Wat hielp jou tijdens rouw

Mooi, de foto, zijn bril en een kaarsje op de schouw.
Ik snapte dat gedoe met die as ook nooit. Maar nu wel! Nooit gedacht dat ik het fijjn zou vinden dat haar as gewoon thuis staat.

OopjenCoppit en Lady Day.

Dank je wel.
Ik ben even een weekend weg geweest bij vrienden,ik heb daar een weekend gelogeerd.
Je krijg zeker steun van vrienden,maar dadelijk is alles weer gewoon en dan moet je de draad weer oppakken.
Mn vrienden hebbben ook een gezin,ook hebben ze een eigen leven.
men zegt,dat rouwen een eenzame gebeurtenis is,je moet het zelf doen,ook heb je mensen om je heen.

Mijn moeder was onverwachts aan een griep overleden,de laatste tijd hoorde je dat veel,dat mensen aan een griep zijn overleden.
Ik vind dat zo moeilijk te bevatten,op het werk kan ik er wel over praten,al doe ik dat niet met iedereen.

dank je voor de lieve woorden.

Lady_Day schreef: ↑

15-04-2018 20:18

Ik vond dat altijd maar onzin, wat as bewaren, maar voor mij is dat nu heel belangrijk.

Ik vond het altijd wat luguber, maar ik vind het een heel fijn idee dat ik haar bij me kan dragen. Ik heb een armband met een bedel van mijn zoon er aan. Daar wil ik dan een bedel bij hebben. Ze kunnen het as daarin verwerken, bijvoorbeeld achter een glazen plaatje of in hars. Ze kunnen het ook een kleur geven. Het kost alleen een paar 100 euro wat ik nu gezien heb.

Ik heb haar parfum meegenomen en heb wat sieraden van haar gekregen die erfstukken zijn. Ik denk dat we binnenkort met z’n allen een keer moeten afspreken om haar spullen op te ruimen. Ze had een gehaakte omslagdoek die ik wel graag wil hebben. Maar verder weet ik het nog niet zo.

Ik heb van mijn vader na het overlijden van mijn moeder een sieraad gekregen met haar as. Helaas ben ik dat kwijt geraakt toen ik het op wilde bergen voor een lange reis. Mijn moeder wilde altijd dat ik een soort dogtag droeg als ik reisde, zodat als er wat zou gebeuren......
Die dogtag heb ik nu eigenlijk altijd om, als eerbetoon aan mijn moeder.

Verder heb ik een vest van haar, wat ze graag aan had. Het meest blij ben ik met een door haar gebreide deken. Met allemaal lapjes die ze aan elkaar genaaid heeft. Na bijna 8 jaar zitten er wel een aantal gaten in, de moeder van mijn beste vriendin gaat het repareren.

Noerie schreef: ↑

15-04-2018 20:14

@Yogo. Ik snap je echt. Het lijkt mij verschrikkelijk om geen familie te hebben. Ik kan me voorstellen dat dat eenzaam voelt.

Maar ik vind dat je erg doorhamert op het feit dat je alles zelf moet doen. Ik ken zoveel mensen die geen backup hebben met kinderen en hun ouders heel weinig zien.

Ik begrijp je gemis, en dat dit blijvend is. Terwijl er nog wel familie is, maar daar heb je geen contact mee. Is dat ook geen ding? Waarom je het niet los kunt laten? Gaat het niet verder dan de dood van je vader? Maar ook het niet in je leven hebben van je moeder en je schoonouders terwijl ze nog wel leven?

Ik vind nog steeds dat je ouders weinig zien Nog steeds een andere situatie is. Ook al zie je elkaar weinig, je kunt er in geval van nood toch wel terecht. Dat is nog een vangnet.

Over wat je verder vraagt wil ik je best pb sturen als je wil.

Tinkeltje34 schreef: ↑

15-04-2018 20:47

Ik vond het altijd wat luguber, maar ik vind het een heel fijn idee dat ik haar bij me kan dragen. Ik heb een armband met een bedel van mijn zoon er aan. Daar wil ik dan een bedel bij hebben. Ze kunnen het as daarin verwerken, bijvoorbeeld achter een glazen plaatje of in hars. Ze kunnen het ook een kleur geven. Het kost alleen een paar 100 euro wat ik nu gezien heb.

Ik heb haar parfum meegenomen en heb wat sieraden van haar gekregen die erfstukken zijn. Ik denk dat we binnenkort met z’n allen een keer moeten afspreken om haar spullen op te ruimen. Ze had een gehaakte omslagdoek die ik wel graag wil hebben. Maar verder weet ik het nog niet zo.

Ben je niet bang dat je het verliest?
Dat dat kan gebeuren staat in de reactie onder de jouwe... lijkt me echt vreselijk als je de as van een geliefde verliest en geen flauw idee hebt wat er mee gebeurd is.
Ik zou het niet willen, liever uitstrooien zodat er niets meer mee kan gebeuren.

Denk dan altijd aan dat al dan niet broodje aap verhaal van de werkster die een urn omstoot en de as opzuigt en weggooit.
Maar ik moet wel zeggen dat ik daar sowieso geen behoefte aan heb; is voor iedereen anders en ieder op zijn eigen manier.
Met alle respect uiteraard. Er zijn ook mensen die was as door tattoo-inkt laten mengen zodat degene die overleden is letterlijk in je huid zit.
Prima, maar mijn vader b.v. zit in mijn hoofd, in mijn DNA: dat kan je niet verliezen.

Maar zou het niet vreselijk zijn om te ontdekken dat het bedeltje met as verloren is ergens onderweg? Lijkt me echt heel akelig dat een ander er mss mee rondloopt of het in een vuilnisbak belandt in het ergste geval..

@wendy, mijn moeder is ook plotseling overleden. Dat besef en het grootste verdriet kwam pas echt een maand of 2 later. Dat vond ik zo lastig wat eigenlijk ging het daarvoor (op de moeheid na) best goed. Toen ik meer instortte dacht mijn omgeving dus dat ik me al beter voelde, die konden daarom niet altijd met mijn emotie omgaan. Ik heb hierdoor moeten leren om aan te geven wat ik nodig heb en waar mijn grenzen zijn.
Fijn dat je een paar collega's hebt waar je mee kan praten. Dat maakt werken en de balans tussen werk en rouw vinden hopelijk wat makkelijker.

@lichamelijke klachten: ik was moe en onrustig. Het onrustig kwam vooral doordat ik nergens zin in had maar wel zoekende was naar iets te doen te hebben om maar niet verdrietig te zijn.

@yogo, ik ben nog best jong dus ik weet niet of er zoveel is veranderd in de rol van een opa/oma. Ik heb het gevoel dat je mijn voorbeeld en mogelijke tips weggooit door die opmerking. De "maar bij mij is het anders". Durf je het met je zoon over de dood te hebben?
Het niet hebben van een vangnet lijkt me lastig. Zeker als ik kijk hoe lastig ik gaten in het vangnet vind.
Maar ook hier is rouwen vooral eenzaam. Mijn partner is de enige waar ik me echt uit. Zelfs met mijn vader durf/kan ik emoties niet echt bespreken (daar was mijn moeder voor), we spreken vooral over de praktische zaken. Heel fijn dat het kan maar soms wil ik meer.

Dit weekend heb ik mezelf bezig gehouden en actief geprobeerd niet zo verdrietig te zijn. Het hielp wel moet ik zeggen. Gisteravond nadat mijn vriend weg was, voelde ik wel weer even zo'n eenzame golf van verdriet over me heen komen, maar ik heb er niet aan toe gegeven en ben wat anders gaan doen nadat ik een paar keer tegen mezelf gezegd hebt dat het zijn tijd was en wel goed komt.

Het is niet dat ik mijn vader wil vergeten (zo voelt dit stiekem wel een beetje), of dat ik niet wil rouwen, maar ik wil gewoon niet continu in tranen op de bank zitten. De afgelopen paar weken heb ik er gewoon aan toegegeven en die weken waren echt slopend. Ik heb een vrije dag vandaag en ik ga naar mijn moeder om wat dingen in de tuin te toen.

Ik zie wel op tegen het mooie weer. Al die blije mensen en de sociale druk van gezellig op terrasjes zitten, daar heb ik dus echt geen zin in.

Spikkels, heb je nog een beetje kunnen slapen?

Ik lees al een hele tijd mee en wil nu toch graag een keer reageren, ik hoop dat dat ok is.

Allebei mijn ouders leven nog, maar er is geen contact en er kan ook geen contact meer zijn (lang verhaal, maar voor mijn veiligheid en die van mijn kinderen is er geen contact meer). Dat is anders dan wanneer een ouder overlijdt, maar het is ook een soort rouw en in ieder geval een gemis, in de zin dat ik niets meer met ze kan delen. Daarnaast heb ik bijna 17 jaar geleden mijn oudste zoon en 2 jaar en 8 maanden geleden mijn jongste dochtertje verloren. Rouw is echt ontzettend eenzaam, mensen willen het heus wel begrijpen, maar rouw is zo persoonlijk. Zo eigen en hoe zeer de behoefte er is om te delen, invoelen hoe het voor een ander is, zelfs wanneer je over dezelfde persoon die in dezelfde relatie stond rouwt, is niet te doen. Ik heb wel wat mensen om me heen tegen wie ik iets kan zeggen, maar echt begrijpen dat doen ze het niet.

De opmerkingen dat het 'nu toch wel klaar is'die waren er al heel snel. Mijn jongste overleed heel snel na de (vroeg)geboorte en reacties als 'dan nemen jullie toch nog een kind' hebben mij daarin heel erg geraakt. Ze was niet gepland, ons laatste cadeautje en toen overleed ze. Het gemis is groot, maar voor mij was het vooral een vreselijke angst. Ik wist al dat het gemis van een kind nooit ophield. Dat dat gat voor altijd in je hart zit, ook al wordt het leven weer leuk, de pijn houdt nooit helemaal op. Het idee dat nog een keer te moeten overleven, daar was ik zo bang voor.

Waarom ik nu wilde reageren. Ik had gisteren een ervaring waar ik eigenlijk irl niet over kan praten en ik las wat dingen van jullie waar ik graag wat over wil zeggen.

@yogonaise je schrijft steeds dat het voor jou anders is. Dat je alleen bent, dat je niets over je zoontje kan delen. Die eenzaamheid die snap ik wel. Ik heb ook geen eigen familie meer en kan over mijn levende kinderen al amper iets delen, over mijn overleden kinderen is dat nog moeilijker (dat willen mensen al helemaal niet horen). Tegelijk zet je jezelf enorm vast doordat je tegen die situatie blijft aanschoppen. Het is nu eenmaal zo. Je kunt dat nog jaren en jaren oneerlijk vinden of je kunt het accepteren en zoeken naar manieren waarop het voor jou ok voelt. Ik heb een hele goede vriendin, we leerden elkaar via onze kinderen kennen. Zij heeft geen moeder meer, ik heb eigenlijk niemand meer. Als er iets bijzonders gebeurd wat we willen delen dan appen(/bellen) we elkaar. We hebben beiden een partner (nu, want ik ben na het overlijden van mijn jongste een jaar alleen geweest), maar soms wil je iets met een ander delen, daar hebben we een oplossing voor gezocht. En zo zijn er meer dingen. Daarbij investeer ik heel erg bewust in de relatie die ik met mijn kinderen heb en die zij hebben met mensen om ons heen (mijn vrienden vooral), zodat mijn kinderen later als wij er niet meer zijn toch mensen hebben die dichtbij ze staan en die hen als kind hebben gekend. Mijn kinderen hebben geen neefjes/nichtjes en alleen een tante, dus we moeten het zelf doen, zelf kiezen voor mensen die we actief bij de kinderen betrekken. Dat doen mensen niet uit zichzelf, dat initiatief ligt bij ons als ouders en m.i. ook bij jou als ouder voor je zoontje. Onderneem actie, want met alleen zeggen dat het zo eenzaam is verander je niets.
En dan zit ik nog steeds regelmatig alleen te zijn, me rot en eenzaam te voelen en te verdrinken in het gemis, maar dat is ook deel van het leven. de dood hoort bij het leven en die doet nu eenmaal vreselijk veel pijn.

@tinkeltje en anderen. Ik heb een bedel aan mijn armband met as van mijn dochtertje. Ik ben regelmatig bang om het te verliezen, maar tegelijk is het zo ontzettend fijn. Voor mij was het wat ik nodig had om mijn leven weer op te pakken. Ik kon mijn huis weer uit, want ik nam een stukje van haar mee, ik hoefde haar niet helemaal alleen achter te laten als ik wegging, ze was een heel klein beetje bij me.

@Ladyday niet willen rouwen is iets anders als vergeten. Je wilt gewoon af en toe rust van het verdriet, afstand van de pijn, een pauzeknop zodat je je energie weer aan kunt vullen. Ik begrijp je weerzin voor terrasjes enzo, tegelijk de warmte van de zon geeft ook energie. Kan de kou en de pijn ook een beetje verdrijven. Probeer toch wat warme zonnestralen op te nemen, hopelijk doet het je goed. En klaar zijn met de pijn en het verdriet betekent niet dat je klaar bent met je vader. Na de ergste, diepste rouw is er ook meer ruimte voor de liefde die je voor hem hebt

@Wendy gecondoleerd, dat is nog maar heel erg kort geleden. Geef jezelf even tijd


Zelf had ik gisteren een lastige situatie. Een kraambezoek bij een hele goede vriendin. Zij was vlak nadat ons meisje overleed bij ons in het ziekenhuis, ze heeft mijn andere kinderen opgevangen de eerste dagen nadat hun zusje overleed en nu heeft ze zelf een kindje. Kraambezoek doe ik sinds de jongste niet meer, ik vind het zo moeilijk, maar voor haar is het anders. Dit kindje voelt zo dichtbij, zo eigen. Zij is als familie voor me en dat kleintje dus ook. Maar de confrontatie met een levend baby'tje in m'n armen was zwaar. Ik had het gevoel m'n dochtertje weer even vast te hebben en telkens als de kleine bewoog dan was er een soort schok dat dit kleintje wel leefde. Mooi en tegelijkertijd heel confronterend. Pas gisteravond dat het verlangen naar mijn meisje en het verdriet en gemis me echt overviel. Ik heb zo om haar gehuild gisteren, dat was maanden geleden dat het zo binnenkwam. Een enorme golf van verdriet, alsof ik weer helemaal kopje onder ging.
Ik moest dat even ergens schrijven waar mensen het begrijpen en hopelijk niet veroordelen, omdat het al 2 jaar en 8 maanden geleden is.

Sterkte voor iedereen!

@selune, Een kind verliezen, hoe klein ook lijkt me zwaar. Het is dan ook niet raar dat je er ook na 2 (of 10 jaar) op dit soort momenten aan denkt en weer verdrietig wordt. Wat mooi dat je voor deze vriendin toch bij haar op kraamvisite kan ondanks dat het voor jou een confrontatie is.

@ladyday, ik ging ook wel eens alleen op het terras zitten (we hebben geen tuin oid). Wel even in de zon, met goede koffie maar geen sociaal gedoe. Gewoon een boek lezen en kijken naar andere mensen. De blijdschap van anderen was confronterend maar soms werd ik daar ook wel weer blij van, dan kon ik even op hun vrolijkheid meeliften.

Welkom, Selune. Wat een heftig verhaal zeg... en dan nog zulke lieve en hoopvolle woorden voor Yogo. Ik hoop dat ze daar troost en hoop ik kan vinden.

Om eerlijk te zijn denk ik dat het niet uitmaakt hoe lang iets geleden is. Ja, de scherpe kantjes zullen er wel afgaan, maar dat gemis... dat blijft, en ik begin het gevoel te krijgen dat dat ook nog wel eens groter kan worden. En ik snap dat het heel confronterend is wat er gisteren gebeurd is. En je wist dat het niet makkelijk voor je zou zijn, maar je bent toch geweest.

En dank je voor je lieve geruststellende woorden

Selune, dikke knuffel! Wat dapper dat je bij deze vriendin wel op kraamvisite ging. Ik vermoed zomaar dat dit kleintje heel belangrijk voor je gaat zijn.

Mag ik vragen hoe je oudste is overleden? Je jongste heb je wel gezegd

Dank jullie wel

Daar komt mijn 'motto' ook vandaan Ladyday: 'Forever is a hell of a long time.' Hoe langer iemand er niet meer is hoe meer het besef komt wat voor altijd of nooit meer inhouden. Die allesoverheersende wanhopig pijn van het begin die slijt, daarvan weet je op den duur niet meer hoe het voelde, maar het gemis, het nooit meer met iemand kunnen praten, nooit meer iemand zien, vasthouden, ruiken, dat wordt groter en dat gemis wordt dieper. Voor mijzelf geldt dat het litteken hard en stug is, niet zo snel meer stuk gaat als in het begin, maar als het verdriet van mijn oudste geraakt wordt doet het nog altijd intens pijn en dat is dan al bijna 17 jaar geleden.

Het voelde als iets dat ik moest doen deze kraamvisite. Zij is de enige (buiten mijn man, kinderen en schoonvader) die mijn overleden dochtertje vast heeft gehouden. Als zij het op kon brengen mijn dode kindje vast te houden, dan moet ik toch zeker haar levende kindje kunnen knuffelen.

Mijn oudste is door mishandeling om het leven gekomen, hij was 8. Naast verdriet en angst (, want ineens werd duidelijk dat alle mishandelingen overleven helemaal niet vanzelfsprekend was) was en is er ook een enorm schuldgevoel. Daarbij was ik jong, begin 20, toen hij overleed en hoewel ik toen best veel vrienden had snapte niemand er ook maar iets van. De meesten wisten nog niet eens of ze ooit kinderen wilden, laat staan wat de impact was van een kind verliezen. Ik heb veel weggestopt om door te kunnen leven, om te overleven. En al dat verdriet kwam er dubbel uit toen ons kleine meisje overleed en nog soms. Ik heb ehct het gevoel om allebei tegelijk te rouwen (hebben gerouwd).

@engelsdropspikkels Ik herken die lichamelijke klachten wel. Heel veel onrust, hoofdpijn, verkrampte spieren. Ook sliep ik niet/nauwelijks en als ik slaap heb ik last van nachtmerries en ik had/heb last van herbelevingen. Maar bij mij is het nooit zuiver rouw geweest, het overlijden van mijn dochtertje heeft bij mij zoveel omhooggehaald dat ik klachten die ik al jaren had en onderdrukte niet langer weg kon stoppen. Ik heb inmiddels de diagnose (c)PTSS en heb daarvoor behandeling. Deels gericht op trauma's uit mijn jeugd, waaronder de geboorte en het overlijden van mijn oudste, maar ook op het overlijden van de jongste. Het moment dat zij in mijn armen overleed, de enorme onmacht, de wanhoop, het vreselijke gevoel dat niemand haar hielp en ik haar niet kon helpen, dat heb ik als heel traumatisch ervaren.

Ik had/heb veel last van lichamelijke klachten, maar dat kan ook los staan van de rouw omdat ik in de aanloop naar mijn vaders overlijden zelf kanker kreeg (en bestraling en hormoontherapie) waar ik uiteraard ook klachten van ondervonden heb.

Selune: wat ontzettend heftig. Ik snap heel goed dat zo’n kraambezoek heel veel los kan maken en omhoog haalt.

Selune, wat ontzettend heftig zeg. Ik ben er stil van...

Mijn broertje heeft 3 weken geleden zelfmoord gepleegd. En ik weet niet hoe ik verder moet. Ik ben nu 30, hij zal dat nooit meer worden. Ik weet echt niet wat ik moet zonder hem.
Voor nu wil/kan ik me er niet echt toe zetten om meer te schrijven. Maar wat ontzettend 'fijn' dat zo'n topic bestaat.

Een heel dikke voor iedereen.

Ach Stofmuis, wat ontzettend verdrietig. Gecondoleerd.

wat erg stofmuis. Gecondoleerd met het verlies van je broertje.

Ik vind het toch wel fijn om te lezen dat het niet heel raar is om na een lange tijd nog zoveel moeite te hebben met het overlijden van een dierbare. Dat het gemis ook juist groter kan worden omdat de persoon echt niet meer terug komt, je er nooit meer mee kan praten enz.
Een aantal pagina's geleden kreeg ik nog de reactie dat het niet gezond was dat ik er na zoveel jaar nog zo erg mee bezig was. Maar daar is nu toch van terug gekomen dat het toch niet zo raar is.

In mijn geval kwam het gemis van familie nog een keer keihard terug na de geboorte van mijn zoontje. Toen is er echt iets mis gegaan en functioneer ik nu ook niet meer goed. Voordat hij geboren werd ging het nog redelijk.

selune ik heb je een pb gestuurd

Ach Stofmuis, wat ontzettend heftig en wat ongelooflijk verdrietig. Je hoeft hier niet te schrijven, meelezen kan ook. Ik hoop dat je je wat minder alleen voelt.

@stofmuis het is noczonkort geleden dus die wanhoop hoort erbij. Doe wat fijn voelt, we zien je wel verschijnen als je even wil spuien/zin hebt in schrijven.