Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
zaterdag 21 april 2018 om 10:06
Ja, precies dat. Zo'n surrealistisch gevoel.Tinkeltje34 schreef: ↑21-04-2018 09:52Ladyday: zo’n gevoel had ik gisteren ook. Ik zag haar foto staan en het zou net zo goed de foto van een vreemde kunnen zijn. Alsof je foto’s in een film ziet of zo
zondag 22 april 2018 om 20:54
ik zit ook niet in de ontkenning. Maar het echt begrijpen, het echt vatten dat mijn moeder er niet meer is. Dat dit het was. Dat ik haar nooitmeer zal spreken.... Ik heb mijn moeder al ruim een jaar niet gezien en gesproken. En dat went ook een beeetje... Maar elke keer als ik probeer te voelen dat ze er echt niet meer is....het blijft voor mij onwerkelijk. Als ik me echt bedenk...nooit meer....dan schieten de tranen meteen weer in mijn ogen.Lady_Day schreef: ↑21-04-2018 08:55
Ik kijk 's ochtends altijd wat foto's van hem. En toen ik dat vanochtend deed was het net alsof het een droom was. Ik zit niet in de ontkenning dat hij dood is, want dat weet ik dondersgoed, maar het lijkt zo onwerkelijk. Alsof het niet kan en hij gewoon beneden in zijn stoel zit de krant te lezen.
zondag 22 april 2018 om 21:18
Ik denk ook niet dat ik dit echt ooit kan begrijpen. Mijn vader was er áltijd voor mij. Altijd! Ik merk dat ik gewoon ongeduldig word. Wanneer kan ik hem weer zien? Ja, nooit dus.
Ik vind het ook zo moeilijk om mijn moeder te zien. Ze doet het heel goed hoor maar aan alles merk ik dat ze mijn vader zo ontzettend mist. Ik voel me machteloos. Ik kan nog zo vaak naar haar toegaan, mijn vader krijgt ze er niet voor terug. Het is ook niet niets, je maatje waar je bijna 50 jaar mee samen was, te verliezen. En dan ook nog zo snel. Ik wil haar zo graag weer een beetje gelukkig zien...
Ik vind het ook zo moeilijk om mijn moeder te zien. Ze doet het heel goed hoor maar aan alles merk ik dat ze mijn vader zo ontzettend mist. Ik voel me machteloos. Ik kan nog zo vaak naar haar toegaan, mijn vader krijgt ze er niet voor terug. Het is ook niet niets, je maatje waar je bijna 50 jaar mee samen was, te verliezen. En dan ook nog zo snel. Ik wil haar zo graag weer een beetje gelukkig zien...
maandag 23 april 2018 om 11:34
Ik ga ook weer even reageren.... helemaal in het begin al een keer gedaan.
Bijna drie jaar geleden m'n moeder verloren (74) na een lang ziekbed. Het laatste jaar was ik intensief mantelzorger, iedere dag bij haar geweest. De laatste drie maanden waren afschuwelijk na een val waarbij ze haar heup, bekken en schaambeen brak. En dat terwijl ze al onder de uitgezaaide borstkanker zat en 15 jaar geleden na een CVA halfzijdig verlamd was.
Ze kon ook niet meer, en haar dood was ook een opluchting.... Eindelijk geen pijn meer, ze was zo op. Tijdens het laatste jaar wel heel veel gesproken over van alles, ook over haar sterven en hoe het moest daarna. Ik dacht ook niet verder te kunnen maar gek genoeg heeft zij mij daarmee geholpen. De laatste drie maanden waren zo intens (en verdrietig), ik denk dat mijn rouw toen al begonnen is waardoor het gek genoeg daarna niet zo als een mokerslag binnen kwam.
En ja, toen moest ik er zijn voor m'n vader. Voor alle anderen begon toen pas de rouw en was ik eigenlijk de sterkste terwijl iedereen had gedacht dat ik degene zou zijn die in zo'n gat zou gaan vallen. Maar ik was eigenlijk al verder gek genoeg, natuurlijk miste ik haar enorm en was er ook ongeloof bij mij en dat is er nog steeds wel. Nog steeds vind ik de dood een onwerkelijk definitief iets.
Veel tijd om te rouwen om m'n moeder was er eigenlijk niet eens. Toen bleek dat de darmkanker van m'n broer uitgezaaid was. Anderhalf jaar geleden is hij overleden op 50-jarige leeftijd. Hij liet twee dochters achter in de pubertijd. Ook hem heb ik de laatste maanden verzorgd, z'n dochters opgevangen (woonden bij hem) en met het verdriet van m'n vader om moeten gaan. Wat een vreselijke moeilijke, zware en emotionele tijd. Die rouw was toch weer heel anders dan die van m'n moeder. Hier kon en kan ik nog steeds geen vrede mee hebben al heb ik er wel geleerd mee te leven. Over hem kan ik nog steeds niet praten zonder te huilen, Wat een gemis. En telkens wanneer je dacht een stap vooruit gezet te hebben geconfronteerd te worden met je vader die een zoon verloren is. Dat vond ik zo ontzettend zwaar.
En dan eind januari van dit jaar is m'n vader overleden na een korte maar heftige periode. Ook voor hem heb ik alles gedaan wat in m'n macht lag. Iedere dag naar het ziekenhuis.
Dus dan heb je inene binnen drie jaar (2 jaar en 8 maanden) je moeder, broer en vader verloren..... En bij alle drie is het zo anders gegaan en bij alle drie is de rouw weer anders.
En ja, je moet verder leven. En dat heb ik ook aan alle drie beloofd, dat ik er wat moois van ga maken, ook voor hun. En ja, je hele basis is weg. Raar gevoel hè, vind ik ook. Niemand die zich afvraagt wat ik doe met de Pasen. En natuurlijk kan ik bij heel veel mensen terecht, maar ook daar heb ik niet altijd behoefte aan. Ben dus ook gewoon alleen thuis geweest en ben aan de voorjaarsschoonmaak gegaan. Muziekje gedraaid en aan ze gedacht, tegen ze gepraat (foto's) en zo komen we er wel.
Over paar weekjes lekker met m'n vriend er een weekje tussenuit. Ik kan alweer genieten van het leven en gelukkig zijn met wat ik heb. Ik heb namelijk een heel mooi leven gehad tot nu toe met m'n ouders en broer. En ik ga er nu ook een feestje van maken naar de toekomst toe. Vergeten doe ik ze nooit, ze zijn nooit uit m'n gedachten en voor altijd in m'n hart.
Bijna drie jaar geleden m'n moeder verloren (74) na een lang ziekbed. Het laatste jaar was ik intensief mantelzorger, iedere dag bij haar geweest. De laatste drie maanden waren afschuwelijk na een val waarbij ze haar heup, bekken en schaambeen brak. En dat terwijl ze al onder de uitgezaaide borstkanker zat en 15 jaar geleden na een CVA halfzijdig verlamd was.
Ze kon ook niet meer, en haar dood was ook een opluchting.... Eindelijk geen pijn meer, ze was zo op. Tijdens het laatste jaar wel heel veel gesproken over van alles, ook over haar sterven en hoe het moest daarna. Ik dacht ook niet verder te kunnen maar gek genoeg heeft zij mij daarmee geholpen. De laatste drie maanden waren zo intens (en verdrietig), ik denk dat mijn rouw toen al begonnen is waardoor het gek genoeg daarna niet zo als een mokerslag binnen kwam.
En ja, toen moest ik er zijn voor m'n vader. Voor alle anderen begon toen pas de rouw en was ik eigenlijk de sterkste terwijl iedereen had gedacht dat ik degene zou zijn die in zo'n gat zou gaan vallen. Maar ik was eigenlijk al verder gek genoeg, natuurlijk miste ik haar enorm en was er ook ongeloof bij mij en dat is er nog steeds wel. Nog steeds vind ik de dood een onwerkelijk definitief iets.
Veel tijd om te rouwen om m'n moeder was er eigenlijk niet eens. Toen bleek dat de darmkanker van m'n broer uitgezaaid was. Anderhalf jaar geleden is hij overleden op 50-jarige leeftijd. Hij liet twee dochters achter in de pubertijd. Ook hem heb ik de laatste maanden verzorgd, z'n dochters opgevangen (woonden bij hem) en met het verdriet van m'n vader om moeten gaan. Wat een vreselijke moeilijke, zware en emotionele tijd. Die rouw was toch weer heel anders dan die van m'n moeder. Hier kon en kan ik nog steeds geen vrede mee hebben al heb ik er wel geleerd mee te leven. Over hem kan ik nog steeds niet praten zonder te huilen, Wat een gemis. En telkens wanneer je dacht een stap vooruit gezet te hebben geconfronteerd te worden met je vader die een zoon verloren is. Dat vond ik zo ontzettend zwaar.
En dan eind januari van dit jaar is m'n vader overleden na een korte maar heftige periode. Ook voor hem heb ik alles gedaan wat in m'n macht lag. Iedere dag naar het ziekenhuis.
Dus dan heb je inene binnen drie jaar (2 jaar en 8 maanden) je moeder, broer en vader verloren..... En bij alle drie is het zo anders gegaan en bij alle drie is de rouw weer anders.
En ja, je moet verder leven. En dat heb ik ook aan alle drie beloofd, dat ik er wat moois van ga maken, ook voor hun. En ja, je hele basis is weg. Raar gevoel hè, vind ik ook. Niemand die zich afvraagt wat ik doe met de Pasen. En natuurlijk kan ik bij heel veel mensen terecht, maar ook daar heb ik niet altijd behoefte aan. Ben dus ook gewoon alleen thuis geweest en ben aan de voorjaarsschoonmaak gegaan. Muziekje gedraaid en aan ze gedacht, tegen ze gepraat (foto's) en zo komen we er wel.
Over paar weekjes lekker met m'n vriend er een weekje tussenuit. Ik kan alweer genieten van het leven en gelukkig zijn met wat ik heb. Ik heb namelijk een heel mooi leven gehad tot nu toe met m'n ouders en broer. En ik ga er nu ook een feestje van maken naar de toekomst toe. Vergeten doe ik ze nooit, ze zijn nooit uit m'n gedachten en voor altijd in m'n hart.
Geniet!
maandag 23 april 2018 om 11:49
Wat een heftige tijd heb jij achter de rug, Sempie. Dat klinkt als mijn grootste nachtmerrie. Ik moet zeggen dat ik het echt bewonderingswaardig vind hoe jij na al dat verlies toch al weer kan genieten van het leven. En dat bedoel ik als mooi om te lezen dat je het kan. Als je niet geniet krijg je je ouders en je broer toch ook niet terug 
Ik ben zelf nog niet op dat punt, maar dat komt wel.
Ik ben zelf nog niet op dat punt, maar dat komt wel.
maandag 23 april 2018 om 12:09
Ach, wat een gemis Sempie. Wat moet dat zwaar voor je geweest zijn, drie keer zo'n strijd en drie keer zo'n verlies.
Toch heb je de moed niet verloren en kan je nog steeds de zonnige kant van het leven zien en je zegeningen tellen zelfs met het zwarte randje.
Wat mooi om te lezen en wat fijn voor je.
Je ouders en je broer zouden ongetwijfeld trots op je zijn!
Toch heb je de moed niet verloren en kan je nog steeds de zonnige kant van het leven zien en je zegeningen tellen zelfs met het zwarte randje.
Wat mooi om te lezen en wat fijn voor je.
Je ouders en je broer zouden ongetwijfeld trots op je zijn!
anoniem_255433 wijzigde dit bericht op 23-04-2018 14:05
0.27% gewijzigd
maandag 23 april 2018 om 13:40
Moet eerlijk zeggen yogonaise dat ik jou niet zo goed trek.
Je bent alleen maar met jezelf bezig: ik ik ik. Er vertellen mensen hier over hun intens verdriet, zelfs kinderen die ze verloren hebben en het enige wat jij eruit kraamt is ik ben het zieligst, ik heb niemand, ik ik ik.....
Geen enkele keer vraag je hoe het met een ander gaat, alleen maar als het in jouw straatje is. Zie je wel, zeg je dan. Jij hebt wel xxx en ik niet. Dus ik heb het zwaarder.
Hou daar eens mee op, en het ergste vind ik nog dat het zo laat lijken alsof je ook je beide ouders hebt verloren, maar je moeder leeft notabene nog. Dat je om wat voor reden dan ook geen contact heb met je moeder of schoonouders is niet hetzelfde, vind het nog kwetsend ook.
En je hebt het niet eens in de gaten, nogal wiedes dat je niemand hebt in je omgeving, die hebben het allang opgegeven. Dit is helemaal niet aardig en niks voor mij, maar er is iets in je berichten wat iets heel naars triggerd, niet alleen bij mij maar bij meerderen zo te lezen.
Je bent alleen maar met jezelf bezig: ik ik ik. Er vertellen mensen hier over hun intens verdriet, zelfs kinderen die ze verloren hebben en het enige wat jij eruit kraamt is ik ben het zieligst, ik heb niemand, ik ik ik.....
Geen enkele keer vraag je hoe het met een ander gaat, alleen maar als het in jouw straatje is. Zie je wel, zeg je dan. Jij hebt wel xxx en ik niet. Dus ik heb het zwaarder.
Hou daar eens mee op, en het ergste vind ik nog dat het zo laat lijken alsof je ook je beide ouders hebt verloren, maar je moeder leeft notabene nog. Dat je om wat voor reden dan ook geen contact heb met je moeder of schoonouders is niet hetzelfde, vind het nog kwetsend ook.
En je hebt het niet eens in de gaten, nogal wiedes dat je niemand hebt in je omgeving, die hebben het allang opgegeven. Dit is helemaal niet aardig en niks voor mij, maar er is iets in je berichten wat iets heel naars triggerd, niet alleen bij mij maar bij meerderen zo te lezen.
Geniet!
maandag 23 april 2018 om 17:19
Sinala...
Ik ken het gevoel. Soms heb ik het de hele dag, en soms kan het ook opeens binnen dreunen. Ik kan er geen pijl op trekken.
Vanochtend werd ik wakker. Voelde me best goed. Deed een kaarsje aan voor mijn vader, zoals ik elke ochtend doe. Ik wenste hem een fijne dag (slaat misschien nergens op) en voelde me okay. En opeens, terwijl ik ontbijt aan het maken was overviel het me weer: mijn vader is dood. Dikke tranen. Het is zo'n gek gevoel. Ik WEET dat mijn vader dood is, en af en toe komt het toch binnen alsof ik het voor het eerst hoor. Dat het de andere keren niet 'echt' was of zo.
Dat 'nooit meer' inderdaad... ik kan er soms gewoon niet bij.
Ik ken het gevoel. Soms heb ik het de hele dag, en soms kan het ook opeens binnen dreunen. Ik kan er geen pijl op trekken.
Vanochtend werd ik wakker. Voelde me best goed. Deed een kaarsje aan voor mijn vader, zoals ik elke ochtend doe. Ik wenste hem een fijne dag (slaat misschien nergens op) en voelde me okay. En opeens, terwijl ik ontbijt aan het maken was overviel het me weer: mijn vader is dood. Dikke tranen. Het is zo'n gek gevoel. Ik WEET dat mijn vader dood is, en af en toe komt het toch binnen alsof ik het voor het eerst hoor. Dat het de andere keren niet 'echt' was of zo.
Dat 'nooit meer' inderdaad... ik kan er soms gewoon niet bij.
maandag 23 april 2018 om 18:03
Ja Lambchop, houd veel en goed contact met de meiden van mn broer en we praten veel over hem. Nu ook contact weer met zijn ex vrouw, zij is tenslotte de enige ouder die zij nog hebben.
Sinala26 ik denk dat je het goed verwoord. Juist omdat het me lukte door te gaan na mn moeder wist ik dat het me ook ging lukken bij mn vader. En dat ik best heel verdrietig kon zijn maar dat dat met de tijd wel minder zou worden.
Mn broer is een ander verhaal, daar kan ik nog steeds intens verdrietig om zijn.
Weet je wanneer het beter gaat, als je niet meer in het rauwe zit. Daar bedoel ik mee in het begin, nog midden in het ziek zijn, de pijn en het overlijden zit. Wanneer je gedachten op een gegeven moment weer naar de tijd daarvoor gaan, dat je de leuke dingen gaat herinneren, dat is het begin (althans voor mij) dat het beter gaat worden.
Al ga ik soms nog best stuk op onverwachte momenten, er hoeft niet eens wat groots te gebeuren dat het je zo overvalt dat je nu toch echt “alleen” bent. Hoort erbij denk ik dan maar, en die momenten worden heus wel minder.
Sinala26 ik denk dat je het goed verwoord. Juist omdat het me lukte door te gaan na mn moeder wist ik dat het me ook ging lukken bij mn vader. En dat ik best heel verdrietig kon zijn maar dat dat met de tijd wel minder zou worden.
Mn broer is een ander verhaal, daar kan ik nog steeds intens verdrietig om zijn.
Weet je wanneer het beter gaat, als je niet meer in het rauwe zit. Daar bedoel ik mee in het begin, nog midden in het ziek zijn, de pijn en het overlijden zit. Wanneer je gedachten op een gegeven moment weer naar de tijd daarvoor gaan, dat je de leuke dingen gaat herinneren, dat is het begin (althans voor mij) dat het beter gaat worden.
Al ga ik soms nog best stuk op onverwachte momenten, er hoeft niet eens wat groots te gebeuren dat het je zo overvalt dat je nu toch echt “alleen” bent. Hoort erbij denk ik dan maar, en die momenten worden heus wel minder.
Geniet!
maandag 23 april 2018 om 18:49
Ach ja, wie weet....
Maar weet je, voor mijn gevoel ben ik het ook aan ze verplicht om er het beste van te maken en gelukkig te zijn. Om ook juist voor hun gelukkig te zijn. Ze leven in mij voort.
Ik heb dan ook genoeg om gelukkig van te worden; leukste vriend ooit
mooie woning, leuke baan, lieve vrienden en collega’s. En supermooie herinneringen niet te vergeten. Natuurlijk mis ik ze als een malle, en het wordt nooit meer als daarvoor. Maar het is nu ook mooi, geluk met een randje indd, zo is het nieuwe zijn.
Maar weet je, voor mijn gevoel ben ik het ook aan ze verplicht om er het beste van te maken en gelukkig te zijn. Om ook juist voor hun gelukkig te zijn. Ze leven in mij voort.
Ik heb dan ook genoeg om gelukkig van te worden; leukste vriend ooit
mooie woning, leuke baan, lieve vrienden en collega’s. En supermooie herinneringen niet te vergeten. Natuurlijk mis ik ze als een malle, en het wordt nooit meer als daarvoor. Maar het is nu ook mooi, geluk met een randje indd, zo is het nieuwe zijn.
Geniet!
maandag 23 april 2018 om 18:55
Dus ook voor TO, geef het tijd. Zoek afleiding, ga werken, praat erover en ook jij zal zien dat het uiteindelijk weer zal gaan.
Je mag best nu verdrietig zijn en het af en toe niet trekken.
Uiteindelijk hoort rouw om je ouder(s) ook gewoon bij het leven. Het is normaal gesproken dat je ouders eerder gaan dan jij. En een ieder moet daar z’n eigen weg in vinden. Het wordt nooit meer hetzelfde, maar je leert er wel mee leven.
Je mag best nu verdrietig zijn en het af en toe niet trekken.
Uiteindelijk hoort rouw om je ouder(s) ook gewoon bij het leven. Het is normaal gesproken dat je ouders eerder gaan dan jij. En een ieder moet daar z’n eigen weg in vinden. Het wordt nooit meer hetzelfde, maar je leert er wel mee leven.
Geniet!
maandag 23 april 2018 om 19:46
Ik begin langzaamaan weer te denken aan de tijd voor dat mijn vader in het ziekenhuis terecht kwam. Ik heb echt heimwee naar die tijd, maar ik vind het ook mooi omdat ik zoveel mooie herinneringen heb.
Het is nu meer het gemis wat ik voel. Toen mijn vader in het ziekenhuis lag was ik elke dag bij hem, later ook 's nachts. Ja, toen was hij er nog, maar we leefden toen tussen hoop en vrees, heel veel onzekerheid (het heeft 3 weken geduurd voordat hij de diagnose longkanker stadium 4 kreeg) en dat was afschuwelijk. De laatste week toen we wisten dat we hem moesten laten gaan was helemaal een gekkenhuis natuurlijk.
Die paniek, die is weg. Ondanks het diepe verdriet merk ook ik dat het eigenlijk toch wel wat beter gaat. Mijn eerste gedachte is niet meer 'en weer een dag zonder papa' gevolgd door een huilbui. Die gedachte komt zeker nog wel elke ochtend, maar de huilbui is niet meer vanzelfsprekend.
Ik heb nog steeds geen zin om 'leuke dingen' te plannen. Ik zou samen met vriend op vakantie naar het land waar mijn vader vandaan komt. Gelukkig hadden we nog niets geboekt. Misschien later dit jaar.
Mijn vader deed altijd mijn tuintje. Ik heb vanavond voor het eerst eens in de tuin gewroet. Struik gesnoeid, dode bladeren opgeruimd. Ik houd helemaal niet van tuinieren, maar toen het klaar was werd ik er wel blij van. Ik kan het wel alleen en als hij me op de een of andere manier toch had kunnen zien had hij er ongetwijfeld om moeten lachen.
Het is nu meer het gemis wat ik voel. Toen mijn vader in het ziekenhuis lag was ik elke dag bij hem, later ook 's nachts. Ja, toen was hij er nog, maar we leefden toen tussen hoop en vrees, heel veel onzekerheid (het heeft 3 weken geduurd voordat hij de diagnose longkanker stadium 4 kreeg) en dat was afschuwelijk. De laatste week toen we wisten dat we hem moesten laten gaan was helemaal een gekkenhuis natuurlijk.
Die paniek, die is weg. Ondanks het diepe verdriet merk ook ik dat het eigenlijk toch wel wat beter gaat. Mijn eerste gedachte is niet meer 'en weer een dag zonder papa' gevolgd door een huilbui. Die gedachte komt zeker nog wel elke ochtend, maar de huilbui is niet meer vanzelfsprekend.
Ik heb nog steeds geen zin om 'leuke dingen' te plannen. Ik zou samen met vriend op vakantie naar het land waar mijn vader vandaan komt. Gelukkig hadden we nog niets geboekt. Misschien later dit jaar.
Mijn vader deed altijd mijn tuintje. Ik heb vanavond voor het eerst eens in de tuin gewroet. Struik gesnoeid, dode bladeren opgeruimd. Ik houd helemaal niet van tuinieren, maar toen het klaar was werd ik er wel blij van. Ik kan het wel alleen en als hij me op de een of andere manier toch had kunnen zien had hij er ongetwijfeld om moeten lachen.
maandag 23 april 2018 om 19:52
maandag 23 april 2018 om 19:52
Het enige voordeel aan rouwen is dat je er een wijzer mens van wordt. Tenminste; zo zie ik het. Mijn moeder heeft veel oeten rouwen in haar leven. Heeft echt donkere tijden gekend in het leven. En toch heeft ze altijd geprobeerd het geluk weer te vinden. En dat is is haar, uiteindelijk, altijd weer gelukt.
En mede door haar wijze lessen van het leven die ze volop gehad heeft, heeft ze ook echt wat kunnen betekenen voor anderen.
Jij komt ook heel wijs over sempie. Ik denk dat je liever lekker onwetend was gebleven, maar dat is helaas niet het geval. Wat heb jij veel voor je kiezen gehad zeg
En mede door haar wijze lessen van het leven die ze volop gehad heeft, heeft ze ook echt wat kunnen betekenen voor anderen.
Jij komt ook heel wijs over sempie. Ik denk dat je liever lekker onwetend was gebleven, maar dat is helaas niet het geval. Wat heb jij veel voor je kiezen gehad zeg
