Psyche
alle pijlers
Mn moeder gaat binnenkort overlijden :-(
woensdag 30 december 2009 om 09:55
Hoi lieve meiden,
Ik heb al eerder wat topics over mn moeder geopend...
eerst over haar gezondheid, ze bleek kanker te hebben en werd afgelopen zomer geopereerd (blaas verwijderd).
Daarna bleek de kanker toch weer terug te zijn (in haar buik) en kreeg ze chemo.
Na slechts 1 kuur is al gebleken dat de kankercellen zich razendsnel vermenigvuldigen en er is niets meer wat de artsen voor haar kunnen doen. Ze heeft nog een paar weken, hooguit een paar maanden te leven.
Het is bizar, het wil niet doordringen en toch ook weer wel. Hopelijk kunnen ze er voor zorgen dat ze zo min mogelijk pijn gaat krijgen maar voorlopig is de pijn te erg.
In principe mag ze haar laatste tijd thuis doorbrengen, mits de pijn onder controle te brengen is.
Wat wil ik met dit topic? Ik weet het niet, het zal een soort dagboekje voor me worden... en ik ben gek op knuffels
Tips om met emoties om te gaan, en practische tips zijn meer dan welkom!
Ik zal niet zo heel veel op het forum zijn de aankomende tijd maar geloof me... ik lees alles bij!
Liefs
Ik heb al eerder wat topics over mn moeder geopend...
eerst over haar gezondheid, ze bleek kanker te hebben en werd afgelopen zomer geopereerd (blaas verwijderd).
Daarna bleek de kanker toch weer terug te zijn (in haar buik) en kreeg ze chemo.
Na slechts 1 kuur is al gebleken dat de kankercellen zich razendsnel vermenigvuldigen en er is niets meer wat de artsen voor haar kunnen doen. Ze heeft nog een paar weken, hooguit een paar maanden te leven.
Het is bizar, het wil niet doordringen en toch ook weer wel. Hopelijk kunnen ze er voor zorgen dat ze zo min mogelijk pijn gaat krijgen maar voorlopig is de pijn te erg.
In principe mag ze haar laatste tijd thuis doorbrengen, mits de pijn onder controle te brengen is.
Wat wil ik met dit topic? Ik weet het niet, het zal een soort dagboekje voor me worden... en ik ben gek op knuffels
Tips om met emoties om te gaan, en practische tips zijn meer dan welkom!
Ik zal niet zo heel veel op het forum zijn de aankomende tijd maar geloof me... ik lees alles bij!
Liefs
donderdag 31 december 2009 om 10:46
Een nachtmerrie hoort toch te stoppen als je je ogen opendoet 's morgens?
Bij mij begint ie als ik mn ogen open doe... Ik doe mn ogen open en gelijk staat de man met de hamer naast me om me gewoon weer een keiharde mep op mn hoofd te geven waardoor ik direct in de verschrikkelijke realiteit terugkeer.
Slapen doe ik goed... godzijdank! Dan voel ik niks en denk ik nergens aan.
De pijnbestrijding bij mn moeder loopt stroef. Ze kan niet tegen morfine en wordt daar letterlijk kotsmisselijk van. Er wordt nu gezocht naar andere middelen, broertjes en zusjes van morfine, maar dat gaat nou eenmaal niet zo snel.
Straks weer naar het ziekenhuis. Mn moeder zei dat we pas einde van de middag hoeven te komen omdat het ook heel vermoeiend voor haar is om visite te hebben. Ik heb haar gezegd dat ze gewoon haar ding moet doen, slapen als ze dat wil, en dat wij toch wel een boek en puzzelboek bij ons hebben om de tijd die zij slaapt door te komen.
Ze zei ook dat ik beter eerst thuis kon blijven om te wassen, te strijken en eventueel boodschappen te doen voor Oud & Nieuw. Ik WIL geen Oudejaarsavond... en al helemaal geen nieuw jaar! Want 2010 wordt het jaar waarin ze weg gaat.
Het begint steeds meer door te dringen. Ik zie steeds het beeld voor me van ons (als gezin) rondom mn moeders bed en het verdriet als ze haar ogen definitief sluit. Verder dan dat moment kan ik niet denken.
Bij mij begint ie als ik mn ogen open doe... Ik doe mn ogen open en gelijk staat de man met de hamer naast me om me gewoon weer een keiharde mep op mn hoofd te geven waardoor ik direct in de verschrikkelijke realiteit terugkeer.
Slapen doe ik goed... godzijdank! Dan voel ik niks en denk ik nergens aan.
De pijnbestrijding bij mn moeder loopt stroef. Ze kan niet tegen morfine en wordt daar letterlijk kotsmisselijk van. Er wordt nu gezocht naar andere middelen, broertjes en zusjes van morfine, maar dat gaat nou eenmaal niet zo snel.
Straks weer naar het ziekenhuis. Mn moeder zei dat we pas einde van de middag hoeven te komen omdat het ook heel vermoeiend voor haar is om visite te hebben. Ik heb haar gezegd dat ze gewoon haar ding moet doen, slapen als ze dat wil, en dat wij toch wel een boek en puzzelboek bij ons hebben om de tijd die zij slaapt door te komen.
Ze zei ook dat ik beter eerst thuis kon blijven om te wassen, te strijken en eventueel boodschappen te doen voor Oud & Nieuw. Ik WIL geen Oudejaarsavond... en al helemaal geen nieuw jaar! Want 2010 wordt het jaar waarin ze weg gaat.
Het begint steeds meer door te dringen. Ik zie steeds het beeld voor me van ons (als gezin) rondom mn moeders bed en het verdriet als ze haar ogen definitief sluit. Verder dan dat moment kan ik niet denken.
donderdag 31 december 2009 om 14:04
Lieve Bianca, wilde je ook nog een knuffel geven en een hart onder de riem steken! Ik heb van mijn moeder nooit afscheid kunnen nemen (is al 31 jaar geleden overleden), en dat vind ik nog steeds moeilijk. Dus het enige advies dat ik je kan geven is om alles heel bewust mee te maken. Te delen wat je nog delen kan.....Zorg dat het "mooie pijn" is.
In 2010 mag je moeder dit leven, wat voor haar pijnlijk en uitzichtloos is, loslaten.
Heel veel sterkte!!
In 2010 mag je moeder dit leven, wat voor haar pijnlijk en uitzichtloos is, loslaten.
Heel veel sterkte!!
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
donderdag 31 december 2009 om 17:43
Bianca, ook zo'n laatste periode heeft hele mooie momenten waar je later met een glimlach op terug kijkt. Het is iets om te koesteren. Wijze woorden van je broer dus. Al is jouw wens dat je moeder geen pijn meer hoeft te lijden ook erg logisch. Vertrouw erop dat je moeder haar eigen keuzes kan maken en zal vragen om haar te laten gaan als ze dat wil. Waarschijnlijk wil ze zo lang mogelijk bij jullie blijven.
Mijn moeder heeft wel haar laatste weken in zo'n palliatief kamertje van een verpleeghuis doorgebracht. Noodgedwongen, want ze was door een combi van kanker en hersenbloeding niet thuis te krijgen. Maar ook in dat kamertje hebben wij als familie mooie laatste momenten beleefd.
Ik wens jullie voor de komende tijd erg veel sterkte en vooral liefde toe. Moge er een cirkel van lieve mensen om jullie heen staan die je door deze periode heen gaan dragen.
vrijdag 1 januari 2010 om 22:55
Lieve Bianca,
wat verdrietig, ik voel je machteloosheid en pijn door het scherm heen komen.....
Ik wilde in je andere topic, waar je om ervaringen vroeg voor het omgaan met chemo, aan je vragen hoe het nu gaat en hoe de feestdagen waren geweest. Je was toen nog zo positief. Wat een schrik om dan dit te lezen, wat gaat het snel! Afschuwelijk.....
Heel erg veel sterkte. Dit is zó moeilijk, en je doet het volgens mij zó goed. Ik vind het echt mooi dat jullie de kracht hebben om dichter bij elkaar te komen in deze rot-tijd. En dat je koestert wat je met elkaar hebt. Dat is iets wat ik van jou geleerd heb, hoe belangrijk dat is (mij / ons lukte dat niet tijdens de ziekte van mijn moeder). Door jou heb ik tijdens kerst met mijn moeder haar ziekte-periode durven bespreken en kunnen zeggen dat ik zo blij ben dat ze er nog is.
Jouw moeder weet dat al van jou, en dat moet haar ongetwijfeld een heel warm gevoel geven.
wat verdrietig, ik voel je machteloosheid en pijn door het scherm heen komen.....
Ik wilde in je andere topic, waar je om ervaringen vroeg voor het omgaan met chemo, aan je vragen hoe het nu gaat en hoe de feestdagen waren geweest. Je was toen nog zo positief. Wat een schrik om dan dit te lezen, wat gaat het snel! Afschuwelijk.....
Heel erg veel sterkte. Dit is zó moeilijk, en je doet het volgens mij zó goed. Ik vind het echt mooi dat jullie de kracht hebben om dichter bij elkaar te komen in deze rot-tijd. En dat je koestert wat je met elkaar hebt. Dat is iets wat ik van jou geleerd heb, hoe belangrijk dat is (mij / ons lukte dat niet tijdens de ziekte van mijn moeder). Door jou heb ik tijdens kerst met mijn moeder haar ziekte-periode durven bespreken en kunnen zeggen dat ik zo blij ben dat ze er nog is.
Jouw moeder weet dat al van jou, en dat moet haar ongetwijfeld een heel warm gevoel geven.
vrijdag 1 januari 2010 om 23:03
Lieve Splinter, wat ontzettend goed om te horen dat je in het niet-forum-leven wat hebt gehad aan mn topic. Dat doet me echt ontzettend goed!!
En wat fijn dat je nu met je moeder hebt kunnen praten, het is zo raar he dat we soms een duwtje in de rug nodig hebben hiervoor.
Gisteren was de arts bij mn moeder om over de pijnstilling te praten (dat werkte nog niet optimaal). Hij zei dat waarschijnlijk een deel van de pijn wordt veroorzaakt door de angst die ze heeft. Hij zei dat ze er met ons over moet praten (en keek haar daarbij heeeel streng aan ). Dat was voor ons weer een duwtje om gelijk te praten. Gelukkig maar want vandaag was ze echt te duf om te praten. Ze had een kalmeringstabletje gekregen en heeft de hele nacht en dag geslapen, was af en toe maar even wakker maar viel steeds weer in slaap.
Mn zus uit Belgie is vandaag gekomen en we hebben voor het eerst sinds een heeeele lange tijd weer eens met zn vieren (mn broer, zus, moeder en ik) bij elkaar gezeten. Gelachen, gepraat, gehuild. Mn moeder deed tussendoor steeds even haar ogen open zei dan met een glimlach: Ik slaap niet hoor, ik hoor alles!
Het is zo'n moeilijke tijd, en zo'n mooie tijd! We gaan door, puur op de basis die we meegekregen hebben. Een basis die sterker is dan het zwaarste beton! En we hebben vooral gisteren, maar ook vandaag nog gezegd dat we zo blij zijn dat we die basis hebben gekregen van haar! En van haar alleen (want mn vader was al bij ons weg toen ik pas 2 was).
Hopelijk is ze morgen iets minder duf, ze zou vanavond "maar" een half kalmeringstabletje krijgen. We hopen dat ze dinsdag naar huis mag!
En wat fijn dat je nu met je moeder hebt kunnen praten, het is zo raar he dat we soms een duwtje in de rug nodig hebben hiervoor.
Gisteren was de arts bij mn moeder om over de pijnstilling te praten (dat werkte nog niet optimaal). Hij zei dat waarschijnlijk een deel van de pijn wordt veroorzaakt door de angst die ze heeft. Hij zei dat ze er met ons over moet praten (en keek haar daarbij heeeel streng aan ). Dat was voor ons weer een duwtje om gelijk te praten. Gelukkig maar want vandaag was ze echt te duf om te praten. Ze had een kalmeringstabletje gekregen en heeft de hele nacht en dag geslapen, was af en toe maar even wakker maar viel steeds weer in slaap.
Mn zus uit Belgie is vandaag gekomen en we hebben voor het eerst sinds een heeeele lange tijd weer eens met zn vieren (mn broer, zus, moeder en ik) bij elkaar gezeten. Gelachen, gepraat, gehuild. Mn moeder deed tussendoor steeds even haar ogen open zei dan met een glimlach: Ik slaap niet hoor, ik hoor alles!
Het is zo'n moeilijke tijd, en zo'n mooie tijd! We gaan door, puur op de basis die we meegekregen hebben. Een basis die sterker is dan het zwaarste beton! En we hebben vooral gisteren, maar ook vandaag nog gezegd dat we zo blij zijn dat we die basis hebben gekregen van haar! En van haar alleen (want mn vader was al bij ons weg toen ik pas 2 was).
Hopelijk is ze morgen iets minder duf, ze zou vanavond "maar" een half kalmeringstabletje krijgen. We hopen dat ze dinsdag naar huis mag!
vrijdag 1 januari 2010 om 23:24
Hoi Bianca,
Verschrikkelijk dat jij je moeder ook dit jaar gaat verliezen
Onvoorstelbaar leeg gevoel kan dat nu al geven, tenminste dat vind ik!
Ik heb alleen je begin berichtje gelezen en je laatste daarna werd het eigenlijk ook al even teveel. Ben de hele avond al aan het googlen op kanker, en verlies enzo, dat ik nu ff niet meer begrijpend kan lezen eigenlijk.
Ik ga morgen helemaal je verhaal lezen, voor nu een hele dikke knuffel voor jou. Jouw moeder die volgens mij ook verschrikkelijk sterk is, die opmerking die je schrijft van haar... Ik slaap niet hoor, ik hoor alles Haha had de mijne kunnen zijn denk ik. Net zo een eigenwijsje
Liefs
Verschrikkelijk dat jij je moeder ook dit jaar gaat verliezen
Onvoorstelbaar leeg gevoel kan dat nu al geven, tenminste dat vind ik! Ik heb alleen je begin berichtje gelezen en je laatste daarna werd het eigenlijk ook al even teveel. Ben de hele avond al aan het googlen op kanker, en verlies enzo, dat ik nu ff niet meer begrijpend kan lezen eigenlijk.
Ik ga morgen helemaal je verhaal lezen, voor nu een hele dikke knuffel voor jou. Jouw moeder die volgens mij ook verschrikkelijk sterk is, die opmerking die je schrijft van haar... Ik slaap niet hoor, ik hoor alles Haha had de mijne kunnen zijn denk ik. Net zo een eigenwijsje
Liefs
zaterdag 2 januari 2010 om 00:02
Hè jeetje, tranen in m´n ogen...
Ja, het is gek dat zo´n duwtje soms nodig is. Maar gelukkig zijn er heel vaak toch op het juiste moment duwtjes-gevers in de buurt. Zelfs op onverwachte plekken (en ja, dan heb ik het ook over jou!).
Heeft het je moeder geholpen, denk je, om te praten over de pijn en de angst? Ik hoop het. En verder ga ik heel hard duimen voor jullie dat ze dinsdag naar huis mag en dat het met minder kalmeringstabletjes gaat lukken!
Ja, het is gek dat zo´n duwtje soms nodig is. Maar gelukkig zijn er heel vaak toch op het juiste moment duwtjes-gevers in de buurt. Zelfs op onverwachte plekken (en ja, dan heb ik het ook over jou!).
Heeft het je moeder geholpen, denk je, om te praten over de pijn en de angst? Ik hoop het. En verder ga ik heel hard duimen voor jullie dat ze dinsdag naar huis mag en dat het met minder kalmeringstabletjes gaat lukken!
zaterdag 2 januari 2010 om 09:12
Ik denk wel dat het haar heeft geholpen Splinter om er even over te praten en elkaar goed vast te houden. En ook om een grapje tussendoor te kunnen maken. De arts vroeg of ze zich zorgen maakt om haar kinderen, ze zei: Nee.. daar maak ik me geen zorgen om. Ik zei: Nou mam, lekker is dat!!
Ik ga nu weer richting ziekenhuis, aan de ene kant hoop ik dat ze wat helderder is, aan de andere kant hoop ik dat ze compleet onder zeil is en ook blijft.
Of ze dinsdag naar huis mag vraag ik me heel erg af. Zouden ze dat met een ambulance doen? Want ze is echt veels te zwak om in de auto te stappen, daar een kwartier in te zitten om naar huis te rijden en daar weer uit te stappen. Dat ga ik vandaag even aan de verpleging vragen.
Ik ga nu weer richting ziekenhuis, aan de ene kant hoop ik dat ze wat helderder is, aan de andere kant hoop ik dat ze compleet onder zeil is en ook blijft.
Of ze dinsdag naar huis mag vraag ik me heel erg af. Zouden ze dat met een ambulance doen? Want ze is echt veels te zwak om in de auto te stappen, daar een kwartier in te zitten om naar huis te rijden en daar weer uit te stappen. Dat ga ik vandaag even aan de verpleging vragen.
zaterdag 2 januari 2010 om 21:23
Vanmorgen toen we binnen kwamen lag ze nog in een diepe slaap. We hebben haar wakker gemaakt, de gordijnen opengedaan en haar geholpen om enigszins rechtop te gaan zitten zodat ze de sneeuw buiten op de grond kon zien.
Ze valt steeds weg, maar tussendoor is ze echt helder en kunnen we even praten, als is het steeds maar 1 of 2 zinnetjes, want ze praat moeizaam en hoort niet gelijk wat je zegt.
Op een gegeven moment gleed haar ring van haar vinger af. Ze zei tegen me: Kom eens... en ze zei dat ik die ring moest passen. Ik paste hem en hij zat goed. Toen deed ze haar spek-en-bonen-trouwring (want ze is met mn stiefvader nooit getrouwd maar wel 20 jaar verloofd geweest ) af en gaf die aan mn broer. Heeel emotioneel maar heel mooi.
Ze vertelde het verhaal van de 'trouwring', deze hadden ze op een vakantie gekocht. Toen vroeg ik waar 'mijn' ring vandaan kwam, verwachtte natuurlijk ook een mooi reisverhaal. "Van het Kruidvat" zei ze... dus toen moesten we weer ontzettend lachen Ik heb hem om en doe hem nooit meer af!!!
Ze gaat hard achteruit, zelfs zonder kalmeringstablet slaapt ze heel veel en is heel duf. Het heeft wel iets met de morfine te maken, maar wordt voor het grootste deel veroorzaakt door haar slechte conditie.
Vanavond ben ik ook nog een poosje alleen bij haar geweest, gewoon gezeten terwijl ze sliep. Ik dacht: als ik straks weg ga en ik geef haar een kus dan wordt ze misschien wakker. Dus heb ik toen alvast die kus gegeven en ze werd inderdaad wakker en we hebben nog een paar zinnetjes kunnen zeggen en ze heeft me vastgehouden. Ze zei ook: Lekker gezellig ben ik he, ik slaap alleen maar. Ik heb gezegd dat me dat niet uitmaakt, want ze is lief als ze slaapt, en heerlijk ontspannen.
Ze valt steeds weg, maar tussendoor is ze echt helder en kunnen we even praten, als is het steeds maar 1 of 2 zinnetjes, want ze praat moeizaam en hoort niet gelijk wat je zegt.
Op een gegeven moment gleed haar ring van haar vinger af. Ze zei tegen me: Kom eens... en ze zei dat ik die ring moest passen. Ik paste hem en hij zat goed. Toen deed ze haar spek-en-bonen-trouwring (want ze is met mn stiefvader nooit getrouwd maar wel 20 jaar verloofd geweest ) af en gaf die aan mn broer. Heeel emotioneel maar heel mooi.
Ze vertelde het verhaal van de 'trouwring', deze hadden ze op een vakantie gekocht. Toen vroeg ik waar 'mijn' ring vandaan kwam, verwachtte natuurlijk ook een mooi reisverhaal. "Van het Kruidvat" zei ze... dus toen moesten we weer ontzettend lachen Ik heb hem om en doe hem nooit meer af!!!
Ze gaat hard achteruit, zelfs zonder kalmeringstablet slaapt ze heel veel en is heel duf. Het heeft wel iets met de morfine te maken, maar wordt voor het grootste deel veroorzaakt door haar slechte conditie.
Vanavond ben ik ook nog een poosje alleen bij haar geweest, gewoon gezeten terwijl ze sliep. Ik dacht: als ik straks weg ga en ik geef haar een kus dan wordt ze misschien wakker. Dus heb ik toen alvast die kus gegeven en ze werd inderdaad wakker en we hebben nog een paar zinnetjes kunnen zeggen en ze heeft me vastgehouden. Ze zei ook: Lekker gezellig ben ik he, ik slaap alleen maar. Ik heb gezegd dat me dat niet uitmaakt, want ze is lief als ze slaapt, en heerlijk ontspannen.
zaterdag 2 januari 2010 om 22:45
zondag 3 januari 2010 om 10:00
Hoi Bianca,
zo eindelijk even alles rustig gelezen van je topic! Begrijp dat het best hard gaat met je moeder zeg! Snap dat gevoel dat je hoopt dat het niet te lang duurt, mensen zeggen allemaal dat het fijn is dat je afscheid kan nemen... is ook wel zo natuurlijk maar het is wel een hele zware lijdensweg als je iemand zo ziet af takelen. Mijn moeder is dan nog wel iets beter te pas maar eigenlijk ligt ze alleen maar thuis op bed. Vrijdag haar eerste chemo maar ik heb er een slecht gevoel over, ze is al zoveel afgevallen en heeft totaal geen kracht dus ben bang dat die chemo haar nog meer afzwakt. De tijd zal het leren...
Heeft jouw moeder veel last gehad van de chemo??
Mooi dat je haar ring hebt gekregen! En al was ie in de Lidl gekocht, het is de ring van je moeder en daar zal jij straks nog heel veel kracht uit moeten halen!
Sterkte!
zo eindelijk even alles rustig gelezen van je topic! Begrijp dat het best hard gaat met je moeder zeg! Snap dat gevoel dat je hoopt dat het niet te lang duurt, mensen zeggen allemaal dat het fijn is dat je afscheid kan nemen... is ook wel zo natuurlijk maar het is wel een hele zware lijdensweg als je iemand zo ziet af takelen. Mijn moeder is dan nog wel iets beter te pas maar eigenlijk ligt ze alleen maar thuis op bed. Vrijdag haar eerste chemo maar ik heb er een slecht gevoel over, ze is al zoveel afgevallen en heeft totaal geen kracht dus ben bang dat die chemo haar nog meer afzwakt. De tijd zal het leren...
Heeft jouw moeder veel last gehad van de chemo??
Mooi dat je haar ring hebt gekregen! En al was ie in de Lidl gekocht, het is de ring van je moeder en daar zal jij straks nog heel veel kracht uit moeten halen!
Sterkte!
