Wat hielp jou tijdens rouw

Lady_Day schreef: ↑

18-04-2018 08:53

Vraagje voor degenen die een ouder hebben verloren, maar er nog steeds eentje hebben. Hoe gaan jullie om met het verdriet van/om de achterblijver?

Ik merk dat ik me heel machteloos voel naar mijn moeder. Ze doet het echt goed hoor, maar ik zie dat er zoveel verdriet en gemis zit. Ik kan dat niet wegnemen en heb daar een raar irrationeel schuldgevoel over.

Ik vind het zo erg voor haar dat ze haar maatje, waar ze bijna 50 jaar mee samen was, nu moet missen. Ze is zelf net met pensioen. Daar hadden ze zo naar uitgekeken, lekker samen pensioenerige dingen doen. 1x in de week ga ik naar haar toe, meestal kom ik rond de lunch en ga ik 's avonds na het eten weer naar huis. Meer er zijn lukt ook niet, ik heb een drukke baan en ook nog een LAT relatie die aandacht verdient. Niet dat mijn aanwezigheid het gemis van haar partner kan opvullen maar ik vind het zo erg dat ze zoveel alleen is. Ze waren bijna altijd samen.

Bij mij is de situatie iets anders, mijn ouders waren gescheiden. Maar tot de laatste dag zijn ze dikke maatjes geweest. Ik zat samen met mijn vader aan haar sterfbed toen ze haar laatste adem uitblies. Wat was ik op dat moment dankbaar dat mijn vader daar bij was. Mijn ouders waren al vanaf hun 14de bij elkaar en samen 4 kids op de wereld gezet. En 17 jaar "gelukkig gescheiden" zoals ze dat zelf altijd noemde, ze deden nog veel samen, boodschappen, dagjes uit met kleinkinderen, dagjes met zn 2e weg, mijn vader kwam elke dag uit zn werk een kopje koffie drinken bij mijn moeder, en hij heeft de laatste jaren veel voor haar gezorgd op de dagen dat ik niet thuis was (ik woonde nog bij mijn moeder).

Dus ja voor mijn vader is er ook een groot zwart gat, ik zie en weet dat hij het moeilijk vind en ik denk dat hij er op dit moment nog meer moeite mee heeft dan ik. Ik spreek hem elke dag even, al is het maar even 2 min aan de telefoon daarbij zie ik hem zeker 4 dagen in de week. Hij komt koffie drinken bij mij, of ik ga een avondje naar hem toe. En de dingen die hij eerst met mijn moeder deed, doe ik nu vaak met hem, maandag ochtend naar de markt, tuincentrums in het weekend. Het kost mij maar een beetje tijd, ik vind het leuk en mijn vader is weer gelukkig.

In het begin heb ik veel bij hem gegeten maar dat red ik allemaal niet meer ivm mijn werk. Hij leeft en doet zijn ding maar ik weet dat het voor hem moeilijker is om door te gaan. Al is ie geen prater, over mama word nauwlijks gesproken en als dat wel word gedaan is het om iets leuks wat we met haar mee gemaakt hebben en dan lachen we weer even samen om haar.

Infinity, wat fijn en wat lief dat je er zo voor je vader kan zijn. Ook mooi dat je merkt dat het hem echt goed doet.

Mijn moeder woont niet heel ver weg maar net te ver om elke dag even een kopje koffie te komen drinken. Ik zou heel graag willen dat ze dichter bij mij kwam wonen alleen woont zij nu in de natuur (ze heeft een hond dus dat is fijn) en ik woon in de stad.

Ik woon gelukkig wel dicht bij m'n moeder (ca. 8 km) maar ik heb de behoefte niet elke dag langs te gaan.

Lady_Day schreef: ↑

18-04-2018 10:49

Infinity, wat fijn en wat lief dat je er zo voor je vader kan zijn. Ook mooi dat je merkt dat het hem echt goed doet.

Mijn moeder woont niet heel ver weg maar net te ver om elke dag even een kopje koffie te komen drinken. Ik zou heel graag willen dat ze dichter bij mij kwam wonen alleen woont zij nu in de natuur (ze heeft een hond dus dat is fijn) en ik woon in de stad.

Ik woon 8 minuten rijden van mijn vader af, dus dat valt mee. Ik voel het ook niet als een verplichting ofzo. Ik vind het fijn als ie er is, of als ik bij hem ben. En soms kan het even niet als we allebei een drukke week hebben en dan is het ook goed. Ik ga weer verhuizen, nog geen nieuwe woning gevonden maar ik probeer wel "in de buurt" te blijven. Mijn vader wilt op zn oude dag zijn huis ook niet meer verlaten, vind het fijn en goed daar. Terwijl ik soms ook denk joh pap, verhuis lekker naar een rustig dorp ofzo. Ik woon nu in de stad en mijn vader ook, ik heb op dit moment genoeg van de stad haha.

Ik heb sinds ik uit huis ben (heul lang geleden) altijd ver weg gewoond van mijn ouders, minimaal 1,5 uur rijden.
Toen mijn vader overleed, 18 jaar geleden alweer, hebben mijn moeder en ik na 2 weken het patroon van daarvoor weer opgepakt: 2-3 keer per week bellen en eens per maand een bezoek (meestal ik naar haar). Ze was zelf de meest sociale van de 2 en ze heeft heel snel de activiteiten van voordat mijn vader ziek werd weer opgepakt: vrijwilligerswerk, verenigingsleven enzovoorts. Dat deed ze heel bewust, ze wist dat ze er doorheen moest en dat ze er daarna veel plezier van zou hebben. Maar ze heeft wel eens gezegd dat ze het zó erg vond om daarna dan alleen thuis te komen in een donker huis. Dat brak mijn hart echt, en niemand die er iets aan kon doen.

Lady_Day schreef: ↑

18-04-2018 08:53

Vraagje voor degenen die een ouder hebben verloren, maar er nog steeds eentje hebben. Hoe gaan jullie om met het verdriet van/om de achterblijver?

Ik merk dat ik me heel machteloos voel naar mijn moeder. Ze doet het echt goed hoor, maar ik zie dat er zoveel verdriet en gemis zit. Ik kan dat niet wegnemen en heb daar een raar irrationeel schuldgevoel over.

Ik vind het zo erg voor haar dat ze haar maatje, waar ze bijna 50 jaar mee samen was, nu moet missen. Ze is zelf net met pensioen. Daar hadden ze zo naar uitgekeken, lekker samen pensioenerige dingen doen. 1x in de week ga ik naar haar toe, meestal kom ik rond de lunch en ga ik 's avonds na het eten weer naar huis. Meer er zijn lukt ook niet, ik heb een drukke baan en ook nog een LAT relatie die aandacht verdient. Niet dat mijn aanwezigheid het gemis van haar partner kan opvullen maar ik vind het zo erg dat ze zoveel alleen is. Ze waren bijna altijd samen.

Hier precies hetzelfde. Ik vind het omgaan met mijn rouwende moeder misschien nog wel zwaarder dan het rouwen zelf.
Ik heb veel geleerd het afgelopen jaar. Heb moeten leren om haar rouw bij haar te laten. Dat was erg moeilijk, ik voelde me verantwoordelijk voor haar en haar welzijn. Ze leunde ook zwaar op me. Soms te zwaar. Ik heb echt moeten zoeken naar een manier om er het beste mee om te gaan. Mijn karakter botste met het hare; ik kordaat en oplossingsgericht, zij wat passiever. Nu gaat het beter. Ik besteed vrij veel aandacht aan haar, maar wel binnen mijn eigen grenzen. Zij respecteert die grenzen. Ik respecteer dat zij soms meer heeft aan even uithuilen in plaats van aan advies.
Maar het belangrijkste is wel dat je geen eigenaar wordt van je moeders rouw.

Mooi gezegd, Jufjoke, over dat geen eigenaar worden. Mijn moeder leunt niet op mij, ze is heel zelfstandig wat dat betreft. Maar als ik haar dan op het dak zie staan, met hoogtevrees en al, om de boel schoon te maken (deed mijn vader altijd) dan breekt mijn hart wel.

Ja, haar verdriet en gemis vind ik erger dan het mijne.

Mijn moeder is een heel positief ingestelde zelfstandige vrouw. We kunnen goed met elkaar praten en ondertussen probeert ze naast haar verdriet een nieuw leven op te bouwen. Want wat was is niet meer en daar moeten we toch mee dealen. Vind ik knap. Ik maak me dan ook geen seconde zorgen om haar, gek misschien? Onze band is direct veel sterker geworden na het overlijden.

En tuurlijk had ik haar zoveel anders gegund. Maar mezelf ook. En met die gedachten schieten we niks op.

alle reacties ten spijt zie ik het echt anders.

Er zijn wel een aantal mensen geweest die een reactie hebben gegeven dat ze het wel begrijpen. Maar het meerendeel begint meteen met dat ik anders moet denken/kijken enz. Dat vind ik echt niet. Ik zie het echt niet verkeerd hoor. Of ik ken alleen maar mensen die niet betrokken zijn. Dat lijkt me sterk.

Wat is er moeilijk aan om te zeggen/erkennen dat het inderdaad heel moeilijk is deze situatie. Dat is slechts een enkeling die dat heeft gezegd. De rest heeft het meteen over veranderen. Waarom? Je kunt dingen ook positief bekijken. Dat het knap/sterk is dat ik alles dus alleen doe. Geen netwerk om op terug te vallen of dingen mee te delen. Het is niet niks.

Maar ik krijg vooral te horen wat ik allemaal verkeerd of anders zou moeten doen. Ik denk niet dat het gaat helpen.

Nou ja, Yogo, erkenning heb je echt wel gehad hier. En over dat veranderen gesproken, jij geeft aan dat je heel veel moeite ermee hebt dat je geen netwerk hebt en dat je zo teleurgesteld bent in alles en iedereen en ik denk dat de strekking van de adviezen die je gekregen hebt was dat dat helemaal niet nodig is. Je kúnt namelijk best een netwerk opbouwen. Denk je dat die van mij zomaar op een dag bij me voor de deur stonden? Echt niet, daar gaat veel tijd en energie in zitten om die banden op te bouwen en bij te houden. En dan nog, dit rouwen, dat doe ik in mijn eentje hoor, net zoals jij en vele anderen hier.

Het is niet dat er gezegd is dat je allerlei dingen verkeerd doen. Mensen hier hebben jouw gewoon willen laten inzien dat je er ook anders naar kunt kijken. Maar jij erkent dat niet, of althans, zo komt dat over hier.

En nu ga ik hier niet weer op in. Ik heb alles al gezegd. Meerdere malen.

Ik voel me alweer niet gehoord. Ik geef je iets mee van hoe ik de dingen ervaar, maar helaas gaat het alweer alleen maar over jou. Voor het geval je het nog niet wist: ik ben ook een mens van vlees en bloed, net als jij, en het raakt me evengoed dat je compleet aan mij voorbij gaat en daar geen enkele aandacht aan besteedt.

Weet je yogo, alles wat geen compliment of aai over je bol is, wordt door jou als aanval gezien en vervolgens ga je compleet in de defensie om alles wat beweerd wordt te weerleggen. Zo maak je van elke suggestie of handreiking een strijd.
Ik heb geen strijd met jou en die wens ik ook niet.

Als jij denkt dat je het allemaal goed ziet en goed doet, ga dan vooral zo voort. Helpt dàt je wel, denk je? Gaat het je gelukkig maken, levert het je een fijn sociaal netwerk op, word je er minder eenzaam van en krijg je wat je nodig hebt als je hier complimenten krijgt dat je alles alleen doet, dat je knap bezig bent en dat dat allemaal zo positief is?

Het is jouw waarheid hoor en ik vroeg je eerder al: is jouw waarheid zo onwrikbaar dat al het andere minder 'waar' is? Of zou het kunnen dat er meer 'waarheden' zijn en dat het uitproberen van iets anders je wellicht iets op zou kunnen leveren waar je zelf nog niet bij stilgestaan had?

Ik weet niet hoeveel aandacht ik nog voor je ga hebben yogo, ik zeg je het je alvast maar. Ik krijg er zelf geen fijn gevoel van, zeg maar. Ik heb m'n best voor je gedaan.

O ja, en nog even dit: denk je dat het mij (of de anderen) hier allemaal is komen aanwaaien? Denk je dat je enige bent die het zwaar had of heeft in het leven?
Om over mezelf te spreken, ik heb mijn portie sores in het leven echt wel gehad en ik heb keihard moeten knokken om te komen waar ik nu ben en ja, dat heb ik alléén gedaan!

Doe ermee wat je wilt.

yogonaise schreef: ↑

18-04-2018 16:34

alle reacties ten spijt zie ik het echt anders.

Er zijn wel een aantal mensen geweest die een reactie hebben gegeven dat ze het wel begrijpen. Maar het meerendeel begint meteen met dat ik anders moet denken/kijken enz. Dat vind ik echt niet. Ik zie het echt niet verkeerd hoor. Of ik ken alleen maar mensen die niet betrokken zijn. Dat lijkt me sterk.

Wat is er moeilijk aan om te zeggen/erkennen dat het inderdaad heel moeilijk is deze situatie. Dat is slechts een enkeling die dat heeft gezegd. De rest heeft het meteen over veranderen. Waarom? Je kunt dingen ook positief bekijken. Dat het knap/sterk is dat ik alles dus alleen doe. Geen netwerk om op terug te vallen of dingen mee te delen. Het is niet niks.

Maar ik krijg vooral te horen wat ik allemaal verkeerd of anders zou moeten doen. Ik denk niet dat het gaat helpen.

Je zegt dat je het niet verkeerd ziet en dat zegt ook niemand. Je geeft zelf aan dat je het ook positief kan bekijken en dat klopt dat kan inderdaad prima, maar dat doe je niet. Je geeft zelf aan dat je het als heel zwaar en moeilijk ervaart. Dat positief bekijken laat je zelf achterwege. Je hoeft niet te veranderen en je ziet het niet verkeerd, maar zoals je het nu ziet en ervaart ben je overduidelijk heel ongelukkig mee. Zolang je blijft doen wat je altijd doet zul je ook krijgen en ervaren wat je altijd ervaart en krijgt. Oftewel als je leven zoals je het nu leidt niet is wat je wilt zul je zelf stappen moeten maken om daar iets aan te veranderen. Niet omdat je iets verkeerd doet, maar omdat datgene wat je doet voor jou niet het gewenste resultaat oplevert.

Ik denk dat de situatie accepteren zoals die is al enorm zou helpen. Je vindt vanalles van allerlei mensen, ze zijn niet betrokken, ze houden niet genoeg rekening met je, ze steunen je niet genoeg, je staat er alleen voor. En misschien is dat ook gewoon zo hé, daar heb ik geen oordeel over. Soms is dat nu eenmaal gewoon het geval. Ik heb na het verlies van mijn dochtertje ook maandenlang elke avond alleen thuis gezeten, vaak huilend, vreselijk eenzaam, zonder dat er ook maar iemand was die ik kon bellen of die mij een keer een berichtje stuurde of wat dan ook. Kinderen op bed, een depressieve (suïcidale)partner die niet thuis kon wonen en het enige gezelschap dat ik had op die avonden bestond uit de tv en de urn van mijn kleine meisje. Ik voelde me daar echt heel rot onder en ik heb heel vaak heel bewust moeten bedenken dat mijn andere twee kinderen hun moeder nodig hadden, dus dat opgeven geen optie was. En nog zijn er geen hordes mensen waar ik oprecht mezelf kan zijn, maar er zijn wel een aantal mensen die dichtbij me staan. Omdat ik daar, ondanks dat ik geen energie had, enorm in geïnvesteerd heb. Ik vond dat ik dat aan mijn kinderen verplicht was. En weet je ik ben een heel betrokken persoon, zorg dat ik verjaardagen niet vergeet, stuur een berichtje, ga langs of regel een kaartje/cadeautje als er een bijzondere dag is (zowel voor leuke als verdrietige dingen) en dat deden en doen mensen niet voor mij. Waarom niet? Zijn het allemaal vreselijke horken? Soms wel, maar mensen zijn gericht op hun eigen leven en ik heb geen ouders of broers/zussen dus ik ben ook niemands prioriteit. Vrienden en schoonfamilie hebben allereerst hun eigen leven. Daarin ben ik een bijfiguur, hun eigen eerste kring van familie staat daar ver voor. Dat is zo en dat is menselijk. Ik kan het ze nadragen of ik kan het accepteren en investeren in wat er wel is. Dus in plaats van dat ik heel boos/verdrietig ga wachten of iemand erg heeft in de sterfdag van mijn dochtertje spreek ik al ruim van te voren met mijn lieve vriendin af die dag in ieder geval even te bellen of een stukje te gaan wandelen (en dan bedoel ik ehct 3 maanden van te voren ofzo al afspreken). Of ik stuur zelf een berichtje. Ik zie het als zelfzorg. Tegelijk moet ik het zelf doen en als je geen familie meer hebt is zelf en alleen nu eenmaal heel erg dicht bij elkaar. Kun je boos over zijn en blijven, je kan het oneerlijk vinden, maar je kunt ook beslissen dat je je leven zelf inricht.
Dus moet je veranderen welnee, maar wie heb je met deze houding en je overtuiging dat het allemaal aan iedereen behalve aan jou ligt? Volgens mij alleen jezelf en dat is zonde en niet nodig. Je bent meer waard dan alleen blijven, omdat je niets wilt veranderen.

Het schrijven gisteren heeft mij weer wat lucht gegeven. En het feit dat ik hier mee mocht (/mag) schrijven ook. Het "mooie" van rouw is denk ik dat, ondanks dat het een heel eenzaam/persoonlijk/uniek proces is, het ook heel universeel is. Het verlies van een dierbare slaat een gat en als je weet hoe rauw rouwen aanvoelt kun je elkaar daarin begrijpen. Dat begrip heeft mij de afgelopen dagen, in dit topic, heel erg geholpen. Dat ik ook na 'zo lang' mijn verdriet mag hebben.
voor jullie allemaal

Heldere uitleg Selune, ik sluit me daar volledig bij aan.

En nog een voor jou omdat ik las dat jij momenteel ook een moeilijke periode hebt.

Selune schreef: ↑

18-04-2018 18:00

Het schrijven gisteren heeft mij weer wat lucht gegeven. En het feit dat ik hier mee mocht (/mag) schrijven ook. Het "mooie" van rouw is denk ik dat, ondanks dat het een heel eenzaam/persoonlijk/uniek proces is, het ook heel universeel is. Het verlies van een dierbare slaat een gat en als je weet hoe rauw rouwen aanvoelt kun je elkaar daarin begrijpen. Dat begrip heeft mij de afgelopen dagen, in dit topic, heel erg geholpen. Dat ik ook na 'zo lang' mijn verdriet mag hebben.
voor jullie allemaal

Jaaa, dít! Ik lees ook vaak nog even stukjes terug. Ik haal daar zoveel uit. En ja, het is supereenzaam, maar iemand die door hetzelfde gaat, of gegaan is... daar vind ik zoveel herkenning bij.

Ik heb heel veel moeite met dit mooie weer merk ik. Ik trek me het liefst terug in mijn eigen coconnetje en tegelijkertijd voelt het zo zonde. Ik ben geen zonaanbidder, maar een straaltje zon op mijn huid is toch wel lekker. Ik ben vandaag wat eerder naar huis gegaan, gewoon om buiten te zitten. En nog genoten ook.

Dank je oopjencoppit

Wat fijn dat je er ook van genoten hebt lady_day!
Ik vind de warmte op m'n huid wel fijn, voel me in de winter vaak opgesloten. Ook omdat mijn angstklachten in het donker heel erg heftig opspelen, dus langer licht in de avond helpt mij al heel veel.

Heb even een aantal dagen niet de energie gehad om te reageren. Het gaat afgelopen dagen best wel goed. Maar ik zie op tegen mijn vrije dag morgen. Dan vind ik het lastig worden en zak ik echt in een dip.

Ik herken de situatie van Momo erg met betrekking tot het verdriet van de andere ouder. Ik heb me drie jaar kunnen voorbereiden op dit moment. In het verleden heb ik de verantwoordelijkheid altijd snel op me genomen, zonder grenzen te stellen en dan ging ik er aan onderdoor. Inmiddels kan ik dit beter loslaten en het verdriet daar laten waar het hoort. In de afgelopen drie jaar heb ik me ook wel verantwoordelijk gevoeld, maar we zijn in ons gezin van herkomst allemaal volwassen mensen die allemaal beseften dat mijn moeder ging sterven uiteindelijk. Iedereen beleeft zijn verdriet op zijn manier en dat kan ik niet oplossen. We hadden nooit heel veel contact, maar mijn vader belt nu af en toe voor een praatje. Als hij verdrietig is ben ik meer van het coachende. Klinkt misschien wat vreemd, maar zo heb ik afgelopen 30 jaar geleerd om met de sores van mijn ouders om te gaan.

Tinkeltje, ik heb dat ook met vrije dagen. Ik heb het al als ik thuis werk. Waarbij ik eerder vaak behoefte had aan een 'sanity day' (alleen thuis, met niemand afspreken), merk ik nu dat zo'n dag alleen me helemaal gek maakt.

Ik merk dat ik het het beste doe als ik met mijn vriend ben. Mijn vriend kan helemaal niets met mijn verdriet. Ik praat er ook weinig over met hem, maar toch geeft hij mij rust en stabiliteit.

Het wordt wel mooi weer, Tinkeltje, helpt je dat?

Ik heb heel vaak mensen gevraagd en dingen aangegeven. Meer kan ik niet doen. Maar mensen doen er dus niets mee.

Verder ga ik steeds Door voor mijn kind dus ga ik ook continu over mijn grenzen heen.

Selune schreef: ↑

18-04-2018 18:00

Het schrijven gisteren heeft mij weer wat lucht gegeven. En het feit dat ik hier mee mocht (/mag) schrijven ook. Het "mooie" van rouw is denk ik dat, ondanks dat het een heel eenzaam/persoonlijk/uniek proces is, het ook heel universeel is. Het verlies van een dierbare slaat een gat en als je weet hoe rauw rouwen aanvoelt kun je elkaar daarin begrijpen. Dat begrip heeft mij de afgelopen dagen, in dit topic, heel erg geholpen. Dat ik ook na 'zo lang' mijn verdriet mag hebben.
voor jullie allemaal

Mooi gezegd, ik ben ook een tijd naar een jongeren en rouw groep geweest. Dat was zo fijn want men begreep je met een half woord, keek niet raar als je moest huilen en daardoor niet verder kon met een zin/verhaal. Helaas heb ik na de verhuizing nog niet zoiets gevonden. Maar dit topic is fijn.

Iemand had het over de achtergebleven ouder. Daar worstel ik nog het meeste mee. Emoties besprak ik altijd met mijn moeder niet met mijn vader dus meestal draaien we eromheen en bespreken we de praktische dingen. Vriend ergert zich hieraan maar ik kan het gewoon niet...

Ondertussen is mijn vader eenzaam. Inmiddels hebben we hier meer een soort van balans in gevonden maar dit was zeker anders. Hij is enorm boos op mij en mijn vriend geworden. Dat hij ons vaker wilde zien, vriend niet goed genoeg kende etc. Terwijl ik het gevoel had dat ik regelmatig langskwam, terwijl reizen enorm veel energie kostte. Ik vond dat zo lastig er voor hem zijn maar dit zelf fysiek/emotioneel niet kunnen. De ruzie/discussie erover was wel een van de weinige keren dat we emoties en verdriet hebben besproken. Dat was zo fijn en toch lukt het me niet...

Ladyday: dat alleen zijn nekt me echt. Vorige week zat ik maar wat voor me uit te staren. Maar ik laat het toch maar zo, het zal wel even nodig zijn. Morgenmiddag is mijn zoon er en samen met hem maak ik er wel wat van. In mijn eentje interesseert het weer me niks.

Neweve: als jullie dat nooit gekund hebben, zal dat ook wel niet zo snel veranderen. Wij hebben een aantal jaar geleden ook zo’n soort ruzie gehad en mij luchtte dat enorm op. Daarna heb ik gesprekken met mijn moeder gehad met een therapeut. Hierin kwam naar voren dat we behoefte hadden om meer in verbinding te zijn en met elkaar te kunnen praten en toch is het nooit helemaal goed gekomen. Het voelde gewoon niet goed voor me, we konden dan nooit en konden dat later ook niet. Toen ze net ziek was, hebben we veel goede gesprekken gehad.

Wat iemand zei dat je beide ouders kwijt bent herken ik ook erg. Mijn vader is hulpbehoevend in een bepaald gebied en ik ben daarin mantelzorger voor hem. Ik kan oppervlakkig wel met hem praten over bepaalde dingen, maar hij snapt emoties gewoon niet. Hij begrijpt sowieso veel dingen niet. Als ouder heb ik niet zo veel aan hem, alleen op klusgebied kan hij wel helpen. Ik moet wel eerlijk zeggen dat mijn ouders altijd een hoop sores hadden met zichzelf, aan mijn moeder had ik ook niet heel veel. Ik heb afgelopen jaren mijn weg daar wel in gevonden. Toen mijn moeder stervende was heb ik regelmatig overlegd met een tante, toen miste ik het wel. Dan zie ik hoe het ook kan zijn. Maar ik heb nu mijn eigen netwerk en mensen om me heen en heb er wel mee leren omgaan.

Heb jij eigenlijk ooit in je leven wèl een normaal sociaal netwerk gehad yogo?
Had je vroeger schoolvriendinnen, zat je op clubjes, teamsport?
Had je schoolprojecten, was je bij een studentenvereniging, deed je sociale activiteiten?

Tinkeltje, ik heb hetzelfde met alleen zijn hoor. Ik had een aantal weken geleden een heel weekend waarin ik gewoon geen zin had om iemand te zien. Ik heb 2 dagen binnen gezeten met de gordijnen dicht. En maar huilen terwijl de muren op me af kwamen. Ik ben normaal gesproken graag alleen, maar op dit moment moet dat wel gedoseerd zijn. Een hele dag niemand spreken is niet goed voor mij dus probeer ik toch vaker naar kantoor te gaan (ik kan in principe bijna altijd thuis werken), toch mensen te zien.

Fijn dat je morgenmiddag tijd met je zoon kan doorbrengen. En wat dat weer betreft, helemaal mee eens hoor, maar zoals ik al eerder schreef, een straaltje zon deed me toch goed vanmiddag.

OopjenCoppit schreef: ↑

18-04-2018 20:28

Heb jij eigenlijk ooit in je leven wèl een normaal sociaal netwerk gehad yogo?
Had je vroeger schoolvriendinnen, zat je op clubjes, teamsport?
Had je schoolprojecten, was je bij een studentenvereniging, deed je sociale activiteiten?

Ik ben op basisschool en middelbare school gepest dus het antwoord hierop is nee. Normaal gesproken leer je tijdens je schooltijd sociale dingen. Maar omdat ik altijd ben gepest en veel jaren als een soort malaria patiënt werd gezien heb ik dit nooit geleerd. Met alle gevolgen van dien. Ook voor je zelfbeeld/zelfvertrouwen en eigenwaarde.

Ik ben dus heel erg alleen geweest altijd. Heb alles alleen moeten doen wat Veel mensen normaal gesproken niet alleen hoeven doen.