Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
zaterdag 13 december 2008 om 17:45
Ik weet ook eigenlijk niet precies waarom ik je nou wil mailen.
Zit de afgelopen dagen gewoon met iets in mijn hoofd en heeft helemaal niet zozeer met mezelf te maken.
Zag dat een beetje terug in je blog over hoe goed we de ander nou echt kennen (of willen kennen).
Weet dus niet of ik je wel mail, heeft weinig zin om jou met mijn gedachten lastig te vallen.
Zit de afgelopen dagen gewoon met iets in mijn hoofd en heeft helemaal niet zozeer met mezelf te maken.
Zag dat een beetje terug in je blog over hoe goed we de ander nou echt kennen (of willen kennen).
Weet dus niet of ik je wel mail, heeft weinig zin om jou met mijn gedachten lastig te vallen.
zaterdag 13 december 2008 om 18:08
Lieve Saar, dat werkt niet: jezelf een schop onder je kont geven. Niet met zulke dingen.
Als je eens wist hoe vaak ik dat bij mezelf heb geprobeerd. Gisteravond dus nog.
Het werkt niet.
Waarom wil je jezelf zo straffen?
Schrijf gerust naar me, delen werkt.
Delen is helen.
(En misschien is psychotherapie wel beter voor je dan naar een psycholoog gaan, ik doe maar een gooi.)
Als je eens wist hoe vaak ik dat bij mezelf heb geprobeerd. Gisteravond dus nog.
Het werkt niet.
Waarom wil je jezelf zo straffen?
Schrijf gerust naar me, delen werkt.
Delen is helen.
(En misschien is psychotherapie wel beter voor je dan naar een psycholoog gaan, ik doe maar een gooi.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 13 december 2008 om 19:44
Lieve vrouwen...ik reageer weer even kort. Ik merk dat ik erg moe ben en door de therapie van de week heb ik weinig energie meer om echt inhoudelijk op jullie verhalen te reageren. Wil het een beetje luchtig houden anders trek ik het niet.
Wat ik wel even wil zeggen is dat ik het goed vind dat je wél je gevoelens hebt gedeeld EV. Delen is helen idd. Zo moeilijk maar het kan zoooo opluchten.
Saar ik denk dat je iemand mag zoeken die jij een beetje vertrouwd. Niet te snel willen....niet denken....hup ik gooi het er maar uit want dan ben ik er van af. Ik denk ( uit ervaring) dat dat niet werkt. Dit soort dingen hebben tijd nodig helaas. Kon het maar zo snel. Rustig aan meis....en idd zoals ev al schrijft, je kunt niet écht meer terug als het eenmaal in gang is gezet. Waarschijnlijk ben je er toch klaar voor alleen moet je nog een plek vinden waar je het ook kan en durft te doen. En waar je ook opgevangen wordt, dat is heel erg belangrijk.
Heel veel kracht voor jullie!!
Wat ik wel even wil zeggen is dat ik het goed vind dat je wél je gevoelens hebt gedeeld EV. Delen is helen idd. Zo moeilijk maar het kan zoooo opluchten.
Saar ik denk dat je iemand mag zoeken die jij een beetje vertrouwd. Niet te snel willen....niet denken....hup ik gooi het er maar uit want dan ben ik er van af. Ik denk ( uit ervaring) dat dat niet werkt. Dit soort dingen hebben tijd nodig helaas. Kon het maar zo snel. Rustig aan meis....en idd zoals ev al schrijft, je kunt niet écht meer terug als het eenmaal in gang is gezet. Waarschijnlijk ben je er toch klaar voor alleen moet je nog een plek vinden waar je het ook kan en durft te doen. En waar je ook opgevangen wordt, dat is heel erg belangrijk.
Heel veel kracht voor jullie!!
zondag 14 december 2008 om 00:06
Ik zie dat niet als mezelf straffen EV, die schop onder mijn kont. Uiteindelijk ben ík degene die wat zal moeten veranderen. Met of zonder hulp, ik zal er toch echt zelf wat voor moeten doen.
Psychotherapie, ik weet het niet. Heb eerlijk gezegd soms zoiets van stel je niet zo aan, waar gaat dit nou eigenlijk over...
En vandaar dus die schop onder mijn kont.
Claire, iemand zoeken die je een beetje vertrouwt en opgevangen wordt... Hoe doe je dat dan?
Ik vertrouw niet zo snel iemand (understatement), zelfs mezelf niet op het moment.
Psychotherapie, ik weet het niet. Heb eerlijk gezegd soms zoiets van stel je niet zo aan, waar gaat dit nou eigenlijk over...
En vandaar dus die schop onder mijn kont.
Claire, iemand zoeken die je een beetje vertrouwt en opgevangen wordt... Hoe doe je dat dan?
Ik vertrouw niet zo snel iemand (understatement), zelfs mezelf niet op het moment.
zondag 14 december 2008 om 01:31
Lieve Saar, ik had al een heel verhaal getypt maar weer gewist want.......
Jij kunt anderen zo goed adviseren ( dat bedoel ik totaal niet sarcastisch maar oprecht).....wat zou jij een ander adviseren en wat zou jij, als je een plan voor een ander zou mogen maken,.......in elkaar zetten/maken? Welke veiligheden zou jij inbouwen? Zodat het haalbaar is, in jouw ogen?
Zou jij dan zeggen: waar gaat dit eigenlijk over?..... Nee.
Ik en EV zeggen:.....Géén schop onder je kont, je mág best lief zijn voor jezelf...iets zoeken waarvan jij denkt: Dít is voor mij te doen.....niet naar het moeilijkste grijpen.....zodat je dénkt....dan ben ik er snél vanaf. ( dat ken ik, en mijn god wat ben ik daar van terug gekomen.....ben totaal over mijn grenzen gegaan én dát terwijl dát juist vroeger ook zo vaak is gebeurt). Jezelf aanpakken? Nee......je mag jezelf ompakken met liefde en dan verder......
Het échte vertrouwen is iets wat moet groeien maar een beetje vertrouwen in de behandel methode ( of een ietwat veilig gevoel)? Moet aanwezig zijn denk ik.......wat spreekt jou aan? Wat kun jij nu aan?
Je kunt je EMDR ervaring benoemen en je gevoel daarbij, bij een ander mens...of misschien een andere vorm van therapie. Dat veilige opzoeken zegt niet dat je niet sterk en krachtig bent!! Dat ben je wel!! Zo kom je wél over!!! Waar kun JIJ wat mee? Wil jij er nu wat mee? Niets moet hè. Nogmaals Jouw tijd jouw moment!
Kun en Wil jij zo verder.....dat heb ik mezelf afgevraagd, en daarop heb IK mijn keuze gebaseerd. Maar Jij bent Jij.
Het is in gang gezet maar onthoud alsjeblieft dat niets maar dan ook niets moet.
En vertrouw maar wél op jezelf hoor, dat kan echt! Dat 'stemmetje' verteld het je wel.....echt wel!
Jij kunt anderen zo goed adviseren ( dat bedoel ik totaal niet sarcastisch maar oprecht).....wat zou jij een ander adviseren en wat zou jij, als je een plan voor een ander zou mogen maken,.......in elkaar zetten/maken? Welke veiligheden zou jij inbouwen? Zodat het haalbaar is, in jouw ogen?
Zou jij dan zeggen: waar gaat dit eigenlijk over?..... Nee.
Ik en EV zeggen:.....Géén schop onder je kont, je mág best lief zijn voor jezelf...iets zoeken waarvan jij denkt: Dít is voor mij te doen.....niet naar het moeilijkste grijpen.....zodat je dénkt....dan ben ik er snél vanaf. ( dat ken ik, en mijn god wat ben ik daar van terug gekomen.....ben totaal over mijn grenzen gegaan én dát terwijl dát juist vroeger ook zo vaak is gebeurt). Jezelf aanpakken? Nee......je mag jezelf ompakken met liefde en dan verder......
Het échte vertrouwen is iets wat moet groeien maar een beetje vertrouwen in de behandel methode ( of een ietwat veilig gevoel)? Moet aanwezig zijn denk ik.......wat spreekt jou aan? Wat kun jij nu aan?
Je kunt je EMDR ervaring benoemen en je gevoel daarbij, bij een ander mens...of misschien een andere vorm van therapie. Dat veilige opzoeken zegt niet dat je niet sterk en krachtig bent!! Dat ben je wel!! Zo kom je wél over!!! Waar kun JIJ wat mee? Wil jij er nu wat mee? Niets moet hè. Nogmaals Jouw tijd jouw moment!
Kun en Wil jij zo verder.....dat heb ik mezelf afgevraagd, en daarop heb IK mijn keuze gebaseerd. Maar Jij bent Jij.
Het is in gang gezet maar onthoud alsjeblieft dat niets maar dan ook niets moet.
En vertrouw maar wél op jezelf hoor, dat kan echt! Dat 'stemmetje' verteld het je wel.....echt wel!
zondag 14 december 2008 om 11:43
Bij mij komt dat ook nog elke dag langs Saartje: denken dat ik me aanstel, dat het allemaal niet zo erg is, dat ik me er onderhand maar eens overheen moet zetten...
Mijn therapeute vroeg de laatste keer van wie dat stemmetje eigenlijk was?
Wie is dat bij jou, Saartje? Bij mij zijn het beide ouders, misschien nog wel het meest mijn moeder. En het werd eigenlijk niet eens zozeer tegen mij gezegd, als wel tegen mijn minder brave jongere zus, maar ik heb het behoorlijk in mijn oren geknoopt.
Mijn therapeute vroeg de laatste keer van wie dat stemmetje eigenlijk was?
Wie is dat bij jou, Saartje? Bij mij zijn het beide ouders, misschien nog wel het meest mijn moeder. En het werd eigenlijk niet eens zozeer tegen mij gezegd, als wel tegen mijn minder brave jongere zus, maar ik heb het behoorlijk in mijn oren geknoopt.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 14 december 2008 om 11:50
zondag 14 december 2008 om 12:15
Zijn moeder heeft zelfmoord gepleegd... dat is niet niks. Hoe oud was hij zelf toen? En het klinkt alsof hij het nooit echt verwerkt heeft. Alles maar gemakkelijk afdoen met 'gezeik' klinkt als het wegdrukken bij zichzelf. En angst, dat door wat anderen vertellen over zichzelf (jij bijvoorbeeld) oude pijn van hem naar bovenkomt.
Tot zover even psychologie van de koude grond. Wat zouden mijn ouders dan toch allemaal binnen houden, dat ze zo'n afstandelijk, koud gezinsleven hebben neergezet? Niet normaal met kinderen konden omgaan? ... Mijn vader is er tussenuitgeknepen, mijn moeder struisvogelt lekker verder.
Maar goed. Hoe ga ik daarmee om, met dat stemmetje? Tegenwoordig zeg ik vaak toch wat ik echt wil zeggen, zoals bij de therapeute; dan zet ik ergens een knop om of zoiets en zeg het tóch, terwijl ik nog steeds dat stemmetje hoor terwijl ik praat, en daarna nog meer. Maar dan heb ik het wel al gezegd en dat beschouw ik als (voor mij zelf) een stap in de goede richting.
Tot zover even psychologie van de koude grond. Wat zouden mijn ouders dan toch allemaal binnen houden, dat ze zo'n afstandelijk, koud gezinsleven hebben neergezet? Niet normaal met kinderen konden omgaan? ... Mijn vader is er tussenuitgeknepen, mijn moeder struisvogelt lekker verder.
Maar goed. Hoe ga ik daarmee om, met dat stemmetje? Tegenwoordig zeg ik vaak toch wat ik echt wil zeggen, zoals bij de therapeute; dan zet ik ergens een knop om of zoiets en zeg het tóch, terwijl ik nog steeds dat stemmetje hoor terwijl ik praat, en daarna nog meer. Maar dan heb ik het wel al gezegd en dat beschouw ik als (voor mij zelf) een stap in de goede richting.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 14 december 2008 om 12:24
Het is 15 jaar geleden dat zijn moeder zelfmoord heeft gepleegd (heb ik volgens mij wel eens iets over vertelt?).
Niet iets uit zijn jeugd dus, al hebben haar psychische problemen zeker in zijn vroege jeugd wel een rol gespeeld lijkt me.
Ik heb het gister ook al gezegd, maar ik vind het echt knap van je dat je die dingen nu toch uitspreekt. Juist omdat het zo moeilijk is.
Hoe zit het dan met wat je gister bijv vertelde, over die triggers vanwege verhalen van anderen over werk?
Is die schaamte om het verder niet te benoemen iets vanuit jezelf of komt dat ook vanwege dat stemmetje?
Als ik teveel vragen stel, moet je het zeggen hoor.
Niet iets uit zijn jeugd dus, al hebben haar psychische problemen zeker in zijn vroege jeugd wel een rol gespeeld lijkt me.
Ik heb het gister ook al gezegd, maar ik vind het echt knap van je dat je die dingen nu toch uitspreekt. Juist omdat het zo moeilijk is.
Hoe zit het dan met wat je gister bijv vertelde, over die triggers vanwege verhalen van anderen over werk?
Is die schaamte om het verder niet te benoemen iets vanuit jezelf of komt dat ook vanwege dat stemmetje?
Als ik teveel vragen stel, moet je het zeggen hoor.
zondag 14 december 2008 om 12:33
Je mag gerust vragen stellen hoor. Die schaamte is omdat ik het 'kinderachtig' vind van mezelf. Ik veroordeel mezelf erom. Ik weet niet of dat vanuit mezelf is of ook vanwege zo'n stemmetje.
(Eh.. klein tipje van de sluier: het gaat dan bij mij altijd over lichamelijke dingen, zulke triggers.)
Wat je vader betreft, en dat zie ik ook bij mezelf (want heb me ook verdiept in hoe hun jeugd en daarna geweest moet zijn en kan daardoor wel begrijpen waarom ze zo zijn geworden) is het wel fijn dat je kunt plaatsen waarom hij zo reageert, of waarom zij zo reageert, maar anderzijds is het geen excuus om zo te (blijven) doen. Ik moet me tenslotte ook over heel wat aangeleerd heenzetten, om weer waarachtig te worden in mijn leven.
(Eh.. klein tipje van de sluier: het gaat dan bij mij altijd over lichamelijke dingen, zulke triggers.)
Wat je vader betreft, en dat zie ik ook bij mezelf (want heb me ook verdiept in hoe hun jeugd en daarna geweest moet zijn en kan daardoor wel begrijpen waarom ze zo zijn geworden) is het wel fijn dat je kunt plaatsen waarom hij zo reageert, of waarom zij zo reageert, maar anderzijds is het geen excuus om zo te (blijven) doen. Ik moet me tenslotte ook over heel wat aangeleerd heenzetten, om weer waarachtig te worden in mijn leven.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 14 december 2008 om 12:34
En dat is dan iets wat ik helemaal niet kan begrijpen van mijn moeder: dat zij zelf niet meer moeite doet, om haar dochter echt te leren kennen, om echt contact te hebben.
Dat jouw ouders ook zo doen.
Waarom moet het allemaal oppervlakkig, hanteerbaar, gezellig blijven? 'Gezellig' dan. Wat stelt contact dan voor? Wat stelt een relatie dan voor?
Dat jouw ouders ook zo doen.
Waarom moet het allemaal oppervlakkig, hanteerbaar, gezellig blijven? 'Gezellig' dan. Wat stelt contact dan voor? Wat stelt een relatie dan voor?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 14 december 2008 om 12:48
Dat is ook wat ik niet kan begrijpen, dat je je kinderen blijkbaar niet echt wil kennen.
Misschien zit daar ook angst om geconfronteerd te worden met eigen tekortkomingen?
Je zou toch verwachten dat ze het juist anders willen doen nu ze zelf kinderen hebben. Bij mijn moeder kan ik het ook wel verklaren, zij komt nou niet bepaald uit een warm nest. En ook haar ouders kwamen uit zeer moeilijke gezinssituaties.
In die zin zijn dingen wel te verklaren, maar praat nog niet goed waarom zij het niet anders proberen te doen.
En dat vind ik ergens ook best eng. Mocht ik ooit een gezin krijgen, weet ik het dan wel anders te doen?
Dat gezellig doen, het allemaal leuk houden, begint me steeds meer tegen te staan. Het kost me meer moeite daarin mee te gaan.
Ik heb wel een idee waar het over gaat die triggers. Dat 'thema' (om het zo maar even te noemen) is iets waar je nog veel moeite mee hebt om dat te benoemen, toch?
Tenminste, ik zie dat je er vaker omheen draait om het werkelijk te benoemen. Of zie ik dat verkeerd?
En hoewel het niet nodig is (maar dat is makkelijk zeggen), is het wel logisch die schaamte daarover.
Misschien zit daar ook angst om geconfronteerd te worden met eigen tekortkomingen?
Je zou toch verwachten dat ze het juist anders willen doen nu ze zelf kinderen hebben. Bij mijn moeder kan ik het ook wel verklaren, zij komt nou niet bepaald uit een warm nest. En ook haar ouders kwamen uit zeer moeilijke gezinssituaties.
In die zin zijn dingen wel te verklaren, maar praat nog niet goed waarom zij het niet anders proberen te doen.
En dat vind ik ergens ook best eng. Mocht ik ooit een gezin krijgen, weet ik het dan wel anders te doen?
Dat gezellig doen, het allemaal leuk houden, begint me steeds meer tegen te staan. Het kost me meer moeite daarin mee te gaan.
Ik heb wel een idee waar het over gaat die triggers. Dat 'thema' (om het zo maar even te noemen) is iets waar je nog veel moeite mee hebt om dat te benoemen, toch?
Tenminste, ik zie dat je er vaker omheen draait om het werkelijk te benoemen. Of zie ik dat verkeerd?
En hoewel het niet nodig is (maar dat is makkelijk zeggen), is het wel logisch die schaamte daarover.
zondag 14 december 2008 om 13:57
Saar ik word ook zeker niet moe van je. Helemaal niet zelfs!
Ik hoop dat je in je mail aan EV eens wat meer regels aan jezelf gaat besteden ( mocht je daar wel de behoefte aan hebben). Op het forum valt het me op dat je zeer weinig ruimte inneemt voor jezelf....paar regels over Saar en dan hup weer naar de ander gericht. Is prima natuurlijk, behalve als jij jezelf "vergeet".
EV bedankt voor je compliment....soms komen complimenten erg aan bij me....zoals vandaag. Thanx!
Ik hoop dat je in je mail aan EV eens wat meer regels aan jezelf gaat besteden ( mocht je daar wel de behoefte aan hebben). Op het forum valt het me op dat je zeer weinig ruimte inneemt voor jezelf....paar regels over Saar en dan hup weer naar de ander gericht. Is prima natuurlijk, behalve als jij jezelf "vergeet".
EV bedankt voor je compliment....soms komen complimenten erg aan bij me....zoals vandaag. Thanx!
zondag 14 december 2008 om 14:20
Apart om te lezen Claire... Ik heb juist het idee dat ik veel (teveel?) ruimte inneem voor mezelf.
Aan de andere kant herken ik het wel in die zin dat ik het liever over een ander heb dan over mezelf.
En ik zeg vaak dat jullie het moeten geloven als er iets positiefs over de ander wordt gezegd, maar ik merk dat ik daar zelf ook moeite mee heb. Zoals die reactie van jou van vannacht, ik weet gewoon niet zo goed hoe ik daar dan op moet reageren
Hoe is het met jou, beetje uitgerust? Moet je er morgen weer heen?
Aan de andere kant herken ik het wel in die zin dat ik het liever over een ander heb dan over mezelf.
En ik zeg vaak dat jullie het moeten geloven als er iets positiefs over de ander wordt gezegd, maar ik merk dat ik daar zelf ook moeite mee heb. Zoals die reactie van jou van vannacht, ik weet gewoon niet zo goed hoe ik daar dan op moet reageren
Hoe is het met jou, beetje uitgerust? Moet je er morgen weer heen?
zondag 14 december 2008 om 17:14
zondag 14 december 2008 om 17:14
quote:saartje1980 schreef op 14 december 2008 @ 12:48:
In die zin zijn dingen wel te verklaren, maar praat nog niet goed waarom zij het niet anders proberen te doen.
En dat vind ik ergens ook best eng. Mocht ik ooit een gezin krijgen, weet ik het dan wel anders te doen?
Het verschil is dat jij je ervan bewust bent en het daarom al anders voor je ziet, als jij kinderen zou hebben. Wat zou je ze willen meegeven? Wat vind jij belangrijk voor hun leven?
Bij mijn ouders heb ik nooit iets gezien over nadenken over het leven, een boek lezen, nadenken over opvoeding. Als we er netjes uitzagen en alles voor elkaar was, was het goed. Als niemand een aanmerking zou kunnen maken. Netjes en welopgevoed. Nu is daar niks mis mee, maar ikzelf vond het ook heel belangrijk om mijn kinderen echt te leren kennen als de wonderlijke en bijzondere mensjes die ze waren. Want echt, je weet niet wat je overkomt als zo'n kindje geboren wordt; dat dat uit jou voortkomt. Ik heb het wel degelijk anders gedaan dan mijn ouders, in de korte tijd dat ik ze bij me had. Natuurlijk wel nog te gekleurd door mijn angsten, maar toch.
Vanmiddag weer 's met zijn tweetjes weg geweest, naar de vrije mert hier in de buurt. Dat zijn van die overdekte hallen, met live muziek. Country in dit geval. Ik vond het wel genieten, wat rondsnuffelen, ik heb zelfs een rokje gekocht (ha! voor maar 10 euro, jeansrokje), en een handig apparaatje om 'pillen' en dierenharen van kleding af te halen. Zelf geprobeerd daar en het werkt. Nu heb ik hier dus nog een omslagdoek en een bruin vestje liggen, die behandeld moeten worden.
In die zin zijn dingen wel te verklaren, maar praat nog niet goed waarom zij het niet anders proberen te doen.
En dat vind ik ergens ook best eng. Mocht ik ooit een gezin krijgen, weet ik het dan wel anders te doen?
Het verschil is dat jij je ervan bewust bent en het daarom al anders voor je ziet, als jij kinderen zou hebben. Wat zou je ze willen meegeven? Wat vind jij belangrijk voor hun leven?
Bij mijn ouders heb ik nooit iets gezien over nadenken over het leven, een boek lezen, nadenken over opvoeding. Als we er netjes uitzagen en alles voor elkaar was, was het goed. Als niemand een aanmerking zou kunnen maken. Netjes en welopgevoed. Nu is daar niks mis mee, maar ikzelf vond het ook heel belangrijk om mijn kinderen echt te leren kennen als de wonderlijke en bijzondere mensjes die ze waren. Want echt, je weet niet wat je overkomt als zo'n kindje geboren wordt; dat dat uit jou voortkomt. Ik heb het wel degelijk anders gedaan dan mijn ouders, in de korte tijd dat ik ze bij me had. Natuurlijk wel nog te gekleurd door mijn angsten, maar toch.
Vanmiddag weer 's met zijn tweetjes weg geweest, naar de vrije mert hier in de buurt. Dat zijn van die overdekte hallen, met live muziek. Country in dit geval. Ik vond het wel genieten, wat rondsnuffelen, ik heb zelfs een rokje gekocht (ha! voor maar 10 euro, jeansrokje), en een handig apparaatje om 'pillen' en dierenharen van kleding af te halen. Zelf geprobeerd daar en het werkt. Nu heb ik hier dus nog een omslagdoek en een bruin vestje liggen, die behandeld moeten worden.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 14 december 2008 om 17:15
quote:saartje1980 schreef op 14 december 2008 @ 12:48:
Dat 'thema' (om het zo maar even te noemen) is iets waar je nog veel moeite mee hebt om dat te benoemen, toch?
Tenminste, ik zie dat je er vaker omheen draait om het werkelijk te benoemen. Of zie ik dat verkeerd?
Ja, klopt. Je ziet het goed.
Nu ga ik naar mijn mail kijken.
Dat 'thema' (om het zo maar even te noemen) is iets waar je nog veel moeite mee hebt om dat te benoemen, toch?
Tenminste, ik zie dat je er vaker omheen draait om het werkelijk te benoemen. Of zie ik dat verkeerd?
Ja, klopt. Je ziet het goed.
Nu ga ik naar mijn mail kijken.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 14 december 2008 om 17:18
