Psyche
alle pijlers
Meer mensen die graag op zichzelf zijn?
zaterdag 6 juni 2015 om 12:47
Hoi allemaal,
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
vrijdag 11 september 2015 om 15:47
quote:Varkentje1905 schreef op 11 september 2015 @ 11:48:
[...]
Ik lees mee, heb ook een beetje dit gevoel bij mn beste vriendin. Is ook mn enige vriendin namelijk... Een echt toffe meid, die zich helemaal niet opdringt en wij spreken ook niet zo héél vaak af, al wilt zij meer afspreken dan mij.
Ik spreek nochtans ook graag met haar af. Telkens als we bij elkaar zijn geweest komen we overeen om in de toekomst 'meer samen weg te gaan' ed, maar gemiddeld blijven we elke1,5 à 2 maanden elkaar zien. Ik vind het goed zo, maar zij duidelijk niet.
Ik heb (nog) geen kinderen, wel samenwonend. Zij staat op de springplank om op zichzelf te wonen en is single. Thuis heeft zij altijd al problemen gehad en 'samen weggaan' is voor haar ook een manier om te vluchten van ruzies en spanningen. Dus ergens versta ik haar ook wel...
Maar, zelf weet ik ook niet hoe ik haar duidelijk maak dat het voor mij goed is zo, zeker gezien het feit dat we dan weer eens goed kunnen bijpraten, en dat het voor mij ook niet voelt als een 'verplichting'. Die druk moet er van mij een beetje vanaf, om het inderdaad gewoon gezellig en ontspannen te houden... We staan wel altijd klaar voor elkaar, maar van spontaan bellen komt ook zoveel niet in huis, om eerlijk te zijn.
Ergens heb ik wel de angst dat zij zich dan echt afgewezen en niet (meer) goed genoeg voelt om de vriendschap verder te zetten... En het probleem is een beetje dat zij zich snel afgewezen voelt, maar mensen die ze echt graag heeft, talloze 'kansen' geeft...
Iemand tips hoe ik dit dan kan 'aanbrengen' op een leuke manier?Ik begrijp je dus helemaal
en Lotte35 heeft het al zo goed gezegd dat ik er weinig aan kan toevoegen. Als zij je echt graag mag, dan zal ze ook accepteren dat jij anders bent en genieten van de keren dat jullie elkaar zien.
[...]
Ik lees mee, heb ook een beetje dit gevoel bij mn beste vriendin. Is ook mn enige vriendin namelijk... Een echt toffe meid, die zich helemaal niet opdringt en wij spreken ook niet zo héél vaak af, al wilt zij meer afspreken dan mij.
Ik spreek nochtans ook graag met haar af. Telkens als we bij elkaar zijn geweest komen we overeen om in de toekomst 'meer samen weg te gaan' ed, maar gemiddeld blijven we elke1,5 à 2 maanden elkaar zien. Ik vind het goed zo, maar zij duidelijk niet.
Ik heb (nog) geen kinderen, wel samenwonend. Zij staat op de springplank om op zichzelf te wonen en is single. Thuis heeft zij altijd al problemen gehad en 'samen weggaan' is voor haar ook een manier om te vluchten van ruzies en spanningen. Dus ergens versta ik haar ook wel...
Maar, zelf weet ik ook niet hoe ik haar duidelijk maak dat het voor mij goed is zo, zeker gezien het feit dat we dan weer eens goed kunnen bijpraten, en dat het voor mij ook niet voelt als een 'verplichting'. Die druk moet er van mij een beetje vanaf, om het inderdaad gewoon gezellig en ontspannen te houden... We staan wel altijd klaar voor elkaar, maar van spontaan bellen komt ook zoveel niet in huis, om eerlijk te zijn.
Ergens heb ik wel de angst dat zij zich dan echt afgewezen en niet (meer) goed genoeg voelt om de vriendschap verder te zetten... En het probleem is een beetje dat zij zich snel afgewezen voelt, maar mensen die ze echt graag heeft, talloze 'kansen' geeft...
Iemand tips hoe ik dit dan kan 'aanbrengen' op een leuke manier?Ik begrijp je dus helemaal
en Lotte35 heeft het al zo goed gezegd dat ik er weinig aan kan toevoegen. Als zij je echt graag mag, dan zal ze ook accepteren dat jij anders bent en genieten van de keren dat jullie elkaar zien.
vrijdag 11 september 2015 om 16:44
quote:Dollycat schreef op 11 september 2015 @ 15:44:
Pfff... sociale contacten, ik blijf het vermoeiend vinden en dat zal dus meteen 1 van de reden zijn waarom ik een einzelganger ben Helemaal mee eens haha. Ik vind het ook erg vermoeiend. Soms lijkt het me gewoon makkelijker om geen vrienden te hebben en alleen aandacht te besteden aan familie (heb een goeie band met familie). Ik blijf het lastig vinden.
Pfff... sociale contacten, ik blijf het vermoeiend vinden en dat zal dus meteen 1 van de reden zijn waarom ik een einzelganger ben Helemaal mee eens haha. Ik vind het ook erg vermoeiend. Soms lijkt het me gewoon makkelijker om geen vrienden te hebben en alleen aandacht te besteden aan familie (heb een goeie band met familie). Ik blijf het lastig vinden.
zaterdag 12 september 2015 om 00:27
Vrienden hebben voor mij bewezen (soms) van onschatbare waarde te zijn in moeilijke tijden. Maar idd, het "verplichte" afspreken is soms knap vermoeiend. Ik heb soms het gevoel geclaimd te worden, terwijl het gewoon allemaal goede bedoelingen zijn en men zo laat blijken je gezelschap op prijs te stellen - wat natuurlijk geweldig is. Het is alleen zo jammer dat mensen verschillend tegen de zaken aan kijken en dat daar misverstanden over ontstaan. Overigens ontstaan die misverstanden vaak door onzekerheid over zichzelf bij de partij die zich ondergewaardeerd voelt. Alsof ze bevestiging willen over de betekenis van jullie vriendschap. Terwijl het bij goede vrienden voldoende zou kunnen zijn als je elkaar ziet wanneer dat voor beide partijen goed voelt. Frequent of infrequent.
Beetje vaag, maar ik hoop dat je me snapt.
Kern van de zaak is dat relaties lastig worden, wanneer iemand er anders mee omgaat dan "de norm". Afwijkend gedrag is eng, ofzo.
Beetje vaag, maar ik hoop dat je me snapt.
Kern van de zaak is dat relaties lastig worden, wanneer iemand er anders mee omgaat dan "de norm". Afwijkend gedrag is eng, ofzo.
zaterdag 12 september 2015 om 15:06
Tja, dat heb ik mij ook altijd afgevraagd, "de norm", wat is dat nu juist?
Ik ben iemand die wel veel 'kennissen' heeft, maar niet echt vrienden of vriendinnen. Zeker geen aso type, maar eerder één of 2 echte goede vriendin, niet echt een hele groep als het ware. Op school was dit vroeger ook al zo. Ik stond eerder bij een groepje van max.3 à 4 mensen en 'naar de fuif gaan', zoals ze het in die tijd bij ons op school riepen, zei mij echt niet veel. Ik ging wel eens voor de gein en om het roddelen tegen te gaan, maar ik telde eerder de uren af tot ik terug naar huis kon gaan. Toch werd ik vaak geplaagd/gepest (?) dat ik 'niet normaal' was, want wie hield nu op de leeftijd van 15-20 niet van 'elke week uitgaan'???
Nu relativeer ik dat ook echter, maar als puber voelde ik mij zelfs een beetje schuldig... Ik was ook altijd afhankelijk van mn ouders voor andermans auto of bus tot mn 22e, en van een goeie vriendin ed...
Persoonlijk antwoord ik op een sms-je/gemiste oproep/mail/fb liefst zo snel mogelijk, zeker als het een collega, vriend(in) of familie is. In alle andere gevallen luidt mijn devies: "Als ze mij dringend nodig hebben bellen/mailen ze mij maar terug".
Ik ben wel zo opgevoed, dat (zeker in het begin van gsm en internet dan) een sms-je of mail 'onpersoonlijk' zou zijn. Nu dat meer is ingeburgerd voelt het voor mij ook normaler om te sms'en dan te bellen.
Ik ben iemand die wel veel 'kennissen' heeft, maar niet echt vrienden of vriendinnen. Zeker geen aso type, maar eerder één of 2 echte goede vriendin, niet echt een hele groep als het ware. Op school was dit vroeger ook al zo. Ik stond eerder bij een groepje van max.3 à 4 mensen en 'naar de fuif gaan', zoals ze het in die tijd bij ons op school riepen, zei mij echt niet veel. Ik ging wel eens voor de gein en om het roddelen tegen te gaan, maar ik telde eerder de uren af tot ik terug naar huis kon gaan. Toch werd ik vaak geplaagd/gepest (?) dat ik 'niet normaal' was, want wie hield nu op de leeftijd van 15-20 niet van 'elke week uitgaan'???
Nu relativeer ik dat ook echter, maar als puber voelde ik mij zelfs een beetje schuldig... Ik was ook altijd afhankelijk van mn ouders voor andermans auto of bus tot mn 22e, en van een goeie vriendin ed...
Persoonlijk antwoord ik op een sms-je/gemiste oproep/mail/fb liefst zo snel mogelijk, zeker als het een collega, vriend(in) of familie is. In alle andere gevallen luidt mijn devies: "Als ze mij dringend nodig hebben bellen/mailen ze mij maar terug".
Ik ben wel zo opgevoed, dat (zeker in het begin van gsm en internet dan) een sms-je of mail 'onpersoonlijk' zou zijn. Nu dat meer is ingeburgerd voelt het voor mij ook normaler om te sms'en dan te bellen.
zaterdag 12 september 2015 om 21:07
Ik had dit topic vastgepind, maar nog niet gereageerd. Inmiddels heb ik alle pagina's gelezen; wat een herkenning zeg. Ik heb veel tijd voor mezelf nodig om op te laden en indrukken te verwerken. Boeken, tijdschriften en Netflix zijn mijn vrienden op vele avonden. Ik heb een man die gelukkig ook graag op zichzelf is. Geen kinderen. Ik vind ze wel leuk, maar zie ze graag ook weer naar hun eigen huis vertrekken.
Volgens het testje ben ik ISFJ-T (verdediger). Een tegenstrijdig type en daar herken ik me wel in. Ik neig meer naar introvert, maar heb ook graag regelmatig mensen om me heen. Geen mensenmassa's, dat trek ik niet, of hoogstens heel kort. Wel een bevriend stel of een groepje vrienden. Niet de hele dag, wel een avondje. En het liefst ga ik dan naar de ander toe, zodat ik ook weer kan gaan als het genoeg is geweest. Voordeel is dat een aantal vrienden kinderen hebben en het voor hen ook net zo makkelijk is dat zij geen oppas hoeven te regelen. Win-win dus.
Winkelen doe ik ook graag alleen, en ik vind het dan ook geen probleem, maar juist fijn, om ergens wat te eten of te drinken in m'n eentje. Ik ga ook wel eens alleen naar de bioscoop of het theater. Geen verplichte praatjes in de pauze, heerlijk. Ik heb die pauze soms ook gewoon nodig om de film of voorstelling op me te laten inwerken.
Soms ontkom je niet aan drukte, of is het ergens drukker dan je verwacht. Ik stel me dan voor dat ik een cape draag, een hele grote die ik helemaal om me heen kan slaan. Die cape houdt veel prikkels tegen. Tegelijkertijd let ik op mijn ademhaling. Bij elke uitadem laat ik de doorgekomen prikkels van me afglijden. Ik ken dit trucje nog niet zo lang, maar het werkt supergoed.
quote:Pompomlala schreef op 10 september 2015 @ 12:08:
Ik ben uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek ergens volgende week. Schiet nu al af en toe in de stress. Lang geleden dat ik heb gesolliciteerd!
Mijn brief en CV waren erg mooi, al zeg ik het zelf. Maar ik ben nou eenmaal goed in schrijven. Mezelf verbaal verkopen is een ander verhaal. Bang om dicht te klappen, rode kop te krijgen (een specialiteit), te hakkelen, domme antwoorden te geven. En last but not least: ik kan niet goed mijn enthousiasme overbrengen, ik ben een beetje monotoon in praten. Ook al wil ik die baan!
Iemand goede tips of ervaringen?Mijn tip: zie het niet als jezelf verkopen, maar als kennismaken. Je ervaring en vaardigheden staan inderdaad op je cv, maar wie ben jij als persoon en is er een klik? Sinds ik het zo insteek, zit ik een stuk relaxter om tafel met de recruiter of manager. Bovendien, voor het bedrijf is het net zo goed spannend, want zij moeten zich ook aan jou 'verkopen'. Verder helpt het mij ook heel goed om goed voor te bereiden. Bedenk wat men kan vragen (google eens op veelvoorkomende sollicitatievragen) en schrijf je antwoorden op.
Volgens het testje ben ik ISFJ-T (verdediger). Een tegenstrijdig type en daar herken ik me wel in. Ik neig meer naar introvert, maar heb ook graag regelmatig mensen om me heen. Geen mensenmassa's, dat trek ik niet, of hoogstens heel kort. Wel een bevriend stel of een groepje vrienden. Niet de hele dag, wel een avondje. En het liefst ga ik dan naar de ander toe, zodat ik ook weer kan gaan als het genoeg is geweest. Voordeel is dat een aantal vrienden kinderen hebben en het voor hen ook net zo makkelijk is dat zij geen oppas hoeven te regelen. Win-win dus.
Winkelen doe ik ook graag alleen, en ik vind het dan ook geen probleem, maar juist fijn, om ergens wat te eten of te drinken in m'n eentje. Ik ga ook wel eens alleen naar de bioscoop of het theater. Geen verplichte praatjes in de pauze, heerlijk. Ik heb die pauze soms ook gewoon nodig om de film of voorstelling op me te laten inwerken.
Soms ontkom je niet aan drukte, of is het ergens drukker dan je verwacht. Ik stel me dan voor dat ik een cape draag, een hele grote die ik helemaal om me heen kan slaan. Die cape houdt veel prikkels tegen. Tegelijkertijd let ik op mijn ademhaling. Bij elke uitadem laat ik de doorgekomen prikkels van me afglijden. Ik ken dit trucje nog niet zo lang, maar het werkt supergoed.
quote:Pompomlala schreef op 10 september 2015 @ 12:08:
Ik ben uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek ergens volgende week. Schiet nu al af en toe in de stress. Lang geleden dat ik heb gesolliciteerd!
Mijn brief en CV waren erg mooi, al zeg ik het zelf. Maar ik ben nou eenmaal goed in schrijven. Mezelf verbaal verkopen is een ander verhaal. Bang om dicht te klappen, rode kop te krijgen (een specialiteit), te hakkelen, domme antwoorden te geven. En last but not least: ik kan niet goed mijn enthousiasme overbrengen, ik ben een beetje monotoon in praten. Ook al wil ik die baan!
Iemand goede tips of ervaringen?Mijn tip: zie het niet als jezelf verkopen, maar als kennismaken. Je ervaring en vaardigheden staan inderdaad op je cv, maar wie ben jij als persoon en is er een klik? Sinds ik het zo insteek, zit ik een stuk relaxter om tafel met de recruiter of manager. Bovendien, voor het bedrijf is het net zo goed spannend, want zij moeten zich ook aan jou 'verkopen'. Verder helpt het mij ook heel goed om goed voor te bereiden. Bedenk wat men kan vragen (google eens op veelvoorkomende sollicitatievragen) en schrijf je antwoorden op.
zondag 13 september 2015 om 00:33
Ik ben in meer dingen niet als de norm.
Uiterlijk vind minder belangrijk dan veel andere meisjes of vrouwen. Ik ben wel gewoon verzorgd en voel me graag schoon. Lekker gedoucht, cremepje en geurtje op. Het enige extra wat ik draag zijn oorbellen en soms nagellak. Overige sierraden en make-up vind ik irritant. Ik draag geen jurken een rokken, die vind ik onpraktisch. Niet zo heel vrouwelijk dus. Het moet ook vooral lekker zitten. Tuurlijk zie je uiterlijk het eerst, maar comfort geeft mij de doorslag.
Wat ik altijd gehad heb is dat als iets me niet interesseert, ik me daar helemaal voor af kan sluiten. Vaak dingen waar iedereen continue over praat, vind ik niet boeiend en andersom. Bijvoorbeeld films die je gezien moet hebben. Vaak had ik ze dan niet gezien, omdat de beschrijving niet boeiend klonk. Dan ging ik me er ook niet in verdiepen. Bijvoorbeeld Harry Potter. Heb er welgeteld 1 film van gezien en kan me geen scene meer herinneren. Datzelfde had ik ook heel lang met het nieuws. Ik kijk pas het bewust het nieuws sinds ik op mezelf woon. Omdat er toch wel vaak over gepraat wordt op het werk. Maar soms moet ik mezelf daar echt toe zetten. In groep 8 maakte mijn leraar zich al zorgen omdat ik er nog geen interesse in had. Hij moest eens weten.
Uiterlijk vind minder belangrijk dan veel andere meisjes of vrouwen. Ik ben wel gewoon verzorgd en voel me graag schoon. Lekker gedoucht, cremepje en geurtje op. Het enige extra wat ik draag zijn oorbellen en soms nagellak. Overige sierraden en make-up vind ik irritant. Ik draag geen jurken een rokken, die vind ik onpraktisch. Niet zo heel vrouwelijk dus. Het moet ook vooral lekker zitten. Tuurlijk zie je uiterlijk het eerst, maar comfort geeft mij de doorslag.
Wat ik altijd gehad heb is dat als iets me niet interesseert, ik me daar helemaal voor af kan sluiten. Vaak dingen waar iedereen continue over praat, vind ik niet boeiend en andersom. Bijvoorbeeld films die je gezien moet hebben. Vaak had ik ze dan niet gezien, omdat de beschrijving niet boeiend klonk. Dan ging ik me er ook niet in verdiepen. Bijvoorbeeld Harry Potter. Heb er welgeteld 1 film van gezien en kan me geen scene meer herinneren. Datzelfde had ik ook heel lang met het nieuws. Ik kijk pas het bewust het nieuws sinds ik op mezelf woon. Omdat er toch wel vaak over gepraat wordt op het werk. Maar soms moet ik mezelf daar echt toe zetten. In groep 8 maakte mijn leraar zich al zorgen omdat ik er nog geen interesse in had. Hij moest eens weten.
zondag 13 september 2015 om 01:40
Wat ís de norm eigenlijk? Veel (bijna alle) mensen volgen iemand in hun sociale kring, om hun plek in die kring te bevestigen. Groepsdrang, kuddegedrag, etc. Is het idee of de mening van die ene persoon de norm, of is iets de norm omdat de rest klakkeloos maar iemand nadoet, zonder na te denken wat ze zelf willen of vinden?
Betekent dat dan dat eenlingen, of: mensen met een sterkere eigen opvatting dan de massa, nergens bij horen? Vaak is het zo dat eenlingen lastig aansluiting vinden bij de grote groep, juist omdat over de "standaard" onderwerpen wordt gesproken die minder interssant worden gevonden door een kleine groep mensen.
Ik merk in mijn eigen kring dat mensen mij vaak niet goed begrijpen, niet tussen mijn regels door kunnen (of willen) lezen. Andersom ook niet. Maar er wordt ook bar weinig moeite gedaan om beter in contact te komen. Op de één of andere manier wordt blijkbaar gedacht dat de uitzondering zich maar moet aanpassen. Dat vind ik oneerlijk, alsof wij einzelgängers minder bestaansrecht hebben, ofzo.
Betekent dat dan dat eenlingen, of: mensen met een sterkere eigen opvatting dan de massa, nergens bij horen? Vaak is het zo dat eenlingen lastig aansluiting vinden bij de grote groep, juist omdat over de "standaard" onderwerpen wordt gesproken die minder interssant worden gevonden door een kleine groep mensen.
Ik merk in mijn eigen kring dat mensen mij vaak niet goed begrijpen, niet tussen mijn regels door kunnen (of willen) lezen. Andersom ook niet. Maar er wordt ook bar weinig moeite gedaan om beter in contact te komen. Op de één of andere manier wordt blijkbaar gedacht dat de uitzondering zich maar moet aanpassen. Dat vind ik oneerlijk, alsof wij einzelgängers minder bestaansrecht hebben, ofzo.
zondag 13 september 2015 om 01:43
quote:hondenmens schreef op 13 september 2015 @ 00:33:
Bijvoorbeeld Harry Potter. Heb er welgeteld 1 film van gezien en kan me geen scene meer herinneren.
Ach, die films mis je niet zoveel aan. De boeken zijn veel beter, met name vanaf deel drie. Daar worden ze echt goed, met meerdere diepere lagen. Niks kinderboeken!
Bijvoorbeeld Harry Potter. Heb er welgeteld 1 film van gezien en kan me geen scene meer herinneren.
Ach, die films mis je niet zoveel aan. De boeken zijn veel beter, met name vanaf deel drie. Daar worden ze echt goed, met meerdere diepere lagen. Niks kinderboeken!
zondag 13 september 2015 om 10:33
maandag 14 september 2015 om 11:04
quote:salsagirl86 schreef op 11 september 2015 @ 16:44:
[...]
Helemaal mee eens haha. Ik vind het ook erg vermoeiend. Soms lijkt het me gewoon makkelijker om geen vrienden te hebben en alleen aandacht te besteden aan familie (heb een goeie band met familie). Ik blijf het lastig vinden.Had al eerder willen reageren, maar het forum liep steeds vast de afgelopen dagen bij mij... Dit heb ik dus ook, breng veel tijd door met familie en 1 beste vriendin+gezin. Daar heb ik genoeg aan.
[...]
Helemaal mee eens haha. Ik vind het ook erg vermoeiend. Soms lijkt het me gewoon makkelijker om geen vrienden te hebben en alleen aandacht te besteden aan familie (heb een goeie band met familie). Ik blijf het lastig vinden.Had al eerder willen reageren, maar het forum liep steeds vast de afgelopen dagen bij mij... Dit heb ik dus ook, breng veel tijd door met familie en 1 beste vriendin+gezin. Daar heb ik genoeg aan.
maandag 14 september 2015 om 11:07
quote:Varkentje1905 schreef op 12 september 2015 @ 15:06:
Tja, dat heb ik mij ook altijd afgevraagd, "de norm", wat is dat nu juist?
Ik ben iemand die wel veel 'kennissen' heeft, maar niet echt vrienden of vriendinnen. Zeker geen aso type, maar eerder één of 2 echte goede vriendin, niet echt een hele groep als het ware. Op school was dit vroeger ook al zo. Ik stond eerder bij een groepje van max.3 à 4 mensen en 'naar de fuif gaan', zoals ze het in die tijd bij ons op school riepen, zei mij echt niet veel. Ik ging wel eens voor de gein en om het roddelen tegen te gaan, maar ik telde eerder de uren af tot ik terug naar huis kon gaan. Toch werd ik vaak geplaagd/gepest (?) dat ik 'niet normaal' was, want wie hield nu op de leeftijd van 15-20 niet van 'elke week uitgaan'???
Nu relativeer ik dat ook echter, maar als puber voelde ik mij zelfs een beetje schuldig... Ik was ook altijd afhankelijk van mn ouders voor andermans auto of bus tot mn 22e, en van een goeie vriendin ed...
Persoonlijk antwoord ik op een sms-je/gemiste oproep/mail/fb liefst zo snel mogelijk, zeker als het een collega, vriend(in) of familie is. In alle andere gevallen luidt mijn devies: "Als ze mij dringend nodig hebben bellen/mailen ze mij maar terug".
Ik ben wel zo opgevoed, dat (zeker in het begin van gsm en internet dan) een sms-je of mail 'onpersoonlijk' zou zijn. Nu dat meer is ingeburgerd voelt het voor mij ook normaler om te sms'en dan te bellen.Ik had dat als puber ook, wilde helemaal niet uitgaan. Deed het soms maar wel om niet al te erg op te vallen. Kreeg veel vreemde blikken na het weekend als ik als antwoord gaf wat ik in het weekend had gedaan. Ik voelde me in die tijd zo raar en soms ook eenzaam. Er was vrijwel niemand anders die begreep dat ik het liefste thuis was met een boek of film. Mijn ouders daarentegen vonden het helemaal niet erg, zo'n rustige puber
Tja, dat heb ik mij ook altijd afgevraagd, "de norm", wat is dat nu juist?
Ik ben iemand die wel veel 'kennissen' heeft, maar niet echt vrienden of vriendinnen. Zeker geen aso type, maar eerder één of 2 echte goede vriendin, niet echt een hele groep als het ware. Op school was dit vroeger ook al zo. Ik stond eerder bij een groepje van max.3 à 4 mensen en 'naar de fuif gaan', zoals ze het in die tijd bij ons op school riepen, zei mij echt niet veel. Ik ging wel eens voor de gein en om het roddelen tegen te gaan, maar ik telde eerder de uren af tot ik terug naar huis kon gaan. Toch werd ik vaak geplaagd/gepest (?) dat ik 'niet normaal' was, want wie hield nu op de leeftijd van 15-20 niet van 'elke week uitgaan'???
Nu relativeer ik dat ook echter, maar als puber voelde ik mij zelfs een beetje schuldig... Ik was ook altijd afhankelijk van mn ouders voor andermans auto of bus tot mn 22e, en van een goeie vriendin ed...
Persoonlijk antwoord ik op een sms-je/gemiste oproep/mail/fb liefst zo snel mogelijk, zeker als het een collega, vriend(in) of familie is. In alle andere gevallen luidt mijn devies: "Als ze mij dringend nodig hebben bellen/mailen ze mij maar terug".
Ik ben wel zo opgevoed, dat (zeker in het begin van gsm en internet dan) een sms-je of mail 'onpersoonlijk' zou zijn. Nu dat meer is ingeburgerd voelt het voor mij ook normaler om te sms'en dan te bellen.Ik had dat als puber ook, wilde helemaal niet uitgaan. Deed het soms maar wel om niet al te erg op te vallen. Kreeg veel vreemde blikken na het weekend als ik als antwoord gaf wat ik in het weekend had gedaan. Ik voelde me in die tijd zo raar en soms ook eenzaam. Er was vrijwel niemand anders die begreep dat ik het liefste thuis was met een boek of film. Mijn ouders daarentegen vonden het helemaal niet erg, zo'n rustige puber
maandag 14 september 2015 om 11:11
Ik heb het aan vrienden geprobeerd uit te leggen mbv de tip van Lotte35. Helaas een reactie als: vrienden zijn er om dingen te delen (bepaalde dingen die afgelopen jaar gebeurd zijn waar ik niet mee ben gekomen bij hen) en je zondert je op deze manier wel heel erg af.
Ik los dingen graag zelf op. Trek me terug als ik somber ben of als er problemen zijn. Heb soms dagen nodig om alleen thuis te zijn en alles op een rijtje in mijn hoofd te krijgen. Daarna kom ik er meestal wel mee, maar niet bij iedereen. Ik ben enorm blij met mijn beste vriendin en haar gezin, we begrijpen elkaar. Eigenlijk heb ik aan hen en mijn familie genoeg.
Wat Lotte35 zei, ze hoeven het niet te begrijpen. Ik heb een poging gedaan en het viel niet in de smaak bij ze. Helaas dan maar.
Ik los dingen graag zelf op. Trek me terug als ik somber ben of als er problemen zijn. Heb soms dagen nodig om alleen thuis te zijn en alles op een rijtje in mijn hoofd te krijgen. Daarna kom ik er meestal wel mee, maar niet bij iedereen. Ik ben enorm blij met mijn beste vriendin en haar gezin, we begrijpen elkaar. Eigenlijk heb ik aan hen en mijn familie genoeg.
Wat Lotte35 zei, ze hoeven het niet te begrijpen. Ik heb een poging gedaan en het viel niet in de smaak bij ze. Helaas dan maar.
maandag 14 september 2015 om 12:11
quote:Dollycat schreef op 14 september 2015 @ 11:11:
Ik heb het aan vrienden geprobeerd uit te leggen mbv de tip van Lotte35. Helaas een reactie als: vrienden zijn er om dingen te delen (bepaalde dingen die afgelopen jaar gebeurd zijn waar ik niet mee ben gekomen bij hen) en je zondert je op deze manier wel heel erg af.
Blijkbaar hadden ze je graag willen helpen met dingen, maar hebben ze daar niet de kans toe gekregen, omdat ze niet wisten wat er speelde bij jou.
Ik vraag me af waarom ze dat als negatief zien.
Jij ook?
Voelen ze zich gepasseerd?
Daar lijkt het namelijk wel een beetje op.
quote:Ik heb een poging gedaan en het viel niet in de smaak bij ze. Helaas dan maar.
Goed zo!
Ik kan me voorstellen dat het misschien nog niet helemaal goed voelt voor je, maar dit is wel de manier waarop je moet gaan denken.
Ik praat er misschien wat makkelijk over, terwijl ik weet dat zo denken ook consequenties kan hebben.
Het kan ervoor zorgen dat een vriendschap eindigt. Als je dat pertinent niet wilt, moet je misschien water bij de wijn doen, en vaker afspreken dan je wilt. Zelf sta ik daar totáál niet achter hoor, want het geeft eigenlijk aan dat je accepteert dat zij jou niet accepteren zoals je bent. Ik heb liever geen vriendschap dan eentje waarin ik niet mezelf kan zijn. Maar ik ben heel graag alleen en kan dat ook heel goed, dus dan is het misschien makkelijk praten.
Ik heb het aan vrienden geprobeerd uit te leggen mbv de tip van Lotte35. Helaas een reactie als: vrienden zijn er om dingen te delen (bepaalde dingen die afgelopen jaar gebeurd zijn waar ik niet mee ben gekomen bij hen) en je zondert je op deze manier wel heel erg af.
Blijkbaar hadden ze je graag willen helpen met dingen, maar hebben ze daar niet de kans toe gekregen, omdat ze niet wisten wat er speelde bij jou.
Ik vraag me af waarom ze dat als negatief zien.
Jij ook?
Voelen ze zich gepasseerd?
Daar lijkt het namelijk wel een beetje op.
quote:Ik heb een poging gedaan en het viel niet in de smaak bij ze. Helaas dan maar.
Goed zo!
Ik kan me voorstellen dat het misschien nog niet helemaal goed voelt voor je, maar dit is wel de manier waarop je moet gaan denken.
Ik praat er misschien wat makkelijk over, terwijl ik weet dat zo denken ook consequenties kan hebben.
Het kan ervoor zorgen dat een vriendschap eindigt. Als je dat pertinent niet wilt, moet je misschien water bij de wijn doen, en vaker afspreken dan je wilt. Zelf sta ik daar totáál niet achter hoor, want het geeft eigenlijk aan dat je accepteert dat zij jou niet accepteren zoals je bent. Ik heb liever geen vriendschap dan eentje waarin ik niet mezelf kan zijn. Maar ik ben heel graag alleen en kan dat ook heel goed, dus dan is het misschien makkelijk praten.
You don't have to fit into the format
maandag 14 september 2015 om 13:33
quote:Lotte35 schreef op 14 september 2015 @ 12:11:
[...]
Blijkbaar hadden ze je graag willen helpen met dingen, maar hebben ze daar niet de kans toe gekregen, omdat ze niet wisten wat er speelde bij jou.
Ik vraag me af waarom ze dat als negatief zien.
Jij ook?
Voelen ze zich gepasseerd?
Daar lijkt het namelijk wel een beetje op.
Ja, daar sla je de spijker op zijn kop. Ze voelen zich inderdaad gepasseerd.
[...]
Goed zo!
Ik kan me voorstellen dat het misschien nog niet helemaal goed voelt voor je, maar dit is wel de manier waarop je moet gaan denken.
Ik praat er misschien wat makkelijk over, terwijl ik weet dat zo denken ook consequenties kan hebben.
Het kan ervoor zorgen dat een vriendschap eindigt. Als je dat pertinent niet wilt, moet je misschien water bij de wijn doen, en vaker afspreken dan je wilt. Zelf sta ik daar totáál niet achter hoor, want het geeft eigenlijk aan dat je accepteert dat zij jou niet accepteren zoals je bent. Ik heb liever geen vriendschap dan eentje waarin ik niet mezelf kan zijn. Maar ik ben heel graag alleen en kan dat ook heel goed, dus dan is het misschien makkelijk praten.
Ja, het begint wel beter te voelen. Ik kon me heel erg ongemakkelijk voelen bij het idee dat dit een vriendschap kan kosten. Dan ga je krampachtig vaker afspreken en je anders voordoen. Dat wil ik niet meer. Dus ik laat het zo. Ik wil mezelf kunnen zijn en dat kan ik bij hen niet. Ik ben ook heel erg graag alleen en voel me daar goed bij. Ik wil net als jij ook liever geen vriendschappen meer waarin ik niet mezelf kan zijn.
Het is niet de eerste keer dat ik dit doe en het heeft er inderdaad voor gezorgd dat er contacten verloren zijn gegaan. Maar ik begin me te realiseren dat de mensen die er nog wel zijn, me accepteren zoals ik ben. Ik leef een stuk rustiger zonder al dat gestress in mijn lijf om erbij te horen.
[...]
Blijkbaar hadden ze je graag willen helpen met dingen, maar hebben ze daar niet de kans toe gekregen, omdat ze niet wisten wat er speelde bij jou.
Ik vraag me af waarom ze dat als negatief zien.
Jij ook?
Voelen ze zich gepasseerd?
Daar lijkt het namelijk wel een beetje op.
Ja, daar sla je de spijker op zijn kop. Ze voelen zich inderdaad gepasseerd.
[...]
Goed zo!
Ik kan me voorstellen dat het misschien nog niet helemaal goed voelt voor je, maar dit is wel de manier waarop je moet gaan denken.
Ik praat er misschien wat makkelijk over, terwijl ik weet dat zo denken ook consequenties kan hebben.
Het kan ervoor zorgen dat een vriendschap eindigt. Als je dat pertinent niet wilt, moet je misschien water bij de wijn doen, en vaker afspreken dan je wilt. Zelf sta ik daar totáál niet achter hoor, want het geeft eigenlijk aan dat je accepteert dat zij jou niet accepteren zoals je bent. Ik heb liever geen vriendschap dan eentje waarin ik niet mezelf kan zijn. Maar ik ben heel graag alleen en kan dat ook heel goed, dus dan is het misschien makkelijk praten.
Ja, het begint wel beter te voelen. Ik kon me heel erg ongemakkelijk voelen bij het idee dat dit een vriendschap kan kosten. Dan ga je krampachtig vaker afspreken en je anders voordoen. Dat wil ik niet meer. Dus ik laat het zo. Ik wil mezelf kunnen zijn en dat kan ik bij hen niet. Ik ben ook heel erg graag alleen en voel me daar goed bij. Ik wil net als jij ook liever geen vriendschappen meer waarin ik niet mezelf kan zijn.
Het is niet de eerste keer dat ik dit doe en het heeft er inderdaad voor gezorgd dat er contacten verloren zijn gegaan. Maar ik begin me te realiseren dat de mensen die er nog wel zijn, me accepteren zoals ik ben. Ik leef een stuk rustiger zonder al dat gestress in mijn lijf om erbij te horen.
dollycat wijzigde dit bericht op 14-09-2015 13:35
Reden: voor de duidelijkheid vetgedrukt
Reden: voor de duidelijkheid vetgedrukt
% gewijzigd
maandag 14 september 2015 om 13:55
Ik was vooral vroeger als prepuber en puber niet "zoals de norm" maar ik had toen ook wel iets irritants/recalcitrants over me denk ik (achteraf) waarmee ik mij niet geliefd maakte en mijzelf eigenlijk in een uitzonderingspositie plaatste nog vóór een ander dat deed.
Bijv door absoluut niet mee te willen gaan in de belevingswereld van mijn leeftijdsgenoten op het gebied van allerlei dingen; sociale contacten, muziek, mode, jongens, uitgaan etc. En heel erg sterk in mijn "eigen wereldje" of fantasie te zitten. Maar echt leuk was ik niet volgens mij, had ook al een sterk (negatieve) mening over wat de anderen wel leuk vonder terwijl ik eigenlijk niet eens wist waar het over ging. NKOTB, Vanilla Ice, Beverly Hills etc etc. Niet dat ieder kind van dezelfde dingen móet houden maar ik maakte het mijzelf denk ik wel moeilijker dan nodig.
Bijv door absoluut niet mee te willen gaan in de belevingswereld van mijn leeftijdsgenoten op het gebied van allerlei dingen; sociale contacten, muziek, mode, jongens, uitgaan etc. En heel erg sterk in mijn "eigen wereldje" of fantasie te zitten. Maar echt leuk was ik niet volgens mij, had ook al een sterk (negatieve) mening over wat de anderen wel leuk vonder terwijl ik eigenlijk niet eens wist waar het over ging. NKOTB, Vanilla Ice, Beverly Hills etc etc. Niet dat ieder kind van dezelfde dingen móet houden maar ik maakte het mijzelf denk ik wel moeilijker dan nodig.
maandag 14 september 2015 om 15:36
Ik leefde ook in een eigen wereldje en was erg kinderlijk. Op de basisschool was ik al een dromer, vooral als de lesstof me niet boeide. Hele verhalen fantaseren tijdens de les. Hierdoor gebeurde het nogal eens dat ik belangrijke dingen niet gehoord had. In de 3e en 4e klas van het middelbaar gingen vriendinnen naar party's en op jongensjacht. Terwijl ik naar Disney tekenfilms keek, met Lego speelde, strijkkralenfiguren maakte of achter de pc zat. De meeste mensen wisten dit niet, want ik deed dat op mijn kamer. Altijd het gevoel dat ik dat stiekem moest doen, want op die leeftijd is dat niet stoer.
maandag 14 september 2015 om 15:49
maandag 14 september 2015 om 15:49
Dat kinderlijke herken ik ook, het stiekem doen niet. Ik ging op sommige dingen ook echt vól in, had dan ineens een levendige groep fantasievriendjes of -draak die ik om me heen dacht maar waarvan ik dan ook wel dacht dat anderen met hen wilden spelen. Maar als ze dat dan niet wilden of snapten dan kon ik niet heel nuchter zeggen/denken: dat doe ik dan vanavond op mijn kamer wel weer en nu gaan we "gewoon" een buitenspelletje doen of tekenen of weet ik wat, maar ging dan liever in mijn eentje een fantasiespel beleven. Ik snap achteraf ook wel dat anderen dat raar zullen hebben gevonden.
maandag 14 september 2015 om 21:58
Dat dagdromen/fantaseren herken ik wel. Vroeger op de fiets naar school (natuurlijk alleen) of tijdens de les.
Ik doe het trouwens nog steeds. Bijv. tijdens saaie vergaderingen of presentaties, of een verjaardag waar ik echt niet onderuit kon. Ik trek mij dan compleet in mijn eigen wereld terug.
Dat ergeren aan andere mensen (lawaaiig, druk, veel met zichzelf bezig, erg aanwezig) heb ik ook heel snel. Het meest irriteer ik mij aan mensen die alleen maar over zichzelf praten en elk gesprek naar zich toe weten te trekken. Hee, leuk dat je er weer bent, waar was je heen? Oh daar ben ik ook geweest dat was geweldig en zo leuk we hebben dit en we hebben dat....en vervolgens gaat het na 3 woorden van mij alleen weer over hun. Overigens boeien mij dit soort stompzinnige inhoudsloze gesprekken ook totaal niet. Al die prietpraat..
Ik doe het trouwens nog steeds. Bijv. tijdens saaie vergaderingen of presentaties, of een verjaardag waar ik echt niet onderuit kon. Ik trek mij dan compleet in mijn eigen wereld terug.
Dat ergeren aan andere mensen (lawaaiig, druk, veel met zichzelf bezig, erg aanwezig) heb ik ook heel snel. Het meest irriteer ik mij aan mensen die alleen maar over zichzelf praten en elk gesprek naar zich toe weten te trekken. Hee, leuk dat je er weer bent, waar was je heen? Oh daar ben ik ook geweest dat was geweldig en zo leuk we hebben dit en we hebben dat....en vervolgens gaat het na 3 woorden van mij alleen weer over hun. Overigens boeien mij dit soort stompzinnige inhoudsloze gesprekken ook totaal niet. Al die prietpraat..
maandag 14 september 2015 om 23:02
Ik vind het ook irritant als er iemand ernstig ziek is, dat er over niks anders gepraat wordt als over die persoon. Toen een oom (waar ik niet zoveel mee had) ongeneeslijk ziek was, leefden mijn ouders daar 2 jaar lang helemaal voor. Ze hebben zelfs een groot deel van de operatie betaald. Het was alleen levens rekkend, daar is nog geen medicijn tegen. Maar ik werd dat gepraat over die ziekte zo beu. In die tijd had ik het ook moeilijk met mezelf doordat ik overal in vast liep. Als ik thuis vertelde over mijn dag, vonden ze dat heel akelig voor me. En gelijk erachteraan: "Goh dat is toch erg he van oom X."
Tuurlijk, ik wens niemand zoiets toe. Maar ik lag er niet wakker van zoals zij. Vroeg me meer af wanneer we eindelijk weer eens normaal gingen leven. Leuke dingen doen met ons gezin ipv van steeds voor een ander leven. Dat je wilt helpen oke, maar je eigen leven moet er niet aan onderdoor gaan.
Ook als er een ramp op TV is, heb ik geen behoefte om daar steeds naar te kijken.
Tuurlijk, ik wens niemand zoiets toe. Maar ik lag er niet wakker van zoals zij. Vroeg me meer af wanneer we eindelijk weer eens normaal gingen leven. Leuke dingen doen met ons gezin ipv van steeds voor een ander leven. Dat je wilt helpen oke, maar je eigen leven moet er niet aan onderdoor gaan.
Ook als er een ramp op TV is, heb ik geen behoefte om daar steeds naar te kijken.
woensdag 16 september 2015 om 12:09
Die sollicitatie was een drama. Werd na 25 minuten buiten gezet Niet erg, functie bleek ook niet helemaal mijn ding. Kwam iets bij kijken wat niet in vacature stond, en ik totaal niet kan en wil.
Hij was verbaasd dat ik in het echt een heel ander persoon bleek dan op mijn cv en in mijn brief. Daarin kwam ik zo krachtig over. Maar had toen niet eens meer de zin of motivatie om dat uit te leggen.
Werd me training aangeraden om mezelf verder te ontwikkelen. Want 'de krachtige vrouw zit wel ergens verscholen.' Man man man..
Hij was verbaasd dat ik in het echt een heel ander persoon bleek dan op mijn cv en in mijn brief. Daarin kwam ik zo krachtig over. Maar had toen niet eens meer de zin of motivatie om dat uit te leggen.
Werd me training aangeraden om mezelf verder te ontwikkelen. Want 'de krachtige vrouw zit wel ergens verscholen.' Man man man..
woensdag 16 september 2015 om 12:43
quote:Pompomlala schreef op 16 september 2015 @ 12:09:
Die sollicitatie was een drama. Werd na 25 minuten buiten gezet Niet erg, functie bleek ook niet helemaal mijn ding. Kwam iets bij kijken wat niet in vacature stond, en ik totaal niet kan en wil.
Hij was verbaasd dat ik in het echt een heel ander persoon bleek dan op mijn cv en in mijn brief. Daarin kwam ik zo krachtig over. Maar had toen niet eens meer de zin of motivatie om dat uit te leggen.
Werd me training aangeraden om mezelf verder te ontwikkelen. Want 'de krachtige vrouw zit wel ergens verscholen.' Man man man..Pfff, jeetje.
Die sollicitatie was een drama. Werd na 25 minuten buiten gezet Niet erg, functie bleek ook niet helemaal mijn ding. Kwam iets bij kijken wat niet in vacature stond, en ik totaal niet kan en wil.
Hij was verbaasd dat ik in het echt een heel ander persoon bleek dan op mijn cv en in mijn brief. Daarin kwam ik zo krachtig over. Maar had toen niet eens meer de zin of motivatie om dat uit te leggen.
Werd me training aangeraden om mezelf verder te ontwikkelen. Want 'de krachtige vrouw zit wel ergens verscholen.' Man man man..Pfff, jeetje.
You don't have to fit into the format
woensdag 16 september 2015 om 14:05
Ja, hij had een punt. Zou graag trainingen volgen om mezelf verder te ontwikkelen, denk aan een assertiviteitstraining. Ik ben krachtig en overtuigend op papier, dan moet ik dat toch ook in real life kunnen zijn?
Maar goed, eerst werken en sparen daarvoor. Kon het maar andersom.
Daarbij moet ik me meer richten op werk dat beter bij mij past ipv waar ik ervaring in heb (verkoop). En niet wat nu bleek: Socializen met mensen en op slinkse wijze meer producten van het bedrijf aanbieden. (Nee, was geen winkel). Werd administratieve functie genoemd, was het maar deels.
Het liefst zit ik de hele dag achter een computer en ik werk prima in m'n eentje. Uit een gratis beroepskeuzetest op internet kwamen banen als grafisch vormgever, bibliothecaris, stedenbouwkundig ontwerper. Niet dat ik me ga omscholen. Maar het zijn wel allemaal vrij zelfstandige beroepen.
Ik heb journalistiek gestudeerd, dus ga maar weer verder zoeken in die richting. Tekstschrijver of zo. Zou graag voor mezelf beginnen, ware het niet dat klanten vast niet komen aanwaaien en ik niet goed ben in acquisitie. En daarbij, ik heb niet met alle tekstvormen ervaring. Ik weet niet of ik aan alle wensen van een klant kan voldoen. Zie dus beren op de weg.
Zo, dat is eruit
Hebben jullie 'passend' werk?
En ook de ervaring dat, introvert zijnde, werken met mensen je opbreekt? Ben nieuwsgierig.
Maar goed, eerst werken en sparen daarvoor. Kon het maar andersom.
Daarbij moet ik me meer richten op werk dat beter bij mij past ipv waar ik ervaring in heb (verkoop). En niet wat nu bleek: Socializen met mensen en op slinkse wijze meer producten van het bedrijf aanbieden. (Nee, was geen winkel). Werd administratieve functie genoemd, was het maar deels.
Het liefst zit ik de hele dag achter een computer en ik werk prima in m'n eentje. Uit een gratis beroepskeuzetest op internet kwamen banen als grafisch vormgever, bibliothecaris, stedenbouwkundig ontwerper. Niet dat ik me ga omscholen. Maar het zijn wel allemaal vrij zelfstandige beroepen.
Ik heb journalistiek gestudeerd, dus ga maar weer verder zoeken in die richting. Tekstschrijver of zo. Zou graag voor mezelf beginnen, ware het niet dat klanten vast niet komen aanwaaien en ik niet goed ben in acquisitie. En daarbij, ik heb niet met alle tekstvormen ervaring. Ik weet niet of ik aan alle wensen van een klant kan voldoen. Zie dus beren op de weg.
Zo, dat is eruit
Hebben jullie 'passend' werk?
En ook de ervaring dat, introvert zijnde, werken met mensen je opbreekt? Ben nieuwsgierig.
