Psyche
alle pijlers
Meer mensen die graag op zichzelf zijn?
zaterdag 6 juni 2015 om 12:47
Hoi allemaal,
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
zaterdag 10 oktober 2015 om 13:44
Ik dacht eigenlijk ook altijd dat ik veel meer een stadsmens was dan een dorps/plattelands/natuurmens want ik wist niet hoe gauw ik weg moest uit de plaats waar ik opgroeide toen ik 19 was. Maar na 13 jaar stad en de move naar een nog veel kleiner dorp voel ik mij echt ontzettend gelukkig hier. Nu moet ik wel zeggen, ik had hier niet kunnen wonen als dit mijn geboortedorp was. Met de buren die continu gaan informeren hoe het met je ouders of oma is of die hele anecdotes beginnen te vertellen over vroeger toen ze jou als klein pukkie nog in de tuin lieten spelen etc.
Hier is het vriendelijk goedendag en weer door. Zoontje trekt natuurlijk wel aandacht soms maar geen ellenlange verhalen over ziektebedden of tandimplantaten van ome Cor en tante Bet etc.
Hier is het vriendelijk goedendag en weer door. Zoontje trekt natuurlijk wel aandacht soms maar geen ellenlange verhalen over ziektebedden of tandimplantaten van ome Cor en tante Bet etc.
zaterdag 10 oktober 2015 om 13:49
Ik ben ook opgegroeid in de stad. Ik heb ooit twee jaar heel ruraal gewoond, maar toen werd ik (bijna letterlijk...) gek. Mijn ouders wonen inmiddels in het buitengebied. Ik kom daar heel graag maar na twee, drie dagen wil ik terug naar de stad. Je zou denken dat je als einzelgänger/iemand die graag alleen is zo rustig mogelijk zou willen wonen, maar voor mij gaat dat niet op. Wel vind ik de anonimiteit van de stad heel prettig.
zaterdag 10 oktober 2015 om 18:43
Ik ben juist een buitenmens. Het liefst met zon en weinig wind. Van zonlicht krijg ik energie. Van grauw weer wordt ik chagrijnig.
Ik groeide op in een dorp. Daar heb ik een fijne jeugd gehad. Bijna iedereen kende elkaar. Nu woon ik in een klein stadje (qua grootte meer een dorp, maar het heeft stadsrechten) 8 km verderop van mijn dorp. Af en toe kom ik nog in mijn oude dorp als er een familieverjaardag is of om te fietsen. Dan wil ik weer even de plekjes van vroeger zien waar ik veel speelde. Een soort heimwee naar die oude tijden. Terwijl er al veel weggevallen is in dat dorp. Zou er niet meer willen wonen.
Het enige nadeel is dat in mijn regio geen treinverkeer is. Ik had het liever dichter bij de grote steden gewoond. Maar daar is de huur wel een stuk duurder.
Ik groeide op in een dorp. Daar heb ik een fijne jeugd gehad. Bijna iedereen kende elkaar. Nu woon ik in een klein stadje (qua grootte meer een dorp, maar het heeft stadsrechten) 8 km verderop van mijn dorp. Af en toe kom ik nog in mijn oude dorp als er een familieverjaardag is of om te fietsen. Dan wil ik weer even de plekjes van vroeger zien waar ik veel speelde. Een soort heimwee naar die oude tijden. Terwijl er al veel weggevallen is in dat dorp. Zou er niet meer willen wonen.
Het enige nadeel is dat in mijn regio geen treinverkeer is. Ik had het liever dichter bij de grote steden gewoond. Maar daar is de huur wel een stuk duurder.
zaterdag 10 oktober 2015 om 19:23
quote:NYC schreef op 10 oktober 2015 @ 13:27:
Houden jullie ook zo van buiten (in de natuur of langs mooie wandelvelden) zijn? Oh man, ik geniet elke dag zo van het ommetje dat ik met mijn zoontje maak! 's Ochtends of juist 's avonds net na eten even... Of zijn jullie meer binnen-mensen?Ja, ik moet elke dag even de deur uit, zelfs als het stormt. Dat had ik al toen ik heel klein was. Maar "buiten" hoeft niet per se in de natuur te zijn. Ik vind de stad ook heel leuk. Ik kijk graag naar mensen, zolang ik maar niets met ze moet . Mijn huidige woonplek is eigenlijk perfect voor me: in de stad, dichtbij het centrum, maar ook met genoeg natuur in de buurt.
Houden jullie ook zo van buiten (in de natuur of langs mooie wandelvelden) zijn? Oh man, ik geniet elke dag zo van het ommetje dat ik met mijn zoontje maak! 's Ochtends of juist 's avonds net na eten even... Of zijn jullie meer binnen-mensen?Ja, ik moet elke dag even de deur uit, zelfs als het stormt. Dat had ik al toen ik heel klein was. Maar "buiten" hoeft niet per se in de natuur te zijn. Ik vind de stad ook heel leuk. Ik kijk graag naar mensen, zolang ik maar niets met ze moet . Mijn huidige woonplek is eigenlijk perfect voor me: in de stad, dichtbij het centrum, maar ook met genoeg natuur in de buurt.
zaterdag 10 oktober 2015 om 20:52
quote:Lotte35 schreef op 10 oktober 2015 @ 12:18:
[...]
Ik heb ook Asperger, al wordt die term sinds dit jaar niet meer gebruikt.
Het wordt nu allemaal 'autismespectrumstoornis' genoemd.
.Bij mij benoemde ze het wel nog zo, misschien meer om te benadrukken dat het geen duidelijk Asperger was, maar wel een aantal kenmerken. Ik had er zelf ook wel eens naar gekeken, maar weg gewuifd omdat bij mij het sociale wel redelijk ok is.
[...]
Ik heb ook Asperger, al wordt die term sinds dit jaar niet meer gebruikt.
Het wordt nu allemaal 'autismespectrumstoornis' genoemd.
.Bij mij benoemde ze het wel nog zo, misschien meer om te benadrukken dat het geen duidelijk Asperger was, maar wel een aantal kenmerken. Ik had er zelf ook wel eens naar gekeken, maar weg gewuifd omdat bij mij het sociale wel redelijk ok is.
zaterdag 10 oktober 2015 om 21:43
Begrijp ik nu goed dat een aantal hier graag alleen zijn, omdat ze dan geen rekening hoeven houden met anderen? Misschien interpreteer ik dat verkeerd en in dat geval zal mijn idee daarover ook wel ongenuanceerd zijn. Het komt op mij nogal sociaal onaangepast cq egoïstisch over. Ieder z'n ding, natuurlijk. Maar ik hoop dat het zo'n vaart niet loopt, dat ik het verkeerd begrijp. Misschien hangt het ook wel samen met ASS'en. Voor zover mijn mening überhaupt al gevraagd wordt.
Ik merk bij mezelf dat ik wel degelijk behoefte heb aan omgang met andere mensen. Maar communicatie blijkt dermate lastig, dat ofwel ik, ofwel de anderen zich niet helemaal open kunnen stellen of zich onbegrepen voelen. Dat staat een goede, diepere vriendschappelijke connectie in de weg, naar mijn idee. En aan zo'n band heb ik juist behoefte. Ik voel me anders bij tijd en wijle knap Rémy (alleen op de wereld). Herkennen jullie dat?
Wat de communicatie betreft lijkt het wel alsof mensen anderen afrekenen al naar gelang hoe ze zelf zijn. Reageer ik anders dan wat ze gewend zijn, van zichzelf of anderen dan ik, dan (her)kennen ze dat niet, wordt het (dus) te moeilijk en haken ze af. Met andere woorden: ik moet me constant in allerlei bochten wringen om een semi normaal en ontspannen gesprek te kunnen voeren. Ergo: ik ben niet mezelf en het gesprek is dus niet spontaan meer en wordt als gekunsteld ervaren.
Nu heb ik aardig geleerd me niet zoveel meer van het oordeel van anderen aan te trekken en dat maakt e.e.a. voor mij wel wat makkelijker. Maar het onbegrip neemt ook toe. Bij de mensen waarvan ik het belangrijk vindt dat de communicatie goed is, ben ik pro-actief in het uitdelen van mijn handleiding, maar een aantal schrik ik daar juist weer mee af (collega's, bijvoorbeeld).
Is dit in enige mate herkenbaar voor jullie? En hoe gaan jullie daar mee om?
Ik merk bij mezelf dat ik wel degelijk behoefte heb aan omgang met andere mensen. Maar communicatie blijkt dermate lastig, dat ofwel ik, ofwel de anderen zich niet helemaal open kunnen stellen of zich onbegrepen voelen. Dat staat een goede, diepere vriendschappelijke connectie in de weg, naar mijn idee. En aan zo'n band heb ik juist behoefte. Ik voel me anders bij tijd en wijle knap Rémy (alleen op de wereld). Herkennen jullie dat?
Wat de communicatie betreft lijkt het wel alsof mensen anderen afrekenen al naar gelang hoe ze zelf zijn. Reageer ik anders dan wat ze gewend zijn, van zichzelf of anderen dan ik, dan (her)kennen ze dat niet, wordt het (dus) te moeilijk en haken ze af. Met andere woorden: ik moet me constant in allerlei bochten wringen om een semi normaal en ontspannen gesprek te kunnen voeren. Ergo: ik ben niet mezelf en het gesprek is dus niet spontaan meer en wordt als gekunsteld ervaren.
Nu heb ik aardig geleerd me niet zoveel meer van het oordeel van anderen aan te trekken en dat maakt e.e.a. voor mij wel wat makkelijker. Maar het onbegrip neemt ook toe. Bij de mensen waarvan ik het belangrijk vindt dat de communicatie goed is, ben ik pro-actief in het uitdelen van mijn handleiding, maar een aantal schrik ik daar juist weer mee af (collega's, bijvoorbeeld).
Is dit in enige mate herkenbaar voor jullie? En hoe gaan jullie daar mee om?
zaterdag 10 oktober 2015 om 22:22
quote:NYC schreef op 10 oktober 2015 @ 13:27:
Houden jullie ook zo van buiten (in de natuur of langs mooie wandelvelden) zijn? Oh man, ik geniet elke dag zo van het ommetje dat ik met mijn zoontje maak! 's Ochtends of juist 's avonds net na eten even... Of zijn jullie meer binnen-mensen?
Ik sta sinds eind augustus alleen op een camping op de Veluwe. Veel fietsen, lopen en zwemmen (alleen), heerlijk.
Maar wel echt alleen. Op dit moment staat er nog precies één andere dame hier op het veld.
Overigens, in de herfstvakantie schijnt het volledig vol geboekt te zijn en daarna moet ik hier ook vertrekken.
Wanneer ik straks weer thuis ben (in de stad dus) zal ik weer veel minder buiten zijn en bewegen.
Houden jullie ook zo van buiten (in de natuur of langs mooie wandelvelden) zijn? Oh man, ik geniet elke dag zo van het ommetje dat ik met mijn zoontje maak! 's Ochtends of juist 's avonds net na eten even... Of zijn jullie meer binnen-mensen?
Ik sta sinds eind augustus alleen op een camping op de Veluwe. Veel fietsen, lopen en zwemmen (alleen), heerlijk.
Maar wel echt alleen. Op dit moment staat er nog precies één andere dame hier op het veld.
Overigens, in de herfstvakantie schijnt het volledig vol geboekt te zijn en daarna moet ik hier ook vertrekken.
Wanneer ik straks weer thuis ben (in de stad dus) zal ik weer veel minder buiten zijn en bewegen.
Niet geschoten is altijd mis
zaterdag 10 oktober 2015 om 22:34
Wat je zegt klopt bij mij wel deels James Blond. Ik ben erg slecht in rekening houden met anderen. Ik ben daar zeker niet trots op, ik doe mijn best om aangenaam gezelschap te zijn, maar het lukt me niet altijd. Dat onaangepaste zit diep en ik kan het helaas niet altijd onderdrukken.
Ik heb wel graag mensen om me heen maar ik heb weinig contacten die echt diep gaan. Ik vind andere mensen vaak verschrikkelijk ingewikkeld. Ik heb wel eens gedacht dat ik een vorm van autisme heb, ik ben daar door anderen ook wel eens van beschuldigd, maar ik heb het nooit laten uitzoeken. Ik ben redelijk gelukkig, ik maak andere mensen niet uitgesproken ongelukkig, dus voor mij zou een diagnose geen meerwaarde hebben. Dus ik herken wel veel van wat je schrijft, maar ik vind het niet zo erg dat ik zo ben. Ik heb vroeger heel hard geprobeerd om me aan te passen en socialer te zijn, en ik werd er doodongelukkig van. Dan maar een excentriekeling.
Ik heb wel graag mensen om me heen maar ik heb weinig contacten die echt diep gaan. Ik vind andere mensen vaak verschrikkelijk ingewikkeld. Ik heb wel eens gedacht dat ik een vorm van autisme heb, ik ben daar door anderen ook wel eens van beschuldigd, maar ik heb het nooit laten uitzoeken. Ik ben redelijk gelukkig, ik maak andere mensen niet uitgesproken ongelukkig, dus voor mij zou een diagnose geen meerwaarde hebben. Dus ik herken wel veel van wat je schrijft, maar ik vind het niet zo erg dat ik zo ben. Ik heb vroeger heel hard geprobeerd om me aan te passen en socialer te zijn, en ik werd er doodongelukkig van. Dan maar een excentriekeling.
zaterdag 10 oktober 2015 om 22:54
Ik herken dat niet, James. Ik ben best heel sociaal en ben zover ik weet en terughoor van anderen, een graag geziene gast en gewaardeerde vriendin / collega / whatever. Ik heb enkel veel tijd nodig voor prikkelverwerking, zoals hoer 1 pagina terug al geopperd werd, dus in die zin ben ik gedwongen tijd voor mezelf en met mezelf door te brengen. Maar van contacten met de juiste mensen krijg ik juist energie, en daarom vind ik het prima dat die paar vrienden die ik heb wel bij me passen. In contact met hen is het niet moeilijk elkaars handleiding te begrijpen respecteren en accepteren.
Ik ben niet onzeker of socially awkward. Wel ooit momenten gehad maar dat was voordat ik mezelf goed genoeg kende om aan te voelen wanneer het tijd was om op te stappen cq tijd voor mezelf te nemen. Als je er zelf normaal over doet en verder prettig gezelschap bent neemt niemand het je kwalijk als je (voortijdig) afhaakt; althans, dat is mijn ervaring.
Ik ben niet onzeker of socially awkward. Wel ooit momenten gehad maar dat was voordat ik mezelf goed genoeg kende om aan te voelen wanneer het tijd was om op te stappen cq tijd voor mezelf te nemen. Als je er zelf normaal over doet en verder prettig gezelschap bent neemt niemand het je kwalijk als je (voortijdig) afhaakt; althans, dat is mijn ervaring.
zaterdag 10 oktober 2015 om 23:44
Ik ben graag alleen, maar ik kan me wel aanpassen als het moet. Ik doe dat echter alleen bij de mensen die het me waard zijn.
Ik ben verder ontzettend sociaal, ik vertoon alleen niet altijd sociaal gewenst gedrag en dat uit zich eigenlijk in mijn gedrag door mijn afkeer van small talk.
Ik heb verder wel vrienden, soms meer dan me lief is, en met sommige kan ik wel goed praten, dat klikt gewoon, maar ik heb geen diepgaande banden, althans dat denk ik, want eerlijk gezegd kan ik me nooit zo'n beeld vormen bij geijkte definities als "diepgaande vriendschappen", "liefde", "emotionele connectie" en dat soort dingen.
Ik ben een ISTP'er dus een denker, dus ik heb niet zo'n behoefte aan diepgaande banden. Ik stop mijn energie liever in de aandelenbeurs en voeding en training. ik voel me overigens ook nooit eenzaam of zo.
Ik herken het overigens niet zo dat mensen me afrekenen of me niet begrijpen, maar dat kan ook zo zijn, omdat ik het me niet zo interesseert. Maar het is idd wel zo dat het voor extraverten moeilijk is om zich voor te stellen dat er ook andere type mensen zijn.
Aan de andere kant heb ik veel moeite met voelers, want ondanks dat ik weet dat veel mensen voelers zijn, kan ik me er niet in inleven, want ik ben zo niet. Het blijft, denk ik, voor een ieder moelijk om zich voor te stellen hoe het is om iets te zijn, wat je zelf al niet bent.
Als ik aanvoel dat een gesprek niet loopt, dan stop ik er mee en dan praat ik niet meer tegen die mensen. Als ik er niets uithaal, stop ik er geen enkele energie meer in. Ik merk wel dat mensen dat raar vinden, maar dat snap ik, want ISTP'ers zijn al vrij zeldzaam en ik ben een hele erge.
Ik ben verder ontzettend sociaal, ik vertoon alleen niet altijd sociaal gewenst gedrag en dat uit zich eigenlijk in mijn gedrag door mijn afkeer van small talk.
Ik heb verder wel vrienden, soms meer dan me lief is, en met sommige kan ik wel goed praten, dat klikt gewoon, maar ik heb geen diepgaande banden, althans dat denk ik, want eerlijk gezegd kan ik me nooit zo'n beeld vormen bij geijkte definities als "diepgaande vriendschappen", "liefde", "emotionele connectie" en dat soort dingen.
Ik ben een ISTP'er dus een denker, dus ik heb niet zo'n behoefte aan diepgaande banden. Ik stop mijn energie liever in de aandelenbeurs en voeding en training. ik voel me overigens ook nooit eenzaam of zo.
Ik herken het overigens niet zo dat mensen me afrekenen of me niet begrijpen, maar dat kan ook zo zijn, omdat ik het me niet zo interesseert. Maar het is idd wel zo dat het voor extraverten moeilijk is om zich voor te stellen dat er ook andere type mensen zijn.
Aan de andere kant heb ik veel moeite met voelers, want ondanks dat ik weet dat veel mensen voelers zijn, kan ik me er niet in inleven, want ik ben zo niet. Het blijft, denk ik, voor een ieder moelijk om zich voor te stellen hoe het is om iets te zijn, wat je zelf al niet bent.
Als ik aanvoel dat een gesprek niet loopt, dan stop ik er mee en dan praat ik niet meer tegen die mensen. Als ik er niets uithaal, stop ik er geen enkele energie meer in. Ik merk wel dat mensen dat raar vinden, maar dat snap ik, want ISTP'ers zijn al vrij zeldzaam en ik ben een hele erge.
zondag 11 oktober 2015 om 00:20
quote:jamesblond schreef op 10 oktober 2015 @ 21:43:
Begrijp ik nu goed dat een aantal hier graag alleen zijn, omdat ze dan geen rekening hoeven houden met anderen? Misschien interpreteer ik dat verkeerd en in dat geval zal mijn idee daarover ook wel ongenuanceerd zijn. Het komt op mij nogal sociaal onaangepast cq egoïstisch over. Ieder z'n ding, natuurlijk. Maar ik hoop dat het zo'n vaart niet loopt, dat ik het verkeerd begrijp.
Bij mij is dit zeker het geval, dus dat begrijp je niet verkeerd! Dit komt ook omdat ik een gezin heb en dus dagelijks veel rekening houd met anderen.
Maar de hoofdreden dat ik graag alleen ben, is net zoals bij velen hier dat ik veel tijd nodig heb voor prikkelverwerking/om op te laden.
Begrijp ik nu goed dat een aantal hier graag alleen zijn, omdat ze dan geen rekening hoeven houden met anderen? Misschien interpreteer ik dat verkeerd en in dat geval zal mijn idee daarover ook wel ongenuanceerd zijn. Het komt op mij nogal sociaal onaangepast cq egoïstisch over. Ieder z'n ding, natuurlijk. Maar ik hoop dat het zo'n vaart niet loopt, dat ik het verkeerd begrijp.
Bij mij is dit zeker het geval, dus dat begrijp je niet verkeerd! Dit komt ook omdat ik een gezin heb en dus dagelijks veel rekening houd met anderen.
Maar de hoofdreden dat ik graag alleen ben, is net zoals bij velen hier dat ik veel tijd nodig heb voor prikkelverwerking/om op te laden.
zondag 11 oktober 2015 om 00:47
Er is een tijd geweest dat vooral anderen problemen hadden met mijn introverte karakter. Ik had toen ook nog geen diagnose. Aan het begin van mijn 1e opleiding zei mijn moeder vaak dat ik vriendinnen moest maken. Het was een meidenklas. Ik was en ben afwachtend en ging echt niet zomaar bij iemand staan praten. Geen idee waar ik het over moest hebben. Na een schooldag vroeg ze regelmatig bij wie ik ging zitten in de pauze. Bij niemand dus. Maar ik vond het niet erg. Want ik at mijn lunch liever alleen lopend op. Ze zei dat ik zo nooit vriendinnen zou krijgen en dat moest wel. Ook tijdens mondelinge beurten en rollenspellen wist ik heel weinig te zeggen. Leraren zeiden ook dat ik daar later problemen mee zou krijgen.
Het ergste was een opdracht waarbij iedereen moest aangeven aan welke klasgenote zij het minst en meest had. Iedereen koos mij als minste uit. De reden: Ze zegt nooit iets. Van alle kanten gingen ze lopen zeuren waarom ik mezelf zo afzonderde. Want niemand had iets tegen mij, zeiden ze. Maar dat geloofde ik niet, want ik werd al een jaar gepest.
In die tijd gaf mijn moeder me ook vaak feedback hoe ik me had gedragen op feestjes of als we op bezoek waren. Ze zei van tevoren dat ik wel een beetje "vlot" moest doen. Meepraten dus. Niet alleen "ja, nee of ik weet het niet" zeggen. Dat lukte vaak niet zo. Soms vond ik de gesprekken echt niet interessant en sloot mezelf dan automatisch af. Dan zei ze ineens: "Dat klopt he, Hondenmens". Ik wist dan niet waar het over ging, tot haar grote ergernis. Dan zei ze nadien ook dat ik niet zo leuk was geweest en het een gemiste kans was om te oefenen. Heel irritant vond ik het.
Sinds mijn diagnose heeft ze dat gelukkig geaccepteerd en vindt me ook verbeterd daarin. Het is al jaren geleden dat ik er commentaar over kreeg. Ze weet dat daar bij mij gewoon voorwaarden aan zitten. Leuke mensen en interessante onderwerpen. Dan gaat het best goed.
Het ergste was een opdracht waarbij iedereen moest aangeven aan welke klasgenote zij het minst en meest had. Iedereen koos mij als minste uit. De reden: Ze zegt nooit iets. Van alle kanten gingen ze lopen zeuren waarom ik mezelf zo afzonderde. Want niemand had iets tegen mij, zeiden ze. Maar dat geloofde ik niet, want ik werd al een jaar gepest.
In die tijd gaf mijn moeder me ook vaak feedback hoe ik me had gedragen op feestjes of als we op bezoek waren. Ze zei van tevoren dat ik wel een beetje "vlot" moest doen. Meepraten dus. Niet alleen "ja, nee of ik weet het niet" zeggen. Dat lukte vaak niet zo. Soms vond ik de gesprekken echt niet interessant en sloot mezelf dan automatisch af. Dan zei ze ineens: "Dat klopt he, Hondenmens". Ik wist dan niet waar het over ging, tot haar grote ergernis. Dan zei ze nadien ook dat ik niet zo leuk was geweest en het een gemiste kans was om te oefenen. Heel irritant vond ik het.
Sinds mijn diagnose heeft ze dat gelukkig geaccepteerd en vindt me ook verbeterd daarin. Het is al jaren geleden dat ik er commentaar over kreeg. Ze weet dat daar bij mij gewoon voorwaarden aan zitten. Leuke mensen en interessante onderwerpen. Dan gaat het best goed.
zondag 11 oktober 2015 om 06:27
Wat een herkenning weer zeg, vooral op het gebied van je sociaal aan willen passen, wat nooit echt goed werkt bij mij, uiteindelijk.
Want ik vind de meeste mensen ook gewoon saai of de onderwerpen saai, prietpraat vind ik het maar en dat vind ik zonde van mijn tijd.
En ik kan me ook gewoon niet zo lang concentreren, droom zo weg.
Ik heb een keigoeie tip voor jullie!
Ik ben laatst naar een Filosofisch café geweest, wauw, wat leuk!
Eindelijk eens een fatsoenlijk gesprek op een rustige manier, in een rustig café/restaurant met nog vijf andere mensen.
Hier in de buurt organiseren ze drie keer in de maand van zulke middagen en avonden en dat is voor mij waarschijnlijk wel genoeg contact met andere mensen.
Het filosoferen lijkt erg op het creatieve proces zoals ik dat in mijn hoofd voer, zoals ik denk, dus dat vind ik heerlijk.
Lekker over dingen nadenken, onderzoeken vooral.
Met mijn familie heb ik al meer moeite, pfff.
Er is eigenlijk altijd een soort strijd onderling, ik krijg regelmatig (indirecte) kritiek op mijn levenswijze en ik geef ze ook wel terug, ik vind dat ze maar een beetje blijven hangen in hun leven en twee daarvan hebben ook echt een kut relatie.
Maar het is vooral dat ik op een heel andere manier met mensen wil praten en ik ook hele andere interesses heb, zij zijn meer van die populisten zeg maar.
Want ik vind de meeste mensen ook gewoon saai of de onderwerpen saai, prietpraat vind ik het maar en dat vind ik zonde van mijn tijd.
En ik kan me ook gewoon niet zo lang concentreren, droom zo weg.
Ik heb een keigoeie tip voor jullie!
Ik ben laatst naar een Filosofisch café geweest, wauw, wat leuk!
Eindelijk eens een fatsoenlijk gesprek op een rustige manier, in een rustig café/restaurant met nog vijf andere mensen.
Hier in de buurt organiseren ze drie keer in de maand van zulke middagen en avonden en dat is voor mij waarschijnlijk wel genoeg contact met andere mensen.
Het filosoferen lijkt erg op het creatieve proces zoals ik dat in mijn hoofd voer, zoals ik denk, dus dat vind ik heerlijk.
Lekker over dingen nadenken, onderzoeken vooral.
Met mijn familie heb ik al meer moeite, pfff.
Er is eigenlijk altijd een soort strijd onderling, ik krijg regelmatig (indirecte) kritiek op mijn levenswijze en ik geef ze ook wel terug, ik vind dat ze maar een beetje blijven hangen in hun leven en twee daarvan hebben ook echt een kut relatie.
Maar het is vooral dat ik op een heel andere manier met mensen wil praten en ik ook hele andere interesses heb, zij zijn meer van die populisten zeg maar.
zondag 11 oktober 2015 om 10:08
@ Hondenmens: wat versta jij bijvoorbeeld onder interessante onderwerpen?
@ Rotonde: dat met de familie herken ik ook wel. Ik had vroeger ook overal een mening over, ofwel ik was erg (ver)oordelend, maar de laatste 2 jaar is dat steeds minder geworden. Ik ga iedere donderdagavond naar mijn ouders en regelmatig komen dan dingen in het nieuws aan de orde en ik merk dat mijn ouders nogal reageren op onderbuikgevoelens.
Wij zijn thuis politiek rechts gekleurd en dus, hup, moeten volgens mijn ouders. al die asielzoekers eruit, zonder pardon. Als ze vragen wat ik ervan vindt, dan zou ik vroeger instemmend mee hebben gedaan, maar nu komen er vooral antwoorden als: "ik, weet het niet, ik heb te weinig informatie" en dat soort dingen, en dat leidt soms tot onbegrip bij mijn ouders.
Nu ben ik gelukkig verbaal wel goed onderlegd, dus als ik ze dan meeneem in mijn gedachten dan leidt dat gelukkig vaak ook tot nuancering van hun zijde. Godzijdank zijn ze toch wel redelijk openminded, anders hadden we een probleem gehad. Ik kan me voorstellen dat veel mensen wel een probleem hebben met hun familie. Lijkt me erg vervelend.
@ Rotonde: dat met de familie herken ik ook wel. Ik had vroeger ook overal een mening over, ofwel ik was erg (ver)oordelend, maar de laatste 2 jaar is dat steeds minder geworden. Ik ga iedere donderdagavond naar mijn ouders en regelmatig komen dan dingen in het nieuws aan de orde en ik merk dat mijn ouders nogal reageren op onderbuikgevoelens.
Wij zijn thuis politiek rechts gekleurd en dus, hup, moeten volgens mijn ouders. al die asielzoekers eruit, zonder pardon. Als ze vragen wat ik ervan vindt, dan zou ik vroeger instemmend mee hebben gedaan, maar nu komen er vooral antwoorden als: "ik, weet het niet, ik heb te weinig informatie" en dat soort dingen, en dat leidt soms tot onbegrip bij mijn ouders.
Nu ben ik gelukkig verbaal wel goed onderlegd, dus als ik ze dan meeneem in mijn gedachten dan leidt dat gelukkig vaak ook tot nuancering van hun zijde. Godzijdank zijn ze toch wel redelijk openminded, anders hadden we een probleem gehad. Ik kan me voorstellen dat veel mensen wel een probleem hebben met hun familie. Lijkt me erg vervelend.
zondag 11 oktober 2015 om 10:18
Wij krijgen van mijn schoonfamilie ook veel indirecte kritiek en soms ook wel directe kritiek (ik heb eerder al eens geschreven over het legendarische moment dat ze ons aanraadden om in therapie te gaan, toen mijn man probeerde uit te leggen waarom hij zich niet prettig voelt op grote familiebijeenkomsten). Ik weet dat dat onbegrip voor mijn man heel onprettig is. Zelf vind ik het vooral razend irritant, mede omdat ze zelf hun levens niet echt goed op orde hebben, terwijl wij als gezin goed functioneren en prima in ons vel zitten.
zondag 11 oktober 2015 om 10:22
quote:Pink-Ink schreef op 11 oktober 2015 @ 10:18:
Wij krijgen van mijn schoonfamilie ook veel indirecte kritiek en soms ook wel directe kritiek (ik heb eerder al eens geschreven over het legendarische moment dat ze ons aanraadden om in therapie te gaan, toen mijn man probeerde uit te leggen waarom hij zich niet prettig voelt op grote familiebijeenkomsten). Ik weet dat dat onbegrip voor mijn man heel onprettig is. Zelf vind ik het vooral razend irritant, mede omdat ze zelf hun levens niet echt goed op orde hebben, terwijl wij als gezin goed functioneren en prima in ons vel zitten.Idd dit dus. Probleem is vaak dat de meeste extraverten gewoon kortzichtig zijn, omdat ze weinig vorm van diepgang hebben en zich al helemaal niet kunnen verplaatsen in anderen. Sterkte in ieder geval en hopen dat ze ooit het licht zien
Wij krijgen van mijn schoonfamilie ook veel indirecte kritiek en soms ook wel directe kritiek (ik heb eerder al eens geschreven over het legendarische moment dat ze ons aanraadden om in therapie te gaan, toen mijn man probeerde uit te leggen waarom hij zich niet prettig voelt op grote familiebijeenkomsten). Ik weet dat dat onbegrip voor mijn man heel onprettig is. Zelf vind ik het vooral razend irritant, mede omdat ze zelf hun levens niet echt goed op orde hebben, terwijl wij als gezin goed functioneren en prima in ons vel zitten.Idd dit dus. Probleem is vaak dat de meeste extraverten gewoon kortzichtig zijn, omdat ze weinig vorm van diepgang hebben en zich al helemaal niet kunnen verplaatsen in anderen. Sterkte in ieder geval en hopen dat ze ooit het licht zien
spell68 wijzigde dit bericht op 11-10-2015 10:23
Reden: Typ hier de reden van wijziging..
Reden: Typ hier de reden van wijziging..
% gewijzigd
zondag 11 oktober 2015 om 10:59
@spell68: Bijvoorbeeld over huisdieren, eten, (aparte) hobby's, psychische aandoeningen (omdat ik dat zelf heb). Dingen waar anderen constant over praten boeien mij minder. Zoals hot nieuws (sterren die weer uit elkaar of bij elkaar zijn, oorlog, WK-voetbal, films die je gezien moet hebben). Of dingen als: verkering, kinderen krijgen, uitgaan, mode. Daar heb ik gewoon weinig mee of ik heb ze niet meegemaakt dat ik er te weinig van weet.
zondag 11 oktober 2015 om 11:05
quote:hondenmens schreef op 11 oktober 2015 @ 10:59:
@spell68: Dingen waar anderen constant over praten boeien mij minder. Zoals hot nieuws (sterren die weer uit elkaar of bij elkaar zijn, oorlog, WK-voetbal, films die je gezien moet hebben).Haha, zo herkenbaar! Voeg daar voor mij nog aan toe: kantoorpraat en gepraat over televisieprogramma's.
@spell68: Dingen waar anderen constant over praten boeien mij minder. Zoals hot nieuws (sterren die weer uit elkaar of bij elkaar zijn, oorlog, WK-voetbal, films die je gezien moet hebben).Haha, zo herkenbaar! Voeg daar voor mij nog aan toe: kantoorpraat en gepraat over televisieprogramma's.
