Paniek door de herbelevingen - deel VI

Oh wat is dat mooi gezegd Pruttel: Voorzichtig zijn met nieuwe stukken van jezelf en gevoelige plekken die nog niet heel zijn.

Die ga ik onthouden.

Oh ja, een spinnende kat op schoot, dat zou ik ook wel willen, ware het niet dat ik nu geen huisdieren wil. Maar soms huisoppas.. ja, waar ze zelfs twee katten hebben: yes, heel welkom.

Vandaag gaat ook de laptop die ik van ZH kreeg, de deur uit. Heel beladen laptop want ik kreeg hem in Iran bij de eerste ontmoeting en weerzien met hem en de kinderen. Blij dat hij nu ook weg kan. Kalligrafieset die ik ooit van hem kreeg gaat door naar buurtproject hier. Allemaal opruimen wat me goed doet.

Hier twee nachten doorgeslapen dankzij hele slaappil. Psych vond dat ik moest proberen te gaan minderen, maar ik vond dat ik het nu toch echt nodig had. Dat werkt tenminste. Van die druppels baal ik, ik heb last van mijn ogen, voelen raar.

Oh, en ik heb zijn nummer in het Bel-me-niet register gezet. Geen idee of dat effectief is, maar voor nu heb ik alles gedaan wat ik kon bedenken. Dat voelt wel als nieuwe ruimte. Steeds meer loslaten, duidelijk zien waar ik sta t.a.v. hem. Eindelijk. Ik moet het niet meer aangaan, zelfs niet het meest onschuldige gesprek. Want dat is niet onschuldig bij hem. HIj wil vanalles.

En brrr, nu moet ik de regen in, want ergens heen op de fiets. Wel een hele fijne bijeenkomst (soefi), dat ik er dat voor over heb..

Wart mij opvalt is niet alleen de impact van contact met niet-veilige personen, maar vooral ook het onvermogen mezelf naderhand gerust te stellen. Dat is vaak wat ik zo lastig vind, ervaren dat ik mezelf vaak die geborgenheid niet kan bieden. Ik leer steeds meer welke krukjes en hulpmiddelen me daarbij helpen, maar zou het fijn vinden als ik vanuit een oergevoel harpoenacties van anderen af kan weren. En het mijn zelfbeeld en eigenwaarde niet aan zou tasten.

.

.

Tobbie, vandaag gewoon je pakje pakken zonder er eerst wat voor te hoeven doen. Vertrouw op mij als ik zeg dat het mag!

Selune schreef: ↑

01-12-2017 21:28

Diva ik bedacht nog iets. Ik lees heel vaak dat je vrij bent en dan wel 's avonds nog (lang) bezig bent met je lesvoorbereiding. Zou het je niet meer rust geven als je dat in de ochtend doet. Dan ben je daarna de middag en avond echt vrij en loop je niet steeds met het idee dat je nog steeds iets moet doen

Ja dit klopt, maar het is een afweging: of ‘ s ochtend aan de lesvoorbereiding met het risico dat het een meerdere-urenproject wordt en ik nog meer dan de helft op m’n vrije dag aan het werk ben (als ik er eenmaal mee bezig ben, vind ik het vaak ook wel leuk en dan vergeet ik de tijd), of ‘s avonds, als de tijd beperkter is omdat ik ook een beetje op tijd in bed wil liggen. Dus dan kies ik vaak toch voor ‘s avonds en heb ik voor mijn gevoel de hele dag vrij.

@ Hanke: ik weet zeker goed wanneer mijn perfectionisme en/of onzekerheid mijn gedrag teveel bepaalt, maar het is nu nog zaak daar iets meer vanaf een afstandje naar te kijken en het niet zo’n invloed te laten hebben.

Ik werk zeker ook voor mijn plezier, ik denk regelmatig, wat heb ik toch een mazzel dat ik dit werk kan doen (na jaren totaal niet op m’n plek te hebben gezeten). Maar het is ook vaak heel vermoeiend en ik moet echt goed op mijn grenzen blijven letten. In dat opzicht is het ook een hele goede leerschool en ben ik nog hard lerende.

Gisteren hele dag lekker gedobberd in een welnesscentrum hier in de buurt.
Straks komt een vriend van man op bezoek. Zwager wil ook nog langskomen om te praten We will see of dat vandaag nog gaat lukken en hoe dat gesprek verloopt.

Ik wens iedereen een fijne dag!

x

x

Knuf, bedankt voor je lieve woorden aan mij en tjonge wat ben ik onder de indruk van je lange post. Ik heb 'm met tranen in mijn ogen gelezen.

Geraakt door wat je schrijft, geraakt om wat je is aangedaan en wat je doormaakt, en ook door hoe je danst en groeit en hoe je dat deelt.

En daarbij ook persoonlijk geraakt, geraakt door de herkenning, alweer in lijn met wat je in je OP schrijft over herkenning van misschien maar 1 woord of 1 zin: het is maar een fractie wat ik herken - en toch komt het behoorlijk binnen - wat je schrijft over het tekortschieten van taal, geen woorden hebben om het uit te leggen. Ik probeerde zoiets uit te leggen in therapie een poosje geleden, maar ik kwam er niet uit, raakte verstrikt in beeldspraak die ook al ontoereikend bleek. Voelde me onhandig en stom toen, dat ik zo zat te wauwelen.

Het was niet helemaal hetzelfde en in mijn hoofd raak ik nu ook weer verstrikt omdat ik probeer de verschillen onder woorden te brengen - wat niet lukt, waardoor ik nog meer doordrongen raak van dat wat je schrijft: over die woorden die ontbreken waardoor je het nooit uit kunt leggen.

Snow - Wat je schrijft over (controleerbare) triggers opzoeken, dat doe ik geloof ik ook. Films zijn me te heftig, ik geloof dat voor mij het lezen en af en toe meeschrijven op dit topic eronder valt. Heel herkenbaar wat je schrijft over dat afstand houden en doseren door bijv. tussendoor steeds even iets anders te doen.

Het helpt mij inderdaad ook om meer invalshoeken te krijgen.

En ook wel een beetje om me wat minder te schamen, wat bij mij toch wel een thema is. Bijvoorbeeld bij wat ik hierboven schreef, dat ik voor mijn gevoel zo zat te wauwelen over geen woorden hebben. Daar schaam ik me dan achteraf heel erg voor en dan denk ik: laat ik het daar maar niet meer over hebben want het is maar stom gewauwel. Ik wil er dan ook niet meer over denken, probeer het dan weg te drukken, omdat ik me dan schaam dat ik 'zulke stomme dingen' denk. Maar dan lees ik het hier ineens zo raak onder woorden gebracht en dan krijg ik echt zo'n Aha-gevoel: zie je wel, het is niet alleen maar dom gewauwel, het is niet alleen maar een bewijs dat ík tekortschiet omdat ik de woorden niet kan vinden, anderen ervaren dat gebrek aan taal óók.

Mooie en herkenbare woorden ook over grenzen stellen en het niet eeuwig kunnen onderdrukken van je eigen gevoelens en behoeften. Voor mij stof tot nadenken in hoeverre dat voor mij ook geldt.

BecomingMe - Wat jij schrijft over je angsten en het 's nachts piekeren, zorgen maken en geen rust vinden herken ik heel sterk. Praktische tips, naast therapie: mij helpt het vaak om ontspanningsoefeningen te doen als ik wakker lig, ik heb er een cd'tje van gekregen bij therapie maar op internet is ook van alles te vinden. Als dat niet voldoende is zet ik een luisterboek op, zodat ik afleiding heb van mijn eigen gedachten.

Helaas helpt het niet altijd en dan val ik op den duur gewoon om, soms zelfs letterlijk. Dan ben ik een paar dagen gevloerd door hoofdpijn en een lijf dat even niet meer kan. Heel vervelend, ik hoop mbv therapie manieren te vinden om wat gedoseerder om te gaan met stress.

Momenteel zit ik weer helemaal fout wat dat aangaat, overdag moe en niet goed in staat om helder na te denken, maar 's nachts hyperalert en niet tot rust komend.

Eigenlijk wilde ik nog veel meer zeggen, reacties op wat jullie schrijven, en dingen die me bezighouden en waar ik niet goed uitkom, maar het is nu ook weer laat en te druk in mijn hoofd.

Dus ik sluit af met een knuffel, een slordige misschien, maar wel heel oprecht gemeend, voor jullie allemaal.

.

x

@Snow, wat een prachtige post.

@Becoming me, ik meen me te herinneren dat je eerder eens hebt geschreven dat je vroeger wel assertief was. In dat geval kan ik me voorstellen dat EMDR helpend gaat zijn.
Want daardoor kan ballast verlicht worden, waarmee je meer regie terugkrijgt over je eigen leven. En als je voorheen wel assertiviteit liet zien, heb je de vaardigheden wel, deze hoeven je dan niet aangeleerd te worden. Dus dan zou je na de EMDR behandelingen misschien wel opeens verrassend assertief uit de hoek kunnen komen.
Of het dan heel voorzichtig (opnieuw) kunnen proberen, op de manier zoals Snow beschrijft.
Het kan natuurlijk ook zijn dat ik nu twee mensen door elkaar heb gehaald en jij dus niet diegene bent die voorheen wel assertief was. In dat geval: oeps. En sorry.
Op mij komt dat wat je schrijft over alsof je heel veel boosheid voelt die geen uitweg weet. Niet alleen boosheid richting je vriendin en je werk, maar ook gewoon boosheid over wat je is overkomen en het onrecht wat jou is aangedaan.
En het klinkt alsof de maat nu vol is.
En dat mag.
Misschien niet heel handig om het met terugwerkende kracht te doen richting je vriendin, omdat ik inschat dat je boosheid daarmee niet verdwijnt. Mocht je er wel iets mee opschieten (al is het maar een goed gevoel krijgen omdat je alsnog voor jezelf bent opgekomen), dan kun je t doen. Als je stiekem nog iets van haar verlangt (een verontschuldiging of begrip of zo), dan zou ik t laten. Dan blijf je een speelbal van de ander.
Vanaf nu grenzen duidelijk stellen en mensen een halt toeroepen als ze over jouw grenzen heen gaan, lijkt me een heel goed begin. En met de psych kijken naar de diepere laag onder je boosheid is wellicht ook n idee.


Wat lief, die tips over Kneipp douche en bad dingetjes. In mijn iets te volle weekend is een drogisterijbezoekje niet meer gelukt. Ik ga morgen even kijken of er nog aanbiedingen over zijn.

Verder lukt het me wel om iedereen te lezen, reageren op alles wat ik zou willen is nu lastig. Dus geef ik iedereen een , ontvang alle knuffels die jullie geven (ook slordige, dat maakt mij niets uit) en wens iedereen heel veel goeds toe.

Snow, ik vind het ook een prachtige post. Heel erg goed ge-omschreven. Ik hoop dat je hem wel laat staan ( maar jouw gevoel daarover gaat uiteraard voor )

Tobbie: hoe ging je presentatie vandaag? Met water en zakdoekjes op de pak?
Trek je het allemaal nog een beetje?

Gisteravond natuurlijk wel nog lang bezig geweest en ondanks dat liep het het niet geweldig vanmorgen. Nog drie weken inderdaad en dan vakantie en na de vakantie gaan er een paar mensen uit deze klas en krijg ik het echt makkelijker! (meer homogeen) Nu nog roeien met de riemen die ik heb.

Zwager wilde gisteren dus langskomen, maar we hadden al bezoek, dus dat kon niet. Hij vroeg wel wanneer dat bezoek weg zou zijn en of we dat konden laten weten. Uiteindelijk was het dus te laat en wilde hij niet meer komen. A.s. weekend zijn we een weekendje weg, dus kan het ook niet. Telefonisch is blijkbaar geen optie voor hem en door de week ook niet. Nou ja, dan niet.

Snow: mooie post!

Ik herken het wel een beetje. Ik mocht vroeger ook nooit ergens bij horen, ik werd op de middelbare school helemaal buitengesloten. Was er iemand jarig, kregen alle meisjes een uitnodiging, behalve ik. Samenwerken: een drama, want niemand wilde met mij. Gym: idem. Pauze: ook, ik liep altijd alleen.
Tot en met m'n 16e heb ik erg m'n best gedaan om ergens 'bij' te horen. Dus me toch bij een groepje proberen aan te sluiten (wat vaak niet lukte, want ze wilden me niet). Buiten school had ik toen wel een vriendin, maar op school helemaal niet.
Op een gegeven moment had ik er genoeg van en veranderde mijn houding: een beetje 'als jullie me niet willen, heb ik jullie ook niet nodig.' Vanaf dat moment werd ik meer op mezelf (in wezen veranderde er dus niks, maar gevoelsmatig wel). Ik denk dat de situatie gewoon te lang duurde en dat ik er genoeg van had. Het gevolg was ook dat ik iets beter voor mezelf begon op te komen. Liet ik me eerst bijna alles gevallen, zei ik toen vaker dat ik het ergens niet mee eens was. En er werd ook nog naar me geluisterd! Heel raar vond ik dat.

Ik was nog wel steeds heel verlegen en op de achtergrond, maar er was wel iets veranderd. Op mijn 21e heb ik een assertiviteitscursus gedaan, omdat ik in een toenmalige relatie erg over me heen liet lopen en ik dat niet prettig vond. Dus ik heb met de universiteitspsycholoog gepraat en zij raadde me dat aan. Daar heb ik echt dingen geleerd! Hele banale dingen, bijvoorbeeld dat het niet alleen mijn schuld is als een gesprek stopt. De ander draagt daar ook aan bij. Of dat ik niet moet invullen voor een ander, want die mag en kan zelf zeggen als hij iets wel of niet wil. Ik was (en ook nog soms ben) er helemaal van overtuigd dat het voor iemand anders niet leuk is om iets met mij te doen. (Ik vraag nu ook nog soms aan man of hij het wel leuk vindt als ik mee ga en of hij niet liever alleen met x, of naar y gaat. Hij vindt het maar een vreemde hersenkronkel van mij ).

Tot aan nu ben ik wel assertiever geworden, maar ik vind het nog steeds wel moeilijk om duidelijk te zeggen wat ik ergens van vind, omdat ik niemand voor het hoofd wil stoten.

(deze post is dus eigenlijk ook een antwoord op de vraag van becoming me)

Ik ben erg moe na een drukke dag werken. Morgen nog zo een en dan alweer op de helft van de week. Ik wens iedereen een fijne, rustige avond.

x

Jullie reageren allemaal zo goed op elkaar, en mij lukt het nu (nog steeds) helemaal niet, omdat ik de posts lees en dan weer vergeet wat ik wil zeggen. Vandaag wist ik zelfs de verjaardagen van mijn kinderen niet meer te noemen, toen iemand het vroeg. Misschien omdat ik overdonderd was door de vraag, ik had meteen een blackout. Gelukkig kwam ik er tien minuten of zo later vanzelf weer op. Schaammomentje (was op vrijw.werk).

Nee (voor wie het vroeg), die slaapmeds heb ik inderdaad nog niet zo lang. En ik heb haar verteld hoe ik ermee 'rommelde'. Dit weekend heb ik 2 nachten een hele pil gebruikt en dan slaap ik 6-7 uur aan een stuk door, dat is heerlijk. Afgelopen nacht ging ik zonder iets slapen, met een kwart pilletje op mijn nachtkastje. Dat heb ik rond half 3 of zo toch alsnog genomen.

Intussen voelt het bevrijdend dat ik ZH geblokkeerd heb. Dat moet toch een duidelijk statement zijn!

EV, je doet het zo goed! Niet schamen, heb een beetje compassie met jezelf!

:

Becoming moe

Heb je binnenkort wel tijd om jezelf een leuke avatar kado te doen?

Ik ga ook mijn bed opzoeken. Heb een hele bak ben en jerry's op en men zegt dat je slapend je eten beter verteerd. Dus ik ben goed bezig

Ik hou van vlinders!

x

Elmervrouw schreef: ↑

04-12-2017 20:47

[...]
Intussen voelt het bevrijdend dat ik ZH geblokkeerd heb. Dat moet toch een duidelijk statement zijn!

Het is in ieder geval een sterk statement naar dat deel van jou waar hij aan trekt: hoe goed je bepaalde mechanismen van jezelf en verlangens van jezelf ook begrijpt, deze weg slaan we niet meer in.

En voor vergeten verjaardagen bestaan gewoon kalenders .

@Tobbie, het voelde niet als een verplichting hoor, wel als een reminder voor mezelf: 'je mag jezelf best verwennen met lekkere ( daar is tie weer) douchegel of badschuim'. Een lieve reminder.

Dan moet je op mijn toilet komen Pruttel! Then you can eat your heart out
(en je kunt al zittend rupsje nooitgenoeg lezen want die heb ik op de deur hangen in poster formaat...)

Serieus!!!! Ik rupsje nooitgenoeg heel erg!

Vandaag zit mijn lievelingsscrub in de kalender. Een hele frisse met gember en eucalyptus. En dat is zo lekker fris! Het leuke van deze scrub is dat de korreltjes van zout oplossen en dat het na het schubben een heeeeeeel zacht fijn olie-achtig laagje op je huid achterlaat. Dan ben je als herboren.

Ik heb 'm ook en ga 'm binnenkort proberen, Pruttel. Kan dat gewoon met een washand of gebruik je daar zo'n scrubhandschoen voor?

En rupsje nooitgenoeg is heel mooi Laatst aan kindje van sibling cadeau gedaan, als 'hoort bij je opvoeding'.