Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last

Je weet niet half hoe je woorden me raken,

Dank je wel, voor je begrip

Jij ook bedankt saartje....

En idd niets voelen is ook niet goed...



Toevoeging...ik ga idd even goed uithuilen..

Julie zijn schatten!!

Wat goed dat je dat gezegd hebt EV!



Blij dat nog iemand wat heeft gehad aan die afspraak van vandaag.

We zijn nog jonge blommetjes Claire, nog een heel leven om onszelf te ontdekken... (en EV ook, want die wordt nog jonger als ons geschat)

Blij dat je mij ook noemt, want zelf voel ik het niet zo. Ja, wel nog tijd om mezelf te ontdekken, maar geen tijd meer om nog echt radicale beroepskeuze-switches te maken. Daar kan ik echt kwaad en gefrustreerd over worden. Dat mijn leven al half voorbij is, en dat ik geen jeugd en geen puberteit heb gehad, dat me dat is afgepakt.. en dat ik nu zoveel moeite moet doen (al jarenlang) om mezelf 'terug te claimen', terwijl ik niks durfde en kon, toen ik nog jong, mooi en strak was.



Hoe gaat het nu vanmorgen met je, Claire?

En met jou Saartje? Beetje bekomen van gisteren?

(Je ziet dat ik ook aan jouw posts iets heb! Zoals we volgens mij allemaal iets hebben aan de posts van elkaar.)

Philomein, hoe staat het met 'de hobbel', gaat het wel?

Goedemorgen (f)



Daar mag je ook kwaad om zijn EV.

Heb je er nog wel vertrouwen in dat je een baan zult vinden die meer bij je past?



Claire, hoe is het? Nog goed uit kunnen huilen gisteren?



Philomein, hoe is het met jou?

Op zich heb ik daar best vertrouwen in. Maar eerst moet ik duidelijker weten wat ik echt wil en wat goed voor mij zou zijn, wat ik aankan, dus het proces suddert nog wel even voort. Ik kan natuurlijk ook nog altijd de hulp van mijn reïntegratiecoach inroepen, als ik wil. Is fijn om dat nog achter de hand te hebben.



Maar ik vroeg hoe het nu met je ging, Saartje, na gisteren?

(Tja, ik vraag dus wél door..)

Ik heb ook helemaal geen therapie nodig, ik heb jou tenslotte



Ik ontweek de vraag inderdaad, weet niet zo goed wat ik nu voel.

Beetje in de war en onzeker.

Slecht geslapen, naar gedroomd.

He, nou hier gaat het wat minder. Gister enorme ontploffing met ex, vader van dochter. Hij wil haar niet meer zien en het is allemaal mijn schuld in een notedop.

Hij is een man die niet anders kan communiceren dan met agressie en geweld. Zo zei hij gister bijvoorbeeld aan de telefoon tegen me:

"vorige keer ben ik met banken gaan smijten, wat moet ik nu doen? Het hele huis slopen? Mezelf in mijn voet schieten?"

Als ik dan zeg "wat dacht je van praten en naar oplossingen zoeken?" Dan ben ik gek want dat is al veel te laat allemaal.



Nou ja lang verhaal kort, hij wil haar niet meer zien of spreken en mij ook niet. Nou heerlijk...behalve dat ik denk te weten dat dit weer naar een ontploffing toe loopt. En ik ben zooooo bang voor hem. Dat was de hele reden dat ik een tijd geleden weer naar de therapeut ben gestapt, om dat eens aan te pakken.



Nu moet ik mezelf de hele tijd streng toespreken: ik ben een volwassen vrouw, geen bang kind. Ik ben een volwassen vrouw, geen bang kind.



Ik ben misselijk en verdrietig maar ik ga me niet meer laten manipuleren. Dit is zijn keuze niet de mijne. De deur heeft altdij open gestaan en staat dat nog.



Ik ben alleen zo bang voor de ontploffing.

Zit nu op mijn werk, heb mijn telefoon zo geprogrammeerd dat hij me niet kan bellen en vanavond ga ik eten met een vriendin.



Mijn dochter is er trouwens niet rouwig om dat hij haar niet wil zien. Ze wilde het laatste half jaar sowieso eigenlijk al niet meer naar hem toe. Ik heb het contact tussen hen redelijk geforceerd. Ze sprak hem aan de telefoon en ik heb stiekum vanaf de gang meegeluisterd. Ze was zo goed. Ze zei wat haar dwars zat en vertelde hem wat ze dacht en ook haar hoorde ik zeggen: "Nou we kunnen toch praten?" Toen was ik zo trots op haar. Dat heb ik haar ook gezegd.



Goede bijkomstigheid is dat Philoman er was de hele dag en dat hij zich super heeft opgesteld naar mij, ex is een heikel onderwerp, en naar mijn dochter. Ze heeft aan hem een hele stevige als ik het even helemaal kwijt ben omdat ik van binnen alleen maar paniek voel en dat niet wil laten merken aan haar.

Dus het brengt ons accuut dichter bij elkaar en hij heeft enorm zijn armen om me heen geslagen.

Saartje: zou het zo kunnen zijn dat je therapeut de bal erg in jouw hoek legt met een reden? Het lijkt me geen fijn gevoel als hij te luchtig over je heen stapt en met je mee gelooft dat het nu klaar is. Misschien kun je hem dat vragen? Net als EV door jou ervaring heeft aangegeven dat haar therapeut vooral niet in de luchtigheid moet tuinen?

Wel heel goed dat je zelf aanvoelt dat je nu pas begint, dat is belangrijk. Je wil er niet meer omheen. Je hebt misschien de therapeut bedot maar jezelf niet. Dat is interessant voor de volgende keer.

EV en Claire:

Jee Philomein, wat een rotsituatie.

Vind het wel knap hoe jij (en je dochter!) je naar hem toe hebt opgesteld.

En dat jullie, Philoman en jij, dichter bij elkaar zijn gekomen en je veel steun aan hem hebt is zeker een goede bijkomstigheid.



Is de angst voor je ex realistisch of heeft dat vooral met oude angsten te maken?

Ik weet niet of er misschien wel een reden achter zit.

Kan zijn, maar wel een wat vreemde aanpak dan die mij een enorm rotgevoel geeft.

Mijn vertrouwen in hem is wel weg, dus weet niet of het wel zin heeft om daar verder te gaan.

Sorry, was even weg, internetverbinding viel weg dus ik ging even mijn bloemetjes verzorgen (opnieuw afknippen, nieuwe vaas en schoon water), lekker rustgevend!

Even bijlezen.

Goh Philomein. Goed gedaan, zeker. En idd fijne bijkomstigheid dat Philoman jou en je dochter nu zo gesteund heeft, dat moet toch wel een gevoel geven dat je op hem kunt bouwen, ondanks alles, of zie ik dat verkeerd?



Wat bedoel je precies met ontploft? Tekeergaan? Waarom belde hij dan eigenlijk? Om te zeggen dat hij haar niet meer wilde zien?



Het lijkt me echt zijn probleem. Hij doet zichzelf veel tekort door zijn dochter niet meer te willen zien. En door niet normaal te kunnen communiceren. Jou valt hierin niets te verwijten, je hebt de deur gewoon openstaan, maar dan wel voor een normaal gesprek. Hij doet zielig, met zijn opmerking over in zijn voet schieten, waar slaat dat op?!

Ben je bang dat hij je huis komt slopen, is dat iets wat je zou kunnen verwachten?

Ja dat snap ik Saartje, zou hem dat ook zeker zeggen, of zoals hij voorstelde: mailen. Het is helemaal niet fijn als je je therapeut zo makkelijk zand in de ogen kan strooien.

Saartje, ik kan me heel goed voorstellen dat je vertrouwen in hem nu een knauw heeft gekregen. Als hij zich er zo gemakkelijk van af maakt, want zo komt het op mij over; ik vind dat hij zich niet echt in je verdiept. Dan zou hij kunnen weten of voelen dat het nu zeker niet 'klaar' is.



En je mag luisteren naar wat je voelt hoor! Met deze man klikt het dus niet. Je voelt je niet veilig genoeg. Niet gehoord. Oké. Er zijn nog meer hulpverleners. Ik kan je ook verhalen vertellen over eerdere ervaringen, maar het belangrijkste is: luister naar jezelf, naar jouw gevoel, neem serieus wat jij nodig hebt. En handel daarnaar..

Ik laat het nu eerst maar even bezinken en ga nadenken over wat ik wil.

Vind ook dat hij zich er wel erg gemakkelijk vanaf maakt, alsof het maar zo snel mogelijk afgerond moet worden ofzo. En alsof hij nooit heeft geluistert naar mijn hulpvraag, want daarbij heb ik aangegeven wat ik moeilijk vind.

Ik plak even een stuk uit 'oogkleppen' als antwoord op je vragen EV, hou je vast het is weer een roman...



Ik ben al 13 jaar niet meer samen met mijn ex. We hebben een dochter van 13. De eerste twee jaar van haar leven heeft hij mij het leven actief zuur gemaakt. Ik was bang voor hem. Hij wist alles, was overal en ik wist dat hij tot geweld in staat was. Hij heeft mij nooit aangeraakt maar ik heb hem anderen in elkaar zien timmeren. Dat is zijn bestaansrecht: anderen zijn bang voor hem. Hij heeft me flink bedreigd, wilde dat ik met hem verder ging. Kwam onverwacht langs en bleef uren zitten praten, drinken en uiteindelijk huilen. Ik wilde niet dat hij er was, maar ik kon er niets tegen doen, toen. Ik was 23 en net moeder. Niemand wist hoe bang ik was, hoe hij me lastig viel. Ik vertelde er niet over, het was voor mij zo normaal dat ik niet eens in de gaten had hoe erg het was. In mijn hoofd had hij buitenaardse krachten gekregen, zag hij iedere stap die ik zette, las hij iedere gedachte. Alles was mijn schuld, zes jaar van zijn leven had hij mij gegeven, hij had oud willen worden met mij. Ik wilde niet meer. Heb hem dat niet gezegd, ben vreemd gegaan toen ik zwanger was, hij is daar achtergekomen maar dat heb ik jaren later pas begrepen. Op een dag is hij hertrouwd, om mij te laten zien dat als je wil dat iets werkt dat het werkt. Ik had hem tegen moeten houden, maar dat deed ik niet. Ik was allang blij. Toch was het daarmee niet over. Het is tot geweld gekomen toen hij weer eens langs wilde komen en ik hem zei dat hij niet welkom was. Dat was niet mijn idee maar het idee van een tante die er lucht van had gekregen in wat voor situatie ik leefde. Zij raadde mij aan hem de toegang te ontzeggen en haar meteen te bellen als hij naar me toe wilde komen. Haar vriend was bij mij thuis toen mijn ex aanbelde. Ik zei door de deur heen dat ik hem niet wilde zien. Hij werd woest en begon tegen de deur te trappen. De vriend van mijn tante riep dat hij weg moest gaan. Ik was doodsbang, rende naar de slaapkamer. Ex trapte de deur in en er ontstond een gevecht tussen de vriend van mijn tante en mijn ex. Ze vochten op straat, ex brak zijn neus. Mijn vriendin, woonde verderop in de straat, zag het gebeuren en belde de politie. Die waren er snel en namen ex mee naar het buro. Ze haalden me over aangifte te doen, dat wilde ik niet, ik was bang voor de gevolgen. Toch gedaan. Zijn nieuwe vrouw moest hem van het buro halen en vanaf dit moment werd het iets beter. Men, in zijn nieuwe familie hoorde nu voor het eerst dat hij zich misdroeg tov mij en dat heeft hem waarschijnlijk geremd.

Zij kregen kinderen en met ieder kind dat ze kregen voelde ik me iets vrijer. De omgang tussen mijn dochter en hem ben ik altijd blijven volhouden, uit overtuiging dat het goed was maar ook altijd uit angst. Heb haar nooit iets negatiefs over hem verteld. Het leven ging verder, dat van mij en dat van hem. Ik ben ook weer iemand tegen gekomen, getrouwd en heb nog een zoon gekregen. Ik heb een goed leven, leuke vrienden, leuke baan, leuk gezin. Zo lijkt het. Maar die angst die is er nog. Nog steeds kan hij mij bewegen als een marionet. Wordt hij boos dan ben ik in paniek, is hij gelukkig dan ben ik het ook.

Ik wil het niet meer, ik zag het niet eens. Tot een half jaar geleden de bom weer barstte en ik als vanouds in een nachtmerrie belande. De wereld werd onwerkelijk en eng. Mijn nachtmerrie, die niemand echt begrijp, die niemand snapt. Alleen ik.

Mijn dochter was inzet van deze bom. En zij was een openbaring voor mij. Zij was helemaal niet bang. Ze was boos, ze was verontwaardigd. Ze was recht voor zijn raap en liet zich niet door hem chanteren. Ze noemde de dingen bij hun naam.

Wat was ik trots op haar, maar ook op mij. Wat heb ik een mooi sterk meisje uit de puinhopen weten te creeeren. Ze had geen idee van mijn angst, geen idee. Samen met haar heb ik een verschrikkelijke ruzie met hem doorstaan waarin ik gedwongen werd op te staan en me sterk te houden en dat heb ik gedaan. Ik heb de acteerprestatie van mijn leven gehouden. Ze heeft gezien dat haar vader kan briezen, kan blazen, kan dreigen, kan schreeuwen en kan gooien. Maar ze heeft ook gezien dat ik bleef, me niet weg liet blazen en haar in bescherming heb genomen.

De gemoederen zijn uiteindelijk bedaard en het contact tussen vader en dochter is hersteld. En dat is dan zo dubbel. Ik wil het liefst dat ze hem helemaal niet als vader heeft, ik ben bang voor hem. Maar hij is haar vader, heeft haar nooit laten zitten en ze moet het zelf uit gaan vechten met hem. Zelf haar weg vinden, zelf haar gevecht met hem voeren.

Ik heb het toen helemaal goed gedaan, qua actie en houding tov hem en tov van haar.



Maar nu, nu is de rust weergekeerd en ontdek ik dat er 13 jaar na het uit elkaar gaan iemand is die nog steeds in staat is in één keer mijn bestaan op zijn kop te zetten en mij te veranderen in een bang, panisch wezen.

Het is genoeg, ik wil het niet meer. Ik zag het niet eens. Ik dacht dat we er ooit wel als volwassenen uit zouden komen maar dat gaat nooit gebeuren. Dat zal nooit gebeuren. Hij is niet zoals ik, hij wordt niet zoals ik.

Ik moet veranderen. Ik moet de knoop doorhakken, ik moet er een punt achter zetten. Ik wil niet meer bang zijn. Ik wil niet dat er altijd ergens een radartje meedraait dat op z’n hoede is.

En nu ik dit ineens zo duidelijk zie, zie ik ook wat het me gekost heeft en nog steeds kost. Wat een invloed het heeft op mijn huwelijk, op mijn kijk op de wereld, op mijn creativiteit, op mijn gezondheid. Wat een verdrietig besef. Maar ook voel ik ergens wat er van me af gaat vallen als ik een weg vind om die angst kwijt te raken en hem voor eens en voor altijd op de juiste plek kan zetten in mijn leven, in mijn hoofd. Af en toe vang ik een glimp op van hoe het voelt als je niet op je hoede bent, als je niet bestuurd wordt door een agressieve selfabsorbed macho mannetjesaap.

Binnenkort heb ik een afspraak met mijn therapeut en weet ik precies wat ik wil. Ik wil af van mijn trauma. Ik wil af van mijn angst, ik wil af van het gevoel levenslang te hebben. En het kan. Het kan want de sleutel zit nu alleen nog in mijzelf!

Oké.. je hebt dit een tijdje geleden ook neergezet. En ik snap (weer) wat je bedoelt met ontploft, dat is duidelijk (en ook heel beangstigend, kan het me voorstellen!)

Maar met de situatie nu: wat is eigenlijk de aanleiding van zijn telefoontje dan?

Ja, dat vraag ik me ook af. Waarom belde hij nou precies?

Om het contact met je dochter te verbreken?

Oh oke...weet je zat net een heel wollig verhaal te typen met veel en toen en toen. Ik zal het in punten proberen te doen:

# ze nam haar mobiel al een paar dagen niet op. (die lag leeg in een tas en hij weigert naar ons huis te bellen.

# ze kwam dit weekend op zaterdag ipv op vrijdag omdat ze een schoolfeest heeft en hij in een andere stad woont



Dat waren de druppels die voor de emmer deden overlopen en genoeg reden om er 'klaar' mee te zijn. Het hoefde niet meer. Dus het gesprek begon niet zozeer met de mededeling dat hij haar nooit meer hoefde te zien, maar na 5 minuten met haar praten was dat zijn conclusie. Terwijl ik alleen maar een ontzettend redelijk gesprek van haar uit hoorde komen over wat haar dwars zat.

Natuurlijk heb ik hem daarna gebeld en ook naar mij was hij alleen maar onredelijk. Ach het is een heel verhaal, maar bottomline is dat hij alle ruimte krijgt maar als een grote kleuter alleen maar aandacht wil en daar op een negatieve manier achteraan gaat. Alles draait om hem. Bah.



Voel me een beetje stom dat ik weer dat hele verhaal heb geplakt....was vergeten dat ik jullie daar al een keer op getrakteerd had...sorry

Oké.. hij was dus teleurgesteld, en heeft zichzelf vervolgens niet in de hand. Roept vanalles, hoeft haar niet meer te zien.

Komt hij later dan weer tot bezinning?

Of is dit nu blijvend?

En maakt deze situatie jou nu ook bang, gezien eerdere situaties?

quote:philomein schreef op 13 november 2008 @ 11:34:

Natuurlijk heb ik hem daarna gebeld

Misschien vraag ik veel hoor, maar waarom is dat 'natuurlijk'?

Lijkt me dat je dochter zeer wel in staat is om hem te woord te staan, zij deed toch een redelijk verhaal, en heeft in het verleden toch ook laten zien dat ze hem 'aankan'? Dat ze niet bang is?