Psyche
alle pijlers
Mn moeder gaat binnenkort overlijden :-(
woensdag 30 december 2009 om 09:55
Hoi lieve meiden,
Ik heb al eerder wat topics over mn moeder geopend...
eerst over haar gezondheid, ze bleek kanker te hebben en werd afgelopen zomer geopereerd (blaas verwijderd).
Daarna bleek de kanker toch weer terug te zijn (in haar buik) en kreeg ze chemo.
Na slechts 1 kuur is al gebleken dat de kankercellen zich razendsnel vermenigvuldigen en er is niets meer wat de artsen voor haar kunnen doen. Ze heeft nog een paar weken, hooguit een paar maanden te leven.
Het is bizar, het wil niet doordringen en toch ook weer wel. Hopelijk kunnen ze er voor zorgen dat ze zo min mogelijk pijn gaat krijgen maar voorlopig is de pijn te erg.
In principe mag ze haar laatste tijd thuis doorbrengen, mits de pijn onder controle te brengen is.
Wat wil ik met dit topic? Ik weet het niet, het zal een soort dagboekje voor me worden... en ik ben gek op knuffels
Tips om met emoties om te gaan, en practische tips zijn meer dan welkom!
Ik zal niet zo heel veel op het forum zijn de aankomende tijd maar geloof me... ik lees alles bij!
Liefs
Ik heb al eerder wat topics over mn moeder geopend...
eerst over haar gezondheid, ze bleek kanker te hebben en werd afgelopen zomer geopereerd (blaas verwijderd).
Daarna bleek de kanker toch weer terug te zijn (in haar buik) en kreeg ze chemo.
Na slechts 1 kuur is al gebleken dat de kankercellen zich razendsnel vermenigvuldigen en er is niets meer wat de artsen voor haar kunnen doen. Ze heeft nog een paar weken, hooguit een paar maanden te leven.
Het is bizar, het wil niet doordringen en toch ook weer wel. Hopelijk kunnen ze er voor zorgen dat ze zo min mogelijk pijn gaat krijgen maar voorlopig is de pijn te erg.
In principe mag ze haar laatste tijd thuis doorbrengen, mits de pijn onder controle te brengen is.
Wat wil ik met dit topic? Ik weet het niet, het zal een soort dagboekje voor me worden... en ik ben gek op knuffels
Tips om met emoties om te gaan, en practische tips zijn meer dan welkom!
Ik zal niet zo heel veel op het forum zijn de aankomende tijd maar geloof me... ik lees alles bij!
Liefs
zondag 3 januari 2010 om 15:25
Lieve Bianca,
Ik heb al eerder iets gepost in dit topic... teruglezend vind ik het een beetje hard en praktisch. Ik lees je verhalen met tranen in mijn ogen, want ik heb hetzelfde meegemaakt. Vandaar misschien ook de tips om je niet schuldig te voelen en alles eruit te halen wat er nu inzit. Ik heb onvoldoende afscheid kunnen nemen en heb mezelf lang vanalles kwalijk genomen. Nu pas besef ik dat ik toen was wie ik was en niet anders kon omdat ik niet beter wist. Dat geldt ook voor jou: je bent goed zoals je bent en het klinkt alsof jij en je moeder een hele fijne band hebben.
Ongelofelijk moeilijk om dit zo mee te maken. Om te weten dat het einde nadert... Maar geloof me... wat je ook doet, het is goed. Je doet niet te weinig, je doet niet teveel. Je doet wat je hart je ingeeft en daar gaat het om.
Veel kracht en liefde de komende tijd.
Ik heb al eerder iets gepost in dit topic... teruglezend vind ik het een beetje hard en praktisch. Ik lees je verhalen met tranen in mijn ogen, want ik heb hetzelfde meegemaakt. Vandaar misschien ook de tips om je niet schuldig te voelen en alles eruit te halen wat er nu inzit. Ik heb onvoldoende afscheid kunnen nemen en heb mezelf lang vanalles kwalijk genomen. Nu pas besef ik dat ik toen was wie ik was en niet anders kon omdat ik niet beter wist. Dat geldt ook voor jou: je bent goed zoals je bent en het klinkt alsof jij en je moeder een hele fijne band hebben.
Ongelofelijk moeilijk om dit zo mee te maken. Om te weten dat het einde nadert... Maar geloof me... wat je ook doet, het is goed. Je doet niet te weinig, je doet niet teveel. Je doet wat je hart je ingeeft en daar gaat het om.
Veel kracht en liefde de komende tijd.
zondag 3 januari 2010 om 16:26
Manuelle... mijn moeder had totaal geen last van de chemo. Ze is 1 avondje misselijk geweest en verder ging het goed! Geen haarverlies, geen misselijkheid (dankzij de medicatie daartegen). De pijn in haar buikstreek werd zelfs minder dus we dachten echt dat het aansloeg. Ook mijn moeder was al zwak toen ze aan de chemo begon. Dat is begin december geweest en op dat moment hebben we ook mn broer van zn reis terug laten komen dat we werkelijk dachten dat ze die eerste kuur niet zou overleven, zo zwak was ze.
Maar ze krabbelde echt weer goed op, had weer trek in eten en at (vrat )weer van alles.
Pas toen rond de kerst de pijn in haar buik weer heviger werd begon ze te vermoeden dat het foute boel was. Wij dachten nog dat het kwam doordat ze zo verstopt zat en behoorlijk had gegeten in die dagen. Pas na scan vorige week maandag (Sjee wat is dat nog maar kort geleden) hoorden we dat het echt foute boel was.
Lieve Appel en Roos
Het gaat goed met me hoor, vandaag weer een mooi gesprek met mn moeder gehad.
Ze zei dat ze een beetje bang is om naar huis te gaan dinsdag. Ik vroeg haar waarom en daar reageerde ze niet op. Ik vroeg of ze bang was dat ze het snel zou opgeven als ze haar einddoel (thuis) had bereikt. En ze zei inderdaad dat ze daar bang voor is. Ik (en mn broer) hebben haar gezegd dat het helemaal niet erg is als ze opgeeft als ze thuis is.
Daarna... pffff slik slik slik.... vroeg ze op wat voor dag mn verjaardag valt, ik ben de 12e van deze maand jarig. Ik zei: op dinsdag en heb erbij gezegd dat ze echt niet alles op alles moet zetten om mijn verjaardag ook nog te halen. Ze begon te huilen en zei dat ze mijn verjaardag al zo vaak gemist had omdat ze altijd in de winter in Spanje zat. Ik ook huilen natuurlijk en ik heb haar gezegd dat ze ALTIJD en OVERAL bij me is en dat ik echt niet wil dat ze zichzelf langer pijn laat hebben alleen maar om mn verjaardag te halen.
Mn broer heeft daarna nog even met haar gepraat en gevraagd of hij dan een cadeau namens haar voor me moet kopen (mocht ze er dan niet meer zijn). En dat vond ze wel heeel fijn, hij moet een bloemstuk voor me kopen namens haar. Hij heeft het me alvast verteld omdat ik anders natuurlijk onverwacht weer overloop met enorme emoties als ik dat ineens onder mn neus krijg.
Ben nu weer even thuis, ze sliep al uren aan 1 stuk. Vanochtend was ze redelijk helder. Heeft uitgelegd en uitgetekend waar de caravan in Spanje precies gestald staat. Ik zei dat we dat ook aan haar vrienden in Spanje kunnen vragen, maar ze wilde het perse uitleggen en uittekenen. Tijdens het tekenen zakt ze steeds weg en het is een hele creatieve tekening geworden, want haar pen ging alle kanten op natuurlijk
Daarna moest ze perse nog uitleggen hoe haar Lock-machine werkt (een soort geavanceerde naaimachine). Ook dat tekende ze uit, we hebben haar geholpen met tekenen en haar alles uit laten leggen... wat een heerlijk ding is het toch. Ze is zo gewend om zelfstandig te zijn en alles voor iedereen te regelen... en nu laat haar lijf haar in de steek. Dat vindt ze vreselijk, dat ze niet meer helder en fit genoeg is om ons van allerlei gebruiksaanwijzingen, tips en berekeningen te kunnen voorzien
Maar ze krabbelde echt weer goed op, had weer trek in eten en at (vrat )weer van alles.
Pas toen rond de kerst de pijn in haar buik weer heviger werd begon ze te vermoeden dat het foute boel was. Wij dachten nog dat het kwam doordat ze zo verstopt zat en behoorlijk had gegeten in die dagen. Pas na scan vorige week maandag (Sjee wat is dat nog maar kort geleden) hoorden we dat het echt foute boel was.
Lieve Appel en Roos
Het gaat goed met me hoor, vandaag weer een mooi gesprek met mn moeder gehad.
Ze zei dat ze een beetje bang is om naar huis te gaan dinsdag. Ik vroeg haar waarom en daar reageerde ze niet op. Ik vroeg of ze bang was dat ze het snel zou opgeven als ze haar einddoel (thuis) had bereikt. En ze zei inderdaad dat ze daar bang voor is. Ik (en mn broer) hebben haar gezegd dat het helemaal niet erg is als ze opgeeft als ze thuis is.
Daarna... pffff slik slik slik.... vroeg ze op wat voor dag mn verjaardag valt, ik ben de 12e van deze maand jarig. Ik zei: op dinsdag en heb erbij gezegd dat ze echt niet alles op alles moet zetten om mijn verjaardag ook nog te halen. Ze begon te huilen en zei dat ze mijn verjaardag al zo vaak gemist had omdat ze altijd in de winter in Spanje zat. Ik ook huilen natuurlijk en ik heb haar gezegd dat ze ALTIJD en OVERAL bij me is en dat ik echt niet wil dat ze zichzelf langer pijn laat hebben alleen maar om mn verjaardag te halen.
Mn broer heeft daarna nog even met haar gepraat en gevraagd of hij dan een cadeau namens haar voor me moet kopen (mocht ze er dan niet meer zijn). En dat vond ze wel heeel fijn, hij moet een bloemstuk voor me kopen namens haar. Hij heeft het me alvast verteld omdat ik anders natuurlijk onverwacht weer overloop met enorme emoties als ik dat ineens onder mn neus krijg.
Ben nu weer even thuis, ze sliep al uren aan 1 stuk. Vanochtend was ze redelijk helder. Heeft uitgelegd en uitgetekend waar de caravan in Spanje precies gestald staat. Ik zei dat we dat ook aan haar vrienden in Spanje kunnen vragen, maar ze wilde het perse uitleggen en uittekenen. Tijdens het tekenen zakt ze steeds weg en het is een hele creatieve tekening geworden, want haar pen ging alle kanten op natuurlijk
Daarna moest ze perse nog uitleggen hoe haar Lock-machine werkt (een soort geavanceerde naaimachine). Ook dat tekende ze uit, we hebben haar geholpen met tekenen en haar alles uit laten leggen... wat een heerlijk ding is het toch. Ze is zo gewend om zelfstandig te zijn en alles voor iedereen te regelen... en nu laat haar lijf haar in de steek. Dat vindt ze vreselijk, dat ze niet meer helder en fit genoeg is om ons van allerlei gebruiksaanwijzingen, tips en berekeningen te kunnen voorzien
zondag 3 januari 2010 om 16:34
@Amygdala, ik vond je niet hard en practisch hoor, niet TE in elk geval
Zoals het nu gaat voelt het goed, ik probeer zoveel mogelijk op mn gevoel af te gaan maar dat valt niet altijd mee. Mn gevoel zegt dat ik 24 uur per dag bij haar wil zijn... maar ik weet dat ik dat niet trek als het nog wat langer gaat duren. En ik wil juist op het einde nog sterk genoeg zijn om er voor haar te zijn. Maar het einde zien we niet echt aankomen. Elke dag denk ik dat het niet veel slechter kan worden... ik heb het ook aan de verpleegkundigen gevraagd, of zij tekenen zien als het eind echt in zicht is. Soms wel, soms niet zeggen ze dan en dat is natuurlijk ook logisch.
Vannacht heb ik zelfs gedroomd dat mn moeder me belde om te vragen of ze een pijnstiller mocht. Ik zei dat ik het gelijk zou vragen (ik zat in mn droom in een kamertje in het ziekenhuis). Toen ik bij haar bed kwam waren ze al bezig om haar een pijnstiller te geven en hoorde ik de arts zeggen: Ik begrijp niet dat die kinderen niet dag- en nacht bij haar zijn. Waarop ik zei: Ik ben er toch!!
Rare droom, maar die komt vast uit het feit dat ik constant twijfel of ik moet blijven of weg moet gaan. Zodra ze dinsdag thuis komt wordt dat makkelijker, dan kan ik zoveel blijven als ik wil en ondertussen gewoon voor mn zoon zorgen (die moet toch eten, schone kleren etc etc). Nu is het constant kiezen tussen thuis, rust, tijd voor jezelf om op te laden, ziekenhuis... teveel keuze
Zoals het nu gaat voelt het goed, ik probeer zoveel mogelijk op mn gevoel af te gaan maar dat valt niet altijd mee. Mn gevoel zegt dat ik 24 uur per dag bij haar wil zijn... maar ik weet dat ik dat niet trek als het nog wat langer gaat duren. En ik wil juist op het einde nog sterk genoeg zijn om er voor haar te zijn. Maar het einde zien we niet echt aankomen. Elke dag denk ik dat het niet veel slechter kan worden... ik heb het ook aan de verpleegkundigen gevraagd, of zij tekenen zien als het eind echt in zicht is. Soms wel, soms niet zeggen ze dan en dat is natuurlijk ook logisch.
Vannacht heb ik zelfs gedroomd dat mn moeder me belde om te vragen of ze een pijnstiller mocht. Ik zei dat ik het gelijk zou vragen (ik zat in mn droom in een kamertje in het ziekenhuis). Toen ik bij haar bed kwam waren ze al bezig om haar een pijnstiller te geven en hoorde ik de arts zeggen: Ik begrijp niet dat die kinderen niet dag- en nacht bij haar zijn. Waarop ik zei: Ik ben er toch!!
Rare droom, maar die komt vast uit het feit dat ik constant twijfel of ik moet blijven of weg moet gaan. Zodra ze dinsdag thuis komt wordt dat makkelijker, dan kan ik zoveel blijven als ik wil en ondertussen gewoon voor mn zoon zorgen (die moet toch eten, schone kleren etc etc). Nu is het constant kiezen tussen thuis, rust, tijd voor jezelf om op te laden, ziekenhuis... teveel keuze
zondag 3 januari 2010 om 17:42
Jeetje begin december de chemo en dan vorige week maandag het nieuws dat het niet goed is.... Dat is in een razend tempo gegaan 
Ik kan me voorstellen dat je moeder moest huilen omdat ze meestal in Spanje zat als je jarig was... Maja kon ze ook niet weten dat ze deze rotziekte kreeg dus hoop voor jullie dat ze zich daar niet te druk overmaakt!! Lijkt nog kort naar de 12e maar voor jou en Koe is het eigenlijk super ver weg! Ik duim voor jullie allebei dat ze dat gaan halen hoor!
Nog een knuffel omdat je het zeker verdiend!
Ik kan me voorstellen dat je moeder moest huilen omdat ze meestal in Spanje zat als je jarig was... Maja kon ze ook niet weten dat ze deze rotziekte kreeg dus hoop voor jullie dat ze zich daar niet te druk overmaakt!! Lijkt nog kort naar de 12e maar voor jou en Koe is het eigenlijk super ver weg! Ik duim voor jullie allebei dat ze dat gaan halen hoor!
Nog een knuffel omdat je het zeker verdiend!
zondag 3 januari 2010 om 18:58
Bi, wat een fijne moeder heb jij Zo zelfstandig geweest, lekker regelmatig naar Spanje en nu wil ze alles vertellen hoe het werkt. Zo lief en zorgzaam ook.
Ik hoop dat als ze thuis is, dat ze zich wat lekkerder voelt dan en dat het ook voor jullie fijn is. Heb je het idee dat de pijnstilling meer aanslaat inmiddels?
Ik hoop dat als ze thuis is, dat ze zich wat lekkerder voelt dan en dat het ook voor jullie fijn is. Heb je het idee dat de pijnstilling meer aanslaat inmiddels?
zondag 3 januari 2010 om 19:16
Ja Pilous de pijnstilling is nu aardig onder controle. En als ze slaapt voelt ze zowiezo geen pijn. Alleen als ze wakker wordt wil ze wel gelijk een zetpil of een injectie. We moeten dus nog even goed navragen hoe dat geregeld wordt als ze dinsdag thuis komt. Want zowel mn broer als ik willen vanuit privacy voor mn moeder geen zetpil geven. En zelf lukt dat haar niet meer.
maandag 4 januari 2010 om 15:06
Heel veel sterkte wil ik je wensen!
Zoals bekend is , ben ik in 2009 allebei mijn ouders binnen anderhalve maand verloren.
Allebei mijn ouders waren ziek, en we hebben samen tot aan het eind toe kunnen leven.
Ik heb mijn ouders het boek pap/mam vertel s gegeven, deze hebben ze allebei ingevuld.
Ik kan er nog niet in lezen, het is nog te vers,
Verder, zeg alles wat je nog wilt zeggen, praat praat praat!
En een hele dikke knuffel voor jou!
Zoals bekend is , ben ik in 2009 allebei mijn ouders binnen anderhalve maand verloren.
Allebei mijn ouders waren ziek, en we hebben samen tot aan het eind toe kunnen leven.
Ik heb mijn ouders het boek pap/mam vertel s gegeven, deze hebben ze allebei ingevuld.
Ik kan er nog niet in lezen, het is nog te vers,
Verder, zeg alles wat je nog wilt zeggen, praat praat praat!
En een hele dikke knuffel voor jou!
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
maandag 4 januari 2010 om 15:11
quote:Bianca40 schreef op 03 januari 2010 @ 19:16:
Ja Pilous de pijnstilling is nu aardig onder controle. En als ze slaapt voelt ze zowiezo geen pijn. Alleen als ze wakker wordt wil ze wel gelijk een zetpil of een injectie. We moeten dus nog even goed navragen hoe dat geregeld wordt als ze dinsdag thuis komt. Want zowel mn broer als ik willen vanuit privacy voor mn moeder geen zetpil geven. En zelf lukt dat haar niet meer.
Via de thuiszorg kan er gezorgd worden voor een morfine pomp!
Maak je daar niet teveel druk om, maak goede en duidelijke afspraken met de thuiszorg.
Bij mijn pap was het perfect geregeld, meerder malen per dag kwamen ze langs, en s nachts was er ook iemand.
Ja Pilous de pijnstilling is nu aardig onder controle. En als ze slaapt voelt ze zowiezo geen pijn. Alleen als ze wakker wordt wil ze wel gelijk een zetpil of een injectie. We moeten dus nog even goed navragen hoe dat geregeld wordt als ze dinsdag thuis komt. Want zowel mn broer als ik willen vanuit privacy voor mn moeder geen zetpil geven. En zelf lukt dat haar niet meer.
Via de thuiszorg kan er gezorgd worden voor een morfine pomp!
Maak je daar niet teveel druk om, maak goede en duidelijke afspraken met de thuiszorg.
Bij mijn pap was het perfect geregeld, meerder malen per dag kwamen ze langs, en s nachts was er ook iemand.
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
maandag 4 januari 2010 om 15:25
Bianca, wat vreselijk voor je. Heel veel kracht gewenst voor de komende tijd.
Mijn tips:
- Praat met haar eerlijk en open. Zeg dingen die je nog had willen zeggen, vertel wat je in haar bewondert. Vraag waar ze bij jou trots op is en of ze nog adviezen heeft voor de toekomst.
- Maak foto's, met haar samen, met jullie gezin. Ook al staat ze er niet zo mooi op als ze was, je zult later blij ermee zijn.
- Voor zover je zelf wilt: help haar verzorgen. Ga een paar uur bij haar thuis "oppassen" als je vader even een uur wil wandelen. Maar geef je vader en ook anderen de ruimte om af en toe alleen met haar te zijn. Geef mensen de ruimte om afscheid te nemen.
- Weten jullie haar wensen omtrent een begrafenis/crematie? Wil jij haar zelf helpen aankleden/opmaken? Denk hierover na, dan overvalt het je straks niet als de situatie er is.
En verder wens ik je heel, heel veel kracht toe. Het is een vreselijke tijd.
Mijn tips:
- Praat met haar eerlijk en open. Zeg dingen die je nog had willen zeggen, vertel wat je in haar bewondert. Vraag waar ze bij jou trots op is en of ze nog adviezen heeft voor de toekomst.
- Maak foto's, met haar samen, met jullie gezin. Ook al staat ze er niet zo mooi op als ze was, je zult later blij ermee zijn.
- Voor zover je zelf wilt: help haar verzorgen. Ga een paar uur bij haar thuis "oppassen" als je vader even een uur wil wandelen. Maar geef je vader en ook anderen de ruimte om af en toe alleen met haar te zijn. Geef mensen de ruimte om afscheid te nemen.
- Weten jullie haar wensen omtrent een begrafenis/crematie? Wil jij haar zelf helpen aankleden/opmaken? Denk hierover na, dan overvalt het je straks niet als de situatie er is.
En verder wens ik je heel, heel veel kracht toe. Het is een vreselijke tijd.
maandag 4 januari 2010 om 15:25
Bianca, wat vreselijk voor je. Heel veel kracht gewenst voor de komende tijd.
Mijn tips:
- Praat met haar eerlijk en open. Zeg dingen die je nog had willen zeggen, vertel wat je in haar bewondert. Vraag waar ze bij jou trots op is en of ze nog adviezen heeft voor de toekomst.
- Maak foto's, met haar samen, met jullie gezin. Ook al staat ze er niet zo mooi op als ze was, je zult later blij ermee zijn.
- Voor zover je zelf wilt: help haar verzorgen. Ga een paar uur bij haar thuis "oppassen" als je vader even een uur wil wandelen. Maar geef je vader en ook anderen de ruimte om af en toe alleen met haar te zijn. Geef mensen de ruimte om afscheid te nemen.
- Weten jullie haar wensen omtrent een begrafenis/crematie? Wil jij haar zelf helpen aankleden/opmaken? Denk hierover na, dan overvalt het je straks niet als de situatie er is.
En verder wens ik je heel, heel veel kracht toe. Het is een vreselijke tijd.
Mijn tips:
- Praat met haar eerlijk en open. Zeg dingen die je nog had willen zeggen, vertel wat je in haar bewondert. Vraag waar ze bij jou trots op is en of ze nog adviezen heeft voor de toekomst.
- Maak foto's, met haar samen, met jullie gezin. Ook al staat ze er niet zo mooi op als ze was, je zult later blij ermee zijn.
- Voor zover je zelf wilt: help haar verzorgen. Ga een paar uur bij haar thuis "oppassen" als je vader even een uur wil wandelen. Maar geef je vader en ook anderen de ruimte om af en toe alleen met haar te zijn. Geef mensen de ruimte om afscheid te nemen.
- Weten jullie haar wensen omtrent een begrafenis/crematie? Wil jij haar zelf helpen aankleden/opmaken? Denk hierover na, dan overvalt het je straks niet als de situatie er is.
En verder wens ik je heel, heel veel kracht toe. Het is een vreselijke tijd.
maandag 4 januari 2010 om 16:23
Och Bianca.....Ik heb een beetje meegelezen op je andere topics. Een beetje omdat ik toen ook met mijn eigen moeder en haar gezondheid bezig was.
Ik ben inmiddels een stapje verder, mijn moeder is twee weken geleden overleden. Het is nog zo onwerkelijk allemaal. Ik geloof dat je al een keer langs bent geweest op¨`mijn` topic: ik ben mijn mama kwijt. Je bent daar altijd welkom. Er is daar een groepje meiden die in hetzelfde schuitje zitten als waar jij helaas (KLOTEZOOI!) in komt. We hebben veel steun aan elkaar en ik vind het er superfijn om te schrijven.
Tips heb ik eigenlijk niet. Probeer zo veel mogelijk tijd nog met je moeder door te brengen maar dat doe je ws al. En pak alle steun die je pakken kan!! Ik heb op wat vrienden na helemaal niemand, geen broers/zussen, papa dood en ook geen andere familie. Dat vind ik erg zwaar. Pak alle steun!!
Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd en je weet ons hier te vinden! Knuffel!
Ik ben inmiddels een stapje verder, mijn moeder is twee weken geleden overleden. Het is nog zo onwerkelijk allemaal. Ik geloof dat je al een keer langs bent geweest op¨`mijn` topic: ik ben mijn mama kwijt. Je bent daar altijd welkom. Er is daar een groepje meiden die in hetzelfde schuitje zitten als waar jij helaas (KLOTEZOOI!) in komt. We hebben veel steun aan elkaar en ik vind het er superfijn om te schrijven.
Tips heb ik eigenlijk niet. Probeer zo veel mogelijk tijd nog met je moeder door te brengen maar dat doe je ws al. En pak alle steun die je pakken kan!! Ik heb op wat vrienden na helemaal niemand, geen broers/zussen, papa dood en ook geen andere familie. Dat vind ik erg zwaar. Pak alle steun!!
Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd en je weet ons hier te vinden! Knuffel!
maandag 4 januari 2010 om 16:26
quote:diaantje1971 schreef op 04 januari 2010 @ 15:06:
Heel veel sterkte wil ik je wensen!
Zoals bekend is , ben ik in 2009 allebei mijn ouders binnen anderhalve maand verloren.
Allebei mijn ouders waren ziek, en we hebben samen tot aan het eind toe kunnen leven.
Ik heb mijn ouders het boek pap/mam vertel s gegeven, deze hebben ze allebei ingevuld.
Oh wat erg.....jij ook sterkte. Ik kom maar weinig jonge mensen tegen die beide ouders kwijt zijn, ik voel me daar soms best alleen in. Maar bij jou, zo vlak na elkaar....vreselijke. Ook voor jou een knuffel!
Ik kan er nog niet in lezen, het is nog te vers,
Verder, zeg alles wat je nog wilt zeggen, praat praat praat!
En een hele dikke knuffel voor jou!
Heel veel sterkte wil ik je wensen!
Zoals bekend is , ben ik in 2009 allebei mijn ouders binnen anderhalve maand verloren.
Allebei mijn ouders waren ziek, en we hebben samen tot aan het eind toe kunnen leven.
Ik heb mijn ouders het boek pap/mam vertel s gegeven, deze hebben ze allebei ingevuld.
Oh wat erg.....jij ook sterkte. Ik kom maar weinig jonge mensen tegen die beide ouders kwijt zijn, ik voel me daar soms best alleen in. Maar bij jou, zo vlak na elkaar....vreselijke. Ook voor jou een knuffel!
Ik kan er nog niet in lezen, het is nog te vers,
Verder, zeg alles wat je nog wilt zeggen, praat praat praat!
En een hele dikke knuffel voor jou!
maandag 4 januari 2010 om 17:48
Lieve meiden, wat een fijne reacties weer
Het boek "Mam vertel s" had ik graag nog willen kopen maar ze is nu in 1 week zo sterk achteruit gegaan dat dat echt teveel inspanning zou zijn. Ik doe het met de herinneringen die ik heb, en de verhalen die ik weet en dat is op zich ook goed hoor.
Een vriendin van mn moeder komt over een paar maanden langs met ouwe fotoos en dergelijke en dat wordt ook een middagje heerlijke herinneringen ophalen.
Ze mag hoogstwaarschijnlijk morgen naar huis, alles staat klaar. Het bed staat in de woonkamer voor het raam en in de tuin hebben we een vogelhuisje met voer neergezet zodat ze lekker uit het raam naar de vogeltjes kan kijken.
Elke ochtend maken mn broer en ik haar wakker en dan doet ze haar uiterste best om wakker te blijven, maar ze zakt steeds weg, schrikt dan weer wakker en moet dan echt heel hard bedenken wat ze zei of wat ze deed. Ze wil ook alles zelf doen, drinken terwijl de beker bijna uit haar handen valt. En dan zei ze vandaag nog dat ik eigenwijs ben
Nou ja... morgen komt ze dan thuis en daarna zien we per dag wel hoe het gaat. De morfinepleister zou weer verhoogd worden dus haar heldere momenten zullen schaarser worden.
Echt dingen die ik perse wil vragen of zeggen heb ik gelukkig niet. Ze weet hoe belangrijk ze voor ons is, ze weet dat we er ongelofelijk trots op zijn dat ze onze moeder is en dat ze ons een basis van beton heeft meegegeven.
Het boek "Mam vertel s" had ik graag nog willen kopen maar ze is nu in 1 week zo sterk achteruit gegaan dat dat echt teveel inspanning zou zijn. Ik doe het met de herinneringen die ik heb, en de verhalen die ik weet en dat is op zich ook goed hoor.
Een vriendin van mn moeder komt over een paar maanden langs met ouwe fotoos en dergelijke en dat wordt ook een middagje heerlijke herinneringen ophalen.
Ze mag hoogstwaarschijnlijk morgen naar huis, alles staat klaar. Het bed staat in de woonkamer voor het raam en in de tuin hebben we een vogelhuisje met voer neergezet zodat ze lekker uit het raam naar de vogeltjes kan kijken.
Elke ochtend maken mn broer en ik haar wakker en dan doet ze haar uiterste best om wakker te blijven, maar ze zakt steeds weg, schrikt dan weer wakker en moet dan echt heel hard bedenken wat ze zei of wat ze deed. Ze wil ook alles zelf doen, drinken terwijl de beker bijna uit haar handen valt. En dan zei ze vandaag nog dat ik eigenwijs ben
Nou ja... morgen komt ze dan thuis en daarna zien we per dag wel hoe het gaat. De morfinepleister zou weer verhoogd worden dus haar heldere momenten zullen schaarser worden.
Echt dingen die ik perse wil vragen of zeggen heb ik gelukkig niet. Ze weet hoe belangrijk ze voor ons is, ze weet dat we er ongelofelijk trots op zijn dat ze onze moeder is en dat ze ons een basis van beton heeft meegegeven.
maandag 4 januari 2010 om 20:59
Die pijnstillers is geregeld Pilous. Wijkverpleegkundige komt zetpillen zetten en/of injecties geven. En we kunnen de acute zorg bellen als het nodig is, die zijn er binnen een half uurtje
Spannende dag morgen ja. Ik rij met haar mee met de ambulance en de rest van de dag houden we heeeel rustig, want alleen de 'verhuizing' van het ziekenhuis naar huis zal al wel heeel vermoeiend zijn.
Verder ben ik een beetje gelaten, ik huil niet meer en heb een beetje een berustend gevoel over me. Laat het maar komen, we zien het wel en we doen ons best.
Spannende dag morgen ja. Ik rij met haar mee met de ambulance en de rest van de dag houden we heeeel rustig, want alleen de 'verhuizing' van het ziekenhuis naar huis zal al wel heeel vermoeiend zijn.
Verder ben ik een beetje gelaten, ik huil niet meer en heb een beetje een berustend gevoel over me. Laat het maar komen, we zien het wel en we doen ons best.
dinsdag 5 januari 2010 om 10:14
dinsdag 5 januari 2010 om 15:46
Ze is thuis... eindelijk. Na heel veel gedoe want het was allemaal moeilijk, moeilijker, moeilijkst volgens het ziekenhuis. De transferverpleegkundige zat bij de eerste hulp met een gebroken pols (uitgegleden door de ijzel) en kon dus even niets doen. Maar na veel telefoontjes en gezeur kwam de ambulance en is ze naar huis gebracht.
Ze ligt nu heerlijk te slapen, heel ontspannen. De kat ligt bij haar aan het voeteneind
Vanmorgen werd ze heel moeizaam wakker, ze is steeds in hele diepe slaap, waarschijnlijk omdat de morfinepleister weer verzwaard is. Maar als ze slaapt heeft ze geen pijn en ziet ze er ontspannen uit, dus dat is goed.
Vanavond komt de nachtzuster en morgen weer de wijkverpleegkundige. Tussendoor kunnen we bellen naar de acute dienst als er iets is. Moet goedkomen dus.
Ik betrap mezelf erop dat ik steeds haar ademhalingen zit te tellen... hoeveel tijd er tussen zit. Ik word er doodmoe en heel benauwd van maar kan er niet mee stoppen. Ik probeer een ritme te ontdekken om straks te kunnen herkennen als het slechter gaat.
Bedankt weer voor jullie lieve berichten
Ze ligt nu heerlijk te slapen, heel ontspannen. De kat ligt bij haar aan het voeteneind
Vanmorgen werd ze heel moeizaam wakker, ze is steeds in hele diepe slaap, waarschijnlijk omdat de morfinepleister weer verzwaard is. Maar als ze slaapt heeft ze geen pijn en ziet ze er ontspannen uit, dus dat is goed.
Vanavond komt de nachtzuster en morgen weer de wijkverpleegkundige. Tussendoor kunnen we bellen naar de acute dienst als er iets is. Moet goedkomen dus.
Ik betrap mezelf erop dat ik steeds haar ademhalingen zit te tellen... hoeveel tijd er tussen zit. Ik word er doodmoe en heel benauwd van maar kan er niet mee stoppen. Ik probeer een ritme te ontdekken om straks te kunnen herkennen als het slechter gaat.
Bedankt weer voor jullie lieve berichten
