Psyche
alle pijlers
PTSS en naasten
maandag 2 september 2019 om 22:17
Hallo allemaal,
Enkele dagen geleden heb ik te horen gekregen dat mijn vriendin waarschijnlijk een PTSS heeft. Je kan loepen voor meer info. Voor de diagnose stelling was mijn vriendin erg verbaal agressief tegen mij, vooral als ze zich onveilig voelde, had ze mood swings. Ze slaapt slecht, ze zegt dat ze de hele tijd mensen in haar hoofd ziet die haar komen halen, ze trilt over haar hele lichaam, is extreem onzeker, ze heeft zich ook erg geisoleerd, en vind praten nog steeds lastig. Nu is mijn vraag: a) zijn er mensen die dit herkennen? En b) hoe is jullie herstel verlopen? Wat had je nodig van familie en vrienden?
Alvast bedankt
Enkele dagen geleden heb ik te horen gekregen dat mijn vriendin waarschijnlijk een PTSS heeft. Je kan loepen voor meer info. Voor de diagnose stelling was mijn vriendin erg verbaal agressief tegen mij, vooral als ze zich onveilig voelde, had ze mood swings. Ze slaapt slecht, ze zegt dat ze de hele tijd mensen in haar hoofd ziet die haar komen halen, ze trilt over haar hele lichaam, is extreem onzeker, ze heeft zich ook erg geisoleerd, en vind praten nog steeds lastig. Nu is mijn vraag: a) zijn er mensen die dit herkennen? En b) hoe is jullie herstel verlopen? Wat had je nodig van familie en vrienden?
Alvast bedankt
dinsdag 3 september 2019 om 21:48
Wat omstanders vaak niet willen voelen/erkennen is dat degene met (c)ptss daadwerkelijk dingen heeft ervaren die extreme gevoelens van onmacht teweegbrengen. Dat de wereld er dus anders uit ziet dan wat omstander zelf ervaart/wil geloven.
Willen begrijpen is een afweermechanisme om de horror die de (c)ptss-er heeft ervaren uit de eigen belevingswereld te houden.
Onmacht is een emotie die heel slecht verdragen wordt. Je wil fixen, ongeloof gaat een rol spelen want het wil gewoon je hoofd niet in, met adviezen komen, weten wat je moet doen...maar niks is echt duidelijk.
Behalve de onmacht en de gevolgen voor de (c)ptss-er.
Het begint dus bij te geloven dat de ander in een horforfilm zit. En dat het gekmakend is om te erkennen dat het over feiten/waargebeurde ervaringen gaat.
Judith Herman heeft in haar boek 'trauma en herstel' ook veel geschreven over de omgeving en de sociale context van trauma. Dat vaak de reactie van naasten en samenleving als beschadigender wordt ervaren dan het trauma zelf.
Willen begrijpen is een afweermechanisme om de horror die de (c)ptss-er heeft ervaren uit de eigen belevingswereld te houden.
Onmacht is een emotie die heel slecht verdragen wordt. Je wil fixen, ongeloof gaat een rol spelen want het wil gewoon je hoofd niet in, met adviezen komen, weten wat je moet doen...maar niks is echt duidelijk.
Behalve de onmacht en de gevolgen voor de (c)ptss-er.
Het begint dus bij te geloven dat de ander in een horforfilm zit. En dat het gekmakend is om te erkennen dat het over feiten/waargebeurde ervaringen gaat.
Judith Herman heeft in haar boek 'trauma en herstel' ook veel geschreven over de omgeving en de sociale context van trauma. Dat vaak de reactie van naasten en samenleving als beschadigender wordt ervaren dan het trauma zelf.
hanke321 wijzigde dit bericht op 03-09-2019 21:53
0.54% gewijzigd
dinsdag 3 september 2019 om 21:49
Ik heb hier dus duidelijk een lange weg te gaan......>>Pergamon schreef: ↑03-09-2019 21:46Gekoppeld aan het bevallings-voorbeeld:
Je begrijpt niet wat een barende vrouw voelt
Je helpt de barende vrouw waar nodig
Je steunt de barende vrouw op de manier die zij wenst
Je herkent signalen die je vrouw afgeeft (water, duwen op de rug, nat washandje) zonder dat vrouw dit expliciet moet vragen.
dinsdag 3 september 2019 om 21:54
Als je inziet dat het geen enkele zin heeft om een vrouw mid-bevalling naar haar fysieke ervaring te vragen, maar accepteert dat je veel meer tot steun kan zijn door haar te helpen, steunen en haar signalen op te pikken, dan ben je al een stap op weg. Dan kan je samen met de therapeut gaan uitvogelen HOE je helpt, steunt en triggers herkent.
dinsdag 3 september 2019 om 21:57
Mja, ik wil het zo graag "tasbaar" proberen te maken ofzo, of in een context proberen te plaatsen die ik kan snappen. Maar ik besef me dat dat eigenlijk haar alleen maar tekort doet, als ik het goed begrijp.hanke321 schreef: ↑03-09-2019 21:48Wat omstanders vaak niet willen voelen/erkennen is dat degene met (c)ptss daadwerkelijk dingen heeft ervaren die extreme gevoelens van onmacht teweegbrengen. Dat de wereld er dus anders uit ziet dan wat omstander zelf ervaart/wil geloven.
Willen begrijpen is een afweermechanisme om de horror die de (c)ptss-er heeft ervaren uit de eigen belevingswereld te houden.
Onmacht is een emotie die heel slecht verdragen wordt. Je wil fixen, ongeloof gaat een rol spelen want het wil gewoon je hoofd niet in, met adviezen komen, weten wat je moet doen...maar niks is echt duidelijk.
Behalve de onmacht en de gevolgen voor de (c)ptss-er.
Het begint dus bij te geloven dat de ander een in een horforfilm zit. En dat het gekmakend is om te erkennen dat het over feiten/waargebeurde ervaringen gaat.
Judith Herman heeft in haar boek 'trauma en herstel' ook veel geschreven over de omgeving en de sociale context van trauma. Dat vaak de reactie van naasten en samenleving als beschadigender wordt ervaren dan het trauma zelf.
Ik ga het boek proberen te lezen, bedankt voor de tip. Ik denk dat in haar geval de context ook zeker een rol speelt/heeft gespeeld.
dinsdag 3 september 2019 om 21:57
Doe ik ook zeker hoor. Ik heb dat wel geleerd. Ook al maak ik daar nog regelmatig een slippertje in als ik mezelf weer eens overschat.Thuisblijver445 schreef: ↑03-09-2019 21:39Ik waardeer het heel erg dan je dat toch de moeite neemt om te reageren. Blijf trouw aan je grenzen en wat goed/veilig voelt voor jou.
Laat je niet ontmoedigen doordat je dit waarschijnlijk niet gaat begrijpen. Ik zie en lees iemand die heel hard zijn best doet voor zijn vriendin en dat siert je onwijs. Echt! En daarin kun je het niet perfect doen. Niemand. Zelfs hulpverleners hebben bij mij fouten gemaakt. Het is zo’n complex iets waar geen kant en klaar recept voor bestaat.
Echter het stuk van het willen begrijpen, het heel hard je best doen om er voor haar te zijn, moet je heel hard gezegd niet bij haar leggen. Puur omdat het al zo’n onrustige, angstige warboel is van binnen. Je bent je basis kwijt, je veiligheid. Geloof me dat door er gewoon te zijn en te blijven je haar al heel veel helpt. En hoe je dat uiteindelijk concreter kunt doen, daar heb je hulp bij nodig.
dinsdag 3 september 2019 om 21:58
Ja, ok, ik had het nog niet zo bekeken.Pergamon schreef: ↑03-09-2019 21:54Als je inziet dat het geen enkele zin heeft om een vrouw mid-bevalling naar haar fysieke ervaring te vragen, maar accepteert dat je veel meer tot steun kan zijn door haar te helpen, steunen en haar signalen op te pikken, dan ben je al een stap op weg. Dan kan je samen met de therapeut gaan uitvogelen HOE je helpt, steunt en triggers herkent.
dinsdag 3 september 2019 om 21:59
En dat geeft niks
dinsdag 3 september 2019 om 22:01
Dat je vriendin en trauma heeft ervaren, is duidelijk TO, het is echter nog te vroeg om te stellen dat ze een PTSS heeft. Ze heeft nu last van de stress van het (recente) trauma, maar of ze daadwerkelijk PTSS ontwikkeld, kan nu nog niet vastgesteld worden.
No but yeah but no but yeah but no but yeah no but yeah but no because I'm not even going on the pill because Nadine reckons they stop you from getting pregnant.
dinsdag 3 september 2019 om 22:01
Net van internet geplukt:
Hoe je vriend(in) te ondersteunen:
· Getraumatiseerde mensen vinden het vaak moeilijk om hulp te zoeken. Wees proactief.
• Wacht niet totdat zij om hulp vragen. Wees er voor ze.
• Vertel het verhaal de manier waarop het gebeurde, chronologisch. Dit helpt de hersenen de ervaring te verwerken. Moedig je vriend(in) voorzichtig aan te praten over wat er is gebeurd, wat hij/zij heeft gezien, gehoord, gevoeld en dacht. Forceer niet als ze dit niet willen
• Gebrek aan ondersteuning kan de situatie erger maken. Dit wordt ‘secundaire traumatisering’ genoemd en moet erg serieus worden genomen. Het gaat hierbij om ‘gebroken verwachtingen’; - we weten dat agressors gewelddadig zijn, maar als je naderhand het gevoel hebt dat je vrienden je niet steunen kan het voelen alsof de hele wereld om je heen instort.
• De dagen direct na de ervaring zijn cruciaal. Dit is wanneer alle emoties makkelijk bereikbaar zijn. Het is goed om dan te praten. Later zijn mensen vaak gesloten(er).
• Vaak onttrekken mensen zich aan sociale activiteiten en isoleren zichzelf. Het kan zijn dat je je vriend(in) niet meer ziet. Zoek hem of haar op!
• Soms kan het zijn dat je je afgewezen voelt, dat je tegen een muur loopt of wordt afgestoten. Zie dit als een symptoom, neem het niet te persoonlijk en houd vol.
• Je kunt je onzeker voelen over hoe te helpen. Zoek meer uit over PTS om het zo beter te begrijpen. Vraag wat er nodig is, kom niet met oplossingen.
• Gedraag je gewoon. Medelijden of overdadige hulp helpen niet. Het belangrijkste is dat je vriend(in) zich veilig en warm voelt in jouw omgeving.
• Heb in gedachte dat veel mensen o.k. lijken na een traumatische ervaring en dat de reacties later kunnen komen.
• Luister. Vermijd te vroeg, te lang en te veel te praten. We verlangen vaak naar het geven van goed advies in plaats van een goed te luisteren. Probeer te begrijpen hoe zij zich voelen, niet zoals jij je misschien zou voelen. maar niet te opdringerig.
• Getraumatiseerde mensen kunnen vaak al moeite hebben met de kleinste taken. Koken, boodschappen doen… helpen met deze dingen kan van onschatbare waarde zijn zolang je niet betutteld of hun onafhankelijkheid ondermijnt.
• Irreëel gedrag, ondankbaarheid en afstandelijkheid zijn gebruikelijke reacties. Neem dit niet persoonlijk, blijf ondersteunen.
• Zeggen ‘Nou zou je er wel eens een keer overheen moeten zijn, ga verder met je leven’ is duidelijk compleet niet hulpzaam en zal een afstand creëren.
• Belangrijk: helpen en zorgen kan erg moeilijk zijn, ook voor jou. Draag zorg voor jezelf en doe dingen die je blij maken. Steun zoeken voor jezelf zal je helpen bij de zorg voor anderen.
• Goede therapeuten kunnen helpen. Help er een te vinden. De therapeut zou enige ervaring moeten hebben met traumawerk, anders is het nutteloos en contraproductief. Het helpt ook als de therapeut politiek sympathiek is of op zijn mist neutraal. Je gaat naar de doktor als je een gebroken been hebt. Een trauma is een emotionele wond.
Hoe je vriend(in) te ondersteunen:
· Getraumatiseerde mensen vinden het vaak moeilijk om hulp te zoeken. Wees proactief.
• Wacht niet totdat zij om hulp vragen. Wees er voor ze.
• Vertel het verhaal de manier waarop het gebeurde, chronologisch. Dit helpt de hersenen de ervaring te verwerken. Moedig je vriend(in) voorzichtig aan te praten over wat er is gebeurd, wat hij/zij heeft gezien, gehoord, gevoeld en dacht. Forceer niet als ze dit niet willen
• Gebrek aan ondersteuning kan de situatie erger maken. Dit wordt ‘secundaire traumatisering’ genoemd en moet erg serieus worden genomen. Het gaat hierbij om ‘gebroken verwachtingen’; - we weten dat agressors gewelddadig zijn, maar als je naderhand het gevoel hebt dat je vrienden je niet steunen kan het voelen alsof de hele wereld om je heen instort.
• De dagen direct na de ervaring zijn cruciaal. Dit is wanneer alle emoties makkelijk bereikbaar zijn. Het is goed om dan te praten. Later zijn mensen vaak gesloten(er).
• Vaak onttrekken mensen zich aan sociale activiteiten en isoleren zichzelf. Het kan zijn dat je je vriend(in) niet meer ziet. Zoek hem of haar op!
• Soms kan het zijn dat je je afgewezen voelt, dat je tegen een muur loopt of wordt afgestoten. Zie dit als een symptoom, neem het niet te persoonlijk en houd vol.
• Je kunt je onzeker voelen over hoe te helpen. Zoek meer uit over PTS om het zo beter te begrijpen. Vraag wat er nodig is, kom niet met oplossingen.
• Gedraag je gewoon. Medelijden of overdadige hulp helpen niet. Het belangrijkste is dat je vriend(in) zich veilig en warm voelt in jouw omgeving.
• Heb in gedachte dat veel mensen o.k. lijken na een traumatische ervaring en dat de reacties later kunnen komen.
• Luister. Vermijd te vroeg, te lang en te veel te praten. We verlangen vaak naar het geven van goed advies in plaats van een goed te luisteren. Probeer te begrijpen hoe zij zich voelen, niet zoals jij je misschien zou voelen. maar niet te opdringerig.
• Getraumatiseerde mensen kunnen vaak al moeite hebben met de kleinste taken. Koken, boodschappen doen… helpen met deze dingen kan van onschatbare waarde zijn zolang je niet betutteld of hun onafhankelijkheid ondermijnt.
• Irreëel gedrag, ondankbaarheid en afstandelijkheid zijn gebruikelijke reacties. Neem dit niet persoonlijk, blijf ondersteunen.
• Zeggen ‘Nou zou je er wel eens een keer overheen moeten zijn, ga verder met je leven’ is duidelijk compleet niet hulpzaam en zal een afstand creëren.
• Belangrijk: helpen en zorgen kan erg moeilijk zijn, ook voor jou. Draag zorg voor jezelf en doe dingen die je blij maken. Steun zoeken voor jezelf zal je helpen bij de zorg voor anderen.
• Goede therapeuten kunnen helpen. Help er een te vinden. De therapeut zou enige ervaring moeten hebben met traumawerk, anders is het nutteloos en contraproductief. Het helpt ook als de therapeut politiek sympathiek is of op zijn mist neutraal. Je gaat naar de doktor als je een gebroken been hebt. Een trauma is een emotionele wond.
dinsdag 3 september 2019 om 22:04
Thuisblijver445 schreef: ↑03-09-2019 22:04Ok, gelukkig.
Noujaaaaa. als je mijn andere topic hebt gelezen zal je zien dat dat (in eerste instantie/nog steeds) niet helemaal zo is. Maar ik vind dat ik in ieder geval een beetje moet weten wat er speelt/aan de hand is voordat ik besluit het met haar uit te maken of niet.
Dat heb ik dus wel gedaan, ik heb haar (toen ze nog in het buitenland was) het kwalijk genomen dat ze keer op keer dichtklapte als ik vroeg hoe het ging, als wat ze aangaf wat misschien kon werken niet werkte, als ze afwezig was, "te druk met werk", haar gezegd dat daar consequenties aan vast zitten. Als ik er zo op reflecteer heb ik eigenlijk misschien zonder het door te hebben ook wel veel druk op haar gelegd?
Ik had alleen lang niet door hoe erg dingen waren. Ze zegt inderdaad wat jij ook zegt, ik hoop dat ik nu niet te veel in detail treedt, maar dat ze zich voelde alsof er geen veilige plek voor haar op de wereld was, ze geen bestaansrecht meer had, dat zelfs haar hoofd niet veilig is.
Ik zal dat laatste anders wel zo weghalen.
dinsdag 3 september 2019 om 22:05
Wolfmeisje schreef: ↑03-09-2019 22:04Hanke: Zo zie je maar weer dat ieder persoon anders is, want bij mij werken een aantal dingen compleet averechts.
+1 een heel aantal van die dingen hadden ook voor mij de situatie allene maar erger gemaakt. Daarom: ga NIET uit wat je online vindt!! Gewoon NIET!!
dinsdag 3 september 2019 om 22:08
waar heb je dit vandaan? Off...mag je niet linken op het forum dacht ik? misschien?hanke321 schreef: ↑03-09-2019 22:01Net van internet geplukt:
Hoe je vriend(in) te ondersteunen:
· Getraumatiseerde mensen vinden het vaak moeilijk om hulp te zoeken. Wees proactief.
• Wacht niet totdat zij om hulp vragen. Wees er voor ze.
• Vertel het verhaal de manier waarop het gebeurde, chronologisch. Dit helpt de hersenen de ervaring te verwerken. Moedig je vriend(in) voorzichtig aan te praten over wat er is gebeurd, wat hij/zij heeft gezien, gehoord, gevoeld en dacht. Forceer niet als ze dit niet willen
• Gebrek aan ondersteuning kan de situatie erger maken. Dit wordt ‘secundaire traumatisering’ genoemd en moet erg serieus worden genomen. Het gaat hierbij om ‘gebroken verwachtingen’; - we weten dat agressors gewelddadig zijn, maar als je naderhand het gevoel hebt dat je vrienden je niet steunen kan het voelen alsof de hele wereld om je heen instort.
• De dagen direct na de ervaring zijn cruciaal. Dit is wanneer alle emoties makkelijk bereikbaar zijn. Het is goed om dan te praten. Later zijn mensen vaak gesloten(er).
• Vaak onttrekken mensen zich aan sociale activiteiten en isoleren zichzelf. Het kan zijn dat je je vriend(in) niet meer ziet. Zoek hem of haar op!
• Soms kan het zijn dat je je afgewezen voelt, dat je tegen een muur loopt of wordt afgestoten. Zie dit als een symptoom, neem het niet te persoonlijk en houd vol.
• Je kunt je onzeker voelen over hoe te helpen. Zoek meer uit over PTS om het zo beter te begrijpen. Vraag wat er nodig is, kom niet met oplossingen.
• Gedraag je gewoon. Medelijden of overdadige hulp helpen niet. Het belangrijkste is dat je vriend(in) zich veilig en warm voelt in jouw omgeving.
• Heb in gedachte dat veel mensen o.k. lijken na een traumatische ervaring en dat de reacties later kunnen komen.
• Luister. Vermijd te vroeg, te lang en te veel te praten. We verlangen vaak naar het geven van goed advies in plaats van een goed te luisteren. Probeer te begrijpen hoe zij zich voelen, niet zoals jij je misschien zou voelen. maar niet te opdringerig.
• Getraumatiseerde mensen kunnen vaak al moeite hebben met de kleinste taken. Koken, boodschappen doen… helpen met deze dingen kan van onschatbare waarde zijn zolang je niet betutteld of hun onafhankelijkheid ondermijnt.
• Irreëel gedrag, ondankbaarheid en afstandelijkheid zijn gebruikelijke reacties. Neem dit niet persoonlijk, blijf ondersteunen.
• Zeggen ‘Nou zou je er wel eens een keer overheen moeten zijn, ga verder met je leven’ is duidelijk compleet niet hulpzaam en zal een afstand creëren.
• Belangrijk: helpen en zorgen kan erg moeilijk zijn, ook voor jou. Draag zorg voor jezelf en doe dingen die je blij maken. Steun zoeken voor jezelf zal je helpen bij de zorg voor anderen.
• Goede therapeuten kunnen helpen. Help er een te vinden. De therapeut zou enige ervaring moeten hebben met traumawerk, anders is het nutteloos en contraproductief. Het helpt ook als de therapeut politiek sympathiek is of op zijn mist neutraal. Je gaat naar de doktor als je een gebroken been hebt. Een trauma is een emotionele wond.
dinsdag 3 september 2019 om 22:09
Zou kunnen. Ik weet alleen dat haar huisarts vermoed dat het een PTSS is. Het gaat ook om grote en kleine trauma's die over maanden/jaren zijn opgelopen.
dinsdag 3 september 2019 om 22:10
Precies. Ik zie een aantal punten waar het bij mij ook absoluut van verergert. Krijg al ter plaatse jeuk als ik het lees dat dit als advies gegeven wordt online.
wolfmeisje wijzigde dit bericht op 03-09-2019 22:10
Reden: Typo
Reden: Typo
0.52% gewijzigd
dinsdag 3 september 2019 om 22:12
Thuisblijver445 schreef: ↑03-09-2019 22:09Zou kunnen. Ik weet alleen dat haar huisarts vermoed dat het een PTSS is. Het gaat ook om grote en kleine trauma's die over maanden/jaren zijn opgelopen.
Dat is wel even wat anders dan je eerder aangaf. Een huisarts kan geen PTSS diagnosticeren, dat doet een psych.
Ik stap even uit dit topic. Ik merk dat het me te veel gaat raken (negatief)
dinsdag 3 september 2019 om 22:12
Dat is echt afschuwelijk, als zelfs dat niet meer veilig is.Wolfmeisje schreef: ↑03-09-2019 22:08Zo voelt het inderdaad ook. Je eigen hoofd voelt niet meer veilig.
Ja, ik zou daar absoluut druk door hebben ervaren, wat averechts werkt. Want dichtklappen is niet willen, maar niet kunnen. Je blokkeert.
Ik merkte dat ook aan haar; verplicht bellen (we hadden eerst een schema) wilde ze niet meer, maar daarna belde ze me wel nog steeds 'spontaan', vaker zelfs dan normaal. Ik heb daar tot nu toe alleen niet op deze manier over gedacht, dat dat misschien wel druk verlichting was.
Dat heeft ze inderdaad ook gezegd, dat ze de blokkering voelt maar niet weet hoe ze er mee om moet gaan. Daarop volgde dus meestal een hysterische scheldtirade. :s
dinsdag 3 september 2019 om 22:14
Dat klopt, maar wat wel relevant is dat je dit soort adviezen niet zomaar blind moet gaan toepassen op iemand met ptss. Dat is het gevaar.
Daarom professionele hulp hierbij zoeken en niet online.
dinsdag 3 september 2019 om 22:15
Daar is ze nu ook naar doorverwezen. Mijn OP is inderdaad vrij kort, maar in mijn andere topic staat alles beschreven. Ze heeft dus waarschijnlijk sowieso al een paar maanden met angsten/trauma's rondgelopen, misschien langer.
Bedankt voor je reacties tot nu toe.
dinsdag 3 september 2019 om 22:18
Nee zeker niet. Ik vind het lastig dat ik me zo bloot geef over mijn gevoel en dat dingen dan niet helemaal zijn zoals ze eerder gepresenteerd werden. Dat is voor mij juist een trigger. Het voelt niet 'veilig'.
