Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
dinsdag 17 april 2018 om 14:08
Knuffels voor jullie!
Mijn vader mocht 60 jaar worden. Dat moet ik niet te vaak hardop zeggen, dat doet zo stekend pijn!
Ben vandaag lekker vrij dus thuis in de tuin aan de slag in het zonnetje. Als alles dan leuk wil en lukt voelt het toch weer even als normaal
Ik weet dat het ook weer om gaat slaan maar het feit dat dit soort dagen/momenten er ook tussen zitten, voel me nu even heel sterk!
Mijn vader mocht 60 jaar worden. Dat moet ik niet te vaak hardop zeggen, dat doet zo stekend pijn!
Ben vandaag lekker vrij dus thuis in de tuin aan de slag in het zonnetje. Als alles dan leuk wil en lukt voelt het toch weer even als normaal
Ik weet dat het ook weer om gaat slaan maar het feit dat dit soort dagen/momenten er ook tussen zitten, voel me nu even heel sterk!
dinsdag 17 april 2018 om 14:14
Engelsdropspikkels schreef: ↑16-04-2018 22:03Ja herkenbaar die zielenpijn ...... en hartkloppingen soms uren
dinsdag 17 april 2018 om 15:34
Selune,
Wat zal dat een machteloos gevoel hebben gegeven, je dochtertje vasthouden en niets kunnen doen dan van haar houden.
En dan stiemum, wat erg dat de artsen naderhand die dicussie hebben gevoerd, dan hadden ze ook ter plekke wat kunnen doen..... Lijkt mij dan.
Knuffel voor iedereen!
Wat zal dat een machteloos gevoel hebben gegeven, je dochtertje vasthouden en niets kunnen doen dan van haar houden.
En dan stiemum, wat erg dat de artsen naderhand die dicussie hebben gevoerd, dan hadden ze ook ter plekke wat kunnen doen..... Lijkt mij dan.
Knuffel voor iedereen!
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
dinsdag 17 april 2018 om 16:50
Wanhoop en angst nu kan alleen maar huilen ik kan niet zonder mijn moeder echt niet
Hoe moet het nou
Vriend boos omdat ik niks wil vandaag ook niet afspreken
dinsdag 17 april 2018 om 17:13
@yogonaise pb terug
@engelsdropspikkels die angst en wanhoop zijn killing. Hoe vreselijk moeilijk ook je kunt wel zonder je moeder, je leeft nu namelijk zonder haar. En ja dat doet pijn, afschuwelijk veel pijn, maar je kunt het wel, want je doet het. En dat is goed, ze zou niet anders gewild hebben!
Ik begrip je behoefte om jezelf op te sluiten, af te sluiten, maar soms doorbreek je de aller- allerergste angst door juist wel iets te gaan doen. Als weggaan of bezoek krijgen teveel is, misschien even met je vriend bellen of appen, maar wel contact maken. En misschien juist over iets anders al snap ik dat er in je hoofd geen plaats is voor andere dingen, maar het kan iets heel simpels zijn. Wat je eet of wat je buiten ziet of dat de zon door je raam schijnt. Hou het klein, maar hou wel contact, in mijn ervaring wordt de wanhoop anders alleen maar groter
@lambchop die machteloosheid was heel erg en staat me ook nog heel dichtbij. Vandaag maar eens opgeschreven wat het met me heeft gedaan zondag. Tot in detail en zo gehuild om mijn kleine meisje. Ik dacht echt verder te zijn, maar het gemis is weer even zo enorm groot en aanwezig.
@engelsdropspikkels die angst en wanhoop zijn killing. Hoe vreselijk moeilijk ook je kunt wel zonder je moeder, je leeft nu namelijk zonder haar. En ja dat doet pijn, afschuwelijk veel pijn, maar je kunt het wel, want je doet het. En dat is goed, ze zou niet anders gewild hebben!
Ik begrip je behoefte om jezelf op te sluiten, af te sluiten, maar soms doorbreek je de aller- allerergste angst door juist wel iets te gaan doen. Als weggaan of bezoek krijgen teveel is, misschien even met je vriend bellen of appen, maar wel contact maken. En misschien juist over iets anders al snap ik dat er in je hoofd geen plaats is voor andere dingen, maar het kan iets heel simpels zijn. Wat je eet of wat je buiten ziet of dat de zon door je raam schijnt. Hou het klein, maar hou wel contact, in mijn ervaring wordt de wanhoop anders alleen maar groter
@lambchop die machteloosheid was heel erg en staat me ook nog heel dichtbij. Vandaag maar eens opgeschreven wat het met me heeft gedaan zondag. Tot in detail en zo gehuild om mijn kleine meisje. Ik dacht echt verder te zijn, maar het gemis is weer even zo enorm groot en aanwezig.
Forever is a hell of a long time
dinsdag 17 april 2018 om 19:20
@yogo
Ik heb even zitten twijfelen of ik hier nog op wilde reageren omdat je, je genegeerd voelde. Ik vind dat er door iedereen redelijk liefdevol en steunend gereageerd is op jou.
Maar jij blijft om het zelfde ding heen draaien, en daarbij je vinger wijzen naar anderen. Wat ik apart vind, is dat je als je nieuwe mensen zou leren kennen je op voorhand al weet dat ook hun niet betrokken zullen zijn.
Hier is een heel topic vol met rouwende mensen, of ze nu gister of 10 jaar geleden iemand verloren hebben. Je bent niet de enige echt niet, maar rouwen is nu eenmaal een heel eenzaam iets.
Ik ben 1,5 jaar verder naar de dood van mijn moeder en dat wil niet zeggen dat ik geen moeilijke dagen meer heb, dat ik niet meer elke dag meer aan haar denk want het gemis word elke dag steeds meer. Maar ik ben zoo fucking trots op mezelf! Dat ik weer kan lachen en kan genieten van het leven en weet je wat? Ik heb dat helemaal zelf gedaan! Ik heb heel wat mensen om me heen, maar die konde me niet helpen, die konde niet mijn verdriet weg nemen en ze konden me ook niet mijn moeder terug brengen.
Ja je mag rouwen, hoelang je wilt en het zal altijd moeilijk blijven maar er zal toch een moment moeten zijn dat je er "vrede" mee hebt. Ik krijg het gevoel bij jou dat je andere maar de schuld geeft dat ze niet betrokken zijn maar dat jezelf totaal niet weet wat je er mee aan moet daarom gaf ik al eerder aan dat het misschien slim is voor je om hulp te zoeken. Ik vind dat iedereen hier je toch positief heeft proberen te benaderen, maar dat je de goede adviezen niet horen wilt.
Ik heb even zitten twijfelen of ik hier nog op wilde reageren omdat je, je genegeerd voelde. Ik vind dat er door iedereen redelijk liefdevol en steunend gereageerd is op jou.
Maar jij blijft om het zelfde ding heen draaien, en daarbij je vinger wijzen naar anderen. Wat ik apart vind, is dat je als je nieuwe mensen zou leren kennen je op voorhand al weet dat ook hun niet betrokken zullen zijn.
Hier is een heel topic vol met rouwende mensen, of ze nu gister of 10 jaar geleden iemand verloren hebben. Je bent niet de enige echt niet, maar rouwen is nu eenmaal een heel eenzaam iets.
Ik ben 1,5 jaar verder naar de dood van mijn moeder en dat wil niet zeggen dat ik geen moeilijke dagen meer heb, dat ik niet meer elke dag meer aan haar denk want het gemis word elke dag steeds meer. Maar ik ben zoo fucking trots op mezelf! Dat ik weer kan lachen en kan genieten van het leven en weet je wat? Ik heb dat helemaal zelf gedaan! Ik heb heel wat mensen om me heen, maar die konde me niet helpen, die konde niet mijn verdriet weg nemen en ze konden me ook niet mijn moeder terug brengen.
Ja je mag rouwen, hoelang je wilt en het zal altijd moeilijk blijven maar er zal toch een moment moeten zijn dat je er "vrede" mee hebt. Ik krijg het gevoel bij jou dat je andere maar de schuld geeft dat ze niet betrokken zijn maar dat jezelf totaal niet weet wat je er mee aan moet daarom gaf ik al eerder aan dat het misschien slim is voor je om hulp te zoeken. Ik vind dat iedereen hier je toch positief heeft proberen te benaderen, maar dat je de goede adviezen niet horen wilt.
dinsdag 17 april 2018 om 20:05
Precies wat ik nodig had. Het ging de afgelopen dagen best goed hier, maar vanavond kwam ik thuis uit mijn werk (stijf van de stress, want er is zoooo veel te doen) en moest ik heel hard huilen. Twee stappen vooruit, eentje terug. Ik ben zo uitgeput van het verdriet. Het voelt zo zinloos, want ik krijg mijn vader nooit meer terug. Ik realiseer me dat wel vaker. Wel 1000x per dag, maar af en toe hakt het er nog steeds in als een mokerslag. Ik kijk er naar uit dat ik weer kan lachen en genieten van het leven. Dit is echt niet leuk zo. Ik moet de moed er in houden dat het op een dag beter zal gaan.infinity37 schreef: ↑17-04-2018 19:20
Ik ben 1,5 jaar verder naar de dood van mijn moeder en dat wil niet zeggen dat ik geen moeilijke dagen meer heb, dat ik niet meer elke dag meer aan haar denk want het gemis word elke dag steeds meer. Maar ik ben zoo fucking trots op mezelf! Dat ik weer kan lachen en kan genieten van het leven en weet je wat? Ik heb dat helemaal zelf gedaan! Ik heb heel wat mensen om me heen, maar die konde me niet helpen, die konde niet mijn verdriet weg nemen en ze konden me ook niet mijn moeder terug brengen.
Wat ik me ook afvraag is dit: komt er ook nog iets positiefs uit zo'n diep verlies? Ik hoor wel eens van mensen dat ze 'sterker' uit een verschrikkelijke situatie zijn gekomen. Ik vraag me dan af wat ze daar precies mee bedoelen.
dinsdag 17 april 2018 om 20:06
Ik voel me geroepen om toch nog één keer te reageren.
Ik vind het jammer voor je dat je je niet gehoord en genegeerd voelt.
Zeker omdat ik (en meerderen) talloze posts aan je besteed hebben, getracht hebben met je mee te denken en je uit je verkrampte denkcirkeltje te halen teneinde je situatie te verbeteren zodat je je ook beter zou kunnen voelen.
Begrip en troost is fijn, dat zal ik niet ontkennen. En begrip en troost hèb je gekregen, alleen niet in de pasklare vorm die jij passief in ontvangst kan nemen en waarbij jij veilig niets anders hoeft te doen dan er een bedankje aan te besteden en je je voor een een paar luttele minuten iets beter kunt voelen.
Nee yogo, je hebt nog iets veel beters gekregen: de oprechte aandacht van mensen die vanuit onbaatzuchtige bedoelingen naar jouw bespiegelingen en beweringen hebben gekeken, erover nagedacht en moeite hebben gedaan om je handreikingen te geven waarmee je zou kunnen aanvangen om je minder miserabel te voelen, minder eenzaam en minder afhankelijk van de teleurstellingen door andere mensen.
Persoonlijk heb ik tijd aan je besteed, ik heb lange berichten aan je getypt, je al het goede toegewenst. Vanuit betrokkenheid. En ik ken je niet eens yogo. En ik heb er geen belangen bij voor mijzelf.
Maar het was nooit goed, nooit genoeg, wat ik ook schreef. En nu lees ik zelfs mijn woorden verdraaid terug en schrijf je dat je je niet gehoord voelt en dat je genegeerd wordt. Je zegt dat mensen maar eens moeten luisteren.
Ik heb geluisterd yogo. Ik heb je aandacht gegeven. En nu voel ik mij niet gehoord.
Heb jij wel geluisterd? Heb jij wel gelezen wat ik schreef? Of was je zo druk met je verweer dat mijn boodschap verwaaide en dat wat achterbleef alleen maar aanleiding gaf om van je af te slaan? Durf je verder te kijken dan je eigen overtuigingen en referentiekader en heb je voldoende lef om een nieuwe blik of inzicht te onderzoeken en aan te nemen? Of is jouw waarheid zo onwrikbaar zodat iedereen daarvoor moet buigen?
Ik kan je verzekeren dat je gehoord wordt. Maar hoor jij het eigenlijk zelf wel?
dinsdag 17 april 2018 om 21:06
Ik weet niet of het perse iets positiefs is, ik vind mezelf niet sterk of sterker door het verlies. Wat ik wel heb is dat ik inmiddels wel geloof dat ik overleef. Niet dat ik dat altijd als iets positiefs zie, maar als ik mensen hoor zeggen ik zou dood gaan van verdriet als ik m'n kind (of ouder of partner of vul in..) zou verliezen denk ik automatisch nee hoor. Hoe moeilijk ook, het komt weer goed.
Na mijn zoon dacht ik oprecht dat nooit meer vrolijk zou worden en dat heeft zeker lang geduurd, maar het gebeurde wel. En toen ik mijn dochtertje verloor dacht ik weer hier kom ik niet meer overheen, maar ook nu kan ik weer lachen en het voelen. Mooie dingen zien en voelen. Gelukkig ben ik (nog!) niet, maar daar is mijn ptss ook zeer schuldig aan.
Maar het positieve is wel dat ik ergens een gevoel heb (hoe ver weg het vaak ook is) dat het goed komt en dat ik weer gelukkig kan worden.
selune wijzigde dit bericht op 17-04-2018 21:38
0.54% gewijzigd
Forever is a hell of a long time
dinsdag 17 april 2018 om 21:21
Ik had het hier voor een jaar geleden toevallig met een oud vriendin over, zei was al veel eerder dan ik haar vader verloren en haar steun kwam ook uit een onverwachte hoek maar wel een die ik heel erg waardeerde omdat zij wist waar ik op dat moment mee dealde. En ik heb toen ook eerlijk tegen haar gezegd, ik vond het altijd heel erg voor jou en ik liet wel altijd wat van me horen op de dagen dat ze dat nodig had maar god ik wist toen totaal niet wat ze voelde, dat weet ik nu pas sinds ik het zelf mee gemaakt heb. Maar ook zij zei me 1 stap vooruit en weer 10 terug en zo voelde ik het ook.Lady_Day schreef: ↑17-04-2018 20:05Precies wat ik nodig had. Het ging de afgelopen dagen best goed hier, maar vanavond kwam ik thuis uit mijn werk (stijf van de stress, want er is zoooo veel te doen) en moest ik heel hard huilen. Twee stappen vooruit, eentje terug. Ik ben zo uitgeput van het verdriet. Het voelt zo zinloos, want ik krijg mijn vader nooit meer terug. Ik realiseer me dat wel vaker. Wel 1000x per dag, maar af en toe hakt het er nog steeds in als een mokerslag. Ik kijk er naar uit dat ik weer kan lachen en genieten van het leven. Dit is echt niet leuk zo. Ik moet de moed er in houden dat het op een dag beter zal gaan.
Wat ik me ook afvraag is dit: komt er ook nog iets positiefs uit zo'n diep verlies? Ik hoor wel eens van mensen dat ze 'sterker' uit een verschrikkelijke situatie zijn gekomen. Ik vraag me dan af wat ze daar precies mee bedoelen.
Ik vroeg me ook echt af of ik ooit weer zou lachen want tuurlijk lachte ik weleens maar dat voelde totaal niet zoals voorheen want van binnen was ik letterlijk verrot. Ik weet ook dat ik maanden lang wakker werd en mezelf elke ochtend als eerst vertelde, mama is er niet meer en dan voelde ik die klap elke ochtend weer op nieuw.
Of ik het op dit moment als iets positiefs zie? Ik vind positief wel een groot woord in dat opzicht want ik had liever mijn moeder nog gehad. Maar ja, ik ben er zeker sterker uit gekomen vind ik zelf.
En ik heb echt nog wel slechte dagen hoor en ik denk nog steeds elke dag aan haar en als ik jullie verhalen lees, voel ik weer even zo hoe het 1 jaar geleden voelde. En ik snap ook echt dat je misschien denkt goh, die andere die praten lekker want dat dacht ik ook als mensen tegen me zeide dat het langzaam aan wel beter zou gaan. Maar echt het aller scherpste randje ging er bij mij langzaam vanaf.
dinsdag 17 april 2018 om 21:35
Maar dat is mooi, Selune. Heel hoopvol. Ik weet dat ik het vaak vraag en vaak moet horen, maar elke keer stelt het me weer gerust. Ik kijk dan naar een collega die heel jong haar ouders verloren is, en hoe zij geniet van zoveel dingen en zeker wel haar ouders mist, maar het beheerst haar leven niet (meer).
Behalve vanavond even gaat het hier toch wel iets beter. Ik wil mijn vader niet vergeten (alsof dat uberhaupt zou lukken), maar ik duw het verdriet de laatste dagen wel vaker weg. Ik huil wel even, maar zoals de afgelopen paar weken, dat wil ik niet meer. Er waren avonden dat ik alleen maar gejankt heb. En toch kan ik soms simpelweg niet geloven dat hij niet meer bestaat. Zo raar...
Behalve vanavond even gaat het hier toch wel iets beter. Ik wil mijn vader niet vergeten (alsof dat uberhaupt zou lukken), maar ik duw het verdriet de laatste dagen wel vaker weg. Ik huil wel even, maar zoals de afgelopen paar weken, dat wil ik niet meer. Er waren avonden dat ik alleen maar gejankt heb. En toch kan ik soms simpelweg niet geloven dat hij niet meer bestaat. Zo raar...
dinsdag 17 april 2018 om 21:41
Even heel kort samengevat : ik voel wat ik voel. Dat is eenmaal zo. Ik kan dat gevoel niet uitschakelen.OopjenCoppit schreef: ↑17-04-2018 20:06Ik voel me geroepen om toch nog één keer te reageren.
Ik vind het jammer voor je dat je je niet gehoord en genegeerd voelt.
Zeker omdat ik (en meerderen) talloze posts aan je besteed hebben, getracht hebben met je mee te denken en je uit je verkrampte denkcirkeltje te halen teneinde je situatie te verbeteren zodat je je ook beter zou kunnen voelen.
Begrip en troost is fijn, dat zal ik niet ontkennen. En begrip en troost hèb je gekregen, alleen niet in de pasklare vorm die jij passief in ontvangst kan nemen en waarbij jij veilig niets anders hoeft te doen dan er een bedankje aan te besteden en je je voor een een paar luttele minuten iets beter kunt voelen.
Nee yogo, je hebt nog iets veel beters gekregen: de oprechte aandacht van mensen die vanuit onbaatzuchtige bedoelingen naar jouw bespiegelingen en beweringen hebben gekeken, erover nagedacht en moeite hebben gedaan om je handreikingen te geven waarmee je zou kunnen aanvangen om je minder miserabel te voelen, minder eenzaam en minder afhankelijk van de teleurstellingen door andere mensen.
Persoonlijk heb ik tijd aan je besteed, ik heb lange berichten aan je getypt, je al het goede toegewenst. Vanuit betrokkenheid. En ik ken je niet eens yogo. En ik heb er geen belangen bij voor mijzelf.
Maar het was nooit goed, nooit genoeg, wat ik ook schreef. En nu lees ik zelfs mijn woorden verdraaid terug en schrijf je dat je je niet gehoord voelt en dat je genegeerd wordt. Je zegt dat mensen maar eens moeten luisteren.
Ik heb geluisterd yogo. Ik heb je aandacht gegeven. En nu voel ik mij niet gehoord.
Heb jij wel geluisterd? Heb jij wel gelezen wat ik schreef? Of was je zo druk met je verweer dat mijn boodschap verwaaide en dat wat achterbleef alleen maar aanleiding gaf om van je af te slaan? Durf je verder te kijken dan je eigen overtuigingen en referentiekader en heb je voldoende lef om een nieuwe blik of inzicht te onderzoeken en aan te nemen? Of is jouw waarheid zo onwrikbaar zodat iedereen daarvoor moet buigen?
Ik kan je verzekeren dat je gehoord wordt. Maar hoor jij het eigenlijk zelf wel?
Daarnaast vind ik nog steeds dat het een kleine moeite is voor mensen om ons heen om interesse te tonen of aandacht aan iemand te besteden. Zeker als je om iemand geeft.
dinsdag 17 april 2018 om 21:44
En mijn gevoel boeit je niet.yogonaise schreef: ↑17-04-2018 21:41Even heel kort samengevat : ik voel wat ik voel. Dat is eenmaal zo. Ik kan dat gevoel niet uitschakelen.
Daarnaast vind ik nog steeds dat het een kleine moeite is voor mensen om ons heen om interesse te tonen of aandacht aan iemand te besteden. Zeker als je om iemand geeft.
dinsdag 17 april 2018 om 22:03
Dat gevoel kun je zeker niet uitschakelen maar je kunt er zeker wel wat mee doen als het je zo dwars zit. En mensen zijn mensen die kun je niet veranderen en nogmaals rouwen is een heel eenzaam iets. Hier hebben de mensen echt wel steun aan je getoond.yogonaise schreef: ↑17-04-2018 21:41Even heel kort samengevat : ik voel wat ik voel. Dat is eenmaal zo. Ik kan dat gevoel niet uitschakelen.
Daarnaast vind ik nog steeds dat het een kleine moeite is voor mensen om ons heen om interesse te tonen of aandacht aan iemand te besteden. Zeker als je om iemand geeft.
woensdag 18 april 2018 om 08:53
Vraagje voor degenen die een ouder hebben verloren, maar er nog steeds eentje hebben. Hoe gaan jullie om met het verdriet van/om de achterblijver?
Ik merk dat ik me heel machteloos voel naar mijn moeder. Ze doet het echt goed hoor, maar ik zie dat er zoveel verdriet en gemis zit. Ik kan dat niet wegnemen en heb daar een raar irrationeel schuldgevoel over.
Ik vind het zo erg voor haar dat ze haar maatje, waar ze bijna 50 jaar mee samen was, nu moet missen. Ze is zelf net met pensioen. Daar hadden ze zo naar uitgekeken, lekker samen pensioenerige dingen doen. 1x in de week ga ik naar haar toe, meestal kom ik rond de lunch en ga ik 's avonds na het eten weer naar huis. Meer er zijn lukt ook niet, ik heb een drukke baan en ook nog een LAT relatie die aandacht verdient. Niet dat mijn aanwezigheid het gemis van haar partner kan opvullen maar ik vind het zo erg dat ze zoveel alleen is. Ze waren bijna altijd samen.
Ik merk dat ik me heel machteloos voel naar mijn moeder. Ze doet het echt goed hoor, maar ik zie dat er zoveel verdriet en gemis zit. Ik kan dat niet wegnemen en heb daar een raar irrationeel schuldgevoel over.
Ik vind het zo erg voor haar dat ze haar maatje, waar ze bijna 50 jaar mee samen was, nu moet missen. Ze is zelf net met pensioen. Daar hadden ze zo naar uitgekeken, lekker samen pensioenerige dingen doen. 1x in de week ga ik naar haar toe, meestal kom ik rond de lunch en ga ik 's avonds na het eten weer naar huis. Meer er zijn lukt ook niet, ik heb een drukke baan en ook nog een LAT relatie die aandacht verdient. Niet dat mijn aanwezigheid het gemis van haar partner kan opvullen maar ik vind het zo erg dat ze zoveel alleen is. Ze waren bijna altijd samen.
woensdag 18 april 2018 om 09:04
Ik kon er de eerste maanden totáál niet mee om en onttrok me er aan en hoe harder m'n moeder trok, hoe harder ik me terug trok. Ik voelde me ook helemaal niet prettig meer in hun huis, door het gemis. M'n moeder heeft gelukkig veel mensen om haar heen en na een aantal maanden ging het tussen ons ook weer beter. Ik denk wel dat het goed is geweest dat ik er niet veel voor haar was die eerste periode want nu gaat ze met veel meer mensen om van haar eigen leeftijd en doet veel dingen met hen en gaat naar de zonnebloem en kbo activiteiten. Ze blijft dus dingen ondernemen net zoals ze met mijn vader deed. En sinds mijn autismediagnose snapt ze ook beter dat ik me juist afzonder als ik me slecht voel.Lady_Day schreef: ↑18-04-2018 08:53Vraagje voor degenen die een ouder hebben verloren, maar er nog steeds eentje hebben. Hoe gaan jullie om met het verdriet van/om de achterblijver?
Ik merk dat ik me heel machteloos voel naar mijn moeder. Ze doet het echt goed hoor, maar ik zie dat er zoveel verdriet en gemis zit. Ik kan dat niet wegnemen en heb daar een raar irrationeel schuldgevoel over.
Ik vind het zo erg voor haar dat ze haar maatje, waar ze bijna 50 jaar mee samen was, nu moet missen. Ze is zelf net met pensioen. Daar hadden ze zo naar uitgekeken, lekker samen pensioenerige dingen doen. 1x in de week ga ik naar haar toe, meestal kom ik rond de lunch en ga ik 's avonds na het eten weer naar huis. Meer er zijn lukt ook niet, ik heb een drukke baan en ook nog een LAT relatie die aandacht verdient. Niet dat mijn aanwezigheid het gemis van haar partner kan opvullen maar ik vind het zo erg dat ze zoveel alleen is. Ze waren bijna altijd samen.
woensdag 18 april 2018 om 09:14
Mijn moeder heeft ook wel mensen om haar heen hoor, maar het is toch anders dan toen mijn vader nog leefde. Mijn ouders waren niet superondernemende types. Ze waren graag thuis, beetje in de tuin bezig (vader) en zitten (moeder), beetje in huis rommelen, lekker koken, bij het haardje kopje kopje drinken en puzzeltje maken, met de hond op pad etc.
Zij is nu alleen, in dat grote huis en ja, het voelt heel leeg daar maar ik kom er nog wel graag. Ik zoek mijn vader ook nog steeds in alle hoeken en gaten daar. Mijn moeder vindt het fijn wanneer ik kom en ik ook, maar dan nog wordt ze elke ochtend, 7 dagen in de week wakker in dat grote, lege huis.
Ik weet dat dat niet mijn verantwoordelijkheid is, maar op de een of andere manier voel ik me toch verantwoordelijk voor haar... niet voor haar geluk, maar wel dat ze zich zo goed mogelijk voelt.
Zij is nu alleen, in dat grote huis en ja, het voelt heel leeg daar maar ik kom er nog wel graag. Ik zoek mijn vader ook nog steeds in alle hoeken en gaten daar. Mijn moeder vindt het fijn wanneer ik kom en ik ook, maar dan nog wordt ze elke ochtend, 7 dagen in de week wakker in dat grote, lege huis.
Ik weet dat dat niet mijn verantwoordelijkheid is, maar op de een of andere manier voel ik me toch verantwoordelijk voor haar... niet voor haar geluk, maar wel dat ze zich zo goed mogelijk voelt.
woensdag 18 april 2018 om 09:26
Is dat andersom niet zo? Je noemt mijn gevoel toch verkrampt? En ik moet uit mijn kringetje stappen. Een andere denkwijze. Ga je dan niet aan iemand gevoel voorbij?
woensdag 18 april 2018 om 09:29
Natuurlijk is dat heel anders dan toen ze nog alles samen konden doen. Mijn ouders gingen vaak weg samen en bezochten vooral veel culturele zaken en concerten. Veel dingen die mijn smaak niet zijn. Daar ga ik dus geen vervanging voor mijn moeder in kunnen zijn. Ook niet in het dagelijks bij elkaar zijn, dat trek ik simpelweg niet. Gelukkig gaat ze nu dus vaak met familie, kennissen mee naar dat soort dingen. En elke week eten wij een keer samen.Lady_Day schreef: ↑18-04-2018 09:14Mijn moeder heeft ook wel mensen om haar heen hoor, maar het is toch anders dan toen mijn vader nog leefde. Mijn ouders waren niet superondernemende types. Ze waren graag thuis, beetje in de tuin bezig (vader) en zitten (moeder), beetje in huis rommelen, lekker koken, bij het haardje kopje kopje drinken en puzzeltje maken, met de hond op pad etc.
Zij is nu alleen, in dat grote huis en ja, het voelt heel leeg daar maar ik kom er nog wel graag. Ik zoek mijn vader ook nog steeds in alle hoeken en gaten daar. Mijn moeder vindt het fijn wanneer ik kom en ik ook, maar dan nog wordt ze elke ochtend, 7 dagen in de week wakker in dat grote, lege huis.
Ik weet dat dat niet mijn verantwoordelijkheid is, maar op de een of andere manier voel ik me toch verantwoordelijk voor haar... niet voor haar geluk, maar wel dat ze zich zo goed mogelijk voelt.
woensdag 18 april 2018 om 09:46
Ik vind dat heel erg moeilijk. Mijn moeder was degene die alle contacten onderhield en mijn vader is behoorlijk eenzaam. Onze band is nooit goed geweest. Ik probeer nu goed contact met hem te hebben maar al het initiatief moet van mijn kant komen. Er is vanuit hem geen interesse of contact. Toch lijkt hij het wel fijn te vinden als ik contact zoek. Vanwege de kinderen probeer ik hem wekelijks te zien. Maar voor mezelf is het lastig. Er zit veel frustratie omdat ik geen enkele steun aan hem heb en ook niet heb gehad tijdens de jaren dat mijn moeder ziek was. Mijn broertje zei van de week ‘het lijkt wel alsof ik niet alleen mijn moeder kwijt ben, maar eigenlijk beide ouders niet meer heb’. Hij voelt echt boosheid naar mijn vader.
En ondanks dat mijn vader geen enkele moeite doet en onze band lastig is, voel ik me toch ook een soort van verantwoordelijk voor hem. Ik vind hem zielig. Hij zit vast in zijn verdriet in zijn eigen hele kleine wereldje. Ik zou hem heel erg een vriendin (relatie of platonisch, maakt niet uit) gunnen, ook om mezelf minder schuldig te voelen om hem. Want met een baan en een gezin en een verhuizing die eraan komt, is tijd wel erg lastig.
woensdag 18 april 2018 om 10:07
Nee, in het geheel niet. Dat is precies wat ik bedoel: je luistert/leest niet eens wat ik schrijf.
Ik erken je gevoel volledig, ik zie hoe rot je je voelt. Daarom schrijf ik je dat ik zo graag wil dat je situatie verbetert en dat je beter voelt.
Maar jij ziet alleen de rode lap en je walst compleet over mijn gevoel en mijn boodschap heen.
Je negeert al mijn goede bedoelingen en geeft me er verwijten voor terug. Je ziet mij niet eens staan.
woensdag 18 april 2018 om 10:12
Yogo, ik ben het wel met Oopjen eens hoor. Als er iemand is die jou veel steun en aandacht heeft gegeven, en bovendien ook nog eens goed advies is zij het wel.
Ik vind het ook oprecht rot voor je dat je je zo eenzaam voelt. Zowel IRL als hier. Ik heb helemaal niet het gevoel dat iemand je wil buitensluiten, maar net zoals anderen hier loop ook ik vast met jou. Je zegt dat je steun en aandacht wilt, maar als je dat dan krijgt hier (want dat heb je) dan is het niet goed genoeg, of niet wat je nodig hebt, of niet wat je verwacht. Snap je dat dat voor anderen heel moeilijk is?
Ik vind het ook oprecht rot voor je dat je je zo eenzaam voelt. Zowel IRL als hier. Ik heb helemaal niet het gevoel dat iemand je wil buitensluiten, maar net zoals anderen hier loop ook ik vast met jou. Je zegt dat je steun en aandacht wilt, maar als je dat dan krijgt hier (want dat heb je) dan is het niet goed genoeg, of niet wat je nodig hebt, of niet wat je verwacht. Snap je dat dat voor anderen heel moeilijk is?
woensdag 18 april 2018 om 10:28
Dit Yogo. Je wordt niet genegeerd, je wordt gezien en serieus genomen!OopjenCoppit schreef: ↑17-04-2018 20:06Nee yogo, je hebt nog iets veel beters gekregen: de oprechte aandacht van mensen die vanuit onbaatzuchtige bedoelingen naar jouw bespiegelingen en beweringen hebben gekeken, erover nagedacht en moeite hebben gedaan om je handreikingen te geven waarmee je zou kunnen aanvangen om je minder miserabel te voelen, minder eenzaam en minder afhankelijk van de teleurstellingen door andere mensen.
