Psyche
alle pijlers
Motivatie om te leven
zaterdag 3 april 2021 om 18:13
Ik kan dat niet rijmen met wat je eerder schreef:
Ik geef mezelf altijd weer moed en kracht om door te zetten. Dat heb ik mezelf als klein kind al geleerd. Door de zware, verdrietige en meest pijnlijke ervaringen die ik als kind/tiener heb moeten doorstaan (met altijd de hoop en het doel om mezelf daar uit te bevrijden), ben ik elke dag extra dankbaar en blij dat ik mezelf een stabiel, veilig en positief leven kan geven. Verre van perfect, niet foutloos/probleemloos. Maar wel tevreden en gelukkig
zaterdag 3 april 2021 om 18:23
doornroosje9 schreef: ↑03-04-2021 14:20Die mensen met zulke adviezen gun ik een flinke depressie. Yep, zo ben ik dan wel weer.
Bij herhaaldelijk posten in het ban topic zal een ban volgen.
zaterdag 3 april 2021 om 18:43
Het staat er klungelig maar de waarde van het concept openheid van geest wat Doggo aangeeft is iets waar ik me kan vinden.
Maar hoe harder je het tegen me roept, en hoe meer mensen het doen, hoe voorzichtiger ik word. Moeite met groepsdruk (pestverleden), verwachtingen e.d. Ik ben zo iemand die als iedereen Max Havelaar leest, zelf Woutertje Pietserse openslaat.
Yoga zou voor mijn aandoening goed zijn heb ik in een vooraanstaand boek gelezen, maar op dit moment ervaar ik yoga als living hell. Misschien wordt het ooit wel anders voor mij, maar voor nu is het slimmer om te laten.
Op de vraag wat trauma van 35 jaar geleden nog met het heden te maken heeft - zinnige vraag trouwens, weinigen stellen hem en denken er het hunne van- kan ik over mezelf wel antwoord geven. Door trauma destijds zijn mijn hersens anders gevormd en hebben andere snelwegen aangelegd dan een kind dat veilig en geborgen opgroeit.
Jarenlang heb ik mijn leven geprobeerd vorm te geven maar het was altijd overleven. Dat omdat mijn brein zo is ingeprent. Pas de laatste jaren (ook door fMRI's) komt men er achter dat hoe ik dat ervaar ook feitelijk klopt.
Pas nu komen er langzaamaan behandelingen die de plasticiteit van hersenen die beschadigd zijn door vroegkinderlijk trauma bevorderen.
Zo ben ik alleen leerbaar als ik binnen mijn window of tolerance blijf. En die is niet heel breed; ik schiet er snel boven of onder. Gedurende de dag pas ik allerlei technieken toe om me daar weer in te manoeuvreren.
Vóór dat ik wist dat dit het traumabrein is wat me parten speelt, dacht ik dat ik te weinig wilskracht had of een te gevoelig gemoed. Nog steeds kamp ik met de gevolgen van de reacties van anderen op me.
Ik sta regelmatig op om niet verder te komen dan de bank die dag. Vaak omdat ik lijfkapingen heb. Ik kan er slecht taal aan geven maar ik zak door mijn benen, mijn linkerkant van mijn lijf wil niet meer qua motoriek, ik kan opeens enkel heel wazig zien in de verte of ik verga van de buikkrampen die voelen alsof ik op dat moment een zedendelict onderga. En ja dat was eens, toen daar. Het lukt me nog onvoldoende om te beseffen dat ik hier nu te ben dan. Bepaalde paden in mijn brein gaan dan zo snel dat ik al krom sta, vóór ik door heb wat ik heb gedacht of gevoeld. Uiterst verwarrend, ik snap mezelf dan niet.
Het onderdrukken is ook een optie, heb ik jaren toegepast maar daar werd ik dan doodmoe en ongelukkig van. Omdat ik een rol speelde. Me nooit echt fijn voelde. Altijd me op mijn hoede was, zowel in mijn lijf als in interacties.
Inmiddels dus dagdagelijks bezig met die technieken. Maar ook daarin moet ik niet teveel mijn best doen. Want te hard ergens aan trekken, tsja daar zit ook trauma op (deze zin kun je heel dubbelzinnig lezen valt me nu op maar ik weet even geen andere bewoordingen).
Maar hoe harder je het tegen me roept, en hoe meer mensen het doen, hoe voorzichtiger ik word. Moeite met groepsdruk (pestverleden), verwachtingen e.d. Ik ben zo iemand die als iedereen Max Havelaar leest, zelf Woutertje Pietserse openslaat.
Yoga zou voor mijn aandoening goed zijn heb ik in een vooraanstaand boek gelezen, maar op dit moment ervaar ik yoga als living hell. Misschien wordt het ooit wel anders voor mij, maar voor nu is het slimmer om te laten.
Op de vraag wat trauma van 35 jaar geleden nog met het heden te maken heeft - zinnige vraag trouwens, weinigen stellen hem en denken er het hunne van- kan ik over mezelf wel antwoord geven. Door trauma destijds zijn mijn hersens anders gevormd en hebben andere snelwegen aangelegd dan een kind dat veilig en geborgen opgroeit.
Jarenlang heb ik mijn leven geprobeerd vorm te geven maar het was altijd overleven. Dat omdat mijn brein zo is ingeprent. Pas de laatste jaren (ook door fMRI's) komt men er achter dat hoe ik dat ervaar ook feitelijk klopt.
Pas nu komen er langzaamaan behandelingen die de plasticiteit van hersenen die beschadigd zijn door vroegkinderlijk trauma bevorderen.
Zo ben ik alleen leerbaar als ik binnen mijn window of tolerance blijf. En die is niet heel breed; ik schiet er snel boven of onder. Gedurende de dag pas ik allerlei technieken toe om me daar weer in te manoeuvreren.
Vóór dat ik wist dat dit het traumabrein is wat me parten speelt, dacht ik dat ik te weinig wilskracht had of een te gevoelig gemoed. Nog steeds kamp ik met de gevolgen van de reacties van anderen op me.
Ik sta regelmatig op om niet verder te komen dan de bank die dag. Vaak omdat ik lijfkapingen heb. Ik kan er slecht taal aan geven maar ik zak door mijn benen, mijn linkerkant van mijn lijf wil niet meer qua motoriek, ik kan opeens enkel heel wazig zien in de verte of ik verga van de buikkrampen die voelen alsof ik op dat moment een zedendelict onderga. En ja dat was eens, toen daar. Het lukt me nog onvoldoende om te beseffen dat ik hier nu te ben dan. Bepaalde paden in mijn brein gaan dan zo snel dat ik al krom sta, vóór ik door heb wat ik heb gedacht of gevoeld. Uiterst verwarrend, ik snap mezelf dan niet.
Het onderdrukken is ook een optie, heb ik jaren toegepast maar daar werd ik dan doodmoe en ongelukkig van. Omdat ik een rol speelde. Me nooit echt fijn voelde. Altijd me op mijn hoede was, zowel in mijn lijf als in interacties.
Inmiddels dus dagdagelijks bezig met die technieken. Maar ook daarin moet ik niet teveel mijn best doen. Want te hard ergens aan trekken, tsja daar zit ook trauma op (deze zin kun je heel dubbelzinnig lezen valt me nu op maar ik weet even geen andere bewoordingen).
zaterdag 3 april 2021 om 19:29
Mijn honden, werk, daglicht en een ritme nodig hebben. Er zijn wel dagen dat ik denk: was ik maar in bed gebleven. Heb ook moeite met opstaan (avondmens), maar meestal als ik eenmaal op gang is het oké. Ook al is mijn werk niet wat ik voor ogen had (onder mijn niveau en soms eentonig), ik kan lol hebben met collega's. 's Middags maak ik vaak een boswandeling met mijn honden. Mijn huishouden doe ik wel, maar als ik het tijd vind. Ik ben net als mijn moeder een rommelkont, het blijft nooit lang opgeruimd. Geniet vooral van het feit dat ik veel vrije tijd heb. Nu leef ik, op de middelbare school en MBO werd ik geleefd. Ik kook graag voor mezelf, mijn avondeten moet warm zijn. Wel kamp ik sinds mijn 4e al met een groot minderwaardigheidscomplex. Heb door de jaren heen veel negatieve ervaringen met mensen gehad die me niet begrepen. Ook veel gepest geweest. Vaak in therapie geweest voor een beter zelfbeeld, maar het mocht niet baten. Ik geloof er niet meer in, zal ermee moeten dealen. Ooit wil ik een leuke lat-relatie, maar denk ook: Wat heb ik nou te bieden? Anderen zijn toch altijd beter.
zaterdag 3 april 2021 om 19:34
Ik denk meer dan je denkt (ik heb eigenlijk een hekel aan die uitspraak, maar meen het wel). Je lijkt me een aardig en leuk persoon. Echt.hondenmens schreef: ↑03-04-2021 19:29Mijn honden, werk, daglicht en een ritme nodig hebben. Er zijn wel dagen dat ik denk: was ik maar in bed gebleven. Heb ook moeite met opstaan (avondmens), maar meestal als ik eenmaal op gang is het oké. Ook al is mijn werk niet wat ik voor ogen had (onder mijn niveau en soms eentonig), ik kan lol hebben met collega's. 's Middags maak ik vaak een boswandeling met mijn honden. Mijn huishouden doe ik wel, maar als ik het tijd vind. Ik ben net als mijn moeder een rommelkont, het blijft nooit lang opgeruimd. Geniet vooral van het feit dat ik veel vrije tijd heb. Nu leef ik, op de middelbare school en MBO werd ik geleefd. Ik kook graag voor mezelf, mijn avondeten moet warm zijn. Wel kamp ik sinds mijn 4e al met een groot minderwaardigheidscomplex. Heb door de jaren heen veel negatieve ervaringen met mensen gehad die me niet begrepen. Ook veel gepest geweest. Vaak in therapie geweest voor een beter zelfbeeld, maar het mocht niet baten. Ik geloof er niet meer in, zal ermee moeten dealen. Ooit wil ik een leuke lat-relatie, maar denk ook: Wat heb ik nou te bieden?
zaterdag 3 april 2021 om 19:43
Dat zou idd kunnen.
Maar die simpele uitleg, dat mensen een stofje missen, is leuk voor kleuters, maar niet meer voor volwassenen, want het is zoveel complexer. Daarbij is nog nooit aangetoond dat mensen dat stofje (serotonine) missen. Gelukkig niet, want het speelt in de rest van het lichaam ook een belangrijke rol.
Wel zorgen antidepressiva ervoor dat serotonine wat langer actief blijft in de hersenen, maar waarom mensen zich dan beter gaan voelen is zelfs nog onbekend.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 3 april 2021 om 19:44
Vergeet ook gezond eten niet. Hoor je ook nooit iemand over.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 3 april 2021 om 19:50
En gluten.doornroosje9 schreef: ↑03-04-2021 19:49Volgens mij wordt een depressie veroorzaakt door teveel suikers...
En plofkip.
En pakjes en zakjes.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 3 april 2021 om 19:55
Solomio schreef: ↑03-04-2021 19:43Dat zou idd kunnen.
Maar die simpele uitleg, dat mensen een stofje missen, is leuk voor kleuters, maar niet meer voor volwassenen, want het is zoveel complexer. Daarbij is nog nooit aangetoond dat mensen dat stofje (serotonine) missen. Gelukkig niet, want het speelt in de rest van het lichaam ook een belangrijke rol.
Wel zorgen antidepressiva ervoor dat serotonine wat langer actief blijft in de hersenen, maar waarom mensen zich dan beter gaan voelen is zelfs nog onbekend.
Eens.
Dat is het ook met yoga en hardlopen, ja, het kan zeker een heilzaam effect hebben. Ik heb echt veel baat gehad bij running therapie toen m’n lichaam nog mee werkte. En ook yoga kan fijn zijn, als m’n hoofd er niet té onrustig voor is, en de pijn niet te erg.
Maar het zijn allemaal drupjes op een gloeiende plaat, en dan moet je eerst nog maar net zien dat het lukt (qua regelmaat, inspanning, volhouden). En dus kan ik ook flink met m’n ogen rollen als ‘gezonde’ mensen het als dé oplossing aan dragen.
Of gezond eten, no shit sherlock, maar ik heb al moeite m’n pillen elke dag in te nemen. Het is allemaal niet zo simpel als het lijkt.. en het is zó frustrerend als je dan zo’n post als die van Doggo leest. Alsof je niet beter wíl worden als je yoga en hardlopen niet jubelend omarmt en er sarcastische grapjes over maakt.
zaterdag 3 april 2021 om 20:01
Ja, en vetten en wat Solo zegt.doornroosje9 schreef: ↑03-04-2021 19:49Volgens mij wordt een depressie veroorzaakt door teveel suikers...
zaterdag 3 april 2021 om 20:02
Dat ligt dan volledig aan jezelf en de manier waarop jij het interpreteert.OohBoy schreef: ↑03-04-2021 18:13Ik kan dat niet rijmen met wat je eerder schreef:
Ik geef mezelf altijd weer moed en kracht om door te zetten. Dat heb ik mezelf als klein kind al geleerd. Door de zware, verdrietige en meest pijnlijke ervaringen die ik als kind/tiener heb moeten doorstaan (met altijd de hoop en het doel om mezelf daar uit te bevrijden), ben ik elke dag extra dankbaar en blij dat ik mezelf een stabiel, veilig en positief leven kan geven. Verre van perfect, niet foutloos/probleemloos. Maar wel tevreden en gelukkig
Als ik bovenop alles ook nog depressief was geworden, had ik nooit de kracht/moed/motivatie gehad om door te gaan. Dus ja, ik heb geluk dat dát mee zat.
Maar vat het op zoals je het op wil vatten. Naar mijn idee heb ik hier niets verkeerds getypt, maar willen meerderen me dat idee wel érg graag geven. Ik had wellicht eerst even verder moeten kijken dan de vragen in de OP, dan had ik dit topic waarschijnlijk gelaten voor wat het is.
zaterdag 3 april 2021 om 20:04
Zo las ik het ook hoor.Lotus90 schreef: ↑03-04-2021 20:02Dat ligt dan volledig aan jezelf en de manier waarop jij het interpreteert.
Als ik bovenop alles ook nog depressief was geworden, had ik nooit de kracht/moed/motivatie gehad om door te gaan. Dus ja, ik heb geluk dat dát mee zat.
Maar vat het op zoals je het op wil vatten. Naar mijn idee heb ik hier niets verkeerds getypt, maar willen meerderen me dat idee wel érg graag geven. Ik had wellicht eerst even verder moeten kijken dan de vragen in de OP, dan had ik dit topic waarschijnlijk gelaten voor wat het is.
Life is short. Eat dessert first.
zaterdag 3 april 2021 om 20:09
Gelukkig. Het is juist een van mijn grootste angsten om straks bijv een postnatale depressie te krijgen en alle controle te verliezen. Het kan iedereen, dus ook mij, zomaar overkomen. Ik zou nooit impliceren dat je sterke mensen en depressieve mensen hebt. Dus nogal jammer dat dat wel zo opgevat wordt. Dat is namelijk precies níet mijn punt.
zaterdag 3 april 2021 om 20:10
Ik ben zeer geïnteresseerd in wetenschappelijk onderzoek en vooral in hoe dat 'vertaald' wordt naar het dagelijks leven zeg maar.OohBoy schreef: ↑03-04-2021 19:55Eens.
Dat is het ook met yoga en hardlopen, ja, het kan zeker een heilzaam effect hebben. Ik heb echt veel baat gehad bij running therapie toen m’n lichaam nog mee werkte. En ook yoga kan fijn zijn, als m’n hoofd er niet té onrustig voor is, en de pijn niet te erg.
Maar het zijn allemaal drupjes op een gloeiende plaat, en dan moet je eerst nog maar net zien dat het lukt (qua regelmaat, inspanning, volhouden). En dus kan ik ook flink met m’n ogen rollen als ‘gezonde’ mensen het als dé oplossing aan dragen.
Of gezond eten, no shit sherlock, maar ik heb al moeite m’n pillen elke dag in te nemen. Het is allemaal niet zo simpel als het lijkt.. en het is zó frustrerend als je dan zo’n post als die van Doggo leest. Alsof je niet beter wíl worden als je yoga en hardlopen niet jubelend omarmt en er sarcastische grapjes over maakt.
Vergelijken ze twee groepen: de ene groep rent niet, de andere groep rent wel.
Gemiddeld voelen de mensen in die tweede groep zich daarna beter.
Dat wordt dan vertaald als: rennen is goed voor je.
Terwijl er natuurlijk in beide groepen mensen zitten die zich beter zijn gaan voelen en in beide groepen zitten mensen die zich slechter zijn gaan voelen.
Je kunt dat soort onderzoek niet simpel vertalen naar het individu en dat is nou juist wel wat er gebeurt.
Als ik running therapie zou moeten doen rende ik zo voor een trein. Want als ik ergens suïcidaal van word is het wel sportachtige bezigheden.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 3 april 2021 om 20:14
Ik hoop dat het niet gebeurt en dat je een heel fijne kraamtijd hebt!Lotus90 schreef: ↑03-04-2021 20:09Gelukkig. Het is juist een van mijn grootste angsten om straks bijv een postnatale depressie te krijgen en alle controle te verliezen. Het kan iedereen, dus ook mij, zomaar overkomen. Ik zou nooit impliceren dat je sterke mensen en depressieve mensen hebt. Dus nogal jammer dat dat wel zo opgevat wordt. Dat is namelijk precies níet mijn punt.
Life is short. Eat dessert first.
zaterdag 3 april 2021 om 20:19
Ik las het ook zoals OohBoy, maar ben blij dat je het dus niet zo bedoelde.Lotus90 schreef: ↑03-04-2021 20:02Dat ligt dan volledig aan jezelf en de manier waarop jij het interpreteert.
Als ik bovenop alles ook nog depressief was geworden, had ik nooit de kracht/moed/motivatie gehad om door te gaan. Dus ja, ik heb geluk dat dát mee zat.
Maar vat het op zoals je het op wil vatten. Naar mijn idee heb ik hier niets verkeerds getypt, maar willen meerderen me dat idee wel érg graag geven. Ik had wellicht eerst even verder moeten kijken dan de vragen in de OP, dan had ik dit topic waarschijnlijk gelaten voor wat het is.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 3 april 2021 om 20:22
Solomio schreef: ↑03-04-2021 20:10Ik ben zeer geïnteresseerd in wetenschappelijk onderzoek en vooral in hoe dat 'vertaald' wordt naar het dagelijks leven zeg maar.
Vergelijken ze twee groepen: de ene groep rent niet, de andere groep rent wel.
Gemiddeld voelen de mensen in die tweede groep zich daarna beter.
Dat wordt dan vertaald als: rennen is goed voor je.
Terwijl er natuurlijk in beide groepen mensen zitten die zich beter zijn gaan voelen en in beide groepen zitten mensen die zich slechter zijn gaan voelen.
Je kunt dat soort onderzoek niet simpel vertalen naar het individu en dat is nou juist wel wat er gebeurt.
Als ik running therapie zou moeten doen rende ik zo voor een trein. Want als ik ergens suïcidaal van word is het wel sportachtige bezigheden.
Het kan raar lopen (!) hoor. Ik had ook de grootste pest aan gym en rennen en sport. Tot ik in de sportschool leuke lessen ging doen, mensen leerde kennen, m’n conditie verbeterde, en van daaruit kwam het idee van running therapie. Zelfs daarna nog bij een AV gelopen, tot een halve marathon aan toe.
Maar nu..
Soms zijn bepaalde oplossingen ook maar voor bepaalde tijden in je leven denk ik.
zaterdag 3 april 2021 om 20:27
Solomio schreef: ↑03-04-2021 20:10Ik ben zeer geïnteresseerd in wetenschappelijk onderzoek en vooral in hoe dat 'vertaald' wordt naar het dagelijks leven zeg maar.
Vergelijken ze twee groepen: de ene groep rent niet, de andere groep rent wel.
Gemiddeld voelen de mensen in die tweede groep zich daarna beter.
Dat wordt dan vertaald als: rennen is goed voor je.
Terwijl er natuurlijk in beide groepen mensen zitten die zich beter zijn gaan voelen en in beide groepen zitten mensen die zich slechter zijn gaan voelen.
Je kunt dat soort onderzoek niet simpel vertalen naar het individu en dat is nou juist wel wat er gebeurt.
Als ik running therapie zou moeten doen rende ik zo voor een trein. Want als ik ergens suïcidaal van word is het wel sportachtige bezigheden.
Ik heb ooit running therapie gedaan als onderdeel van een deeltijdbehandeling tegen depressie. We moesten in het park rondjes rond de vijver rennen. En ik kon toen alleen maar huilen, huilen, huilen.
Een paar jaar daarvoor was ik nog best sportief en ging ik nog sporten voor de lol, maar nu kwam ik niet verder dan snikkend sjokken.
(Er reden in de buurt geen treinen.)
Olijk, guitig, jofel, koddig, schrander, schalks en hip.
zaterdag 3 april 2021 om 20:32
Serengeti schreef: ↑03-04-2021 20:27Ik heb ooit running therapie gedaan als onderdeel van een deeltijdbehandeling tegen depressie. We moesten in het park rondjes rond de vijver rennen. En ik kon toen alleen maar huilen, huilen, huilen.
Een paar jaar daarvoor was ik nog best sportief en ging ik nog sporten voor de lol, maar nu kwam ik niet verder dan snikkend sjokken.
(Er reden in de buurt geen treinen.)
Oh ja de ene running therapie is de andere ook nog niet. Wij gingen in een heerlijk buitengebied, met een leuk groepje en ervaren atletiektrainer die ook leuke oefeningen had om echt op te bouwen en beter te worden. Ik hoorde van iemand anders die in d’r eentje dooie rondjes om een sportveld zonder enige beschutting moest rennen, met ergens een psycholoog in de buurt om het ‘therapie’ te kunnen noemen.. tja. Dan zou ik er ook snel klaar mee zijn.
zaterdag 3 april 2021 om 20:34
Pfoe zware vragen. Maar wat lijkt me het heerlijk als je hier niet eens over na hoeft te denken als je wakker wordt en de dag gewoon tegemoed kan gaan.
Voor mij is iedere dag gewoon overleven. Mezelf staande houden en that's it. Dat is nu al jaren zo, ook vanwege depressies. Vind het leven weinig aan, en soms vraag ik me af waar ik het voor doe. Maar ik heb lieve hondjes en ik probeer mezelf overeind te houden voor mijn familie. Klinkt heel zwaar maar ik kan gelukkig nog wel af en toe genieten van bezig zijn met een hobby, of een leuke film kijken met hapjes en drankjes. Probeer me vast te houden aan die kleine dingen en vooral niet te hoge verwachtingen hebben verder.
Voor mij is iedere dag gewoon overleven. Mezelf staande houden en that's it. Dat is nu al jaren zo, ook vanwege depressies. Vind het leven weinig aan, en soms vraag ik me af waar ik het voor doe. Maar ik heb lieve hondjes en ik probeer mezelf overeind te houden voor mijn familie. Klinkt heel zwaar maar ik kan gelukkig nog wel af en toe genieten van bezig zijn met een hobby, of een leuke film kijken met hapjes en drankjes. Probeer me vast te houden aan die kleine dingen en vooral niet te hoge verwachtingen hebben verder.
