Verdriet door dierenleed

Ik zit al best wel een tijdje met iets en heb het eigenlijk nog nooit iemand verteld. Maar wil het nu toch graag een keer van me afschrijven en hoop ook dat er mensen zijn die e.e.a. herkennen en me tips kunnen geven hoe ik hiermee om kan gaan, want ik kom er zelf niet zo goed uit.



Samengevat komt het erop neer dat ik absoluut niet tegen dierenleed kan. In een dergelijke mate dat het me soms beperkt in mijn dagelijks leven. Het gaat me met name om de gevallen van 'opzettelijk leed', zoals jongens die voor de lol een hondje van een hoge brug gooien, dat filmen en lachend boven aan de brug staan te kijken hoe het hondje eronder ligt te creperen. Wasbeerhondjes die voor de mensen die zo graag een bontkraagje aan hun jas willen levend gevild worden. Haaien, waarvan hun vinnen levend worden afgesneden voor in de haaienvinnensoep, waarna de haai weer (nog levend) wordt gedumpt in zee. Hondjes die in grote ketels water levend gekookt worden. Maar ook dichterbij huis: duizenden konijnen in Nederland die eenzaam in een klein hokje achterin de tuin zitten.



......... Ik trek dit niet. Ik probeer me zoveel mogelijk af te sluiten voor dergelijke beelden en verhalen, maar dat lukt me niet helemaal. Op facebook bijvoorbeeld wordt je regelmatig geconfronteerd met oproepjes van mensen om petities te tekenen. Op het nieuws laten ze dergelijke filmpjes ook gewoon zien. Laatst nog met de angora konijnen.



Aan de ene kant ben ik woest, en wens alle mensen die dit op hun geweten hebben de meest verschrikkelijke dingen toe. Maar vooral bezorgt het me een extreem verdrietig gevoel, en een gevoel van machteloosheid. Hoe ziek en verknipt is deze wereld? Waarom zijn er zoveel mensen die hulpeloze dieren op deze manier behandelen? Ik begrijp het gewoon niet.



Nadat ik weer met dergelijke beelden ben geconfronteerd is mijn dag gewoon echt 'verpest'. Ik ben er met mijn hoofd niet meer bij, kan alleen maar aan die arme diertjes denken, ben verdrietig en kan er ook best (als niemand kijkt) om huilen. Het blijft maar door mijn hoofd spoken en ik kom er niet af. Gelukkig is dit niet dagelijks, ik denk zo'n 2 a 3 keer per maand. Ik heb zelf een aantal huisdieren, heb een leuk huis, leuke baan, leuke vriend, sociaal leven, etc. Maar op dagen dat ik zulke beelden heb gezien of verhalen heb gelezen, ben ik echt heel erg verdrietig, en voel me zo machteloos omdat ik weet dat ik er niets aan kan doen. Ja, ik zorg goed voor mijn eigen dieren, koop geen dieronvriendelijke producten, vang dieren op uit asiels en doe vrijwillgerswerk, steun goede doelen. Maar dan houdt het een keer op, en zijn er nog duizenden dieren die dagelijks extreem lijden. Ik kan hierdoor echt mijn vraagtekens bij de wereld zetten en zelfs op het moment dat ik echt heftig in mijn verdriet zit, me afvragen of het niet beter zou zijn dat ik nooit geboren was zodat ik niet met deze zorgen had hoeven tobben. Ik heb een kinderwens, maar op zo'n moment vraag ik me zelfs af of ik überhaupt wel kinderen op deze verknipte wereld wil zetten. Later als ik weer een beetje bij zinnen ben schrik ik van deze gedachten. Want diep van binnen weet ik zeker dat ik dit niet echt meen, maar op zo'n moment voert mijn verdriet dan zo de boventoon dat ik zulke dingen wel ga denken.



Ben ik nu heel gek dat ik me dit zo aantrek? Soms voel ik me nogal alleen hierin, en zie ik andere mensen met droge ogen naar een mishandeld dier op tv kijken, waarna ze zo weer verder gaan tot de orde van de dag. Terwijl ik dan met mijn gedachten totaal ergens anders zit en het gewoon niet los kan laten.



Hoe moet ik hiermee omgaan? Ik weet het even niet meer... Nu ik mijn post zo teruglees klinkt het overigens wel wat dramatisch, maar dat is het niet. Ik heb gewoon een 'normaal' leven en functioneer verder prima. Alleen dit soort beelden/momenten kan ik mezelf echt even in verliezen en dat vind ik wel erg.. Ik moet het leren loslaten want ik kan er niets aan veranderen. Maar hoe...

Een discussie hierover lijkt me onnodig, aangezien die feiten gewoon bekend zijn. Daarnaast zijn er wettelijke regels waaraan een dierenverblijf moet voldoen, en die zijn echt schrijnend. Met 2 keer huppen is het konijn al aan de andere kant van het hok, kan vaak ook niet eens recht op zitten. En dat terwijl een konijn een heel actief dier is, speels, ondeugend, graag graaft en gek rondjes wil rennen en binkies wil maken.



Ik weet heel goed waar ik over praat. Al mijn hele leven ben ik een konijnenliefhebber, heb me ook altijd vrijwillig ingezet bij de konijnen opvangen en heb alles wel voorbij zien komen. Mijn eigen konijnen komen ook uit de opvang. Met de nadruk op de meervoudsvorm, want zoals Trotter hierboven terecht opmerkt is een konijn een groepsdier. Vele mensen denken aaah wat schattig, een lief konijntje. Kopen het konijn (vaak in een impuls) in een dierenwinkel (vaak broodfok). Thuis blijkt het konijntje toch niet zo knuffelig te zijn en kijken de kinderen er na een paar weken niet meer naar om. Konijn verdwijnt buiten achter in de tuin in een hok en met een beetje geluk krijgt deze nog een half uurtje per dag aandacht. Mijn hart huilt bij deze verhalen, want zo leven er dus echt ontelbare konijnen in Nederland. Stel jezelf eens voor: leven in een ruimte ter grootte van een gemiddelde badkamer, zonder gezelschap. Dag in dag uit ... dag in dag uit.. En dan even een uurtje gezelschap krijgen van een ander 'dier', wiens taal je niet spreekt en je eigenlijk niet zoveel aan hebt. Ja, leuk joh. Je bent vast erg gelukkig dan!



Als het aan mij lag werden konijnen niet eens als huisdier verkocht, want daar zijn ze 9 van de 10 keer gewoon niet voor geschikt. Mijn eigen konijnen lopen in een grote ren met voldoende speel/graaf mogelijkheden in de tuin, ik probeer een zo natuurlijk leven voor ze na te bootsen voor zover dat kan, en geloof wel dat ze gelukkig zijn. Maar je hoeft me echt niet proberen te vertellen dat jouw konijn in zijn uppie met dat ene uurtje aandacht per dag van een mens gelukkig is hoor. Het konijn heeft helaas geen stem om het je zelf te vertellen, maar neem dat alsjeblieft van een 'deskundige' aan. Om maar even te verwijzen naar de 'onwetendheid' waar je in je post naar verwijst, ik denk dat je dat beter op jezelf kan betrekken.

quote:Liv_1 schreef op 05 mei 2014 @ 21:37:

Maar Mango, waarom heb jij dan konijnen? Of run je een konijnen opvang oid?

Ik snap dat een konijn meer gebaat is bij een omgeving zoals jij omschrijft dan in zijn eentje in een kooitje, maar feit blijft dat ook jouw konijnen opgesloten zitten en niet in hun natuurlijke leefomgeving verblijven, namelijk de vrije natuur.



Nee ik run geen opvang, maar de konijnen die ik heb komen wel uit de opvang. Eigenlijk knap ik (en gelukkig velen met mij) de 'rotzooi' van een ander op, die niet even 1x extra wilde nadenken voordat hij/zij handelde. Zo heb ik onder andere konijnen gehad die in de opvang zijn geboren, een konijn wat zomaar op straat gedumpt is en gelukkig door een bezorgde vrouw is gespot, gevangen en naar de opvang gebracht. Maar ook konijnen uit de zogenaamde 'oepsnestjes'. Of "de kinderen vonden het zo leuk, een nestje, maar ja waar moet je nu met een nest van 8 konijnen heen? Zoveel hadden we er echt niet verwacht hoor!", "Oh en ja, moeders is helaas alweer zwanger, want wij wisten niet dat een konijn vlak voor / net na de bevalling alweer zwanger kan raken." .... Zucht ...



Konijnen die dankzij de mensen die dat oh zo leuke konijntje in de dierenwinkel zagen zitten bestaan. Dachten 2 vrouwtjes te kopen ("Ja echt, dat zei de verkoper in de dierenwinkel, en zij heeft er natuurlijk erg veel verstand van"). Om daarna met een nestje te zitten wat weer in de opvang terecht komt. En zo kan ik nog zoveel verhalen vertellen, het is gewoon dweilen met de kraan open met de mentaliteit die helaas veel mensen hebben.



Het gaat hier meestal om tamme konijnen die niet in de natuur kunnen overleven. Ze vallen bijv. teveel op door hun witte kleur, missen een deel van hun instincten. Maar het blijven konijnen, lieve, ondeugende stampers, die graag gebruik willen maken van hun grote achterpoten. Als ik ze hier door de tuin zie racen, elkaar liggen te wassen in het zonnetje, genieten van hun verse groenvoer om daarna in een zelfgegraven hol te gaan liggen chillen. Ja, dan denk ik dat deze konijnen best gelukkig zijn, als is het niet in de vrije natuur, dat is gewoon niet (meer) mogelijk.

Geen_inspiratie, no hard feelings hoor .



Een konijn in een hok kan i.m.o. wel prima, zolang hij maar wel meerdere uren per dag zijn pootjes kan strekken. Denk bijv. aan een hok van minimaal 1.20m breed voor een dwergkonijntje. Ik neig naar minimaal 2.00m voor een vlaamse reus. Koop een inklapbaar rennetje bij de dierenwinkel / het tuincentrum en zo kan je (ook met een wat minder grote tuin) een konijn een aardig onderkomen bieden. Dit vind ik persoonlijk wel het absolute minimum, ik zie het liever groter. Hier hebben de konijnen samen een groot hok van 2 verdiepingen wat vooral gebruikt wordt om in te slapen. Daarnaast kunnen ze 24/7 in een ren van zo'n 25m2 rondhuppen waarin volop speelgoed, takken, boomstronken, tunnels etc. liggen.



Goed dat jullie het konijntje mee hebben genomen naar huis, een tam konijn sterft in het wild vrijwel zeker. Over het oppakken/aaien: tuurlijk zijn er wel konijnen die dit wél op prijs stellen, echter zijn dit vaak de uitzonderingen. Ik heb er niet veel meegemaakt die het oprecht op prijs stelden aangehaald en opgetild te worden, maar ze zijn er heus wel. Echter kan dit nooit een konijnenvriendje vervangen. En het in slaap vallen/kalm worden als je een konijn op zijn rug legt.. ook een groot misverstand, een konijn raakt op zo'n moment in trance maar is vaak wel hevig in paniek in zn hoofdje, verstijft alleen letterlijk. Heb hier ook wel eens een 'lollig' filmpje van gezien, van een konijn wat op zn rug in een wastafel vol water 'in bad' lag. Ik kon aan het hele koppie zien dat het konijn doodsangsten uitstond, maar het baasje stond er hartelijk om te lachen...



Het klopt overigens dat mannetjes bij elkaar zetten vragen om problemen is. Geadviseerd wordt een stelletje van (gecastreerde!!) man en vrouw bij elkaar te zetten, dit gaat in 95% van de gevallen gewoon goed, al zullen ze natuurlijk even moeten wennen de eerste dagen. Een goede opvang kan je hier uitstekend bij helpen. Mocht je overwegen een 2e konijntje aan te schaffen als gezelschap voor je huidige konijn, ga dan eens op zoek naar een opvang bij je in de buurt. Zij kunnen je met alles helpen en eventueel (indien je een mannetje blijkt te hebben) het konijn voor je laten castreren bij hun dierenarts, vaak hebben ze prijsafspraken en ben je voor ¤30 klaar. Vrouwtje uitzoeken in de opvang, en tadaa, jouw konijn happy, opvangkonijn happy met haar nieuwe thuis, en jij happy met het leuke uitzicht van 2 genietende konijnen in je tuin!

Geen_inspiratie, geeft niks, excuses aanvaard Vind het juist wel mooi dat hierdoor het (hopelijk) voor een aantal mensen die dit lezen wat duidelijker wordt hoe onbegrepen konijnen eigenlijk zijn.

Je quote heb ik verwijderd.

Geen_inspiratie, het geslacht van een konijn bepalen vergt wel wat oefening en hier gaat het helaas ook vaak mis in de dierenwinkels. Ik zou ook niet op een 'geurtje' afgaan.. hihi Een goede opvang / dierenarts kan je hierbij verder helpen. En over die castratie: lang niet alle opvangen bieden deze 'service' aan, dat is natuurlijk per opvang afhankelijk. Als je het zelf bij je eigen dierenarts zou laten doen, ben je voor een gemiddeld konijn (in Nederland) zo'n ¤50-¤80 kwijt. Vooral het gewicht speelt hierin een rol, hoe zwaarder het dier, hoe hoger de rekening.



Het inklapbare rennetje neemt juist niet veel ruimte in, omdat het dus inklapbaar is (*doh* haha). Je hebt paneeltjes van bijvoorbeeld 1m bij 1m, als je er dan een stuk of 8 van koopt en die aan elkaar klikt heb je een leuk formaat rennetje. En nadien klap je hem gewoon weer op tot een pakketje en zet je hem weg. Lekker makkelijk!

Ja dat soort marktjes, als ik ze al tegenkom, loop ik er met een grote boog omheen. Idem voor de konijnen die hier in kleine glazen bakken zonder schuilmogelijkheden in de dierenwinkel worden verkocht. Veel van deze konijnen komen uit de broodfok. Hebben moeders die een vreselijk leven leiden en enkel gebruikt worden om zich voort te planten. Er wordt echt niet bijgehouden welke konijn met wie samen is geweest, ook incest is aan de orde van de dag. Vaak worden konijnen met 3-4 weken al bij moeders weggehaald omdat ze dan klein en schattig zijn, makkelijk verkoopbaar. Terwijl ze toch echt tot 8 weken bij moeders horen te zijn. Vaak hebben deze konijntjes daardoor ook darmproblemen. In de winkel zien ze er vaak nog wel fit en gezond uit, maar ik ken ontelbare verhalen van konijnen die later thuis dood en doodziek werden en het niet overleefden. Maar ook hierbij zijn er natuurlijk konijnen die geluk hebben en gewoon gezond oud worden.

Denk bijv. ook aan de broodfokhonden, waarbij echt niet naar de gezondheid / erfelijke ziekten van de ouderhonden wordt gekeken. Jaarlijks worden er duizenden honden vanuit de oostbloklanden hierheen gebracht. Voordat ze verkocht worden krijgen ze vaak een oppepper, een soort druivensuiker zodat ze actief en speels zijn wanneer de nieuwe onwetende baasjes hen op komt halen. En dan afwachten tot de ellende thuis begint...



Maar goed, ik draaf wat door Succes met je konijntje(s?) en als ik ergens bij kan helpen dan hoor ik het graag!