Psyche
alle pijlers
piekeren en te veel in je hoofd zitten...
zaterdag 22 december 2007 om 20:59
De titel zegt het al. Ik ben een enorme piekeraar en ontzettend negatief. het is bij tijd en wijle erger! Als ik bijvoorbeeld erg veel stress heb op het werk. Ik kan dan bijvoorbeeld ook van een mug een olifant maken, in mijnhoofd maak ik het zo erg dat er in helemaal in doordraai. Dit is al zo vaak gebeurd dat je zou denken, leer er eens van. Maar automatisch worden mijn gedachten en gevoelens omtrent wat gebeurd is zo erg en negatief dat ik al weer helemaal gespannen ben voor ik er erg in heb. Soms denk ik ook wel dat het met de donkere dagen te maken heeft, dan heb ik er meer last van. Op dit moment loopt mijn relatie ook niet lekker. Ik merk dat hij steeds minder met mijn buien te maken wil hebben. Afgelopen week is er op mijn werk iets gebeurd waar ik ontzettend mee heb gezeten, ik heb er een paar dagen enorm tegen op gekeken om er naartoe te gaan, sliep slecht en was erg depri. Ik ben er dan continu in mijn hoofd mee bezig en kan me eigenlijk tot weinig anders zetten. Ook op mijn werk was ik er met mijn hoofd niet bij! Zulke dagen zijn erg extreem maar ik merk dat ik op "gewone" dagen ook erg veel "in mijn hoofd" ben. Heb dan weinig aandacht voor wat er om me heen gebeurd, zie de fijne, leuke dingen niet. Ben niet attent naar bijvoorbeeld collega's toe omdat ik eigenlijk zoveel in mezelf, met mezelf bezig ben, dat ik daar domweg niet aan denk. Soms is het één groot chaosje in mijn kop, dan spring in van het één in het ander.
Ik heb dit al langere tijd. Ik ben een paar jaar terug ook overspannen geweest, toen liep ik helemaal over door een samenloop van omstandigheden. De psycholoog schreef het toen helemaal af op mijn verleden, omdat er in mijn familie veel is gebeurd qua relatie en sterfgevallen en er sprake was van weinig oprechte aandacht en affectie in mijn jeugd.
Aan de psycholoog heb ik overigens destijds weinig gehad, ik kwam er toen grotendeels zelf weer overheen en we hebben gesprekken gehad over vroeger maar meer ook niet.
Ik ben nu op een punt beland dat ik voel dat ik weer aan de bel moet trekken. maar wat ga ik doen: antidepressiva, therapie? soms denk ik aan add, ik weet het gewoon niet.
Wie herkent dit? Ik voel me de laatste tijd ook zo alleen, terwijl ik een vriend en kind heb. het lijkt of alleen ik en mn gepieker nog bestaat. het lijkt wel of ik steeds verder, van vooral mn vriend, kom te staan en alles en iedereen om me heen. Wat daarin misschien dan nog wel meespeelt is dat ik niet uit een warm nest kom, dus die basis mis ik.
wie herkent dit? heeft misschien tips? Wat zou jij doen?
Ik heb dit al langere tijd. Ik ben een paar jaar terug ook overspannen geweest, toen liep ik helemaal over door een samenloop van omstandigheden. De psycholoog schreef het toen helemaal af op mijn verleden, omdat er in mijn familie veel is gebeurd qua relatie en sterfgevallen en er sprake was van weinig oprechte aandacht en affectie in mijn jeugd.
Aan de psycholoog heb ik overigens destijds weinig gehad, ik kwam er toen grotendeels zelf weer overheen en we hebben gesprekken gehad over vroeger maar meer ook niet.
Ik ben nu op een punt beland dat ik voel dat ik weer aan de bel moet trekken. maar wat ga ik doen: antidepressiva, therapie? soms denk ik aan add, ik weet het gewoon niet.
Wie herkent dit? Ik voel me de laatste tijd ook zo alleen, terwijl ik een vriend en kind heb. het lijkt of alleen ik en mn gepieker nog bestaat. het lijkt wel of ik steeds verder, van vooral mn vriend, kom te staan en alles en iedereen om me heen. Wat daarin misschien dan nog wel meespeelt is dat ik niet uit een warm nest kom, dus die basis mis ik.
wie herkent dit? heeft misschien tips? Wat zou jij doen?
zaterdag 22 december 2007 om 21:21
Ik herken heel veel in je verhaal. Ik kan ook enorm piekeren en daarbij lopen de spanningen soms enorm op. Ook zo erg dat ik er niet van in slaap kan vallen en de volgende ochtend uitgeput wakker wordt.
Ik ben van nature erg negatief ingesteld. En een enorme, hoe zeg je dat, doemdenker(?). Een klein mugje verandert in een draak van een probleem en dan spelen de meest erge scenario's zich af in mijn hoofd.
Bij mij liep de emmer afgelopen september dan ook over. Niet alleen door het piekeren hoor, maar door meerdere spanningen die samen kwamen. Ik ben overspannen, werk arbeidstherapeutisch, dat gaat erg moeizaam. Ik sta onder begeleiding van een psycholoog, waar ik tot nu toe veel aan heb. Heel langzaam krabbel ik weer op en leer ik een aantal dingen over piekeren, hoe gedachten werken, hoe deze invloed hebben op je gevoelens en je gedrag.
Ik zal een ommekeer moeten maken om gemakkelijker en prettiger te kunnen leven, zonder teveel spannningen. En aangezien deze overspannenheid niet van de ene op de andere dag gekomen is, gaat ie ook niet weer over een weekje weg.
Wat betreft medicijnen: ik slik ze niet. Ik kreeg AD voorgeschreven(kreeg ook angstaanvallen/paniekaanvallen), maar werd daar zo ziek van dat ik er mee gestopt ben en het liever zonder pillen doe. Ik kan oxazepam nemen als het allemaal te veel wordt, die heb ik achter de hand.
Ik zou met je klachten echt naar een huisarts gaan en toch opnieuw vragen naar een verwijzing voor een psycholoog. Je zegt al eerder overspannen geweest te zijn. Je relatie lijdt er onder(is hier soms ook wel een beetje zo)en dat is natuurlijk ook ontzetttend vervelend. Je erkent je probleem...da's stap 1. Ik zou het er niet bij laten zitten en door gaan modderen. Zoek hulp!
En als het niet klikt met een psycholoog, kun je altijd nog naar een ander overstappen lijkt me....
Josje
Ik ben van nature erg negatief ingesteld. En een enorme, hoe zeg je dat, doemdenker(?). Een klein mugje verandert in een draak van een probleem en dan spelen de meest erge scenario's zich af in mijn hoofd.
Bij mij liep de emmer afgelopen september dan ook over. Niet alleen door het piekeren hoor, maar door meerdere spanningen die samen kwamen. Ik ben overspannen, werk arbeidstherapeutisch, dat gaat erg moeizaam. Ik sta onder begeleiding van een psycholoog, waar ik tot nu toe veel aan heb. Heel langzaam krabbel ik weer op en leer ik een aantal dingen over piekeren, hoe gedachten werken, hoe deze invloed hebben op je gevoelens en je gedrag.
Ik zal een ommekeer moeten maken om gemakkelijker en prettiger te kunnen leven, zonder teveel spannningen. En aangezien deze overspannenheid niet van de ene op de andere dag gekomen is, gaat ie ook niet weer over een weekje weg.
Wat betreft medicijnen: ik slik ze niet. Ik kreeg AD voorgeschreven(kreeg ook angstaanvallen/paniekaanvallen), maar werd daar zo ziek van dat ik er mee gestopt ben en het liever zonder pillen doe. Ik kan oxazepam nemen als het allemaal te veel wordt, die heb ik achter de hand.
Ik zou met je klachten echt naar een huisarts gaan en toch opnieuw vragen naar een verwijzing voor een psycholoog. Je zegt al eerder overspannen geweest te zijn. Je relatie lijdt er onder(is hier soms ook wel een beetje zo)en dat is natuurlijk ook ontzetttend vervelend. Je erkent je probleem...da's stap 1. Ik zou het er niet bij laten zitten en door gaan modderen. Zoek hulp!
En als het niet klikt met een psycholoog, kun je altijd nog naar een ander overstappen lijkt me....
Josje
zaterdag 22 december 2007 om 21:35
Ik herken jullie verhaal ook heel erg! Bij mij is het 4 weken geleden allemaal te veel geworden nadat mijn relatie uitging. Ik ben nu dus ook thuis, slik AD, en ben nu een aantal keer bij een psycholoog geweest.
Ik maak altijd alles negatief. Dan heb ik bijvoorbeeld ergens "voorpret" om en dan lig ik daar een beetje over te dagdromen en ineens schrik ik dan "wakker" en realiseer ik me dat ik er weer een niet leuk einde aan verzonnen heb.
Ik kan ook dagen/weken/maanden twijfelen of ik nou het ene of het andere zal kiezen. Ik haal er langs alle kanten argumenten bij die er eigenlijk weinig toe doen, en maak zo de keuze voor mezelf nog moeilijker.
Mijn hoofd is idd ook nooit leeg, ik denk altijd wel ergens over na. Ik word er zelf zo ontzettend moe van maar ik kan het niet stopzetten....
Zelfs niet nu het allerliefste wat ik had van me afgenomen is ;'(
Ik maak het mezelf zo moeilijk en kan nooit ergens écht van genieten omdat er altijd stukje van mij is wat denkt "zometeen gaat het fout".
Wel fijn om het zo even van je af te schrijven.....
Ik maak altijd alles negatief. Dan heb ik bijvoorbeeld ergens "voorpret" om en dan lig ik daar een beetje over te dagdromen en ineens schrik ik dan "wakker" en realiseer ik me dat ik er weer een niet leuk einde aan verzonnen heb.
Ik kan ook dagen/weken/maanden twijfelen of ik nou het ene of het andere zal kiezen. Ik haal er langs alle kanten argumenten bij die er eigenlijk weinig toe doen, en maak zo de keuze voor mezelf nog moeilijker.
Mijn hoofd is idd ook nooit leeg, ik denk altijd wel ergens over na. Ik word er zelf zo ontzettend moe van maar ik kan het niet stopzetten....
Zelfs niet nu het allerliefste wat ik had van me afgenomen is ;'(
Ik maak het mezelf zo moeilijk en kan nooit ergens écht van genieten omdat er altijd stukje van mij is wat denkt "zometeen gaat het fout".
Wel fijn om het zo even van je af te schrijven.....
zaterdag 22 december 2007 om 22:16
Heel herkenbaar! Mijn hoofd staat idd nooit stil! Josje. Ik heb ook al jaren bijna geen rust meer een boek te lezen, alleen in de lange zomervakantie kan ik hier voor de rust vinden.
Jij bent dus al een tijdje overspannen? heb je het gevoel dat het beter gaat met je piekeren. Wat bespreek je met je psycholoog? heeft het ook met je jeugd te maken? Heb je al van kinds af aan last van piekeren? Ik kan me nog wel herinneren dat ik heel erg over bepaalde opmerkingen van vriendinnetjes in kon zitten. Iemand zei bijv toen ik in groep 8 zat, wat heb jij witte voeten ( bij het zwemmen) of op de middelbare school, zei iemand you are ugly! Bij engels kwam dat woord aan bod. Ik vond het vreselijk, heb jaren gedacht dat ik gewoon echt lelijk was!!!
Stel dat ik een tweede keer overspannen raak en er weer uit moet. Dat voelt voor mij als verschrikkelijk falen en ik zal dan zeker niet kunnen en willen terugkeren bij dezelfde werkgever. kijk, weer een voorbeeld: daar ben ik nu dus in mijn hoofd al mee bezig, zit ik alweer daarover te piekeren!
Sammie, was jou aanhoudende negativiteit de reden voor je vriend om het uit te maken? helpt de AD je? heb je veel last van bijwerkingen gehad de eerste weken.
Ik ben altijd tegen AD geweest maar misschien is het zo dat het mij juist helpt,dat ik idd een tekort heb aan neurotransmitters. Mijn zus slikt al jaren AD, zij voelt zich er stukken beter bij!
Ik denk dat ik idd volgende week een afspraak ga maken bij de huisarts, voelt ontzettend als falen maar ik kabbel zo toch door, ..... er komt zo nooit een einde aan. Ik wilde wel dat er stoppiekerpil bestond.....
Jij bent dus al een tijdje overspannen? heb je het gevoel dat het beter gaat met je piekeren. Wat bespreek je met je psycholoog? heeft het ook met je jeugd te maken? Heb je al van kinds af aan last van piekeren? Ik kan me nog wel herinneren dat ik heel erg over bepaalde opmerkingen van vriendinnetjes in kon zitten. Iemand zei bijv toen ik in groep 8 zat, wat heb jij witte voeten ( bij het zwemmen) of op de middelbare school, zei iemand you are ugly! Bij engels kwam dat woord aan bod. Ik vond het vreselijk, heb jaren gedacht dat ik gewoon echt lelijk was!!!
Stel dat ik een tweede keer overspannen raak en er weer uit moet. Dat voelt voor mij als verschrikkelijk falen en ik zal dan zeker niet kunnen en willen terugkeren bij dezelfde werkgever. kijk, weer een voorbeeld: daar ben ik nu dus in mijn hoofd al mee bezig, zit ik alweer daarover te piekeren!
Sammie, was jou aanhoudende negativiteit de reden voor je vriend om het uit te maken? helpt de AD je? heb je veel last van bijwerkingen gehad de eerste weken.
Ik ben altijd tegen AD geweest maar misschien is het zo dat het mij juist helpt,dat ik idd een tekort heb aan neurotransmitters. Mijn zus slikt al jaren AD, zij voelt zich er stukken beter bij!
Ik denk dat ik idd volgende week een afspraak ga maken bij de huisarts, voelt ontzettend als falen maar ik kabbel zo toch door, ..... er komt zo nooit een einde aan. Ik wilde wel dat er stoppiekerpil bestond.....
zaterdag 22 december 2007 om 22:39
Geef mij ook zo'n pil dan....
Ik heb op zich in mijn jeugd geen nare dingen meegemaakt. Ik denk echter wel dat mijn opvoeding er een steentje aan heeft bijgedragen. Met name op het schoolgebied, zaten mijn ouders bovenop mijn prestaties. Ik ben altijd een serieus kind geweest, deed eigenlijk altijd mijn best, maakte altijd huiswerk, spijbelde nooit etc. En toch zat mijn moeder me altijd op de nek. Wist precies wanneer ik welk proefwerk had, wanneer het proefwerk ongeveer nagekeken kon zijn. Rapportcijfers werden thuis al uitgerekend voor ik een rapport mee naar huis kreeg etc. Verder mocht ik eigenlijk heel veel, maar wat het leren aangaat, zaten ze er bovenop.
Nu vind ik nog steeds dat ik meer dan 'goed' mijn best moet doen. Mijn werk moet niet goed, maar perfect. Onnozel streven, dat zie ik nu ook wel in. Dat geldt ook voor thuis. Opvoeding van mijn dochter, mijn rol als partner etc etc.
Voor het eerst in een hele lange tijd heb ik het gevoel dat ik weer mee tel. Ik lees weer boeken, doe meer voor mezelf, geef geld uit aan mezelf etc. Dingen die er al heel lang bij in geschoten zijn.
Bij de psycholoog gaan de gesprekken over onder andere hoe ik me voel op bepaalde momenten, hoe dat komt, wat de gevolgen er van zijn etc. Ze reflecteert dan mijn gedachten en ik kom dan vaak tot andere conclusies, dan ik zelf aanvankelijk had. Denkfouten worden als het ware opgespoord. Ze laat me inzien dat sommige dingen in mijn hoofd, waar ik veel energie aan besteedt(ik ben dood en doodmoe)zo zinloos zijn om er op DIT moment over na te denken bijvoorbeeld. Het is verspilde energie. En zo zijn er nog veel meer dingen.
Goed van je dat je besloten hebt om naar je huisarts te gaan!
Josje
Ik heb op zich in mijn jeugd geen nare dingen meegemaakt. Ik denk echter wel dat mijn opvoeding er een steentje aan heeft bijgedragen. Met name op het schoolgebied, zaten mijn ouders bovenop mijn prestaties. Ik ben altijd een serieus kind geweest, deed eigenlijk altijd mijn best, maakte altijd huiswerk, spijbelde nooit etc. En toch zat mijn moeder me altijd op de nek. Wist precies wanneer ik welk proefwerk had, wanneer het proefwerk ongeveer nagekeken kon zijn. Rapportcijfers werden thuis al uitgerekend voor ik een rapport mee naar huis kreeg etc. Verder mocht ik eigenlijk heel veel, maar wat het leren aangaat, zaten ze er bovenop.
Nu vind ik nog steeds dat ik meer dan 'goed' mijn best moet doen. Mijn werk moet niet goed, maar perfect. Onnozel streven, dat zie ik nu ook wel in. Dat geldt ook voor thuis. Opvoeding van mijn dochter, mijn rol als partner etc etc.
Voor het eerst in een hele lange tijd heb ik het gevoel dat ik weer mee tel. Ik lees weer boeken, doe meer voor mezelf, geef geld uit aan mezelf etc. Dingen die er al heel lang bij in geschoten zijn.
Bij de psycholoog gaan de gesprekken over onder andere hoe ik me voel op bepaalde momenten, hoe dat komt, wat de gevolgen er van zijn etc. Ze reflecteert dan mijn gedachten en ik kom dan vaak tot andere conclusies, dan ik zelf aanvankelijk had. Denkfouten worden als het ware opgespoord. Ze laat me inzien dat sommige dingen in mijn hoofd, waar ik veel energie aan besteedt(ik ben dood en doodmoe)zo zinloos zijn om er op DIT moment over na te denken bijvoorbeeld. Het is verspilde energie. En zo zijn er nog veel meer dingen.
Goed van je dat je besloten hebt om naar je huisarts te gaan!
Josje
zondag 23 december 2007 om 00:46
Zeer herkenbaar allemaal. Ook mijn hoofd staat nooit stil.
Gebeurtenissen (bijvoorbeeld op mijn werk) die een poos geleden gebeurd zijn komen steeds terug en steeds eindigt het anders hoe ik eigenlijk had moeten reageren. Maar het is gebeurd en ik kan niet meer anders reageren.
Ook met komende gebeurtenissen eindigt het altijd negatief en sla ik helemaal door in de negatieve gedachten. Het gebeurd nooit zoals ik het in gedachten had, maar toch ben ik erg bang dat het op die manier gaat gebeuren. Het is altijd negatief en altijd gericht tegen mij.
Ik kan er heel emotioneel door worden. Ik pieker mijzelf helemaal verdrietig en ik kan het niet stoppen.
Gebeurtenissen (bijvoorbeeld op mijn werk) die een poos geleden gebeurd zijn komen steeds terug en steeds eindigt het anders hoe ik eigenlijk had moeten reageren. Maar het is gebeurd en ik kan niet meer anders reageren.
Ook met komende gebeurtenissen eindigt het altijd negatief en sla ik helemaal door in de negatieve gedachten. Het gebeurd nooit zoals ik het in gedachten had, maar toch ben ik erg bang dat het op die manier gaat gebeuren. Het is altijd negatief en altijd gericht tegen mij.
Ik kan er heel emotioneel door worden. Ik pieker mijzelf helemaal verdrietig en ik kan het niet stoppen.
zondag 23 december 2007 om 11:09
Of je nou kiest voor AD, voor therapie of voor een combinatie: ga in elk geval sporten. Er is niets wat zo goed helpt tegen malende gedachten als bewegen. Je moet natuurlijk wel een sport kiezen die je leuk vindt, en niet een waardoor je nog meer gaat piekeren en nog meer gespannen wordt, maar er is zoveel keus, dat lukt vast wel.
Verder: ga wandelen. Ga als het kan lopend naar je werk en lopend weer terug, of ga tussen de middag een eindje wandelen, loop in het weekend een uurtje. Bij de meeste mensen geeft dat rust in je kop.
Verder: ga wandelen. Ga als het kan lopend naar je werk en lopend weer terug, of ga tussen de middag een eindje wandelen, loop in het weekend een uurtje. Bij de meeste mensen geeft dat rust in je kop.
zondag 23 december 2007 om 13:13
Wandelen helpt bij mij inderdaad erg goed op het moment. De enige momenten dat ik een beetje rustig word zijn er als ik aan het lopen ben.
Verder zit ik de hele dag te denken: had ik maar dit gedaan of dat gezegd, dan was het misschien allemaal anders gelopen!
De AD helpen wel wat, ik ben wel wat rustiger nu dan voor dat ik die slikte. Toen heb ik 2 weken vrijwel niet geslapen van al het denken en malen.
De psycholoog waar ik naar toe ga wil eerst uitzoeken waar het vandaan komt dat ik op deze manier denk. En proberen uit te zoeken hoe mijn gedachten dan precies gaan......ik zelf wil liever weten hoe ik het stop zet of het voortaan anders/beter kan doen!
De reden waarom het uit is is nogal ingewikkeld. Ik had geen vriendje maar een vriendin....was voor de eerste keer echt ontzettend verliefd, maar wel op een vrouw dus. En het duurde heel lang voor ik dat voor mezelf geaccepteerd had. Ik bleef er maar over denken. Onze relatie heeft 2,5 jaar geduurd, en is al die tijd geheim geweest. Nu ik het weer zo typ moet ik er weer zo om huilen! Al die tijd kon ik alleen de negatieve afloop zien als ik het iedereen zou vertellen. En bleef ik maar twijfelen of dit het dan voor mij was.
Ik heb een half jaar geleden tegen haar gezegd dat ik na moest denken, dat ik alles op een rijtje wilde zetten. Maar ik bleef in cirkeltjes denken....ik kwam er echt niet uit. En nu heeft zij er dus een punt achter gezet. Ze moest voor zichzelf kiezen, kon zo niet meer verder......en dat snap ik heel erg goed. Maar het doet zoveel pijn, want ik houd echt enorm veel van haar en wil met haar verder. Dat wist ik al langer, maar nu het echt over is weet ik het nog zekerder.
Pffft, wat een verhaal he, en het hoort hier niet eens thuis eigenlijk.....
Verder zit ik de hele dag te denken: had ik maar dit gedaan of dat gezegd, dan was het misschien allemaal anders gelopen!
De AD helpen wel wat, ik ben wel wat rustiger nu dan voor dat ik die slikte. Toen heb ik 2 weken vrijwel niet geslapen van al het denken en malen.
De psycholoog waar ik naar toe ga wil eerst uitzoeken waar het vandaan komt dat ik op deze manier denk. En proberen uit te zoeken hoe mijn gedachten dan precies gaan......ik zelf wil liever weten hoe ik het stop zet of het voortaan anders/beter kan doen!
De reden waarom het uit is is nogal ingewikkeld. Ik had geen vriendje maar een vriendin....was voor de eerste keer echt ontzettend verliefd, maar wel op een vrouw dus. En het duurde heel lang voor ik dat voor mezelf geaccepteerd had. Ik bleef er maar over denken. Onze relatie heeft 2,5 jaar geduurd, en is al die tijd geheim geweest. Nu ik het weer zo typ moet ik er weer zo om huilen! Al die tijd kon ik alleen de negatieve afloop zien als ik het iedereen zou vertellen. En bleef ik maar twijfelen of dit het dan voor mij was.
Ik heb een half jaar geleden tegen haar gezegd dat ik na moest denken, dat ik alles op een rijtje wilde zetten. Maar ik bleef in cirkeltjes denken....ik kwam er echt niet uit. En nu heeft zij er dus een punt achter gezet. Ze moest voor zichzelf kiezen, kon zo niet meer verder......en dat snap ik heel erg goed. Maar het doet zoveel pijn, want ik houd echt enorm veel van haar en wil met haar verder. Dat wist ik al langer, maar nu het echt over is weet ik het nog zekerder.
Pffft, wat een verhaal he, en het hoort hier niet eens thuis eigenlijk.....
zondag 23 december 2007 om 14:08
Ja wat echt goed helpt: lichamelijk bezig zijn. Sport, maar inderdaad ook gewoon wandelen, fietsen, als de drempel voor een sport nog te groot is. Dit is echt een kwestie van er niet over nadenken maar gewoon doen. Al is het maar elke keer even en bouw je het op. Zo in de winter hebben meer mensen last van dingen, buiten zijn en licht vangen en bewegen helpt sowieso en zeker om je hoofd leger te maken. En wat fanatieker doen haalt lekker je hoofd helemaal leeg en voel je je weer meer down to earth. Ik doe bv op de sportschool aan een combi van yoga en Tai Chi, is een leuke combinatie.
Als dit niet genoeg is en je toch best vast zit hierin is haptotherapie zoals ook al genoemd erg fijn. En een psycholoog als je dat nodig vindt.
Als dit niet genoeg is en je toch best vast zit hierin is haptotherapie zoals ook al genoemd erg fijn. En een psycholoog als je dat nodig vindt.
zondag 23 december 2007 om 17:30
Wat een verhaal , Sammie, kan me voorstellen dat je hier erg mee zit. Lijkt me een hele moeilijke situatie, iedereen kan wel zeggen dat het tegenwoordig zo normaal is om op iemand van hetzelfde geslacht te vallen maar als je daar zelf zoveel moeite mee hebt en het moeilijk kan accepteren ondanks dat je van diegene houdt......
Ikzelf doe aan hardlopen, paar keer per week, al kan ik me er de laatste tijd weer moeilijker toe zetten, dus in die zin doe ik genoeg aan bewegen en vaak helpt het me ook wel even om alles van me af te zetten ed. Maar het is net alsof de fut op dit moment ver te zoeken is, bedenkende dat het inmiddels een week geleden is dat ik voor het laatst hardliep. bewegen help wel degelijk een stukje, dat ben ik met jullie eens!
Ikzelf doe aan hardlopen, paar keer per week, al kan ik me er de laatste tijd weer moeilijker toe zetten, dus in die zin doe ik genoeg aan bewegen en vaak helpt het me ook wel even om alles van me af te zetten ed. Maar het is net alsof de fut op dit moment ver te zoeken is, bedenkende dat het inmiddels een week geleden is dat ik voor het laatst hardliep. bewegen help wel degelijk een stukje, dat ben ik met jullie eens!
zondag 23 december 2007 om 18:25
Heb net ook weer een stuk gelopen...lucht wel op, maar ondertussen komen de tranen ook weer....ik weet echt niet wat ik moet doen.
Je zou toch zeggen dat ik iets geleerd heb van de afgelopen 2,5 jaar, dat piekeren geen zin heeft en in cirkeltjes blijven denken ook niet. Een beslissing moet je nemen!!
En toch doe ik nu weer precies hetzelfde, ik wou zo ontzettend graag dat ik mezelf uit kon zetten :S
Las van de week een stuk in de krant, van een of andere "pieker-expert". Hij zei dat het helpt als je met jezelf afspreekt dat je 's ochtends en 's avonds een kwartier mag piekeren en de rest van de dag niet.
Ik wou dat dat me lukte!!
En hennezfan....je hebt helemaal gelijk...het is ook in Nederland nog steeds iets "raars" om op iemand van hetzelfde geslacht te vallen. En voor mij was het dáárom heel moeilijk om het te accepteren. je voelt jezelf zo "anders".
Je zou toch zeggen dat ik iets geleerd heb van de afgelopen 2,5 jaar, dat piekeren geen zin heeft en in cirkeltjes blijven denken ook niet. Een beslissing moet je nemen!!
En toch doe ik nu weer precies hetzelfde, ik wou zo ontzettend graag dat ik mezelf uit kon zetten :S
Las van de week een stuk in de krant, van een of andere "pieker-expert". Hij zei dat het helpt als je met jezelf afspreekt dat je 's ochtends en 's avonds een kwartier mag piekeren en de rest van de dag niet.
Ik wou dat dat me lukte!!
En hennezfan....je hebt helemaal gelijk...het is ook in Nederland nog steeds iets "raars" om op iemand van hetzelfde geslacht te vallen. En voor mij was het dáárom heel moeilijk om het te accepteren. je voelt jezelf zo "anders".
zondag 23 december 2007 om 21:38
Das idd makkelijk gezegd, een kwartiertje piekeren s ochtends en s avonds, hmmmm wat een wijsheid!
Sammie, ken je ook mensen doe ook lesbisch zijn? Misschien heb je daar wat aan? Zij hebben het ook voor zichzelf meoten accepteren en hebben daar misschien nog wel moeite mee ook? volgens mij is hetwel fijn om met gelijkgestemden te kletsen.
Mijn vriend doet weer enigszins normaal tegen me, dat scheelt weer wat gepieker, haha!
Ga morgenochtend mezelf bijelkaar rapen en een afspraak maken bij de huisarts, zal wel na de kerst worden. Ga morgen ook hardlopen. En iets leuks doen met vriendlief en ons kindje. Vandaag kon ik mezelf verder redelijk afleiden, heb met mn zoontje gewandeld en gespeeld.
Die kleine lieve schat vond het zo raar dat mama gisteren zo verdrietig was.
Sammie, ken je ook mensen doe ook lesbisch zijn? Misschien heb je daar wat aan? Zij hebben het ook voor zichzelf meoten accepteren en hebben daar misschien nog wel moeite mee ook? volgens mij is hetwel fijn om met gelijkgestemden te kletsen.
Mijn vriend doet weer enigszins normaal tegen me, dat scheelt weer wat gepieker, haha!
Ga morgenochtend mezelf bijelkaar rapen en een afspraak maken bij de huisarts, zal wel na de kerst worden. Ga morgen ook hardlopen. En iets leuks doen met vriendlief en ons kindje. Vandaag kon ik mezelf verder redelijk afleiden, heb met mn zoontje gewandeld en gespeeld.
Die kleine lieve schat vond het zo raar dat mama gisteren zo verdrietig was.
maandag 24 december 2007 om 21:03
Het feit dat ik altijd bang ben het verkeerde te kiezen...om te falen (voor mezelf).....dat ik er ALLE mogelijke redenen bijhaal, langs alle kanten positieve en negatieve dingen zie (maar voornamelijk de negatieve).....ik word er zelf zo ontzettend gek van, zeker nu er iets zo belangrijks mee kapot gemaakt is :(
dinsdag 25 december 2007 om 02:50
Hoi hennezfan,
Het piekeren komt ook bij mij heel bekend voor.Ik ben nu 1 jaar lang in therapie geweest en ik heb geleerd om gedachtes stil te leren zette. doormiddel van meditatie, yoga. Andere dingen te gaan doen die mij. Een dagboekschrijven zodat ik mijn gedachten te ordenen. Toen ik er aan begon geloofde ik nergs in maaar nu ben ik maanden werder en het begint best wel te werken.
Ik denk dat het wel belangrijk is dat je met je vriend erover praat zodat hij jouw buien beter begrijp.
Ik vind het erg knap van je dat je overweegt om weer in therapie te gaan. Mocht het niet klikken met de therapeut dan kan je wisselen hoor. Je ben niks verplicht volgens mij. En je kan ook overleggen waar je het over wil hebben. Je blijft je eigen baas.
Ik wou je een hoop succes wensen!!
Het piekeren komt ook bij mij heel bekend voor.Ik ben nu 1 jaar lang in therapie geweest en ik heb geleerd om gedachtes stil te leren zette. doormiddel van meditatie, yoga. Andere dingen te gaan doen die mij. Een dagboekschrijven zodat ik mijn gedachten te ordenen. Toen ik er aan begon geloofde ik nergs in maaar nu ben ik maanden werder en het begint best wel te werken.
Ik denk dat het wel belangrijk is dat je met je vriend erover praat zodat hij jouw buien beter begrijp.
Ik vind het erg knap van je dat je overweegt om weer in therapie te gaan. Mocht het niet klikken met de therapeut dan kan je wisselen hoor. Je ben niks verplicht volgens mij. En je kan ook overleggen waar je het over wil hebben. Je blijft je eigen baas.
Ik wou je een hoop succes wensen!!
woensdag 2 januari 2008 om 02:59
Hallo,
Ik herken je probleem ook. Ik zit ook altijd maar in mn hoofd. Vaak zo erg dat ik haast vergeet dat ik ook nog gewoon op aarde ben en de dagelijkse dingen moeten gebeuren. Allerlei negatieve gedachten beinvloeden mijn leven zodanig, dat ik geen lol aan dingen kan beleven heb, geen vertrouwen in de toekomst heb, mn vriend niet vertrouw en af en toe zelfs denk dat ik beter af ben als ik hier niet meer ben.
Ik heb al hulp gezocht een jaar geleden. De diagnose was toen dysthyme stoornis. Maw, eigenlijk ben ik al langere periode in een lichte depressie. Klopt ook wel, al vanaf mijn jeugd pieker ik en voel ik me niet fijn. NIet eens oom een aanwijsbare reden, heb best een goede jeugd gehad. Het zit ook een beetje in de familie, allemaal van die (doem-)denkers. Ik heb antidepressiva overwogen, maar omdat ik fel tegen chemische medicijnen ben (tenzij het natuurlijk echt niet anders kan) ben ik er niet aan begonnen. Ik denk dat het mogelijk moet zijn om op andere manieren weer gelukkig te worden. Ik heb gesprekken met een psycholoog, maar daar ben ik niet tevreden mee. Ze komt erg ongeinteresseerd over, is helemaal niet duidelijk in hoe we mijn problemen gaan aanpakken en soms moet ik iets helemaal opnieuw gaan vertellen, terwijl we dat de sessie daarvoor net uitgebreid besproken hadden. Kan een tactiek zijn, maar ik heb meer het idee dat ze haar werk gewoon niet zo leuk vindt....Ik overweeg nu een andere psycholoog te vragen (of een particuliere en niet meer een van het GGZ, heb niet zo'n hoge dunk van ze)
Kortom, ik ben nog niet zoveel verder. Ze stelde wel groepstherapie voor, heeft een van jullie daar ervaring mee? Ik sta overal open voor, dus misschien moet ik dit gaan proberen.
Ik kan er met mijn partner goed over praten, maar ik merk dat ik steeds in hetzelfde patroon verval. Dat is erg vervelend, kost veel energie en ik blijf maar depri
Gisteren was het ook weer erg. Momenteel kan ik niet slapen.
Ik zou graag de hoop betere tijden terugvinden, maar hoe weet ik even niet.
Ik herken je probleem ook. Ik zit ook altijd maar in mn hoofd. Vaak zo erg dat ik haast vergeet dat ik ook nog gewoon op aarde ben en de dagelijkse dingen moeten gebeuren. Allerlei negatieve gedachten beinvloeden mijn leven zodanig, dat ik geen lol aan dingen kan beleven heb, geen vertrouwen in de toekomst heb, mn vriend niet vertrouw en af en toe zelfs denk dat ik beter af ben als ik hier niet meer ben.
Ik heb al hulp gezocht een jaar geleden. De diagnose was toen dysthyme stoornis. Maw, eigenlijk ben ik al langere periode in een lichte depressie. Klopt ook wel, al vanaf mijn jeugd pieker ik en voel ik me niet fijn. NIet eens oom een aanwijsbare reden, heb best een goede jeugd gehad. Het zit ook een beetje in de familie, allemaal van die (doem-)denkers. Ik heb antidepressiva overwogen, maar omdat ik fel tegen chemische medicijnen ben (tenzij het natuurlijk echt niet anders kan) ben ik er niet aan begonnen. Ik denk dat het mogelijk moet zijn om op andere manieren weer gelukkig te worden. Ik heb gesprekken met een psycholoog, maar daar ben ik niet tevreden mee. Ze komt erg ongeinteresseerd over, is helemaal niet duidelijk in hoe we mijn problemen gaan aanpakken en soms moet ik iets helemaal opnieuw gaan vertellen, terwijl we dat de sessie daarvoor net uitgebreid besproken hadden. Kan een tactiek zijn, maar ik heb meer het idee dat ze haar werk gewoon niet zo leuk vindt....Ik overweeg nu een andere psycholoog te vragen (of een particuliere en niet meer een van het GGZ, heb niet zo'n hoge dunk van ze)
Kortom, ik ben nog niet zoveel verder. Ze stelde wel groepstherapie voor, heeft een van jullie daar ervaring mee? Ik sta overal open voor, dus misschien moet ik dit gaan proberen.
Ik kan er met mijn partner goed over praten, maar ik merk dat ik steeds in hetzelfde patroon verval. Dat is erg vervelend, kost veel energie en ik blijf maar depri
Gisteren was het ook weer erg. Momenteel kan ik niet slapen.
Ik zou graag de hoop betere tijden terugvinden, maar hoe weet ik even niet.
zaterdag 5 januari 2008 om 12:17
Een paar jaar geleden zat ik ook niet lekker in mijn vel en dit had met name met de grote werkdruk, negativiteit en rompslomp op mijn werk te maken. Dit werkte bij mij als een negatief spiraal. Ik kon slecht in slaap komen of lag halve nachten wakker door te piekeren waardoor de dag al vermoeiend begon. Hierdoor heb ik ook hyperventilatie gekregen.
Paar weken thuis geweest op advies van de huisarts, maar ja daarna begon het weer. Toen ben ik veel gaan sporten en ben ik begonnenmet de reiki1 en reiki 2 cursus. Vroeger leek het me maar niks om dat te gaan doen en vond het erg wazig. Totdat ik er zelf mee begon. Ik pas het bijna dagelijks toe bij mezelf, vooral sinds ik reiki 2 heb! Je zit veel beter in je vel, ziet alles veel positiever, bent rustiger en ik kan gelukkig slapen! Gewoon zonder pillen of wat dan ook! Heerlijk!
Ik ben ook vanbaan gewisseld en heb het nu erg naar mijn zin in mijn nieuwe job met nieuwe collega´s en een goede sfeer!
Paar weken thuis geweest op advies van de huisarts, maar ja daarna begon het weer. Toen ben ik veel gaan sporten en ben ik begonnenmet de reiki1 en reiki 2 cursus. Vroeger leek het me maar niks om dat te gaan doen en vond het erg wazig. Totdat ik er zelf mee begon. Ik pas het bijna dagelijks toe bij mezelf, vooral sinds ik reiki 2 heb! Je zit veel beter in je vel, ziet alles veel positiever, bent rustiger en ik kan gelukkig slapen! Gewoon zonder pillen of wat dan ook! Heerlijk!
Ik ben ook vanbaan gewisseld en heb het nu erg naar mijn zin in mijn nieuwe job met nieuwe collega´s en een goede sfeer!
zaterdag 5 januari 2008 om 16:10
Nou alsof het over mezelf gaat... Zo herken ik dit!! En zo te zien nog veel meer meiden!
Het enige verschil is dat ik wel uit een warm nest kom. Al heb ik wel wat problemen gekent.. Maar ik geloof er niet echt in dat je jeugd er heel veel mee te maken heeft. Ik denk zelf dat het misschien gewoon iets in je hoofd is... ja heeel veel in je hoofd...
Ik heb vaak dat als ik uitgerust ben ik alles redelijk onder controle heb.. En hoe moeier hoe meer alles door elkaar heen gaat rennen in mijn hoofd. En inderdaad ik wil met iedereen meeleven maar kom er niet aan toe. Vraag dingen verstandelijk omdat het hoort.. maar vergeet dan vervolgens weer om later eens te vragen. Omdat ik gewoon zoveel in me hoofd heb. En wat voor dingen.........onzin dingen... of in ieder geval dingen die niet de moeite waard zijn. maar ik krijg het niet stop.. De gedachtes zijn de baas.. Stom he.. Snap er ook niks van!! Heb veel gelezen erover ook en geschreven.. Het schrijven hielp me wel een beetje... Maar.........geen idee hoe het kan stoppen.. Nou als iemand het wel weet... of gewoon wil mailen erover.. Mijn adres is em.234hotmail.com
groetjes
Het enige verschil is dat ik wel uit een warm nest kom. Al heb ik wel wat problemen gekent.. Maar ik geloof er niet echt in dat je jeugd er heel veel mee te maken heeft. Ik denk zelf dat het misschien gewoon iets in je hoofd is... ja heeel veel in je hoofd...
Ik heb vaak dat als ik uitgerust ben ik alles redelijk onder controle heb.. En hoe moeier hoe meer alles door elkaar heen gaat rennen in mijn hoofd. En inderdaad ik wil met iedereen meeleven maar kom er niet aan toe. Vraag dingen verstandelijk omdat het hoort.. maar vergeet dan vervolgens weer om later eens te vragen. Omdat ik gewoon zoveel in me hoofd heb. En wat voor dingen.........onzin dingen... of in ieder geval dingen die niet de moeite waard zijn. maar ik krijg het niet stop.. De gedachtes zijn de baas.. Stom he.. Snap er ook niks van!! Heb veel gelezen erover ook en geschreven.. Het schrijven hielp me wel een beetje... Maar.........geen idee hoe het kan stoppen.. Nou als iemand het wel weet... of gewoon wil mailen erover.. Mijn adres is em.234hotmail.com
groetjes
zaterdag 5 januari 2008 om 18:32
Mijn gedachten blijven ook van links naar rechts door mn hoofd schieten, en inderdaad em, het lijkt wel of het niet te stoppen is en dan ga ik dáár weer over piekeren.
Ondertussen heb ik een andere psycholoog gevraagd, omdat ik net als labamboeh niet zo tevreden was. En nu gaat het voor mn gevoel veel sneller de goede kant op. Zij heeft de diagnose "gegeneraliseerde angststoornis" gesteld, dat houdt in dat je heel veel piekert, altijd wel iets vindt waar je hoofd vol mee zit, dit niet kunnen stoppen en dan daar weer over gaat piekeren, 's nachts veel wakker wordt, angstig bent voor dingen die misschien wel gaan gebeuren, alles negatief laten aflopen in je hoofd etc.
Er schijnen heel veel mensen last van te hebben, maar vaak wordt het afgedaan als "moe".
Ik merk aan mezelf dat de therapie heel zwaar is, dat ik er heel moe van word, maar dat ik wel al een klein beetje anders kan denken.
het punt bij mij is alleen dat ik ook zo verdrietig ben om mijn relatie die over is en dat blijft zo de overhand hebben.
Ondertussen heb ik een andere psycholoog gevraagd, omdat ik net als labamboeh niet zo tevreden was. En nu gaat het voor mn gevoel veel sneller de goede kant op. Zij heeft de diagnose "gegeneraliseerde angststoornis" gesteld, dat houdt in dat je heel veel piekert, altijd wel iets vindt waar je hoofd vol mee zit, dit niet kunnen stoppen en dan daar weer over gaat piekeren, 's nachts veel wakker wordt, angstig bent voor dingen die misschien wel gaan gebeuren, alles negatief laten aflopen in je hoofd etc.
Er schijnen heel veel mensen last van te hebben, maar vaak wordt het afgedaan als "moe".
Ik merk aan mezelf dat de therapie heel zwaar is, dat ik er heel moe van word, maar dat ik wel al een klein beetje anders kan denken.
het punt bij mij is alleen dat ik ook zo verdrietig ben om mijn relatie die over is en dat blijft zo de overhand hebben.
zaterdag 5 januari 2008 om 22:25
Heel herkenbaar dit. Ik ben ook een vreselijke piekeraar... Een tijdje terug las ik in de krant een stukje over piekeren, namelijk:
Piekeren is zinloos:
Als je 'het probleem' kunt oplossen: doe dat dan en denk er niet meer over na
Als je het niet kunt oplossen heeft het ook geen zin om er over na te denken...
Nou ja, ik vond het wel grappig om er op zo'n manier naar te kijken. Die gedachte helpt mij af en toe wel als ik weer eens zit te piekeren. Het lastige is dat je je er dan wel van bewust moet zijn dat je zit te piekeren.
Daaag
Piekeren is zinloos:
Als je 'het probleem' kunt oplossen: doe dat dan en denk er niet meer over na
Als je het niet kunt oplossen heeft het ook geen zin om er over na te denken...
Nou ja, ik vond het wel grappig om er op zo'n manier naar te kijken. Die gedachte helpt mij af en toe wel als ik weer eens zit te piekeren. Het lastige is dat je je er dan wel van bewust moet zijn dat je zit te piekeren.
Daaag
zaterdag 5 januari 2008 om 22:31
Ik ben ook zo'n piekeraar! :(
Vooral het laatste half jaar in erge maten..
Als ik me dag door neemt savonds in bed en gesprekken na loopt, vind ik áltijd wel iets dat iemand verkeerd had kunnen begrijpen van wat ik zei..krijg ik spijt dat ik bepaalde dingen zó heb gezegt en dan kan ik me zelf helemaal gek maken ..Pfff zo vermoeient!!
Of bij voorbaat al denken wat er mis kan gaan in bepaalde situaies!! érg vermoeient!
Dat stukje hier boven is idd erg grappig en smpel alsje het zo bekijkt ;)
Sinds kort sport ik en dat werkt wel goed voor je geest
Vooral het laatste half jaar in erge maten..
Als ik me dag door neemt savonds in bed en gesprekken na loopt, vind ik áltijd wel iets dat iemand verkeerd had kunnen begrijpen van wat ik zei..krijg ik spijt dat ik bepaalde dingen zó heb gezegt en dan kan ik me zelf helemaal gek maken ..Pfff zo vermoeient!!
Of bij voorbaat al denken wat er mis kan gaan in bepaalde situaies!! érg vermoeient!
Dat stukje hier boven is idd erg grappig en smpel alsje het zo bekijkt ;)
Sinds kort sport ik en dat werkt wel goed voor je geest
