Positieve praat

Wat is iedereen op zijn eigen manier goed bezig!



Ik vandaag ook een rustig aan dag. Positief is dat ik weer soort van ritme heb. Af en toe een boodschapje kan doen, wat huishoudelijke dingen, wandelingetjes.



Ik moet het nooit gaan vergelijken met wat ik eerder kon of wat andere mensen kunnen want dan word ik moedeloos. Ik hou mij dan maar vast aan alles wat nu gewoon weer lukt, al is het douchen of in de zon op het balkon of iemand anders vragen hoe het daar gaat (dit kon ik eerder er niet bij hebben).



Alleen als ik denk dat dagbesteding nu bij 1uur in de week al de max is, is toch treurig



Maar goed, positief, het lukt wel! Eerder was dit écht onmogelijk. En daarnaast natuurlijk ook meer dingen wat ik heb opgepakt. Dus er is zeker verschil met een jaar geleden.

Goedemorgen!



Heb het idee dat iedereen toch wel een beetje opknapt of in ieder geval steeds wat goede dagen heeft! wat fijn!



Hier nog steeds wisselend, maar vandaag volgens mij een redelijk goede dag! op een verkoudheid na, maar dat is niks ergs, vanmiddag lekker op de bank met een filmpje. en vriendlief komt vanavond al lekker naar huis, lang weekend samen!

onverwacht kunnen wij mrg al terecht bij het echo bureau om te horen of we een jongetje of een meisje krijgen! hopelijk helpt dat mee aan al mijn gevoelens.

voor vandaag maakt het mij heel blij!

Hier wat extra medicijnen voor rust in mijn hoofd gekregen. Deze werken wel en nu gaan mijn gedachten niet meer alle negatieve kanten uit...dit geeft rust en is heel fijn.

Positief: flink opgeruimd hier thuis

Wauw Sabina, wat spannend en leuk! En wat fijn, een lang weekend met je vriend! Ik ben erg benieuwd naar de uitslag van de echo. Heel veel plezier samen in ieder geval!



Gele suikerspin, wat goed van je dat je het al zo kunt bekijken! Dat is al stap 1 lijkt me:) juist knap dat je nu weer begonnen bent met de dagbesteding! Bevalt het ook goed?



Ik ben vanmorgen naar mijn werk geweest. Was echt fijn, fijn om mezelf even te kunnen afleiden van de therapie en alle gedachten daaraan. Echt een goede afleiding. En gezellig gekletst met collega's, echt fijn!

Nu even slapen, en dan komen straks mijn opa en oma eten. Heb ik erg veel zin in, is al een tijd geleden dat ik ze gezien heb. Leuk! Positieve dag

We krijgen een meiske

Ahhhh, wat leuk Sabina!

Hoe gaat het met iedereen?

TO lees je af en toe nog mee, al kunnen knutselen met je nieuwe spulletjes?



Positief: gezellige Pasen gehad

Hier gaat het redelijk! Druk weekend gehad, maar het was ondanks alles wel erg gezellig. We hebben zelfs nog eieren gezocht!



Positief van vandaag: Even heerlijk in de zon kunnen zitten. Vanwege de weersvoorspelling was dat toch een mooi onverwacht genoegen vandaag!

Wat leuk Sabina een meisje!!



Hier Pasen gevierd op Ameland (familietraditie) en tegelijkertijd mijn menstruatieweek bijna weer achter de rug. Die week van mijn cyclus is het minst vd maand. Gedachten gaan veel sneller met me op de loop, met name in de ochtend. Later op de dag, na lekker buiten en bezig zijn gaat het beter! Herkennen jullie dat ook? Net of je eerst even door een soort van sluier moet wroeten...

Ahhh, net had ik een positief momentje in de tuin. Ik zat naast de conifeeractige boom in onze tuin, toen ik steeds een merel heen en weer zag vliegen. Eerst met wat plukjes paardenhaar (ze plukken de paarden die achter onze tuin staan voor isolatie voor hun nestje, opzich al een grappig gezicht), en daarna met wormen in zijn bek.

En iedere keer als hij de boom in vloog met die wormen hoorde ik nu kleine vogelkuikentjes, echt wat schattig!

Het is al een tijdje rustig hier.... Is dat een goed, of een slecht teken? Ik ga er maar vanuit dat iedereen het enorm druk heeft met leuke dingen



Sabina, ben je nu al druk allerlei roze spulletjes/ verf aan het kopen?



Jempo, hoe gaat het op je stage?



Cupcake, lukt het inmiddels beter om met je emoties om te gaan?



En in het algemeen, hoe gaat het met iedereen? Leuk weekend gehad?



Positief punt voor mij: Ik ben vandaag samen met mijn man naar de Beekse bergen geweest. Het was echt superrustig, dus we hadden overal de tijd om te kijken, en dus weinig prikkels. Heerlijk rustig rondgelopen en naar de dieren gekeken. Nu wel moe, maar vooral lichamelijk, dus dat is niet erg. Zometeen lekker BZV kijken

Het ging hier helaas wat slechter, dus daarom durfde ik even niet zo goed te reageren hier. Topic heet niet voor niets 'positieve praat', dat moeten we zo houden. Maar ik kan het nu ook wel als iets positiefs zien. Er kwamen bij mij veel onverwerkte emoties naar boven. Psycholoog gaf ook aan hoe goed dit is en dat ik hier nu echt mee aan de slag moet. Veel weggestopt wat er nu eindelijk uitkomt zoals het "hoort" zegmaar.



Het is alleen weer even jammer dat ik nog thuiswoon. Want heb het gevoel dat ik mezelf moet bewijzen in mijn depressie. Mijn ouders willen goedbedoeld heel graag dat ik het weer positief ga inzien. Vinden dat ik bepaalde dingen uit het verleden moet gaan loslaten, hoofdstukken af moet sluiten. Terwijl het juist die aangeleerde manieren zijn die me nu nekken. Mijn depressie komt ergens vandaan immers. Ik heb mijn gevoel veel weggedrukt om te kunnen blijven ademen. Dat komt nu omhoog.



M'n kamer is een bende en kost mij veel energie om die op te ruimen, naast alle drukte van de nieuwe stage. Is ook onderdeel van de depressie, jezelf verwaarlozen. Wil het zelf ook graag anders. Ouders balen steeds: "heb je nu je kamer nóg niet opgeruimd?", wat ook typisch moederlijk gedrag is van ze. Niet onbegrijpelijk maar ze hebben niet altijd door dat mijn gedrag geen pubergedrag is (ben 22, overigens een makkelijke puberteit gehad, nooit gedoe met kamer opruimen haha). Het lukt me nu om af en toe een stukje te doen, waar ik mezelf voor complimenteer. Maar het kost me veel energie om me niet te laten beïnvloeden door de reactie van mijn ouders. Volgende week gaan ze een weekje op vakantie en ik denk dat dat mij heel erg goed gaat doen, zo'n weekje alleen thuis, op mijn eigen (op dit moment veel lagere) tempo.



Sinds afgelopen maandagavond heb ik lichamelijke klachten (heftige rugpijn). Ik ben daar erg van geschrokken en besloten dit wel serieus te nemen. Dinsdag een dagje thuisgebleven van stage. Dat vond ik héél moeilijk, ben er verschrikkelijk verdrietig over geweest, want ik ben net begonnen met de stage en nu al ziek, Toen dinsdag ook direct naar de huisarts geweest. Uit onderzoek van de huisarts kwam niets, die heeft alles uitgebreid onderzocht. Met stage overlegd, die gaven aan dat ik gewoon kon komen en als het dan niet ging naar huis. Ik heb het volgehouden maar wel op een heel rustig tempo. Vervolgens ook op woensdag en vrijdag urine ingeleverd. Kwam ook niets uit. Van het weekend moest ik werken, ook eerst uitgebreide overlegd en daar kon ik helaas moeilijk gemist worden. Dus ik ben wel gegaan, maar ook wel op een heel rustig tempo. Op een gegeven moment ook een uurtje op de bank gelegen op het werk, omdat ik toen veel pijn had, gelukkig zakte het toen ook weer weg. Eigenlijk ben ik best heel trots op mezelf hoe ik dit aangepakt heb. Heb alles heel goed gecommuniceerd met iedereen, duidelijk mijn grenzen aangegeven, en heb toch mijn uiterste best gedaan om toch naar stage en werk te gaan. Helaas thuis ook weer de nodige discussie, want de pijn "zit tussen m'n oren" en m'n vader zingt al de hele dag "altijd is Kortjakje ziek" .



Kortom ben er wel achter dat de situatie thuis mij negatief beïnvloed. Dit alles klinkt best negatief, maar het is echt een hele grote groei die ik doormaak. Een paar maanden terug had ik het probleem namelijk volledig bij mezelf gezocht, terwijl ik nu ook inzie dat anderen invloed op mijn emoties hebben. Ik weet nog niet helemaal hoe ik dat moet oplossen, maar dat ik me hiervan bewust ben is al een grote ontwikkeling.



Heb in elk geval vrijdag een intake + onderzoek bij de fysiotherapeut voor m'n rug. Hopelijk komt daar iets uit. Psycholoog zei ook dat rugpijn niet ongebruikelijk is bij psychische klachten (spierspanning door stress). Maar ik wil er wel graag mee geholpen worden, want die pijn is echt heftig.

Allemensen wist nier dat ik zo'n lang verhaal had geschreven sorry daarvoor. Volgens mij is dat (oprecht!) ook onderdeel van de depressie. Want die feedback krijg ik nu ook vaak, dat ik meer tot de kern mag komen, had ik vroeger nooit,



@jusr_sabina ach wat leuk een meisje!! Gefeliciteerd. Lijkt me heel bijzonder! Hoe vond je het om te horen dat het een meisje is? Of is dat te persoonlijk



@rodelimo wat leuk de Beekse Bergen! Daar heb ik jaren terug nog gewerkt. Is ook belangrijk, leuke dingen doen! hoop dat je na zo'n intensieve dag lekker slaapt.



Oh en die voor 21u geen schermen meer is trouwens mislukt, mocht dat nog niet duidelijk zijn maar over het algemeen zie ik wel echt langzaam aan (heel langzaam hoor, maar toch) een lichte verbetering in mijn slaapkwaliteit. Heb nu sinds een maandje een activist tracker, dus kan het bijhouden, echt wel een aanrader voor mensen met chronische slaapproblemen.

Ben ook heel benieuwd hoe het met de rest gaat?? Hoewel het misschien een positief teken is dat hier weinig geschreven wordt... De zomer komt eraan, dat lost als een deel depressie op gelukkig gun het niemand

Jempo



Wat je vader doet, vind ik niet goed. Hoewel soms een goed getimed relativerend grapje op zijn plaats kan zijn, komt dit niet zo positief over. En tegen iemand van 22 zeggen dat ze de kamer moet opruimen...



Verder respect voor wat je allemaal doet, studie, stage en bijbaan. Maar zoals je zelf zegt, is zelf grenzen aangeven ook belangrijk.



Quote;

"Kortom ben er wel achter dat de situatie thuis mij negatief beïnvloed. Dit alles klinkt best negatief, maar het is echt een hele grote groei die ik doormaak. Een paar maanden terug had ik het probleem namelijk volledig bij mezelf gezocht, terwijl ik nu ook inzie dat anderen invloed op mijn emoties hebben. Ik weet nog niet helemaal hoe ik dat moet oplossen, maar dat ik me hiervan bewust ben is al een grote ontwikkeling."



Dit is zo waar! Helaas heeft de GGZ er nog weleens een handje van om je te willen leren "daar mee om te gaan". Trap daar niet in vooral niet wanneer er mee omgaan betekent: accepteren.



Zou er niet toch een mogelijkheid zijn om op jezelf te gaan wonen? Al weet ik dat het tegenwoordig met studiefinanciering niet zo simpel is als vroeger.

Wauw Jempo, wat ben jij goed bezig! Ik vind het echt superknap van je dat je alles zo kunt combineren, en dan ook nog tegelijkertijd zo hard aan jezelf kan werken. En daarbij je grenzen kunnen aangeven. Dat is zeker iets positiefs!



Ik kan me heel goed voorstellen dat het voor jou enorm moeilijk is om jezelf nu goed te ontplooien en jezelf goed te kunnen vinden en uit je depressie te kruipen op het moment dat je thuis steeds met (een gedeelte) van de oorzaak geconfronteerd wordt. Helemaal met dat soort opmerkingen. Zeker die van je vader vind ik echt niet kunnen.

Fijn dat je straks even een weekje het huis voor jezelf hebt. Dat zal veel lucht geven kan ik me voorstellen!

Zijn je ouders ook al een keer mee geweest naar jouw psycholoog? Dat die hen een keer toelichten hoe zij jou het beste kunnen helpen? Dat je vader lig misschien ophoud met dat soort opmerkingen en ze meer waarderen wat je in deze situatie w'el doet...



Die rugpijn zou goed van de stress kunnen komen inderdaad. Vorige week had ik hier ook heel erg last van. Ik kon op een gegeven moment ook echt niet meer zitten na een paar dagen, tot ik er sterretjes van zag. Na een goede massage was dit al een heel stuk minder. Dat is natuurlijk een tijdelijke oplossing, geen structurele, want zolang de spanning er is komt de rugpijn ook weer terug, maar ik kan me jouw opluchting na je fysio afspraak straks wel goed voorstellen. Ik hoop echt voor je dat je veel aan die afspraak hebt!

Jempo jeetje wat lijkt me dat moeilijk als je ouders je niet begrijpen. Ik moet zeggen dat ik mijn moeder een keer mee heb genomen naar therapie en dat ze daar zei dat ze dacht dat het alleen maar een roep om.aandacht was. Ik voel me namelijk heel vaak niet lekker, heb buikpijn en heb vaak allergische reacties op eten. Ze dacht dus dat dat allemaal nep was en dat ik zo aan aandacht wilde komen omdat ik die in mijn jeugdjaren niet heb gehad.... Jezus zeg! Het scheelt dat ik op dat moment er mn hoofd niet naar had staan dus ik hoorde het wel maar heb het meteen losgelaten. Ik heb ook nooit gemerkt dat ze dat zo dacht. Bij jou is dat wel anders helaas. Mijn vriend zei wel eens tegen mij van ja schat dat zit tussen je oren die buikpijn etc. Maar nu ik met therapie bezig ben ziet hij ook dat het geen grapje of nep is maar dat ik echt heel hard moet werken maar ook dat ik vooruitgang boek. Ik weet niet of je er iets aan hebt maar je bent niet alleen! Jammer dat je ouders zo reageren maar ik zou proberen dat los te laten, het ze ook niet te verwijten of aan te rekenen. Het is hun probleem dat ze het niet zien, ik zou het niet jouw probleem of missie maken om ze te proberen te overtuigen. Is misschien allemaal verloren energie maar misschien is het ook wel juist fijn om ze een keer mee te nemen naar een therapiesessie? Mijn moeder vond dat toen heel fijn, zelfs dat mijn vader zei 'mag ik ook een keer mee?'.



Sabina jaa leuk een meisje!! Hier ook een meisje. Lekker genieten hoe ver ben je? Ik ben vandaag 23+2 en ze is erg druk.



Rodelimo : heerlijk naar de dierentuin! Dat doe ik ook zo graag maar helaas nu niet meer mogelijk.





Hier gaat alles redelijk goed. Ik heb letterlijk mijn leven weer opgepakt, ik functioneer weer zoals voorheen. Toch blijft er iets aan mij knagen. Ik heb het met de psycholoog besproken. Vroeger was ik namelijk spontaan, gezellig, vrolijk en ondernam ik vanalles. Nu ben ik meer gesloten, ga ik niet meer spontaan iets doen, moet ik alles 10x overdenken en ga ik niet meer graag erop uit omdat ik ook dan alles moet overdenken. Dat belemmerd me wel heel erg. Dus mijn oefening is dan om spontaan dingen te gaan doen.

Ik mis de vroegere Ik, toen ik nog 18 was. Maar is het reëel om te zeggen dat die ooit nog terugkomt? Ik heb nu andere prioriteiten en doelen maar toch. De oude ik is abrupt weggegaan omdat ik op mijn 22ste een burn out kreeg. Misschien heb ik er nooit afscheid van kunnen nemen of kunnen groeien naar mijn nieuwe ik? En nu weer een burn out. Nu ben ik nog minder mezelf. Sommige dingen moet ik leren accepteren en andere dingen moet ik leren om weer te doen. Blijft lastig allemaal. Ik ben een ontzettende denker en vooral met een baby in mijn buik sta ik voor onmogelijke keuzes en word ik echt gek van het getwijfel en denken heel de tijd.



Maar voor de rest gaat alles goed hoor haha. Even wat achtergrond info.

He meiden.



Wat ik zo mooi vind is dat iedereen hier zo eerlijk van zich af schrijft, en dat iedereen ook zo goed kan verwoorden hoe die zich voelt!



Rodelimo, wat leuk beekse bergen, echt een dagje uit!



Jempo, ik schrik ook vd opmerking van je vader, voor jou zou het ideaal zijn als je straks een eigen plekje hebt.



Cupcake, ik ken wel een beetje jou gevoel van de oude en nieuwe ik. Een paar jaar geleden had ik dat ook tijdens mijn depressie. Ik heb echt geleerd dat dat was, en wie ik nu ben is wie ik nu ben, acceptatie. Dat maakte het allemaal een stuk makkelijker.



Hier gaat ook wel alles aardig goed, nu 19 weken zwanger en hormonen worden rustiger. Heb nog steeds gedachten, maar ik kan weer uit eten ed zonder dat ik er dan mee bezig ben, dat is al een enorme stap.

Weten dat het nu een meisje is helpt mee, de zwangerschap ik tastbaarder. Heb dan ook besloten niet aan de medicatie te gaan voorlopig. Hopelijk voel ik haar snel zodat de onzekerheid ook minder wordt.



Positief vandaag : laatste keer bij de psycholoog geweest. Hierna alleen nog het vangnet vd pop poli. En vriendlief is heerlijk thuis!

Jeetje, Cupcake, dat lijkt me ook niet makkelijk, als je iedereen in je omgeving nog zo moet overtuigen dat er echt iets met je aan de hand is. Vooral om dat dan ook zo letterlijk van je moeder te horen lijkt me echt pijnlijk. Gelukkig kan je er goed mee omgaan. En fijn dat ze het nu goed snappen!

Ik wil zoiets aan het eind van mijn behandeling ook graag een keertje doen. Mijn moeder begrijpt het ook nog altijd niet, althans, ze denkt dat ik volledig de verkeerde therapie heb omdat ik ontken dat ik een depressie heb. Wat de psycholoog ook zegt . Maar ik hoop echt dat hij het haar een beetje kan toelichten, en dat ik dan iig van de discussie en verwachtingen af ben. Scheelt ook veel energie denk ik!



In jouw gevoel kan ik me wel wat herkennen. Ik ben ook een heel erge denker, denk over alles 1000x na, en ga het daarna doen, maar pas als ik zeker weet dat ik alle mogelijkheden bedacht heb. Ik merk nu, nu ik vorig jaar ingestort ben en dus eigenlijk toen niet op mijzelf heb kunnen vertrouwen (want, signalen gemist, anders was ik niet ingestort) dat ik het helemaal heel erg moeilijk vind om spontaan dingen te doen. Omdat er nu dan ook nog bijkomt van: heb ik hier wel genoeg energie voor, kan dat wel, maakt dat het slechter of beter, kan ik dan morgen nog wat? Ik kan het gewoon niet bedenken en kom in een soort "freeze" modus terecht en doe dus vervolgens niets. Dan heb ik het gevoel dat ik heel de dag gigantisch druk geweest ben, terwijl ik niets echt gedaan heb.

Iets spontaans lukt me eigenlijk alleen met mijn man. Die vertrouw ik, dus dan durf ik het aan. Maar als hij er niet bij is moet ik er echt goed over denken. Ik moet dus ook meer dingen doen. Ik heb een loopschema gekregen (3x in de week 15 min), maar de hoeveelheid overredingskracht die het mezelf kost om mij dat te laten doen! Poeh he.

Spontane dingen doen is dus ook mijn opdracht. Lastig!



Sabina, wat fijn dat je je weer wat beter voelt! Positief dat het zelfs zo goed gaat dat je de psycholoog niet meer nodig hebt, fijn . Krijg je bij de pop poli ook behandelingen, of alleen als jij daar behoefte aan hebt?

Fijn ook dat je nu meer kunt genieten van je zwangerschap



Positief vandaag: Ik ben naar mijn werk geweest! Ik was vanmorgen erg zenuwachtig en durfde eigenlijk niet, maar heb mezelf wel kunnen overtuigen toch te gaan. Dus trots op mijzelf, en uiteindelijk was het ook gewoon leuk natuurlijk!

Wat dapper!!



Positief: leuke dag. Naar 2e hands geweest is al jaren mijn rustgevende hobby.

Het lijkt wel of de slechte dagen steeds harder aankomen als je al een gedeelte hersteld bent.

Beetje het idee van: nu ik weer weet hoe goed het kan gaan, kan ik nog slechter tegen slechte dagen.....

Herkenbaar?



Mijn slapen en eten gaan iig weer goed. Dat is positief. Gemoedstoestand wisselt heel erg en worden met name gevoed door mijn gedachten.

Jufjuf ja herkenbaar! Het gaat normaal goed maar als ik een dag me niet goed voel dan is dat meteen een domper. Voelt dan echt alsof je weer opnieuw moet beginnen.



Sabina: fijn dat de hormonen wat stabiel lijken te worden. Hier krijg ik er juist meer last van haha. Huilen om kleine stomme dingetjes en snel geïrriteerd raken. Kan ook snel boos worden en kan dus niet zo veel meer verdragen. Voelt een beetje als een klein donderwolkje boven mijn hoofd af en toe.



Rodelimo: wat goed dat je jezelf toch hebt kunnen overtuigen! Spontaan dingen doen met partner gaan hier ook veel beter. Is wat jij ook zegt, ik vertrouw hem. Hij weet het als het teveel wordt voor mij en hij zorgt er voor dat ik niet constant in een 10 zit maar rustig kan blijven op een 3/4. Het grappige (ofja grappig?) ik heb nooit geweten dat mijn moeder zo dacht. Ik wist het pas toen ze het uitsprak in therapie. Ik heb er gelukkig dus ook nooit last van gehad in ieder geval niet bewust. Ze heeft wel altijd geprobeerd me te helpen en te motiveren maar soms is dat heel moeilijk. Ik ben wel blij dat het allemaal zo gelopen is en dat ik er zelf niet bewust iets van gemerkt hebt en dat ze er toch altijd voor mij is. Therapie met mijn moeder was trouwens wel apart. Ze gaan dan echt een sessie met haar doen en ik zat er gewoon bij. Zij was dus op dat moment 'de patiënt'. Maar doordat mijn psycholoog haar vragen stelde etc kreeg ze meer inzicht in mij en de situatie. Echt bijzonder hoe zo een psycholoog dat kan allemaal, je inzicht geven door vragen te stellen en jezelf het antwoord te laten geven. Ik heb dus ook echt bijna niets gezegd in die sessie haha maar toch zijn we dichter tot elkaar gekomen.



Hier iets minder. Ik merk dat als ik een dag niets buiten de deur doe, dat mentaal echt wel iets met me doet. Mja nu ben ik ook wel zo van 'het kan toch niet zo zijn dat ik echt perse elke dag naar buiten moet om me goed te voelen'? Met dat ik dit typ klinkt het echt heel logisch om juist wel elke dag naar buiten te gaan haha.



Het gaat dus redelijk. De zwangerschap doet ook wel iets met me geloof ik. Genieten doe ik zeker maar het begint wel wat lastiger allemaal te worden. Schoenen aandoen en veters strikken is bijv al niet meer leuk om te doen of bukken enz. En laat ik nou net iemand zijn die nooit om hulp vraagt haha. Dat moet ik nu dus wel echt doen en ook leren om te doen en me niet schuldig te voelen.

Ohhh cupcake wat herkenbaar allemaal!! Ik denk dat ik langzaam in dezelfde positie kom als jou! Dwanggedachtes nemen langzaam af, en als ze er dan een keer een dag weer meer zijn ben ik helemaal van slag! Dat korte lontje heb ik ook wel maar dat vind ik niet zo erg van mezelf.. klinkt raar, maar liever snel geïrriteerd dan me zo slecht voelen.

En gewoon naar buiten gaan! Ik functioneer ook goed op afleiding dus probeer dat ook zo veel mogelijk te doen!



Jufjufjuf. Dat is dus eigenlijk hetzelfde verhaal als bij jou ondanks dat het bij mij zwangerschaps gerelateerd is. Denk dat dat voor iedereen geldt, als het weer even goed gaat komt een slechte dag altijd harder aan. Probeer het als moment opname te zien!



Wat goed rodelimo dat je de stap naar je werk hebt gezet!



Positief vandaag : gewerkt zonder naaste gedachte, en daarna mezelf weer eens 2 uurtjes slaap gegund. Nu is manlief thuis en gaan we lekker frietjes halen en deze op de bank opeten, dat soort dingen kan ik gelukkig van worden, gek hè. Haha

Ooh sabina lekker frietjes op de bank eten! Dat zeg je tegen een mede zwangere hahaha . Krijg meteen zin in een frikandel speciaal hahaha.