Wanneer “klaar” voor afronden therapie?

Pergamon schreef: ↑

17-11-2021 15:58

Dat is niet wat er staat, maar succes verder. Blij dat 'de les der ervaring' voor jou zo goed heeft uitgepakt.

Nou ja, 'goed' lijkt me in dit geval... subjectief

Cateautje schreef: ↑

17-11-2021 16:00

"Maar ik heb ook momenten dat ik het allemaal niet weet en toch weer in mijn patronen stap van vroeger."

"Ik heb ook momenten" ≠ "steeds"

Pergamon schreef: ↑

17-11-2021 16:02

"Ik heb ook momenten" ≠ "steeds"

Alleen de TO weet hoe vaak die momenten voorkomen, maar ze schrijft wel in meervoud.

Homesweethome schreef: ↑

17-11-2021 16:14

Dank je wel voor je reactie! Fijn dat je het op die manier zo kon afbouwen dat je er echt klaar voor was. Lijkt me een fijn gevoel als je dat hebt.

Een goede therapeut laat je niet zomaar in het diepe springen.
Ikzelf heb (samen met mijn therapeute) letterlijk bepaalde zaken weer opnieuw moeten leren. Ik was als een kuiken dat net uit het ei kroop, terwijl ik al heel veel jaren mijn eigen boontjes had gedopt en leefde op zelfstandigheid en onafhankelijkheid. Tot me dat dermate opbrak en er letterlijk en figuurlijk niets van mij over was.
Had iemand mij dat ooit voorspeld was ik begonnen te lachen. Echter had iemand me aan het begin van de therapie voorspeld dat ik ooit weer zou kunnen lachen had ik dat ook niet geloofd.
Het is echt een proces. Vallen en opstaan. En soms maak je een stap terug. Maar met de juiste handvaten zul jij steeds veerkrachtiger zijn in het terugveren.

Heel veel succes gewenst. Heb vertrouwen. Het komt goed.

Ik kreeg aan het einde van mijn therapie een soort 'strippenkaart' van mijn therapeut. Hij dacht dat ik klaar was, ik was daar niet heel zeker van. Met die strippenkaart kon ik nog vijf keer komen voor een gesprek in een periode van anderhalf jaar. Ik moest dus zelf goed gaan bedenken wanneer ik die inzette.
Voor mij heeft dat heel goed gewerkt.

Herkenbaar, had ik ook toen ik bijna klaar was met schematherapie
Ik heb nog iets van twee, drie maanden om de week een afspraak gehad. Toen ik merkte dat ik zelfs met die frequentie niet zo heel veel meer te bespreken had, ben ik gestopt.

Cateautje schreef: ↑

17-11-2021 16:04

Alleen de TO weet hoe vaak die momenten voorkomen, maar ze schrijft wel in meervoud.

Jeejte je blijft nou wel erg lang door zeuren om je punt te maken. Ondanks dat meerdere mensen je hierop hebben aangesproken. Fijn dat jouw eigen advies jou heeft geholpen, maar dat werkt niet zo bij meeste mensen die serieuze problemen en klachten ervaren.

@TO denk dat het beste is om deze zorgen en vragen te bespreken met je therapeut. Wellicht is het een onderdeel voor therapie? Een stuk afbouw en terugvalpreventie?

Zoë1 schreef: ↑

17-11-2021 18:40

Jeejte je blijft nou wel erg lang door zeuren om je punt te maken. Ondanks dat meerdere mensen je hierop hebben aangesproken. Fijn dat jouw eigen advies jou heeft geholpen, maar dat werkt niet zo bij meeste mensen die serieuze problemen en klachten ervaren.

@TO denk dat het beste is om deze zorgen en vragen te bespreken met je therapeut. Wellicht is het een onderdeel voor therapie? Een stuk afbouw en terugvalpreventie?

Dat was 2 uur en 3 kwartier geleden, dus ik beschouw jouw post als een trollenpost ten dienste van een rel.

Homesweethome schreef: ↑

17-11-2021 16:14

Dank je wel voor je reactie! Fijn dat je het op die manier zo kon afbouwen dat je er echt klaar voor was. Lijkt me een fijn gevoel als je dat hebt.

Ik heb ook een afbouwschema gehad. Daarbij heeft mijn therapeut me bij het laatste gesprek mij op het hart gedrukt áltijd te bellen als ik zou terugvallen. Om een andere reden heb ik hem toen 2 jaar later weer gebeld en hij heeft me toen direct ingepland. Wegens ziekte van zijn kant is hij helaas gestopt, maar ik weet zeker dat ik hem anders alsnog direct had kunnen bellen als ik daar noodzaak voor zou zien.

Ik heb dat altijd heel plezierig ervaren.

Heb je je twijfels besproken met de therapeut? Hij of zij kan je hierin óók begeleiden. Je bent absoluut niet de enige die hiermee worstelt, het is een hele gangbare vraag.

Dat hangt denk ik ook een beetje af waarvoor je therapie hebt.
In mijn geval was het op het moment dat ik kon accepteren dat ik op sommige dingen geen invloed heb. Daardoor kon ik meer loslaten en had ik minder last van (overheersende) emoties.

Mijn therapeut heeft me nog als tip meegegeven om een bepaalde quote/zin ergens dichtbij me te houden, die je gewoon elke dag wel een paar x ziet. Op de achtergrond van je telefoon of op een briefje op je nachtkastje (kan je zelf verzinnen)
Ik heb last gehad van extreme paniekaanvallen, en ik had op een gegeven moment voor mezelf de zin “ik ben sterker dan dit gevoel”.
Tot nu toe helpt het als ik ook maar enigzins bang ben om in paniek te raken, maar ik ben nog niet zo heel lang gestopt met de therapie.

Het onbegrip van mensen die geen mentale problemen hebben

@TO: ik zou dit met je therapeut bespreken. Misschien is afbouwen een goed idee idd.

Bij mij gaat het met vallen en opstaan, sommige weken gaan goed en dan weer dagen dat ik hoop niet meer wakker te worden.

Als het goed is leer je in de therapie de handvatten om voortaan zelf met jezelf (en het leven) om te gaan.

Het klopt dus wel wat hierboven staat dat je uiteindelijk net als iedereen gaat groeien door je ervaringen, dus door te leven.

Door trauma, innerlijk conflict, en/of aangeleerde overlevingsmechanismen kon je die groei niet zelf voortzetten. Therapie heeft je geholpen deze mechanismen en patronen bewust te gaan ervaren, je geleerd om gevoelens bewust te gaan verwerken en je geleerd alternatieve mogelijkheden te zien.

Dat betekent echt niet dat je probleem dan opgelost is. Het moeilijkste komt echt daarna, dit bewust gaan toepassen zonder hulp en daarbij ook steeds weer terugvallen in je oude patroon. Dat is namelijk niet echt niet weg en gaat ook niet weg.

Ik spreek hier overigens als deskundige en ervaringsdeskundige.

Ik vond het zelf moeilijk om te stoppen met mijn therapie omdat mijn therapeut een ouderrol voor me had vervuld (iets wat overigens normaal is in traumatherapie). Maar daar zat dan ook mijn grootste les, loslaten van het verlangen naar de steun van een ouderfiguur en op eigen benen gaan staan. Dat is iets wat ik echt helemaal zelf heb moeten doen. Ook de gevoelens van rouw die daarbij horen, je moet daar toch zelf doorheen en kan je beter niet verdoven. Achteraf heb ik hierdoor zelf veel meer geleerd na de therapie dan tijdens. Alsof toen voor mij het echte leven pas begon, daarvoor was het overleven en daar had ik weinig van kunnen leren.

Ik denk dat het een misvatting is dat iets als schematherapie een probleem oplost. Het creëert eerder een groter probleem, want je kan niet meer terugvallen op je overleving dus daarna komt alles ineens veel meer binnen en moet je echt dingen bewust gaan ervaren die je liever niet wil. Maar dat is wel echt hoe het leven hoort te zijn denk ik, dat je zelf, volwassen en autonoom die ervaringen door gaat en daardoor zelfvertrouwen en een gezonde persoonlijkheid ontwikkelt.

Homesweethome schreef: ↑

21-11-2021 01:24

Dank je wel voor je reactie en hoe je het omschreven hebt. Het stukje rouw herken ik. Ik heb moeite met afscheid nemen (van in dit geval mijn therapeut) doordat zij inderdaad ook een dergelijke rol ingevuld heeft. Alsof ik het opnieuw heb mogen doen, kind zijn, maar dan een soort tweede kans voor het hebben van een congruent persoon om me heen met veel inlevingsvermogen. Dus ik wil dat het liefst vasthouden maar besef me inderdaad ook dat het uiteindelijk aan mij zelf is en mezelf dat moet bieden. En dat daar nu eindelijk de ruimte in mijn hoofd voor is gekomen.
En das soms best even een lastig besef, het voelt een beetje wankel. Ik heb het trouwens ingebracht tijdens therapie en we zullen hier ook meer bij stilstaan de komende tijd.

Herkenbaar hoor, ik vond dat ook moeilijk. Heb je eindelijk die ervaring van onvoorwaardelijke steun en begrip, en dan moet je weer alleen verder terwijl je voelt dat je er niet klaar voor bent.

Ik ben daarna eerst nog vol op mijn bek gegaan door wat impulsieve beslissingen, ongezonde relaties aan te gaan met mannen die op mijn vader lijken, allemaal dingen die me nog verder weg van mezelf brachten, mijn vertrouwen beschadigden en nog meer leegte veroorzaakten. Allemaal beproevingen en ik liep er vol in, ondanks het geleerde, toch weer op zoek naar die liefde en steun buiten mezelf en hopend dat ik goed genoeg zou zijn om het te mogen verdienen. Ik had ook geen idee wat het inhoudt om dat aan jezelf te geven. Ik wilde het wel doen, maar het had eigenlijk geen waarde, het was plichtmatig en ik liet mezelf continu weer in de steek om liefde te geven aan anderen.

Blijkbaar had ik nog wat meer ervaringen nodig waarin ik de schema's en dingen van vroeger ging herbeleven. Misschien ben ik hardleers, of het is normaal, weet ik niet. Maar ik ben het wel altijd blijven zien als leermomenten. Je moet denk ik echt de fouten maken om ervan te leren, ik in ieder geval wel. En ik weet nu; het was helemaal ok, ik heb dat blijkbaar nodig. Maar wel altijd vooruit blijven kijken en weten wanneer iets niet goed is, niet de schuld bij de ander leggen, steeds weer een beslissing nemen voor mezelf, aandacht erbij houden en mezelf kunnen vergeven, accepteren dat mijn leven loopt zoals het loopt door hoe het ooit begonnen is.

En nu ik al die pijn en verlatingsangst nogmaals herbeleefd en uiteindelijk beter verwerkt heb, staat de liefde van mijn ouders die ze me niet konden laten voelen, dichterbij me dan ooit. Dat had ik niet verwacht op die manier. Ik dacht dat ik voorgoed afscheid moest gaan nemen en leren accepteren dat ik alleen ben. Maar er is blijkbaar een mentale representatie van onze band voor in de plaats gekomen. Doordat ik mijn ouders nu eindelijk dichtbij me heb waar ze horen, ook al zijn ze niet letterlijk bij me, sta ik er echt stevig als volwassene. En het gevoel van alleen op de wereld, overspoeld worden door angst en dat ik het niet red is eindelijk weg. Terwijl ik nu letterlijk veel meer alleen ben dan ooit, en af en toe alsnog wel eens bang, verdrietig of wanhopig ben. Dat is echt puur gekomen door het continu blijven verwerken en accepteren van elke ervaring zoals die zich aandient, en steeds meer eigenaarschap nemen over mijn pijn.

Het is echt een reis in mijn geval en de therapie was het startpunt. Grotendeels is het zwaar kut en af en toe uitzichtloos, deze reis. Als je als kind maar aan je lot bent overgelaten en je rugzak met kennis over het leven is gewoon leeg, voelt voor mij als een game op level hard spelen en 1000x terug naar het begin moeten. Waarbij je soms denkt fuck it ik doe het niet meer. Ik zou het liefst iedereen die ervaring besparen. Maargoed ik weet ook, ieder loopt z'n eigen pad in het leven en meer dan compassie opbrengen voor de ander kan je eigenlijk niet doen. Ik hoop dat dit kleine beetje herkenning en begrip jou op dit moment helpt om hier doorheen te komen.