Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
maandag 16 april 2018 om 18:04
Stofmuis gecondoleerd, dat is nog zo kort geleden, hartstikke logisch dat er nog geen ruimte is om te reageren of voor andere dingen.
Wat mij wel hielp was dat iemand tegen me zei dat hoe ik ook reageerde het goed was. Bij deze dus voor jou ook, elke reactie is goed
Yogonaise ik heb je pb beantwoordt
Wat mij wel hielp was dat iemand tegen me zei dat hoe ik ook reageerde het goed was. Bij deze dus voor jou ook, elke reactie is goed
Yogonaise ik heb je pb beantwoordt
Forever is a hell of a long time
maandag 16 april 2018 om 19:06
Ach Stofmuis, wat intens verdrietig. Gecondoleerd met het verliezen van je broertje. Even een knuffel voor jou.
En jou verhaal Selune....daar word ik ook stil van. Niet dat ik ooit gedacht heb dat het leven eerlijk was, maar na het leezen van jou verhaal...eerlijk is het allemaal niet. Wat een verdriet heb jij al mee moeten maken. En zo logisch toch dat je, met een baby in je armen, weer helemaal teruggaat naar de tijd dat je je dochtertje in je armen had. En dat dat het verdriet weer exra aanwakkert. Het was net alsof het toen was schrijf je...dan voel je je toch ook weer zo?
Ook een dikke knuffel voor jou.
@Yogonaise: As je behoefte hebt om verder in te gaan op mijn reactie aan jou via pb dan mag dat natuurlijk altjd. Maar voel je niet verplicht.
En jou verhaal Selune....daar word ik ook stil van. Niet dat ik ooit gedacht heb dat het leven eerlijk was, maar na het leezen van jou verhaal...eerlijk is het allemaal niet. Wat een verdriet heb jij al mee moeten maken. En zo logisch toch dat je, met een baby in je armen, weer helemaal teruggaat naar de tijd dat je je dochtertje in je armen had. En dat dat het verdriet weer exra aanwakkert. Het was net alsof het toen was schrijf je...dan voel je je toch ook weer zo?
Ook een dikke knuffel voor jou.
@Yogonaise: As je behoefte hebt om verder in te gaan op mijn reactie aan jou via pb dan mag dat natuurlijk altjd. Maar voel je niet verplicht.
maandag 16 april 2018 om 19:08
Die onrust ik killing vond ik. Ik had zo een gejaagd gevoel. Gekmakend. Wandelen, netflix kijken (als dat lukt) hiel p mij om wat rustiger te worden. Maar soms lukte niks. ik ging heel hard aan het werk. Op mijn werk, maar ook thuis. Hield ik niet vol.Engelsdropspikkels schreef: ↑16-04-2018 01:04Verschillend maar eerst vaak wakker, die onrust heel vervelend he?
Ik sliep ook heel slecht. Daar heb ik toen uitiendelijk wel af en toe pillen voor genomen. Kwam ik snachts in ieder geval tot rust. Dat leek mij heel erg belangrijk. Wel goed op jezelf passen hoor.
maandag 16 april 2018 om 20:00
Lichamelijke klachten welke ik heb ervaren: hoofdpijn, extreme duizelingen, extreme vermoeidheid waardoor koud en rillen, misselijk, hartkloppingen. Zielenpijn (stekend drukkende pijn ol borst) Vooral de eerste weken. Nu gaat het beter, mits ik niet teveel van mezelf vraag. Af en toe word ik benauwd, dan heb ik verkeerd zitten ademen of komt dat er als stress reactie uit. Ik slaap nog steeds heel erg veel en diep.
Ik probeer mijn gedachten ook wat te verzetten en zolang ik bezig ben lukt dat ook aardig, al zit het wel bijna de hele dag “ergens” in mijn hoofd en gevoel. Maar zodra ik echt stil zit dan overvalt het me toch weer. Dan laat ik het ook maar gaan..anders krijg ik weer allemaal lichamelijke gekke dingen
Ik probeer mijn gedachten ook wat te verzetten en zolang ik bezig ben lukt dat ook aardig, al zit het wel bijna de hele dag “ergens” in mijn hoofd en gevoel. Maar zodra ik echt stil zit dan overvalt het me toch weer. Dan laat ik het ook maar gaan..anders krijg ik weer allemaal lichamelijke gekke dingen
maandag 16 april 2018 om 21:56
Selune, heb je hier eerder geschreven onder een ander nick? Ik herken je verhaal min of meer van een ander forummer... Als jij dat bent, DIKKE KNUFFEL!!! Ik vond haar altijd zo dapper om door te gaan, ondanks haar verlies. Zeker achter het verhaal van de oudste 
maar weet natuurlijk niet zeker dat jij dat bent.
maar weet natuurlijk niet zeker dat jij dat bent.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
maandag 16 april 2018 om 22:03
Ja herkenbaar die zielenpijn ...... en hartkloppingen soms urenSinala26 schreef: ↑16-04-2018 20:00Lichamelijke klachten welke ik heb ervaren: hoofdpijn, extreme duizelingen, extreme vermoeidheid waardoor koud en rillen, misselijk, hartkloppingen. Zielenpijn (stekend drukkende pijn ol borst) Vooral de eerste weken. Nu gaat het beter, mits ik niet teveel van mezelf vraag. Af en toe word ik benauwd, dan heb ik verkeerd zitten ademen of komt dat er als stress reactie uit. Ik slaap nog steeds heel erg veel en diep.
Ik probeer mijn gedachten ook wat te verzetten en zolang ik bezig ben lukt dat ook aardig, al zit het wel bijna de hele dag “ergens” in mijn hoofd en gevoel. Maar zodra ik echt stil zit dan overvalt het me toch weer. Dan laat ik het ook maar gaan..anders krijg ik weer allemaal lichamelijke gekke dingen
maandag 16 april 2018 om 22:27
@Noerie dat hele gejaagde heb ik soms nog steeds. Niet meer zoals in het begin, maar er zijn nog steeds dagen dat ik geen rust kan vinden.
Ik denk dat het op zich niet vreemd is, maar het voelde heel overweldigend. Schrik als ik beweging voelde, maar ook angst dat dit kleintje ineens ook zo stil zou worden. Doodeng vond ik het. En het teruggeven vond ik ook heel moeilijk, dat moment van een kindje uit handen geven. Het bracht het het moment dat ik mijn kleine meisje moest afgeven terug en ik vind het nog steeds zo moeilijk.
@Sinala dat is ook herkenbaar, vooral die hartkloppingen. Als ik heel verdrietig ben en geen uitweg kan vinden of het niet kan uitten omdat de situatie er niet naar is dan heb ik ze nog steeds, helaas gaat dat nog steeds vaak over in een paniekaanval.
@Lambchob ik heb hier onder een andere nick geschreven inderdaad. Dank je voor de knuffel
Ik denk dat het op zich niet vreemd is, maar het voelde heel overweldigend. Schrik als ik beweging voelde, maar ook angst dat dit kleintje ineens ook zo stil zou worden. Doodeng vond ik het. En het teruggeven vond ik ook heel moeilijk, dat moment van een kindje uit handen geven. Het bracht het het moment dat ik mijn kleine meisje moest afgeven terug en ik vind het nog steeds zo moeilijk.
@Sinala dat is ook herkenbaar, vooral die hartkloppingen. Als ik heel verdrietig ben en geen uitweg kan vinden of het niet kan uitten omdat de situatie er niet naar is dan heb ik ze nog steeds, helaas gaat dat nog steeds vaak over in een paniekaanval.
@Lambchob ik heb hier onder een andere nick geschreven inderdaad. Dank je voor de knuffel
selune wijzigde dit bericht op 17-04-2018 06:50
0.40% gewijzigd
Forever is a hell of a long time
maandag 16 april 2018 om 22:55
De zielenpijn... ja, dat wel. Vooral de eerste weken. Mijn hart deed letterlijk pijn. Ik voel het nu nog wel eens, zo'n steek van het allerdiepste gemis, maar ik heb dat niet continu meer.
Iedereen die met paniekaanvallen heeft te maken... ik heb met jullie te doen. Ik heb er een paar gehad toen mijn vader nog leefde, maar ik doorhad dat ik hem ging verliezen. Ik wist niet hoe ik het had. Ik kon het ook niet stoppen. Dat was afschuwelijk.
Iedereen die met paniekaanvallen heeft te maken... ik heb met jullie te doen. Ik heb er een paar gehad toen mijn vader nog leefde, maar ik doorhad dat ik hem ging verliezen. Ik wist niet hoe ik het had. Ik kon het ook niet stoppen. Dat was afschuwelijk.
maandag 16 april 2018 om 22:58
Ik heb de ergste pijn gehad in de eerste dagen/weken dat we wisten dat mijn vader ongeneeslijk ziek was. Dat kwam met zo'n schok binnen en ik wilde hem zoooooo niet kwijt!Lady_Day schreef: ↑16-04-2018 22:55De zielenpijn... ja, dat wel. Vooral de eerste weken. Mijn hart deed letterlijk pijn. Ik voel het nu nog wel eens, zo'n steek van het allerdiepste gemis, maar ik heb dat niet continu meer.
Iedereen die met paniekaanvallen heeft te maken... ik heb met jullie te doen. Ik heb er een paar gehad toen mijn vader nog leefde, maar ik doorhad dat ik hem ging verliezen. Ik wist niet hoe ik het had. Ik kon het ook niet stoppen. Dat was afschuwelijk.
maandag 16 april 2018 om 23:09
Herkenbaar. Mijn vader lag al 3 weken in het ziekenhuis toen we er achter kwamen hoe ernstig het was. Tot die tijd wist ik wel dat hij erg ziek was (je ligt tegenwoordig niet zo maar 3 weken in het ziekenhuis), maar had ik echt nog wel hoop dat ze er wat aan zouden kunnen doen. Mijn vader had een aantal ernstige auto-immuunziektes, maar met de juiste behandeling zouden die prima behandeld kunnen worden.redbulletje schreef: ↑16-04-2018 22:58Ik heb de ergste pijn gehad in de eerste dagen/weken dat we wisten dat mijn vader ongeneeslijk ziek was. Dat kwam met zo'n schok binnen en ik wilde hem zoooooo niet kwijt!
Toen hij het ziekenhuis in ging was ik overtuigd dat we hem weer aardig gezond mee naar huis zouden nemen. Dat hij zou kunnen overlijden, daar stond ik helemaal niet bij stil. Hij stond ook al een paar jaar onder behandeling van verschillende artsen en had de maand daarvoor nog een longpunctie ondergaan en alles kwam 'schoon' terug. Geen kanker. Wat waren we blij!
Toen in het academisch ziekenhuis er opnieuw onderzoek werd gedaan, was het verhaal opeens heel anders. Longkanker. En ook nog flink uitgezaaid. Dat moment dat we de uitslag kregen zal ik nooit meer vergeten. Wat hebben we samen ontzettend gehuild. De dagen daarna waren echt afschuwelijk. Ik wist dat ik moest loslaten, en ik wilde het niet. Ik wilde hem niet kwijt. En toch moest hij gaan. Ik was echt in shock. Ik kon het niet geloven. Pure paniek. En 5 dagen later was hij dood.
maandag 16 april 2018 om 23:16
Die schok, dat niet kwijt willen, wanhopige paniek. Dat gevoel kan ik zo goed terughalen. Bij ons gebeurde alles in een tijdsbestek van een paar uur tijd. Rond het middaguur was alles nog ok, tussen 13.30 en 15.00 ging het van je hebt weeën, maar alles komt goed, naar sorry de baby komt nu en we kunnen niets meer doen. Tegen alle verwachtingen in heeft ze 34 minuten geleefd, die tijd was ik vreemd genoeg enorm rustig. Ik heb haar vastgehouden, ze is veilig in mijn armen overleden. Maar tijdens de bevalling was ik zo in paniek. Ik wilde haar niet geboren laten worden, kon het niet aan haar te gaan verliezen. In vier uur tijd veranderde ons hele leven.
selune wijzigde dit bericht op 17-04-2018 06:32
1.07% gewijzigd
Forever is a hell of a long time
dinsdag 17 april 2018 om 06:57
Ze was net te jong om behandeld te worden en zonder behandeling kon ze niet blijven leven. Ze wisten dat ze zou overlijden, maar waren overtuigd dat ze al tijdens de bevalling zou overlijden en dat gebeurde niet. Ze ademde zelfstandig en ze heeft keihard gevochten, maar ze kon niet zonder hulp. Later is de discussie gevoerd of ik niet toch langer zwanger was, omdat ze het zo goed deed. Daar ben ik heel boos over geweest (en nog), als ze echt twijfelen hadden ze haar moeten helpen, niet achteraf erover discussiëren. En ik weet dat ik met behandeling haar kansen enorm klein waren en dat ze waarschijnlijk gehandicapten was geweest enz. enz. Ik weet het, maar haar zomaar laten sterven heeft iets in mij gebroken.
Forever is a hell of a long time
dinsdag 17 april 2018 om 07:03
Oh wat een vreselijke verhalen hier, dan denk ik bij mezelf dat het bij mij wel meevalt, het verliezen van mijn moeder die ‘al’ 63 was. Dat is toch natuurlijker dan je kind of broer verliezen. Heel erg veel sterkte voor jullie!
Die enorme paniek, die ken ik ook. Vooral toen ik hoorde dat ze kanker had. Ik was er zo van overtuigd dat ze dat onderzoek moest om uit te sluiten dat er iets ergs was, en dat dit zou bevestigen dat alles goed was. Dat was dus niet zo. Die totale paniek, wat een vreselijk gevoel was dat.
Het is hier nu een half jaar geleden en ik kan er echt best wel goed mee omgaan. Heb hier al eerder wat geschreven. Maar soms ineens vliegt het me zo aan! Er staan nu wat grote veranderingen aan te komen in mijn leven en dat kan ik niet meer met haar delen. En dat is zo rot.
Die enorme paniek, die ken ik ook. Vooral toen ik hoorde dat ze kanker had. Ik was er zo van overtuigd dat ze dat onderzoek moest om uit te sluiten dat er iets ergs was, en dat dit zou bevestigen dat alles goed was. Dat was dus niet zo. Die totale paniek, wat een vreselijk gevoel was dat.
Het is hier nu een half jaar geleden en ik kan er echt best wel goed mee omgaan. Heb hier al eerder wat geschreven. Maar soms ineens vliegt het me zo aan! Er staan nu wat grote veranderingen aan te komen in mijn leven en dat kan ik niet meer met haar delen. En dat is zo rot.
dinsdag 17 april 2018 om 07:47
Wat ontzettend wrang, Selune. Je bent dan ook zo machteloos he. Ik kan me voorstellen dat je zo ontzettend boos was en bent. Alsof ze het niet waard was om voor te vechten (niet vanuit jou, uiteraard).
Momo, mijn vader was 'al' 73 en ja, het is natuurlijk dat een ouder gaat voor een kind, maar dan nog... er vallen gaten in je vangnet, of je vangnet is compleet weg.
Ik heb een aardig stabiel leven: leuke vrienden, kleine maar leuke familie, goede baan, leuk huis, leuke relatie en dan nog, toen het duidelijk werd dat mijn vader het niet ging redden voelde het alsof ik met wortels en al uit de grond getrokken werd.
Dat hij er fysiek niet meer is, dat begint nu langzaam te wennen. Maar toch, elke keer als ik in het huis van mijn ouders ben ga ik 'zoeken'. Dan trek ik alle kastjes en lades open in de hoop om toch nog 'iets' van hem te vinden. Herkennen jullie dat, dat 'zoeken'?
Momo, mijn vader was 'al' 73 en ja, het is natuurlijk dat een ouder gaat voor een kind, maar dan nog... er vallen gaten in je vangnet, of je vangnet is compleet weg.
Ik heb een aardig stabiel leven: leuke vrienden, kleine maar leuke familie, goede baan, leuk huis, leuke relatie en dan nog, toen het duidelijk werd dat mijn vader het niet ging redden voelde het alsof ik met wortels en al uit de grond getrokken werd.
Dat hij er fysiek niet meer is, dat begint nu langzaam te wennen. Maar toch, elke keer als ik in het huis van mijn ouders ben ga ik 'zoeken'. Dan trek ik alle kastjes en lades open in de hoop om toch nog 'iets' van hem te vinden. Herkennen jullie dat, dat 'zoeken'?
dinsdag 17 april 2018 om 07:59
Wat vreselijk zo jong je moeder al moeten verliezen! Ik kan me juist niets bij het hebben van een broer of kind voorstellen (want ik heb ze niet) dus ook niet bij hoe dat verlies voelt.
Was die zelfmoord van de broer een complete verrassing, of was zijn niet meer willen leven bekend bij jullie, Stofmuis?
dinsdag 17 april 2018 om 09:25
Het ging al een tijdje wat minder met hem, maar we hadden niet door hoe erg het was. Dus we schrokken ons kapot, dit hadden we never nooit verwacht. Hij was altijd vrolijk en vond altijd wel overal een oplossing voor. Jammer genoeg zag hij dit nu als enige oplossing... Pfff. Het doet echt heel veel pijn.redbulletje schreef: ↑17-04-2018 07:59Wat vreselijk zo jong je moeder al moeten verliezen! Ik kan me juist niets bij het hebben van een broer of kind voorstellen (want ik heb ze niet) dus ook niet bij hoe dat verlies voelt.
Was die zelfmoord van de broer een complete verrassing, of was zijn niet meer willen leven bekend bij jullie, Stofmuis?
voor iedereen.
Time spent with a cat is never wasted
