Psyche
alle pijlers
Vanmiddag hoor ik of ik dood ga - knuffel nodig
donderdag 12 januari 2017 om 10:32
Dramatische titel (en dat voor mijn eerst geopende topic na 8 jaar meelezen), maar zo voel ik me nu even ook.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
maandag 6 november 2017 om 22:39
Ja doei, alsof je alleen nuttig bent als je werkt. Mooi niet dus! Zou wat zijn als je "nut" kon worden afgemeten aan het werk dat je al dan niet doet.
Jij bent heeeeeeeeel nuttig, ook als je vogeltjes vouwt
.
Het opruimen bij anderen is soms misschien ook wel lastig hoor. Het is een balans tussen niet iemand dingen uit handen willen nemen, maar wel wilen helpen. Ik vind dat soms zelf ook best lastig.
Voor vriendin B heb ik weinig goede woorden over, maar weet dat vriendin A mij pas nog een superlief berichtje stuurde met dat ze iedere dag aan jou, aan onze ouders en mij denkt.
Zij was misschien gewoon een beetje onhandig in een rare situatie.
Jammer dat het niet leuk was vandaag!
Jij bent heeeeeeeeel nuttig, ook als je vogeltjes vouwt
. Het opruimen bij anderen is soms misschien ook wel lastig hoor. Het is een balans tussen niet iemand dingen uit handen willen nemen, maar wel wilen helpen. Ik vind dat soms zelf ook best lastig.
Voor vriendin B heb ik weinig goede woorden over, maar weet dat vriendin A mij pas nog een superlief berichtje stuurde met dat ze iedere dag aan jou, aan onze ouders en mij denkt.
Zij was misschien gewoon een beetje onhandig in een rare situatie.
Jammer dat het niet leuk was vandaag!
Is there anyway I can get it off my fingers quickly without betraying my cool exterior?
maandag 6 november 2017 om 22:47
Zelfs als je geen vogeltjes vouwt, ben je nuttig. 
Maar ik herken je gevoel wel hoor. Toen bij mij duidelijk werd dat werken er gewoon niet meer in zat, voelde ik me ook opeens heel erg nutteloos. Maar toen mijn verwachtingen na mijn levensverlengende operatie getemperd werden door mijn artsen, met de mededeling dat zij het al een heel geslaagde ingreep vonden als ik er net iets minder slecht uit kwam dan ik erin was gegaan, was mijn insteek ironisch genoeg dat als ik de moeder op de bank zou zijn die dan alleen maar klaar zou zitten met goed advies, ik ook al gelukkig zou zijn, omdat ik er dan gewoon wat langer wás.
En dat is precies jouw nut. Je bent er. Meer nut hoeft een mens, een moeder, niet te hebben. Dat je het zelf niet altijd zo voelt, dat begrijp ik als geen ander. Maar door het proces waar ik doorheen ben gegaan weet ik ook als geen ander dat er zijn voldoende is. En dat kun je gelukkig nog wel.
Maar ik herken je gevoel wel hoor. Toen bij mij duidelijk werd dat werken er gewoon niet meer in zat, voelde ik me ook opeens heel erg nutteloos. Maar toen mijn verwachtingen na mijn levensverlengende operatie getemperd werden door mijn artsen, met de mededeling dat zij het al een heel geslaagde ingreep vonden als ik er net iets minder slecht uit kwam dan ik erin was gegaan, was mijn insteek ironisch genoeg dat als ik de moeder op de bank zou zijn die dan alleen maar klaar zou zitten met goed advies, ik ook al gelukkig zou zijn, omdat ik er dan gewoon wat langer wás.
En dat is precies jouw nut. Je bent er. Meer nut hoeft een mens, een moeder, niet te hebben. Dat je het zelf niet altijd zo voelt, dat begrijp ik als geen ander. Maar door het proces waar ik doorheen ben gegaan weet ik ook als geen ander dat er zijn voldoende is. En dat kun je gelukkig nog wel.
Dat de diva's even hun device erbij melden is het devies.
maandag 6 november 2017 om 23:27
Dan moet je nog even wachten hoor, ik moet eerst nog vogels vouwen voor in de kerstboom!
En het gaat natuurlijk ook helemaal nirt over die vaat, het was meer de optelsom van alles (hoewel wel bijna iedereen die langskomt de vaatwasser wel inruimt
).
Hebben vanavond even met z'n vieren in bed liggen janken. Man kwam toch eerder thuis, toen kinderen net op bed lagen, en ik wilde tegen hem aan hangen op de bank, klagen en tv kijken. Maar hij wilde eerst zijn verhaal kwijt, toen gingen de kinderen als een stel wilde honden rondjes rennen door de woonkamer, ging man mopperen op kinderen waardoor ik me aangesproken voelde (dat ze niet hadden opgeruimd kwam doorat ik het niet gezegd had, die vlek in de bank kwam doordat ik niet beter had opgelet wat ze aan het doen waren), dus toen ben ik maar bij de kinderen in bed gekropen (die toch al in mijn bed lagen), om daar, heel handig, een huilbui te krijgen. Dus man er ook bij om mij te troosten. Kinderen ook huilen, want mamma huilt. Man huilen want iedereen huilt. Heel gezellig
Maar wel even goed geweest voor iederen denk ik.
En het gaat natuurlijk ook helemaal nirt over die vaat, het was meer de optelsom van alles (hoewel wel bijna iedereen die langskomt de vaatwasser wel inruimt
). Hebben vanavond even met z'n vieren in bed liggen janken. Man kwam toch eerder thuis, toen kinderen net op bed lagen, en ik wilde tegen hem aan hangen op de bank, klagen en tv kijken. Maar hij wilde eerst zijn verhaal kwijt, toen gingen de kinderen als een stel wilde honden rondjes rennen door de woonkamer, ging man mopperen op kinderen waardoor ik me aangesproken voelde (dat ze niet hadden opgeruimd kwam doorat ik het niet gezegd had, die vlek in de bank kwam doordat ik niet beter had opgelet wat ze aan het doen waren), dus toen ben ik maar bij de kinderen in bed gekropen (die toch al in mijn bed lagen), om daar, heel handig, een huilbui te krijgen. Dus man er ook bij om mij te troosten. Kinderen ook huilen, want mamma huilt. Man huilen want iedereen huilt. Heel gezellig
Maar wel even goed geweest voor iederen denk ik.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
dinsdag 7 november 2017 om 00:22
He meis...
Naja, als t nodig was geeft t misschien wat lucht?
En als ik t zo begrijp van Frans, is B gewoon een selfcentered muts die eens een keer uit haar eigen “ik-ben-zo-zielig-bubbel” miet kruipen. Zo.
En A misschien eens vertellen wat je fijn vindt?
En nu lief zijn voor jezelf. Je bent goed zoals je bent. Wat beeldig 1000x beter kan verwoorden dan ik. En Frans ook.
Naja, als t nodig was geeft t misschien wat lucht?
En als ik t zo begrijp van Frans, is B gewoon een selfcentered muts die eens een keer uit haar eigen “ik-ben-zo-zielig-bubbel” miet kruipen. Zo.
En A misschien eens vertellen wat je fijn vindt?
En nu lief zijn voor jezelf. Je bent goed zoals je bent. Wat beeldig 1000x beter kan verwoorden dan ik. En Frans ook.
dinsdag 7 november 2017 om 01:35
Jeetje AnnA, ik lees dit topic nu pas.
Het brengt veel bij me terug. Mijn zus is zes jaar geleden overleden aan kanker.
Ik weet ook eventjes niet zo goed wat ik moet zeggen, maar wilde je wel een hele dikke warme knuffel geven.
Het brengt veel bij me terug. Mijn zus is zes jaar geleden overleden aan kanker.
Ik weet ook eventjes niet zo goed wat ik moet zeggen, maar wilde je wel een hele dikke warme knuffel geven.
"Even if I knew that tomorrow the world would go to pieces, I would still plant my apple tree."
dinsdag 7 november 2017 om 10:20
Hè Beeldig, zit ik net te azen op zo'n vogelltjesgordijn... Zou hier mooi staan en ik heb flinke ramen 
Huilen is niet leuk, maar kan wel goed te lucht klaren. Bovendien is het een hele emotionele tijd. Ale emoties. En dat betekent heel vrolijk zijn (zoals zaterdag
), veel leuke dingen doen, maar ook verdriet. En ik denk dat het goed is om al die emoties ook met z'n allen te beleven .
(En nu ga ik weer uit je topic
)
Huilen is niet leuk, maar kan wel goed te lucht klaren. Bovendien is het een hele emotionele tijd. Ale emoties. En dat betekent heel vrolijk zijn (zoals zaterdag
), veel leuke dingen doen, maar ook verdriet. En ik denk dat het goed is om al die emoties ook met z'n allen te beleven . (En nu ga ik weer uit je topic
)
Is there anyway I can get it off my fingers quickly without betraying my cool exterior?
woensdag 8 november 2017 om 10:27
Dankjulliewel! 
En fijn te horen van het berichtje van A. Het was inderdaad ook wel vooral B die het gesprek naar zich toetrok. Misschien volgende keer alleen met A proberen af te spreken, hoewel dat ook wel fout voelt.
Ik ben de laatste dagen ook echt superlabiel. Ik zit al weken tegen het invullen van de vervroegde WIA-aanvraag aan te hikken en was net begonnen. Ik voelde me goed, dus actie. Belt mijn schoonmoeder. Ze is heel lief hoor, maar we gaan binnenkort een weekend weg en ze wil het... eh... iets te veel plannen naar mijn zin. Of ik al weet hoe laat ik die vrijdag naar het ziekenhuis moet. waarom ik dat nog niet weet. Of ik dan wel even ga bellen om het te vragen, zodat zij het ook weet. Of zij dan de kinderen vast mee moeten nemen. Of we ze dan van school gaan houden (eh... nee). Of ik de reserveringspapieren door kan sturen, want anders krijgen ze vast de sleutel niet., en zij komen misschien wel eerder aan. Hoe laat wij aankomen. Of ik vandaag al kan doorgeven welke slaapkamer ik wil in het huisje, zodat zij daar rekening mee kunnen houden. Arghhhhh...... allemaal heel lief bedoeld hoor, maar het levert mij alleen een gestressde huilbui op. Weet ik veel welke slaapkamer ik wil, ik heb het hele huis toch nog niet gezien? Het is een weekendje landal op 1 uur rijden van huis, relax!!!!
Heb de WIA-aanvraag maar opgeslagen om later verder in te vullen....
Frans, hoorde ik jou vragen om een vogeltjesgordijn? Pas op, je krijgt hem hoor! En ik denk dat je dan ruzie hebt met Fransman.
Wiezel, heftig. het lijkt me echt verschrikkelijk om je zus te moeten verliezen. Ik kan me ook echt niet voorstellen wat ik zou moeten doen zonder mijn zusje.
En fijn te horen van het berichtje van A. Het was inderdaad ook wel vooral B die het gesprek naar zich toetrok. Misschien volgende keer alleen met A proberen af te spreken, hoewel dat ook wel fout voelt.
Ik ben de laatste dagen ook echt superlabiel. Ik zit al weken tegen het invullen van de vervroegde WIA-aanvraag aan te hikken en was net begonnen. Ik voelde me goed, dus actie. Belt mijn schoonmoeder. Ze is heel lief hoor, maar we gaan binnenkort een weekend weg en ze wil het... eh... iets te veel plannen naar mijn zin. Of ik al weet hoe laat ik die vrijdag naar het ziekenhuis moet. waarom ik dat nog niet weet. Of ik dan wel even ga bellen om het te vragen, zodat zij het ook weet. Of zij dan de kinderen vast mee moeten nemen. Of we ze dan van school gaan houden (eh... nee). Of ik de reserveringspapieren door kan sturen, want anders krijgen ze vast de sleutel niet., en zij komen misschien wel eerder aan. Hoe laat wij aankomen. Of ik vandaag al kan doorgeven welke slaapkamer ik wil in het huisje, zodat zij daar rekening mee kunnen houden. Arghhhhh...... allemaal heel lief bedoeld hoor, maar het levert mij alleen een gestressde huilbui op. Weet ik veel welke slaapkamer ik wil, ik heb het hele huis toch nog niet gezien? Het is een weekendje landal op 1 uur rijden van huis, relax!!!!
Heb de WIA-aanvraag maar opgeslagen om later verder in te vullen....
Frans, hoorde ik jou vragen om een vogeltjesgordijn? Pas op, je krijgt hem hoor! En ik denk dat je dan ruzie hebt met Fransman.
Wiezel, heftig. het lijkt me echt verschrikkelijk om je zus te moeten verliezen. Ik kan me ook echt niet voorstellen wat ik zou moeten doen zonder mijn zusje.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
woensdag 8 november 2017 om 14:33
woensdag 8 november 2017 om 14:52
Frans, Anna en Wiezel
Anna, héél herkenbaar, überhaupt mensen die dingen willen plannen die buiten mijn planbare zone liggen. Eerst vandaag maar eens zien te overleven, daarna kijk ik pas naar morgen is mijn motto. (Of nou ja, eigenlijk is mijn motto "een ei is geen ei twee ei is een half ei", best wel een dom motto eigenlijk.
) Bij mij levert al dat geplan ook instant stress op, omdat het gewoon teveel is en ik het niet kan overzien. En zeker als het gaat om dingen die eigenlijk ook te druk zijn om aan te kunnen en ik óók nog moet bedenken hoe ik dat dan weer ga regelen. Dus ik herken het en misschien snapt je schoonmoeder er niets van, maar in de situatie waarin je nu zit kun je dit soort dingen gewoon niet meer relativeren. Dat ligt niet aan jou (en eigenlijk ook niet aan schoonmoeder, al foetert dat wel een stuk makkelijker ).
Is het een mogelijkheid om ook op dit gebied wat dingen uit te besteden? Regelwerk voor weekendje weg en contact met je schoonmoeder uitbesteden aan je man, of aan een ander aangetrouwd familielid dat iets beter begrijpt waar je tegenaan loopt? Of is het voor jou juist belangrijk om zelf controle te houden op dit gebied?
En idem met je WIA aanvraag. Is er iemand in je omgeving die handig is met dat soort papierwerk? Een ex-collega, de personeelsafdeling van je werkgever, of een vriendin die misschien wat minder handig is in het inruimen van de vaatwasser, maar die wel dit soort dingen prima kan? Of misschien maatschappelijk werk, iemand vanuit een patiëntenorganisatie of ergens anders vandaan? Ik had begeleiding van de stichting MEE bij mijn aanvraag. En hoewel ik echt wel een paar formuliertjes in kan vullen, was dat in de omstandigheden van toen gewoon teveel gevraagd. Ik overzag het niet meer allemaal, zocht achter sommige dingen veel meer dan er achter zat, terwijl ik andere dingen over het hoofd zag. Het was heel fijn om dat grotendeels uit handen te kunnen geven.
Anna, héél herkenbaar, überhaupt mensen die dingen willen plannen die buiten mijn planbare zone liggen. Eerst vandaag maar eens zien te overleven, daarna kijk ik pas naar morgen is mijn motto. (Of nou ja, eigenlijk is mijn motto "een ei is geen ei twee ei is een half ei", best wel een dom motto eigenlijk.
) Bij mij levert al dat geplan ook instant stress op, omdat het gewoon teveel is en ik het niet kan overzien. En zeker als het gaat om dingen die eigenlijk ook te druk zijn om aan te kunnen en ik óók nog moet bedenken hoe ik dat dan weer ga regelen. Dus ik herken het en misschien snapt je schoonmoeder er niets van, maar in de situatie waarin je nu zit kun je dit soort dingen gewoon niet meer relativeren. Dat ligt niet aan jou (en eigenlijk ook niet aan schoonmoeder, al foetert dat wel een stuk makkelijker ).Is het een mogelijkheid om ook op dit gebied wat dingen uit te besteden? Regelwerk voor weekendje weg en contact met je schoonmoeder uitbesteden aan je man, of aan een ander aangetrouwd familielid dat iets beter begrijpt waar je tegenaan loopt? Of is het voor jou juist belangrijk om zelf controle te houden op dit gebied?
En idem met je WIA aanvraag. Is er iemand in je omgeving die handig is met dat soort papierwerk? Een ex-collega, de personeelsafdeling van je werkgever, of een vriendin die misschien wat minder handig is in het inruimen van de vaatwasser, maar die wel dit soort dingen prima kan? Of misschien maatschappelijk werk, iemand vanuit een patiëntenorganisatie of ergens anders vandaan? Ik had begeleiding van de stichting MEE bij mijn aanvraag. En hoewel ik echt wel een paar formuliertjes in kan vullen, was dat in de omstandigheden van toen gewoon teveel gevraagd. Ik overzag het niet meer allemaal, zocht achter sommige dingen veel meer dan er achter zat, terwijl ik andere dingen over het hoofd zag. Het was heel fijn om dat grotendeels uit handen te kunnen geven.
Dat de diva's even hun device erbij melden is het devies.
woensdag 8 november 2017 om 15:14
Ik had al wel wat vragen naar iemand van p&o gemaild, maar misschien is het inderdaad slim om te vragen of ze het niet gewoon samen met mij in wil vullen.
Het is ook gewoon omdat ik normaal helemaal niet zo ben. Druk? Ok, lijstje maken voor overzicht, adem halen en gewoon dat lijstje afwerken. En nu is inderdaad elke keuze en vraag al te veel.
Pas zei een vriendin tegen me: ik ga stoppen met vragen of ik wat kan doen, ik ga gewoon dingen doen. En als je de soep waarmee ik dan ineens op he stoep sta niet te vreten vindt dan gooi je hem weg en zeg je tegen mij dat het niet je smaak was. Maak ik de volgende keer wat anders.
Ik heb nog geen soep gezien, maar ze heeft daarna al wel regelmatig mijn kinderen naar sport etc gebracht. En dat is eigenlijk best fijn, dat je het niet hoeft te vragen maar dat mensen gewoon iets doen.
Het is ook gewoon omdat ik normaal helemaal niet zo ben. Druk? Ok, lijstje maken voor overzicht, adem halen en gewoon dat lijstje afwerken. En nu is inderdaad elke keuze en vraag al te veel.
Pas zei een vriendin tegen me: ik ga stoppen met vragen of ik wat kan doen, ik ga gewoon dingen doen. En als je de soep waarmee ik dan ineens op he stoep sta niet te vreten vindt dan gooi je hem weg en zeg je tegen mij dat het niet je smaak was. Maak ik de volgende keer wat anders.
Ik heb nog geen soep gezien, maar ze heeft daarna al wel regelmatig mijn kinderen naar sport etc gebracht. En dat is eigenlijk best fijn, dat je het niet hoeft te vragen maar dat mensen gewoon iets doen.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
woensdag 8 november 2017 om 15:17
Je schoonmoeder klinkt als mijn moeder. Alles moet het liefst tot op de minuut afgestemd zijn en bijvoorkeur een half jaar van te voren al.
Ik denk dat je even pas op de plaats moet nemen en los moet laten wat niet aan jou is. Zoals Beeldig hierboven al plaatste, schoonmoeder contact laten onderhouden met man. Iemand vragen de vaatwasser uit te ruimen en afdeling p&o vragen het WIA formulier in te vullen.
En dan gewoon weer even op bed gaan liggen/Netflix kijken/vogels vouwen. Net wat je op dat moment kan/wil.
Ik denk dat je even pas op de plaats moet nemen en los moet laten wat niet aan jou is. Zoals Beeldig hierboven al plaatste, schoonmoeder contact laten onderhouden met man. Iemand vragen de vaatwasser uit te ruimen en afdeling p&o vragen het WIA formulier in te vullen.
En dan gewoon weer even op bed gaan liggen/Netflix kijken/vogels vouwen. Net wat je op dat moment kan/wil.
woensdag 8 november 2017 om 15:19
AnnA_C schreef: ↑08-11-2017 15:14Ik had al wel wat vragen naar iemand van p&o gemaild, maar misschien is het inderdaad slim om te vragen of ze het niet gewoon samen met mij in wil vullen.
Het is ook gewoon omdat ik normaal helemaal niet zo ben. Druk? Ok, lijstje maken voor overzicht, adem halen en gewoon dat lijstje afwerken. En nu is inderdaad elke keuze en vraag al te veel.
Pas zei een vriendin tegen me: ik ga stoppen met vragen of ik wat kan doen, ik ga gewoon dingen doen. En als je de soep waarmee ik dan ineens op he stoep sta niet te vreten vindt dan gooi je hem weg en zeg je tegen mij dat het niet je smaak was. Maak ik de volgende keer wat anders.
Ik heb nog geen soep gezien, maar ze heeft daarna al wel regelmatig mijn kinderen naar sport etc gebracht. En dat is eigenlijk best fijn, dat je het niet hoeft te vragen maar dat mensen gewoon iets doen.
Die vriendin, daar heb je wat aan. Fijn dat dit soort mensen er ook zijn.
woensdag 8 november 2017 om 15:25
Kijk, aan zo'n vrienden heb je iets! Heerlijk hands on, eerlijk, nuchter en een mens dat de echte noden ziet. En eenAnnA_C schreef: ↑08-11-2017 15:14Ik had al wel wat vragen naar iemand van p&o gemaild, maar misschien is het inderdaad slim om te vragen of ze het niet gewoon samen met mij in wil vullen.
Het is ook gewoon omdat ik normaal helemaal niet zo ben. Druk? Ok, lijstje maken voor overzicht, adem halen en gewoon dat lijstje afwerken. En nu is inderdaad elke keuze en vraag al te veel.
Pas zei een vriendin tegen me: ik ga stoppen met vragen of ik wat kan doen, ik ga gewoon dingen doen. En als je de soep waarmee ik dan ineens op he stoep sta niet te vreten vindt dan gooi je hem weg en zeg je tegen mij dat het niet je smaak was. Maak ik de volgende keer wat anders.
Ik heb nog geen soep gezien, maar ze heeft daarna al wel regelmatig mijn kinderen naar sport etc gebracht. En dat is eigenlijk best fijn, dat je het niet hoeft te vragen maar dat mensen gewoon iets doen.
voor jou en je zus (Als er een gordijn komt, laten jullie dan de reactie van Fransman even weten? )
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
woensdag 8 november 2017 om 15:35
Fijn, zo'n vriendin! Inderdaad, veel fijner als je er niet om hoeft te vragen, maar als het gewoon voor je gedaan wordt. Maar mijn ervaring is dat dat helaas maar heel weinig gebeurt. Veel mensen bieden in het algemeen hulp aan, maar concreet met die spreekwoordelijke pan soep op de stoep staan, dan doen er maar weinig. En vragen of iemand je was wil komen doen of je vloer eens komen dweilen, dat doe je gewoon niet zo snel.
Voel je niet raar of slecht of mislukt omdat je zo'n formulier niet in kunt vullen nu. Je zult merken dat je vaker tegen dit soort grenzen aan zult lopen. Dat is niet omdat jij niet in staat zou zijn om dit soort doodnormale dingen te doen, dat is gewoon omdat bij het landjepik de ziekte steeds een stukje van je afpakt. Precies op dit soort ongemerkte stukjes kan dat heel onbevredigend voelen. Dat je, zittend op de bank, denkt dat je prima in staat bent om even dit te regelen, dat in te vullen en zus en zo te doen, maar dat je dan opstaat om het te doen en ontdekt dat dat helemaal niet meer lukt. Of dat je niet eens aan opstaan toe komt, of aan op gang komen. Terwijl je vroeger zo'n formuliertje gewoon uit je mouw schudde en er twintig in een uur invulde, als dat moest.
Ik heb me heel vaak een mislukte slappeling gevoeld, voor ik in de gaten kreeg dat dat dus niet was omdat ík dat niet kon, maar dat dat soort dingen gewoon niet lukten omdat ik overruled werd door mijn ziekte. Bij mij bleven (blijven) zelfs simpele telefoontjes soms een week of langer liggen. Man wil niet alles van me overnemen, dus tegenwoordig spreken we ook wel af dat ik een week of x dagen krijg om het te regelen en dat hij het daarna regelt als ik dan nog niet gebeld heb. Dat haalt voor mij de druk van de ketel, omdat ik weet dat het hoe dan ook geregeld wordt. En dan zie ik het wel. Bij een week vol slechte dagen lukt het dus niet. En op een goede dag haal ik de achterstand van een maand in, bij wijze van spreken.
Dat je niet meer van hot naar haar kunt fietsen om je kinderen naar clubjes te brengen, dat begrijpen mensen vrij snel (en dat begrijp je van jezelf ook wel snel). Maar precies dit soort dingen en de stress die het oplevert als je het overzicht verliest, die zijn een stuk ongrijpbaarder en voor jezelf en anderen ook veel moeilijker te snappen. Want dat je ziek bent, zou toch niet moeten betekenen dat je niet even bedrijf x kunt bellen om dat-en-dat te regelen? Maar dat betekent het dus wel. En je belt dat bedrijf dus niet, het glipt je tussen de vingers door terwijl je wanhopig je best doet om de grip op de rest te bewaren.
Je zult waarschijnlijk nog wel vaker tegen jezelf aanlopen. Precies op deze punten kan dat het pijnlijkst zijn. Maar beschouw jezelf als iemand die continue griep heeft. Van zo iemand vind je het heel normaal dat 'ie niet even een formuliertje invult, toch? Nou. Dat dus.
Voel je niet raar of slecht of mislukt omdat je zo'n formulier niet in kunt vullen nu. Je zult merken dat je vaker tegen dit soort grenzen aan zult lopen. Dat is niet omdat jij niet in staat zou zijn om dit soort doodnormale dingen te doen, dat is gewoon omdat bij het landjepik de ziekte steeds een stukje van je afpakt. Precies op dit soort ongemerkte stukjes kan dat heel onbevredigend voelen. Dat je, zittend op de bank, denkt dat je prima in staat bent om even dit te regelen, dat in te vullen en zus en zo te doen, maar dat je dan opstaat om het te doen en ontdekt dat dat helemaal niet meer lukt. Of dat je niet eens aan opstaan toe komt, of aan op gang komen. Terwijl je vroeger zo'n formuliertje gewoon uit je mouw schudde en er twintig in een uur invulde, als dat moest.
Ik heb me heel vaak een mislukte slappeling gevoeld, voor ik in de gaten kreeg dat dat dus niet was omdat ík dat niet kon, maar dat dat soort dingen gewoon niet lukten omdat ik overruled werd door mijn ziekte. Bij mij bleven (blijven) zelfs simpele telefoontjes soms een week of langer liggen. Man wil niet alles van me overnemen, dus tegenwoordig spreken we ook wel af dat ik een week of x dagen krijg om het te regelen en dat hij het daarna regelt als ik dan nog niet gebeld heb. Dat haalt voor mij de druk van de ketel, omdat ik weet dat het hoe dan ook geregeld wordt. En dan zie ik het wel. Bij een week vol slechte dagen lukt het dus niet. En op een goede dag haal ik de achterstand van een maand in, bij wijze van spreken.
Dat je niet meer van hot naar haar kunt fietsen om je kinderen naar clubjes te brengen, dat begrijpen mensen vrij snel (en dat begrijp je van jezelf ook wel snel). Maar precies dit soort dingen en de stress die het oplevert als je het overzicht verliest, die zijn een stuk ongrijpbaarder en voor jezelf en anderen ook veel moeilijker te snappen. Want dat je ziek bent, zou toch niet moeten betekenen dat je niet even bedrijf x kunt bellen om dat-en-dat te regelen? Maar dat betekent het dus wel. En je belt dat bedrijf dus niet, het glipt je tussen de vingers door terwijl je wanhopig je best doet om de grip op de rest te bewaren.
Je zult waarschijnlijk nog wel vaker tegen jezelf aanlopen. Precies op deze punten kan dat het pijnlijkst zijn. Maar beschouw jezelf als iemand die continue griep heeft. Van zo iemand vind je het heel normaal dat 'ie niet even een formuliertje invult, toch? Nou. Dat dus.
Dat de diva's even hun device erbij melden is het devies.
woensdag 8 november 2017 om 19:09
Ik kom deze even uitdelen aan jou, Anna, aan Frans, aan Beeldig en aan Wiezel.
O, ik krijg hem niet geplakt hier. Dan maar zo: https://huisvlijt.com/wp-content/upload ... .44.00.png
O, ik krijg hem niet geplakt hier. Dan maar zo: https://huisvlijt.com/wp-content/upload ... .44.00.png
woensdag 8 november 2017 om 19:29
Dat je labiel bent, lijkt me logisch, alle emoties moeten er uit. Jammer van je tactloze vriendinnen, gelukkig heb je een lief zusje en een andere lieve vriendin. Ik hoop dat je je snel weer beter voelt !
Met betrekking tot dingen niet kunnen: soms lukt iets gewoon niet, of kun je iets niet. Dat is niet erg. Punt. En dat maakt jou niet minder waard.
Met betrekking tot dingen niet kunnen: soms lukt iets gewoon niet, of kun je iets niet. Dat is niet erg. Punt. En dat maakt jou niet minder waard.
woensdag 8 november 2017 om 19:41
Lieve AnnA, ik lees al een ontzettende tijd mee, en wilde je even een hart onder de riem steken . Hier hadden we met vrienden hetzelfde toen mijn vader overleed: sommigen zaten de hele avond te wachten tot we koffie voor ze zouden zetten (en we waren nog gek genoeg om dat te doen, ook), anderen spraken met elkaar af hoe ze ons de hele week eten zouden brengen. En daar heb je veel meer aan
. Hier hadden we met vrienden hetzelfde toen mijn vader overleed: sommigen zaten de hele avond te wachten tot we koffie voor ze zouden zetten (en we waren nog gek genoeg om dat te doen, ook), anderen spraken met elkaar af hoe ze ons de hele week eten zouden brengen. En daar heb je veel meer aan
woensdag 8 november 2017 om 19:46
Overigens heb ik daarvan geleerd dat mensen in tijden van ziekte en overlijden gewoon wat minder aan de wereld denken, en wat meer aan zichzelf. En dat ze daar groot gelijk aan hebben. Ik was heel blij met vriendinnen die niet gingen mokken dat ze te weinig aandacht kregen (dat deed de vriendin van mijn broer - needless to say dat dat snel uit was) en die gewoon belden en langskwamen wanneer het uitkwam.
woensdag 8 november 2017 om 21:11
Lieve AnnA,
Het is allemaal zo ontzettend herkenbaar waar je tegen aan loopt in jouw situatie. Kleine alledaagse hindernissen lijken zo onbenullig terwijl je tegelijkertijd begrijpt waarom dat zo voor jou is en voor anderen, goed bedoelende vriendinnen en familie, heel anders is. Het lijkt mij ontzettend moeilijk om die spagaat te handelen tussen enerzijds het leven door willen (moeten) leven van het nu terwijl jezelf al zo bezig bent met afscheid nemen waardoor alledaagse dingen vaak futiel en onnozel lijken. Ik zou je nog zoveel willen zeggen uit compassie, begrip en medemenselijkheid. Maar ook ik kan de woorden niet vinden die nog nooit gevonden zijn in zoveel verdriet.
Het gaat je goed AnnA, zo goed als mogelijk is in deze hartverscheurende situatie! 
Het is allemaal zo ontzettend herkenbaar waar je tegen aan loopt in jouw situatie. Kleine alledaagse hindernissen lijken zo onbenullig terwijl je tegelijkertijd begrijpt waarom dat zo voor jou is en voor anderen, goed bedoelende vriendinnen en familie, heel anders is. Het lijkt mij ontzettend moeilijk om die spagaat te handelen tussen enerzijds het leven door willen (moeten) leven van het nu terwijl jezelf al zo bezig bent met afscheid nemen waardoor alledaagse dingen vaak futiel en onnozel lijken. Ik zou je nog zoveel willen zeggen uit compassie, begrip en medemenselijkheid. Maar ook ik kan de woorden niet vinden die nog nooit gevonden zijn in zoveel verdriet.
Het gaat je goed AnnA, zo goed als mogelijk is in deze hartverscheurende situatie!
