Psyche
alle pijlers
Meer mensen die graag op zichzelf zijn?
zaterdag 6 juni 2015 om 12:47
Hoi allemaal,
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
woensdag 9 september 2015 om 13:14
Leuk om te lezen dat hier gelijkgestemden zijn!
Wat ik mij afvraag (omdat ik hier in dit topic ook al voorbij zag komen); hebben jullie ook geen Facebook?
Ik dus niet, en ook totaal de behoefte niet. Moet er niet aan denken om 'verplicht' te moeten reageren op berichtjes etc.
Toch ken ik heel weinig mensen die ook geen Facebook hebben, en die mij bijna voor gek verklaren
Wat ik mij afvraag (omdat ik hier in dit topic ook al voorbij zag komen); hebben jullie ook geen Facebook?
Ik dus niet, en ook totaal de behoefte niet. Moet er niet aan denken om 'verplicht' te moeten reageren op berichtjes etc.
Toch ken ik heel weinig mensen die ook geen Facebook hebben, en die mij bijna voor gek verklaren
woensdag 9 september 2015 om 13:26
Ik ben ook een (beetje) een einzelgänger denk ik, toch wat betreft afspraken met vriendinnen.
Die heb ik niet echt veel. Te zeggen, ik KEN veel mensen maar ik voel niet echt behoefte om daar ook in het weekend of doordeweeks mee af te spreken.
Het is zeker niet zo dat ik mij, al dan niet bewust, afsluit als het ware. Maar ik heb ook niet echt de behoefte om constant 'sociaal te doen'.
Ik denk zelfs dat er zelfs helemaal niets mis is met jou! Je bent positief ingesteld, hebt toch veel doordeweekse activiteiten en contacten ed. Laat mij zeggen dat ik daar zelfs wel een beetje meer van wilde hebben
Ik heb al 10 jaar een relatie, 5 jaar samenwonend, nog geen kinderen en ik houd ook van de zgn. 'rust'. Op dat gebied ben ik echt een huisduif. Ik heb een deeltijdse, 'sociale' job, nl. zorgkundige in een bejaardentehuis, en ga ik 1 à 2x per week naar mn ouders/broer voor een namiddagje of avond. Verder moet ik 1 op 2 weekends werken met verschillende posten, gelukkig geen nachten. Dan ben ik ook eens blij dat ik eens gewoon thuis zit, lekker breien, achter de laptop, filmpje kijken... dat soort dingen.
Maar net als zo'n avondje als bovenstaande, ben ik even gelukkig als ik een namiddag of avond met mn beste vriendin ben weggeweest.
Wel heb ik al zo'n 10 jaar 1 beste vriendin. We sturen elkaar regelmatig berichtjes over hoe het gaat, meestal via sms of facebook. Héél af en toe een belletje naar elkaar, maar echt tot het minimum beperkt. Per jaar spreken we gemiddeld 1x af per maand of 2 maand, soms meer en dan zijn we ook enkele uren bij elkaar. Samen eten, een filmpje, samen shoppen, goed bijbabbelen etc... Zij wilt meer afspreken, wat ik kan begrijpen, zij is vrijgezel, maar ik ben verder gelukkig zo, net zoals ik gelukkig ben als ik haar weer gezien en gesproken heb.
Misschien moet ik een beetje meer rekening houden met toch wat 'socialer' te zijn, ook op andere gebieden qua eens weggaan met... oid, maar ik heb ook de indruk dat collega's het ook een beetje aanvaard hebben. Niet dat ik veel ben 'meegevraagd' in het begin dat ik werkte met hen, maar ik heb ook niet de indruk dat zij mij minder graag zien/hebben omdat ik niet uitga, beetje stiller ben of 'sociaal doe'...
En qua relatie. Vroeger heb ik niet gedate voor mn 20e. Wel eens verliefd geweest, maar nooit echt een relatie. En nu al 10 jaar samen met vriend. Mn broer heeft (had) zijn eerste relatie pas op zn 32e, verder ook niets mis met hem
Die heb ik niet echt veel. Te zeggen, ik KEN veel mensen maar ik voel niet echt behoefte om daar ook in het weekend of doordeweeks mee af te spreken.
Het is zeker niet zo dat ik mij, al dan niet bewust, afsluit als het ware. Maar ik heb ook niet echt de behoefte om constant 'sociaal te doen'.
Ik denk zelfs dat er zelfs helemaal niets mis is met jou! Je bent positief ingesteld, hebt toch veel doordeweekse activiteiten en contacten ed. Laat mij zeggen dat ik daar zelfs wel een beetje meer van wilde hebben
Ik heb al 10 jaar een relatie, 5 jaar samenwonend, nog geen kinderen en ik houd ook van de zgn. 'rust'. Op dat gebied ben ik echt een huisduif. Ik heb een deeltijdse, 'sociale' job, nl. zorgkundige in een bejaardentehuis, en ga ik 1 à 2x per week naar mn ouders/broer voor een namiddagje of avond. Verder moet ik 1 op 2 weekends werken met verschillende posten, gelukkig geen nachten. Dan ben ik ook eens blij dat ik eens gewoon thuis zit, lekker breien, achter de laptop, filmpje kijken... dat soort dingen.
Maar net als zo'n avondje als bovenstaande, ben ik even gelukkig als ik een namiddag of avond met mn beste vriendin ben weggeweest.
Wel heb ik al zo'n 10 jaar 1 beste vriendin. We sturen elkaar regelmatig berichtjes over hoe het gaat, meestal via sms of facebook. Héél af en toe een belletje naar elkaar, maar echt tot het minimum beperkt. Per jaar spreken we gemiddeld 1x af per maand of 2 maand, soms meer en dan zijn we ook enkele uren bij elkaar. Samen eten, een filmpje, samen shoppen, goed bijbabbelen etc... Zij wilt meer afspreken, wat ik kan begrijpen, zij is vrijgezel, maar ik ben verder gelukkig zo, net zoals ik gelukkig ben als ik haar weer gezien en gesproken heb.
Misschien moet ik een beetje meer rekening houden met toch wat 'socialer' te zijn, ook op andere gebieden qua eens weggaan met... oid, maar ik heb ook de indruk dat collega's het ook een beetje aanvaard hebben. Niet dat ik veel ben 'meegevraagd' in het begin dat ik werkte met hen, maar ik heb ook niet de indruk dat zij mij minder graag zien/hebben omdat ik niet uitga, beetje stiller ben of 'sociaal doe'...
En qua relatie. Vroeger heb ik niet gedate voor mn 20e. Wel eens verliefd geweest, maar nooit echt een relatie. En nu al 10 jaar samen met vriend. Mn broer heeft (had) zijn eerste relatie pas op zn 32e, verder ook niets mis met hem
woensdag 9 september 2015 om 13:30
Ik heb wel facebook, zoals de meesten onder ons denk ik, maar ik voel niet de zgn. verplichting om telkens te moeten reageren of dingen te posten 'om het posten/reageren'.
Zo heel af en toe laat ik een reactie achter of plaats/like ik een reactie, maar ik gebruik facebook eerder om nieuwtjes te lezen van mensen in mn vriendenlijst, in kranten ed.
Als ik zonder kan? In principe wel, zeker voor een paar dagen, zoals vakantie oid, kan ik gerust een dikke week zonder fb, maar helemaal zonder? Kan ik niet zeggen omdat je soms toch wel interessante dingen tegenkomt.
Zo heel af en toe laat ik een reactie achter of plaats/like ik een reactie, maar ik gebruik facebook eerder om nieuwtjes te lezen van mensen in mn vriendenlijst, in kranten ed.
Als ik zonder kan? In principe wel, zeker voor een paar dagen, zoals vakantie oid, kan ik gerust een dikke week zonder fb, maar helemaal zonder? Kan ik niet zeggen omdat je soms toch wel interessante dingen tegenkomt.
woensdag 9 september 2015 om 14:02
Uitslag enneagramtestL
Vleugel 9w8 - 10.7
Vleugel 5w4 - 10.1
Vleugel 4w5 - 10.1
Vleugel 9w1 - 9.9
Vleugel 7w6 - 8.2
Vleugel 7w8 - 8
Vleugel 5w6 - 7.9
Vleugel 4w3 - 7.4
Vleugel 8w9 - 6.9
Vleugel 8w7 - 5.5
Vleugel 1w9 - 5.2
Vleugel 1w2 - 1
Best wel apart, 9w8. Vredesstichter en uitdager ineen. Hoe moet ik me dat voorstellen? Dat ik confronterend kan zijn voor anderen maar dat dat voor hun en mijn en ieders eigen bestwil is uiteindelijk? Ik ga zo níet graag een confrontatie aan...
Vleugel 9w8 - 10.7
Vleugel 5w4 - 10.1
Vleugel 4w5 - 10.1
Vleugel 9w1 - 9.9
Vleugel 7w6 - 8.2
Vleugel 7w8 - 8
Vleugel 5w6 - 7.9
Vleugel 4w3 - 7.4
Vleugel 8w9 - 6.9
Vleugel 8w7 - 5.5
Vleugel 1w9 - 5.2
Vleugel 1w2 - 1
Best wel apart, 9w8. Vredesstichter en uitdager ineen. Hoe moet ik me dat voorstellen? Dat ik confronterend kan zijn voor anderen maar dat dat voor hun en mijn en ieders eigen bestwil is uiteindelijk? Ik ga zo níet graag een confrontatie aan...
woensdag 9 september 2015 om 20:44
quote:Lanah1980 schreef op 09 september 2015 @ 13:14:
Leuk om te lezen dat hier gelijkgestemden zijn!
Wat ik mij afvraag (omdat ik hier in dit topic ook al voorbij zag komen); hebben jullie ook geen Facebook?
Ik dus niet, en ook totaal de behoefte niet. Moet er niet aan denken om 'verplicht' te moeten reageren op berichtjes etc.
Toch ken ik heel weinig mensen die ook geen Facebook hebben, en die mij bijna voor gek verklaren
Ik ben juist blij met Facebook, omdat het voor mij een ideale manier is om te communiceren met mensen. In real life heb ik veel moeite met het onderhouden van sociale contacten, en door middel van Facebook blijf ik toch een beetje op de hoogte van het wel en wee van verschillende mensen.
Er zijn zelfs mensen die ik alleen via Facebook ken, en dat hou ik ook zo.
Leuk om te lezen dat hier gelijkgestemden zijn!
Wat ik mij afvraag (omdat ik hier in dit topic ook al voorbij zag komen); hebben jullie ook geen Facebook?
Ik dus niet, en ook totaal de behoefte niet. Moet er niet aan denken om 'verplicht' te moeten reageren op berichtjes etc.
Toch ken ik heel weinig mensen die ook geen Facebook hebben, en die mij bijna voor gek verklaren
Ik ben juist blij met Facebook, omdat het voor mij een ideale manier is om te communiceren met mensen. In real life heb ik veel moeite met het onderhouden van sociale contacten, en door middel van Facebook blijf ik toch een beetje op de hoogte van het wel en wee van verschillende mensen.
Er zijn zelfs mensen die ik alleen via Facebook ken, en dat hou ik ook zo.
You don't have to fit into the format
woensdag 9 september 2015 om 20:52
quote:Lanah1980 schreef op 09 september 2015 @ 13:14:
Leuk om te lezen dat hier gelijkgestemden zijn!
Wat ik mij afvraag (omdat ik hier in dit topic ook al voorbij zag komen); hebben jullie ook geen Facebook?
Ik dus niet, en ook totaal de behoefte niet. Moet er niet aan denken om 'verplicht' te moeten reageren op berichtjes etc.
Toch ken ik heel weinig mensen die ook geen Facebook hebben, en die mij bijna voor gek verklaren Ik heb ook geen Facebook. Het nut ervan heb ik nooit ingezien. Natuurlijk bepaal je zelf wat je erop zet en met wie je vrienden wordt maar ik word altijd lichtelijk paranoide van het idee dat iedereen me dan zomaar kan vinden. Niet dat ik iets te verbergen heb maar sommige mensen die ik van vroeger ken hoef ik echt niet meer te spreken. Laat staan dat ik "vrienden" wil zijn met mijn tante of andere mensen die ik moeilijk kan weigeren. Maar dat moet iedereen voor zich weten; ik ken ook introverte mensen die het juist een heel fijne manier vinden om contact te houden.
Leuk om te lezen dat hier gelijkgestemden zijn!
Wat ik mij afvraag (omdat ik hier in dit topic ook al voorbij zag komen); hebben jullie ook geen Facebook?
Ik dus niet, en ook totaal de behoefte niet. Moet er niet aan denken om 'verplicht' te moeten reageren op berichtjes etc.
Toch ken ik heel weinig mensen die ook geen Facebook hebben, en die mij bijna voor gek verklaren Ik heb ook geen Facebook. Het nut ervan heb ik nooit ingezien. Natuurlijk bepaal je zelf wat je erop zet en met wie je vrienden wordt maar ik word altijd lichtelijk paranoide van het idee dat iedereen me dan zomaar kan vinden. Niet dat ik iets te verbergen heb maar sommige mensen die ik van vroeger ken hoef ik echt niet meer te spreken. Laat staan dat ik "vrienden" wil zijn met mijn tante of andere mensen die ik moeilijk kan weigeren. Maar dat moet iedereen voor zich weten; ik ken ook introverte mensen die het juist een heel fijne manier vinden om contact te houden.
woensdag 9 september 2015 om 21:33
Ik heb ook geen facebook. Al een jaar of 5/6 niet meer. Ik werd er heel erg onrustig en onzeker van. Zien dat veel anderen maar van alles doen enzo en ik die veel thuis zit. Ik kreeg altijd het gevoel dat ik dat ook allemaal moest doen ipv thuis zitten. Had er toen al moeite mee om mezelf te accepteren. Ook vond ik het een verplichting worden waar ik niet op zat te wachten. Van andere mensen van alles volgen. Ik kreeg ook vaak opmerkingen dat ik er zelf weinig op zette. Naja kortom, ik mis het absoluut niet!
woensdag 9 september 2015 om 22:02
Ik ook niet meer. Ik had nooit zoveel te melden. Ik heb, voor andere mensen een saai leven en ik ben ook niet zo geïnteresseerd in wat anderen doen. Het is voor mij toch vooral krampachtig willen uitstralen: "zie je wel dat ik wel een leuk leven heb", ik heb daar niet zoveel mee, want vaak hebben ze een kloteleven en zijn dat de enige hoogtepunten.
woensdag 9 september 2015 om 22:09
quote:Louise70 schreef op 09 september 2015 @ 21:29:
Ik ben met facebook gestopt. Teveel prikkels, teveel geblaat. De echte wereld is leuker.
Ik krijg in de echte wereld juist veel te veel prikkels.
Ook wordt daar te veel tegen me aangeleuterd.
Op Facebook kan ik het reguleren zoals ik het wil.
Ik reageer op wie ik wil, wanneer ik dat wil.
Het boeit me ook niet als ik zie dat anderen continu 'leuke dingen aan het doen zijn'.
Ik kan die dingen ook gaan doen, als ik wil.
Met de nadruk op: 'als ik wil'
Ik ben met facebook gestopt. Teveel prikkels, teveel geblaat. De echte wereld is leuker.
Ik krijg in de echte wereld juist veel te veel prikkels.
Ook wordt daar te veel tegen me aangeleuterd.
Op Facebook kan ik het reguleren zoals ik het wil.
Ik reageer op wie ik wil, wanneer ik dat wil.
Het boeit me ook niet als ik zie dat anderen continu 'leuke dingen aan het doen zijn'.
Ik kan die dingen ook gaan doen, als ik wil.
Met de nadruk op: 'als ik wil'
You don't have to fit into the format
donderdag 10 september 2015 om 09:34
Vind het toch wel 'bijzonder' dat hier al meer mensen zijn zonder Facebook dan in mijn dagelijkse leven!
Heeft dan misschien toch te maken met onze karakters
Heb het jaaaaren terug wel gehad op aanraden van een vriendin, omdat zij er toen veel foto's en filmpjes op had van haar pasgeboren dochtertje. Zo kon ik toch wat meer meegenieten van haar dochter omdat ik haar weinig zag vanwege de afstand.
Heb toen zoveel onbenullige (in mijn ogen dan) dingen voorbij zien komen van anderen, dat ik dacht; ik verwijder mijn account en maak liever deel uit van het échte leven.
Heeft dan misschien toch te maken met onze karakters
Heb het jaaaaren terug wel gehad op aanraden van een vriendin, omdat zij er toen veel foto's en filmpjes op had van haar pasgeboren dochtertje. Zo kon ik toch wat meer meegenieten van haar dochter omdat ik haar weinig zag vanwege de afstand.
Heb toen zoveel onbenullige (in mijn ogen dan) dingen voorbij zien komen van anderen, dat ik dacht; ik verwijder mijn account en maak liever deel uit van het échte leven.
donderdag 10 september 2015 om 11:43
quote:tinnifin schreef op 09 september 2015 @ 11:36:
[...]
superjammer, aangezien introverte types vaak scherpzinnig kunnen zijn en veel kunnen bijdragen.....
Ik vind mezelf inderdaad onwijs scherpzinning, altijd... Dus.
Zowiezo heb ik altijd meer tijd nodig dan ik krijg om een mening goed te formuleren. Bij de eerste ronde ben ik nogal eens ongenuanceerd en (misschien ook wel mede daarom) niet helemaal duidelijk of goed doordacht. Dus zeg ik vaak maar niks. Ik heb geleerd me aan te passen aan wat de rest vind en een beetje tussen de regels door te manouvreren.
[...]
superjammer, aangezien introverte types vaak scherpzinnig kunnen zijn en veel kunnen bijdragen.....
Ik vind mezelf inderdaad onwijs scherpzinning, altijd... Dus.
Zowiezo heb ik altijd meer tijd nodig dan ik krijg om een mening goed te formuleren. Bij de eerste ronde ben ik nogal eens ongenuanceerd en (misschien ook wel mede daarom) niet helemaal duidelijk of goed doordacht. Dus zeg ik vaak maar niks. Ik heb geleerd me aan te passen aan wat de rest vind en een beetje tussen de regels door te manouvreren.
donderdag 10 september 2015 om 12:08
Ik ben uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek ergens volgende week. Schiet nu al af en toe in de stress. Lang geleden dat ik heb gesolliciteerd!
Mijn brief en CV waren erg mooi, al zeg ik het zelf. Maar ik ben nou eenmaal goed in schrijven. Mezelf verbaal verkopen is een ander verhaal. Bang om dicht te klappen, rode kop te krijgen (een specialiteit), te hakkelen, domme antwoorden te geven. En last but not least: ik kan niet goed mijn enthousiasme overbrengen, ik ben een beetje monotoon in praten. Ook al wil ik die baan!
Iemand goede tips of ervaringen?
Mijn brief en CV waren erg mooi, al zeg ik het zelf. Maar ik ben nou eenmaal goed in schrijven. Mezelf verbaal verkopen is een ander verhaal. Bang om dicht te klappen, rode kop te krijgen (een specialiteit), te hakkelen, domme antwoorden te geven. En last but not least: ik kan niet goed mijn enthousiasme overbrengen, ik ben een beetje monotoon in praten. Ook al wil ik die baan!
Iemand goede tips of ervaringen?
donderdag 10 september 2015 om 12:18
Ik herken me er trouwens niet (helemaal) in dat ik te snel overprikkeld raak of me niet prettig voel bij mensenmassa's. Sterker nog, ik kan daar eigenlijk best wel van genieten.
Bij mij zit mijn "introverte ik" denk ik meer in situaties die ik ongemakkelijk vind. Bijvoorbeeld: als ik mijzelf moet presenteren bij een sollicitatie. Of wanneer mijn mening wordt gevraagd en ik weet dat er daardoor een conflict kan ontstaan. Op de een of andere manier vind ik ook al snel iets "ruzie" of "een conflict", ook als ik rationeel wel weet dat dat helemaal niet zo is. Of wanneer er ergens kritiek op gegeven wordt (op mij vooral, maar in het algemeen) of als mensen klagen, waarover dan ook.
Ook in discussies waarin ik vind dat mensen veel te hard, ongenuanceerd of onwetend zijn. Of gewoon niet vrolijk en gezellig doen en dan dingen gaan zeggen als: "Het is ook allemaal niet eerlijk, ik moet mijn busabonnement zelf betalen en de asielzoekers krijgen gratis taxivervoer etc."
Op dit soort momenten zoals hierboven beschreven dan denk ik echt: Neeee, houd mij hier gewoon buiten, laat me met rust en vraag mijn mening niet!"
Terwijl ik, zoals ik al eerder aangaf, ik deze in een geschreven tekst prima kan weergeven.
Ik heb voor mijn studie behoorlijk wat teksten moeten schrijven en daar altijd ook goede cijfers voor gehaald. Bij presentaties echter ontstond (en ontstaat) altijd een vluchtgevoel. Ik ben hierdoor zelfs met sommige onderdelen gestopt (o.a. een cursus Academisch Engels, wat erg jammer is natuurlijk).
Bij mij zit mijn "introverte ik" denk ik meer in situaties die ik ongemakkelijk vind. Bijvoorbeeld: als ik mijzelf moet presenteren bij een sollicitatie. Of wanneer mijn mening wordt gevraagd en ik weet dat er daardoor een conflict kan ontstaan. Op de een of andere manier vind ik ook al snel iets "ruzie" of "een conflict", ook als ik rationeel wel weet dat dat helemaal niet zo is. Of wanneer er ergens kritiek op gegeven wordt (op mij vooral, maar in het algemeen) of als mensen klagen, waarover dan ook.
Ook in discussies waarin ik vind dat mensen veel te hard, ongenuanceerd of onwetend zijn. Of gewoon niet vrolijk en gezellig doen en dan dingen gaan zeggen als: "Het is ook allemaal niet eerlijk, ik moet mijn busabonnement zelf betalen en de asielzoekers krijgen gratis taxivervoer etc."
Op dit soort momenten zoals hierboven beschreven dan denk ik echt: Neeee, houd mij hier gewoon buiten, laat me met rust en vraag mijn mening niet!"
Terwijl ik, zoals ik al eerder aangaf, ik deze in een geschreven tekst prima kan weergeven.
Ik heb voor mijn studie behoorlijk wat teksten moeten schrijven en daar altijd ook goede cijfers voor gehaald. Bij presentaties echter ontstond (en ontstaat) altijd een vluchtgevoel. Ik ben hierdoor zelfs met sommige onderdelen gestopt (o.a. een cursus Academisch Engels, wat erg jammer is natuurlijk).
donderdag 10 september 2015 om 14:17
quote:NYC schreef op 10 september 2015 @ 12:18:
Bij mij zit mijn "introverte ik" denk ik meer in situaties die ik ongemakkelijk vind. Bijvoorbeeld: als ik mijzelf moet presenteren bij een sollicitatie.
Jaaa Hoe los je dat op?
Btw, herken zo ongeveer alles in je verhaal. En onwetende, ongenuanceerde mensen met een sterke mening: bah!
Bij mij zit mijn "introverte ik" denk ik meer in situaties die ik ongemakkelijk vind. Bijvoorbeeld: als ik mijzelf moet presenteren bij een sollicitatie.
Jaaa Hoe los je dat op?
Btw, herken zo ongeveer alles in je verhaal. En onwetende, ongenuanceerde mensen met een sterke mening: bah!
donderdag 10 september 2015 om 14:34
Ik solliciteer op het moment niet (zoveel), Pompomlala. En het is al helemaal lang geleden dat ik echt op een gesprek kwam. Ik weet alleen van mezelf dat ik het daar Spaans benauwd van krijg en eigenlijk bij voorbaat al een gevoel van: laat maar... als ik mij moet 'bewijzen' en concurreren met een ander, dan laat het de ander ook maar doen (dan hoef ik mij niet meer te bewijzen). Ik heb echt een sterke afkeer van 'mijzelf presenteren/bewijzen/goed voordoen' etc en als ik dat doe bekruipt mij altijd het gevoel dat ik overdrijf of zelfs lieg, zelfs als ik achter de dingen sta die ik zeg. En ik weet niet waardoor dit komt... Ik vermijd het het liefst dus...
donderdag 10 september 2015 om 15:24
Ook herkenbaar. Alleen moet ik wel solliciteren volgende week. Financieel, en voor mezelf. Kan m'n kop niet in het zand blijven steken.
Heb het gevoel dat ik een groot toneelstuk op moet gaan voeren. Inderdaad met liegen en al. Snap dat gevoel ook niet. Ze nodigen me niet voor niets uit en ik wil de baan graag. Het leven lijkt soms een groot spel, waar ik helaas niet zo goed ik ben. Ben niet totaal sociaal awkward, maar wat mezelf verkopen of presenteren betreft wel. 'U heeft mijn CV gelezen. Graag of niet, doei!'
Heb het gevoel dat ik een groot toneelstuk op moet gaan voeren. Inderdaad met liegen en al. Snap dat gevoel ook niet. Ze nodigen me niet voor niets uit en ik wil de baan graag. Het leven lijkt soms een groot spel, waar ik helaas niet zo goed ik ben. Ben niet totaal sociaal awkward, maar wat mezelf verkopen of presenteren betreft wel. 'U heeft mijn CV gelezen. Graag of niet, doei!'
donderdag 10 september 2015 om 16:18
1 tip: etaleer je zelfkennis...
En positioneer je valkuilen als syerke kanten....kerknkwadrant lezen
Je bent misschirn niet rap van tong maar misschien wel doordacht.
Misschien wat minder enthkusiast maar wel objectief
Etc etc
quote:Pompomlala schreef op 10 september 2015 @ 12:08:
Ik ben uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek ergens volgende week. Schiet nu al af en toe in de stress. Lang geleden dat ik heb gesolliciteerd!
Mijn brief en CV waren erg mooi, al zeg ik het zelf. Maar ik ben nou eenmaal goed in schrijven. Mezelf verbaal verkopen is een ander verhaal. Bang om dicht te klappen, rode kop te krijgen (een specialiteit), te hakkelen, domme antwoorden te geven. En last but not least: ik kan niet goed mijn enthousiasme overbrengen, ik ben een beetje monotoon in praten. Ook al wil ik die baan!
Iemand goede tips of ervaringen?
En positioneer je valkuilen als syerke kanten....kerknkwadrant lezen
Je bent misschirn niet rap van tong maar misschien wel doordacht.
Misschien wat minder enthkusiast maar wel objectief
Etc etc
quote:Pompomlala schreef op 10 september 2015 @ 12:08:
Ik ben uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek ergens volgende week. Schiet nu al af en toe in de stress. Lang geleden dat ik heb gesolliciteerd!
Mijn brief en CV waren erg mooi, al zeg ik het zelf. Maar ik ben nou eenmaal goed in schrijven. Mezelf verbaal verkopen is een ander verhaal. Bang om dicht te klappen, rode kop te krijgen (een specialiteit), te hakkelen, domme antwoorden te geven. En last but not least: ik kan niet goed mijn enthousiasme overbrengen, ik ben een beetje monotoon in praten. Ook al wil ik die baan!
Iemand goede tips of ervaringen?
--
donderdag 10 september 2015 om 17:14
@pompomlala voor wat betreft het krijgen van een rood hoofd. Misschien helpt het als je dat tijdens het gesprek benoemt? Als je een rood hoofd krijgt misschien zoiets zeggen van: ohja en het krijgen van een rood hoofd is ook een van mijn specialiteiten. Benoem het, maak er een opmerking over/grapje van. Dat haalt misschien de druk ervan af voor jou?
Ook je enthousiasme zou je misschien kunnen benoemen en uitleggen waarom je erg enthousiast bent over de baan.
Probeer je niet te bewust te zijn van je belemmeringen en besteed er in jezelf niet teveel aandacht aan. Alles wat aandacht krijgt groeit. Dus maak er wat positiefs van!
Ook je enthousiasme zou je misschien kunnen benoemen en uitleggen waarom je erg enthousiast bent over de baan.
Probeer je niet te bewust te zijn van je belemmeringen en besteed er in jezelf niet teveel aandacht aan. Alles wat aandacht krijgt groeit. Dus maak er wat positiefs van!
donderdag 10 september 2015 om 20:18
quote:tinnifin schreef op 10 september 2015 @ 16:18:
1 tip: etaleer je zelfkennis...
En positioneer je valkuilen als syerke kanten....kerknkwadrant lezen
Ik had dat dus altijd exact andersom. Zodra ik een sterke kant van mijzelf benoemde/inzag wist ik tegelijkertijd ook dat dat eigenlijk een valkuil is. Het is heel vervelend om je daar zo bewust van te zijn.
1 tip: etaleer je zelfkennis...
En positioneer je valkuilen als syerke kanten....kerknkwadrant lezen
Ik had dat dus altijd exact andersom. Zodra ik een sterke kant van mijzelf benoemde/inzag wist ik tegelijkertijd ook dat dat eigenlijk een valkuil is. Het is heel vervelend om je daar zo bewust van te zijn.
vrijdag 11 september 2015 om 10:47
Ik vind het op het moment moeilijk om uit te leggen aan redelijk goede vrienden dat ik niet zo'n behoefte heb aan het contact wat zij zo graag willen. Iemand tips?
Ze zijn hier heel anders in dan ik, willen zo vaak mogelijk afspreken, overal bij betrokken worden en een afspraak om koffie te drinken wordt meteen een hele dag inclusief avondeten met uitschieters tot 23:00. Ze wilden erg veel in heel korte tijd en als ik ergens niet tegen kan, dan is het dat.
Ik liet dat al snel merken en begon het contact wat af te houden. Heb ook verteld dat het niet persoonlijk is, maar ik gewoon graag op mezelf ben. Zij snappen dat niet, blijven maar vragen of ik boos ben of dat ze iets vekeerds hebben gedaan. Zucht.
Een vriendschap is voor mij goed wanneer we elkaar af en toe zien, we elkaar spreken wanneer we daar behoefte aan hebben en er niet steeds druk wordt gelegd op het 'moeten afspreken' want ja, het is toch alweer 2 weken geleden? Van dat verplichte word ik heel kriegelig.
Maar goed, ik heb dat dus al een aantal keren uitgelegd en nu we elkaar lang niet hebben gezien heb ik gewoon niet zo'n behoefte meer aan het contact. Zij wel en ze willen nu weten hoe we weer gaan afspreken en of ik boos ben. Ik merk dat ik niet meer weet hoe ik dit moet aanpakken. Echt irritant.
Ze zijn hier heel anders in dan ik, willen zo vaak mogelijk afspreken, overal bij betrokken worden en een afspraak om koffie te drinken wordt meteen een hele dag inclusief avondeten met uitschieters tot 23:00. Ze wilden erg veel in heel korte tijd en als ik ergens niet tegen kan, dan is het dat.
Ik liet dat al snel merken en begon het contact wat af te houden. Heb ook verteld dat het niet persoonlijk is, maar ik gewoon graag op mezelf ben. Zij snappen dat niet, blijven maar vragen of ik boos ben of dat ze iets vekeerds hebben gedaan. Zucht.
Een vriendschap is voor mij goed wanneer we elkaar af en toe zien, we elkaar spreken wanneer we daar behoefte aan hebben en er niet steeds druk wordt gelegd op het 'moeten afspreken' want ja, het is toch alweer 2 weken geleden? Van dat verplichte word ik heel kriegelig.
Maar goed, ik heb dat dus al een aantal keren uitgelegd en nu we elkaar lang niet hebben gezien heb ik gewoon niet zo'n behoefte meer aan het contact. Zij wel en ze willen nu weten hoe we weer gaan afspreken en of ik boos ben. Ik merk dat ik niet meer weet hoe ik dit moet aanpakken. Echt irritant.
vrijdag 11 september 2015 om 11:14
quote:Dollycat schreef op 11 september 2015 @ 10:47:
Ik vind het op het moment moeilijk om uit te leggen aan redelijk goede vrienden dat ik niet zo'n behoefte heb aan het contact wat zij zo graag willen. Iemand tips?
Ze zijn hier heel anders in dan ik, willen zo vaak mogelijk afspreken, overal bij betrokken worden en een afspraak om koffie te drinken wordt meteen een hele dag inclusief avondeten met uitschieters tot 23:00. Ze wilden erg veel in heel korte tijd en als ik ergens niet tegen kan, dan is het dat.
Ik liet dat al snel merken en begon het contact wat af te houden. Heb ook verteld dat het niet persoonlijk is, maar ik gewoon graag op mezelf ben. Zij snappen dat niet, blijven maar vragen of ik boos ben of dat ze iets vekeerds hebben gedaan. Zucht.
Een vriendschap is voor mij goed wanneer we elkaar af en toe zien, we elkaar spreken wanneer we daar behoefte aan hebben en er niet steeds druk wordt gelegd op het 'moeten afspreken' want ja, het is toch alweer 2 weken geleden? Van dat verplichte word ik heel kriegelig.
Maar goed, ik heb dat dus al een aantal keren uitgelegd en nu we elkaar lang niet hebben gezien heb ik gewoon niet zo'n behoefte meer aan het contact. Zij wel en ze willen nu weten hoe we weer gaan afspreken en of ik boos ben. Ik merk dat ik niet meer weet hoe ik dit moet aanpakken. Echt irritant.
Ik denk dat je moet stoppen met verwachten (of verlangen, ik weet niet welk woord ik het beste kan gebruiken) dat anderen je begrijpen. Als ik je verhaal zo lees, denk ik niet dat je dat gaat bereiken namelijk. En is dat echt zo erg?
Als ik even voor mezelf spreek; ik begrijp zoveel dingen niet. Ik begrijp niet wat mensen leuk vinden aan hangen in een kroeg, of hoe het mogelijk is dat mensen het vervelend vinden om alleen thuis te zijn. Hoe kan ik dan verwachten dat ze mij wel begrijpen? Dat hoeft ook niet van mij. Ik ben zoals ik ben, en ik hoef daar geen begrip voor. Het heeft lang geduurd (jaartje of dertig) voor ik zover was hoor, maar het voelt enorm bevrijdend.
Zo zou ik het dus vertellen aan je vrienden.
Iets in de trant van: 'Ik merk dat het lastig te begrijpen is dat ik niet zo vaak af wil spreken, maar ik vind het heel vervelend om het keer op keer te moeten uitleggen. Ik ben niet boos, ik ben echt op jullie gesteld, maar als ik het gevoel krijg dat afspreken een 'verplichting' wordt, geeft me dat een heel onrustig gevoel'.
En daar zou ik het dan verder bij laten.
Geen begrip verwachten.
Niet alles hoeft altijd begrepen te worden.
Ik vind het op het moment moeilijk om uit te leggen aan redelijk goede vrienden dat ik niet zo'n behoefte heb aan het contact wat zij zo graag willen. Iemand tips?
Ze zijn hier heel anders in dan ik, willen zo vaak mogelijk afspreken, overal bij betrokken worden en een afspraak om koffie te drinken wordt meteen een hele dag inclusief avondeten met uitschieters tot 23:00. Ze wilden erg veel in heel korte tijd en als ik ergens niet tegen kan, dan is het dat.
Ik liet dat al snel merken en begon het contact wat af te houden. Heb ook verteld dat het niet persoonlijk is, maar ik gewoon graag op mezelf ben. Zij snappen dat niet, blijven maar vragen of ik boos ben of dat ze iets vekeerds hebben gedaan. Zucht.
Een vriendschap is voor mij goed wanneer we elkaar af en toe zien, we elkaar spreken wanneer we daar behoefte aan hebben en er niet steeds druk wordt gelegd op het 'moeten afspreken' want ja, het is toch alweer 2 weken geleden? Van dat verplichte word ik heel kriegelig.
Maar goed, ik heb dat dus al een aantal keren uitgelegd en nu we elkaar lang niet hebben gezien heb ik gewoon niet zo'n behoefte meer aan het contact. Zij wel en ze willen nu weten hoe we weer gaan afspreken en of ik boos ben. Ik merk dat ik niet meer weet hoe ik dit moet aanpakken. Echt irritant.
Ik denk dat je moet stoppen met verwachten (of verlangen, ik weet niet welk woord ik het beste kan gebruiken) dat anderen je begrijpen. Als ik je verhaal zo lees, denk ik niet dat je dat gaat bereiken namelijk. En is dat echt zo erg?
Als ik even voor mezelf spreek; ik begrijp zoveel dingen niet. Ik begrijp niet wat mensen leuk vinden aan hangen in een kroeg, of hoe het mogelijk is dat mensen het vervelend vinden om alleen thuis te zijn. Hoe kan ik dan verwachten dat ze mij wel begrijpen? Dat hoeft ook niet van mij. Ik ben zoals ik ben, en ik hoef daar geen begrip voor. Het heeft lang geduurd (jaartje of dertig) voor ik zover was hoor, maar het voelt enorm bevrijdend.
Zo zou ik het dus vertellen aan je vrienden.
Iets in de trant van: 'Ik merk dat het lastig te begrijpen is dat ik niet zo vaak af wil spreken, maar ik vind het heel vervelend om het keer op keer te moeten uitleggen. Ik ben niet boos, ik ben echt op jullie gesteld, maar als ik het gevoel krijg dat afspreken een 'verplichting' wordt, geeft me dat een heel onrustig gevoel'.
En daar zou ik het dan verder bij laten.
Geen begrip verwachten.
Niet alles hoeft altijd begrepen te worden.
You don't have to fit into the format
vrijdag 11 september 2015 om 11:48
quote:Dollycat schreef op 11 september 2015 @ 10:47:
Ik vind het op het moment moeilijk om uit te leggen aan redelijk goede vrienden dat ik niet zo'n behoefte heb aan het contact wat zij zo graag willen. Iemand tips?
Ze zijn hier heel anders in dan ik, willen zo vaak mogelijk afspreken, overal bij betrokken worden en een afspraak om koffie te drinken wordt meteen een hele dag inclusief avondeten met uitschieters tot 23:00. Ze wilden erg veel in heel korte tijd en als ik ergens niet tegen kan, dan is het dat.
Ik liet dat al snel merken en begon het contact wat af te houden. Heb ook verteld dat het niet persoonlijk is, maar ik gewoon graag op mezelf ben. Zij snappen dat niet, blijven maar vragen of ik boos ben of dat ze iets vekeerds hebben gedaan. Zucht.
Een vriendschap is voor mij goed wanneer we elkaar af en toe zien, we elkaar spreken wanneer we daar behoefte aan hebben en er niet steeds druk wordt gelegd op het 'moeten afspreken' want ja, het is toch alweer 2 weken geleden? Van dat verplichte word ik heel kriegelig.
Ik lees mee, heb ook een beetje dit gevoel bij mn beste vriendin. Is ook mn enige vriendin namelijk... Een echt toffe meid, die zich helemaal niet opdringt en wij spreken ook niet zo héél vaak af, al wilt zij meer afspreken dan mij.
Ik spreek nochtans ook graag met haar af. Telkens als we bij elkaar zijn geweest komen we overeen om in de toekomst 'meer samen weg te gaan' ed, maar gemiddeld blijven we elke1,5 à 2 maanden elkaar zien. Ik vind het goed zo, maar zij duidelijk niet.
Ik heb (nog) geen kinderen, wel samenwonend. Zij staat op de springplank om op zichzelf te wonen en is single. Thuis heeft zij altijd al problemen gehad en 'samen weggaan' is voor haar ook een manier om te vluchten van ruzies en spanningen. Dus ergens versta ik haar ook wel...
Maar, zelf weet ik ook niet hoe ik haar duidelijk maak dat het voor mij goed is zo, zeker gezien het feit dat we dan weer eens goed kunnen bijpraten, en dat het voor mij ook niet voelt als een 'verplichting'. Die druk moet er van mij een beetje vanaf, om het inderdaad gewoon gezellig en ontspannen te houden... We staan wel altijd klaar voor elkaar, maar van spontaan bellen komt ook zoveel niet in huis, om eerlijk te zijn.
Ergens heb ik wel de angst dat zij zich dan echt afgewezen en niet (meer) goed genoeg voelt om de vriendschap verder te zetten... En het probleem is een beetje dat zij zich snel afgewezen voelt, maar mensen die ze echt graag heeft, talloze 'kansen' geeft...
Iemand tips hoe ik dit dan kan 'aanbrengen' op een leuke manier?
Ik vind het op het moment moeilijk om uit te leggen aan redelijk goede vrienden dat ik niet zo'n behoefte heb aan het contact wat zij zo graag willen. Iemand tips?
Ze zijn hier heel anders in dan ik, willen zo vaak mogelijk afspreken, overal bij betrokken worden en een afspraak om koffie te drinken wordt meteen een hele dag inclusief avondeten met uitschieters tot 23:00. Ze wilden erg veel in heel korte tijd en als ik ergens niet tegen kan, dan is het dat.
Ik liet dat al snel merken en begon het contact wat af te houden. Heb ook verteld dat het niet persoonlijk is, maar ik gewoon graag op mezelf ben. Zij snappen dat niet, blijven maar vragen of ik boos ben of dat ze iets vekeerds hebben gedaan. Zucht.
Een vriendschap is voor mij goed wanneer we elkaar af en toe zien, we elkaar spreken wanneer we daar behoefte aan hebben en er niet steeds druk wordt gelegd op het 'moeten afspreken' want ja, het is toch alweer 2 weken geleden? Van dat verplichte word ik heel kriegelig.
Ik lees mee, heb ook een beetje dit gevoel bij mn beste vriendin. Is ook mn enige vriendin namelijk... Een echt toffe meid, die zich helemaal niet opdringt en wij spreken ook niet zo héél vaak af, al wilt zij meer afspreken dan mij.
Ik spreek nochtans ook graag met haar af. Telkens als we bij elkaar zijn geweest komen we overeen om in de toekomst 'meer samen weg te gaan' ed, maar gemiddeld blijven we elke1,5 à 2 maanden elkaar zien. Ik vind het goed zo, maar zij duidelijk niet.
Ik heb (nog) geen kinderen, wel samenwonend. Zij staat op de springplank om op zichzelf te wonen en is single. Thuis heeft zij altijd al problemen gehad en 'samen weggaan' is voor haar ook een manier om te vluchten van ruzies en spanningen. Dus ergens versta ik haar ook wel...
Maar, zelf weet ik ook niet hoe ik haar duidelijk maak dat het voor mij goed is zo, zeker gezien het feit dat we dan weer eens goed kunnen bijpraten, en dat het voor mij ook niet voelt als een 'verplichting'. Die druk moet er van mij een beetje vanaf, om het inderdaad gewoon gezellig en ontspannen te houden... We staan wel altijd klaar voor elkaar, maar van spontaan bellen komt ook zoveel niet in huis, om eerlijk te zijn.
Ergens heb ik wel de angst dat zij zich dan echt afgewezen en niet (meer) goed genoeg voelt om de vriendschap verder te zetten... En het probleem is een beetje dat zij zich snel afgewezen voelt, maar mensen die ze echt graag heeft, talloze 'kansen' geeft...
Iemand tips hoe ik dit dan kan 'aanbrengen' op een leuke manier?
vrijdag 11 september 2015 om 11:50
quote:Lotte35 schreef op 11 september 2015 @ 11:14:
[...]
Ik denk dat je moet stoppen met verwachten (of verlangen, ik weet niet welk woord ik het beste kan gebruiken) dat anderen je begrijpen. Als ik je verhaal zo lees, denk ik niet dat je dat gaat bereiken namelijk. En is dat echt zo erg?
Als ik even voor mezelf spreek; ik begrijp zoveel dingen niet. Ik begrijp niet wat mensen leuk vinden aan hangen in een kroeg, of hoe het mogelijk is dat mensen het vervelend vinden om alleen thuis te zijn. Hoe kan ik dan verwachten dat ze mij wel begrijpen? Dat hoeft ook niet van mij. Ik ben zoals ik ben, en ik hoef daar geen begrip voor. Het heeft lang geduurd (jaartje of dertig) voor ik zover was hoor, maar het voelt enorm bevrijdend.
Zo zou ik het dus vertellen aan je vrienden.
Iets in de trant van: 'Ik merk dat het lastig te begrijpen is dat ik niet zo vaak af wil spreken, maar ik vind het heel vervelend om het keer op keer te moeten uitleggen. Ik ben niet boos, ik ben echt op jullie gesteld, maar als ik het gevoel krijg dat afspreken een 'verplichting' wordt, geeft me dat een heel onrustig gevoel'.
En daar zou ik het dan verder bij laten.
Geen begrip verwachten.
Niet alles hoeft altijd begrepen te worden.Wel Lotte35, super mooi verwoord!
[...]
Ik denk dat je moet stoppen met verwachten (of verlangen, ik weet niet welk woord ik het beste kan gebruiken) dat anderen je begrijpen. Als ik je verhaal zo lees, denk ik niet dat je dat gaat bereiken namelijk. En is dat echt zo erg?
Als ik even voor mezelf spreek; ik begrijp zoveel dingen niet. Ik begrijp niet wat mensen leuk vinden aan hangen in een kroeg, of hoe het mogelijk is dat mensen het vervelend vinden om alleen thuis te zijn. Hoe kan ik dan verwachten dat ze mij wel begrijpen? Dat hoeft ook niet van mij. Ik ben zoals ik ben, en ik hoef daar geen begrip voor. Het heeft lang geduurd (jaartje of dertig) voor ik zover was hoor, maar het voelt enorm bevrijdend.
Zo zou ik het dus vertellen aan je vrienden.
Iets in de trant van: 'Ik merk dat het lastig te begrijpen is dat ik niet zo vaak af wil spreken, maar ik vind het heel vervelend om het keer op keer te moeten uitleggen. Ik ben niet boos, ik ben echt op jullie gesteld, maar als ik het gevoel krijg dat afspreken een 'verplichting' wordt, geeft me dat een heel onrustig gevoel'.
En daar zou ik het dan verder bij laten.
Geen begrip verwachten.
Niet alles hoeft altijd begrepen te worden.Wel Lotte35, super mooi verwoord!
vrijdag 11 september 2015 om 15:44
Ja, daar heb je zeker een punt Lotte35. Ik heb inmiddels al grote stappen gezet om niet meer zoveel moeite te doen zodat iedereen alles begrijpt. Had inderdaad vaak de neiging om mezelf te gaan verantwoorden. Nu niet meer zo. Hoe jij het schrijft, zo is het inderdaad goed verwoord. Bedankt voor je hulp. Ik zal ze binnenkort een reactie geven. Ook nu voel ik me weer onrustig, omdat ik voor mijn gevoel nu op dit berichtje 'moet' reageren.
We hebben ook niet meer afgesproken, gewoon omdat ik genoeg aan mezelf heb gehad de afgelopen maanden en er voor mijn gezin moest zijn. Dat was gewoon genoeg, ik kan dan niet nog eens met iedereen afspreken. De kostbare vrije tijd die ik over hou, die vul ik graag in volledige vrijheid in.
Pfff... sociale contacten, ik blijf het vermoeiend vinden en dat zal dus meteen 1 van de reden zijn waarom ik een einzelganger ben
We hebben ook niet meer afgesproken, gewoon omdat ik genoeg aan mezelf heb gehad de afgelopen maanden en er voor mijn gezin moest zijn. Dat was gewoon genoeg, ik kan dan niet nog eens met iedereen afspreken. De kostbare vrije tijd die ik over hou, die vul ik graag in volledige vrijheid in.
Pfff... sociale contacten, ik blijf het vermoeiend vinden en dat zal dus meteen 1 van de reden zijn waarom ik een einzelganger ben
