Psyche
alle pijlers
Meer mensen die graag op zichzelf zijn?
zaterdag 6 juni 2015 om 12:47
Hoi allemaal,
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
vrijdag 2 oktober 2015 om 09:58
vrijdag 2 oktober 2015 om 11:41
quote:jamesblond schreef op 01 oktober 2015 @ 23:04:
ben geen ster in het doen van concessies, etc. Ben eigenlijk best wel een egoïst
Hoe zit dat bij jullie?
Heel herkenbaar.
Daarom wil ik ook geen relatie.
Ik zou het simpelweg niet kunnen, ben te veel op mezelf gericht.
ben geen ster in het doen van concessies, etc. Ben eigenlijk best wel een egoïst
Hoe zit dat bij jullie?Heel herkenbaar.
Daarom wil ik ook geen relatie.
Ik zou het simpelweg niet kunnen, ben te veel op mezelf gericht.
You don't have to fit into the format
vrijdag 2 oktober 2015 om 11:47
quote:mick87 schreef op 29 september 2015 @ 22:28:
Maar ik heb wel t idee dat ik alleen de dingen intenser beleef of zo. Dat heb ik met alles. Herkenbaar?
Ja, heel herkenbaar.
Ik vind winkelen bijvoorbeeld best leuk, maar ik ga nooit met een vriendin.
Ik wil alleen naar de winkels die IK leuk vind, en daar wil ik net zo lang blijven als ik zelf wil.
De paar keer dat ik wel met een vriendin ging, voelde ik me ongelukkig. Ik kon het bijna niet opbrengen om me 'te vermaken' in de winkels die zij leuk vond (bepaalde kledingzaken die totaal niet bij mij pasten), en ik voelde me opgelaten in de winkels waar ik naartoe wilde, omdat ik het gevoel had niet op mijn gemak te kunnen kijken. Laat mij maar lekker alleen gaan.
Maar ik heb wel t idee dat ik alleen de dingen intenser beleef of zo. Dat heb ik met alles. Herkenbaar?
Ja, heel herkenbaar.
Ik vind winkelen bijvoorbeeld best leuk, maar ik ga nooit met een vriendin.
Ik wil alleen naar de winkels die IK leuk vind, en daar wil ik net zo lang blijven als ik zelf wil.
De paar keer dat ik wel met een vriendin ging, voelde ik me ongelukkig. Ik kon het bijna niet opbrengen om me 'te vermaken' in de winkels die zij leuk vond (bepaalde kledingzaken die totaal niet bij mij pasten), en ik voelde me opgelaten in de winkels waar ik naartoe wilde, omdat ik het gevoel had niet op mijn gemak te kunnen kijken. Laat mij maar lekker alleen gaan.
You don't have to fit into the format
vrijdag 2 oktober 2015 om 13:01
Even een beetje stoom afblazen... Hoe ervaren jullie logees? Wij hebben nu - tijdelijk - onderdak geboden aan mijn schoonzusje wegens verbroken relatie. En 't werkt af en toe een beetje op mijn zenuwen... Niet eens zozeer haar aanwezigheid als we samen zijn (tijdens het eten ofzo) maar meer: het horen van iemand die de badkamer/wc gebruikt, die 's avonds laat (en je niet precies weet hoe laat het gaat worden) als je al in bed ligt de voordeur opent en de trap op komt naar boven etc. Dat ik toch een beetje gene voelt om 's morgens vroeg nog in pyjamabroek en met (niet al te flatteuze) bril op de kamer van mijn zoontje naar binnen te gaan en hoop dat ze me niet ziet (terwijl ik niet eens kan uitleggen waarom ik dat vervelend vind). Dat ik 's ochtends niet meteen de vaatwasser uitruim maar dat haar dan ineens zie doen (hoe lief dat natuurlijk ook is!) of niet de tafel of vloer compleet met zooi durf te laten liggen.
Ik begrijp zeker dat mijn vrouw dit haar zus heeft toegezegd al hadden wij misschien samen beter moeten communiceren met elkaar over welke tijd ze kon blijven... zeker ook omdat we de kamer nog tot een echte babykamer voor onze tweede zoon willen gaan inrichten.
Ook vraag ik mij af hoe zoiets straks dan zou voelen als de zoons in tienerleeftijd komen. Volgens mij voelt het namelijk best raar om met meer dan 2 volwassenen ineens gebruik te moeten maken van dezelfde wc's en bad/douche en voelt een hele normale gezinswoning dan ineens heel klein aan en niet geschikt voor >2 volwassenen. Gelukkig hebben we nog even want van jonge kinderen kan ik veel hebben. 't Lijkt me wel moeilijker zodra ze hun eigen ritme en tijden hebben. Toch gaat denk ik lang niet iedereen met puberkinderen per se ruimer wonen, maar ik vraag me af of mensen dan niet heel gauw in elkaars irritatiezone gaan zitten...
Ik begrijp zeker dat mijn vrouw dit haar zus heeft toegezegd al hadden wij misschien samen beter moeten communiceren met elkaar over welke tijd ze kon blijven... zeker ook omdat we de kamer nog tot een echte babykamer voor onze tweede zoon willen gaan inrichten.
Ook vraag ik mij af hoe zoiets straks dan zou voelen als de zoons in tienerleeftijd komen. Volgens mij voelt het namelijk best raar om met meer dan 2 volwassenen ineens gebruik te moeten maken van dezelfde wc's en bad/douche en voelt een hele normale gezinswoning dan ineens heel klein aan en niet geschikt voor >2 volwassenen. Gelukkig hebben we nog even want van jonge kinderen kan ik veel hebben. 't Lijkt me wel moeilijker zodra ze hun eigen ritme en tijden hebben. Toch gaat denk ik lang niet iedereen met puberkinderen per se ruimer wonen, maar ik vraag me af of mensen dan niet heel gauw in elkaars irritatiezone gaan zitten...
vrijdag 2 oktober 2015 om 13:18
quote:mick87 schreef op 02 oktober 2015 @ 09:58:
Sommige vrienden vinden me egoistisch. Maar zijn er ool jaloers op: dat ik zovoor mezelfndurf te kiezen en geen pleaser ben. En ze weten ook: in nood sta ik altijd voor ze klaar.
Niks mis met egoist zijn vind ik. Mijn moeder zegt vaak: leef je leven maar op zoals jij denkt dat t goed is.
Dat is geen egoisme, maar egocentrisch zijn. Egoisme wil zeggen dat je alleen aan jezelf denkt en niets wil delen, egocentrisch wil zeggen dat je vanuit jezelf denkt.
Ik wil bijvoorbeeld best wel iemand helpen als die er om vraagt, maar wel wanneer het mij uitkomt en niet wanneer die ander het wil. Veel mensen worden dan pissed. Dat is pas egoisme, je moet blij zijn dat ik je uberhaupt wil helpen en gratis nog wel.
Sommige vrienden vinden me egoistisch. Maar zijn er ool jaloers op: dat ik zovoor mezelfndurf te kiezen en geen pleaser ben. En ze weten ook: in nood sta ik altijd voor ze klaar.
Niks mis met egoist zijn vind ik. Mijn moeder zegt vaak: leef je leven maar op zoals jij denkt dat t goed is.
Dat is geen egoisme, maar egocentrisch zijn. Egoisme wil zeggen dat je alleen aan jezelf denkt en niets wil delen, egocentrisch wil zeggen dat je vanuit jezelf denkt.
Ik wil bijvoorbeeld best wel iemand helpen als die er om vraagt, maar wel wanneer het mij uitkomt en niet wanneer die ander het wil. Veel mensen worden dan pissed. Dat is pas egoisme, je moet blij zijn dat ik je uberhaupt wil helpen en gratis nog wel.
vrijdag 2 oktober 2015 om 14:04
quote:NYC schreef op 02 oktober 2015 @ 13:01:
Even een beetje stoom afblazen... Hoe ervaren jullie logees? Wij hebben nu - tijdelijk - onderdak geboden aan mijn schoonzusje wegens verbroken relatie. En 't werkt af en toe een beetje op mijn zenuwen... Niet eens zozeer haar aanwezigheid als we samen zijn (tijdens het eten ofzo) maar meer: het horen van iemand die de badkamer/wc gebruikt, die 's avonds laat (en je niet precies weet hoe laat het gaat worden) als je al in bed ligt de voordeur opent en de trap op komt naar boven etc. Dat ik toch een beetje gene voelt om 's morgens vroeg nog in pyjamabroek en met (niet al te flatteuze) bril op de kamer van mijn zoontje naar binnen te gaan en hoop dat ze me niet ziet (terwijl ik niet eens kan uitleggen waarom ik dat vervelend vind). Dat ik 's ochtends niet meteen de vaatwasser uitruim maar dat haar dan ineens zie doen (hoe lief dat natuurlijk ook is!) of niet de tafel of vloer compleet met zooi durf te laten liggen.
Ik begrijp zeker dat mijn vrouw dit haar zus heeft toegezegd al hadden wij misschien samen beter moeten communiceren met elkaar over welke tijd ze kon blijven... zeker ook omdat we de kamer nog tot een echte babykamer voor onze tweede zoon willen gaan inrichten.
Ook vraag ik mij af hoe zoiets straks dan zou voelen als de zoons in tienerleeftijd komen. Volgens mij voelt het namelijk best raar om met meer dan 2 volwassenen ineens gebruik te moeten maken van dezelfde wc's en bad/douche en voelt een hele normale gezinswoning dan ineens heel klein aan en niet geschikt voor >2 volwassenen. Gelukkig hebben we nog even want van jonge kinderen kan ik veel hebben. 't Lijkt me wel moeilijker zodra ze hun eigen ritme en tijden hebben. Toch gaat denk ik lang niet iedereen met puberkinderen per se ruimer wonen, maar ik vraag me af of mensen dan niet heel gauw in elkaars irritatiezone gaan zitten...
Logees zou ik niet aan beginnen, de laatste keer dat een vriendin hier 1 nacht geslapen heeft is bijna 10 jaar geleden en toen heb ik me voorgenomen dat nooit weer te doen.
Met kinderen is het anders, ik kreeg ook kriebels van op de bank liggende pubers maar daar groei je 'in'. Ik vind het soms wel vervelend dat ze (mn in het weekend) zo laat naar bed gaan maar daar staat tegenover dat ze ook hun eigen rommel op kunnen ruimen en het went gewoon.
Even een beetje stoom afblazen... Hoe ervaren jullie logees? Wij hebben nu - tijdelijk - onderdak geboden aan mijn schoonzusje wegens verbroken relatie. En 't werkt af en toe een beetje op mijn zenuwen... Niet eens zozeer haar aanwezigheid als we samen zijn (tijdens het eten ofzo) maar meer: het horen van iemand die de badkamer/wc gebruikt, die 's avonds laat (en je niet precies weet hoe laat het gaat worden) als je al in bed ligt de voordeur opent en de trap op komt naar boven etc. Dat ik toch een beetje gene voelt om 's morgens vroeg nog in pyjamabroek en met (niet al te flatteuze) bril op de kamer van mijn zoontje naar binnen te gaan en hoop dat ze me niet ziet (terwijl ik niet eens kan uitleggen waarom ik dat vervelend vind). Dat ik 's ochtends niet meteen de vaatwasser uitruim maar dat haar dan ineens zie doen (hoe lief dat natuurlijk ook is!) of niet de tafel of vloer compleet met zooi durf te laten liggen.
Ik begrijp zeker dat mijn vrouw dit haar zus heeft toegezegd al hadden wij misschien samen beter moeten communiceren met elkaar over welke tijd ze kon blijven... zeker ook omdat we de kamer nog tot een echte babykamer voor onze tweede zoon willen gaan inrichten.
Ook vraag ik mij af hoe zoiets straks dan zou voelen als de zoons in tienerleeftijd komen. Volgens mij voelt het namelijk best raar om met meer dan 2 volwassenen ineens gebruik te moeten maken van dezelfde wc's en bad/douche en voelt een hele normale gezinswoning dan ineens heel klein aan en niet geschikt voor >2 volwassenen. Gelukkig hebben we nog even want van jonge kinderen kan ik veel hebben. 't Lijkt me wel moeilijker zodra ze hun eigen ritme en tijden hebben. Toch gaat denk ik lang niet iedereen met puberkinderen per se ruimer wonen, maar ik vraag me af of mensen dan niet heel gauw in elkaars irritatiezone gaan zitten...
Logees zou ik niet aan beginnen, de laatste keer dat een vriendin hier 1 nacht geslapen heeft is bijna 10 jaar geleden en toen heb ik me voorgenomen dat nooit weer te doen.
Met kinderen is het anders, ik kreeg ook kriebels van op de bank liggende pubers maar daar groei je 'in'. Ik vind het soms wel vervelend dat ze (mn in het weekend) zo laat naar bed gaan maar daar staat tegenover dat ze ook hun eigen rommel op kunnen ruimen en het went gewoon.
en me vriend die wilt ook nog wat zegge
zondag 4 oktober 2015 om 13:59
quote:Pompomlala schreef op 29 september 2015 @ 12:18:
@Stokstaartje Wat goed dat je er (bijna) geen last meer van hebt! Zulke ervaringen maken me wat hoopvoller. Al heb ik er niet in grote mate of in alle situaties last van. Speelde al met het idee om eens met de POH te gaan praten. Al vind ik dat wel een beetje eng Wat voor therapie heb je gekregen?Bij mij was het ook niet altijd aanwezig, maar op veel belangrijke momenten toch wel. Meer dan ik destijds doorhad. Ik vond het ook spannend om naar een psycholoog te gaan (via de POH), maar het is me veel meegevallen. Wat voor therapie het was, weet ik niet, mijn psych gebruikte meerdere methodes door elkaar, net wat nodig was. Deels was het in ieder geval cognitieve gedragstherapie, maar dat weet ik vooral omdat ik er over gelezen heb, niet omdat mijn psych de methodes benoemde.
@Stokstaartje Wat goed dat je er (bijna) geen last meer van hebt! Zulke ervaringen maken me wat hoopvoller. Al heb ik er niet in grote mate of in alle situaties last van. Speelde al met het idee om eens met de POH te gaan praten. Al vind ik dat wel een beetje eng Wat voor therapie heb je gekregen?Bij mij was het ook niet altijd aanwezig, maar op veel belangrijke momenten toch wel. Meer dan ik destijds doorhad. Ik vond het ook spannend om naar een psycholoog te gaan (via de POH), maar het is me veel meegevallen. Wat voor therapie het was, weet ik niet, mijn psych gebruikte meerdere methodes door elkaar, net wat nodig was. Deels was het in ieder geval cognitieve gedragstherapie, maar dat weet ik vooral omdat ik er over gelezen heb, niet omdat mijn psych de methodes benoemde.
woensdag 7 oktober 2015 om 11:56
Aan einzelgänger zijn zit ook een nadeel waar ik toch wel over nadenk.
Een collega ging 2 weken terug met pensioen en we hebben met heel de afdeling nog gebak gegeten. Ik kende haar niet goed en moest er ook niet mee samen werken. Deze week kregen we te horen dat ze afgelopen weekend dood gevonden is in haar woning. Ze lag daar al 5 dagen. Er wordt nog onderzocht wat de doodsoorzaak is, maar waarschijnlijk is het in haar slaap gebeurd. Ze heeft maar 3 dagen van haar pensioen mogen genieten. Ze woonde alleen en had ook nauwelijks vrienden.
Dit zou ook mijn verhaal kunnen worden. Zo lang mijn moeder leeft en gezond is ben ik er niet bang voor. Want wij bellen bijna elke dag. Maar verder heb ik in mijn dorp heel weinig contacten. Mensen met wie ik echt omga. Ik heb een paar goede buren, maar die zijn ook al bejaard. We zien elkaar soms weken niet, alleen bij tegenkomen op straat. Als zij en mijn moeder wegvallen, zou ik daar makkelijk weken of misschien maanden kunnen liggen. De paar vriendinnen die ik heb wonen niet in mijn dorp.
Is dit ook een angst van jullie?
Een collega ging 2 weken terug met pensioen en we hebben met heel de afdeling nog gebak gegeten. Ik kende haar niet goed en moest er ook niet mee samen werken. Deze week kregen we te horen dat ze afgelopen weekend dood gevonden is in haar woning. Ze lag daar al 5 dagen. Er wordt nog onderzocht wat de doodsoorzaak is, maar waarschijnlijk is het in haar slaap gebeurd. Ze heeft maar 3 dagen van haar pensioen mogen genieten. Ze woonde alleen en had ook nauwelijks vrienden.
Dit zou ook mijn verhaal kunnen worden. Zo lang mijn moeder leeft en gezond is ben ik er niet bang voor. Want wij bellen bijna elke dag. Maar verder heb ik in mijn dorp heel weinig contacten. Mensen met wie ik echt omga. Ik heb een paar goede buren, maar die zijn ook al bejaard. We zien elkaar soms weken niet, alleen bij tegenkomen op straat. Als zij en mijn moeder wegvallen, zou ik daar makkelijk weken of misschien maanden kunnen liggen. De paar vriendinnen die ik heb wonen niet in mijn dorp.
Is dit ook een angst van jullie?
woensdag 7 oktober 2015 om 12:20
Hondenmens, wat triest zeg, het verhaal van je collega.
Zelf ben ik er niet bang voor.
Het klinkt misschien ongevoelig, maar als ik dood ben, ben ik dood.
Als ik dan weken in huis lig, merk ik daar niks van.
Natuurlijk is het een vervelend idee, maar bang? Nee.
Overigens zou jij toch gemist worden op je werk?
Als je opeens niet op komt dagen, denk ik dat ze op een gegeven moment echt wel actie gaan ondernemen. Of denk je van niet?
Zelf ben ik er niet bang voor.
Het klinkt misschien ongevoelig, maar als ik dood ben, ben ik dood.
Als ik dan weken in huis lig, merk ik daar niks van.
Natuurlijk is het een vervelend idee, maar bang? Nee.
Overigens zou jij toch gemist worden op je werk?
Als je opeens niet op komt dagen, denk ik dat ze op een gegeven moment echt wel actie gaan ondernemen. Of denk je van niet?
You don't have to fit into the format
woensdag 7 oktober 2015 om 12:39
quote:Lotte35 schreef op 07 oktober 2015 @ 12:20:
Hondenmens, wat triest zeg, het verhaal van je collega.
Zelf ben ik er niet bang voor.
Het klinkt misschien ongevoelig, maar als ik dood ben, ben ik dood.
Als ik dan weken in huis lig, merk ik daar niks van.
Natuurlijk is het een vervelend idee, maar bang? Nee.
Overigens zou jij toch gemist worden op je werk?
Als je opeens niet op komt dagen, denk ik dat ze op een gegeven moment echt wel actie gaan ondernemen. Of denk je van niet?Dat weet ik zo net nog niet. Dingen als ziekmeldingen worden vaak niet of laat doorgegeven aan onze werkleiding. Wij moeten naar 1 persoon bellen (de baas van de afdeling) en als die er niet is, krijg je een ander die ook van de werkleiding is, maar onder de 1e persoon valt. In Juli werd mij gevraagd op welke dagen ik in April ook weer ziek was geweest. Het komt wel bij de 1e persoon aan, maar het wordt niet in de computer gezet. Een slechte communicatie bij ons.
Hondenmens, wat triest zeg, het verhaal van je collega.
Zelf ben ik er niet bang voor.
Het klinkt misschien ongevoelig, maar als ik dood ben, ben ik dood.
Als ik dan weken in huis lig, merk ik daar niks van.
Natuurlijk is het een vervelend idee, maar bang? Nee.
Overigens zou jij toch gemist worden op je werk?
Als je opeens niet op komt dagen, denk ik dat ze op een gegeven moment echt wel actie gaan ondernemen. Of denk je van niet?Dat weet ik zo net nog niet. Dingen als ziekmeldingen worden vaak niet of laat doorgegeven aan onze werkleiding. Wij moeten naar 1 persoon bellen (de baas van de afdeling) en als die er niet is, krijg je een ander die ook van de werkleiding is, maar onder de 1e persoon valt. In Juli werd mij gevraagd op welke dagen ik in April ook weer ziek was geweest. Het komt wel bij de 1e persoon aan, maar het wordt niet in de computer gezet. Een slechte communicatie bij ons.
woensdag 7 oktober 2015 om 12:54
quote:hondenmens schreef op 07 oktober 2015 @ 11:56:
Aan einzelgänger zijn zit ook een nadeel waar ik toch wel over nadenk.
Een collega ging 2 weken terug met pensioen en we hebben met heel de afdeling nog gebak gegeten. Ik kende haar niet goed en moest er ook niet mee samen werken. Deze week kregen we te horen dat ze afgelopen weekend dood gevonden is in haar woning. Ze lag daar al 5 dagen. Er wordt nog onderzocht wat de doodsoorzaak is, maar waarschijnlijk is het in haar slaap gebeurd. Ze heeft maar 3 dagen van haar pensioen mogen genieten. Ze woonde alleen en had ook nauwelijks vrienden.
Dit zou ook mijn verhaal kunnen worden. Zo lang mijn moeder leeft en gezond is ben ik er niet bang voor. Want wij bellen bijna elke dag. Maar verder heb ik in mijn dorp heel weinig contacten. Mensen met wie ik echt omga. Ik heb een paar goede buren, maar die zijn ook al bejaard. We zien elkaar soms weken niet, alleen bij tegenkomen op straat. Als zij en mijn moeder wegvallen, zou ik daar makkelijk weken of misschien maanden kunnen liggen. De paar vriendinnen die ik heb wonen niet in mijn dorp.
Is dit ook een angst van jullie?
hey hondenmens,
toen mijn partner nog alleen woonde was dit 1 van zijn grootste angsten;
niet voor zichzelf,
maar voor de twee honden. Stel dat hij een ongeluk kreeg op de snelweg
van of naar het werk. Hij had wel goed contact met de buurvrouw, maar wat als die
net een paar dagen weg was bv?
Het antwoord hierop is een telefooncirkel
oprichten in de regio waar je woont. In de stad heb je het al vaak vanuit het maatschappelijk
werk vooral voor ouderen en mensen die in bv een rolstoel zitten.
De frequentie waarop jullie bellen is zelf te bepalen als je de oprichter bent
( of anders het verzoek doet bij het maatschappelijk werk in je gemeente)
het is de bedoeling dat eentje start op een afgesproken tijdstip en dat de volgende slechts opneemt, gedag zegt en weer de volgende belt: geen gesprekken , dus ) je komt bv één keer in het kwartaal samen om af te stemmen. Ik heb dit een tijd als vrijwilligerswerk gedaan ( daar werd elke ochtend om 08.30 gebeld en je had 1 week in de maand dienst, hangt ook van het vrijwilligerswerk af)
Mss dat je het in je achterhoofd kan houden voor het geval je ooit energie genoeg hebt om er iets mee te doen.............
Bedenk net dat je het tegenwoordig ook digitaal kan doen...
Aan einzelgänger zijn zit ook een nadeel waar ik toch wel over nadenk.
Een collega ging 2 weken terug met pensioen en we hebben met heel de afdeling nog gebak gegeten. Ik kende haar niet goed en moest er ook niet mee samen werken. Deze week kregen we te horen dat ze afgelopen weekend dood gevonden is in haar woning. Ze lag daar al 5 dagen. Er wordt nog onderzocht wat de doodsoorzaak is, maar waarschijnlijk is het in haar slaap gebeurd. Ze heeft maar 3 dagen van haar pensioen mogen genieten. Ze woonde alleen en had ook nauwelijks vrienden.
Dit zou ook mijn verhaal kunnen worden. Zo lang mijn moeder leeft en gezond is ben ik er niet bang voor. Want wij bellen bijna elke dag. Maar verder heb ik in mijn dorp heel weinig contacten. Mensen met wie ik echt omga. Ik heb een paar goede buren, maar die zijn ook al bejaard. We zien elkaar soms weken niet, alleen bij tegenkomen op straat. Als zij en mijn moeder wegvallen, zou ik daar makkelijk weken of misschien maanden kunnen liggen. De paar vriendinnen die ik heb wonen niet in mijn dorp.
Is dit ook een angst van jullie?
hey hondenmens,
toen mijn partner nog alleen woonde was dit 1 van zijn grootste angsten;
niet voor zichzelf,
maar voor de twee honden. Stel dat hij een ongeluk kreeg op de snelweg
van of naar het werk. Hij had wel goed contact met de buurvrouw, maar wat als die
net een paar dagen weg was bv?
Het antwoord hierop is een telefooncirkel
oprichten in de regio waar je woont. In de stad heb je het al vaak vanuit het maatschappelijk
werk vooral voor ouderen en mensen die in bv een rolstoel zitten.
De frequentie waarop jullie bellen is zelf te bepalen als je de oprichter bent
( of anders het verzoek doet bij het maatschappelijk werk in je gemeente)
het is de bedoeling dat eentje start op een afgesproken tijdstip en dat de volgende slechts opneemt, gedag zegt en weer de volgende belt: geen gesprekken , dus ) je komt bv één keer in het kwartaal samen om af te stemmen. Ik heb dit een tijd als vrijwilligerswerk gedaan ( daar werd elke ochtend om 08.30 gebeld en je had 1 week in de maand dienst, hangt ook van het vrijwilligerswerk af)
Mss dat je het in je achterhoofd kan houden voor het geval je ooit energie genoeg hebt om er iets mee te doen.............
Bedenk net dat je het tegenwoordig ook digitaal kan doen...
escape to the country met jonnie irwin, allistair, jules , nikki, denise 16 hr bbc1
vrijdag 9 oktober 2015 om 14:42
Zo herkenbaar waar jullie het hier over hebben, en fijn ook om die herkenning te vinden.
Ik vind het ook heel fijn om alleen te zijn, en dingen alleen te doen, maar er zit ook wel iets dubbels in, wat jamesblond ook schrijft. In contact of in groepen heb ik vaak het gevoel dat ik mee 'moet' en wil praten omdat ik anders ongeïnteresseerd over zou kunnen komen, maar ook dat ik dan geconfronteerd wordt met mn eigen gedachten die niet zo positief zijn. Dat ik saai ben, en niks te zeggen heb onder andere. Dan is het eigenlijk gewoon een stuk rustiger als ik alleen ben want dan heb ik die gedachten niet. Maar tegelijkertijd inspireert contact me ook, en wil ik er ook graag zijn voor anderen. Meestal spreek ik 1 op 1 met mensen af, en dat is dan ook fijn, al betrap ik me dan ook vaak op gedachten als, 'ik heb niks te zeggen etc'. Dit maakt het dan ook vrij lastig om het verschil te voelen of toe te staan tussen, eigenlijk vind ik dit geen fijn contact, en, ik vind het wel fijn contact, maar ik weet niet hoe ik me ervoor open kan stellen of aan moet geven wanneer ik alleen wil zijn en wanneer niet.
Dit kom ik nu ook tegen met mijn vriend die ik sinds niet zo heel lang heb. Daarvoor zat ik heel vaak alleen thuis, en was ik heel erg gewend mijn eigen gang te gaan en contact te vermijden. Nu kan dat een stuk minder goed, wat ook goed is eigenlijk :p Maar ook lastig. Soms wil ik samen zij en dan is het na een tijdje gewoon 'genoeg' en moet ik even iets voor mezelf doen, maar daar heb ik nog niet echt een manier voor gevonden, want als ik het dan probeer aan te geven of doe, voel ik me ook weer slecht om me even af te sluiten voor het contact. Toch ben ik blij met de situatie nu, want het helpt me wel om aan te voelen wanneer iets te veel is en wanneer niet, en ook om stappen te zetten in het leren van hierover communiceren met iemand anders, en dat op een fijne manier te doen.
Ik hou dit topic in ieder geval in de gaten en ga nog even wat meer doorlezen En het was fijn om even de associatie die ik hiermee heb op te schrijven.
Ik vind het ook heel fijn om alleen te zijn, en dingen alleen te doen, maar er zit ook wel iets dubbels in, wat jamesblond ook schrijft. In contact of in groepen heb ik vaak het gevoel dat ik mee 'moet' en wil praten omdat ik anders ongeïnteresseerd over zou kunnen komen, maar ook dat ik dan geconfronteerd wordt met mn eigen gedachten die niet zo positief zijn. Dat ik saai ben, en niks te zeggen heb onder andere. Dan is het eigenlijk gewoon een stuk rustiger als ik alleen ben want dan heb ik die gedachten niet. Maar tegelijkertijd inspireert contact me ook, en wil ik er ook graag zijn voor anderen. Meestal spreek ik 1 op 1 met mensen af, en dat is dan ook fijn, al betrap ik me dan ook vaak op gedachten als, 'ik heb niks te zeggen etc'. Dit maakt het dan ook vrij lastig om het verschil te voelen of toe te staan tussen, eigenlijk vind ik dit geen fijn contact, en, ik vind het wel fijn contact, maar ik weet niet hoe ik me ervoor open kan stellen of aan moet geven wanneer ik alleen wil zijn en wanneer niet.
Dit kom ik nu ook tegen met mijn vriend die ik sinds niet zo heel lang heb. Daarvoor zat ik heel vaak alleen thuis, en was ik heel erg gewend mijn eigen gang te gaan en contact te vermijden. Nu kan dat een stuk minder goed, wat ook goed is eigenlijk :p Maar ook lastig. Soms wil ik samen zij en dan is het na een tijdje gewoon 'genoeg' en moet ik even iets voor mezelf doen, maar daar heb ik nog niet echt een manier voor gevonden, want als ik het dan probeer aan te geven of doe, voel ik me ook weer slecht om me even af te sluiten voor het contact. Toch ben ik blij met de situatie nu, want het helpt me wel om aan te voelen wanneer iets te veel is en wanneer niet, en ook om stappen te zetten in het leren van hierover communiceren met iemand anders, en dat op een fijne manier te doen.
Ik hou dit topic in ieder geval in de gaten en ga nog even wat meer doorlezen En het was fijn om even de associatie die ik hiermee heb op te schrijven.
vrijdag 9 oktober 2015 om 19:23
quote:hondenmens schreef op 07 oktober 2015 @ 11:56:
Aan einzelgänger zijn zit ook een nadeel waar ik toch wel over nadenk.
Een collega ging 2 weken terug met pensioen en we hebben met heel de afdeling nog gebak gegeten. Ik kende haar niet goed en moest er ook niet mee samen werken. Deze week kregen we te horen dat ze afgelopen weekend dood gevonden is in haar woning. Ze lag daar al 5 dagen. Er wordt nog onderzocht wat de doodsoorzaak is, maar waarschijnlijk is het in haar slaap gebeurd. Ze heeft maar 3 dagen van haar pensioen mogen genieten. Ze woonde alleen en had ook nauwelijks vrienden.
Dit zou ook mijn verhaal kunnen worden. Zo lang mijn moeder leeft en gezond is ben ik er niet bang voor. Want wij bellen bijna elke dag. Maar verder heb ik in mijn dorp heel weinig contacten. Mensen met wie ik echt omga. Ik heb een paar goede buren, maar die zijn ook al bejaard. We zien elkaar soms weken niet, alleen bij tegenkomen op straat. Als zij en mijn moeder wegvallen, zou ik daar makkelijk weken of misschien maanden kunnen liggen. De paar vriendinnen die ik heb wonen niet in mijn dorp.
Is dit ook een angst van jullie?
Gadverdamme, wat een verhaal... Is inderdaad wel een reëel scenario voor een aantal mensen, denk ik zo. Ik mag hopen dat er, ondanks de eventuele weerstand van de "einzelgängers" die het betreft, wel iets van sociale controle bestaat in de gemeenschap waar ze leven. Anders zou dit wel een vaker kunnen voorkomen dan iedereen lief is. Je hoort dit soort verhalen zo nu en dan nog wel eens in het nieuws. Mijn bloed stolt dan ook in mijn aderen.
Een heel enkele keer, in een semi-depri bui, zie ik zo'n scenario voor mezelf weggelegd: single, niet heel veel vrienden in de buurt, niet makkelijk in het leggen van contacten, nu nog ouders, maar tegen de tijd dat ik bejaard ben uiteraard niet meer, een zus en zwager die ik veel te weinig spreek en die ver weg wonen, thuis- of mantelzorg dat steeds lastiger en duurder wordt... Jaiks!
Aan einzelgänger zijn zit ook een nadeel waar ik toch wel over nadenk.
Een collega ging 2 weken terug met pensioen en we hebben met heel de afdeling nog gebak gegeten. Ik kende haar niet goed en moest er ook niet mee samen werken. Deze week kregen we te horen dat ze afgelopen weekend dood gevonden is in haar woning. Ze lag daar al 5 dagen. Er wordt nog onderzocht wat de doodsoorzaak is, maar waarschijnlijk is het in haar slaap gebeurd. Ze heeft maar 3 dagen van haar pensioen mogen genieten. Ze woonde alleen en had ook nauwelijks vrienden.
Dit zou ook mijn verhaal kunnen worden. Zo lang mijn moeder leeft en gezond is ben ik er niet bang voor. Want wij bellen bijna elke dag. Maar verder heb ik in mijn dorp heel weinig contacten. Mensen met wie ik echt omga. Ik heb een paar goede buren, maar die zijn ook al bejaard. We zien elkaar soms weken niet, alleen bij tegenkomen op straat. Als zij en mijn moeder wegvallen, zou ik daar makkelijk weken of misschien maanden kunnen liggen. De paar vriendinnen die ik heb wonen niet in mijn dorp.
Is dit ook een angst van jullie?
Gadverdamme, wat een verhaal... Is inderdaad wel een reëel scenario voor een aantal mensen, denk ik zo. Ik mag hopen dat er, ondanks de eventuele weerstand van de "einzelgängers" die het betreft, wel iets van sociale controle bestaat in de gemeenschap waar ze leven. Anders zou dit wel een vaker kunnen voorkomen dan iedereen lief is. Je hoort dit soort verhalen zo nu en dan nog wel eens in het nieuws. Mijn bloed stolt dan ook in mijn aderen.
Een heel enkele keer, in een semi-depri bui, zie ik zo'n scenario voor mezelf weggelegd: single, niet heel veel vrienden in de buurt, niet makkelijk in het leggen van contacten, nu nog ouders, maar tegen de tijd dat ik bejaard ben uiteraard niet meer, een zus en zwager die ik veel te weinig spreek en die ver weg wonen, thuis- of mantelzorg dat steeds lastiger en duurder wordt... Jaiks!
zaterdag 10 oktober 2015 om 11:14
Ik heb ook nooit logees. Alleen mijn ex-scharrel is eens 1 nacht blijven slapen, wat niet bevallen was. Steeds rekening met die ander moeten houden.
Hoe het zou zijn als er een vriendin kwam slapen, weet ik niet. Dat had ik alleen in mijn kindertijd. Toen vond ik dat leuk. Maar ik hoefde niet echt voor die ander te zorgen. Het werk deden mijn ouders. Toen die ex logeerde wist ik pas hoe intensief het was.
Toen ik 4 jaar geleden nog bij mijn moeder woonde kwam mijn tante wel eens logeren. Hoewel ik nergens voor moest zorgen, was ik altijd blij dat ze weer weg was. Ze komt vriendelijk en warm over, maar het is een vreselijke bemoeial. Om gek van te worden. Ze denkt voor een ander. Dan belde ze op en zei tegen mijn moeder dat ze komt logeren op een bepaalde datum. Geen vraag, maar een bevestiging. En dan tegen haar vrienden zeggen dat wij het zo leuk vonden dat ze kwam logeren. En ze wil ook alles regelen. Soms nam ze een vriend mee. Overdag deden ze hun eigen ding, net als wij, maar we aten gezamenlijk. Niet erg, alleen vond ik het irritant dat je op meer mensen moest wachten om te kunnen gaan eten. Dan had ik soms al honger, maar ze waren nog niet terug. Ik wil kunnen eten wanneer ik dat wil.
Hoe het zou zijn als er een vriendin kwam slapen, weet ik niet. Dat had ik alleen in mijn kindertijd. Toen vond ik dat leuk. Maar ik hoefde niet echt voor die ander te zorgen. Het werk deden mijn ouders. Toen die ex logeerde wist ik pas hoe intensief het was.
Toen ik 4 jaar geleden nog bij mijn moeder woonde kwam mijn tante wel eens logeren. Hoewel ik nergens voor moest zorgen, was ik altijd blij dat ze weer weg was. Ze komt vriendelijk en warm over, maar het is een vreselijke bemoeial. Om gek van te worden. Ze denkt voor een ander. Dan belde ze op en zei tegen mijn moeder dat ze komt logeren op een bepaalde datum. Geen vraag, maar een bevestiging. En dan tegen haar vrienden zeggen dat wij het zo leuk vonden dat ze kwam logeren. En ze wil ook alles regelen. Soms nam ze een vriend mee. Overdag deden ze hun eigen ding, net als wij, maar we aten gezamenlijk. Niet erg, alleen vond ik het irritant dat je op meer mensen moest wachten om te kunnen gaan eten. Dan had ik soms al honger, maar ze waren nog niet terug. Ik wil kunnen eten wanneer ik dat wil.
zaterdag 10 oktober 2015 om 11:30
Herkenning in veel alleen willen zijn.
Niet tegen drukte kunnen (te veel mensen op te weinig vierkante meter).
Wel sociaal kunnen zijn, een paar vriendinnen.
Toch het gevoel, anders te zijn dan anderen.
Daarom toen ik 40 was de stap genomen om uit te zoeken "wat ik had".
Zoals verwacht diagnose ADD.
Maar als verrassing ook een aantal kenmerken van Asperger.
Ik heb de officiële diagnose nog niet binnen, dus weet niet precies hoe dat omschreven staat.
Op dit moment is het nog even aan het bezinken.
Heb nooit aan de medicijnen gewild, dus dat is niet nodig (maar werd wel in het advies gesprek benoemd).
Het gaat goed met me, dus therapie wil ik (nu nog) niet.
Heb overigens een zeer out-going man, en lief kind van 6.
Bewuste keuze om het bij 1 kind te houden.
Niet tegen drukte kunnen (te veel mensen op te weinig vierkante meter).
Wel sociaal kunnen zijn, een paar vriendinnen.
Toch het gevoel, anders te zijn dan anderen.
Daarom toen ik 40 was de stap genomen om uit te zoeken "wat ik had".
Zoals verwacht diagnose ADD.
Maar als verrassing ook een aantal kenmerken van Asperger.
Ik heb de officiële diagnose nog niet binnen, dus weet niet precies hoe dat omschreven staat.
Op dit moment is het nog even aan het bezinken.
Heb nooit aan de medicijnen gewild, dus dat is niet nodig (maar werd wel in het advies gesprek benoemd).
Het gaat goed met me, dus therapie wil ik (nu nog) niet.
Heb overigens een zeer out-going man, en lief kind van 6.
Bewuste keuze om het bij 1 kind te houden.
zaterdag 10 oktober 2015 om 11:40
quote:Louise70 schreef op 10 oktober 2015 @ 11:28:
Ik dat wij allemaal gewoon veel tijd nodig hebben om prikkels te verwerken. Ik lig vaak savonds in bed met een tijdschrift en dan is het doodstil. Heerlijk is dat.Yes! Zaterdag, lekker heeeel de dag alleen thuis rondhangen. Forum lezen, beetje film en sport kijken. Ik kijk er nu al weer naar uit!
Ik dat wij allemaal gewoon veel tijd nodig hebben om prikkels te verwerken. Ik lig vaak savonds in bed met een tijdschrift en dan is het doodstil. Heerlijk is dat.Yes! Zaterdag, lekker heeeel de dag alleen thuis rondhangen. Forum lezen, beetje film en sport kijken. Ik kijk er nu al weer naar uit!
zaterdag 10 oktober 2015 om 12:18
quote:SweetChilliSauce schreef op 10 oktober 2015 @ 11:30:
Maar als verrassing ook een aantal kenmerken van Asperger.
Ik heb ook Asperger, al wordt die term sinds dit jaar niet meer gebruikt.
Het wordt nu allemaal 'autismespectrumstoornis' genoemd.
Ik had donderdag weer even een slecht moment op m'n werk.
Dat wil zeggen: in de pauze.
Sinds deze week werken er op donderdag twee extra collega's en ook nog een stagiaire.
Het was dus druk tussen de middag, waar ik op zich al niet zo best tegen kan.
Eén collega maakte de hele tijd flauwe grapjes (althans, ík vond ze flauw, maar wij hebben gewoon totaal niet hetzelfde gevoel voor humor), en die stagiaire zat daar continu dom om te hinniken.
Ik kom dan dus echt niet tot rust hè.
Ik was bijna blij dat de pauze voorbij was, en ik weer lekker rustig aan het werk kon.
Maar als verrassing ook een aantal kenmerken van Asperger.
Ik heb ook Asperger, al wordt die term sinds dit jaar niet meer gebruikt.
Het wordt nu allemaal 'autismespectrumstoornis' genoemd.
Ik had donderdag weer even een slecht moment op m'n werk.
Dat wil zeggen: in de pauze.
Sinds deze week werken er op donderdag twee extra collega's en ook nog een stagiaire.
Het was dus druk tussen de middag, waar ik op zich al niet zo best tegen kan.
Eén collega maakte de hele tijd flauwe grapjes (althans, ík vond ze flauw, maar wij hebben gewoon totaal niet hetzelfde gevoel voor humor), en die stagiaire zat daar continu dom om te hinniken.
Ik kom dan dus echt niet tot rust hè.
Ik was bijna blij dat de pauze voorbij was, en ik weer lekker rustig aan het werk kon.
You don't have to fit into the format
zaterdag 10 oktober 2015 om 13:34
quote:NYC schreef op 10 oktober 2015 @ 13:27:
Houden jullie ook zo van buiten (in de natuur of langs mooie wandelvelden) zijn? Oh man, ik geniet elke dag zo van het ommetje dat ik met mijn zoontje maak! 's Ochtends of juist 's avonds net na eten even... Of zijn jullie meer binnen-mensen?
3x per dag met de hond, en ja heerlijk vind ik het
Vooral nu; de herfstkleuren die steeds talrijker worden, een eikel die op je schoen of hoofd valt, een paddestoel her en der, spinnenwebben als kunstwerken in de struiken en heggen, en de zonnestralen die je ziet als het wat heiig is, mooi door de bomen heen... I herfst! Heb sinds de zomer over is ook weer gewoon 10x meer energie, dus juist nu ben ik graag buiten. In de zomer zit ik best veel binnen. Als ik goed gezelgschap heb vind ik het wel leuk om op een terrasje te zitten.
Vandaag ook een echte me-zaterdag, heb geen afspraken, geen verplichtingen, lekker op m'n eigen tempo wat huishouden en lekker rommelen in huis. Heerlijk! Wens jullie allemaal zo'n fijn weekend!
Houden jullie ook zo van buiten (in de natuur of langs mooie wandelvelden) zijn? Oh man, ik geniet elke dag zo van het ommetje dat ik met mijn zoontje maak! 's Ochtends of juist 's avonds net na eten even... Of zijn jullie meer binnen-mensen?
3x per dag met de hond, en ja heerlijk vind ik het
Vooral nu; de herfstkleuren die steeds talrijker worden, een eikel die op je schoen of hoofd valt, een paddestoel her en der, spinnenwebben als kunstwerken in de struiken en heggen, en de zonnestralen die je ziet als het wat heiig is, mooi door de bomen heen... I herfst! Heb sinds de zomer over is ook weer gewoon 10x meer energie, dus juist nu ben ik graag buiten. In de zomer zit ik best veel binnen. Als ik goed gezelgschap heb vind ik het wel leuk om op een terrasje te zitten.
Vandaag ook een echte me-zaterdag, heb geen afspraken, geen verplichtingen, lekker op m'n eigen tempo wat huishouden en lekker rommelen in huis. Heerlijk! Wens jullie allemaal zo'n fijn weekend!
zaterdag 10 oktober 2015 om 13:40
Ik ben een stadsmens maar ik dwaal heel graag (alleen ) door de stad. Ook van de natuur kan ik enorm genieten, maar dan heb ik liever mijn gezin erbij. Ik weet eigenlijk niet waarom. Maar ik ben dus wel heel graag buiten, ik wandel of fiets elke dag wel een flink stuk. Ik ga ook wel naar buiten om de gezinsdrukte te ontvluchten. Zeker in het weekend heb ik overdag echt even een break nodig van de kinderen. Mijn man weet dat en werkt eraan mee, en heeft dat soort momenten zelf ook nodig. Gelukkig minder dan ik.
