Psyche
alle pijlers
Misbruikt als kind. Het effect ervan op volwassenen deel 2.
donderdag 16 juni 2016 om 20:42
Oorspronkelijk geschreven door Eleonora-1
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
“Happiness can be found, even in the darkest of times, if one only remembers to turn on the light.”
woensdag 12 oktober 2016 om 23:44
Sterkte Elmervrouw, lijkt mij erg moeilijk. Denk goed aan jezelf, en kom voor jezelf op! Sunemom, hoe gaat het nu met je? Kers, jij verwoordt goed hoe ik mij voel, ik will idd geen medelijden, maar medeleven. Gisteravond en vandaag ging best goed, maar op dit moment ga ik weer richting een paniekaanval, ik krijg het weer benauwd, en voel me opgejaagd. Ik heb maar een glas wijn gepakt, om een beetje te ontspannen, en zometeen ga ik maar een lange hete douche nemen, en slapen. Douchen jullie ook vaker? Ik moet gedouched hebben, voor ik ga slapen, dan voel ik me iets prettiger. En morgenvroeg begin ik ook weer met een douche. Morgen moet ik weer werken, en eigenlijk moet ik mijn andere leidinggevende ook iets vertellen, hij is de grote baas, en ik merk dat ik mij schuldig voel als ik even naar achter ga om tot rust te komen. Voor mijn gevoel moet ik alles kunnen verantwoorden, en dat kan ik nu niet. Ik twijfel of ik het zelf vertel, of diegene vraag, waar ik het gisteren aan heb verteld.
donderdag 13 oktober 2016 om 07:53
ninepien, onderstaande is niet 'de weg' (ik ken je niet dus kan en wil je ook niet zwart-wit dingen adviseren) maar ik zou het rustig aan doen met het vertellen....je legt jezelf, zo lees ik het, enorme druk op om nu die andere baas ook iets te vertellen....'ik moet'...
Dat kan volgende week ook nog
en onderschat het niet welk contact je directe leidinggevende heeft met je andere baas, hij heeft wellicht al wat gehoord.....dus ik zou erover nadenken of het niet ook volgende week nog kan.
Breath in, breath out......je hoeft niet alles in 1 keer aan te pakken.
Dat is mijn valkuil vaak ..en dan bedenk ik me dat ik ook niet in 1 dag er psychisch zo onderdoor ben komen te zitten, dus ik hoef er ook niet met 1 ferme zwiep weer uit. Mss herken je dit toch niet, maar mijn suggestie zou zijn dat je je rust ook daarin PROBEERT te nemen door die 'ik moet' + oplossingsgerichte houding een beetje terug te fluiten
Ik als buitenstaande zou het 'moet mijn baas wat vertellen' als minder belangrijk beoordelen dan 'voel me opgejaagd'....je lichaam geeft je een signaal....en jij schiet in GROTERE actie, waardoor dat opgejaagde gevoel (de druk die je jezelf oplegt) juist groter kan worden (hoeft niet, soms moeten er ook zeker dingen gebeuren)....
Je zou misschien juist extra lief kunnen zijn,voor jezelf, nu je je opgejaagd voelt en bedenken wat je daarin kunt doen....? En volgende week de baas iets zeggen, als je je weer wat rustiger voelt, is dat een optie?
Sterkte, lieve EV, vandaag...denk aan je
Dat kan volgende week ook nog
en onderschat het niet welk contact je directe leidinggevende heeft met je andere baas, hij heeft wellicht al wat gehoord.....dus ik zou erover nadenken of het niet ook volgende week nog kan.
Breath in, breath out......je hoeft niet alles in 1 keer aan te pakken.
Dat is mijn valkuil vaak ..en dan bedenk ik me dat ik ook niet in 1 dag er psychisch zo onderdoor ben komen te zitten, dus ik hoef er ook niet met 1 ferme zwiep weer uit. Mss herken je dit toch niet, maar mijn suggestie zou zijn dat je je rust ook daarin PROBEERT te nemen door die 'ik moet' + oplossingsgerichte houding een beetje terug te fluiten
Ik als buitenstaande zou het 'moet mijn baas wat vertellen' als minder belangrijk beoordelen dan 'voel me opgejaagd'....je lichaam geeft je een signaal....en jij schiet in GROTERE actie, waardoor dat opgejaagde gevoel (de druk die je jezelf oplegt) juist groter kan worden (hoeft niet, soms moeten er ook zeker dingen gebeuren)....
Je zou misschien juist extra lief kunnen zijn,voor jezelf, nu je je opgejaagd voelt en bedenken wat je daarin kunt doen....? En volgende week de baas iets zeggen, als je je weer wat rustiger voelt, is dat een optie?
Sterkte, lieve EV, vandaag...denk aan je
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
donderdag 13 oktober 2016 om 18:16
donderdag 13 oktober 2016 om 20:06
Nounog1drankjedan, ik heb er nog nooit van gehoord. Hopenlijk helpt het je!
Kers, je hebt gelijk hoor, maar ik ben nogal perfectionistisch, en wil altijd overal de controle over, en die ben ik nu kwijt. Ook wil ik het altijd iedereen maar zijn of haar zin maken, en als ik mij niet goed voel door een paniekaanval, dan heb ik het gevoel te falen, want ik heb het niet onder controle. Bovendien heb ik het gevoel alsof ik verantwoording moet afleggen waarom ik regelmatig even niet op de werkvloer ben. Ik wil altijd alles meteen kunnen, zo ben ik altijd al geweest, en daarom wil ik nu ook zo snel gaan. Ergens weet ik ook wel dat het niet zo werkt. Dit heeft tijd nodig, maar ik gun mij idd die tijd niet, bovendien vindt ik dit gevoel verschrikkelijk. De eerste wkn heb ik gedaan alsof er niet gebeurt is, gewoon door gaan met het dagelijkse leven, en als ik er niet over sprak, dan was het ook niet gebeurt, tot ik het niet meer kon.
Kers, je hebt gelijk hoor, maar ik ben nogal perfectionistisch, en wil altijd overal de controle over, en die ben ik nu kwijt. Ook wil ik het altijd iedereen maar zijn of haar zin maken, en als ik mij niet goed voel door een paniekaanval, dan heb ik het gevoel te falen, want ik heb het niet onder controle. Bovendien heb ik het gevoel alsof ik verantwoording moet afleggen waarom ik regelmatig even niet op de werkvloer ben. Ik wil altijd alles meteen kunnen, zo ben ik altijd al geweest, en daarom wil ik nu ook zo snel gaan. Ergens weet ik ook wel dat het niet zo werkt. Dit heeft tijd nodig, maar ik gun mij idd die tijd niet, bovendien vindt ik dit gevoel verschrikkelijk. De eerste wkn heb ik gedaan alsof er niet gebeurt is, gewoon door gaan met het dagelijkse leven, en als ik er niet over sprak, dan was het ook niet gebeurt, tot ik het niet meer kon.
vrijdag 14 oktober 2016 om 12:48
vrijdag 14 oktober 2016 om 17:59
Ik ben eerder weggegaan van de studiedag.ik hield het echt niet langer meer volk. Ben ook een heel stuk gaan lopen voordat ik naar huis ging, ik moest even tot mezelf komen.
Dat tot mezelf moeten komen is een beetje de rode draad momenteel, de wachttijd, aanloop naar en nu de start bij een nieuwe psychologe kost me enorm veel moeite.
Mijn nieuwe psychologe wil ook opnieuw emdr proberen. Doodsbang ben ik ervoor. De vorige keer heb ik het er vreselijk moeilijk mee gehad, ik kon totaal niet omgaan met wat het allemaal opriep.
Controle heel sterk willen houden herken ik wel!
Lastig EV om afscheid te nemen van een therapeute die zolang in je proces heeft meegelopen, natuurlijk was ze superbelangrijk voor je! Hoe gaat het nu met je? Ben je je draai in je nieuwe huis een beetje gevonden?
Hoe is het verder met iedereen?
Dat tot mezelf moeten komen is een beetje de rode draad momenteel, de wachttijd, aanloop naar en nu de start bij een nieuwe psychologe kost me enorm veel moeite.
Mijn nieuwe psychologe wil ook opnieuw emdr proberen. Doodsbang ben ik ervoor. De vorige keer heb ik het er vreselijk moeilijk mee gehad, ik kon totaal niet omgaan met wat het allemaal opriep.
Controle heel sterk willen houden herken ik wel!
Lastig EV om afscheid te nemen van een therapeute die zolang in je proces heeft meegelopen, natuurlijk was ze superbelangrijk voor je! Hoe gaat het nu met je? Ben je je draai in je nieuwe huis een beetje gevonden?
Hoe is het verder met iedereen?
vrijdag 14 oktober 2016 om 20:20
Dat tot mezelf komen heb ik ook heel erg, Sun.
Als hier bezoek is geweest, vind ik het daarna heerlijk om weer alleen te zijn, in mijn eigen stille huis, gewoon alleen met mezelf. Of als ik ergens ben geweest: hetzelfde. Ik heb heel veel bijkom-tijd nodig, merk ik.
Ik vind het alleen wonen heerlijk en mis niets uit mijn relatie van voorheen. Alles hier in mijn appartement is zoals ik het wil, zelf heb gemaakt of geregeld; mijn kleuren, mijn dingetjes, mijn sfeer. Helemaal EV en dat voelt zo goed. Ik kan hier echt nog elke dag blij rondkijken, zo van: ah wat mooi, wat fijn. In deze nieuwe stad ben ik ook aan het inburgeren: heb al wat nieuwe mensen leren kennen, heb heel veel rondgefietst, ik vind hier ook dingen die me interesseren; bijna voel ik me als een kind in een snoepwinkel. Maar bij alles heb ik steeds weer heel erg het gevoel van 'terugkeren naar mezelf' en goed voelen. Ik zou bijv. op twee plekken al als vrijwilliger kunnen beginnen, maar ik ben terughoudend: ik wil niet automatisch hetzelfde gaan doen wat ik voor de verhuizing deed, maar goed voelen of dit echt is wat nu bij mij past.
Een nieuw gevoel is dat ik hier echt het gevoel heb dat ik kan zijn wie ik wil. Niemand kent me, niemand weet iets van mijn achtergrond, en ik kan zelf kiezen wat ik vertel of niet. Stadsleven is heel anders dan dorpsleven. Het voelt vrij en bevrijd. Ook een bevrijd gevoel omdat ik zo lang heb zitten ploeteren in mijn relatie, en dat dat nu niet meer hoeft.
Als hier bezoek is geweest, vind ik het daarna heerlijk om weer alleen te zijn, in mijn eigen stille huis, gewoon alleen met mezelf. Of als ik ergens ben geweest: hetzelfde. Ik heb heel veel bijkom-tijd nodig, merk ik.
Ik vind het alleen wonen heerlijk en mis niets uit mijn relatie van voorheen. Alles hier in mijn appartement is zoals ik het wil, zelf heb gemaakt of geregeld; mijn kleuren, mijn dingetjes, mijn sfeer. Helemaal EV en dat voelt zo goed. Ik kan hier echt nog elke dag blij rondkijken, zo van: ah wat mooi, wat fijn. In deze nieuwe stad ben ik ook aan het inburgeren: heb al wat nieuwe mensen leren kennen, heb heel veel rondgefietst, ik vind hier ook dingen die me interesseren; bijna voel ik me als een kind in een snoepwinkel. Maar bij alles heb ik steeds weer heel erg het gevoel van 'terugkeren naar mezelf' en goed voelen. Ik zou bijv. op twee plekken al als vrijwilliger kunnen beginnen, maar ik ben terughoudend: ik wil niet automatisch hetzelfde gaan doen wat ik voor de verhuizing deed, maar goed voelen of dit echt is wat nu bij mij past.
Een nieuw gevoel is dat ik hier echt het gevoel heb dat ik kan zijn wie ik wil. Niemand kent me, niemand weet iets van mijn achtergrond, en ik kan zelf kiezen wat ik vertel of niet. Stadsleven is heel anders dan dorpsleven. Het voelt vrij en bevrijd. Ook een bevrijd gevoel omdat ik zo lang heb zitten ploeteren in mijn relatie, en dat dat nu niet meer hoeft.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 15 oktober 2016 om 10:55
Kaitlyn, hoe gaat het vandaag?
Sunemom, ik snap helemaal dat het eng en moeilijk is om weer bij een nieuw iemand te moeten beginnen.
Ik heb hier nu gesprekken met de POH'er van de huisartsenpraktijk, om te kijken hoe verder.
Hoe gaat het nu met je studie, hoe lang moet je eigenlijk nog? Ik vind het zo knap dat je dit doet hé, ik zit zelf al tegen vrijw.werk aan te hikken, gewoon omdat 'verplichting' en 'ergens moeten zijn, vooral in een groep' veel spanning oproept. Aan de andere kant: het is niet goed voor mij om alleen maar thuis te zitten. Maar vaak moet ik moed verzamelen voor elke stap naar buiten.
Sunemom, ik snap helemaal dat het eng en moeilijk is om weer bij een nieuw iemand te moeten beginnen.
Ik heb hier nu gesprekken met de POH'er van de huisartsenpraktijk, om te kijken hoe verder.
Hoe gaat het nu met je studie, hoe lang moet je eigenlijk nog? Ik vind het zo knap dat je dit doet hé, ik zit zelf al tegen vrijw.werk aan te hikken, gewoon omdat 'verplichting' en 'ergens moeten zijn, vooral in een groep' veel spanning oproept. Aan de andere kant: het is niet goed voor mij om alleen maar thuis te zitten. Maar vaak moet ik moed verzamelen voor elke stap naar buiten.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 15 oktober 2016 om 16:22
Mijn studie ligt stil tot februari. Ik moet dan nog twee vakken en dan heb ik mijn bachelor. Het plan is om dan volgend jaar september aan mijn master te beginnen, maar dan moet er wel echt iets veranderen, zoals het nu gaat kan ik dat niet .
Ik doe wel vrijwilligerswerk (ook best veel, zo'n 20 uur per week), maar verder komt er bijzonder weinig uit mijn handen. Ik heb heel veel last van paniekaanvallen als het ergens te druk is (en dat is het al snel momenteel) en eigenlijk is elke keer dat ik naar buiten moet een gevecht.
Heel veel dingen heb ik geaccepteerd dat ik dat nu eenmaal zo zie, dat ik dat nu eenmaal last van heb, maar toen ik het vorige week bij de psychologe allemaal moest opsommen werd ik er ineens ontzegd verdrietig van. Het beïnvloed mijn leven zo enorm.
Ik doe wel vrijwilligerswerk (ook best veel, zo'n 20 uur per week), maar verder komt er bijzonder weinig uit mijn handen. Ik heb heel veel last van paniekaanvallen als het ergens te druk is (en dat is het al snel momenteel) en eigenlijk is elke keer dat ik naar buiten moet een gevecht.
Heel veel dingen heb ik geaccepteerd dat ik dat nu eenmaal zo zie, dat ik dat nu eenmaal last van heb, maar toen ik het vorige week bij de psychologe allemaal moest opsommen werd ik er ineens ontzegd verdrietig van. Het beïnvloed mijn leven zo enorm.
zaterdag 15 oktober 2016 om 18:37
Toch heel erg gefeliciteerd smurf!
Weet je verloskundige van je achtergrond? Zo niet geef het aan (of laat je partner dat doen). Het kan enorm helpen als ze e.e.a net even anders doet of als ze je anders voorbereid. Ik weet niet waar je woont, maar mocht je in de omgeving van Zaandam wonen weet ik wel een verloskundige die hierin gespecialiseerd is.
Weet je verloskundige van je achtergrond? Zo niet geef het aan (of laat je partner dat doen). Het kan enorm helpen als ze e.e.a net even anders doet of als ze je anders voorbereid. Ik weet niet waar je woont, maar mocht je in de omgeving van Zaandam wonen weet ik wel een verloskundige die hierin gespecialiseerd is.
zaterdag 15 oktober 2016 om 18:50
quote:Sunemom schreef op 15 oktober 2016 @ 16:22:
Mijn studie ligt stil tot februari. Ik moet dan nog twee vakken en dan heb ik mijn bachelor. Het plan is om dan volgend jaar september aan mijn master te beginnen, maar dan moet er wel echt iets veranderen, zoals het nu gaat kan ik dat niet .
Ik doe wel vrijwilligerswerk (ook best veel, zo'n 20 uur per week), maar verder komt er bijzonder weinig uit mijn handen. Ik heb heel veel last van paniekaanvallen als het ergens te druk is (en dat is het al snel momenteel) en eigenlijk is elke keer dat ik naar buiten moet een gevecht.
Heel veel dingen heb ik geaccepteerd dat ik dat nu eenmaal zo zie, dat ik dat nu eenmaal last van heb, maar toen ik het vorige week bij de psychologe allemaal moest opsommen werd ik er ineens ontzegd verdrietig van. Het beïnvloed mijn leven zo enorm.
Weet verder niet wat ik moet zeggen. Herkenbaar, en ik hoor je verdriet.
Veel sterkte.
Mijn studie ligt stil tot februari. Ik moet dan nog twee vakken en dan heb ik mijn bachelor. Het plan is om dan volgend jaar september aan mijn master te beginnen, maar dan moet er wel echt iets veranderen, zoals het nu gaat kan ik dat niet .
Ik doe wel vrijwilligerswerk (ook best veel, zo'n 20 uur per week), maar verder komt er bijzonder weinig uit mijn handen. Ik heb heel veel last van paniekaanvallen als het ergens te druk is (en dat is het al snel momenteel) en eigenlijk is elke keer dat ik naar buiten moet een gevecht.
Heel veel dingen heb ik geaccepteerd dat ik dat nu eenmaal zo zie, dat ik dat nu eenmaal last van heb, maar toen ik het vorige week bij de psychologe allemaal moest opsommen werd ik er ineens ontzegd verdrietig van. Het beïnvloed mijn leven zo enorm.
Weet verder niet wat ik moet zeggen. Herkenbaar, en ik hoor je verdriet.
Veel sterkte.
Confidence is not; "I know they'll like me". Confidence is; "I'll be fine if they don't".
zaterdag 15 oktober 2016 om 19:57
Soms lijkt het goed te gaan. Dat doet het veelal ook. Ik weet steeds meer wie ik ben en waar de ander staat. Niet meer de shit van een ander voor zoete koek aannemen. Minder pleasen, meer ruimte innemen. En daardoor soms opeens mikpunt van agressie van anderen.
Toch heb ik van het ene op andere moment herbelevingen. Schiet het erin en is het net of iemand in mijn buik aan het trappen is. Dan verga ik van de pijn. Zomaar. Op een goede dag. En werkt er niks behalve aftaaien, zo snel mogelijk naar huis en medicatie nemen.
Zo'n rare gewaarwording om zo plotseling onderuit geschopt te worden.
De gecomprimeerde versie van mezelf komt dan joven. Alles snel en efficiënt doen want wanneer ik weer echt fut heb dan is een groot vraagteken.
Altijd aan incalculeren hoe ik thuiskom als het niet meer gaat. Ga ik op vakantie dan zoek ik een adres waar ik ook evt overdag kan rusten.
Het lijkt of ik alles op de rit heb. Zo ben ik gemiddeld genomen gelukkig. Heb ik goede vriendschappen. Woon ik fijn. Geniet ik van mijn vrijwilligerswerk. Maar ik blijf beperkt belastbaar. Ik houd mijn cptss. Ik heb de littekens van behandelingen nav een verkeerd etiketje. En zorgeloos houden van of vertrouwen hebben tav mezelf of een ander blijft een taal die ik niet spreek.
Toch heb ik van het ene op andere moment herbelevingen. Schiet het erin en is het net of iemand in mijn buik aan het trappen is. Dan verga ik van de pijn. Zomaar. Op een goede dag. En werkt er niks behalve aftaaien, zo snel mogelijk naar huis en medicatie nemen.
Zo'n rare gewaarwording om zo plotseling onderuit geschopt te worden.
De gecomprimeerde versie van mezelf komt dan joven. Alles snel en efficiënt doen want wanneer ik weer echt fut heb dan is een groot vraagteken.
Altijd aan incalculeren hoe ik thuiskom als het niet meer gaat. Ga ik op vakantie dan zoek ik een adres waar ik ook evt overdag kan rusten.
Het lijkt of ik alles op de rit heb. Zo ben ik gemiddeld genomen gelukkig. Heb ik goede vriendschappen. Woon ik fijn. Geniet ik van mijn vrijwilligerswerk. Maar ik blijf beperkt belastbaar. Ik houd mijn cptss. Ik heb de littekens van behandelingen nav een verkeerd etiketje. En zorgeloos houden van of vertrouwen hebben tav mezelf of een ander blijft een taal die ik niet spreek.
zaterdag 15 oktober 2016 om 21:20
Oh Smurf, gefeliciteerd, maar ook: wat moeilijk en dubbel allemaal hé.
Verder: ik lees jullie.... maar ik heb even niets te bieden aan reactie of wat dan ook. Zit zelf zo te huilen op het moment. Vandaag werkten alle afleidingen zelfs niet meer. Ik zie zo pijnlijk onder ogen dat ik geen enkele echte verbinding met iemand durf aan te gaan. Nu weer een man met verdriet (neem ik aan, tenminste) achtergelaten en waarom? omdat ik het niet kan.
Familie, mijn eigen kinderen: ze zijn er niet en willen me niet.
Ik voel mij zo alleen en niet in staat tot echt vertrouwen, echt samenzijn met iemand zonder mezelf te verliezen.
Ik weet gewoon niet hoe het moet.
Misschien dringt nu het afscheid van mijn therapeute ook nu pas echt door.. en hoor ik haar in gedachten zeggen: koester kleine EV maar zoveel als je kunt - maar zelfs dat kan ik nu niet.
Het is geen zelfmedelijden, het is gewoon zo'n pijnlijke constatering allemaal, als ik naar mijn leven kijk.
Verder: ik lees jullie.... maar ik heb even niets te bieden aan reactie of wat dan ook. Zit zelf zo te huilen op het moment. Vandaag werkten alle afleidingen zelfs niet meer. Ik zie zo pijnlijk onder ogen dat ik geen enkele echte verbinding met iemand durf aan te gaan. Nu weer een man met verdriet (neem ik aan, tenminste) achtergelaten en waarom? omdat ik het niet kan.
Familie, mijn eigen kinderen: ze zijn er niet en willen me niet.
Ik voel mij zo alleen en niet in staat tot echt vertrouwen, echt samenzijn met iemand zonder mezelf te verliezen.
Ik weet gewoon niet hoe het moet.
Misschien dringt nu het afscheid van mijn therapeute ook nu pas echt door.. en hoor ik haar in gedachten zeggen: koester kleine EV maar zoveel als je kunt - maar zelfs dat kan ik nu niet.
Het is geen zelfmedelijden, het is gewoon zo'n pijnlijke constatering allemaal, als ik naar mijn leven kijk.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 15 oktober 2016 om 21:34
Ik snap je wel een beetje EV
Smurf het is alleen maar heel goed dat je een vk hebt die het weet en die weet hoe ze met je om moet gaan. Ik ging ook niet meer van mijn lichaam houden tijdens de zwangerschappen. Ik kon er niets mee, vond het vooral naar. Wat ik wil als sterkend ervaren heb was borstvoeding geven, eindelijk mocht ik mijn borsten voor iets nuttigs gebruiken en het voelde goed om mijn kindjes ermee te kunnen voeden.
Ik heb mezelf teruggetrokken onder een deken met een paar kussens. Ik voel me ontzettend ellendig. Al dagen, maar ik kan niet steeds toegeven en nu even wel. Ik ga me er niet beter van voelen, maar ben het continue vechten tegen alles zo zat.
Smurf het is alleen maar heel goed dat je een vk hebt die het weet en die weet hoe ze met je om moet gaan. Ik ging ook niet meer van mijn lichaam houden tijdens de zwangerschappen. Ik kon er niets mee, vond het vooral naar. Wat ik wil als sterkend ervaren heb was borstvoeding geven, eindelijk mocht ik mijn borsten voor iets nuttigs gebruiken en het voelde goed om mijn kindjes ermee te kunnen voeden.
Ik heb mezelf teruggetrokken onder een deken met een paar kussens. Ik voel me ontzettend ellendig. Al dagen, maar ik kan niet steeds toegeven en nu even wel. Ik ga me er niet beter van voelen, maar ben het continue vechten tegen alles zo zat.
zaterdag 15 oktober 2016 om 21:39
Ik snap dat t zo voelt EV. Heb de neiging een kanttekening te maken. Nu klinkt het of je gern relatie kan hebben en daarom maar bent weggegaan. Alsof je een unloveable incapabel persoon bent.
Ik heb eerder de indruk in wat ik hier op forum van je heb meegekregen dat je in de therapie die je hebt gehad je eigen waarnemingen bent gaan geloven. Daar stelling in bent gaan nemen en dat ex daarin totaal niet met je mee bewoog (zijn invermogen dus!). Je leerde dat ook jij wat te willen hebt. En je wilde weg.
Dat het verweesd voelt aan alle kanten is zo invoelbaar. Vanwege alle gebrokenheid. Maar maak er niet een overzicht van falen van. Dat klopt niet.
Ik heb eerder de indruk in wat ik hier op forum van je heb meegekregen dat je in de therapie die je hebt gehad je eigen waarnemingen bent gaan geloven. Daar stelling in bent gaan nemen en dat ex daarin totaal niet met je mee bewoog (zijn invermogen dus!). Je leerde dat ook jij wat te willen hebt. En je wilde weg.
Dat het verweesd voelt aan alle kanten is zo invoelbaar. Vanwege alle gebrokenheid. Maar maak er niet een overzicht van falen van. Dat klopt niet.
zaterdag 15 oktober 2016 om 22:25
Ja, zijn onvermogen, onvermogen ook van mijn familie, onvermogen (en/of trauma etc.) van mijn kinderen ook.
Vast wel.
Maar bij alles ook mijn onvermogen, omdat ik me niet normaal voel.
Heb ik werkelijk iets te willen?
Ga ik daarvoor staan, dan gaat men weg bij mij. Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik ook iets mag willen. Ja, hier thuis, in mijn eentje, hoe ik alles hier organiseer, dat wel. Maar niet met anderen.
Ik denk dat ik nu ook een dekentje en kussens ga pakken en het voor gezien hou, vandaag.
Vast wel.
Maar bij alles ook mijn onvermogen, omdat ik me niet normaal voel.
Heb ik werkelijk iets te willen?
Ga ik daarvoor staan, dan gaat men weg bij mij. Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik ook iets mag willen. Ja, hier thuis, in mijn eentje, hoe ik alles hier organiseer, dat wel. Maar niet met anderen.
Ik denk dat ik nu ook een dekentje en kussens ga pakken en het voor gezien hou, vandaag.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 15 oktober 2016 om 22:30
Dat herken ik wel EV. Het gevoel niets te mogen willen. Ik heb een paar mensen om me heen die me wel zien, die aangeven dat ik er mag zijn, hulp mag vragen. Ik hoor het, maar kan het meestal niet. Ik durf niet, hou het gevoel vanuit mezelf dat het niet mag. Ik ben hun zorg, hun liefde, hun aandacht helemaal niet waard.
