder ook maar iets te voelen. Vanavond bijvoorbeeld. Over mijn leven, werk, opleidingen, ze stelde vragen die nog bij de (echt uitgebreid dus) intake horen. En ik antwoord zonder ook maar iets te voelen, over de dood van mijn vader bijvoorbeeld.
Maar.. ik heb wel ter harte genomen wat je schreef, Saartje: ik heb tegen haar gezegd dat ze mij niet moet laten wegkomen met oppervlakkige praat, of met afzwakken. Dat het de vorige keer heftig was, en dat ik nu dus de neiging heb om te zeggen dat het allemaal wel meevalt. Maar dat ze daar niet in mee moet gaan. Ze was blij dat ik dat zei, het geeft allemaal meer duidelijkheid. Ze noteerde het met stip, volgens mij. Nu schrijft ze nog veel, zei ze, vanwege de intake; volgende keer (over twee weken, volg. week moet ze weg) nog wat vragen, en dan maakt ze een verslag, wat ik ook mag lezen. Dan kijkt ze wat voor therapie.
Het is bij mij echt enerzijds een groot verlangen om mijn hart uit te storten, eindelijk met gevoel echt te zeggen waar het op staat; en anderzijds schrik ik dan meteen weer terug. Bang dat de ander het niet gelooft.. eh, wat ik zelf doe, dus. Afzwakken, ontkennen, vluchten. Maar goed, al die dingen heb ik wel al tegen haar gezegd. Vind ik wel knap van mezelf eigenlijk.
Zullen we afspreken hier 'gewoon' onze werkelijke gevoelens te durven neerzetten? Vind ik ook doodeng..
Bij de therapeute kan ik ook gemakkelijk vertellen zonder ook maar iets te voelen. Vanavond bijvoorbeeld. Over mijn leven, werk, opleidingen, ze stelde vragen die nog bij de (echt uitgebreid dus) intake horen. En ik antwoord zonder ook maar iets te voelen, over de dood van mijn vader bijvoorbeeld.
Maar.. ik heb wel ter harte genomen wat je schreef, Saartje: ik heb tegen haar gezegd dat ze mij niet moet laten wegkomen met oppervlakkige praat, of met afzwakken. Dat het de vorige keer heftig was, en dat ik nu dus de neiging heb om te zeggen dat het allemaal wel meevalt. Maar dat ze daar niet in mee moet gaan. Ze was blij dat ik dat zei, het geeft allemaal meer duidelijkheid. Ze noteerde het met stip, volgens mij. Nu schrijft ze nog veel, zei ze, vanwege de intake; volgende keer (over twee weken, volg. week moet ze weg) nog wat vragen, en dan maakt ze een verslag, wat ik ook mag lezen. Dan kijkt ze wat voor therapie.
Het is bij mij echt enerzijds een groot verlangen om mijn hart uit te storten, eindelijk met gevoel echt te zeggen waar het op staat; en anderzijds schrik ik dan meteen weer terug. Bang dat de ander het niet gelooft.. eh, wat ik zelf doe, dus. Afzwakken, ontkennen, vluchten. Maar goed, al die dingen heb ik wel al tegen haar gezegd. Vind ik wel knap van mezelf eigenlijk.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 12 november 2008 om 21:48
Je postte tegelijk met mij, Claire.
Zo herkenbaar... wat je schrijft, wat je voelt.
Dat heb ik ook. Ik vind anderen veel slimmer, handiger, welbespraakter, assertiever, geslaagder...
mezelf echt serieus nemen, de moeite waard vinden, voelen dat mezelf zijn goed genoeg is - dat wil ik. Mijn ruimte innemen. Dit ben ik, take it or leave it.
Dat wil ik helemaal voelen.
Zo herkenbaar... wat je schrijft, wat je voelt.
Dat heb ik ook. Ik vind anderen veel slimmer, handiger, welbespraakter, assertiever, geslaagder...
mezelf echt serieus nemen, de moeite waard vinden, voelen dat mezelf zijn goed genoeg is - dat wil ik. Mijn ruimte innemen. Dit ben ik, take it or leave it.
Dat wil ik helemaal voelen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 12 november 2008 om 21:49
quote:Elmervrouw schreef op 12 november 2008 @ 21:45:
Het is bij mij echt enerzijds een groot verlangen om mijn hart uit te storten, eindelijk met gevoel echt te zeggen waar het op staat; en anderzijds schrik ik dan meteen weer terug. Bang dat de ander het niet gelooft.. eh, wat ik zelf doe, dus. Afzwakken, ontkennen, vluchten. Maar goed, al die dingen heb ik wel al tegen haar gezegd. Vind ik wel knap van mezelf eigenlijk.
Dit gevoel heb ik ook heel erg sterk en komt steeds sterker naar boven...naar voren.
Ik vind het ook erg knap van je...echt waar!!!
Verder zal ik proberen om te schrijven wanneer ik dat kan.
Het is bij mij echt enerzijds een groot verlangen om mijn hart uit te storten, eindelijk met gevoel echt te zeggen waar het op staat; en anderzijds schrik ik dan meteen weer terug. Bang dat de ander het niet gelooft.. eh, wat ik zelf doe, dus. Afzwakken, ontkennen, vluchten. Maar goed, al die dingen heb ik wel al tegen haar gezegd. Vind ik wel knap van mezelf eigenlijk.
Dit gevoel heb ik ook heel erg sterk en komt steeds sterker naar boven...naar voren.
Ik vind het ook erg knap van je...echt waar!!!
Verder zal ik proberen om te schrijven wanneer ik dat kan.
woensdag 12 november 2008 om 21:55
Anderen hebben net zo goed wat aan de dingen die jij schrijft.
Ik in elk geval wel. Klinkt heel gek misschien, want ik ken je natuurlijk helemaal niet, maar het voelt vertrouwt als ik je ergens tegenkom op het forum en als je hier schrijft.
En kijk maar eens naar de post die je net hebt geschreven, daarin weet je volgens mij heel goed je gevoelens te verwoorden.
Op mij kom je zeker niet over als een mislukkeling, integendeel zelfs. Maar als je dat zo voelt mag je dat hier zeggen, niemand die je daarop afrekent of anders door gaat bekijken.
Huil maar lekker even uit en schrijf hier van je af als je daar behoefte aan hebt.
Hoe pijnlijk het ook is om te voelen, het is altijd beter dan helemaal niets voelen.
Ik in elk geval wel. Klinkt heel gek misschien, want ik ken je natuurlijk helemaal niet, maar het voelt vertrouwt als ik je ergens tegenkom op het forum en als je hier schrijft.
En kijk maar eens naar de post die je net hebt geschreven, daarin weet je volgens mij heel goed je gevoelens te verwoorden.
Op mij kom je zeker niet over als een mislukkeling, integendeel zelfs. Maar als je dat zo voelt mag je dat hier zeggen, niemand die je daarop afrekent of anders door gaat bekijken.
Huil maar lekker even uit en schrijf hier van je af als je daar behoefte aan hebt.
Hoe pijnlijk het ook is om te voelen, het is altijd beter dan helemaal niets voelen.
