Psyche
alle pijlers
Vanmiddag hoor ik of ik dood ga - knuffel nodig
donderdag 12 januari 2017 om 10:32
Dramatische titel (en dat voor mijn eerst geopende topic na 8 jaar meelezen), maar zo voel ik me nu even ook.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
maandag 30 oktober 2017 om 10:31
Ben ik bang? Meestal niet, omdat voor een groot deel het gewone leven (maar dan in aangepaste vorm) wel gewoon door gaat. Het scheelt ook dat ik me meestal gewoon wel goed voel, alleen veel sneller moe ben.
Maar als ik me dan even niet lekker voel, zoals de afgelopen dagen, dan ben ik wel bang ja. Bang dat dit het begin van het einde is, bang dat ik straks alleen nog maar op bed kan liggen in mijn eigen poep, bang dat alles pijn gaat doen. Maar dat lijkt meestal nog zo ver weg, dat het ook heel onwerkelijk is om daar over na te denken.
En verder is het meer... verdriet denk ik. Ik ben niet bang dat mijn man en kinderen het niet gaan redden zonder mij, want ik weet dat ze dat wel gaan doen. Maar ik kan wel heel verdrietig zijn als ik denk aan hun verdriet. En dan vraag ik me af hoe ze daar mee om zullen gaan. De eerste moederdag zonder mij bv. Wordt er dan nog iets geknutseld? Wordt er in de winter nog een sneeuwlandschap op de ramen geverfd? Gaat man dan nog wel eens een weekend weg met mijn familie? Zien ze hun neefje en nichtje nog net zo vaak? Wordt er nog wel een 'stiekem' met donuts ontbeten?
En niet functioneren... dat is eigenlijk ook gewoon geen optie. Als ik helemaal niet meer functioneer hebben de kinderen niets te eten, zijn er geen schone kleren, wordt er niemand van school gehaald etc. Dus uiteindelijk moet ik toch echt af en toe iets doen. Maar als het echt niet gaat doet man dat gewoon allemaal hoor
Maar als ik me dan even niet lekker voel, zoals de afgelopen dagen, dan ben ik wel bang ja. Bang dat dit het begin van het einde is, bang dat ik straks alleen nog maar op bed kan liggen in mijn eigen poep, bang dat alles pijn gaat doen. Maar dat lijkt meestal nog zo ver weg, dat het ook heel onwerkelijk is om daar over na te denken.
En verder is het meer... verdriet denk ik. Ik ben niet bang dat mijn man en kinderen het niet gaan redden zonder mij, want ik weet dat ze dat wel gaan doen. Maar ik kan wel heel verdrietig zijn als ik denk aan hun verdriet. En dan vraag ik me af hoe ze daar mee om zullen gaan. De eerste moederdag zonder mij bv. Wordt er dan nog iets geknutseld? Wordt er in de winter nog een sneeuwlandschap op de ramen geverfd? Gaat man dan nog wel eens een weekend weg met mijn familie? Zien ze hun neefje en nichtje nog net zo vaak? Wordt er nog wel een 'stiekem' met donuts ontbeten?
En niet functioneren... dat is eigenlijk ook gewoon geen optie. Als ik helemaal niet meer functioneer hebben de kinderen niets te eten, zijn er geen schone kleren, wordt er niemand van school gehaald etc. Dus uiteindelijk moet ik toch echt af en toe iets doen. Maar als het echt niet gaat doet man dat gewoon allemaal hoor
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
dinsdag 31 oktober 2017 om 17:19
Dat je verdriet hebt om het verdriet van je man en kinderen, dat lijkt mij inderdaad het verdrietigst. Verdriet kan ook fysiek pijn doen, dat zal je soms ook wel voelen.
Wat een stap dat je de kaart af hebt. Het bezoek aan het crematorium lijkt mij ook heftig. Ook al ben je vaker bij een begrafenis of crematie geweest.
Bij onze oudste hadden we een fotograaf op de begrafenis. Heel discreet, niemand heeft haar echt opgemerkt maar wat zijn het mooie foto's geworden. Ik kijk ze niet vaak, maar heb hierdoor wel een betere herinnering aan de dienst.
Nog een praktische tip, voor op je after life to do lijstje; laat voor de dienst of het stickje/cd met je muziek testen of het wel werkt. Bij mijn vader hebben we dat bijvoorbeeld de dag voor de crematie laten checken. Het is niet fijn als het niet blijkt te werken.
Wat een stap dat je de kaart af hebt. Het bezoek aan het crematorium lijkt mij ook heftig. Ook al ben je vaker bij een begrafenis of crematie geweest.
Bij onze oudste hadden we een fotograaf op de begrafenis. Heel discreet, niemand heeft haar echt opgemerkt maar wat zijn het mooie foto's geworden. Ik kijk ze niet vaak, maar heb hierdoor wel een betere herinnering aan de dienst.
Nog een praktische tip, voor op je after life to do lijstje; laat voor de dienst of het stickje/cd met je muziek testen of het wel werkt. Bij mijn vader hebben we dat bijvoorbeeld de dag voor de crematie laten checken. Het is niet fijn als het niet blijkt te werken.
voor de gevonden schoen!
dinsdag 31 oktober 2017 om 17:41
Wij laten inderdaad ook een fotograaf komen.smart79 schreef: ↑31-10-2017 17:19Bij onze oudste hadden we een fotograaf op de begrafenis. Heel discreet, niemand heeft haar echt opgemerkt maar wat zijn het mooie foto's geworden. Ik kijk ze niet vaak, maar heb hierdoor wel een betere herinnering aan de dienst.
Nog een praktische tip, voor op je after life to do lijstje; laat voor de dienst of het stickje/cd met je muziek testen of het wel werkt. Bij mijn vader hebben we dat bijvoorbeeld de dag voor de crematie laten checken. Het is niet fijn als het niet blijkt te werken.
En die praktische tip is wel goed. Op onze bruiloft werd ook het verkeerde openingsnummer gedraaid (het enige nummer waarop we konden dansen na de speciale bruiloftdanslessen) dus op zich zou het wel bij mij passen
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
dinsdag 31 oktober 2017 om 18:02
De techniek testen is echt een goede tip. Bij de dienst voor mijn schoonmoeder heb ik ruzie moeten maken met de zeer arrogante tut van de begrafenisonderneming. Ik hield mijn been stijf en het bleek inderdaad niet verstaanbaar te zijn. Man is geluidstech en heeft hun speakers even uit tegenfase geknutseld. Daarna dimde Tut gelukkig.
Eerder had ik discussie over de rouwkaart en de speeches. Tut trok alles naar zich toe en had een standaardzemeltekst die ze ons door de strot wilde duwen. Ging niet gebeuren, ik heb alles geschreven en de dienst geleid. Maar poeh wat heeft Tut voor extra stress en verdriet gezorgd!
Eerder had ik discussie over de rouwkaart en de speeches. Tut trok alles naar zich toe en had een standaardzemeltekst die ze ons door de strot wilde duwen. Ging niet gebeuren, ik heb alles geschreven en de dienst geleid. Maar poeh wat heeft Tut voor extra stress en verdriet gezorgd!
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
vrijdag 3 november 2017 om 11:16
Wat een stomme tut oudblond! Waar bemoeit ze zich mee! Enige wat ik tot nu toe irritant vind aan 'mijn' uitvaart onderneemster is dat ze het woord kindjes gebruikt ipv kinderen. Ik heb geen kindjes, ik heb kinderen!
Net bij het ziekenhuis geweest. Bloedplaatjes zijn weer te laag, dus ik mag volgende week terug komen
Bah bah bah bah bah!
Net bij het ziekenhuis geweest. Bloedplaatjes zijn weer te laag, dus ik mag volgende week terug komen
Bah bah bah bah bah!
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
vrijdag 3 november 2017 om 12:06
vrijdag 3 november 2017 om 12:08
Goedemiddag Anna,
Wat balen van die bloedplaatjes! Kan ook een oorzaak zijn van het feit dat je je de afgelopen dagen niet lekker voelde. En dan ook al met dit grijze weer erbij Bah.
Wat betreft de techniek bij de uitvaart zou ik de muziek, video's (als je die gebruikt) e.d. echt even laten testen. Wij hebben bij alle uitvaarten waar ik bij ben geweest en wij het moesten regelen (dat klinkt echt alsof het er heel veel zijn, maar dat zijn er drie geweest) de muziek laten testen de dag of een paar dagen van tevoren. Bij één bleek dat ook maar goed te zijn, want de audioapparatuur pakte de cd (toen nog) niet, dus moest het allemaal weer overgezet worden. Het scheelt heel veel stress als je je weet dat het werkt
Fotograaf is echt een heel goed idee. Wij hebben daarnaast ook de dienst op laten nemen (audio), maar de foto's zijn ook een mooie herinnering. Vaak gaat het zo snel voorbij dat je het grotendeels vergeet, dan is het mooi om sommige stukken terug te kunnen luisteren of foto's te bekijken.
Moet stiekem wel lachen om de kerstsokken
Zijn jullie al helemaal in de kerstsfeer, ook al komt Sinterklaas natuurlijk eerst nog aan? Ik moet bekennen dat ik sinds deze week ben begonnen met het luisteren van kerstmuziek 
En bah Oudblond, dat zal echt niet fijn zijn. Tijdens de dienst wil je dat alles vlotjes verloopt, de dag is immers al zwaar genoeg. Lijkt me ook dat als begrafenisondernemer je het zoveel mogelijk naar de wensen van de nabestaanden wil doen toch? Maar blijkbaar ziet zij dat anders.
Wat balen van die bloedplaatjes! Kan ook een oorzaak zijn van het feit dat je je de afgelopen dagen niet lekker voelde. En dan ook al met dit grijze weer erbij
Bah. Wat betreft de techniek bij de uitvaart zou ik de muziek, video's (als je die gebruikt) e.d. echt even laten testen. Wij hebben bij alle uitvaarten waar ik bij ben geweest en wij het moesten regelen (dat klinkt echt alsof het er heel veel zijn, maar dat zijn er drie geweest) de muziek laten testen de dag of een paar dagen van tevoren. Bij één bleek dat ook maar goed te zijn, want de audioapparatuur pakte de cd (toen nog) niet, dus moest het allemaal weer overgezet worden. Het scheelt heel veel stress als je je weet dat het werkt
Fotograaf is echt een heel goed idee. Wij hebben daarnaast ook de dienst op laten nemen (audio), maar de foto's zijn ook een mooie herinnering. Vaak gaat het zo snel voorbij dat je het grotendeels vergeet, dan is het mooi om sommige stukken terug te kunnen luisteren of foto's te bekijken.
Moet stiekem wel lachen om de kerstsokken
Zijn jullie al helemaal in de kerstsfeer, ook al komt Sinterklaas natuurlijk eerst nog aan? Ik moet bekennen dat ik sinds deze week ben begonnen met het luisteren van kerstmuziek En bah Oudblond, dat zal echt niet fijn zijn. Tijdens de dienst wil je dat alles vlotjes verloopt, de dag is immers al zwaar genoeg. Lijkt me ook dat als begrafenisondernemer je het zoveel mogelijk naar de wensen van de nabestaanden wil doen toch? Maar blijkbaar ziet zij dat anders.
zaterdag 4 november 2017 om 00:42
Och hemel. Ben jij maar eens even heel erg boos. Je staat volledig in je recht.
Kan die 10% op de een of andere manier nog stijgen door behandeling in buitenland ofzo?
Ik schrijf niet veel in dit topic maar lees vooral. En heb geen idee wat ik kan schrijven om ook maar iets minder dommig over te komen dan ik me nu voel. Ik vind het vreselijk voor jou en je gezin.
Kan die 10% op de een of andere manier nog stijgen door behandeling in buitenland ofzo?
Ik schrijf niet veel in dit topic maar lees vooral. En heb geen idee wat ik kan schrijven om ook maar iets minder dommig over te komen dan ik me nu voel. Ik vind het vreselijk voor jou en je gezin.
zaterdag 4 november 2017 om 00:47
Ben een alleenstaande vader zoon van 13 dochter van 11 en een zoon van 2 uit 2 relaties.konijn82 schreef: ↑04-11-2017 00:42Och hemel. Ben jij maar eens even heel erg boos. Je staat volledig in je recht.
Kan die 10% op de een of andere manier nog stijgen door behandeling in buitenland ofzo?
Ik schrijf niet veel in dit topic maar lees vooral. En heb geen idee wat ik kan schrijven om ook maar iets minder dommig over te komen dan ik me nu voel. Ik vind het vreselijk voor jou en je gezin.
Laat ik het zo zeggen behandeling haalt niks meer uit ben gewoon te laat
maandag 6 november 2017 om 18:11
@Waaromik: ik heb in je eigen topic gereageerd, maar dat heb je al gelezen
Die kerstsokken... we zijn eigenlijk nog helemaal niet in kerstsfeer, maar mijn jongste vindt ze gewoon leuk. Hij draagt ook graag zijn kersttrui in de zomer, of zijn sneeuwpoppentrui. En ik vind het wel grappig, dus ik laat hem lekker
Ik voel me vandaag een hele slechte vriendin. Er kwamen 2 vriendinnen langs die ik niet zo vaak zie ivm de afstand (vriendin A woont in buitenland en als ze in NL is logeert ze bij haar ouders die hier ruim 2 uur rijden vandaan wonen en vriendin B woont op 1 uur rijden de andere kant op). B is zelf ook ziek geweest en heeft in de zomer een vrij heftige operatie ondergaan. Maar ik merk dat ik gewoon helemaal niet mee kan leven. Ik voel me zo slecht....
Ze vertelde dat ze voor de operatie niet eens meer een volle dag voor haar kind kon zorgen, waarop vriendin A meelevend zei dat dat toch ook geen leven is. Ehm... dat is mijn leven, dacht ik toen. Daarna vertelde ze dat ze weer aan het re-integreren is op haar werk, waarna A en B uitgebreid gingen bespreken dat het toch wel fijn is dat je je weer nuttig voelt als je weer aan het werk bent. Eh... ja.... ik doe niets nuttigs meer. Ik zit de hele dag stomme vogeltjes te vouwen in plaats van dat ik tekeer ga tegen de directie omdat ze weer eens een stom plan hebben bedacht. (voor de oplettende meelezers, B is degene van de kerstkaart).
Ik voel me nu dus en nutteloos en een slechte vriendin
En man is laat thuis waardoor ik niet eens even lekker kan klagen
Oh, en we gaan binnenkort een weekend weg met schoonfamilie, en hoewel ik er eerst heel veel zin in had, leken ze een beetje beledigd en verbaasd toen ik zei dat ik dan geen zin had om een hele dag naar een pretpark te gaan. Ook niet in de rolstoel. Maar dat zij natuurlijk best mochten gaan. Heb daar nu dus ook al geen zin meer in
En ik heb al 3 maanden keelpijn
en... nee, ik heb verder niets te klagen geloof ik
Die kerstsokken... we zijn eigenlijk nog helemaal niet in kerstsfeer, maar mijn jongste vindt ze gewoon leuk. Hij draagt ook graag zijn kersttrui in de zomer, of zijn sneeuwpoppentrui. En ik vind het wel grappig, dus ik laat hem lekker
Ik voel me vandaag een hele slechte vriendin. Er kwamen 2 vriendinnen langs die ik niet zo vaak zie ivm de afstand (vriendin A woont in buitenland en als ze in NL is logeert ze bij haar ouders die hier ruim 2 uur rijden vandaan wonen en vriendin B woont op 1 uur rijden de andere kant op). B is zelf ook ziek geweest en heeft in de zomer een vrij heftige operatie ondergaan. Maar ik merk dat ik gewoon helemaal niet mee kan leven. Ik voel me zo slecht....
Ze vertelde dat ze voor de operatie niet eens meer een volle dag voor haar kind kon zorgen, waarop vriendin A meelevend zei dat dat toch ook geen leven is. Ehm... dat is mijn leven, dacht ik toen. Daarna vertelde ze dat ze weer aan het re-integreren is op haar werk, waarna A en B uitgebreid gingen bespreken dat het toch wel fijn is dat je je weer nuttig voelt als je weer aan het werk bent. Eh... ja.... ik doe niets nuttigs meer. Ik zit de hele dag stomme vogeltjes te vouwen in plaats van dat ik tekeer ga tegen de directie omdat ze weer eens een stom plan hebben bedacht. (voor de oplettende meelezers, B is degene van de kerstkaart).
Ik voel me nu dus en nutteloos en een slechte vriendin
En man is laat thuis waardoor ik niet eens even lekker kan klagen
Oh, en we gaan binnenkort een weekend weg met schoonfamilie, en hoewel ik er eerst heel veel zin in had, leken ze een beetje beledigd en verbaasd toen ik zei dat ik dan geen zin had om een hele dag naar een pretpark te gaan. Ook niet in de rolstoel. Maar dat zij natuurlijk best mochten gaan. Heb daar nu dus ook al geen zin meer in
En ik heb al 3 maanden keelpijn
en... nee, ik heb verder niets te klagen geloof ik
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
maandag 6 november 2017 om 19:58
Anna, jij bent helemaal geen slechte vriendin! Dikke knuffel voor jou en een glas wijn! 
Maar ben je zelf wel duidelijk over wat jij nog wel of niet kan? Ik heb iemand nabij die ook ziek is en niet meer beter wordt. Daar lul ik vaak juist met ander bezoek of met hem over meer onbenullige zaken en probleempjes om de zwaarte soms ook uit de ontmoetingen te halen. Hij heeft zelf aangegeven dat fijn te vinden, maar zelf vind ik het ook wel fijn eigenlijk. Nu is hij wel heel duidelijk over zijn toestand en waaraan en waaraf overigens.
Maar ben je zelf wel duidelijk over wat jij nog wel of niet kan? Ik heb iemand nabij die ook ziek is en niet meer beter wordt. Daar lul ik vaak juist met ander bezoek of met hem over meer onbenullige zaken en probleempjes om de zwaarte soms ook uit de ontmoetingen te halen. Hij heeft zelf aangegeven dat fijn te vinden, maar zelf vind ik het ook wel fijn eigenlijk. Nu is hij wel heel duidelijk over zijn toestand en waaraan en waaraf overigens.
maandag 6 november 2017 om 20:06
Goede vraag Konijn. Ik weet het niet, ik denk het wel. We hebben het er vandaag wel over gehad dat ik zo moe ben, dat ik de school nog net haal. Dat ik 's middags altijd even slaap. Dat ik bezig ben met de vervroegde WIA-aanvraag. Dat ik al blij ben als ik op een dag de vaatwasser uitruim. Dat bij uitjes tegenwoordig standaard de roltoel mee gaat. Ik weet niet of dat duidelijk genoeg is. En of het onaardig van mij is dat ik dan stiekem ook een beetje baal dat ze niet even die vaatwasser inruimen (we zaten in de keuken thee te drinken en het aanrecht stond vol met vaat) of na de lunch even een doekje over de vloer halen.
Maar inderdaad klets ik vaak ook vooral over andere dingen. En 'ik zie er nog zo goed uit' natuurlijk . Misschien dat mensen het zich daardoor ook minder realiseren.
Maar inderdaad klets ik vaak ook vooral over andere dingen. En 'ik zie er nog zo goed uit' natuurlijk
. Misschien dat mensen het zich daardoor ook minder realiseren.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
maandag 6 november 2017 om 20:24
Jammer inderdaad dat ze zelf niet aan de vaatwasser dachten.Wat heeft je er van weerhouden om te vragen of ze hem even voor je wilden inruimen?AnnA_C schreef: ↑06-11-2017 20:06Goede vraag Konijn. Ik weet het niet, ik denk het wel. We hebben het er vandaag wel over gehad dat ik zo moe ben, dat ik de school nog net haal. Dat ik 's middags altijd even slaap. Dat ik bezig ben met de vervroegde WIA-aanvraag. Dat ik al blij ben als ik op een dag de vaatwasser uitruim. Dat bij uitjes tegenwoordig standaard de roltoel mee gaat. Ik weet niet of dat duidelijk genoeg is. En of het onaardig van mij is dat ik dan stiekem ook een beetje baal dat ze niet even die vaatwasser inruimen (we zaten in de keuken thee te drinken en het aanrecht stond vol met vaat) of na de lunch even een doekje over de vloer halen.
maandag 6 november 2017 om 20:25
Baal er maar gewoon even van Anna. Jij bent geen slechte vriendin. En A en B zullen het waarschijnlijk niet zo bedoeld hebben en niet hebben beseft hoe het gesprek op je over kwam. Misschien weten ze zich er ook niet zo goed raad mee of realiseren ze door je nog zo fitte uiterlijk inderdaad niet hoe het precies met jou gaat.
maandag 6 november 2017 om 20:29
Dat zou natuurlijk kunnen. Aan de andere kant is het natuurlijk wel zo fijn als iemand even aanbiedt om een handje te helpen. Ik vind aan de zijlijn kant heel fijn om die dingen concreet te horen. Konijn wil je voor je gaat even.... doen/halen/brengen/etc. Nu zit t ook wel in mijn aard om zelf ff te vragen of ik nog iets kan doen voor ik ga, dus maakt het dat denk ik voor de zieke makkelijker om wat te vragen.
En weet je, jij mag t gewoon soms heel stom vinden. En sommige mensen vinden het moeilijk om om te gaan met de perspectiefloosheid van iemand die ziek is. Is zijn of haar manko, maar ja, daarmee is de onhandigheid of knulligheid of juist de ogenschijnlijke onverschilligheid nog niet weg. En voor jou kan dat heel vervelend zijn.
En weet je, jij mag t gewoon soms heel stom vinden. En sommige mensen vinden het moeilijk om om te gaan met de perspectiefloosheid van iemand die ziek is. Is zijn of haar manko, maar ja, daarmee is de onhandigheid of knulligheid of juist de ogenschijnlijke onverschilligheid nog niet weg. En voor jou kan dat heel vervelend zijn.
maandag 6 november 2017 om 20:35
Sorry hoor, maar ik vind je vriendinnen lomp en onnadenkend. Het zal vast niet naar bedoeld zijn allemaal, maar ik kon met zulke vriendinnen helemaal niets. En ik voelde me daar ook niet schuldig om eerlijk gezegd.
Ik moet opeens denken aan een keer in de lift van het kankerziekenhuis. We stonden er met drie mensen: iemand die aan een infuuspaal vast zat, ik met mijn kale hoofd en iemand die daar werkte. "Poeh poeh," zei degene die er werkte. "Ik ben echt zó moe vandaag! De hele dag al, alles valt me zwaar! Echt vervelend, zo moe als ik ben."
Toen stopte de lift en stapte ze uit. Waarop de meneer en ik elkaar aankeken en ik, terwijl hij met zijn ogen rolde, zei dat ik daar ook zo'n last van had. Vooral sinds ik kanker heb.
Er is voor alles een tijd en plaats en dit was gewoon ongepast. Net zoals het geklaag van jouw vriendinnen ongepast was. Als je elkaar wekelijks op de koffie hebt, dan is er echt wel ruimte voor dat soort gesprekjes. Maar als je elkaar al amper ziet, dan hou je je geklaag over dat je geen leven hebt als je niet de hele dag voor je kind kunt zorgen en je gejubel over je reïntegratie omdat je je dan weer nuttig voelt maar mooi even bij je.
En dat ze de vaatwasser niet even inruimen, dat is gewoon jammer. Al gebeurde dat bij mij ook niet echt, als ik zo terug denk aan de periode dat ik zo ziek was. Dat is iets wat mensen gewoon niet zo snel doen blijkbaar. Ik weet wel dat ik familie liet komen omdat ik niet in staat was om voor ons zieke kind te zorgen, maar dat ik zodra ik uit bed was toch uiteindelijk alles zelf stond te doen omdat het anders niet gebeurde. Of per onderdeel moest vragen of het gedaan kon worden (brood smeren, drinken inschenken, redelijk basale dingen lijken me zo, als je gevraagd wordt om voor een kind te zorgen
) Dus dan bleef ik maar gewoon in bed liggen, omdat het anders nog vermoeiender was dan in mijn eentje voor mijn zieke kind te zorgen. En dan had ik toch echt wel duidelijk aangegeven waar mijn behoefte lag, dus daar lag het niet aan. Maar blijkbaar moet je er toch zieker uitzien ofzo. Of moet je iets heel concreets als een gebroken been en twee gebroken armen hebben voordat mensen snappen dat je dus níet meer zelf die vaatwasser uit kunt ruimen en je dus níet in staat bent om lunch op tafel te zetten, of avondeten. Of je moet iets hulpeloos uitstralen ofzo, wat ik dus niet heb. En jij volgens mij ook niet.
Nou ja, ik vind het maar stom voor je in ieder geval en nee, ik vind jou zeker geen slechte vriendinnen. Die schoen past je vriendinnen vandaag.
Ik moet opeens denken aan een keer in de lift van het kankerziekenhuis. We stonden er met drie mensen: iemand die aan een infuuspaal vast zat, ik met mijn kale hoofd en iemand die daar werkte. "Poeh poeh," zei degene die er werkte. "Ik ben echt zó moe vandaag! De hele dag al, alles valt me zwaar! Echt vervelend, zo moe als ik ben."
Toen stopte de lift en stapte ze uit. Waarop de meneer en ik elkaar aankeken en ik, terwijl hij met zijn ogen rolde, zei dat ik daar ook zo'n last van had. Vooral sinds ik kanker heb.
Er is voor alles een tijd en plaats en dit was gewoon ongepast. Net zoals het geklaag van jouw vriendinnen ongepast was. Als je elkaar wekelijks op de koffie hebt, dan is er echt wel ruimte voor dat soort gesprekjes. Maar als je elkaar al amper ziet, dan hou je je geklaag over dat je geen leven hebt als je niet de hele dag voor je kind kunt zorgen en je gejubel over je reïntegratie omdat je je dan weer nuttig voelt maar mooi even bij je.
En dat ze de vaatwasser niet even inruimen, dat is gewoon jammer. Al gebeurde dat bij mij ook niet echt, als ik zo terug denk aan de periode dat ik zo ziek was. Dat is iets wat mensen gewoon niet zo snel doen blijkbaar. Ik weet wel dat ik familie liet komen omdat ik niet in staat was om voor ons zieke kind te zorgen, maar dat ik zodra ik uit bed was toch uiteindelijk alles zelf stond te doen omdat het anders niet gebeurde. Of per onderdeel moest vragen of het gedaan kon worden (brood smeren, drinken inschenken, redelijk basale dingen lijken me zo, als je gevraagd wordt om voor een kind te zorgen
) Dus dan bleef ik maar gewoon in bed liggen, omdat het anders nog vermoeiender was dan in mijn eentje voor mijn zieke kind te zorgen. En dan had ik toch echt wel duidelijk aangegeven waar mijn behoefte lag, dus daar lag het niet aan. Maar blijkbaar moet je er toch zieker uitzien ofzo. Of moet je iets heel concreets als een gebroken been en twee gebroken armen hebben voordat mensen snappen dat je dus níet meer zelf die vaatwasser uit kunt ruimen en je dus níet in staat bent om lunch op tafel te zetten, of avondeten. Of je moet iets hulpeloos uitstralen ofzo, wat ik dus niet heb. En jij volgens mij ook niet.Nou ja, ik vind het maar stom voor je in ieder geval en nee, ik vind jou zeker geen slechte vriendinnen. Die schoen past je vriendinnen vandaag.
Dat de diva's even hun device erbij melden is het devies.
maandag 6 november 2017 om 20:38
