Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
zaterdag 15 november 2008 om 13:27
Net telefoon van broertje. Wilde mijn moeder even spreken. Dus ik zeg die is hier niet die is thuis, ze was toch van gedachten veranderd. (raar dat hij dat niet wist, want mijn vader is al een paar uur bij hem aan het klussen, maar zegt wel iets over de communicatie bij ons)
Waarop broertje zegt, "ja niet zo gek he, na de opmerkingen van jou vorig weekend, dan voelt ze zich ook niet welkom. Echt weer iets voor jou om zoiets te zeggen".
Ik was op dat moment te verbaasd om echt te kunnen reageren, liet me zelfs weer een schuldgevoel aanpraten.
Maar nu ben ik zo pissig! Ik ben verdomme het logeerhuis voor de familie, broer die hier twee jaar heeft gewoond, ouders die altijd bij mij overnachten en nooit eens bij hem. Altijd ben ik er voor iedereen, nooit is iets teveel ook al gaat dat soms ten koste van mezelf. Hij doet nooit iets, is alleen met zichzelf bezig. Ik was degene die bijv de zorg voor mijn oma op me nam, terwijl hij ook best eens iets had kunnen doen. Ik was degene die een paar keer per dag in het ziekenhuis was, 's nachts daar zat om te waken, terwijl ik ook gewoon moest werken. En altijd vindt iedereen dat maar vanzelfsprekend, want die Saartje dat is toch zo'n sterke en zelfstandige meid.
En nu heb ik een keer aangegeven dat ik niet echt zat te wachten op een dagenlange logeerpartij, en dan krijg ik de wind van voren.
Is het mijn schuld, ik ben altijd zo hard en direkt.
En dat doet pijn, maar maakt me ook woest. Nooit eens iemand die vraagt hoe het mij gaat, of ik het wel allemaal red alleen. En ik pik het allemaal maar, neem mijn toevlucht tot een forum om daar mijn ei kwijt te kunnen, want ik zou toch maar eens iemand anders tot last zijn.
Ik ben het zat en dat ga ik hem zo vertellen ook. Eerst maar even rustig worden nu en dan ga ik erheen.
(sorry voor het lange verhaal, moest echt even spuien. En ja, ik weet dat ik geen sorry mag zeggen, maar vindt het gewoon triest van mezelf dat ik daar deze plek voor gebruik)
Waarop broertje zegt, "ja niet zo gek he, na de opmerkingen van jou vorig weekend, dan voelt ze zich ook niet welkom. Echt weer iets voor jou om zoiets te zeggen".
Ik was op dat moment te verbaasd om echt te kunnen reageren, liet me zelfs weer een schuldgevoel aanpraten.
Maar nu ben ik zo pissig! Ik ben verdomme het logeerhuis voor de familie, broer die hier twee jaar heeft gewoond, ouders die altijd bij mij overnachten en nooit eens bij hem. Altijd ben ik er voor iedereen, nooit is iets teveel ook al gaat dat soms ten koste van mezelf. Hij doet nooit iets, is alleen met zichzelf bezig. Ik was degene die bijv de zorg voor mijn oma op me nam, terwijl hij ook best eens iets had kunnen doen. Ik was degene die een paar keer per dag in het ziekenhuis was, 's nachts daar zat om te waken, terwijl ik ook gewoon moest werken. En altijd vindt iedereen dat maar vanzelfsprekend, want die Saartje dat is toch zo'n sterke en zelfstandige meid.
En nu heb ik een keer aangegeven dat ik niet echt zat te wachten op een dagenlange logeerpartij, en dan krijg ik de wind van voren.
Is het mijn schuld, ik ben altijd zo hard en direkt.
En dat doet pijn, maar maakt me ook woest. Nooit eens iemand die vraagt hoe het mij gaat, of ik het wel allemaal red alleen. En ik pik het allemaal maar, neem mijn toevlucht tot een forum om daar mijn ei kwijt te kunnen, want ik zou toch maar eens iemand anders tot last zijn.
Ik ben het zat en dat ga ik hem zo vertellen ook. Eerst maar even rustig worden nu en dan ga ik erheen.
(sorry voor het lange verhaal, moest echt even spuien. En ja, ik weet dat ik geen sorry mag zeggen, maar vindt het gewoon triest van mezelf dat ik daar deze plek voor gebruik)
zaterdag 15 november 2008 om 15:38
Met mij gaat het wel iets beter. Voel me iets minder eenzaam. Al is het soms verdomd pijnlijk....ik ben blij dat ik weer voel.
Ik hoop dat je de moed kunt verzamelen.....het kan zooo opluchten.Zelf heb ik een tijd terug ook echt knallende ruzie gehad met mijn broer. Heb hem zelfs een paar maanden niet gesproken ( nu spreek ik hem ook niet vaak, hij woont ver weg). Maar daarna is het heel goed gegaan. We hebben beiden nagedacht en nu is het helemaal goed. Ben blij dat ik toen wel mijn onvrede eruit hebt geknald ( echt vreselijk boos was ik toen).
Ik hoop dat je de moed kunt verzamelen.....het kan zooo opluchten.Zelf heb ik een tijd terug ook echt knallende ruzie gehad met mijn broer. Heb hem zelfs een paar maanden niet gesproken ( nu spreek ik hem ook niet vaak, hij woont ver weg). Maar daarna is het heel goed gegaan. We hebben beiden nagedacht en nu is het helemaal goed. Ben blij dat ik toen wel mijn onvrede eruit hebt geknald ( echt vreselijk boos was ik toen).
zaterdag 15 november 2008 om 15:51
Fijn dat het iets beter gaat en dat je, ondanks de pijn die het doet, toch blij bent weer te voelen.
Heb je nog plannen voor het weekend?
Ik ga er nu heen. Hoop dat ik de kans krijg het eruit te gooien (ze zijn met meer mensen aan het klussen, dus of dit nu het moment is...)
Jouw verhaal geeft iig moed!
Heb je nog plannen voor het weekend?
Ik ga er nu heen. Hoop dat ik de kans krijg het eruit te gooien (ze zijn met meer mensen aan het klussen, dus of dit nu het moment is...)
Jouw verhaal geeft iig moed!
zaterdag 15 november 2008 om 15:59
quote:philomein schreef op 13 november 2008 @ 11:56:
Ja ik ben bang maar ik weet met mijn volwassen verstand ook dat angst meestal erger is dan als je eenmaal in de situatie zelf zit. Ik laat het maar op me af komen.
Hefig hoor, ik herken het allemaal. Als dochter zijnde dan.
Ongelooflijk dat je ex niet begrijpt dat hij er zoveel schade mee aanricht. Ik hoop dat hij jullie met rust laat.
Ja ik ben bang maar ik weet met mijn volwassen verstand ook dat angst meestal erger is dan als je eenmaal in de situatie zelf zit. Ik laat het maar op me af komen.
Hefig hoor, ik herken het allemaal. Als dochter zijnde dan.
Ongelooflijk dat je ex niet begrijpt dat hij er zoveel schade mee aanricht. Ik hoop dat hij jullie met rust laat.
zaterdag 15 november 2008 om 16:02
quote:Elmervrouw schreef op 15 november 2008 @ 10:52:
Dat heb ik ook daarbuiten.
Wat zou ik verkeerd kunnen doen? Rationeel weet ik wel dat ik niets verkeerd zou kunnen doen, hoogstens iets zeggen waar een ander kwaad of verdrietig van wordt, maar het voelt heel anders.
Herkenbaar...hoop echt dat er een manier is dat het allemaal wat makkelijk wordt..
Ik ga vanmiddag naar een kennis van me, beetje de stad in. Eigenlijk vroegere vriendin, maar contact op laag pitje. Toch kijk ik er wel naar uit en ik ga het oppervlakkig houden. Gewoon een beetje rondkijken daar en wat kletsen, misschien ook koffiedrinken of zo.
Ik hoop dat je het gezellig hebt!!
Gisteravond bij P & W de ouders van Marlies (dat meisje wat op Bonaire vermoord is) gezien, heeft me teveel aangegrepen, vooral die moeder (hoe ze de toespraak hield bij de begrafenis). En ik zei niets hardop, en EM had ook niets in de gaten. Maar dan blijf ik er wel mee zitten. Doe zulke dingen te vaak, eigenlijk.Durf je het niet te vertellen? Of is er geen ruimte voor?
Dat heb ik ook daarbuiten.
Wat zou ik verkeerd kunnen doen? Rationeel weet ik wel dat ik niets verkeerd zou kunnen doen, hoogstens iets zeggen waar een ander kwaad of verdrietig van wordt, maar het voelt heel anders.
Herkenbaar...hoop echt dat er een manier is dat het allemaal wat makkelijk wordt..
Ik ga vanmiddag naar een kennis van me, beetje de stad in. Eigenlijk vroegere vriendin, maar contact op laag pitje. Toch kijk ik er wel naar uit en ik ga het oppervlakkig houden. Gewoon een beetje rondkijken daar en wat kletsen, misschien ook koffiedrinken of zo.
Ik hoop dat je het gezellig hebt!!
Gisteravond bij P & W de ouders van Marlies (dat meisje wat op Bonaire vermoord is) gezien, heeft me teveel aangegrepen, vooral die moeder (hoe ze de toespraak hield bij de begrafenis). En ik zei niets hardop, en EM had ook niets in de gaten. Maar dan blijf ik er wel mee zitten. Doe zulke dingen te vaak, eigenlijk.Durf je het niet te vertellen? Of is er geen ruimte voor?
zaterdag 15 november 2008 om 17:51
Net terug en niet echt de gelegenheid gehad er echt iets van te zeggen.
Sprak hem wel heel even alleen en toen gezegd dat ik het niet fair vond zijn reactie aan de telefoon. Kreeg daar niet echt antwoord op. Vervolgens komt zo weer aan mij de vraag of mijn vader bij mij eet. Schoot in het verkeerde keelgat bij mij. Gezegd dat hij bij hun aan het klussen is en dat ik ervan uitga dat zij hem dan ook wat te eten voorzetten. En daarna ben ik weggegaan.
Het gaat allemaal nergens over en zijn vaak kleine dingen, maar vandaag was het me even teveel.
Ik ben al wel eens eerder tegen broertje tekeer gegaan en het is eigenlijk zinloos. Het komt gewoon niet binnen bij hem.
Sprak hem wel heel even alleen en toen gezegd dat ik het niet fair vond zijn reactie aan de telefoon. Kreeg daar niet echt antwoord op. Vervolgens komt zo weer aan mij de vraag of mijn vader bij mij eet. Schoot in het verkeerde keelgat bij mij. Gezegd dat hij bij hun aan het klussen is en dat ik ervan uitga dat zij hem dan ook wat te eten voorzetten. En daarna ben ik weggegaan.
Het gaat allemaal nergens over en zijn vaak kleine dingen, maar vandaag was het me even teveel.
Ik ben al wel eens eerder tegen broertje tekeer gegaan en het is eigenlijk zinloos. Het komt gewoon niet binnen bij hem.
zaterdag 15 november 2008 om 17:54
quote:saartje1980 schreef op 15 november 2008 @ 17:51:
Vervolgens komt zo weer aan mij de vraag of mijn vader bij mij eet. Schoot in het verkeerde keelgat bij mij. Gezegd dat hij bij hun aan het klussen is en dat ik ervan uitga dat zij hem dan ook wat te eten voorzetten. En daarna ben ik weggegaan.
Goed zeg....duidelijk...je bent iig voor jezelf opgekomen!!
Het komt gewoon niet binnen bij hem.Dat herken ik ook heeeeel erg...Maar het mooie was toen ik hem een poos niet meer wilde spreken..ik had het eigenlijk al opgegeven...draaide hij bij. Gevoelsmatig is het toen toch veranderd tussen ons...gelukkig. Hoe oud is je broertje als ik vragen mag?
Vervolgens komt zo weer aan mij de vraag of mijn vader bij mij eet. Schoot in het verkeerde keelgat bij mij. Gezegd dat hij bij hun aan het klussen is en dat ik ervan uitga dat zij hem dan ook wat te eten voorzetten. En daarna ben ik weggegaan.
Goed zeg....duidelijk...je bent iig voor jezelf opgekomen!!
Het komt gewoon niet binnen bij hem.Dat herken ik ook heeeeel erg...Maar het mooie was toen ik hem een poos niet meer wilde spreken..ik had het eigenlijk al opgegeven...draaide hij bij. Gevoelsmatig is het toen toch veranderd tussen ons...gelukkig. Hoe oud is je broertje als ik vragen mag?
zaterdag 15 november 2008 om 17:58
zaterdag 15 november 2008 om 17:59
Voel me heel raar na vanmiddag, ik zit hier echt met de trillingen in mijn lijf, weet niet wat er aan de hand is.
Het liep allemaal anders, we zijn niet de stad in geweest, we hebben gewoon thuis bij haar wat zitten kletsen. Haar man bleef er ook bij. Ik heb het redelijk oppervlakkig weten te houden. Dat wel.
Intussen hoor ik dingen die ik niet wil horen, zoals over hun kindje van zestien maanden, dat die van de week ziek was (eh, trigger ) en over haar familieperikelen. Daarna is het kindje ook beneden, echt een allerschattigst jongetje trouwens, met een heerlijke lach en kuiltjes in zijn wangetjes, zó lief.. En ik speel en klets en doe gewoon.
Maar van binnen! Zoveel wat ik voel, zoveel wat er terugkwam uit de tijd met mijn kinderen toen ze nog zo klein waren. Het lijkt een leven geleden. Het is ook een leven geleden. Ik kan me niet meer voorstellen dat ik ook zo bezig was. Beiden totaal gefocust op het manneke, constant speelgoed aandragen en entertainen, doodvermoeiend om te zien. Aaarghh, wat is mijn leven nu anders. En dan kom je even een huis en leven van een ander binnen, en dat gooit vanalles overhoop binnenin. Ik kan wel janken en schreeuwen.
Oh ja, best wel gezellig. En ik denk aan de kinderen in mijn taxi, hoe problematisch hun leven is, o.a. door hun gezinssituatie. Je begint er allemaal zo leuk aan, zo met hoop; ik ook. En hoe loopt het uiteindelijk af? Mijn kinderen zijn weg, en wat voor sporen laat dat bij hun na? En wij, volwassenen, al die vrouwen op dit forum, zoveel vrouwen in therapie, zoveel verdriet, zoveel ellende. Bij mij; zoveel pijn over mijn jeugd, zoveel last nog van dingen. Aarghh. Het roept zoveel op, zoveel. Het borrelt gewoonweg van binnen.
Die ouders van Marlies, ja. Ik zag ze, zo kalm waren ze aan het vertellen. Zakelijk bijna. Maar hoeveel moeten ze ook voelen van binnen, bij het verlies van hun dochter en de manier waarop. Ik zag de moeder haar toespraak houden bij de dienst, en ik voelde de geladenheid van haar ingehouden emotie, ik zag geen enkele traan, maar ik voelde de intensiteit. Dat raakt me. Als moeder, als mens. En hoe is het dan in godsnaam mogelijk, denk ik dan, dat er zoveel misgaat in de gezinnen, dat er zoveel is misgegaan bij ons thuis, dat ik me genoodzaakt zie om mijn moeder niet meer te zien, puur om zelf levensruimte te krijgen?
Het liep allemaal anders, we zijn niet de stad in geweest, we hebben gewoon thuis bij haar wat zitten kletsen. Haar man bleef er ook bij. Ik heb het redelijk oppervlakkig weten te houden. Dat wel.
Intussen hoor ik dingen die ik niet wil horen, zoals over hun kindje van zestien maanden, dat die van de week ziek was (eh, trigger ) en over haar familieperikelen. Daarna is het kindje ook beneden, echt een allerschattigst jongetje trouwens, met een heerlijke lach en kuiltjes in zijn wangetjes, zó lief.. En ik speel en klets en doe gewoon.
Maar van binnen! Zoveel wat ik voel, zoveel wat er terugkwam uit de tijd met mijn kinderen toen ze nog zo klein waren. Het lijkt een leven geleden. Het is ook een leven geleden. Ik kan me niet meer voorstellen dat ik ook zo bezig was. Beiden totaal gefocust op het manneke, constant speelgoed aandragen en entertainen, doodvermoeiend om te zien. Aaarghh, wat is mijn leven nu anders. En dan kom je even een huis en leven van een ander binnen, en dat gooit vanalles overhoop binnenin. Ik kan wel janken en schreeuwen.
Oh ja, best wel gezellig. En ik denk aan de kinderen in mijn taxi, hoe problematisch hun leven is, o.a. door hun gezinssituatie. Je begint er allemaal zo leuk aan, zo met hoop; ik ook. En hoe loopt het uiteindelijk af? Mijn kinderen zijn weg, en wat voor sporen laat dat bij hun na? En wij, volwassenen, al die vrouwen op dit forum, zoveel vrouwen in therapie, zoveel verdriet, zoveel ellende. Bij mij; zoveel pijn over mijn jeugd, zoveel last nog van dingen. Aarghh. Het roept zoveel op, zoveel. Het borrelt gewoonweg van binnen.
Die ouders van Marlies, ja. Ik zag ze, zo kalm waren ze aan het vertellen. Zakelijk bijna. Maar hoeveel moeten ze ook voelen van binnen, bij het verlies van hun dochter en de manier waarop. Ik zag de moeder haar toespraak houden bij de dienst, en ik voelde de geladenheid van haar ingehouden emotie, ik zag geen enkele traan, maar ik voelde de intensiteit. Dat raakt me. Als moeder, als mens. En hoe is het dan in godsnaam mogelijk, denk ik dan, dat er zoveel misgaat in de gezinnen, dat er zoveel is misgegaan bij ons thuis, dat ik me genoodzaakt zie om mijn moeder niet meer te zien, puur om zelf levensruimte te krijgen?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 15 november 2008 om 18:13
Wat gaat er veel in je hoofd om nu EV.
Heftig om weer zo geconfronteerd te worden met alles, je jeugd, en dan vooral ook het gemis van je kinderen.
Ik kan me zo voorstellen dat je dat vaak op afstand probeert te houden, om maar te kunnen blijven functioneren en door te gaan.
Maar het is niet meer hetzelfde en dat zal het ook niet meer worden. En dat gemis, de onzekerheid is iets waar ik me niet eens een voorstelling van kan maken.
Huil en schreeuw maar als jij daar behoefte aan hebt. Of vraag je man om je even vast te houden als je dat wilt.
Van mij maar weer een virtuele bij gebrek aan beter.
Heftig om weer zo geconfronteerd te worden met alles, je jeugd, en dan vooral ook het gemis van je kinderen.
Ik kan me zo voorstellen dat je dat vaak op afstand probeert te houden, om maar te kunnen blijven functioneren en door te gaan.
Maar het is niet meer hetzelfde en dat zal het ook niet meer worden. En dat gemis, de onzekerheid is iets waar ik me niet eens een voorstelling van kan maken.
Huil en schreeuw maar als jij daar behoefte aan hebt. Of vraag je man om je even vast te houden als je dat wilt.
Van mij maar weer een virtuele bij gebrek aan beter.
zaterdag 15 november 2008 om 18:18
Weet je, ik dacht toen ik je net las wel: wat hebben die kids in de taxi geboft met jou, maar jij ook met hen.
Het klinkt heel vervreemdend de situatie bij het gezin van je vriendin, kan me voorstellen dat alles je boven je hoofd groeit nu. Ook met de uitzending over Marlies gister. Waarom zeg je niets tegen EM? Laat dit niet te lang eenzaam in je hoofd rondtollen, praat, huil en schreeuw er desnoods over.
Al die gezinnen, al die kinderen, al die mensen en al dat verdriet, al dat gemis, het kan mij ook aanvliegen, soms als ik gewoon op straat loop en bedenk hoeveel verhalen er rondlopen in een gemiddelde straat.
Wees heel erg lief voor jezelf, en geef jezelf die dikke knuffel.
Ik hoop dat je ook snel weer ergens een zonnenstraaltje kan zien...
Het klinkt heel vervreemdend de situatie bij het gezin van je vriendin, kan me voorstellen dat alles je boven je hoofd groeit nu. Ook met de uitzending over Marlies gister. Waarom zeg je niets tegen EM? Laat dit niet te lang eenzaam in je hoofd rondtollen, praat, huil en schreeuw er desnoods over.
Al die gezinnen, al die kinderen, al die mensen en al dat verdriet, al dat gemis, het kan mij ook aanvliegen, soms als ik gewoon op straat loop en bedenk hoeveel verhalen er rondlopen in een gemiddelde straat.
Wees heel erg lief voor jezelf, en geef jezelf die dikke knuffel.
Ik hoop dat je ook snel weer ergens een zonnenstraaltje kan zien...
zaterdag 15 november 2008 om 18:21
quote:philomein schreef op 15 november 2008 @ 18:18:
Waarom zeg je niets tegen EM? Laat dit niet te lang eenzaam in je hoofd rondtollen, praat, huil en schreeuw er desnoods over.
Wees heel erg lief voor jezelf, en geef jezelf die dikke knuffel.
Ik hoop dat je ook snel weer ergens een zonnenstraaltje kan zien...Helemaal mee eens...doe wat jij nodig bent..
Waarom zeg je niets tegen EM? Laat dit niet te lang eenzaam in je hoofd rondtollen, praat, huil en schreeuw er desnoods over.
Wees heel erg lief voor jezelf, en geef jezelf die dikke knuffel.
Ik hoop dat je ook snel weer ergens een zonnenstraaltje kan zien...Helemaal mee eens...doe wat jij nodig bent..
zaterdag 15 november 2008 om 18:23
zaterdag 15 november 2008 om 22:17
He Saartje met mij gaat het wel. Het lijkt wel of ik in een soort grote innerlijke verschuiving zit. Ik ben sterk, ik ben sterk, ik ben sterk, dat gaat er de hele dag door mijn hoofd. Soms bekruipt me wel even een naar gevoel, een soort knoop in mijn maag, maar door weer heel feitelijk naar een aantal dingen te kijken lukt het me wel om dat weer weg te zuchten.
Verder ga ik deze week horen of ik mijn baan wel of niet kan houden dus dat speelt ook wel mee in mijn knoop.
Maar nu jij, wat een gedoe zeg met je broer. Wat naar dat hij zo'n rot opmerking maakt. Heel goed dat je er meteen naar toe bent gegaan en nog beter dat je je mond opendeed toen er gesuggereerd werd dat je pa wel bij jou kon eten. Maar goed, het is wel heel frustrerend dat jij altijd klaar staat en dat dat zo normaal is dat het vanzelfsprekend wordt.
Zorgen en klaar staan en sterk zijn. Heel lastig om dat langzaam in een betere balans te krijgen maar daar ben je wel aardig mee bezig zo te horen. Natuurlijk krijg je daar reaktie op, maar ze wennen er wel aan hoor. Nu is het tijd dat je zorgt, klaar staat en sterk bent voor jezelf.
Ja we moeten maandag een opdracht mailen. Ik was er druk mee bezig toen mijn ex ineens met olifantenpoten door het leven kwam. Nu lees ik terug wat ik heb geschreven en denk ik 'jeetje waar gaat het over... lekker belangrijk allemaal'.
Maar het is wel van belang want het gaat over een aantal patronen en het is echt tijd om die in ieder geval te gaan herkennen en met een beetje mazzel ook te doorbreken. Dus ook al voelt het nu even heel ver weg en ben ik nu heel blij met ons, morgen ga ik aan het typen.
Verder ga ik deze week horen of ik mijn baan wel of niet kan houden dus dat speelt ook wel mee in mijn knoop.
Maar nu jij, wat een gedoe zeg met je broer. Wat naar dat hij zo'n rot opmerking maakt. Heel goed dat je er meteen naar toe bent gegaan en nog beter dat je je mond opendeed toen er gesuggereerd werd dat je pa wel bij jou kon eten. Maar goed, het is wel heel frustrerend dat jij altijd klaar staat en dat dat zo normaal is dat het vanzelfsprekend wordt.
Zorgen en klaar staan en sterk zijn. Heel lastig om dat langzaam in een betere balans te krijgen maar daar ben je wel aardig mee bezig zo te horen. Natuurlijk krijg je daar reaktie op, maar ze wennen er wel aan hoor. Nu is het tijd dat je zorgt, klaar staat en sterk bent voor jezelf.
Ja we moeten maandag een opdracht mailen. Ik was er druk mee bezig toen mijn ex ineens met olifantenpoten door het leven kwam. Nu lees ik terug wat ik heb geschreven en denk ik 'jeetje waar gaat het over... lekker belangrijk allemaal'.
Maar het is wel van belang want het gaat over een aantal patronen en het is echt tijd om die in ieder geval te gaan herkennen en met een beetje mazzel ook te doorbreken. Dus ook al voelt het nu even heel ver weg en ben ik nu heel blij met ons, morgen ga ik aan het typen.
