Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
zaterdag 17 februari 2018 om 22:17
Ook ik, een extreem papa's kind, kon binnen een jaar weer oprecht van dingen genieten zonder in m'n verdriet te vervallen.
Voor mij gold dat ik beter niet mezelf had kunnen dwingen om 'leuke dingen te doen' toen ik daar nog helemaal niet aan toe was. Het voelde niet leuk en juist extra grimmig. Gewoon 'n beetje in huis hangen en doelloze tv programma's kijken was veel prettiger in de eerste maanden.
Voor mij gold dat ik beter niet mezelf had kunnen dwingen om 'leuke dingen te doen' toen ik daar nog helemaal niet aan toe was. Het voelde niet leuk en juist extra grimmig. Gewoon 'n beetje in huis hangen en doelloze tv programma's kijken was veel prettiger in de eerste maanden.
zaterdag 17 februari 2018 om 23:12
Van dingen genieten kwam vanzelf weer. In het begin waren het vooral korte momenten (even in de zon buiten zitten), later kon ik ook weer meer van activiteiten genieten. In et begin vond ik het lastig om mezelf toe te staan dat niet alles leuk hoefde te zijn of naja, dat ik moest zoeken naar de dingen die ik wel fijn vond om te doen.
Wat betreft werk: ik vond het ritme van werken in het begin (ik ben na 1 a 2 maanden weer gestart) fijn maar ik denk dat als je naar mijn effectieve uren kijkt ze minimaal waren. Probeer als het mogelijk is de klusjes uit te zoeken die niet veel concentratie vereisen (of die je leuker lijken). Maak het ook bespreekbaar met je baas, dat vond ik best lastig want "ik ben niet gek, werken moet gewoon kunnen". maar door het bespreekbaar te maken kreeg was er geen deadline meer en kreeg ik meer rust. Dan kon ik gerust de hele dag mappen sorteren in plaats van belangrijke mails beantwoorden. Dat stukje rust in mijn hoofd kon ik dan weer gebruiken voor rouwen (of slapen) .
Ik denk dat rouw wel fases heeft maar dat je ook terug kan naar een vorige fase of een fase kan overslaan. In andere woorden: het zijn buien maar geen vast patroon.
Wat betreft rouwbegeleiding: als je actief luistert kan er denk ik niet veel fout gaan. Het fijne aan begeleiding vond ik juist dat ik een moment had om tegen een onafhankelijk iemand mijn verhaal te doen. Af en toe vertelde hij dan bijpassende theorieën of kreeg ik een tip maar meestal was ik aan het woord.
Wat betreft werk: ik vond het ritme van werken in het begin (ik ben na 1 a 2 maanden weer gestart) fijn maar ik denk dat als je naar mijn effectieve uren kijkt ze minimaal waren. Probeer als het mogelijk is de klusjes uit te zoeken die niet veel concentratie vereisen (of die je leuker lijken). Maak het ook bespreekbaar met je baas, dat vond ik best lastig want "ik ben niet gek, werken moet gewoon kunnen". maar door het bespreekbaar te maken kreeg was er geen deadline meer en kreeg ik meer rust. Dan kon ik gerust de hele dag mappen sorteren in plaats van belangrijke mails beantwoorden. Dat stukje rust in mijn hoofd kon ik dan weer gebruiken voor rouwen (of slapen) .
Ik denk dat rouw wel fases heeft maar dat je ook terug kan naar een vorige fase of een fase kan overslaan. In andere woorden: het zijn buien maar geen vast patroon.
Wat betreft rouwbegeleiding: als je actief luistert kan er denk ik niet veel fout gaan. Het fijne aan begeleiding vond ik juist dat ik een moment had om tegen een onafhankelijk iemand mijn verhaal te doen. Af en toe vertelde hij dan bijpassende theorieën of kreeg ik een tip maar meestal was ik aan het woord.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
zaterdag 17 februari 2018 om 23:33
Ik een extreem mama’s kind heb het gevoel zonder haar niet te kunnen.....redbulletje schreef: ↑17-02-2018 22:17Ook ik, een extreem papa's kind, kon binnen een jaar weer oprecht van dingen genieten zonder in m'n verdriet te vervallen.
Voor mij gold dat ik beter niet mezelf had kunnen dwingen om 'leuke dingen te doen' toen ik daar nog helemaal niet aan toe was. Het voelde niet leuk en juist extra grimmig. Gewoon 'n beetje in huis hangen en doelloze tv programma's kijken was veel prettiger in de eerste maanden.
Dus ben blij dit te lezen redbulletje .... het voelt nu zo uitzichtloos
zaterdag 17 februari 2018 om 23:39
Newveve en ladyday dat iets doen terwijl je er geen zin in hebt vind ik wel zwaar want het interesseert me geen zak en heb al gauw het laat mij maar gevoel. Ben vandaag wel even weg geweest maar vomd er geen reet aan.
Net de honden uitgelaten en iedere avond vind ik zo zwaar in het donker voel me dan zo verloren bah
Dat onwerkelijke gevoel de hele dag herkennen juliie dat ?
Net de honden uitgelaten en iedere avond vind ik zo zwaar in het donker voel me dan zo verloren bah
Dat onwerkelijke gevoel de hele dag herkennen juliie dat ?
zondag 18 februari 2018 om 01:09
Wat voor honden heb je Engels?
Heb je er plezier in met hen te lopen en bezig te zijn? Bij mij hielpen dieren altijd, net als kinderen.
Zij geven troost omdat ze het willen, niet uit verplichting. Tenminste, zo voel ik dat...
Op je vraag of het makkelijker is om een lange aanloop te hebben naar een overlijden dan het plotsklaps te hebben weet ik niet echt. Heb het eigenlijk alleen met mijn moeder mee gemaakt en ik prijs me gelukkig met hoe alles gegaan is. Voor haar en voor ons. Afscheid en meeste rouw met haar zelf kunnen doen, voor haar kunnen zorgen. En zij keek op het laatst ook wel uit naar doodgaan, ze had het over mogen doodgaan is plaats van moeten.
Ze heeft een moeilijk leven gehad en was doodsbang dat ze ons, vader, broer, kleinkind, hond of mij zou verliezen. Nu mocht zij eerst en zou ons dus niet hoeven missen. De glimlach van opluchting toen de mensen voor de euthanasie aanbelden zal ik ook niet snel vergeten. Hoefde ze niet meer te vechten, tegen de kanker en tegen het leven.
Voor haar weet ik dat het goed is zo, al blijft het verdrietig dat ze er niet meer is. Door haar vol vertrouwen de dood in te zien gaan ben ik ook niet meer bang voor de dood.
Ik weet wel zeker dat dit gevoel anders zou zijn geweest als ze aan een ongeluk zou zijn overleden. Of als we niet zoveel tijd zouden hebben gehad om te praten. En als laatste als ik niet bij haar was geweest toen de mensen voor de euthansie aanbelden.
Heb je er plezier in met hen te lopen en bezig te zijn? Bij mij hielpen dieren altijd, net als kinderen.
Zij geven troost omdat ze het willen, niet uit verplichting. Tenminste, zo voel ik dat...
Op je vraag of het makkelijker is om een lange aanloop te hebben naar een overlijden dan het plotsklaps te hebben weet ik niet echt. Heb het eigenlijk alleen met mijn moeder mee gemaakt en ik prijs me gelukkig met hoe alles gegaan is. Voor haar en voor ons. Afscheid en meeste rouw met haar zelf kunnen doen, voor haar kunnen zorgen. En zij keek op het laatst ook wel uit naar doodgaan, ze had het over mogen doodgaan is plaats van moeten.
Ze heeft een moeilijk leven gehad en was doodsbang dat ze ons, vader, broer, kleinkind, hond of mij zou verliezen. Nu mocht zij eerst en zou ons dus niet hoeven missen. De glimlach van opluchting toen de mensen voor de euthanasie aanbelden zal ik ook niet snel vergeten. Hoefde ze niet meer te vechten, tegen de kanker en tegen het leven.
Voor haar weet ik dat het goed is zo, al blijft het verdrietig dat ze er niet meer is. Door haar vol vertrouwen de dood in te zien gaan ben ik ook niet meer bang voor de dood.
Ik weet wel zeker dat dit gevoel anders zou zijn geweest als ze aan een ongeluk zou zijn overleden. Of als we niet zoveel tijd zouden hebben gehad om te praten. En als laatste als ik niet bij haar was geweest toen de mensen voor de euthansie aanbelden.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zondag 18 februari 2018 om 10:42
Dat onwerkelijke gevoel herken ik wel, hoor. En dan af en toe die mokerslag van besef... verschrikkelijk.Engelsdropspikkels schreef: ↑17-02-2018 23:39Newveve en ladyday dat iets doen terwijl je er geen zin in hebt vind ik wel zwaar want het interesseert me geen zak en heb al gauw het laat mij maar gevoel. Ben vandaag wel even weg geweest maar vomd er geen reet aan.
Net de honden uitgelaten en iedere avond vind ik zo zwaar in het donker voel me dan zo verloren bah
Dat onwerkelijke gevoel de hele dag herkennen juliie dat ?
Ik moet naar mijn werk, en dat is mijn redding momenteel. Anders zou ik de deur helemaal niet uitgaan. Vandaag is mijn vriend bij mij, dus we gaan echt wel even naar buiten om iets leuks te doen. Als ik alleen was geweest, zou ik waarschijnlijk binnen zijn gebleven, want ik word er alleen maar verdrietig van als ik de sneeuwklokjes buiten zie en weet dat mijn vader er niet meer van kan genieten.
Voor mij voelt het een beetje alsof ik opnieuw moet leren om me goed te voelen, om gelukkig te zijn. Ik heb echt wel van die momenten, zeker als ik met een lieve vriendin praat, of met de kat/hond knuffel. Dan is dat heel fijn, maar dat zijn korte momenten. Maar als ik naar het totaal van een dag kijk, dan is het waardeloos en nutteloos.
Ondanks dat ik mijn vader echt niet elke dag zag of sprak (behalve laatste maand in ziekenhuis) is alles gewoon helemaal anders. Ik kijk nog wel eens naar foto's van vroeger, toen mijn opa en oma er ook nog waren, en mijn vader en mijn oom die een aantal jaren geleden overleden is... dan word ik gewoon overspoeld door een tsunami van melancholie. Dat waren gouden tijden. Heel zorgeloos. Heerlijk samen. Als ik er aan denk dat dit nooit meer terug komt, ja dan voel ik het verdriet tot in mijn tenen. Er gaan steeds mooie dingen (of mensen) weg, en er komt niets voor in de plaats (heb ook geen kinderen). Het is continu loslaten geblazen en dat deprimeert me enorm.
Maar goed, ik ben niet de enige hier in. Sterker nog, het is 'normaal' dat eerst je grootouders gaan, dan je ouders, dan jezelf en eventuele broers en zussen. En met mijn opa en oma had ik heel snel vrede mee. Met mijn vader is dat toch wel een stuk moeilijker.
zondag 18 februari 2018 om 10:46
Lady_Day schreef: ↑14-02-2018 21:48Mijn vader is 4 weken geleden overleden.
Ja, ik heb veel steun van vrienden die het zelfde doormaken, het maakt het minder eenzaam, maar het verdriet is er natuurlijk nog. Het kan me enorm overvallen, soms ogenschijnlijk compleet uit het niets.
Ik houd me maar voor dat mijn vader toch nog bij mij is, ook al is het niet op een aardse, fysieke manier. Ik praat ook nog heel veel tegen hem en dan stel ik me voor hoe hij me gerust zou stellen.
Ja, die cliche's van er uit moeten en dat jouw leven doorgaat... sja... dat is wel zo, maar je hebt er zo weinig aan he. Ik ga er altijd maar vanuit dat dit soort opmerkingen goed bedoeld zijn. Want ja, wat zeg je tegen iemand die net een ouder verloren heeft? Ik vond dat ook altijd heel moeilijk hoor. Maar nu weet ik dat het niet zo ingewikkeld hoeft te zijn. 'Ik vind het zo erg voor je wat er gebeurd is' is meer dan voldoende.
Fijn dat dit forum er is. Ik hoop oprecht dat je je wat minder eenzaam voelt.
Gecondoleerd, Lady Day.
zondag 18 februari 2018 om 16:36
Lambchop ik heb 2 boomers mengelmoesjes ze voelen het goed aan liggen veel bij me en ik krijg een boel kusjes.
Ladyday zo herkenbaar jouw stukje ik heb ook geen kinderen, ik denk wel dat dat moeilijker is. Het gevoel vsn enorme heimwee naar vroeger heb ik ook mijn lijf hunkert naar vroeger iedere vezel van mijn lijf schreeuwt om haar,
Terwijl vroeger nog maar zo kort geleden is.
Bah ik vind er nu echt niks aan, iedere dag denk ik weer de hele dag dat intense verdriet en gemis die pijn.
Ik ga zo even weg maar als ik heel eerlijk ben zou ik het liefst mijn bed niet uitgaan en slapen tot alles weer normaal is.
Ladyday zo herkenbaar jouw stukje ik heb ook geen kinderen, ik denk wel dat dat moeilijker is. Het gevoel vsn enorme heimwee naar vroeger heb ik ook mijn lijf hunkert naar vroeger iedere vezel van mijn lijf schreeuwt om haar,
Terwijl vroeger nog maar zo kort geleden is.
Bah ik vind er nu echt niks aan, iedere dag denk ik weer de hele dag dat intense verdriet en gemis die pijn.
Ik ga zo even weg maar als ik heel eerlijk ben zou ik het liefst mijn bed niet uitgaan en slapen tot alles weer normaal is.
zondag 18 februari 2018 om 16:41
Boomers zijn leuk!Engelsdropspikkels schreef: ↑18-02-2018 16:36Lambchop ik heb 2 boomers mengelmoesjes ze voelen het goed aan liggen veel bij me en ik krijg een boel kusjes.
Behalve af en toe die tong......
Hoewel al die kusjes wel schattig zijn natuurlijk.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zondag 18 februari 2018 om 16:41
Boomers zijn leuk!Engelsdropspikkels schreef: ↑18-02-2018 16:36Lambchop ik heb 2 boomers mengelmoesjes ze voelen het goed aan liggen veel bij me en ik krijg een boel kusjes.
Behalve af en toe die tong......
Hoewel al die kusjes wel schattig zijn natuurlijk.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zondag 18 februari 2018 om 16:42
Vooral jouw stukje ladyday dat je weer moet leren weer gelukkig te zijn voel ik ook echt zo. Heel soms een seconde of een paar voel ik me soms even als mezelf. Idd met mijn honden knuffelen ofzo iets onbenulligs even lachen om een grapje heel even ....Engelsdropspikkels schreef: ↑18-02-2018 16:36Lambchop ik heb 2 boomers mengelmoesjes ze voelen het goed aan liggen veel bij me en ik krijg een boel kusjes.
Ladyday zo herkenbaar jouw stukje ik heb ook geen kinderen, ik denk wel dat dat moeilijker is. Het gevoel vsn enorme heimwee naar vroeger heb ik ook mijn lijf hunkert naar vroeger iedere vezel van mijn lijf schreeuwt om haar,
Terwijl vroeger nog maar zo kort geleden is.
Bah ik vind er nu echt niks aan, iedere dag denk ik weer de hele dag dat intense verdriet en gemis die pijn.
Ik ga zo even weg maar als ik heel eerlijk ben zou ik het liefst mijn bed niet uitgaan en slapen tot alles weer normaal is.
woensdag 21 februari 2018 om 18:57
Gister best een redelijke dag gehad, vandaag mis ik haar enorm echt hartzeer .....
Vind het zo moeilijk voor te stellen dat ze er niet, en vooral nooit meer is.
Soms sta ik op en voel ik best oké en de andere dag is de mokerslag er al voordat ik uit bed ben. Hoe gaan jullie hiermee om?
Gelijk afleiding zoeken of juist niet?
Ben aan het kijken voor yoga mss help dat om wat meer rust te krijgen maar goed ben zo stijf als een hark
Hoe gaat het met jullie?
Vind het zo moeilijk voor te stellen dat ze er niet, en vooral nooit meer is.
Soms sta ik op en voel ik best oké en de andere dag is de mokerslag er al voordat ik uit bed ben. Hoe gaan jullie hiermee om?
Gelijk afleiding zoeken of juist niet?
Ben aan het kijken voor yoga mss help dat om wat meer rust te krijgen maar goed ben zo stijf als een hark
Hoe gaat het met jullie?
woensdag 21 februari 2018 om 19:43
Ik herken dat gevoel, spikkels... heel goed. In het algemeen gaat het best goed met mij, maar dat 'nooit meer'... dat nekt me echt elke keer.
Als ik mijn vader mis steek ik een kaarsje aan en praat ik tegen hem, en dan verbeeld ik me wat zijn antwoord zou zijn. Er gaan heel wat waxinelichtjes door hier!
Verder zoek ik geen afleiding. Ik laat het verdriet gewoon over me heen komen. Ik heb gemerkt dat als ik afleiding zoek, dat het dan nog harder binnen komt als ik me realiseer dat hij nooit meer terug komt.
Ik kijk ook heel veel foto's. En vooral eentje die gemaakt is vlak voordat hij naar het ziekenhuis vertrok. En dan kijk ik hoe hij in zijn stoel zit, helemaal uitgeput, compleet op, zijn gezicht nog vertrokken van de pijnaanval die hij de hele nacht gehad had. Dat zet het voor mij altijd in perspectief. Mijn verdriet dat ik hem niet meer bij me heb, weegt niet op tegen de pijn die hij had. Hij heeft nu zijn rust en dat moet ik hem gunnen.
En ik denk aan alle ellende en pijn die hem bespaard is gebleven. En aan de dingen die ik wel heb gehad.... jarenlang een ontzettend lieve, zorgzame vader.
Afleiden om er niet aan te denken helpt in mijn optiek niet. Constructief bezig zijn met het doorgaan met je eigen leven wel. Ja, ga lekker yoga doen. Die stijfheid gaat echt voorbij hoor!
Als ik mijn vader mis steek ik een kaarsje aan en praat ik tegen hem, en dan verbeeld ik me wat zijn antwoord zou zijn. Er gaan heel wat waxinelichtjes door hier!
Verder zoek ik geen afleiding. Ik laat het verdriet gewoon over me heen komen. Ik heb gemerkt dat als ik afleiding zoek, dat het dan nog harder binnen komt als ik me realiseer dat hij nooit meer terug komt.
Ik kijk ook heel veel foto's. En vooral eentje die gemaakt is vlak voordat hij naar het ziekenhuis vertrok. En dan kijk ik hoe hij in zijn stoel zit, helemaal uitgeput, compleet op, zijn gezicht nog vertrokken van de pijnaanval die hij de hele nacht gehad had. Dat zet het voor mij altijd in perspectief. Mijn verdriet dat ik hem niet meer bij me heb, weegt niet op tegen de pijn die hij had. Hij heeft nu zijn rust en dat moet ik hem gunnen.
En ik denk aan alle ellende en pijn die hem bespaard is gebleven. En aan de dingen die ik wel heb gehad.... jarenlang een ontzettend lieve, zorgzame vader.
Afleiden om er niet aan te denken helpt in mijn optiek niet. Constructief bezig zijn met het doorgaan met je eigen leven wel. Ja, ga lekker yoga doen. Die stijfheid gaat echt voorbij hoor!
woensdag 21 februari 2018 om 20:38
Huh?iceteapeach schreef: ↑17-02-2018 21:18Rouw verloopt in fases, kun je het wel of niet mee eens zijn. Alleen, niet iedereen doorloopt de fases keurig van 1 t/m zoveel. Jouw reactie leest als boos, fase 2 of 3 dus, als je dat zo aan zou houden. Nee dus.
Je klinkt naast boos ook verbitterd.
Ik ben niet boos, ook niet verbitterd, ik probeer TO alleen maar te helpen.
Rouw loopt niet volgens een fasepatroon.
Mensen willen alles in hokjes plaatsen, zo denken ze controle te hebben over het leven.
Als een dierbare komt te overlijden ben je gewoon helemaal naar de klote, dan voel je van alles.
Soms helemaal niks en een uur later weer heel veel.
Je jankt, je schreeuwt, je vloekt en je jankt weer.
Er zit ook echt 'structuur in'.....NOT!
woensdag 21 februari 2018 om 22:19
Die fases van rouw herken ik zelf ook niet echt. Ik herkende het heel erg toen ik ooit vreselijk veel liefdesverdriet had, maar nu niet. Ontkenning, woede en onderhandelen, dat herken ik helemaal niet. Verdriet en aanvaarding, ja dat wel weer dan.
Voor mij is het meer een soort rugzak van verdriet. Een rugzak die ik altijd (nou ja, zo voelt dat ondanks dat het nog maar 5 weken geleden is) bij me draag. De ene dag voelt ie zwaarder dan de andere dag en soms is het ook helemaal okay om hem te dragen, maar ik voel em wel.
Ik las laatst ergens iets dat het overlijden van een dierbaar iemand dat je dat helemaal geen 'plekje' hoeft te geven nadat je een systeem van fases doorlopen hebt, maar dat het zich gaat verweven met jezelf. Daar kan ik me veel meer in vinden.
Voor mij is het meer een soort rugzak van verdriet. Een rugzak die ik altijd (nou ja, zo voelt dat ondanks dat het nog maar 5 weken geleden is) bij me draag. De ene dag voelt ie zwaarder dan de andere dag en soms is het ook helemaal okay om hem te dragen, maar ik voel em wel.
Ik las laatst ergens iets dat het overlijden van een dierbaar iemand dat je dat helemaal geen 'plekje' hoeft te geven nadat je een systeem van fases doorlopen hebt, maar dat het zich gaat verweven met jezelf. Daar kan ik me veel meer in vinden.
donderdag 22 februari 2018 om 21:52
Het huis is leeg weer zo definitief .... voel me daar zo leeg door zo raar. Bah heb daar zelf een groot gedeelte vsn mijn jeugd gewoond en mijn vader natuurlijk.
Mama woonde er 17 jaar alleen nu dus was zo mijn thuis.
Vlakbij bij mij aan de hoofdweg kom er vaak langs, maar kan er niet meer naar kijken.
Aan de ene kant ben ik dankbaar dat ze geen ziekbed heeft gehad als al jullie verhalen hoor, ze is eigenlijk een paar dagen heel ziek geweest maar toen dachten we allemaal dat het goed zou komen. De laatste dag werd pas duidelijk dat ze heel snel achteruit ging en om een uur elf begon de artsen zich hele grote zorgen te maken , ze kwam in een septische shock terecht en ze kregen haar niet meer stabiel. Om 1430 kreeg ze slaapmiddel en om 1845 is ze overleden.....
Ik kan het soms niet bevatten, maar ben blij dat het geen lijdensweg is geweest.
Vandaag was ik even winkelen en heb 2 dingen gekocht en daar voel ik me schuldig over ik weet niet waarom, raar ook normaal zou ik even bellen blij dat ik leuks heb ik gekocht en voel ik me er ook niet blij mee.
Raar gevoel.
Ben aan het kijken voor een mooi sierraad voor vingerafdruk of as , weet het niet in ieder geval iets met een hartje. Maar er is zoveel pfffff
Mama woonde er 17 jaar alleen nu dus was zo mijn thuis.
Vlakbij bij mij aan de hoofdweg kom er vaak langs, maar kan er niet meer naar kijken.
Aan de ene kant ben ik dankbaar dat ze geen ziekbed heeft gehad als al jullie verhalen hoor, ze is eigenlijk een paar dagen heel ziek geweest maar toen dachten we allemaal dat het goed zou komen. De laatste dag werd pas duidelijk dat ze heel snel achteruit ging en om een uur elf begon de artsen zich hele grote zorgen te maken , ze kwam in een septische shock terecht en ze kregen haar niet meer stabiel. Om 1430 kreeg ze slaapmiddel en om 1845 is ze overleden.....
Ik kan het soms niet bevatten, maar ben blij dat het geen lijdensweg is geweest.
Vandaag was ik even winkelen en heb 2 dingen gekocht en daar voel ik me schuldig over ik weet niet waarom, raar ook normaal zou ik even bellen blij dat ik leuks heb ik gekocht en voel ik me er ook niet blij mee.
Raar gevoel.
Ben aan het kijken voor een mooi sierraad voor vingerafdruk of as , weet het niet in ieder geval iets met een hartje. Maar er is zoveel pfffff
vrijdag 23 februari 2018 om 16:25
Nou wat een gedoe hier zeg. Soms heel verhaal getypt en weg.....JustcallmeTuT schreef: ↑23-02-2018 15:11Hoi Engeltje, een heel verhaal getypt maar helaas zoals de afgelopen dag hier alles vastloopt is het verdwenen
Heel normaal hoor de je je de ene dag beter voelt dan de andere dag.
Sterkte
vrijdag 23 februari 2018 om 16:47
Ja, irritant. Had ook een bericht geschreven en weer bad gateway. Ugh.
Maar goed... ja, het is heel normaal dat het enorm verschilt in hoe je je voelt. Ik denk wel dat de goede dagen op een gegeven moment echt wel meer worden dan de slechte.
Ik moet zeggen dat ik me de laatste paar dagen wel iets beter voel. Ik droom ook niet meer over mijn vader. Aan de ene kant vind ik dat jammer, maar aan de andere kant geeft het ook rust. Zijn beste vriend is ook net overleden, en hoe erg ik het ook voor zijn vrouw en kinderen vind... ik ben blij dat hij ook heeft mogen gaan (was al lang heel erg ziek) en ik hoop dat ze elkaar weer gevonden hebben, waar dat ook mag zijn!
Maar goed... ja, het is heel normaal dat het enorm verschilt in hoe je je voelt. Ik denk wel dat de goede dagen op een gegeven moment echt wel meer worden dan de slechte.
Ik moet zeggen dat ik me de laatste paar dagen wel iets beter voel. Ik droom ook niet meer over mijn vader. Aan de ene kant vind ik dat jammer, maar aan de andere kant geeft het ook rust. Zijn beste vriend is ook net overleden, en hoe erg ik het ook voor zijn vrouw en kinderen vind... ik ben blij dat hij ook heeft mogen gaan (was al lang heel erg ziek) en ik hoop dat ze elkaar weer gevonden hebben, waar dat ook mag zijn!
vrijdag 23 februari 2018 om 16:58
Fijn dat je wat beter voelt ! Ik ook was echt blij ermee even uit die erge pijn. Maar gisteravond kwam weer een mokerslag en voel me vandaag zo ontzettend verdrietig. Wrs omdat het huis nu defitinitief weg en leeg is .Lady_Day schreef: ↑23-02-2018 16:47Ja, irritant. Had ook een bericht geschreven en weer bad gateway. Ugh.
Maar goed... ja, het is heel normaal dat het enorm verschilt in hoe je je voelt. Ik denk wel dat de goede dagen op een gegeven moment echt wel meer worden dan de slechte.
Ik moet zeggen dat ik me de laatste paar dagen wel iets beter voel. Ik droom ook niet meer over mijn vader. Aan de ene kant vind ik dat jammer, maar aan de andere kant geeft het ook rust. Zijn beste vriend is ook net overleden, en hoe erg ik het ook voor zijn vrouw en kinderen vind... ik ben blij dat hij ook heeft mogen gaan (was al lang heel erg ziek) en ik hoop dat ze elkaar weer gevonden hebben, waar dat ook mag zijn!
Ja begrijp je precies toen mijn vader overleed vond ik het zo zielig dat hij daar alleen was dat gevoel heb ik nu niet omdat ik weet dat papa en mama nu weer samen zijn. Maar Jezus ik wist niet meer van toen dat de pijn zo groot was, blijkbaar slijt het echt.
vrijdag 23 februari 2018 om 18:18
Ja het slijt inderdaad. Maar er komt n gevoel van heimwee voor terug.
Maar dat gevoel van heimwee heb ik vooral met speciale dagen.verjaardagen en sterfdagen.en de maand december is altijd emotioneel.
Maar dat gevoel dat je alles ineens zo aanvliegt, dat is bij mij niet meer zo overheersend . Dat benam je soms bijna de adem.
Dus ik kan zeggen dat het slijt.en dat het leven ook weer mooi wordt .
Maar dat gevoel van heimwee heb ik vooral met speciale dagen.verjaardagen en sterfdagen.en de maand december is altijd emotioneel.
Maar dat gevoel dat je alles ineens zo aanvliegt, dat is bij mij niet meer zo overheersend . Dat benam je soms bijna de adem.
Dus ik kan zeggen dat het slijt.en dat het leven ook weer mooi wordt .
Am ende wird alles gut.und wen es nicht gut ist .ist es nicht das ende .
